Printable View
درود به تمام دوستان
...........
شما هر تفکر یا نگرشی داشته باشین احتمالا گاهی با توجه به شرایط و نگرشهای رادیکالی و به شدت دگماتیستی اکثریتی که به آن روبرو بوده اید، اون رو پنهان کردین و فقط در جامعه مجازی یا محافل خیلی امن نگرش واقعیتون رو بروز میدین.
شما چجور با این قضیه کنار میاین؟راه حلی سراغ دارین ؟
پدر مادر و اطرافیان شما میدونن شما واقعا چه تفکری دارین یا ترس طرد شدن باعث شده شما شخصیت و تفکر دیگری به نمایش بگذارین ؟
امیدوارم بشه از تجربیات همدیگه استفاده کرد .:n12:
با سپاس
در رابطه با پاراگراف اول باید بگم خیر، در مورد بنده اینطور نبوده و هر جا صحبت عقیده شده عقاید خودم رو بیان کردم.نقل قول:
این دگر اندیشان نیستند که باید با خودشون یا مشکلاتشون کنار بیان. افراد دیگر جامعه هستند که باید عقاید دیگر رو بپذیرن و به حقوقشون احترام بذارن!
بله هم پدر و مادر، هم دیگر افراد در مورد افکار و عقاید من خبر دارن با وجود اینکه شاید بسیاری از اونها مذهبی هستند اما بعداز مدتی پذیرفتند. لازم نیست حتمن در این مورد به شیوه ای رفتار کنید که دیگران رنجیده خاط بشن، سعی کنید زیبایی نگرش و افکارتون رو بهشون نشون بدید. برای مثال چند وقت پیش به خارج از تهران و یکی از استانها سفری داشتیم و در اوجا یکی از اقوام ما رو دعوت کرد. زمان پذیرایی من دیدم که آقایون نشستند و خانم ها آشپزخانه هستن و مدام در حال فعالیت و کار؛ با دیدن این صحنه بلند شدم و رفتم به جمع خانم ها و با وجود اینکه مهمان بودیم، من پذیرایی رو انجام دادم و اجازه ندادم که خانم ها دست به سیاه و سفید بزنن و البته این موضوع با تعجب و شاید تمسخر آقایون روبرو شد. دفعه ی بعد هم همین اتفاق افتاد و آقایون سعی کردند من رو به جمعشون بکشونن اما من کارم رو تکرار کردم اما دفعه ی سوم و موقع خداحافظی و برگشت، وقتی به اونجا رفتیم دو نفر از آقایون بلند شدن و به کمک خانم ها رفتند (:دی) و خب من خوشحال شدم که کارم بالاخره نتیجه داد. شاید خیلی از موضوعات تابو های خود ساخته و اشتباهی هستند که این اشتباه بودنشون باید به دیگران نشان داده بشه تا به خودشون بیان.
کوه رو هیچوقت نمیشه به بند کشید!
وقتی تو شرایط و محیطی قرار میگیریم که طرز فکر و نگرش مخالف یا متفاوت یا طرز فکر ما وجود داره ممکنه یکی از حالت های زیر پیش بیاد :نقل قول:
* ما مجبور هستیم برای حفظ منافع فردی / خانوادگی / اجتماعی خودمون نگرش و طرز فکر مون رو پنهان کنیم یا ظاهرا موافق نگرش حاکم بشیم .
* ما برای حفظ آرامش روانی اطرافیانمون از روی علاقه و محبتی که بهشون داریم مخالفتی با نگرش و طرز فکرشون نشون ندیم . یا نگرش خودمون رو پنهان کنیم.
* ما به صورت علنی و واضح نگرش و طرز فکر خودمون رو در محیط و شرایطی که طرز فکر مخالف حاکم هست نشون میدیم .
به نظر من لزومی نداره یک شخص معمولی در هر شرایطی نگرش و طرز فکر خودشو نشون بده. (مثل شرایطی که ممکنه بیان طرز فکرش خطر جانی یا مالی براش داشته باشه) نشون ندادن طرز فکر فرق میکنه با اینکه کسی بخواد نقش بازی کنه یا طرز فکری مخالف با نگرش اصلی خودش رو به نمایش بذاره.( طرز فکر حاکم رو به نمایش بذاره )
ولی حق آزادی بیان حکم میکنه شخص در هر مکان و شرایطی نگرش خودش رو بیان کنه ،تو یه جامغه نرمال هم چنین حقی باید وجود داشته باشه و کسی اجازه نداره طرز فکر یا نگرش یا اعتقاد خاصی (در مورد اعتقاد تا زمانی که آسیبی به کسی وارد نکرده) رو ممنوع یا محدود کنه یا کسی رو مجبور به پذیرش طرز فکری خاصی کنه.
نقل قول:
شخصا هر جا که بحثی کردم یا نظری دادم در مورد مسائل اعتقادی، طرز تفکرم رو بیان کردم اما این که جزییات طرز تفکر گفته بشه یا خیر و این که شدت بیان چه مقدار باشه، جا به جا فرق میکنه. در محافل دوستانه و خانوادگی به طور کامل و روشن افکارم رو بیان میکنم و اگه بحثی پیش بیاد افراد کاملا متوجه جهت گیری و سیستم فکریم میشن.
