احـترام به عـقـایـد دیـگـران :: بحث و تبادل نظر

در خیلی از بحث های فلسفی و حتی علمی، گفته میشه به عقاید دیگران باید احترام بگذاریم. اما این قضیه واقعا گنگ و نامفهوم است:


احترام به عقاید دیگران یعنی چه؟ چه کاری باعث بی احترامی به عقاید دیگران می شود؟
آیا باید همیشه و در هر شرایطی به عقاید دیگران احترام گذاشت؟
تا چه حد باید به عقاید دیگران احترام گذاشت؟ آیا نقد کردن عقاید دیگران بی احترامی است؟
چه نوع پاسخی برای بی احترامی به عقاید ما منطقی و قابل قبول است؟
آیا هر شخص، خودش می تواند تعیین کند چه نوع رفتاری در مقابل عقایدش، بی احترامی تلقی می شود یا نیاز است یک حد و روال معمول داشته باشیم؟ آیا من حق دارم اشتباه شمردن اعتقاداتم توسط سایرین را بی احترامی به اعتقاداتم تلقی کنم؟

در این تاپیک قصد داریم درباره مفهوم احترام به عقاید دیگران بحث کنیم. در اینجا درباره خود عقاید بحثی نخواهیم داشت. دوستان عزیز می تونید در نظرسنجی هم شرکت کنید. :n16:

درود.

واقعن بحث کوچکی نیست و بنده فکر میکنم بهتر است ابتدا گفتمان را با ارائه ی یک تعریف برای "احترام به عقاید" میبایست آغاز نماییم و به جوانب مختلف "احترام گذاشتن" بپردازیم، سپس نتیجه بگیریم که در چه شرایطی احترام گذاشتن ضروری میباشد. بنده سعی کردم همه ی حالتهای ممکن را در نظر بگیرم و چیزی را از قلم نندازم. نظر خود بنده طبق چیزی که در قسمت B3 گفتم ، رای به گزینه ی دو هستش.


A - عقاید مردم

عقاید بسیار هستند ، هر کس به نحوی برای خود عقایدی دارد ، هرکس اجازه دارد عقاید خود را بیان کند و آن ها را به عموم مردم بگوید. این نکته بسیار مهم است که عقاید با افکار تفاوت دارد:

A1 - عقاید میتواند نتیجه ی افکار خود شما باشد یا حاصل افکار اشخاص دیگری،
A2 - ولی افکار شما حاصل فعل و انفعلات ذهن خود شماست و مختص خود شماست.




B-احترام به عقاید مردم را به چند جهت میتوان نقد کرد:



B1- احترام به اینکه هرشخص حق دارد عقیده ی خاصی داشته باشد :: احترام به اینکه هرشخص حق دارد عقیده ای را انتخاب کند و حق انتخاب داشته باشد.

ما نمیتوانیم دیگران را از داشتن عقیده منع کنیم ، بنابراین باید به آنها اجازه دهیم که هر عقیده ای که دوست دارند داشته باشند.

{

نمونه:

تو حق نداری به اینکه زمین گرد است ، عقیده داشته باشی - نمونه ی 2 : تو حق عقیده داشتن نداری }

}

{توضیح: در اینجا شخص از داشتن عقیده منع شده است و طبیعتن یک نوع بی احترامیست (بی احترامی به حقوق افراد (آزادی بیان)، نه به عقیده ی افراد)



B2- احترام به خود افراد:

ما نمیتوانیم به افراد بی احترامی کنیم تنها به این خاطر که آنها عقیده ی خاصی دارند که مطلوب ما نیست.

{

نمونه:

شخص معتقد: من فکر میکنم زمین صاف است ، چون هرچه در افق پیش میروم درمیابم که سطح زمین کاملن صاف است
شخص منتقد : زمین صاف نیست ، تو یک احمق هستی!

}

{ توضیح: در اینجا شخص عقیده ی نادرستی دارد ، ولی به خود آن فرد توهین میشود. این یک بی احترامی به خود فرد است. ( نه به عقیده ) }


B3- احترام به عقیده و افکار:

عقاید و افکار، ملزم به محترم شمرده شدن نیستند. اصلن ما نمیتوانیم یک عقیده یا فکر را محترم بشماریم. عقیده یا فکر تنها یک ادعا است که یا حقیقت دارد و یا خیر. اگر خلاف یک عقیده یا یک فکر ثابت شود یا نشود ، نه به آن عقیده بی احترامی شده و نه به آن احترام گذاشته شده است. بنابراین "احترام به عقاید و افکار" از لحاظ معنایی دچار مشکل است.

{

نمونه:

شخص معتقد: دلیل رعد و برق ، بدون شک خشم خدایان است.
شخص منتقد: دلیل رعد و برق ، تخلیه ی الکتریکی میان دو ابر با یکدیگر و یا یک ابر با زمین می باشد.
شخص معتقد: تو به عقیده ی من احترام نمیگذاری!!

}

{ توضیح: در اینجا شخص معتقد عقیده ای را اذعان می نماید. ولی شخص منتقد به نادرستی عقیده ی معتقد اشاره میکند و دلیل صحیح آن رخداد را برمی تابد. روشن است که هیچ گونه بی احترامی صورت نگرفته است. بلکه تنها منطقی صحیح جایگزین عقیده ی نادرست شده است. بدیهی هست که شخص معتقد حق دارد به این عقیده ی نادرست ادامه بدهد یا ندهد و کسی جلوی او را نخواهد گرفت }


B4- بی احترامی غیر مستقیم به افراد از طریق عقیده

بنده گمان دارم که این نوع ، شایع ترین بی احترامی نامحسوس در گفتمانهای پیرامون باور و عقیده می باشد. انواع مختلفی دارد که بهتر است آنها را با مثالهایی شرح دهم:

{

نمونه:

شخص معتقد: گاهی اوقات ماه به طور وحشتناکی مرا دنبال میکند هر جا که میروم. نمیدانم از من چه میخواهد!
شخص منتقد: این یک عقیده ی احمقانه است. ماه کسی را دنبال نمیکند ، بلکه دلیل آن نسبت فاصله ی بیشتر ماه به فاصله ای که تو طی میکنی است.

{ توضیح: اینجا گفته شده عقیده ی احمقانه ، به این معنی که تنها انسانهای احمق چنین عقیده ای دارند. که این می تواند بی احترامی به خود شخص باشد (شماره ی B2 ) }


نمونه ی 2:


شخص معتقد: نمک غذا را خنک می نماید ، فلفل آن را داغ میکند.
شخص منتقد: این عقیده بسیار مضحک و چرند است، نه نمک غذا را خنک میکند و نه فلفل آن را داغ.

{ توضیح: اینجا هم عقیده مضحک و چرند خوانده شده. این میتواند به عنوان یک اهانت و بی احترامی به خود فرد و افکارش شمرده شود( البته اگر این عقیده یک فکر شخصی باشد} }


B5- نکته ی استثنا :

با توجه به صحبتی که در قسمت A1 شد ؛ ممکن است شما یک عقیده ی رایج را به کسی بگویید و نظرش را در مورد آن عقیده ی رایج بخواهید. از انجا که این عقیده حاصل افکار شما نیست ، بازخورد آن همیشه به معنی بی احترامی به شما نیست. نمونه ی پایین رو نگاه کنید.

نمونه:

شخص معتقد: عقیده ای می گوید که اگر تخم یک گیاه را بخوریم ، آن گیاه داخل بدنمان رشد میکند. نظرت چیست ؟
شخص منتقد: این عقیده بسیار مضحک و احمقانه می باشد. زیرا تخم گیاه بلافاصله توسط دستگاه گوارشی بدنمان هضم می شود.

{ توضیح: بر خلاف ظاهر بی احترامانه ی جمله ی شخص منتقد ، ایشان هیچ بی احترامی ای به شخص معتفد نکرده ، چرا که این عقیده حاصل فکر خود شخص معتقد نیست که ازین طریق به وی بی احترامی شود. }



نتیجه گیری : عقیده ها را میتوان مورد چالش قرار داد و آنها را نقد و بررسی کرد ، اگر عقیده ها بررسی و نقد نشوند ، ما شاهد پیشرفتی در جامعه ی علمی نخواهیم بود و لذا همراه با عقیده های درست ، عقیده های نادرست نیز به جامعه تزریق میشود و کم کم به عنوان حقیقت پذیرفته میشوند و این بسیار خطرناک است. بنابراین نقد و بررسی و حتا رد منطقی و علمی یک عقیده ، بی احترامی محسوب نمی شود. لذا احترام اگر به معنای نقد و بررسی نکردن باشد ، لزومی به رعایت آن نیست؛ اما اگر منظور از احترام ، خودداری از اهانت و توهین باشد ، بدیهی است که افراد ملزم به رعایت آن هستند.



باسپاس./.

سلام /

من به گزینه ی 1 رای دادم ؛ چون مفهوم احترام رو جدای از نقد کردن میدونم ؛

من حد احترام و محترم شمردن نظرات دیگرانو مصون موندن از نقد اون نظرات نمیدونم ، بلکه صرفا احترام رو به گونه ای تعبیر میکنم که نظرات فرد مقابل رو دارای " پیش فرض ها و دلایل قابل قبول برای اون شخص" میدونم که برای خودش معتبره

من در مورد ایرانی ها مشخصا صحبت میکنم ، چون شرایط اجتماعی ما باعث شده اکثریت قاطع ما انسانهایی تندخو و متعصب به نظراتمون باشیم /

فکر میکنید علت اینکه برنامه های انتقادی مثل 90 در فوتبال یا هفت در سینما به برنامه های پرمخاطبی تبدیل میشن چیه ؟ به علت درون مایه ی چالشی اونهاست که فقط و فقط از انتقاد به افراد و تصمیمات افراد و سازمانها بودجود میاد این چالشها و به واقع از عدم احترام " صحیح " به نظرات همدیگه

نکته ای هست اینه که از کودکی به ما آموخته نشده خیلی از موارد ؛ حتی آداب معاشرت هم به بسیاری از ما آموخته نشده که حداقل بتونیم تا انتهای صحبت یک شخص ، صحبت رو گوش کنیم و بعد از پایان حرفاش اگر نظر مخالفی داریم بیان کنیم .

