Printable View
سئوال کوتاهه، ولی جنبه های مختلفی داره. با توجه به قوانین انجمن وارد حوزه های سیاسی و مذهبیش نمیخواهیم بشیم. اما با توجه به شرایط تنوع فرهنگی و عقیدتی کشور و یک سری صفات اخلاقی فردی و اجتماعی ایرانی ها به نظرتون کشور ما این ظرفیت رو داره که تلویزیون های خصوصی راه اندازی بشن؟ مشکلات پیش رو کجاست؟
خیر بستر لازم برای راه اندازی تلویزیون خصوصی در کشور ما فراهم نیست، وضعیت مطبوعات که مثلا خصوصی هستن و مخاطبینشون هم خیلی کمتر است، با چاپ یک مقاله و بعدش بایکوت شدن مشخصه !!
تمامی تلویزیون های خصوصی احتمالی با توجه به روحیه تمامیت خواهی بسیاری از مردم و قدرتمندان صرفا یک خط مشخص رو طی خواهند کرد و جز تکرار مکررات در این شبکه ها شاهد چیز دیگری نخواهیم بود.
مشکل اصلی همون بستر هست که هیچ وقت درست ایجاد نمیشه یا نمیزارن ایجاد بشه و در کل تو ایران هنوز خصوصی به معنای واقعی وجود نداره تو هیچ زمینه ای ما حتی تو کشور حریم خصوصی هم درست و مشخص نیست
بفرض که حاکمیت اجازه بده، امکانش هست، اما باید هزینه دوره گذارش رو هم بدیم، اینکه این دوره گذر از نبود تلویزیون خصوصی به داشتن اون به معنای واقعی، چقد طول میکشه و چه هزینه های داره من نمیدونم، اما شک نکنید که مانند یک جراحی بسیار مهم و حیاتی است، که از یک طرف ممکنه منجر به مرگ فرد بشه و از طرف دیگه ممکنه منجر به بهبود وضع سیاسی، اقتصادی، فرهنگی و ... ما بشه
مثلا تو حوزه فرهنگ هزینه دوره گذار از چه چیزی به چیزی؟نقل قول:
به هر حال فرهنگ کشور ما تحت تاثیر یکسری پارامترهای فرهنگی هست، که رسانه آزاد میتونه اون پارامترهارو از بین ببره؟
البته منظور من بیشتر هزینه های سیاسی هست، مثالش مناظره های سال 88, این مناظره ها سال های ساله که در امریکا و جاهای دیگه وجود داشته، اما دیدید نتیجه اش تو مملکت ما چی شد، چون ظرفیتش رو نداشتیم، چیزی رو که اونجا محصول طبیعی تاریخ و نظام سیاسیشون بود میخواستیم بدون توجه به پیش نیازهاش تو کشورمون پیاده کنیم و جری ما جری...نقل قول:
از نظر فرهنگی هم رسانه ازاد به معنای واقعی نمیتونیم داشته باشیم، چون برخلاف نظام کشورهای لیبرال و ازاد، نظام ما ایدیولوژیک و اسلامی هست و این یعنی امکان نداشتن رسانه ازاد به معنای اون چیزی که در کشورهای دیگه وجود داره، شما یا باید رسانه ت بر طبق قوانین باشه که دیگه خصوصی و ازاد به معنای واقعیش نیست، یا تحت قوانین نیست که از نظر فرهنگی و ... منجر به تضادهای خواهد شد که شاید مردم ما تحملش رو نداشته باشن و منجر بشه به درگیری و ...
سلام
اونی که بخواد تلوزیون خصوصی بزنه 2 راه داره:
یا باید هر چی تلوزیونهای حکومت و دولت پخش میکنه , پخش کنه که در این صورت دیگه کسی نمیشینه تماشا کنه یا به عنوانِ یک کانالِ جدیدِ دولت و حکومت شناخته میشه
اگر هم بخواد چیزهائی پخش کنه که شبکه های حکومت و دولت پخش نمیکنه , تبدیل میشه به یک شبکه مثل شبکه های برون مرزی یعنی درجا درش تخته میشه و دست اندرکارانش هم یا دستگیر میشند یا ممنوع الفعالیت میشن
صدا و سیما از چند سال پیش دستورالعمل گرفتهکه با تمام قدرت با شبکه های برون مرزی مقابله کنه . میدونین چطوری ؟
هر برنامه و هر چیزی که در شبکه های برون مرزی پخش میشه , یا عیناً در شبکه های داخلی اجرا میشه یا با تغیبراتی که اون رو قابل پخش کنه .
کسانی که برنامه ها و دکوراسیونهای قبل از ظهور شبکه های ماهواره ای رو به یاد دارند و شبکه های خارجی رو هم از گذشته تماشا میکردند خوب میدونند بنده چی میگم
لحظه لحظه ی اخبارها و گزارشها و میان پرده ها و آگهی ها و سریالها و غیره و غیره کپی شده از شبکه های خارجی هست .