برخی اوقات بیان افکار چیزی جز شلوغی و بر هم زدن نظم و نارضایتی دیگران به دنبال نداره، این جور جاها اگه فرصت مناسبی پیش نیاد معمولا سکوت اختیار میکنم.
راه حل برای محیط هایی که نگرش مخالف رو سرکوب میکنن میتونه بحث پله به پله، منطقی و به دور از هیجان باشه. مهم ترین فاکتور، طرز تفکر و میزان منطقی بودن افراد یک محیط هست که باید ارزیابی بشه. با کسی که حتی "فکر کردن" در مورد موضوعی رو خطا میدونه به راحتی نمیشه بحث کرد.نقل قول:
شما چجور با این قضیه کنار میاین؟راه حلی سراغ دارین ؟
خب آره من زیاد طرز تفکرم رو بیان نمیکنم ، از زندگیم سیر نشدم مخصوصا تو شهری که من زندگی میکنم اکثریت جامعه غیردگر اندیش هستند ، البته خانواده ام طرز تفکر منو میدونه و ازم حمایت میکنه
معمولا توی بحث های اعتقادی شرکت نمیکنم ، و شروع نمیکنم . فعلا من جزء یک اقلیت هستم که فکر کنم رو به اکثریت شدن هست . ولی زیاد مهم نیست برام .
منم این دوران رو تجربه کردم. درابتدا آدم مثل پرنده ای که از قفس آزادشده ،می مونه ،خیلی شور هیجان داره ، دغدغهء آگاه سازی همگان وساختن دنیایی جدید وآرمان گرایی هایی از این دست موجب میشه گاهی حرفایی بزنه وکارایی بکنه که حتی به تفکری که بهش عشق می ورزه لطمه بزنه وگاهی تند روی هاش موجب بشه حتی از سوی نز دیک ترین کسانش طرد بشه و...
دوست گرامی ؛
- یادمون بمونه که در بسیاری مواقع اثررفتار و عملکردما ، بسیار بیشتر از حرف های ما خواهد بود.
- در درجه اول ما باید در زمینهء خود سازی تلاش کنیم...
- همیشه اصل احترام به عقاید دیگران را از یاد نبریم.
- اگر در جایی می خواهیم از باورهایمان سخنی به میان آ وریم ، شرایط طرف مقابل خود را مانند : سن وسال، میل او برای دانستن و... را در نظرداشته باشیم.
- همواره به یاد داشته باشیم ممکن است ما نیز در افکارمان دچار اشتباه شویم .پس از مطلق گویی وپا فشاری بی مورد بر روی باور هایمان بپرهیزیم.
- در بسیاری از موارد به جای بحث و جدل های بی مورد می توان با طر ح پرسش وسئوال از باور های طرف مقابل او را به فکر کر دن که البته گوهر نایابی در جامعهء ماست وادار کنیم. ...
پیروز باشید:n16:
درود
همه جا نمیشه نظرات رو رُک و پوست کنده عنوان کرد و عقاید و تفکر اصلی را رونمایی کرد . مخصوصا توی شغل های دولتی که به این مسائل خیلی اهمیت میدن .
بارها دیدم که توی شغل های دولتی طرف با ظاهرسازی و موافق نشون دادن خودش با خیلی مسائل همه رابطه رو با مشتری یا افراد رده های بالاتر خوب و محکم کرده و هم این که پلکان ترقی بوده برای خودش !
البته من موافق ظاهر سازی نیستم ولی بعضی ها میگن باید توی این شرایط سیاست داشت که من [به نظرم] بیشتر به حساب دو رویی میذارمش :n02:
من توی جمع دوستانی که منو میشناسن به عنوان آدمی رُک و روراست شناخته شدم . کلا عقایدمو خیلی واضح گفتم و هر جای نیاز بوده خیلی راحت مخالفت کردم .
به نظرم باید این تفاوت عقاید راحت عنوان بشه تا مردم بدونن که عقاید و طرز تفکرات با هم فرق داره و بینشون جا بیافته که همه قرار نیست مثل همدیگه فکر کنن .
بعضی وقت ها که نظرت رو میگی طرف مقابل تعجب میکنه یا یکی دیگه بهم گفته "تو کومونیستی" ! و از این جور موارد .:n02:
دلیلش هم چیزی نبوده جز مقابله با افکار مخالف و سان.سور شدیدی که در جامعه وجود داره . تلاش باید بر این باشه که این تابوها شکسته بشه .
با این که توی قرن بیست و یکم هستیم ولی همچنان خیلی ها هستن که طرز برخورد با تفکرات مخالف رو نمیدونن و دلیلش هم همین پنهان کاری ها و ظاهر سازی ها بوده .
همونطور که بهزاد هم اشاره کرد جالبه که هروقت هم کسی در مخالفت با دین صحبت میکنه دیگران تنها واژه ای که بلدن به کار ببرن اینه که کمونیست شده یارو.