چیزی که خیلی زیاد در بحثهای مختلف میشنویم به عنوان اولین کلمه و جمله ی طرف مقابل بحث ؛ اینه که : " نه اینطور نیست "

خب مشخصه با این شروع ما داریم یه گارد قوی میگیریم در جهت مخالفت ؛ و اینطور گاردگرفتن ها یه بحث مطمئنا بدون سرانجام رو پیش میاره که هیچ یک از طرفین هم کوتاه نخواهند اومد ؛ البته تنها علت همین نیست .

مورد اصلی که شاید مشخصا بیشترین مشکل و حاشیه رو بوجود میاره بحث هایی هست که به نوعی به مذهب مربوط میشه و یک طرف بحث افراد با تمایلات مذهبی هستن :

من فکر میکنم بحث با افراد مذهبی در مورد یک موضوع با خمیره ی مذهبی ؛ برای رسیدن به نتیجه ی خاص باید به گونه ای متفاوت از مثلا یک بحث نجومی یا ریاضیاتی یا علمی باشه ،

چون فرد با دیدگاه مذهبی یک سری فکت هایی داره به طور پیش فرض ، که بواسطه ی تقدس بخشیدن به اونها این عقاید رو الهی و غیر قابل رد و شک و غیر قابل نقد میدونه و به نوعی خط قرمز خودش میدونه رد شدن از عقایدش و انکار کردن اونها توسط دیگران رو .

در کل من حد مشخصی از احترام رو برای نظرات سایرین خوب میدونم /

سلام...

به نظر من احترام به عقاید دیگران، قبل از اینکه نشون دهنده ی اخترام ما به طرف مقابل باشه، نشون دهنده ی شخصیت ماست ! [چون فقط ارائه ی بلیط که نشون دهنده ی شخصیت آدم نیست!]
از طرفی آدم باید جلوی عقیده و نظر اشتباه بایسته و در بعضی مواقع لازمه اون رو تغییر بده، از طرف دیگه چون عقیده ی هر فرد جزئی از شخصیت اون هست نقد مستقیم اون عقیده ممکنه به نقد
مستقیم شخصیت اون فرد تلقی بشه، موضوعی که سروش هم به اون اشاره کرد، "ادبیات" درست یا نادرست هست که مخصوصا در ابتدای کلام میتونه تاثیر مثبت یا منفی زیادی بزاره. در جواب این
سوال که "احترام به عقاید دیگران یعنی چه؟" جواب من اینه که عقیده ای جز عقیده ی خودمون (که طبعا مطمئن هستیم درست ترین هست) رو قبول کنیم ، حتــی اگر با عقیده ی ما در تضاد باشه !
و این رو ناشی از تفاوت های مختلف فردی، اجتماعی و... بدونیم، به نظر من اولین گام این هست، "پذیرش تفاوت ها" / جواب من به سوال "چه کاری باعث بی احترامی به عقاید دیگران می شود؟"
به دلیلی که چند خط بالاتر گفتم، به کار بردن ادبیات نامناسب و به نوعی حمله به عقیده ی طرف مقابل هست (که فکر میکنم علتش عدم پذیرش تفاوت ها و عقاید هست)...

با تشکر مهران...

این که مفهوم احترام به عقاید، از نقد کردن عقاید جداست کاملا صحیحه (و متاسفانه خیلی ها این تفاوت رو نمی دونند).

من یک مثال می زنم: جنگ جهانی دوم، نازیسم اعتقاد یک عده بود. آیا ضرورتی وجود دارد که به اعتقادات این افراد احترام بگذاریم؟

من اعتقادات رو دو نوع می بینم:

1. اعتقاداتی که فقط به خود شخص مربوط هستند: مثلا من اعتقاد دارم اگه سینه خیز دور میدون بچرخم سرطانم خوب میشه. این اعتقادات، خودشون قابل احترام نیستند، ولی افرادی که به این چیزها معتقد هستند شایسته احترام هستند چون اعتقاداتشون، هرچقدر هم که از دید سایرین احمقانه به نظر بیاد، ضرری به بقیه نمی زنه و به حقوق شخص دیگه ای تجاوز نمی کنه. کماکان سایرین می تونند به اون اعتقادات احترامی نگذازند بدون اینکه به افراد معتقد بی احترامی کرده باشند.

2. اعتقاداتی که به بقیه هم مربوط میشن: مثلا من اعتقاد دارم انسان هایی که رنگ موی روشن دارند لایق حقوق شهروندی نیستند. در اینجا نه این اعتقاد قابل احترامه، و نه شخصی که چنین اعتقادی داره، چون خودش بطور اتوماتیک با داشتن اعتقادی که سایرین رو تحت تاثیر قرار میده، به تفکر و انسانیت سایرین احترام نگذاشته و سایرین هم نیازی نیست به چنین شخصی احترام بگذارند، و حتی مثل جنگ جهانی دوم میان و برای جلوگیری از این اعتقادات با توپ و تفنگ و حتی بمب اتم با این افراد می جنگند. اگه ضرورتی وجود داشت که به این افراد یا عقایدشون احترام بگذاریم که اصلا نباید اعتراضی به رفتار نازی ها می کردیم چون بالاخره این هم اعتقادات و عقاید اونها بود. اگه الان عقیده یک نفر این باشه که در یک روز خاص از سال شروع کنه به کشتار گاو و گوسفند در خیابان، در بعضی مناطق دنیا اون فرد باید شب رو در بازداشتگاه بخوابه و حتی ممکنه کارش به زندان هم بکشه ولو اینکه این عقیده اون شخص بوده. آیا ضرورتی وجود داره که به این عقیده احترام بگذاریم؟

--

من شخصا ضرورتی رو در احترام به عقاید دیگران نمی بینم. بعضی مواقع میشه عقاید دیگران رو، که تاثیری در زندگی ما ندارند، نادیده گرفت ولی حتی در اون شرایط هم من احترامی برای خود عقاید نمی بینم، فقط افرادی که معتقد به عقاید هستند تا وقتی عقایدشون در نزد خودشون هست و سعی در به زور اعمال کردن اون عقاید بر سایرین و تاثیر زندگی سایرین بر اساس عقاید خودشون رو ندارند، شایسته احترام هستند.

نقل قول:

---

نوشته شده توسط Mehran [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

سلام...

به نظر من احترام به عقاید دیگران، قبل از اینکه نشون دهنده ی اخترام ما به طرف مقابل باشه، نشون دهنده ی شخصیت ماست ! [چون فقط ارائه ی بلیط که نشون دهنده ی شخصیت آدم نیست!]
از طرفی آدم باید جلوی عقیده و نظر اشتباه بایسته و در بعضی مواقع لازمه اون رو تغییر بده، از طرف دیگه چون عقیده ی هر فرد جزئی از شخصیت اون هست نقد مستقیم اون عقیده ممکنه به نقد
مستقیم شخصیت اون فرد تلقی بشه، موضوعی که سروش هم به اون اشاره کرد، "ادبیات" درست یا نادرست هست که مخصوصا در ابتدای کلام میتونه تاثیر مثبت یا منفی زیادی بزاره. در جواب این
سوال که "احترام به عقاید دیگران یعنی چه؟" جواب من اینه که عقیده ای جز عقیده ی خودمون (که طبعا مطمئن هستیم درست ترین هست) رو قبول کنیم ، حتــی اگر با عقیده ی ما در تضاد باشه !
و این رو ناشی از تفاوت های مختلف فردی، اجتماعی و... بدونیم، به نظر من اولین گام این هست، "پذیرش تفاوت ها" / جواب من به سوال "چه کاری باعث بی احترامی به عقاید دیگران می شود؟"
به دلیلی که چند خط بالاتر گفتم، به کار بردن ادبیات نامناسب و به نوعی حمله به عقیده ی طرف مقابل هست (که فکر میکنم علتش عدم پذیرش تفاوت ها و عقاید هست)...

با تشکر مهران...

