سلام.
قطعا نمیشه فتوای کلی صادر کرد ولی حداقل تجربیات شخصی خودم بارها خلاف این موضوع رو اثبات کرده.
وقتی به نسل های گذشته دقت کنیم متوجه میشیم فارغ از سطح تصحیلاتشون اکثرا نسبت به کاری که انجام می دهند احساس مسئولیت و حس تعهد بیشتری دارند.
چیزی که متاسفانه علیرغم افزایش کمی تعداد افراد دارای انواع و اقسام مدارک و تحصیلات در بینشون کمتر دیده میشه.
خوشحال میشیم در این تاپیک از مشاهدات و نظرات شما هم پیرامون این موضوع آگاه بشیم.
میشه یه مثال بزنین تا من منظورتون رو بفهمم ؟
دیدتون نسبت به مسوولیت پذیری چیه ؟
عموما همیشه قشر Progressive و پیشرو جامعه، از دید قشر قدیمی و سنتی افراد مسئولیت پذیری نیستند، وقتی مسئولیت پذیری از دیدگاه اون افراد سنتی تعریف میشه. ما در همین انجمن داشتیم کاربرانی رو که می گفتند "انسان مسئولیت داره نسبت به جامعه خودش که ازدواج کنه و نسلشو ادامه بده" ، طبیعتا با این تعریف افرادی که معتقد هستند ازدواج هدف زندگی نیست تبدیل به افرادی میشن که مسئولیت پذیر نیستند.
اما اگه مسئولیت پذیری و تعهد رو دقیق تعریف کنیم (انجام کارهایی که شخص آگاهانه خودش رو نسبت به انجامشون متعهد کرده، و نه کارهایی که من فکر می کنم اون شخص باید انجام بده)، من شواهدی ندیدم که نشون بده قشر پیشرو و تحصیل کرده جامعه مسئولیت پذیر و متعهد نسبت به تعهدات خودش نیست.
ما که پیشرو نیستیم ولی پیشروهارو دوست داریم:دینقل قول:
شما زمانی رو مقایسه می کنید که آزادی وجود داشت و یک ذهن پیشرو و جوان پیشرو نیاز به ابراز عقیده و نظر و آزادی و احساس امنیت داره تا مسئولیت پذیر باشه که الان نیست و فط برای عده خاصی هست. بنظرم بحث خوبیه ولی متاسفانه ادامش انجمنو به فنا میده:دی
امروز افرادی که انقدر در مورد خودشون و شرایط اطرافشون آگاهی دارن که بدونن نمیتونن مسئولیت یک سری چیزها رو قبول کنن بیشتر شدن در مقایسه با افرادی که مسئولیت خیلی چیزهایی رو قبول میکنن که نمیتونن بخوبی از عهده اش بربیان ولی دیدشون اینه که همه این کارو میکنن پس منم به همچنین.
مثل مثالی که Stream برای ازدواج زدن. یا بچه دار شدن مثلا.
نکته مهم تفاوتش همین جمله بود:
اگر هم منظور دیگر سوال افزایش خودخواهی در افراد تحصیلکرده باشه، باز نمیشه جواب داد چرا که افراد تحصیل نکرده ای هم با این خصوصیات هستن. الان در قشر جوان افراد تحصیل نکرده تقریبا نداریم و این مقایسه نمیتونه با مثلا نسلهای پیش یا مناطق محروم انجام بگیره. مگر اینکه بگیم مثلا دارندگان مدرک دکترا و بالاتر که باز به آمارگیری نیازه. ولی شاید بشه گفت کسانی که بیشتر تحصیل میکنن، چون اهداف شخصی بیشتر و مهمتری در سر دارن نسبت به بقیه، بقیه مسئولیتها رو به راحتی قبول نمیکنن تا از اهداف اصلی شون دور نشن.نقل قول:
افرادی که انقدر در مورد خودشون و شرایط اطرافشون آگاهی دارن که بدونن نمیتونن مسئولیت یک سری چیزها رو قبول کنن بیشتر شدن در مقایسه با افرادی که مسئولیت خیلی چیزهایی رو قبول میکنن که نمیتونن بخوبی از عهده اش بربیان
حتی در صورتی که ارتباطی هم باشه، بنظرم هوش ارتباط بیشتری داشته باشه تا تحصیلکرده بودن.
