تحقیر زنان رنجدیده در آیین زرتشتی
پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ یکی از آموزه‌های آیین زرتشتی که نشانگر جایگاه زن در آن است، برخورد توهین آمیز با زنانی است که فرزندی مرده به دنیا می‌آورند. زنانی که علاوه بر تحمل درد و رنج ناشی از آسیب جسمانی، می‌بایستی تحقیر و توهین‌های اطرافیان را نیز تاب بیاورند. در اوستا، وندیداد، فرگرد پنجم، بند چهل و پنجم تا پنجاه و هشتم آمده است که زرتشت از اهورامزدا پرسید: اگر زنی، فرزندی مرده به دنیا آورَد مزداپرستان باید با این زن چه کنند؟ و اهورامزدا پاسخ می‌دهد که باید این زن را سی گام دور از آب و آتش و دور از مردم اشَوَن نگه دارند و حتی در جایی که گاوها و گوسفندان نیز از آنجا عبور کنند. باید گرداگرد آن زن، دیواری برآورند. اولین خوراک این زن هم باید سه یا شش یا نه جام گمیز (ادرار گاو) به همراه خاکستر باشد. این زن نباید تا سه شب آب بنوشد. و باید تا نه شب دیگر تنها بماند و جدا از مزداپرستان زندگی کند. سپس باید تن و جامه‌ی خود را با ادرار گاو نر و آب بشوید تا پاک شود. البته دیگر هیچ کس حق ندارد از لباس های او استفاده کند مکر افراد ناپاک![1]
شگفت انگیزتر از همه این است که در بند هفتادم از فرگرد هفتم، چنین آمده است که زرتشت از اهورامزدا پرسید: «ای دادار جهان استومند، ای اشون؛ اگر تن ناپاک آن زن دچار تب لرزه شود یا آسیب های دوگانه ی گرسنگی و تشنگی بدو روی آورد، آیا رواست که آب بنوشد؟» در بند هفتاد و یکم اهورامزدا پاسخ می دهد که این زن در این حالت می تواند با اجازه ی موبدان یا دیگر مردان آب بنوشد! و در بند هفتاد و دوم آمده است که این زن -حتی در حال تشنگی زیاد- اگر بدون اجازه ی موبدان، آب بنوشد باید چهارصد تازیانه بر او زد! [2]
[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
به راستی زنی که فرزندش در زهدان مرده است، در کنار همه ی دردها و رنج‌های جسمی و روحی باید چنین مورد ستم و تحقیر قرار گیرد؟ آیا این زنِ رنج دیده به دلداری و محبت اطرافیان نیاز ندارد؟ آیا باید چندین شبانه روز در بدترین حالت ممکن او را نگه داشت و خاکستر و ادرار در دهانش ریخت؟؟ باید به او تشنگی داد و اگر از سر نیاز، بدون اجازه‌ی موبدان آب نوشید؛ باید به او چهارصد تازیانه زد؟؟
پی‌نوشت:
[۱]. وندیداد، پژوهش ژام دارمستتر، ناشر دنیای کتاب، تهران، ۱۳۸۴، ص ۱۲۷ - ۱۳۰
[۲]. وندیداد، پژوهش ژام دارمستتر، ناشر دنیای کتاب، تهران، ۱۳۸۴، ص ۱۵۵ - ۱۵۶