---

مهران جان چطور میشه به عقیده کسی احترام گذاشت، و بطور همزمان اون رو اشتباه دونست و جلوش ایستاد و چطور میشه "وقتی لازمه" اون رو تغییر داد، این کار رو همراه با احترام گذاشتن به اون عقاید انجام داد؟ آیا ما به مرحله ای می رسیم که دیگه نباید به عقیده دیگران احترام بگذاریم؟

پاسخ شما به عقاید نازی ها چیست؟ باید بهش احترام گذاشت؟ اونها رو قبول کرد؟ عقیده یک عده اینه که نژادشون از بقیه بهتر است و فقط خودشون لایق زندگی کردن هستند. عقیده یک عده هم اینه که سرزمین X رو خدا بهشون قول داده و باید ساکنین فعلی رو قتل عام کنند و خودشون صاحب اونجا باشند. آیا باید به این عقاید احترام گذاشت؟

بجث جالب و روشن گرایانه هست
در وهله اول فکر میکردم که عقیده دارم می بایست به عقاید دیگران احترام گذاشت اما با خوندن پست دوستان فهمیدم عقیده دارم نباید به عقاید دیگران بی احترامی کرد ( پس ضرورتی به احترام گذاشتن به عقاید دیگران نمیبینم)

به نظر من اول باید احترام رو تعریف کرد که به چی ما میگیم احترام و به چی میگیم بی احترامی

ایا نقد کردن و به چالش کشیدن عقاید انتشار یافته دیگران بی احترامی هست؟
ایا شوخی و فکاهی قرار دادن عقاید دیگران بی احترامی هست؟بحث شوخی با تمسخر و زیرسوال بردن متفاوت هست لطفا اشتباه گرفته نشه
و خیلی موارد دیگه

به نظر من اصولا بحث احترام برای عقاید کلا غلط هست و اصلا عقاید چیزی نیست که قابل احترام باشه یا قابل بی احترامی

بزارید اینطور مثال بزنم
گروهی اعتقاد قلبی و واقعی دارن که باید به عقاید دیگران بی احترامی کنن
حالا باید چیکار کرد؟ایا باید احترام قائل بود برای این گروه یا نه نباید احترامی برای عقیدشون قائل بود و با این اعتقاد جنگید؟
میبینید در هر دو حالت ما اصل احترام به عقاید رو نقض کردیم

پس اصولا من بحث احترام به اعتقادات رو قبول ندارم و اینو فقط یه حربه از طرف کسایی میدونم که نمیخوان عقیدشون مورد نقد قرار بگیره
وگرنه عقیده ای که قابل ارائه دادن باشه هیچ نگرانی از اینکه حتی بهش بی احترامی هم بشه نداره چه برسه به اینکه مورد نقد قرار بگیره

به نظر من آدم نباید فقط به عقیده ای که درست میدونه یا حداقل در نقطه ی مقابل خودش نمیدونه، احترام بذاره... ضمن اینکه احترام به عقیده ای، تفکری به معنای تایید اون نیست
ما باید بین یک موضوع و کسی که به اون مووع معتقد هست، تفکیک قابل بشیم... مثال میزنم، صرف نظر از اینکه ما "هولوکاست" رو قبول داریم یا نه، موظفیم به کسانی که همچین
تفکری دارن احترام بگذاریم ولی در عین حال باید با ادبیاتی که به شخصیت اونها توهین نکنه، نظر منطقی رو راجع به اون موضوع بگیم چون احترام به عقیده ای، تفکری به معنای تایید
اون نیست / در عین احترام باید "واقعیت" ـی که بهش معتقدیم رو بیان کنیم... جواب من به این سوال که چه زمانی لازم هست جلوی عقیده ی دیگران ایستاد، اینه که اول ببینیم اون
تفکر چه تاثیری در زندگی فردی یا اجتماعی داره؟ این یه عقیده ی فردی هست یا ممکنه تاثیر اجتماعی داشته باشه؟ در هـر دو حال مخصوصا حالت دوم باید جلوی تفکر غلط رو گرفت
ولی معنی اون بی احترامی نیست ! (چون احترام به معنای تایید نیست) بخشی از حرفم در پست قبل رو دوباره تکرار میکنم، باید تفکیک کرد بین یک تفکر و شخصیت یک فرد به نظر
من ما میتونیم راجع به یک تفکر صحبت کنیم حتی تند ! ولی نباید به شخصیت افرادی که اون تفکر رو قبول دارن، بی احترامی کنیم، چون شخصیت افراد به نوعی کرامت انسانی اونها
ست. من شاید این موضوع که "حضرت مسیح کشته شده" رو قبول نداشته باشم و به نظرم اشتباه بیاد ولی باید به کسانی که این تفکر رو دارن احترام بگذارم (چون احترام...) ضمن
این که باید حقیقت (حداقل از نظر خودم) متفاوت با تفکر اون افراد رو بیان کنم و واقعیت رو بگم...

این نظر شخصی من هست.

با تشکر مهران...

نقل قول:

---

نوشته شده توسط Mehran [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

به نظر من آدم نباید فقط به عقیده ای که درست میدونه یا حداقل در نقطه ی مقابل خودش نمیدونه، احترام بذاره... ضمن اینکه احترام به عقیده ای، تفکری به معنای تایید اون نیست
ما باید بین یک موضوع و کسی که به اون مووع معتقد هست، تفکیک قابل بشیم... مثال میزنم، صرف نظر از اینکه ما "هولوکاست" رو قبول داریم یا نه، موظفیم به کسانی که همچین
تفکری دارن احترام بگذاریم ولی در عین حال باید با ادبیاتی که به شخصیت اونها توهین نکنه، نظر منطقی رو راجع به اون موضوع بگیم چون احترام به عقیده ای، تفکری به معنای تایید
اون نیست / در عین احترام باید "واقعیت" ـی که بهش معتقدیم رو بیان کنیم... جواب من به این سوال که چه زمانی لازم هست جلوی عقیده ی دیگران ایستاد، اینه که اول ببینیم اون
تفکر چه تاثیری در زندگی فردی یا اجتماعی داره؟ این یه عقیده ی فردی هست یا ممکنه تاثیر اجتماعی داشته باشه؟ در هـر دو حال مخصوصا حالت دوم باید جلوی تفکر غلط رو گرفت
ولی معنی اون بی احترامی نیست ! (چون احترام به معنای تایید نیست) بخشی از حرفم در پست قبل رو دوباره تکرار میکنم، باید تفکیک کرد بین یک تفکر و شخصیت یک فرد به نظر
من ما میتونیم راجع به یک تفکر صحبت کنیم حتی تند ! ولی نباید به شخصیت افرادی که اون تفکر رو قبول دارن، بی احترامی کنیم، چون شخصیت افراد به نوعی کرامت انسانی اونها
ست. من شاید این موضوع که "حضرت مسیح کشته شده" رو قبول نداشته باشم و به نظرم اشتباه بیاد ولی باید به کسانی که این تفکر رو دارن احترام بگذارم (چون احترام...) ضمن
این که باید حقیقت (حداقل از نظر خودم) متفاوت با تفکر اون افراد رو بیان کنم و واقعیت رو بگم...

این نظر شخصی من هست.

با تشکر مهران...

---

ببنید اینکه با الفاظ مناسب جواب داده بشه اخلاق هست و برای تمام موارد باید رعایت بشه و مخصوص عقاید نیست که فقط بگیم برای عقاید باید مراعات بشه

مشکل دقیقا همینه که بعضی افراد بی خلاقی میکنن و حتی ممکنه برای یک حرف معمولی هم با بی اخلاقی برخورد کنن حالا برای عقاید هم همینکار رو میکنن و ما میگیم باید به عقاید احترام گذاشت
رعایت اخلاق در تمام جوانب واجب هست پس ربطی به عقاید نداره و نباید نقد و مواجهه با عقاید رو حمل بر بی اخلاقی کرد و اسم اونو بی احترامی به عقاید گذاشت

نقل قول:

---

در هـر دو حال مخصوصا حالت دوم باید جلوی تفکر غلط رو گرفت
ولی معنی اون بی احترامی نیست !

---

وقتی گروهی جلوگیری از رواج عقایدش رو بی احترامی بدونه چی؟برای این گروه عقیدشون درست هست که تبلیق میکنه ولی این عقیده شماست که اونو غلط میدونه
خب با احترام به عقیده شما و جلوگیری از عقیده اون گروه شما به عقیده اون گروه بی احترامی کردین
اگر هم جلوگیری نکنین به عقیده شما بی احترامی میشه

نقل قول:

---

ن شاید این موضوع که "حضرت مسیح کشته شده" رو قبول نداشته باشم و به نظرم اشتباه بیاد ولی باید به کسانی که این تفکر رو دارن احترام بگذارم

---

خب وقتی کسی که اعتقاد داره مسیح کشته شده ، باور نداشتن به این اعتقاد رو بی احترامی به اعتقادش و همینطور به خودش میدونه
پس شما در تفکر این فرد با گفتن اینکه اعتقادی به کشته شدن مسیح ندارین عملا دارین به اعتقادش بی احترامی میکنین
همینطور این فرد پیش خودش اینطور برداشت میکنه که به شخصیت خودش هم توهین کردین


پس کلا این بحث احترام به عقاید اشتباه هست و هرگز نمیشه به هیچ صورت عملیش کرد
و این فقط میتونه برای کسانی که نمیخوان عقایدشون به چالش کشیده بشه میتونه مفید باشه

از نظر من بسياري از عقايد قابل احترام نيستند.....
در ديگراني که اينجا ذکر شده است گروه طالبان نيز حضور دارد...بوکو حرام هم همچنين.....تروريسم جزو همين گروه است.....به هر شکل..مذهبي يا دولتي غربي.....

رده هاي راديکالي آنارشيسم هم همچنين

انسانها را بکش و چاق تر شو با نفت زير زمين
الماس مال تو است حتي اگر قرمز باشد

اينها همش ديگران هست...

من از اظهار نظر به گزينه خير لحظه اي ترديد نکردم،.....از نظر من هر عقيده اي نبايد مجال نفس کشيدن داشته باشد، چون به تنفس عقايد نرم خاتمه خواهد داد.....

دقیقا منم با [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ] موافقم - بعضی از عقاید اصولشون بر کشتن و نابود کردن عده ای دیگر هست - خیلی جاهلانه هست اگه گروه دوم بیان بگن ما به اصول شما احترام میگذاریم - یعنی بیایید ما رو بکشید - نمیشه که -

از نظر من هر عقیده ای که در اون افراط و تفریط باشه -مشکل داره و قابل احترام هم نیست -

سلام،

احترام به عقیده یا عمل؟
فکر میکنم یک خلط مبحثی پیش میاد

بله من میتونم خیلی راحت با یک فاشیست هم کنار بیام و بحث کنم، ولی تا وقتی فالانژ بازیش رو شروع نکرده و عقیده اش رو در عمل به منصه ظهور نرسونده.
اصول بحث علمی اینه که من با حوصله حرف مقابلم رو گوش کنم حتی اگر بنظرم جفنگ باشه و بعد با ادله منطقی ردش کنم.
ولی در زندگی دفاع از حقوقم کوتاه نیام، اونی هم که جای پارک من رو میگیره عقیده اش اینه که حق با اونه، اونی که مطلب من رو سانسور میکنه هم عقیده ای داره، اونی هم که رای من رو میخوره عقیده اش اینه که حق با اونه. باور کنید دلایلی هم عرضه میکنه.

