Printable View
سلام.
شاید کمتر کسی رو بشه سراغ داشت که وارد فضای فرومها و یاهومسنجر و... شده باشه و یک بار عشق یا دوست داشتن فردی از جنس مخالف که هیچ وقت ندیده رو تجربه نکرده باشه.
با وجودیکه خیلیا معتقدن این عشقا به شکست میرسه، اما هنوز هم تجربه میشن.
تو مدت حضورتون در فضای مجازی از گذشته تا امروز، چندتا عشق اینترنتی داشتین؟
از این عشق ها پشیمونین و درس گرفتین یا هنوزم براتون جذابیت داره؟
فکر میکنم اگر از تجربه هامون در این زمینه در اینجا بگیم برای خیلیا راه گشا باشه.
اولین تجربه رو خودم میگم.
حدودا 4 یا 5 سال پیش بود که برای اولین بار عضو یک فروم اجتماعی شده بودم.
تو بحثای مختلف اجتماعی شرکت میکردیم، یک خانمی بود همیشه از نوشته های من تشکر میکرد.
به مرور سر صحبت باز شد و تو مسنجر و... کلی حرف زدیم.
یک بار هم قراری گذاشتیم و هم رو دیدیم، شاید اغراق باشه ولی با صحنه ای مشابه این عکس مواجه شدم:
یک فردی که کلی از چهره و اخلاق و رفتارش تعریف میکرد و همیشه هم زیباترین آواتارهای خانم رو برای خودش میذاشت، یک آدم منزوی و با قیافه نا زیبا بود.
(درست نیست لفظ زشت رو به کار ببریم، چون قیافه دست خود آدم نیست)
تاپیک روانشناسی آواتار رو هم برای همین زده بودم که خیلیا جدی نگرفتن.
چون مورد زیاد دیدم از روی آواتار عاشق زیبایی و اخلاق یک کاربر مجازی شده و بعدش که او رو دیده !!!
نقل قول:
سلام؛
لازمه در این زمینه اول یه مطلب ی خیلی جالب بگم:
« اگر تمام عکس هایی که در اینترنت و پروفایل ها هست واقعا عکس حقیقی هر فرد باشه! پس این همه انسان با قیافه های معمولی که تو خیابون ها میبینم از کجا در اومدن؟! »
البته مطلب بالا به صورت یک لطیفه بود که من اینطور گفتمش.
اول این باید دید فضای مجازی محل عبور و مرور چه کاربرانیه؟!
در واقع همه جور آدم توی فضای مجازی هست، ترول، خشن، مهربون، زیبا، پیر، جوون و ...
اما اکثر اونها سعی در این رو داشتند و دارند که خودشون رو شخصیتی آرمانی نشون بدن که از لحاظ ظاهر، عقل، پول و ...
همه چیز تمام هستند و این بزرگترین خطر فضای مجازیه! افراد اونطور که خودشون رو دوست دارند نشون میدند، نه اونطور که واقعا هستند. در واقع در یوزر مجازی یک فرد جذابیت خاصی برای جنس مخالفش وجود داره که شاید تو شخصیت اصلیش اون جذابیت نباشه.
به همین دلیله که جنس مخالف رو سریع به خودش جذب میکنه!
+
خوشبختانه من تا به حال چنین عشقی رو تجربه نکردم و اگه روزی هم تجربه کنم، با توجه به ریسک بالاش راه رو ادامه نمیدم و این احساس رو در خودم خفه میکنم.
دقیقا همینی که شما گفتین.نقل قول:
سئوال من هم همینه.
چرا بسیاری از کاربرا ظاهر و باطنی رو در مجازی از خودشون نشون میدن و اینقدر جذاب هست که بخواد دیگری رو جذب کنه؟
مگه یک خانم یا آقا نمیدونه که از نظر ظاهری، اقتصادی و حتی روحی در سطح پایینی قرار داره و اگر با فریب طرف مقابلش اورو جذب کنه بعدا در زندگی واقعی به مشکل میخوره؟
واسه همین برای من همیشه جای سئوال بوده که هدف صرفا بازی کردن با طرف مقابله یا واقعا نشون دادن ظاهر و باطن خیلی زیبا رو یک دام میدونن که کسی رو باهاش گیر بندازن؟
نقل قول:
جواب سوالتون کاملا مشخصه.