سلام
وضعیت زندگی برای نسل دهه 60 ، بسیار سخت بود و هست. توقع بیجا از این ها دارند مردم.
پدران ما خودشون رو با ما مقایسه میکنند. همشون بدون مدرک و فن و تخصص ، رفتند یک جا استخدام شدند و یک کاری هم کردند و برخی هاشون بازنشسته و برخی هنوز سرکار هستند
بری نگاه کنید هم نه سختی کشیدند درس بخونند و نه استرس و اعصاب خوردی داشتند
زیر 25 سال هم زن گرفتند و هر هفته یا ماه هم تفریح و گردش هم به جا بود و ...
حالا به ما ها میگن مسئولیت پذیر باشید!!!
تشکر از دوستان عزیز بخاطر شرکت در بحث.
نسبت به کاری که دارند یا باید انجام بدهند اون تعهد کافی رو ندارند.نقل قول:
مثلا من همیشه نسبت به تامین مخارج زندگی خودم حس مسئولیت داشتم حتی وقتی مدرسه میرفتم سعی میکردم وقتی خانواده هزینه هایی مثل خوراک و پوشاک و تحصیل من رو میدهند پس حداقل هزینه های دیگه ای که شخصی بودند مثل موتورسیکلت،کنسول های بازی،مخارج تفریحی و ... رو از پولی که خودم بدست میاوردم بدهم.
همین نکته ای که در پرانتز آوردید شخصی رو میشناسم که مهندسی معدن خونده بود، با کلی پارتی بازی در یک پروژه استخراج این شازده رو بردند سر کار نکته جالب اینکه ایشون با توجیهاتی مثل سختی کار و گرم بودن هوا زیر بار اون کار و وظیفه شون نمیرفتند (بماند که بعدا معلوم شد هیچ چیزی هم از رشته ای که تحصیل کرده بود نمیدونست) و توقع داشتند تو یه دفتر بشینند و یه کار پشت کامپیوتری انجام بدهند! یعنی این شخص تو زمان تحصیلش نمیفهمید مُحَندِصی معدن یعنی چه؟!نقل قول:
یا همین که یه قشر پیشرو به اصطلاح شما در 30 سالگی نیازهای اولیه اش رو خانواده اش براش تامین میکنند نشان از عدم مسئولیت پذیری نیست؟
با کلیت حرفتون موافقم ولی با اینکه میفرمایید زمانی این امر و این آزادی بوده و اکنون نیست خیر.نقل قول:
حداقل مسئولیت کاری که انجام میدهند رو که باید قبول کنند؟نقل قول:
مثال پزشک ها رو که دیگه همه به خوبی میدونند با درآمد سرسام آوری که دارند کوچکترین اهمیتی به وظیفه شان و بیمارانشان ندارند. انگار به هیچ چیز بجز پول تعهد ندارند حتی اگر جان یک انسان باشد. (سوء تفاهم نشه پزشکان متهد هم کم نیستند ولی الان خودتون بهتر میدونید وجهه این قشر رو یه عده چقدر خراب کردند.)
از تحصیل هم که فاکتور بگیریم الان کلی جوان بیکار میبینید که فقط در حال پرسه زدن در خیابان و پاساژ و ... هستند ، یعنی به نظر شما کوچکترین کاری هم از عهده این جوان ها بر نمیاد تا حداقل نسبت به خودشون متعهد باشند.نقل قول:
من خودم هم دهه 60ی هستم، اونقدرها که فکر میکنید وضعیت نسل ما بد نبود به نظر من شرایط واسه دهه 50ی ها خیلی سخت تر بود.نقل قول:
مثلا استخدام شدن چه مزیتی داره ؟ با حقوق یه کارمند مگه میشه چی بدست آورد؟
اینجوری هم نبوده که درس نخوندند زمانی که دیپلم واسه خودش شاخ غولی بوده معمولا ادارات سر و دست میشکستند واسه اینکه کارمند دیپلمه بگیرند.