...
در بحث تحت انجمنی(و تمام بحثهای نوشتاری) ابزار ارتباط ما تنها جملات ماست. ما نه حالت چهره را میبینیم تا منظورش رو درک کنیم، نه زبان بدنش رو میبینیم، نه آوایش رو میشنویم ،
نمیفهمیم کجا بی منظوره، کجا شوخی کرد، کجا دست می اندازه و بازی درمیاره.
از طرفی نه رزومه طرف مقابل ، نه سوابق اون رو میدونیم، نه حتی درست میدونیم چند ساله است و...
اصول نزاکت در مباحثه بین عقاید مورد نیازه، این احترامی است که به طرف مقابل گذاشته میشه
اما نقد عقیده بی احترامی نیست
حرف علمی باید واضح باشه و عریان و رودربایستی نداره

نقل قول:

---

اعتقاد برای حالتی اطلاق می‌گردد که ما چیزی را راست و درست می‌دانیم. اکثر فلاسفه معاصر اعتقاد را یک نگرش و حالت نسبت به یک گزاره می‌دانند. گزاره جمله‌ای است

خبری که می‌تواند درست یا نادرست باشد،

احمد [فاعل] امید دارد [حالت] که در آینده تهران ترافیک کمتری داشته‌باشد [گزاره[
علی [فاعل] شک دارد [حالت] که در آینده تهران ترافیک کمتری داشته‌باشد [گزاره[

افراد مختلف ممکن است حالات مختلفی را نسبت به یک گزاره یکسان نشان دهند.

اِحتِرام احساسی مثبت از ارج نهادن و اعتنا به فرد یا شی‌ای است که فرد احترام‌گزارنده آن را سزاوار احترام می‌شمارد.حرمت نهادن، نکوداشت، بزرگ داشتن، ارج نهادن

و آزَرم برابرهایی برای احترام هستند. احتـرام‌گزارنده معمـولا امتیازها و کیفـیت‌هایی را در فرد یا چیزی می‌بینـد و این‌گونه داوری می‌کند که آن فرد یا چیز، سـزاوار توجه، پاسخ و

ارزش‌گذاری است و باید ادعای او بر حق و حقوقی را نیز به رسمیت شناخت. با تغییر این امتیازها و کیفیات ممکن است میزان احترام نسبت به آن فرد یا شی نیز تغییر یابد.

احترام قائل شدن با توجه کردن همراه است و این توجه داشتن در بسیاری موارد صـرف انرژی یا مسئولیتـهایی نیز با خود می‌آورد و بنابر اصـل کم‌کوشی، انسان این صرف انرژی را

زمانی انجام می‌دهد که آن را برای بقای خود یا هماهنگی بهتر با محیط لازم ببیند.

بنابر این احترام گزاردن با دوست داشتن تفاوت دارد. دوست داشتن و علاقه ممکن است در تمایل درونی سرچشمه داشته باشد اما احترام می‌تواند تنها به خاطر جبر محیط در فرد

نهادینه شده باشد. احترام با رعایت نیز تفاوت دارد. رعایت حداکثر سرعـت توسـط رانندگان یا رعایت آتـش‌بس مورد توافق توسط دو گروه متخاصـم ممکن است رعایت محض باشد و

عنصر احترام در آن‌ها وجود نداشته باشد. انسان نمی‌تواند بی‌دلیل و استدلال برای شخص یا چیزی احترام قائل شـود مگر این‌که دین و سنت وی را مجـاب به احترام به مفاهیـم و

اشیایی کرده باشند و او بدون اندیشیدن در مورد دلیل احترام، بنا به سنت، آن مفهوم یا شی را قابل احترام به شمار بیاورد. این نوع احترام، در صورت درک نکردن دلایل اصلـی بزرگ‌

داشت سنتی و مذهبی فرد یا شی مورد نظر، می‌تواند یک احترام تجویزی به‌شمار بیاید که ریشه‌دار نیست.

ویکی پدیا

---

با توجه به تعاریف گفته شده از کلمات اعتقاد و احترام، ارج نهادن و بزرگداشت چیزی که درست با غلط بودن آن مشخص نیست و درستی و نادرستی آن به نحوه نگرش افراد یا

برداشت های مختلف افراد درباره موضوع مربوط میشه صحیح نیست چون دلیـل و منطقـی برای پذیرش درستـی یا نادرستی اعتـقاد وجود نداره. اعتقاد امری است که فرد بر

اساس نگرش خودش به موضوع اون رو درست و راست می پنداره در حالی که این موضوع می تونه درست یا غلط باشه و درستی و غلطی اون مشخص نیست (هیچ استدلال

و منطقی برای احترام به چیزی که ممکن است غلط یا درست باشد وجـود ندارد) این با اصل احتـرام گذاشتن در تضـاده احتـرام زمانی مفهـوم پیدا می کنه که فرد چیـزی رو با

استدلال و منطق قابل پذیرش و ارج نهادن یا شایسته برخورداری از حقوقی خاص بدونه..

اینکه کسی به خاطر دوست داشتن چیزی تمایل داره مورد احترام قرار بگیره قابل پذیرش نیست چون باز هم با اصل احترام در تضاده چیزی که درستی و ناردرستی اون مشخص

نیست و فرد بر اساس نگرش خودش نسبت بهش احساس درونی داره قابلیت بزرگداشت ، توجه یا برخورداری از حقوق خاص رو نداره.

من حاضرم به دیدگاه های شما احترام بگذارم، اگر شما بتوانید توجیهی برای آنها داشته باشید. اما اگر تنها دلیل موجه شما برای دیدگاه هایتان این است چون شما به آنها ایمان دارید، من به آنها احترام نخواهم گذاشت.

استاد ریچارد داوکینز

نقل قول:

---

نوشته شده توسط Arash4484 [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

سلام،

احترام به عقیده یا عمل؟
فکر میکنم یک خلط مبحثی پیش میاد

بله من میتونم خیلی راحت با یک فاشیست هم کنار بیام و بحث کنم، ولی تا وقتی فالانژ بازیش رو شروع نکرده و عقیده اش رو در عمل به منصه ظهور نرسونده.
اصول بحث علمی اینه که من با حوصله حرف مقابلم رو گوش کنم حتی اگر بنظرم جفنگ باشه و بعد با ادله منطقی ردش کنم.
ولی در زندگی دفاع از حقوقم کوتاه نیام، اونی هم که جای پارک من رو میگیره عقیده اش اینه که حق با اونه، اونی که مطلب من رو سانسور میکنه هم عقیده ای داره، اونی هم که رای من رو میخوره عقیده اش اینه که حق با اونه. باور کنید دلایلی هم عرضه میکنه.

...
در بحث تحت انجمنی(و تمام بحثهای نوشتاری) ابزار ارتباط ما تنها جملات ماست. ما نه حالت چهره را میبینیم تا منظورش رو درک کنیم، نه زبان بدنش رو میبینیم، نه آوایش رو میشنویم ،
نمیفهمیم کجا بی منظوره، کجا شوخی کرد، کجا دست می اندازه و بازی درمیاره.
از طرفی نه رزومه طرف مقابل ، نه سوابق اون رو میدونیم، نه حتی درست میدونیم چند ساله است و...
اصول نزاکت در مباحثه بین عقاید مورد نیازه، این احترامی است که به طرف مقابل گذاشته میشه
اما نقد عقیده بی احترامی نیست
حرف علمی باید واضح باشه و عریان و رودربایستی نداره

---

دوست عزیز به نظر من شما وقتی به عقیده یه نفر احترم میذاری - یعنی عملی که در اون عقیده هست رو پذیرفتی -

این دوتا جدای از هم که نیستن - مثلا شما به یه فاشیست بگی از نظر من عقیده شما قابل احترامه

( از نظر واژگانی یعنی : عقیده شما تن در دادنی هست - ستودنی هست - یعنی عقیده شما رو ستایش میکنم)

اما همین که یارو اومد اون عقیده رو بش عمل کنه و به قول خودتون فالانژ بازی دراره میخوای بش بگی نه در مرحله عمل درست نیست !!!

پس چرا در مرحله اول گفتی قابل احترامه ؟

در اون عقیده این عمل یک اصل هست - و قابل احترام بودن اون عقیده یعنی قابل احترام بودن اون عمل.

این بحث ها رو که سالهاست رو مغز ما کار کردن که بره توش که همه عقاید قابل احترامه رها کنید.