کسی که از شخصیت خودش در دنیای حقیقی راضی نیست و نمیتونه شخصیتی رو داشته باشه که بر وقف مرادش هست, در فضای مجازی طوری خودش رو شخصیت سازی میکنه که همیشه آرزو داشته اونطور باشه. نیاز به تلاش خاصی هم نداره, فقط کمی آرایش و ظاهر سازی.
در واقع فرد سعی در این داره که تلافی تمام کارها و ظاهر سازی هایی که در دنیای حقیقی نمیتونه انجام بده رو در مجازی پیاده کنه. که گاه برای اون مهم نیست که با احساسات طرف مقابل بازی بشه و یا نه.
به نظر من اسمش رو باید کنجکاوی جنسیتی گذاشت تا عشق !
فضای بسته اجتماعی ایران، جدا بودن پسر و دختر در مدارس و سپس اختلاط بدون آموزش و شناخت قبلی اونا در دانشگاه، باعث شده این کنجکاوی های جنسی هم به صورت عقده تلنبار بشن و هم در فضاهایی که راحت تر میشه مخفی بود بروز کنن.
برای همین شما خیلی از پسرها و دخترهایی که با هم در جامعه ما دوست هستند رو میبینید که تا بتونن دوستی شون رو از خانواده شون مخفی میکنن، اگر هم بخوان رابطه ای نزدیک تر برقرار کنن با کلی استرس و ترس دنبال جایی میگردن که هیچکس انها را نبیند !!
این اتفاق دقیقا در فضای مجازی هم داره میوفته، یعنی فعالیت در جایی که هیچکس قرار نیست تو را ببیند.
پس راحت تر میتوان به این کنجکاوی ها پرداخت !
اینا بچگیه! همه هم گذروندن!
از سرکنجکاوی گرایش به جنس مخالف کشیده میشه به اشنایی
و بعد حرفای قشنگ
و هویت های غیرواقعی
مثل خواستگاری هایی که با معرفی هست...همه خودشون رو خوب معرفی میکنن با شخصیت، اروم، منطقی و هرنکته ی مثبتی که بتونه طرف رو جذب کنه (دختر و پسر هر دو!)
بعدها دستشون رو میشه...
بیشتر بخاطره اینه که همه این ترس رو دارن که موقعیت ها رو از دست بدن...
بنظرم محدود به نت نیست
شاید نت بشه ظاهر رو مخفی کرد ولی ما در واقعیت باطن ها رو داریم کاور میکنیم متاسفانه!!!
و این ممکنه اول توی ذوق نزنه ولی قطعا بعدا میزنه...
نقل قول:
در جواب این سوالاتون باید بگم شما کسی رو که تو دنیای واقعی داری میبینی و حداقل از همون اول ظاهرش و دیدی همونطوری که خانم اتقیا هم گفتند نیت درونی و باطنش رو پنهان میکنند و با انواع دروغ و ظاهر سازی از خودشون یه شخصیت ارمانی درست میکنند که شما فکر کنی این همون کسی هستش که سال ها منتظرش بودی و وقتی رابطتون باهاش عمیق تر بشه و یا بر فرض محال با طرف ازدواج کنی ان چنان خود واقعیش رو بهت نشون میده که به عقل جن هم قد نمیده با چه کسی طرف بودی ... دیگه نت و یه عکس مجازی که جای خود دارد برادر گرام ...
در حالت کلی بهتره کمی از فضای مجازی فاصله بگیریم و وارد دنیای واقعی بشیم تا بیشتر حقایق رو لمس کنید اونوقت برخورد با همچین ادمایی تو دنیای مجازی دیگه برامون عجیب نیستش ... وقتی توی دنیای واقعی هم اکثر رابطه ها برای سر گار گذاشتن و طعمه قرار دادن و یا وقت گذرونی هستش ... دیگه حرفی برای دنیای مجازی نمی مونه عزیز دل برادر ...