همین برنامه هائی که انتقادها و کلیپها و شکایتهای مردم رو پخش میکنند ( مثل برنامه ی صبحگاهیِ حرفِ حساب ) , علتش این بود که شبکه های برون مرزی همین برنامه ها رو راه انداختند و ملبونها نفر از مردم رو جذب کردند .
دست اندرکاران هم دیدند اوضاع خرابه و ببندهاشون روزبروز داره کمتر میشه و مردم هر روز بی اعتمادتر میشن به شبکه های داخلی , مجبور شدند برنامه های مشابه راه بندازند
اگر ماخواره ها راه نیافتاده بود اونوقت میدیدید کانالهای های داخلی فقط 2 تا بود و برنامه هاشون هم مثل برنامه های دهه ی 60 بود
این فرمایش شما دارای ابهام هست . مثلا بازتاب برنامه ها بین مسئولین سیاسی رو می فرمایید یا بازتاب بین مردم و عوام ؟نقل قول:
این که ظرفیتش رو نداشتیم علتش این بود که مردم عادت کرده اند تکرار مکررات رو ببینند و بشنوند . هر حرف تازه ای و هر چیز جدیدی اینجا باعث مشکلات میشه حتی در بحث تکنولوژی و صنعت . چه برسه به تحولات فکری !!!
مفهوم آزاد در اینجا با هرجای دیگه ای از دنیا فرق داره دوست عزیز . . .نقل قول:
آزادی به اون مفهوم که به عنوان تاثیر گذار تلقی بشه به طور مطلق وجود نداشته و نخواهد داشت . پس جوابتون منفی هست .
باز هم با تعریفات جدا ، جواب های متفاوتی میتونم به این سوال بدم . اگه منظورتون از خصوصی اونچیزی ست که اینجا رواج داره ، بله میشه .نقل قول:
ولی اگه منظورتون از خصوصی چیزی ست که به طور کلی رواج داره ، خیر .
موضوع اینه که تعریف خصوصی سازی هم فرق داره اینجا با جاهای دیگه .
خصوصی سازی به طور عام یعنی اینکه من از اینجا بلند شم برم سهام دار ارشد شرکت مایکروسافت بشم . یا در بخش مخابرات چین سرمایه گذاری کنم . نه اینکه ارتش چین بیاد سرمایه گذاری کنه توی بخش مخابرات و اسمش رو هم بگذاره خصوصی سازی !!!
نظر من اینه که بسترهای لازم برای ایجاد شبکه خصوصی فراهمه ،اگردقت داشته باشید شبکه های صدا وسیما از خلاقیت کم و هزینه ی محدودی بهره میبرند وهمین دوعامل باعث به وجود امدن بستر برای ایجاد شبکه ی خصوصیست ،
اما در خصوص این که شبکه خصوصی چه کارمیتونه بکنه باید بگم که ده ها شبکه خصوصی به راحتی میتونند فعالیت کنند زیرا درصدا و سیما هدف پر کردن کنداکتور است و نه افزایش بیننده ،با همه ی این محدودیت ها بدون اینکه موازین مورد نظر حکومت را زیرپا گذاشت میتوان شوهای بهتری اجرا کرد برنامه های بیشتری را پوشش داد مستندهای بهتری ساخت و به نمایش گذاشت ومسابقات جذابی را اجرا کرد ،آیا به نظر شما شبکه ورزش صدا و سیما بهترین عملکرد ممکن را به نمایش گذاشته؟ شبکه ی نمایش یا تماشا چطور؟
در ابتدا یک نکته: لطفاْ وقتی تاپیک ایجاد می کنید و سوال مطرح می کنید حداقل اطلاعات اولیه راجع به موضوح مورد بحث رو قرار بدید. ممکنه زمان بیشتری رو طلب کنه اما کیفیت جواب ها و کمیت افراد شرکت کننده در بحث بالاتر می ره.
به عنوان مثال:
تعریف شبکه تلویزیونی خصوصی؟
قوانین ایران در خصوص سوال مطرح شده؟
***
قانون اساسي مصوب آبان 1358 اصل 175 قانون اساسي:
در رسانه هاي گروهي(راديو وتلويزيون) آزادي انتشارات و تبليغات طبق موازين اسلامي بايد تامين شود. اين رسانه ها زير نظر مشترك قواي سه گانه قصائيه (شوراي عالي قضائي)، مقننه و مجريه اداره خواهد شد. ترتيب آن را قانون معين مي كند
اصل 175 قانون اساسی سال 1368 :
در صدا وسيماي جمهوري اسلامي ايران آزادي بيان و نشر افكار با رعايت موازين اسلامي و مصالح كشور بايد تامين گردد. نصب و عزل رئيس سازمان صداوسيماي جمهوري اسلامي ايران با مقام رهبري است و شورائي مركب از نمايندگان رئيس جمهور و رئيس قوه قضائيه و مجلس شوراي اسلامي(هر كدام دونفر) نظارت بر اين سازمان خواهند داشت. خط مشي و ترتيب اداره سازمان و نظارت بر آن را قانون معين مي كند.