این که همه عقاید قابل احترامه بیشتر یه تکه کلام در دهن سیاست مدار ها هست که در عمل حتی خود اونها هم بش پایبند نیستن

این عقیده که همه عقاید قابل احترامه رو در دنیا بین مردم جا انداختن تا عقاید درست رو سست و عقاید غلط خودشون رو جا بندازن - وکسی هم اعتراض نکنه - در حقیقت یه جور سوء استفاده از حس احترام انسانهای درست کار هست

مگه نمیگن ازادی سخن ( اینم یه عقیده هست دیگه) پس چرا فقط سخنان سلطه جویانه و مغرضانه موافق با جریان اونهاست که از طرف سردمداران این عقیده آزادی سخن حمایت میشه و کوچکترین حرفی که کوچکترین مخالفتی با جریان اونا داره - از نظر همون سردمداران آزادی سخن و احترام به همه عقاید با مخالفت های شدید روبرو میشه و حتی گاهی طرف رو هم میکشن - ( نه باش بحث میکنن و نه براش استدلال میارن که حرفش اشتباهه - در جا میکشنش)

ایا میشه به کسی گفت عقیده شما که اصل اون آدم کشی هست قابل احترامه ( ستودنی و تن در دادنیست) و لی بش عمل نکن و ادم نکش ؟

بهتر نیست ازاول بگیم : خیر عقیده شما درست و قابل احترام نیست و نباید ادم هم بکشید.

نمیشه به فاشیسته گفت عقیدتون قابل احترامه ( من به فالانژبازیهاتون احترام میذارم) ولی بیا با هم صحبت کنیم که این کار رو نکنید چون بده ( تضادی تو ش نمیبینید؟)

شما اگه عقیده رو در مرحله اول بپذیری و بعد بری برای بحث و گفتگو که بخوای ردش کنی - تا شمابخوای اونا رو با بحث و گفتگو راضی کنی که عقیدشون غلطه - اونا تمام عقبه شما رو نابود کردن رفته -

نمیگم این رویه برای همه کارها رویه خوبی هست - قطعا استدلال - صحبت و گفتگو شرط عقل هست و کاملا منطقی

اما در مقابل کی باید گفتگو کرد و منطقی بود و استدلال اورد؟

در مقابل کسی که بخواد گفتگو کنه - منطقی باشه و پذیرنده استدلال درست

نمیشه وایساد جلو کسی که سادیسم ادم کشی داره ( عقیدش اینه که بی برو برگرد باید یه عده رو کشت) و از استدلال و گفتگو صحبت کرد- میشه؟

شما میری جلوی یه گرگ وحشی که ذاتش کشتن هست ( حالا فرض کنیم کشتن عده ای خاص که باز فرض کنیم شما هم جزو اونا هستی) بشینی و بگی بیا منطقی صحبت کنیم باهم - استدلال های من اینه برا حرفم حالا استدلال شما چیه برا عملت - گرگه همونجا میپره سرت در حالی که داره میخورت میگه این استدلال منه

به دیوار احترام میگذاریم؟ به درخت؟ به فکر؟ (اشیا، مفاهیم)
هیچکدوم قابل احترام نیستند،دیواری مزاحم اگر اثر هنری روش باشه ارزش خراب نکردن رو داره، درخت اگر خشک بشه از جا کنده میشه، فکر اگر درگیر موضوع موهومی باشه ارزشی نداره.
هیچ چیز شرفی نداره!
احترام به دیگری میگذاریم وقتی احترامش رو حفظ کنه.
عقیده یک حرفه ،فشار یک اکته
توضیح دادم همونطور که حدودن منظور شماست احترام به عقیده معنی نداره، ولی در بحث به شخص مقابل برای گفتن(نه عمل) حرفش احترام میگذارم،
حتی اگر عقیده اون هجومی باشه ، در مرحله اول یک فکر و بعد کلامه، این حتی با اجازه تبلیغ هم متفاوته.
طبیعیه اونن گرگ بشه من هم اسلحه باید ببرم.

شنا میگید که برای عمل دیگران ممکنه احترام فائل باشید یا نباشید ولی حرف و فکر دیگران رو کاری باهاش ندارین و قابل احترام هست چون عملی انجام نشده

والا که فکر میکنم این اصلا ربطی به موضوع احترام به عقاید نداره چون عقاید همون فکر و حرف هست و عمل افراد کلا بحثش جداست

اگر در حوزه همین فکر و حرف بحث کنیم من چند سوال برام ایجاد میشه
ایا جک ساحتن و شوخی کردن با عقاید دیگران بی احترامی هست یا نه؟مثلا شوخی با مسیح و محمد و ... در یه شو یا فیلم یا عکس
ایا مردود دونستن یا رد کردن اعتقاد دیگران بی احترامی هست یا نه؟بحث نقد کردن نیست بلکه رد کردن هست مثلا یک مسیحی پیامبری محمد رو کلا رد کنه

میشه دید که افرادی که این اعتقادات رو دارن حتی این حرفها رو هم بی احترامی به عقیدشون میدونن و چه افرادی هم که بخاطر فقط حرفشون کشته نشدن

پس اینجا بحث عمل افراد نیست که چه کاری میکنن بلکه اینجا بحث همون فکرها و حرفاست که گفته میشه به عقیده بی احترامی شده

و هنوزم میگم که این حرف کلا من در اوردی هست برای جلوگیری از نقد و مباحثه درباره افکارشون و اصلا معنای خاصی نمیتونه داشته باشه

اینها سوالات خوبی هستند و نظر من هم مشابه نظر شماست:

نقل قول:

---

نوشته شده توسط havzhini [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

اگر در حوزه همین فکر و حرف بحث کنیم من چند سوال برام ایجاد میشه
ایا جک ساحتن و شوخی کردن با عقاید دیگران بی احترامی هست یا نه؟مثلا شوخی با مسیح و محمد و ... در یه شو یا فیلم یا عکس
ایا مردود دونستن یا رد کردن اعتقاد دیگران بی احترامی هست یا نه؟بحث نقد کردن نیست بلکه رد کردن هست مثلا یک مسیحی پیامبری محمد رو کلا رد کنه

---

به نظر من جک ساختن و شوخی کردن با عقاید دیگران، بی احترامی به اون عقاید هست ولی بی احترامی به افرادی که اون عقاید رو دارند نیست، و به هیچ وجه نباید جلوی این کار گرفته بشه و هر کس باید بتونه از عقاید سایرین جک بسازه و باهاشون شوخی کنه، و سایرین هم می تونن منطقی پاسخ بدن یا مقابله به مثل کنن و جک بسازن! :n02:

رد کردن یک عقیده نه بی احترامی به عقیده است و نه بی احترامی به شخص، و در کل بخشی از همون نقد کردن هست که به رد کردن می انجامه. باز هم سایرین می تونن منطقی پاسخ بدن و از عقایدشون دفاع کنند. :n16:

با سلام و احترام ...

شوخی کردن و جک ساختن و تمسخر آراء و تفکرات دیگران بی احترامی محسوب می گردد علی الخصوص آن تفکر مورد پسند خیل کثیری از جامعه باشد ...
و مقابله به مثل نیز عملی ناپسند و موجب شیوع ناخرسندی و نزاع میگردد ...

نقل قول:

---

نوشته شده توسط Stream [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

اینها سوالات خوبی هستند و نظر من هم مشابه نظر شماست:



به نظر من جک ساختن و شوخی کردن با عقاید دیگران، بی احترامی به اون عقاید هست ولی بی احترامی به افرادی که اون عقاید رو دارند نیست، و به هیچ وجه نباید جلوی این کار گرفته بشه و هر کس باید بتونه از عقاید سایرین جک بسازه و باهاشون شوخی کنه، و سایرین هم می تونن منطقی پاسخ بدن یا مقابله به مثل کنن و جک بسازن! :n02:

رد کردن یک عقیده نه بی احترامی به عقیده است و نه بی احترامی به شخص، و در کل بخشی از همون نقد کردن هست که به رد کردن می انجامه. باز هم سایرین می تونن منطقی پاسخ بدن و از عقایدشون دفاع کنند. :n16:

---

نتیجه این جک ساختن ها هم میشه از بین رفتن عقاید و سست شدن مردم در عقاید درست که همون خواست سردمداران بی اصل بودن انسان هست - و در گام بعدی وارد کردن اصول خود در ذهن مردمی که از خود اصولی ندارند و نهایتا پیوستن به گروهی که اینجا جاش نیست بخوام اون مبحث رو باز کنم

نقل قول:

---

نوشته شده توسط masoud_62005 [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

با سلام و احترام ...

شوخی کردن و جک ساختن و تمسخر آراء و تفکرات دیگران بی احترامی محسوب می گردد علی الخصوص آن تفکر مورد پسند خیل کثیری از جامعه باشد ...
و مقابله به مثل نیز عملی ناپسند و موجب شیوع ناخرسندی و نزاع میگردد ...

---

نقل قول:

---

نوشته شده توسط sajjad1973 [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

نتیجه این جک ساختن ها هم میشه از بین رفتن عقاید و سست شدن مردم در عقاید درست که همون خواست سردمداران بی اصل بودن انسان هست - و در گام بعدی وارد کردن اصول خود در ذهن مردمی که از خود اصولی ندارند و نهایتا پیوستن به گروهی که اینجا جاش نیست بخوام اون مبحث رو باز کنم

---

اولا فکاهی و جک خیلی تفاوت داره فهاشی و بی اخلاقی
صد درصد بی اخلاقی کاملا مردوده، ولی شوخی و خنده و فکاهی هیچوقت نمیتونه بد باشه حتی با اعتقادات و حرفهای دیگران بلکه اعتقاد محکم با اغوش باز باید ازش پذیرایی کنه

ولی این بحث که این میتونه باعث سستی و از بین رفتن اون اعتقاد بشه اتفاقا این نشون میده اون تفکر چقدر سست و خام هست که با یه شوخی زیرسوال میره و از تفکر مردم بیرون میره
وگرنه حرف و اعتقادی که پایه محکم و استواری داشته باشه اتفاقا با این شوخی ها و خندیدن ها باید جایگاهش محکمتر و استوارتر بشه نه اینکه بره زیر سوال

این حرفای دایی جان ناپلئونی درباره سردمدارن و بلا بلا بلا هم هیچی نمیشه دربارش گفت که دقیقا همون حرف منو که این بحث احترام به عقاید فقط برای نقد نشدن و زیرسوال نرفتن اعتقادات ساخته شده کاملا تصدیق میکنه

نقل قول:

---

شوخی و خنده و فکاهی هیچوقت نمیتونه بد باشه حتی با اعتقادات و حرفهای دیگران بلکه اعتقاد محکم با اغوش باز باید ازش پذیرایی کنه

---

خنده و شوخی و تمسخر افکار و عقاید بنیادین و سرتوشت ساز که جنبه مثبت و ارزشی دارد ومورد تایید عمومی باشد کار ناپسند و مغرضانه ای است هرچند تمسخر افکار سست و منفی نیز موجب رنجادن خاطر شخص مورد نظر میگررد ولی چنانچه قصد شیوع و اسقرار را داشته باشد شاید نیاز به تذکر و نه تمسخر باشد ...