یادمه قدیم یه شعری بود نیما میخوند میگفت : عشق اینترنتی یه چیزی مثل کشک و دوغه :دی (البته اگر اشتباه نکنم)
آره آرمین . دقیقا همین بوده .:31: چقدر قشنگــ بود .نقل قول:
+
یه چیزی هم من بگم . این عشق های اینترنتی بیشتر شبیه به سرگرمی و بازیه .
من به این عشق ها اعتماد و روی خوشـــی ندارم .
چون این احتمال رو میدم در کنار مثلا من , اون شخص با نفرات دیگه ایی هم مجازی رابطه دارد .
در کل این نوع روابط همون طور که عرض شده در نظرات دیگر دوستان , هنوز در کشور ما به صورت حقیقی و پایدار در نیومده . ( در واقع مرسوم نشده )
ببخشید اول مشخص کنید از عشق صحبت می کنید یا رابطه جنسی؟!
این چیزهایی که من خوندم تماما به رابطه بین دختر و پسر، پسر و پسرو، دختر و دختروف بالاخره همه چی ربط داشت غیر از عشق. :n02:عشق و تنفر و تمام این احساسات ربطی به تظاهر یا نقش و نقاب و غیره نداره و تماما موندگاره و حتی اگر اون شخص از تمام انتظارات شما فاصله داشته باشه.
اول باید مشخص می کردید که بحث قراره فقط بر مبنای عقل باشه، فیزیک و آناتومی انسان باشه، یا روح و عواطف طرف! حالا می رسیم به عقاید:
1- عقل: عشق رابطه جنسی ظاهر اخلاقی و نمایان و تظاهری طرف مقابل
2-جسمی: غذا و نیاز جسم
3-- روح یا عاطفه یا هر چیزه دیگه ای که اسمش و می زارن: عاشق شدن با تمام کاستی و زشتی ها چه ظاهری چه باطنی.
که بنده به سومی بیشتر انحراف دارم.
البته با بازی کردن احساسات اشخاص حقیقی که در فضای مجازی فعالیت دارن مثل شما دوستان مخالفم.
شما برای اینکه عاشق یک فردی بشی نیاز داری اورو ببینی و بفهمی و نقاط مشترک یا غیر مشترکت رو باهاش حس کنی.نقل قول:
آگاه به عالم غیب هم نیستی که از ذات طرف باخبر بشی.
بنابراین نقاب و تظاهر و ... کاملا به تشخیص نادرست عشق ربط داره، مسائل جنسی هم در کنارش و به جای خودش.
و فضای مجازی ظرفیت اینو داره که این تشخیص نادرست رو به وجود بیاره.
مشکل این کشک و دوغ اینه که ازش درس نمیگیری و حتی اونایی که میدونن و تجربه هم کردن، بازم موقعیتش پیش میاد بدشون نمیاد تجربش کنن.نقل قول:
خوب بنا بر استدلال شما پس خداوندی هم که شما عاشقش میشید عشق نیست. چون شما از ذاتش خبر نداری و حقیقی قابل اثبات نیست. شایدم تحرف شدست و کسی جرات تعریفش رو نداره!نقل قول:
به قول یه بنده خدایی ما هرکدوم عالمی هستیم. پس تجرب های همه از یک مسئله متفاوته.
از کجا اون چیزی هم که ما میبینیم بررای شی دیگری مجازی نباشه. دوست عزیز عشق فراتر از رابطه جنسییه وبرای ما قابل لمس نیست چون عادت داریم که عادت کنییم
دوستان نظرتون درباره اینکه اینترنت فقط برای آشنایی باشه چیه و بعد در دنیای واقعی هم دیگه رو ملاقات کنیم چیه؟!
معمولا آشنایی اینترنتی برای مشکل پسندان که معیارهای خاصی دارن مناسب تر هست مثل اقلیتهای دینی ، بیماران خاص و ....نقل قول:
البته در جوامعی که آزادی فردی در حد گفتگو بین دختر و پسر هم ناپسند شمرده میشه میتونه یک راه میانبر باشه ولی به دلایلی که میدونیم بیشتر سواستفاده یا ارضای کنجکاوی هست و احتمالا نتیجه جالبی نمیگیریم.