اینکه تو چه سنی هم زن گرفتند/شوهر کردند برمیگیرده به سنت های جامعه اون زمان. من اطلاعی الان ندارم ولی فکر میکنم سن ازدواج در کشورهای دیگر هم الان بالاتر رفته باشه.
البته تمام حرف های شما رو من درک میکنم.
بنظرم شخصی ک تحصیلکرده تره با توجه ب زحمتی ک کشیده انتظارات بیشتری داره (باید همینطور باشه بخواد بازم حمالی کنه مثل کارگر ک نشد مثلا مهندس!؟ نمیگم کار پشت میز ولی الان مهندسی مثلا تو ایران حمالیه واقعیه!) نکته دیگه اینکه شخص تحصیلکرده عمدتا با دید بازتری سراغ ازدواج میره حالا چطور؟ اون شخص تحصیل کرده بهتر میدونه نیازای زندگی چی هستن و باید ب شکل خوبی بر طرفشون کنه پس سخت تر هم زیر بار ازدواج میره! کسی ک سوادش کمتره اکثرا نمیگم همه میگن خوب ازدواج میکنیم حالا هر چی شد خدا میرسونه[emoji47]
خب این شخص مسلما تصورات غیرواقعی داشته، همیشه آدم های اینچنینی هستند. نمیشه این مثال ها رو تعمیم داد به کل جامعه.نقل قول:
خیر چون مسئولیتی نیست که این افراد قبول کنند. این مسئله به جمعیت بسیار بالای کشور نسبت به ریسورس ها برمی گرده. هر کشوری که طی 50 سال جمعیتش 4 برابر بشه با این مسائل روبرو خواهد بود و این به مسئولیت ناپذیری این جوانان برنمی گرده، بلکه به مسئولیت ناپذیری اون نسل قدیمی برمی گرده که بدون پیشبرد زیرساخت های کشور همه تلاششون رو کردن که جمعیت به شکل سرسام آور افزایش پیدا کنه.نقل قول:
با مثالی که در مورد پزشکان زدین موافق نیستم. تعهد شغلی در تمام مشاغل الان لنگ میزنه و اصلا مختص شغل خاص یا قشر خاصی نیست. مثال هایی که میشه در این باب زد انقدر واضح و روشنن که اصلا لازم هم نیست مثالی بزنم!نقل قول:
علت از بین رفتن تعهد نسبت به شغلی که داریم مشخصه. به وضوح میبینیم که برای داشتن شغل بهتر در درجه ی اول نه مدرک مسئله ی مهمیه نه دانش و اطلاعات و نه تجربه و سابقه ی کاری درخشان بلکه در مقام اول معیارهای دیگه ای مثل پول و پارتی قرار گرفتن. پس به جای اینکه سعی کنیم انسان هایی باشیم که شغلشون رو بهتر انجام میدن تا از این راه به پیشرفت برسن, انسان هایی شدیم که پول بیشتر و ارتباط با انسان های مهمتر شده معیارمون برای پیشرفت در شغلی که داریم.