نقل قول:

---

نوشته شده توسط masoud_62005 [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

خنده و شوخی و تمسخر افکار و عقاید بنیادین و سرتوشت ساز که جنبه مثبت و ارزشی دارد ومورد تایید عمومی باشد کار ناپسند و مغرضانه ای است هرچند تمسخر افکار سست و منفی نیز موجب رنجادن خاطر شخص مورد نظر میگررد ولی چنانچه قصد شیوع و اسقرار را داشته باشد شاید نیاز به تذکر و نه تمسخر باشد ...

---

شما عمدا خنده و شوخی رو با تمسخر قاطی میکنید که یه بحث اخلاقی مثل خنده رو تبدیل کیین به بی اخلاقی و اینجوری بخواین حرفتون رو به کرسی بنشونین در حالی که همون اول گفتم بحث شوخی و خنده رو با بی اخلاقی هرگز قاطی نکنین

اولا این بنیادین و سرنوشت ساز و داشتن جنبه مثبت و ارزشی بودن یه تفکر رو کی باید تایین کنه؟به فرض مثال تفکر طالبانی که مورد تایید عموم جامعه خودش هم هست مثبت و ارزشی هست؟یا تفکر نازیسم که میلیونها نفر رو کشت و در جامعه خودش مورد تایید عموم هم بود و هزاران مثال دیگه حتی در همین اطراف خودمون

دوما چرا باید یه تفکر که بنیادین و سرنوشت ساز و دارای جنبه مثبت و ارزشی هست فقط با یک شوخی و خنده زیرسوال بره و سست و بی ارزش بشه؟
چرا باید یه تفکر مثبت و ارزشی از یک شوطنز تلویزیونی ناراحت بشه و دست به قتل بزنه، یا یه کاریکاتور که اسمش با خودشه که یعنی طنز و فکاهی هست، یا نوشتن یک کتاب داستان تخیلی و ... بتونه براحتی یک اعتقاد بنیادی و سرنوشتساز و دارای جنبه های مثبت و ارزشی رو زیر سوال ببره و سست و بی ارزشش کنه در حدی که حکم مرگ انسانها صادر بشه؟
تفکر به این عطمت بنیادین و سرنوشت سازی یعنی در مقابل یه خنده و شوخی باید اینقدر ضعیف باشه؟

خیر خنده و شوخی هرگز ناپسند و مغرضانه نیست بلکه میتونه بیان واقعیت از زاویه دیگری باشه
حالا اگر اون تفکر با واقعیت هموراه باشه از این مطلب حمایت هم میکنه ولی اگر با دروغ همراه باشه خنده و شوی رو دشمن خودش میدونه چون اون روی سکه رو نمایان میکنه


به فرض مثال در گروهیA یک میلیون نفر که اعتقادی داره که به خیال خودشون بنیادین و سرنوشت ساز و دارای جنبه مثبت و ارزشی هست
در همسایگی این گروه گروهB با یک میلیون نفر هم هست که اونم همین خیال رو درباره تفکرات خودش داره
حالا این 2گروه هر دو اعتقاد طرف مقابل رو سست و منفی میدونه و جالب اینکه هر دو هم سست و منفی دونستن اعتقادشون از طرف هرکسی رو بی احترامی به اعتقادشون میدونن
خب این وسط بحث احترام به اعتقات رو چطور باید تفسیر کرد؟
ایا اینها برای هم احترامی قائل هستن یا نیستن؟
ایا باید برای این اعتقادشون که تفکر دیگری رو سست و منفی میدونه احترام قائل بود یا برای این اعتقادشون که تفکر خودشون رو نباید سست و منفی دونست باید احترام قائل بود؟

نقل قول:

---

شما عمدا خنده و شوخی رو با تمسخر قاطی میکنید که یه بحث اخلاقی مثل خنده رو تبدیل کیین به بی اخلاقی و اینجوری بخواین حرفتون رو به کرسی بنشونین در حالی که همون اول گفتم بحث شوخی و خنده رو با بی اخلاقی هرگز قاطی نکنین

---

خنده و شوخی به یک فکر و دیگاه شاید به مذاق شخص مقابل خوش نیاد و جنبه تمسخر از دیدگاه طرف مقایل را داشته باشد ...

نقل قول:

---

اولا این بنیادین و سرنوشت ساز و داشتن جنبه مثبت و ارزشی بودن یه تفکر رو کی باید تایین کنه؟به فرض مثال تفکر طالبانی که مورد تایید عموم جامعه خودش هم هست مثبت و ارزشی هست؟یا تفکر نازیسم که میلیونها نفر رو کشت و در جامعه خودش مورد تایید عموم هم بود و هزاران مثال دیگه حتی در همین اطراف خودمون

---

تفکرات طالبانیسم و نازیسم در جامعه محدود خودشان و شاید در اجتماع ساختگی و موهوم خودشان مورد تایید بودند ( شاید هم به زور ) و در اجتماع بزرگتر مثل جامعه جهانی نه ، که سرانجام سرکوب شدند ...

نقل قول:

---

دوما چرا باید یه تفکر که بنیادین و سرنوشت ساز و دارای جنبه مثبت و ارزشی هست فقط با یک شوخی و خنده زیرسوال بره و سست و بی ارزش بشه؟

---

اگر ان تفکر دارای ریشه و بنبان اصیل باشد بی ارزش نخواهد شد ... ولی تمسخر ان مغرضانه هست...

نقل قول:

---

خیر خنده و شوخی هرگز ناپسند و مغرضانه نیست بلکه میتونه بیان واقعیت از زاویه دیگری باشه
حالا اگر اون تفکر با واقعیت هموراه باشه از این مطلب حمایت هم میکنه ولی اگر با دروغ همراه باشه خنده و شوی رو دشمن خودش میدونه چون اون روی سکه رو نمایان میکنه

---

چرا باید با یک تفکری که واقع بینانست و خیر و مصلحت دارد خندید جز این که نشان دهیم خودمان شریم ...

در مورد دو گروه هم قطعا با شراط اینکه عقاید هرکدام مخرب و مخل منافع عمومی نباشه زیستن با احترام در کنار یکدیگر بهتره هرچند دیدگاه و اعتقادی که ریشه و بنیان صحیح داشته باشه به مرو زمان بر دیگری غالب میشه

از همان اول همچنان به صورت مختص در: بحث و نقادی چند طرفه من به موضوع نگاه میکنم.
اگر بحث بطور کلی است مشخص است طنز و حتی تا حدی هجو را نیاز بشر میدانم. ما به این سوپاپ برای خودمان+قداست زدا برای دیگران نیاز داریم
اما طنز هم مثل همان اشتباه گرفتن احترام به عقیده با احترام به صاحب عقیدۀ داخل گفت و گو هست که در ابتدا عرض کردم...
طنز در مکان و ظرف خودش در حد نزدیکی به واقعیتهایی که با گفتگو حاصل شده مورد توجه است.
اما اگر در مباحثه مورد بحث است باشد،بنظر من طنز جایی ندارد.
یاد بلایی می افتم که بر سر یک سایت اجتماعی معروف افتاد باخلط مبحث، که یکی جک میگفت ، دیگری تحقیق میکرد ، یکی شعر طنز مینوشت و دیگری احکام منطق رو بررسی میکرد و... الان هم نیمه مرده است.
این مقاله در نقد طنز قابل تامل است: [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

نقل قول:

---

خنده و شوخی به یک فکر و دیگاه شاید به مذاق شخص مقابل خوش نیاد و جنبه تمسخر از دیدگاه طرف مقایل را داشته باشد ...

---

دقیقا همین تفکر هست که نقد بدور از تمسخر و خنده رو که کاملا جنبه سوال و اعتقادی داره رو تمسخر و بی احترامی به اعتقادش قرار میده
مثلا کسی بیاد بگه در مقابل یک خدا باور با منطق هم بگه خدایی وجود نداره فرد خداباور این حرف رو بی احترامی به اعتقاد خودش قرار میده و حتی حمک به قتل طرف مقابلش میده

دقیقا همینجاست که میگم لفظ احترام به عقاید هیچ ارزش معنایی نداره چون عقاید نه قابل احترام هستن نه قابل بی احترامی
بلکه عقیده فقط کسی که بهش اعتقاد داره قابل قبول هست و برای کسانی که بهش اعتقاد نداره هیچ ارزشی نداره و بزرگترین اعتقادات میتونه برای فردی در حد هری پاتر تخیلی و بی ارزش باشه

نقل قول:

---

تفکرات طالبانیسم و نازیسم در جامعه محدود خودشان و شاید در اجتماع ساختگی و موهوم خودشان مورد تایید بودند ( شاید هم به زور ) و در اجتماع بزرگتر مثل جامعه جهانی نه ، که سرانجام سرکوب شدند ...