+
من متوجه کلمه "فقط" نشدم. مگه در اینترنت میشه ملاقات حضوری کرد ؟! :n02:
معمولا میگن اگه عاشق کسی هستین و یا کسی رو دوست دارین هر چی زودتر بهش بگیننقل قول:
به این دلیلِ که هر چی بیشتر طول بکشه شخص طرف مقابل رو تو زهن خودش مطابق میل خودش پرورش میده و وقتی که در میون میزاره و بیشتر آشنا میشه میبینه از اونچیزی که تصورش رو میکرد خیلی فاصله داره و بهش ضربه میخوره . (این تو دنیای واقعی بود)
حالا شما فرض کن شخصی رو که تابحال ندیدیو هیچ شناختی ازش نداری و بر اساس گفته های خودش ازش شناخت داری چه مشکلاتی ممکنه بعدش پیش بیاد.
اینکه کجا و چطور آشنایی صورت می گیره بی اهمیت هست، اینکه بعد از آشنایی چطور به مرحله شناخت و ... می رسند مهم است. این همه تحقیق صورت گرفته روی دوستیابی های اینترنتی (Online dating) و همه نشون میدن این شیوه آشنایی کمتر یا بیشتر از شیوه های دیگه به روابط مناسب یا نامناسب ختم نمیشه. طبیعتا اینکه رابطه ماه ها و سال ها صرفا اینترنتی ادامه پیدا کنه بحث دیگری است.
میشه چندتا از این تحقیق هارو لینک کنین؟!نقل قول:
بهتره آمارها رو از دست اندرکاران امار جویا بشیم.
برای مثال رئیس سازمان بهزیستی کشور:
آمار حاکی از آن است که ۹۰ درصد ازدواج های اینترنتی و ازدواج های ناشی از دوستی خیابانی به طلاق می انجامد.
جوانان از این طریق ازدواج می کنند، اما بعد از تشکیل زندگی با واقعیت طرف مقابل خود آشنا می شوند که حتی در بسیاری از موارد خط زندگی آن ها عوض می شود و بسیاری از افراد پس از این گونه ازدواج ها دچار آسیب های اجتماعی می شوند که یکی از آن ها طلاق است. بسیاری به دام باندهای فریبکار و سازمان یافته می افتند که رهایی از آن ها به هیچ وجه ممکن نیست. آشنایی دختر و پسر از طریق چت معمولا احساسی و بر مبنای دروغ هایی است که دو طرف درباره خود و خانواده خود می گویند اما پس از ازدواج واقعیات مشخص می شود. کیهان نیا روان شناس در این باره به فارس گفته بود:
ازدواج های اینترنتی براساس ساده انگاری،خوش بینی، هیجانات جسمی و جنسی رخ می دهد و معمولا یکی دو سال بعد از ازدواج، افراد متوجه می شوند در انتخاب خود دچار اشتباه شده اند.
روزنامه خراسان، شنبه20/ 9 /91.
حتی قبل از شناخت با جزئیات و در مرحله آشنایی هم طرف مقابلت رو با یکسری معیارهای اولیه ارزیابی میکنی.
مثل:
ظاهر، اخلاق، خانواده، تحصیلات و ...
تو دنیای واقعی در همان مراحل ابتدایی هم میشه خیلی چیزارو کتمان کرد، اما در مجازی امکان کتمان همه چیز تو همون مرحله اول وجود داره حتی ظاهر.
تعجب میکنم چطوری میگین هیچ فرقی تا قبل شناخت با سایر روش ها نمیکنه.
مخصوصا تو بخش ظاهر، نگاهی به آواتارهای فضای مجازی بندازیم خیلی ها دنبال زیباروترین مردا و زنا هستن و فرد در قرار اولیه با یک صحنه کاملا متفاوت روبرو میشه و حتی اگه ازدواج نکنه به شدت تو ذوقش میخوره و به دیگران هم بدبین میشه.