من هروقت کسی اینو بهم میگه بعد ازش میپرسم که تو برام بگو کمونیست یعنی چی
معمولا تنها چیزی که از کمونیست میدونن اینه که یعنی بی دین
از یه طرف آدم بهش برمیخوره که بهش گفتن کمونیست از یه طرف دیگه آدم زورش میگیره کل درک مردم از یه ایدوئولوژی اینه و با یه تز خیلی روشنفکرانه هم بهت جواب میدن و فکر میکنن خیلی بارشونه.
مسئله مهم اینه که در خیلی از جاها (حتی در غرب)، "احترام به تفاوت عقیده ها" وجود نداره و اکثر افراد فکر می کنند اگه فردی عقاید متفاوتی داره یعنی این فرد نمی تونه باهاشون یک ارتباط دوستانه داشته باشه به خصوص اگه این تفاوت در مورد مسائلی باشه که شخص روی اونها حساسیت یا تعصب خاصی داره. من افرادی رو دیدم که به خاطر اینکه طرفدار تیم فوتبال دیگه ای بودن از جمع دوستانشون طرد شدن!
در کل همونطور که چندین نفر هم اشاره کردن، مهم دقت به مخاطب هایی است که باهاشون در حال صحبت هستیم و باید حدس زد آیا اطلاع اون ها از عقاید ما می تونه برامون گرون تموم بشه (چه از نظر اجتماعی و چه از نظر شغلی) و خب میشه تصمیم گرفت. قطعا شرایط ایده آلی نیست ولی ایده آل گرا بودن در این مسائل نمی تونه نتیجه مفیدی داشته باشه و بیشتر مسائل رو تشدید خواهد کرد.
من به شخصه این عقیده رو دارم که هر جا به نفعم بود رٌک و هر کجا نبود پوشاندن عقیده نه رد عقیده .
بعضی اوقات هم جواب نمی ده که دست به دامن صفصته میشم .که به لطف خدا خوب هم صفصته می کنم.
ودر جواب دوست عزیز
[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
درسته حتی توی کشور خودمون هم این که عقیده دیگران ارزش نداره رو من می بینم.ما بین دوستان در مدرسه و دیگر کلاس هایی که میرم.و دقیقا مثل مثال تیم فوتبال شما : هر کس عقیده اش با تیم مخالف باشه باید طرد بشه.:n13:
اصلا بحث سر این نیست که طرد میشه یا نه بحث سر جرات بیانشه مثلا من جراتشو دارم همه جا میگم کٌرد یا لر هستم (ممکنه یکی هم مسخره کنه )اما آیا جرات اینو دارم عقیده خودمو در علوم انسانی بیان کنم ؟
بیشتر منظور عقیدههای فلسفی و رفتاری بوده:n16:
البته اینم بگم ، علت این که برام زیاد مهم نیست که دیگران مثل من فکر کنن اینه که ، سال ها تفکر بی وقفه منو به این طرز تفکر رسونده و همچنان در حال تغییر هست ، نمیشه انتظار داشت طرف یک شبه با من هم عقیده بشه . اگر ذاتا عقیده های من منطقی باشن ، همون عواملی که در عصر کنونی وجود دارن و منو به طرز تفکری که الان دارم رسوندن ، عواملی برای رسیدن دیگران به طرز تفکر من میشن ، نه مناظره ای لازم هست نه مشاجره ای. و واسه همین برام مهم نیست که یکی رو به قول معروف به عقیده های خودم امر یا دعوت کنم و یا از چیز هایی که به نظرم بیهوده میان و یا با عقیده ی من ساز گار نیستن نهی کنم
زنده باشید
سلامنقل قول:
دگراندیشان هم انسان هستند و صاحب نظر و عقیده. اما دیگر افراد جامعه ملزم به پذیرش عقاید اونا نیستن.
تعدادی از دوستان اشاره کردن که با توجه به موقعیت و شرایط باید تفکرات و نقطه نظرات شخصی رو مطرح کرد.
منم با این مورد موافق هستم و اینکه برای بیان افکار و عقاید، هنجارهای هر جامعه در نظر گرفته بشه.
فکر می کنم منظور سعید بیشتر این بود که اون افرادی که "تفاوت عقیده" رو نمی پذیرند باید با مشکلاتشون کنار بیان و بپذیرن که قراره یک عده عقیده های متفاوت داشته باشن و به حقوق اون افراد باید احترام گذاشته بشه، نه اینکه خودشون عقاید اون افراد رو بپذیرند. موضوع تاپیک هم بحث سر پذیرش افراد با عقاید متفاوت هست نه پذیرش خود عقاید.نقل قول:
البته این صرفا به خاطر فقر فرهنگی جامعه است وگرنه افراد برای صرفا بیان افکار و عقایدشون نباید نیاز باشه "چیزی" رو در نظر بگیرن... این جزو مشکلات ماست که موضوع هم شده نه اینکه این چیز خوبی باشه!نقل قول:
شما مي توانيد سنگ را هم بپرستید، تا وقتی که آن را به سوی من پرتاب نکنيد!
وفا سلطان - روانپزشک سوری - در مناظره با روحانی مسلمان در شبکه الجزیره - ۲۱ فوريه ۲۰۰۶