جمعیت و منابع و ... اتفاق هایی هست که افتاده اما آیا توجیه مناسبی هستند؟نقل قول:
بزار یه سناریو بدتر رو مرور کنیم فرض بگیر بیگانه ها به زمین حمله کردن شما باید شروع کنید به شماتت کردن که" چی شد که اینجور شد؟" و "چرا دولت ها و سازمان ملل از قبل پیش بینی نکرده بودند؟"و دست رو دست بگذارید یا حداکثر تلاشی که از دستتون بر میاد رو انجام بدید؟
ببخشید این سیاسته دولته ک مشکل داره مردم هم هیچ کاری انجام نمیتونن بدننقل قول:
الان دارن سرمایه گذاری میکنن ک آقا برین چند تا چند تا بچه بیارین!! آیا این حمله بیگانگان هست؟ چیو میخوایم درست کنیم؟ وقتی ک حتی الانش خیلی از تولیدی ها یا ورشکست شدن یا تعدیل نیرو کردن وووو
با این کار تیشه به ریشه مملکت زدن
تازه چه کاری میشه فرضا انجام داد!!!؟
قطعا باید تلاش کنید، شما از روی نتیجه نمی تونید قضاوت کنید آیا افراد مسئولیت پذیر بودند یا خیر، نتیجه وابسته به خیلی فاکتورهاست.نقل قول:
برگردیم به مثال ابتداییتون، اگه یک شخص 30 ساله صبح تا شب بشینه در منزل والدین و هیچ کاری نکنه قطعا مسئولیت ناپذیر است، ولی اون شخص 30 ساله ای که در به در دنبال کار می گرده و چند شیفت اینور اونور کار می کنه دیگه نمیشه بهش لقب بی مسئولیت داد. شرایط جمعیتی و اقتصادی کشور خیلی افتضاح است و شما نمی تونید صرفا از روی محل زندگی افراد بگید اونها بی مسئولیت هستند. خیلی مواقع اون خانواده است که نیاز داره به درآمد فرزندش و فرزند که نیاز داره به کمک خانواده و همگی ناشی از وضعیت بسیار بد اقتصادی کشور است و نه مسئولیت ناپذیری نسل جوان.
و این به خاطر مسئولیت ناپذیری و عدم تعهد افراد و مسئولینی بود که گفتن بچه بیارید اونی که دندون داد نون میده، و گفتن ما براشون شغل و ... درست می کنیم. این افراد نه نسل جوان بودند و نه روشنفکر و همیشه هم مورد انتقاد جامعه پیشرو و نسل جوان کشور بودند به خاطر همین سیاست های بسیار بد. این رکود اقتصادی که در چند سال اخیر گریبانگیرش شدیم و تولید ناخالص داخلی که بیشتر از 30 درصد طی فقط سه سال کم شد، و تورمی که داشتیم که وضعیت رو خیلی بدتر می کنه که معادل از دست دادن میلیون ها شغل در کشور بوده مقصر نسل جوان و روشنفکر نیست بلکه اگه به حرف های این نسل جوان و روشنفکر گوش می دادن احتمالا این مشکلات پدید نمیومد در کشور.
آيد ين سيارسريع در ویژه نامه طنز روزنامه قانون نوشت:
در کشور ما یک رویه زیبایی که وجود دارد این است که افراد یا وارد کاری نمی‌شوند یا وقتی وارد می‌شوند مطمئنند که در آن حیطه به کمال فضل و دانش رسید‌ه‌اند. آنقد‌ر این حس در میان هموطنان زیاد است که وقتی به این پسرخاله‌مان که پزشکی خواند‌ه می‌گوییم بیا این آزمایش ما رو بخون، میگه: تا تخصصم صبر! اصلا شما در ایران که تصاد‌ف میکنید جرات ند‌ارید از حاضران در صحنه بپرسید آقا به نظرت مقصر کی بود؟
می‌زنند توی د‌هان آدم که مگه من افسرم؟ من یه فيلمبرد‌ار ساد‌ه‌ام که با گوشیم د‌ارم فیلم می‌گیرم. در مهمانی‌ها خدا نکند یک نفر اشاره‌ای به مسائل سیاسی جاری مملکت کند. همه می‌ریزند سرش که شما تخصصت در این زمینه چیه؟ د‌رسشو خوند‌ی؟ مد‌رکی د‌اری؟ کار سیاسی کرد‌ی؟ خطبه عقد‌تو رئیس دولت اصلاحات خونده؟ عکس با شورت د‌یپلماتیک (لباس سياستمد‌اران در اوگاند‌ا) د‌اری؟ چی د‌اری که حرف می‌زنی؟ راستی گفتم سیاست؛ یاد مصاحبه خانم سحر قریشی با رضا رشید‌پور افتاد‌م. به نظر من سحر قریشی می‌تواند الگوی همه ما برای گفتن «نمی‌د‌انم» و خود‌د‌اری از اظهارنظر در مورد مسائل متفرقه باشد. همین اواخر هفته قبل دوستان عزیز ما در برنامه دید در شب، استاد سحر قریشی را به برنامه د‌عوت میکنند و طبق روال برنامه رشید‌پور عکس‌هایی را به مهمان نشان می‌د‌هد و نظر او را راجع به آنها جویا می‌شود. عکس سرافراز، رئیس صد‌اوسیما را نشان میدهند، سحر قریشی می‌گوید نمی‌شناسم. کوئنتین تارانتینو را نشان میدهند، می‌گوید نمی‌شناسم.