در گوگل اسکالر سرچ کنید Online dating :نقل قول:
[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
طبیعتا اگه کسی حتی بدون دیدن ظاهر شخص به فکر ازدواج با شخصیت اینترنتی است، مشکل اینترنت و روابط اینترنتی نیست بلکه مشکل خود شخص است. نمی دونم منظور این مسئول ما از "ازدواج اینترنتی" چیست (منظور ازدواجی است که شروع رابطه از طریق اینترنت بوده؟ یا ازدواجی که شروع و خاتمه اش اینترنتی بوده؟). در هر نوع روابط امکان مخفی کردن خیلی چیزها وجود داره (کمتر یا بیشتر)، ولی این که "امکان مخفی کردن در روابط اینترنتی بیشتر است"عامل اصلی بروز مشکل در آینده نیست. افراد نباید بخوان که مخفی کنند، نه اینکه نتونند مخفی کنند. شخصی که در اینترنت ظاهرش رو مخفی می کنه و قصد ازدواج داره، اگه خارج از اینترنت هم قصد دوستیابی داشته باشه چیز دیگه ای رو مخفی خواهد کرد.
حالا بهزیستی رو بگذاریم کنار ( هرچند بهزیستی هم همیشه مجبوره آمارهای دروغ تحویل بده ) !نقل قول:
فارس و خراسان دست اندر کار آمار هستن ؟ اینا خدای آمار سازی هستند نه نشر آمار درست
اینجا باز بحث سر شیوه ی سنتی ازدواج و شیوه ی رایج فعلی یعنی همین دوستیابی اینترنتی و دوستی به زعم فارس خیابونی هست
یعنی کماکان دعوا سر لحاف ملاست و نحوه ی آشنایی داره مورد بحث قرار میگیره
این جمله تونو که بولد کردم، درس اخلاقه.نقل قول:
بله افراد در هیچ شرایطی نباید دروغ بگن و هویتشون رو مخفی کنن.
ولی این تاپیک نتایجی که تا امروز به دست اومده رو مطرح میکنه، امارهای خارجی شما رو من نمیتونم بپذیرم یا رد کنم چون از وضعیت اون کشورا تو اینگونه روابط اطلاعات زیادی ندارم.
ملاک وضعیت داخلی کشورمون هست که آمارهای مختلف داخلی بر شکست بیشتر اینگونه ازدواج ها دلالت داره.
حتی اگر طرف نخواد بدی هاشو مخفی کنه، فضای مجازی مجال کمتری به بروز طبیعی خصلت های بد میده.
و شما در همون مراحل آشنایی مقدماتی جز حسن و نیکویی چیزی نمیبینی چه تو ظاهر چه تو باطن.
ولی تو واقعیت امکان دیدن نقایص حتی در همون مراحل اولیه هم بیشتره.
ازدواج های اینترنتی براساس ساده انگاری،خوش بینی، هیجانات جسمی و جنسی رخ می دهد و معمولا یکی دو سال بعد از ازدواج، افراد متوجه می شوند در انتخاب خود دچار اشتباه شده اند
سوالی که اینجا مطرحه اینه که ازدواج های سنتی نمیتونه به همچین چیزی بی انجامه یا برعکس عشق اینترنتی نمیتونه به ازدواج موفق بی انجامه
من نمیدونم منظورتون از عشق و ازدواج اینترنتی و اینکه طرف مراحل مقدماتی آشنایی و یعد از اون مراحل تکمیلی آشنایی و بعد از اون دوران نامزدی و ... تا خود خطبه عقد هم قراره توی نت جاری بشه !! کهنقل قول:
حتی اگر طرف نخواد بدی هاشو مخفی کنه، فضای مجازی مجال کمتری به بروز طبیعی خصلت های بد میده.
و شما در همون مراحل آشنایی مقدماتی جز حسن و نیکویی چیزی نمیبینی چه تو ظاهر چه تو باطن.
ولی تو واقعیت امکان دیدن نقایص حتی در همون مراحل اولیه هم بیشتره.
میفرمایید هیچ رقمه راهی برای شناخت طرفین در واقعیت وجود نداره !! اگر منظور همچین ازدواجی هست که من تا حالا جایی ندیدم حق با شماست ...