از نظر قانونی با تفسیر قانون سال 68 که در مورد سازمان صدا و سیما گفته شده نه هر رسانه صوتی و تصویری امکان ایجاد وجود داره. اما مساله این هست که با توجه به رویکرد دولت در این موارد اگر شبکه خصوصی هم تاسیس شه کاملاْ باید مطابق با موازین دولت باشه. بحث در خصوص صحیح بودن یا صحیح نبودن این مساله رو کنار بگذاریم و از این دیدگاه ببینیم که با شرایط موجود چه کاری می تونیم انجام بدیم. چرا که به نظر من یکی از دلایل عدم موفقیت ما در خیلی از موارد این هست که بلافاصله جبهه می گیریم و از ریشه مساله رو زیر سوال می بریم و صورت مساله رو پاک می کنیم و بعد دست روی دست می گذاریم و منتظر مساله بعدی می شیم و این روند دایره وار ادامه داره. جبهه گیری ما ممکنه درست باشه و حق داشته باشیم اما بهبود به تدریج و کم کم آغاز می شه. با گرفتن بهترین خروجی از ورودی های موجود.
از جنبه تجاری موضوع رو ببینیم وجود شبکه های خصوصی باعث افزایش رقابت می شه و رقابت همواره کیفیت بهتر رو به ارمغان میاره. به عنوان مثال یک شبکه خصوصی که پخش بازی های فوتبال رو پوشش بده اولین منبعی که نیاز داره سرمایه مالی هست و دومین منبع افراد کارشناس خبره در این زمینه. شبکه ای برای فیلم و سریال. شبکه ای برای آشپزی و ... هم همین خصوصیات رو دارند.
منبع تامین کننده مالی یک شبکه برای ادامه فعالیت درآمد ناشی از تبلیغات هست که -صدا و سیما در حال حاضر داره این کار رو انجام می ده- و در درجه های خیلی بعد تر فروش برنامه های تولیدی شبکه در بازار. که چالش این مورد هم بی قانون بودن کپی رایت در کشور هست که به نظر شخص من این یک مورد کاملاْ به افراد جامعه برمی گرده.
خب دولت باید توجیه بشه که این تحول علاوه بر حفظ موازین, سود مالی براش داره. که شبکه خصوصی باید این رو هم در نظر بگیره.
در کل خصوصی سازی همیشه هم به سود دولت و هم به سود مردم بوده, اما در ایران به دلیل وجود منبع درآمد نفتی از بسیاری از پتانسیل های مالی چشم پوشی می شه.
سلام
در این مورد یک موضوعی قابل تامله و اون هم انحصار همه جانبه ی رسانه های تصویری داخلی توسط صدا و سیماست
در این شکی نیست که صدا و سیمای ما یکی از قدرتمند ترین و ثروتمند ترین سازمان های داخلی هست ( قدرتمند ترین از این جهت که یکی از معدود سازمانهای غیر نظامی هست که ریاستش مستقیما توسط عالی ترین و بالاترین مقام کشور منصوب میشه )
قطعا بوجود اومدن شبکه های تلویزیونی خصوصی در داخل کشور ، مهمترین خطری رو که متوجه صدا و سیما میکنه کاهش چشمگیر در آمد مالی هست ، چون عملا کسی نمیتونه برای شبکه های تلویزیونی خصوصی نرخ مشخصی تبلیغ کنه و حتی اگر نرخ مشخصی تعیین بشه ، خیلی راحت مثل قضیه ی سقف قرارداد های فوتبال دور زده خواهد شد ،
و البته یک رقابت دو جانبه هم بوجود میاد یکی بین شبکه های خصوصی در مورد نرخ تبلیغات و دیگری رقابت بین شبکه های خصوصی و صدا و سیما برای جذب تبلیغات و باز هم نرخ های متفاوت که میتونه آگهی دهندگان رو به سمت و سوی شبکه های خصوصی سوق بده .
و این موضوع مالی به نظر من مهمترین مانع در برابر ایجاد تلویزیونهای خصوصی داخلی هست البته تا زمانی که صدا و سیما این انحصار همه جانبه رو در مالکیت خودش داشته باشه .