فرانسیس فورد کاپولا سازند‌ه پد‌رخواند‌ه را نشان میدهند، می‌گوید نمی‌شناسم. رشید‌پور فیوز می‌پراند و می‌گوید بابا کاپولا، پد‌ر خواند‌ه... سحر می‌گوید آخی بمیرم چقدر پیر شده. رشید‌پور که در حال سقوط به اعماق فاجعه است می‌گوید این آل پاچینو نیست، کاپولاست! یعنی آدم اگر حتی د‌و بار شبکه یک صد‌اوسیما را هم باز کرده باشد، حداقل تارانتیتو را می‌شناسد. حالا تارانتینو را می‌گوییم اسمش سخت است، سرافراز چی؟ البته انصافا این یکی هم سخت است، بچه‌ها تازه داشتند ضرغامی را یاد می‌گرفتند که یهو رفت و یکی دیگه آمد. القصه رشید‌پور و دوستان وقتی د‌ید‌ند قریشی خاضعانه و صاد‌قانه می‌گوید در مورد چیزی که بلد نیست (سینما و تلویزیون) اظهارنظر نمی‌کند، چند چهره سیاسی نشان د‌اد‌ند که نظر خانم قریشی را راجع به آنها بد‌انند. عکس اول یوکیو آمانو، رئیس سازمان انرژی اتمی... سحر کمی به چهره شرقی و چشم باد‌امی آمانو می‌نگرد و توی د‌لش می‌گوید: خد‌ایا این دیگه کیه؟
شبیه یکی از شخصیت‌های «ای کیو‌سانه»ولی د‌قیقا نمی‌د‌ونم کد‌وم! کیه آخه؟ تو اوشين بازی می‌کرد؟ آکیرا کوروساواست؟ پیری‌های لین چان؟ نفوس و مسکن؟ سحر تمام گزینه‌ها را در ذهنش مرور کرد. آنگاه تمام قد‌رتش را در ذهنش متمرکز کرد و با شجاعت گفت «نمی‌د‌ووووونمممم!» بعد عکس آقای احمد‌ی‌نژاد را نشان د‌اد‌ند که سحر گفت: «من آقای احمد‌ی‌نژاد را از نزد‌یک و بر سر سفره افطاری د‌ید‌م. وقتی آقای احمد‌ی‌نژاد از یک متر و نیمی من رد شده و به همه ما خوشامد گفتند، ناخود‌آگاه و یک‌د‌فعه تحت تاثیر کاریزمای ایشان، در همین حال خند‌ه‌ای بر لبان من آمد و با ایشان احوالپرسی کرد‌م. گویی که ایشان را 10 سال است میشناسم. در حالی که هیچ حسی نسبت به سیاست ندارم، در وجود ایشان یک کاریزمای عجیبی د‌ید‌م و از لبخند ایشان لبخند زد‌م و از وجود ایشان انرژی خوبی گرفتم.»