ولی ازدواجی که آشنایی و شروع رابطه از طریق نت انجام بگیره که بعدا منجر به ادامه رابطه در دنیای واقعی بشه به مراتب شناخت بهتری حداقل در نحوه برخود و گفتار اولیه شخص همچنین روحیات و خلقیات
طرف هر چند جزئی میده با اینکه بخواد خیلی از حقایق رو پنهان کنه ...
و در مقایسه با ازدواج سنتی که طی مراسمی که زوجین توسط سایر افرادی که اون ها خودشون رو به عنوان واسطه می ندازن وسط و میتونند برگترین دروغ ها رو تحوبل خانواده های پسر و دختر بدهند و حتی تا
سال ها بعد هم به خودشون حق هر گونه دخالتی رو توی زندگی طرفین بدن و با شناختی در حد چند ساعت حرف زدن دختر و پسر پشت درهای بسته و بعد از اون هم وجود یک دوران نامزدی تحت کنترل شدید
خانواده ها که خدایی نکرده جرم و جنایتی صورت نگیره و بیشتر به جای اینکه دختر پسر بهم حس نزدیکی داشته باشند حس غریبگی دارند چه برسه به اینکه بخوان نسبت به هم شناختی هم پیدا کنند ، منجر
به آمار طلاقی به مراتب بدتر از آمار طلاقی که فرمودین امثال این خراسان زدن میشه ...
قرار نیست که تو ازدواج اینترنتی تو نت افراد با هم زندگی کنن!نقل قول:
در دنیای مجازی فقط آشنایی اولیه صورت میگیره و افراد در دنیای واقعا به شناخت و رابطه ی واقعی میپردازن
اگه هیجانی در کار باشه در همون دوران شناخت دنیای واقعی فروکش میکنه و اصلا به ازدواج منجر نمیشه که بخواد خراب بشه! اجباری هم برای ادامه رابطه در کار نیست.
"عشق اینترنتی" (که بنظرم خیلی بی معنیه) رو نباید با ازدواجی که که نحوه آشنایی اون از طریق اینترنت انجام میشه اشتباه گرفت.
تو همچین قرنی باید پذیرفت که اینترنت یک راه آشنایی هست !
بازم میگم اشنایی !
ولی تو جامعه ی کنونی اللخصوص ایران خودمون اکثر مردم با دروغ شناخت اولیه رو انجام میدن و خب این اشتباه هست !
و الا خود من شناخت اولیم توی فضای مجازی بود ! و از همون اول راه صداقت رو در پیش گرفتم !
باید بپذیریم که تا چند سال دیگه اینترنت بیشترین شناخت های اولیه طرفین رو ایجاد میکنه و نمیشه با این قضیه جنگید !
اگر موضوع عشق اینترنتی هست که باید بگم خیلی بچگانه بنظر میرسه و مال دوران 12 تا 14 سالگیه بنظرم
والا من تجربه کردم و تا ملاقات حضوری و اطلاع خانواده های طرفین ادامه پیدا کرد . البته بهم خورد .نقل قول:
منم با دوستمون موافقم و این هم روش جدیدی در ارتباط برقرار کردنه . ولی متاسفانه ما مردم ایران هنوز فرهنگ شفاف سازی اطلاعات رو نداریم . 99 درصد چیزی که نشون میدیم نیستیم .
من چون خودم تجربه ناموفقی داشتم یه توصیه به همه دوستان دارم . هر کاری رو در جای خودش و با هدف قبلی انجام بدید . مثلا اگه هدف از عضویتتون در یک گروه مجازی ، سرگرمی و خنده ست ، فقط همون هدف رو دنبال کنید و منحرف نشید . یا اگه گروه در مورد کار هستش ، بهتره در همون حد بمونه . هیچ وقت بدون ملاقات حضوری ، وابستگی عاطفی پیدا نکنید که ممکنه خیلی اذیت بشید .
بنده در کل به چیزی به نام عشق اعتقاد ندارم و معتقد هستم از هر نوعی که باشه واقعیت نداره و پایدار نیست!
علاقه و دوست داشتنی که در طول زمان بوجود بیاد و آگاهانه بوجود بیاد هم واقعیتر خواهد بود و هم پایدار. حالا این علاقه میتونه بخشیش در اینترنت بوجود بیاد و بخشیش در رفت و آمد های حضوری و بخشیش هم از طریق تماس های تلفنی. اینطور نیست که ما بگیم لزوما قسمتی که در اینترنت بوده غلطه یا دروغه.
