همه می‌دونیم داریم تو چه دوران تلخ و سختی زندگی می‌کنیم. جدای از تموم این مسائل، یک عده خاص از جامعه گویا دچار نوعی بیماری یا سندروم شدن که میشه حدس زد علت رو. اما نمیشه پذیرفت انجام و ادامه‌ی اونرو. اون تعداد خاص کسایی هستن که حدود هفده ساله که همراه این انجمند (باورتون میشه شده هفده سال؟!) و بیماری گریبانگیر تقریبا همشون شده نشستن به دور انجمن و فقط مشاهده‌ی اون. درسته هزار و یک اپلیکیشن و راههای ارتباطی با دسترسی آسانتر و... ایجاد شده، اما تقریبا همه بخاطر اینها هم شده یک گوشی‌ای، کوفتی، زهرماری :Dدستمونه یا جلوی رومونه و همینطور که داریم اونجاها سرمیزنیم، می‌تونیم نگاهی هم به انجمن داشته باشیم که حتما خیلیامون داریم ولی حداکثرش نگاهی است گذرا و تمام. کار به جایی رسیده که حتی اگر هم بخوایم پستی یا تاپیکی ارسال کنیم، ترس از بی‌توجهی به اون ما رو از ارسالش منصرف می‌کنه. کو زمانی که برای یک پست چند ساعت زمان اختصاص می‌دادیم. کجا رفت اون همه بحث و گفتگو. چه شد آنهمه مسابقه و نظرسنجی و تبریک و....
بیچاره اون کسی که بخواد تو این زمان چنین پستهایی ارسال کنه. کلا ضایع میشه میره برای خودش. و بیچاره اون کسی که کلی تایپ می‌کنه و تاپیکش رو ارسال می‌کنه. بیچاره من. :D
اما باور کنیم همه می‌تونیم این سندروم رو درمان کنیم، کافیه فقط بخوایم حتی شده فقط با متن. دوباره و اینجا.