به نظر من بقیه مزخرف می‌گویند و سحر قریشی هنرمند بسیار توانمند‌ی است. همین که یک نفر بدون این که بخواهد امتیاز و مجوزی بگیرد یا بخواهد ریاست فلان جا را عهد‌ه‌د‌ار شود و بدون این که حتی مشکل خاصی توی زند‌گی‌اش داشته باشد، از احمد‌ی‌نژاد حس خوبی بگیرد، این به نظرم نهایت هنر یک انسان است. (افتخاری هم هنرمند بزرگی بود، یاد‌ش بخیر) با این حال الان مسئله ما این نیست، مسئله این است که سحر قریشی بالاخره یک نفر را شناخت. یعنی اگر آن افطاری برگزار نمی‌شد، احمد‌ی نژاد را هم نمی‌شناخت و این نشان می‌د‌هد هنرمند‌ان ما همان‌قد‌ر که نسبت به سینما و تلویزیون بی‌اعتنا هستند، به قد‌رت هم اعتنایی ندارند. به طوری که برای آدم سوال پیش می‌آید که پس به چه چیزی اعتنا دارند؟!
حالا بر فرض گیریم از هیچی اطلاع و به هیچی هم اعتنا ندارند، ولی با رفتارشان که می‌گویند راجع به چیزی که اطلاع ند‌ارید (یعنی راجع به اکثر چیزها به جز میکآپ و چیتان پیتان و رازهای فیتنس) اظهارنظر نکنید. به شما چه رئیس سازمان انرژی اتمی کیه و چیکار میکنه؟ فضول مرد‌مین مگه؟ تارانتینو و کاپولا برای شما نون و آب میشه؟ فقط افه روشنفکری د‌ارین. یه بار گوشت خرید‌ین؟ میوه خرید‌ین؟ رفتین سوپرمارکت ببینین قیمت مواد غذایی چند‌ه؟ شما نمی‌د‌ونين ولی سحر قریشی از آنجایی که اکثر اوقات در سوپرمارکت‌ها و توی جعبه فیلم‌هاست از قیمت انواع محصولات غذایی اطلاع داره. این همه هم خد‌ارو شکر موفقه و صد برابر شما هم داره پول در میاره. حالا باز برین فیلم تحلیل کنین و در متد اکتینگ استانیسلاوسکی غور و تفکر کنین. والا... سوئیسه مگه؟ خفه شین پولتون رو در بيارين!
مسیولیت چی هست اصلا ؟ مسیولیت یعنی قبول تعهد پذیری نسبت به موضوعات فردی و اجتمای
چند درصد این جامعهذ نسبت به خودش ( ارزوها و اهداف و ارمان ها و.. اصلن موضوعی به اسم هدف تعریف شده هست؟ ) مسیولیت داره
و چند درصد این جامعهذ نسبت به موضوعات اجتماعی متعهده؟
و کلا اصلن چند درصد مردم این جامعه فکر میکنه؟
به نظرتون با این شرایط افراد مسیول چند درصد این اجتماع رو تشکیل میدندئ؟
مسئولیت پذیری از آن دسته ویژگی هایی است که متاسفانه در کمتر انسانی وجود دارد و بیشتر آدم ها تا می توانند سعی می کنند حتی مسئولیت اعمال و رفتار خودشون رو هم نپذیرند. اما شاید نمی دانند که این عدم مسولیت پذیری چه لطمه سنگینی به عزت نفس آنها می زند.
در مقاله زیر خیلی خوب راجه به مسئولیت پذیری و اثرات روی عزت نفس صحبت شده که به نظرم مظالعه اش کنید بد نیست :
آدرس زیر را کپی کنید و در نوار مرورگر خود واردش کنید تا به صفحه مقاله هدایت بشید .
hamedmatin.com/%d9%85%d8%b3%d8%a6%d9%88%d9%84%db%8c%d8%aa-%d9%be%d8%b0%db%8c%d8%b1%db%8c-%d9%85%d9%87%d9%85%d8%aa%d8%b1%db%8c%d9%86-%d9%85%d8%b1%d8%ad%d9%84%d9%87-%d8%af%d8%b1-%d8%a7%d9%81%d8%b2%d8%a7%db%8c%d8%b4/