---

اولا منظور شما از جامعه جهانی چیه دقیقا؟
بزارید با مثال بگم
جهان 8میلیارد جمعیت داره که که 1میلیارد مسلمان و 5میلیارد مسیحی و 2میلیارد هم ادیان دیگه هستن
حالا در یک جامعه اروپایی که 95درصد مسیحی هستن یک شوخی با اعتقاد یکی دیگه از ادیان میشه(پس عموم اون جامعه اون اعتفاد رو نداشتن که توهین باشه بهشون)
ولی یکی از پیروان اون دین که شوخی شده باهاش این شوخی رو توهین میدونه و دست به قتل افراد اون جامعه میزنه به حکم توهین به اعتقادش
حالا برای کدوم طرف باید احترام قائل بود؟ برای جامعه جهانی فرموده شما که عمومیت داره و اعتقاد داره باید شوخی کنه یا برای اون گروه کوچکتر که هرنوع شوخی رو توهین به خودش میدونه؟
هرچند حتما بازم خوهید گفت حق با گروه کوچکتر هست و نباید باهاش شوخی بشه ولی حق احترام به اعتقادات گروه جامعه جهانی که با همه چیز شوخی میکنه پس چی میشه؟

نقل قول:

---

اگر ان تفکر دارای ریشه و بنبان اصیل باشد بی ارزش نخواهد شد ... ولی تمسخر ان وقتی مورد قبول باشد مغرضانه هست...

---

شما بازم دارید فقط لطف تمسخر رو بکار میبرید در حای که من تفکیک اخلاق خنده و بی اخلاقی تمسخر رو گفتم
ولی بزارید اینزطور بگم
تفکری که ریشه و نبیان اصیل داره اصلا میتونه قابل تسخر و توهین باشه؟
چیزی قایل تمسخر هست که ضعفی درش وجود داشته باشه
وگرنه چیزی که ضعفی نداشته باشه تمسخرش باعث مسخره جلوه دادن تمسخرکننده میشه

مثلا کسی بیاد ساعت رولکس رو مسخره کنه خودش هست در نظر دیگران مسخره جلوه میکنه نه اینکه کسی رولکس رو مسخره بدونه
ولی کسی بیاد پراید رو مسخره کنه چون هزاران در پراید وجود داره اون تمسخر قابل فهم میشه برای دیگران و بهش میخندن

پس این ضعف بر عهده اون اعتقاد هست که تمسخر میشه حالا این جبهه گرفتن در مقابل این تمسخر بیشتر و بیشتر ضعف اون اعتقاد رو نمایان میکنه

نقل قول:

---

چرا باید با یک تفکری که واقع بینانست و خیر و مصلحت دارد خندید جز این که نشان دهیم خودمان شریم ...

---

خنده بر هر درد بی درمان دواست
تفکری که واقع بینانه و خیر و مصلحت افرادرو بخواد زندگی و شادی و خنده رو بهشون عرضه میکنه
نه اینکه بخاطر خنده حکم به مرگشون بده که این دقیقا کور بودن و خودخواه و ضعیف بودن اون تفکر و اعتقاد رو فقط نشون میده

نقل قول:

---

اولا منظور شما از جامعه جهانی چیه دقیقا؟
بزارید با مثال بگم
جهان 8میلیارد جمعیت داره که که 1میلیارد مسلمان و 5میلیارد مسیحی و 2میلیارد هم ادیان دیگه هستن
حالا در یک جامعه اروپایی که 95درصد مسیحی هستن یک شوخی با اعتقاد یکی دیگه از ادیان میشه(پس عموم اون جامعه اون اعتفاد رو نداشتن که توهین باشه بهشون)
ولی یکی از پیروان اون دین که شوخی شده باهاش این شوخی رو توهین میدونه و دست به قتل افراد اون جامعه میزنه به حکم توهین به اعتقادش
حالا برای کدوم طرف باید احترام قائل بود؟ برای جامعه جهانی فرموده شما که عمومیت داره و اعتقاد داره باید شوخی کنه یا برای اون گروه کوچکتر که هرنوع شوخی رو توهین به خودش میدونه؟
هرچند حتما بازم خوهید گفت حق با گروه کوچکتر هست و نباید باهاش شوخی بشه ولی حق احترام به اعتقادات گروه جامعه جهانی که با همه چیز شوخی میکنه پس چی میشه؟

---

عرض کردم ممکنه گروهی خنده و شوخی با افکارشان را بدور از اخلاق و نوعی تمسخر بدانن پس شوخی و خنده به افکارشان موجب رنجش میشود و ممکن است عواقبی داشته باشد ...
بهترین حالت این است که با احترام به عقاید دیگری برای خود احترام بخریم نه دردسر ...

نقل قول:

---

ولی بزارید اینزطور بگم
تفکری که ریشه و نبیان اصیل داره اصلا میتونه قابل تسخر و توهین باشه؟
چیزی قایل تمسخر هست که ضعفی درش وجود داشته باشه
وگرنه چیزی که ضعفی نداشته باشه تمسخرش باعث مسخره جلوه دادن تمسخرکننده میشه

---

نقل قول:

---

مثلا کسی بیاد ساعت رولکس رو مسخره کنه خودش هست در نظر دیگران مسخره جلوه میکنه نه اینکه کسی رولکس رو مسخره بدونه
ولی کسی بیاد پراید رو مسخره کنه چون هزاران در پراید وجود داره اون تمسخر قابل فهم میشه برای دیگران و بهش میخندن
پس این ضعف بر عهده اون اعتقاد هست که تمسخر میشه حالا این جبهه گرفتن در مقابل این تمسخر بیشتر و بیشتر ضعف اون اعتقاد رو نمایان میکنه

---

تایید میشه ولی بهتر انتقاد سازنده باشه نه خندیدن چون راننده همون پراید ممکنه ناراحت بشه ... بهتره کلمات رو محترمانه به گونه ای بکار ببریم که به مصلحت هردو طرف باشه

نقل قول:

---

خنده بر هر درد بی درمان دواست

---

نه هر خنده ای بعضی خنده ها به جای دوا ممکنه زهر باشه ...

این موضوع - موضوع جالبی برای بحث هست ولی در کل سر کاری و بیخود - به نظرم یه ادم معقول که اکثر ما هم همینطور هستیم - خودش تشخیص میده کجا احترام بذاره و کجا احترام نگذاره - کجا مخالفت کنه و کجا مخالفت نکنه - کجا مطلب جدی هست و کجا مطلب جدی نیست - اینه که بیخودی خودتون رو اذیت نکنید -

نقل قول:

---

نوشته شده توسط masoud_62005 [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

عرض کردم ممکنه گروهی خنده و شوخی با افکارشان را بدور از اخلاق و نوعی تمسخر بدانن پس شوخی و خنده به افکارشان موجب رنجش میشود و ممکن است عواقبی داشته باشد ...
بهترین حالت این است که با احترام به عقاید دیگری برای خود احترام بخریم نه دردسر ....

---

بنده هم چندیدن و چند مثال زدم ولی اصلا توجه نکردین

خب گروهی که اعتقاد قلبی و عقلیش رو بر مبنای شوخی و خنده قرار داده واینو حکم الهی هم بدونه پس چکار باید بکنه؟
ایا باید به اعتقاد شما احترام بزاره و به اعتقاد خودش بی احترامی کنه و شوخی و خنده انجام نده؟
یا به اعتقاد خودش احترام بزاره و به اعتقاد شما بی احترامی کنه و شوخی و خنده کنه با اعتقاد شما؟
در هر صورتی ببرسی کنیم احترام به عقاید حرف بی معنی جلوه میکنه

شما اگر با شوخی و خنده درباره اعتقادتون مشکلی دارین خیلی راحت میتونین نشنوین و نیبینین اون شوخ و خنده رو و اصلا براتون مهم نباشه
وقتی شما ناراحت میشین که این احساس بهتون دست میده که اعتقادتون میره زیرسوال با این شوخی
وگرنه وقتی که شما به اعتقادتون مطمعن باشین شوخی و خنده دیگران به اعتقادتون اصلا براتون بی معنی میشه و هیچ مهم نخواهد بود

فقط تعصب و خشکی و ضعف هست که باعث ناراحتی از شوخی و خنده دیگران میشه وگرنه وقتی ما به خودمون شکی نداشته باشیم یا شوخی طرف مقابل رو بدون غرض میدونیم و خودمون هم باهاش میخندیم یا اونو جاهل و نادان میدونیم و براحتی از کنارش میگذریم
ولی وقتی متعصب و ضعیف هستیم خشمگین و ناراحت میشیم دست به اعمالی غیر انسانی مثل جنایت هم مزنیم و اونو حکم الهی هم نامگذاری میکنیم

نقل قول:

---

خب گروهی که اعتقاد قلبی و عقلیش رو بر مبنای شوخی و خنده قرار داده واینو حکم الهی هم بدونه پس چکار باید بکنه؟
ایا باید به اعتقاد شما احترام بزاره و به اعتقاد خودش بی احترامی کنه و شوخی و خنده انجام نده؟
یا به اعتقاد خودش احترام بزاره و به اعتقاد شما بی احترامی کنه و شوخی و خنده کنه با اعتقاد شما؟

---

عجب گروه جالبی ...
میتونه خنده کنه و شاد باشه و شوخی کنه اما حد و حدود رو حفظ کنه ... نسل بشر به زندگی مسالمت امیز احتیاج داره ... مثلا من آدم خنده رو و بشاش و شوخی هستم و ممکنه یکی جوکی بگه کلی بخندم و یا موجب شادی دوستام بشم اما خود من میتونم تو همون جمع یه بنده خدایی رو که یک نقیصه رو داره دست آویز قرار بدم و همه شروع کنن به خندیدن ظاهر همه خندانن بعد میبینی اون بنده خدا ناراحت شده ... حالا فرض کنیم اون نقیصه از طرف اون فرد زشت باشه باز هم نباید در جمع برملا بشه و باعث خنده دیگران میشه در موعد مناسب و دوستانه تذکر داده بشه ... پس باید معقولانه رفتار بشه با در نظر گرفتن جوانب ... مثلا خود من انسان شاد و خندان میتونم در همون جمع انسان بی مزه ای و سبک سری جلوه کنم و یا کل اون جمع دوستان رو به جان هم بندازم یا میتونم مدبرانه وبا حفظ روحیه خنده رویی انسان خوبی جلوه کنم به گونه ای که همه از من راضی باشن ...