باز در درجه های بعدی اهمیت ، موضوع نحوه ی جهت های حرکتی این شبکه های خصوصی هست که قطعا یک نهادی مثل شورای نظارت بر مطبوعات برای این شبکه ها تعبیه میشه و ناظرین پخشی که قطعا موظف میشن چندین برابر برنامه های صدا و سیما ، سختگیری به خرج بدن روی ممیزی هایی که باید اعمال کنند روی برنامه های شبکه های خصوصی تلویزیونی که ابعاد اجتماعی و ابعاد لحاظ شدن مصالح مورد توجه نظام حکومتی فعلی ما رو پوشش میده .
نکته ی دیگه این هست که صدا و سیما طبق آمارهای رسمی و غیر رسمی ، با رشد وحشتناک شبکه های ماهواره ای دچار ریزش عظیم و جدی مخاطب شد و معدود برنامه هایی که مخاطب رو میکشن پای تلویزیون داخلی نظیر برنامه ی 90 و ماه عسل و ... ، در واقع حکم تنفس مصنوعی و احیای موقتی رو دارند برای تلویزیون فعلی .
به این ترتیب با ایجاد شبکه های تلویزیونی خصوصی ، به احتمال قریب به یقین باز هم صدا و سیما ریزش مخاطب خواهد داشت و حتی احتمال کوچ برنامه های پرمخاطبی مثل 90 به شبکه های خصوصی هم قوت فراوانی خواهد گرفت به خاطر آزادی بیشتر در پرداخت به موضوعات و حواشی
بنابراین با توجه به جمیع جهات ، به نظر نمیرسه که سازمان صدا و سیما و سیاستهای این سازمان ، به هیچ عنوان اجازه ی ایجاد شبکه های خصوصی در داخل کشور رو بده در شرایط فعلی و در واقع رقیب جدی برای خودش در داخل ایجاد کنه ،
حتی اگر شبکه های خصوصی هم به فرض ایجاد بشن ، نمیتونن در برابر قدرت صدا و سیما در برنامه سازی و سریال سازی که مستقیما مربوط به قدرت مالی فوق العاده ی صدا و سیما مربوط میشه چندان مقاومتی کنن و در نهایت این شبکه ها هم به نفع صدا و سیما مصادره خواهند شد ولو به اسم شبکه های تلویزیونی خصوصی .
بودجه صدا و سیما به شدت کاهش پیدا کرده و همین موضوع باعث شده صدا و سیما اکثر درآمدهای خودش رو از طریق پخش تبلیغات به دست بیاره.نقل قول:
از طرفی علاقه مردم به یکسری از برنامه های چیپ و ارزان قیمت ماهواره ای نشون میده که درآمد ارتباط زیادی با کیفیت برنامه و جذب مخاطب نداره.
پس مطمئنا تلویزیون های خصوصی که بتونن برنامه هایی با رعایت چارچوب ها اما با زاویه متفاوتی از نگاه صدا و سیما پخش کنن، با جذب تبلیغ در ایران میتونن خیلی بهتر به مسیرشون ادامه بدن.
بله فکر میکنم بستر فراهم هست ولی از اون مهمتر اینکه الان یک نیاز جدی هست،با توجه به حساسیت ها و نگرانی ها پیرامون موضوع یک شبکه رسمی میتونه وجود که دیدگاه های رسمی حکومت/دولت رو پوشش بده و تلویزیون های خصوصی که مثل صنعت چاپ و نشر تابع یک سری ظوابط و استانداردها باشند.نقل قول:
آیا بستر لازم برای ره اندازی تلویزیون خصوصی در کشور ما هست؟
موافقم که الان نیاز هست و اینکه باید طبق ضوابط و قانون های مشخص شده باشن ولی یه موضوع دیگه هم هست اینکه الان شبکه ای که طبق این قوانین و ضوابط بخواد به وجود بیاد و از اینها پیروی کنه اصلا به درد ما میخوره؟ یا نیاز ما رو بر طرف میکنه یانه؟نقل قول:
حداقلش اینه که این بودجه سرسام آور صدا و سیما قطع میشه که یکی از ضرر ده ترین سازمان های کشور هست.نقل قول:
بعدش اگه خصوصی بشه یکم به قول معروف حساسیت ها کمتر میشه مثلا یه سری چیزهایی در حد شام ایرانی یا سریال های شبکه نمایش خانگی یا مثلا موزیک ویدئو و... که نمیشه تو رسانه رسمی پخش کرد رو میشه به بخش خصوصی سپرد. روزنامه رسمی کشور مثلا تو چاپ پوشش بانوان سختگیری روش بیشتر هست تا نشریه خصوصی تلویزیون هم همینطور میشه.
یا مثلا شبکه های تله شاپینگ و تبلیغات ماهواره ای الان علاوه بر نظراتی که روشون نیست خروج ارز رو هم در پی دارن.