دیدم که عده ای دوستان گفته بودن عشقی که در اینترنت ایجاد میشه بچگیه یا غیر واقعیه و ... که باید گفت تمامی این مسایل در دنیای واقعی* هم میتونه پیش بیاد. از کجا معلوم شخصی که حتی رو در روی شماست داره راست میگه و تظاهر نمیکنه یا دروغ نمیگه؟ از کجا معلوم؟!!
پس اینکه این مسایل رو مختص اینترنت بدونیم بیشتر شبیه بد بینی بدون توضیح در مورد اینترنت و خوش بینی افراطی در مورد گونه های دیگر ارتباط هست. نوع ارتباط مهم نیست دوستان، مهم زمان دادن و آگاهانه و عقلانی جلو رفته!
___________________________________
* من به شخصه قبول ندارم که به اینترنت بگیم دنیای مجازی و به ارتباط های حظوری بگیم دنیای واقعی. اینترنت بخضی از دنیای واقعیه ماست و تفاوتی نمیکنه.
مسخره هست!
با شروع یک رابطه ازر اینترنت موافم اشسخاص میتونند رابطشون و هر جور که تمایل دارند شروع کنند خیلی از اشخاص هستند که به دلیل کمرویی و یا غرور زیاد و یا خیلی فاکتور
های دیگه رابطه شون و از نت شروع میکنند وخیلی از این روابط موفق هستند.
اما در مورد عشق های اینترنتی به نظرم تمام اشخاصی وارد این ماجراهای خیالی توهمی میشند ادم هایی هستند که از لحاظ روانی مشکل دارند ادم هایی که خلا دارند و تمام هویتشون و پشت یک عکس خیالی یا دروغ هایی در مورد شسخصیتشون زیبایی و یا وضع مالی پنهون کردند میتونند ادم هایی باشند که به شدت مشکل برقرارزی ارتباط دارند یا به دلیل نقص ظاهری یا کمبود زیبایی اعتماد به نفس مشکل برقراری یک ارتباط سالم رو دارند و یا حتی ممکن هست این اشخاص از نت برای نمایش قدرت استفاده کنند در هر صورت با تمام احترام به تمام عشاق نتی این عشق رو براساس نه دوست داشتن و بلکه مشکل شخصیتی میدونم
تحلیل خوبی بود ولی نمیشه به کل ربط یا تحمیلش کرد! یعنی الان چون شما اعتماد به نفس ندارید آواتار رو از عکس شخصیه خودتون اتفاده نمی کنید؟! یا بدلیل حفظ حریم شخصی؟نقل قول:
پستتون به صورت کلی درسته ولی با این تیکه موافق نیستم، شما در واقع عشق رو از علاقه مجزا میدونید که درست نیست ، شاید بهتر بود "عشق" رو تو این جمله "عشق در یک نگاه" می نوشتید وگرنه علاقه درواقع میشه گفت معادل با عشق هست ، وقتی به کسی علاقه دارید درواقع عاشقش هستید. شاید منظور شما از عشق ، عشقی هست که تو ادبیات داریم، حتی در این صورت هم موافق نیستم ... عشق وجود داره و پایدار هم هست، و میشه آگاهانه برد جلو و در طول زمان پایدار و پایدارترش کرد.نقل قول:
بنده در کل به چیزی به نام عشق اعتقاد ندارم و معتقد هستم از هر نوعی که باشه واقعیت نداره و پایدار نیست!
علاقه و دوست داشتنی که در طول زمان بوجود بیاد و آگاهانه بوجود بیاد هم واقعیتر خواهد بود و هم پایدار.
استفاده از اینترنت و شبکه های اجتماعی هم یه راهی برای آشنایی طرفین هست ، همچنین استفاده از بستر اینترنت برای برقراری ارتباط.نقل قول:
عشق اینترنتی
اما اون چیزی که یه عشق به همین شیوه اینترنتی بخواد شروع بشه و ادامه پیدا کنه من نظری ندارم چون تجربه ای هم ندارم.