نقل قول:

---

شما اگر با شوخی و خنده درباره اعتقادتون مشکلی دارین خیلی راحت میتونین نشنوین و نیبینین اون شوخ و خنده رو و اصلا براتون مهم نباشه
وقتی شما ناراحت میشین که این احساس بهتون دست میده که اعتقادتون میره زیرسوال با این شوخی
وگرنه وقتی که شما به اعتقادتون مطمعن باشین شوخی و خنده دیگران به اعتقادتون اصلا براتون بی معنی میشه و هیچ مهم نخواهد بود

---

آیا میشه خنده و شوخی رو که مغرضانست و اهداف پلیدی را در سر دارد نشنید و ندید؟ ممکنه کسی مصلحت رو بخواد و توصیه هایی رو در جهت رفع اشکالی به جا ایراد کنه ان هم با احترام به عقاید من ... این قضیش فرق میکنه ولی ممکنه کسی قصد عناد و دشمنی رو داشته باشه و در جهت تخریب گام برداره و این خنده و شوخی ظاهر تمسخر پیدا کنه و همینجور پیشروی کنه و خب این دردسر آفرینه و ممکنه حتی برای خود ان کس عواقبی رو داشته باشه ... ممکنه با بی توجهی از طرف من ان شخص احساس کند کوچک شده و با خنده هایش یک دلقک مینمایاند و اصلا کوتاه بیاید...:n02: باز هم دردسرش ارزانی آن کس :n16: ولی بهتره با بی توجهی های من از مسخره بازیش دست برداره...

نقل قول:

---

فقط تعصب و خشکی و ضعف هست که باعث ناراحتی از شوخی و خنده دیگران میشه وگرنه وقتی ما به خودمون شکی نداشته باشیم یا شوخی طرف مقابل رو بدون غرض میدونیم و خودمون هم باهاش میخندیم یا اونو جاهل و نادان میدونیم و براحتی از کنارش میگذریم
ولی وقتی متعصب و ضعیف هستیم خشمگین و ناراحت میشیم دست به اعمالی غیر انسانی مثل جنایت هم مزنیم و اونو حکم الهی هم نامگذاری میکنیم

---

نه خیر ، ممکنه من انسان جدی و یخی باشم اما به جاش بخندم و در وقتش از عقایدم دفاع کنم و حتی جایی که به مصلحت باشد با دوستانم شوخی کنم ... و اگر کسی شوخی نابجا و مغرضانه کرد تذکر بدم ...

همش از عواقب حرف میزنین ولی روشن نمیگید منظور از عواقب یعنی چی
یعنی بریده شدن سر وسط خیابان؟یعنی گردن زده شدن؟یعنی به اتش کشیده شدن؟
ایا این تفکر که کسی کار بدی کرد ما بدتر کنیم تفکری هست که باید براش احترام قائل بود؟
ایا تفکری که قصد عناد و دشمنی داشت بهتر نیست ما اول از در دوستی و محبت وارد بشیم نه اینکه سریع حکم به قتال و جنگ بدیم و عناد و دشمنی بدیم
حداقلش کسی با شوخی قصد عناد و دشمنی کرد شما هم با شوخی عناد کنید نه قتال

نقل قول:

---

عجب گروه جالبی ...
میتونه خنده کنه و شاد باشه و شوخی کنه اما حد و حدود رو حفظ کنه ... نسل بشر به زندگی مسالمت امیز احتیاج داره ... مثلا من آدم خنده رو و بشاش و شوخی هستم و ممکنه یکی جوکی بگه کلی بخندم و یا موجب شادی دوستام بشم اما خود من میتونم تو همون جمع یه بنده خدایی رو که یک نقیصه رو داره دست آویز قرار بدم و همه شروع کنن به خندیدن ظاهر همه خندانن بعد میبینی اون بنده خدا ناراحت شده ... حالا فرض کنیم اون نقیصه از طرف اون فرد زشت باشه باز هم نباید در جمع برملا بشه و باعث خنده دیگران میشه در موعد مناسب و دوستانه تذکر داده بشه ... پس باید معقولانه رفتار بشه با در نظر گرفتن جوانب ... مثلا خود من انسان شاد و خندان میتونم در همون جمع انسان بی مزه ای و سبک سری جلوه کنم و یا کل اون جمع دوستان رو به جان هم بندازم یا میتونم مدبرانه وبا حفظ روحیه خنده رویی انسان خوبی جلوه کنم به گونه ای که همه از من راضی باشن ...

---

دقیقا من به همین اشاره کردم که کسی که نقصی داره مسلما از بیان نقصش ناراحت میشه
ولی کسی که نقصی نداره چرا باید ناراحت خشمگین بشه؟
کسی که نقصی نداره چرا از کشیدن یک کاریکاتور به خشم میاد؟چرا از ساخت یک فیلم طنز ناراحت میشه؟
کسی وقتی نقصی نداره وقتی کاریکاتور رو کشیدن فقط لبخند میزنه و میگذره ولی کسی که ضعف داشت خشمگین و ناراحت میشه یا میره دادگاه شکایت میکنه و مجله گل اقا رو میبنده یا میریزه یا میره وسط خیابون سر کسی که کاریکاتور کشیده رو میبره
پس قبول دارین که کسی که ناراحت میشه نفص و ضعف داره که ناراحت میشه


بحث احترام و بی احترامی به عقاید فقط بحث شوخی هم نیست بلکه خیلی از عقاید هرگونه تضاد و رد کردنی رو توهین و بی احترامی به اعتقادشون میدونن
کلا بعضی عقاید زیر سوال بردن و رد کردم عقیدشون رو بی احترامی میدونن مثلا کسی وجود خدا رد کنه بی احترامی به خدای خداباوران تلقی میشه
یا کسی خدایی خاصه خودش داشته باشه بی احترامی به خدای اونها تلقی میشه

بازم میگم تمام اینها فقط از تعصب و ضعف این اعتقادت نشات میگیره و وقتی اعتقادشون زیرسوال میره و ضعفهاش نمایان میشه برای جبران رو میران به این حرف پوچ احترام به عقاید دیگران

نقل قول:

---

همش از عواقب حرف میزنین ولی روشن نمیگید منظور از عواقب یعنی چی

---

عواقب متفاوته بستگی به طرف مقابل داره ... ممکنه آدم صبوری باشه و با سر سنگینی اش آن کس احساس کوچیکی کنه و دست برداره ...

نقل قول:

---

کسی که نقصی نداره چرا از کشیدن یک کاریکاتور به خشم میاد؟چرا از ساخت یک فیلم طنز ناراحت میشه؟

---

طنز سوژه هایی رو هدف قرار میده معمولا که نقصی داشته باشن ...

نقل قول:

---

بحث احترام و بی احترامی به عقاید فقط بحث شوخی هم نیست بلکه خیلی از عقاید هرگونه تضاد و رد کردنی رو توهین و بی احترامی به اعتقادشون میدونن

---

خدای را شکر از مرحله شوخی گذشتیم ...
بنا به اظهار دوستمون بهتره معقولانه برخورد کنیم و صلاح و مصلحت خویش را بسنجیم و دنیای توام با صلح و دوستی بسازیم که پلی باشد به دنیای ابدی ...
:n16:

هر فردی آزاد است هر عقیده و تفکری داشته باشد.

هر فرد دیگری آزاد است هر عقیده و تفکری را به نقد بکشد و حتی درباره ی آن جک بسازد...


اگر شما عقیده ای داری که با نقد من بر آن، احساس میکنی که بهتون بی احترامی شده، یعنی شما دچار گرفتاری در زندان تاریک تعصبات گشته اید و در واقع این خود شما هستید که با اعتقاد به افکاری که با واقعیات در تضادند، به خود و شعورتان، بی احترامی میکنید!



از طرف دیگر، عقایدی که به وسیله ی شستشوی مغزی یک جانبه، جایگذاری و به بخشی از یک فرد تبدیل شدن، چندان قابل "مذاکره"، احترام، و انجام دیپلماسی نیستند.

شما نمیتونید با فردی که عقیده داره به فحاشی به شما و کشتن شما برای رفتن به مثلاً بهشت، مذاکره کنید...!

وقتی فردی عقیده داره که هرگونه نقد و بررسی عقاید وی، توهین به او و خدایانش است، یعنی وی داره آزادی عقیده ی من برای نقد افکار عقاید او رو نقض میکنه.

وقتی این فرد عقیده داره که هرکسی که عقیده ی او رو مورد نقد قرار بده، باید به قتل برسه، مسلماً دیگه جای "مذاکره"ای با وی باقی نمیمونه...

موضوع زمانی بغرنج تر میشه که اون فرد عقیده داشته باشه که طبق دستور خدایان وی، همه ی دیگر افراد باید بی چون و چرا، به عقیده ی او درآیند؛ وگرنه باید همه ی آنها را کشت تا بروند به جایی که آن خدایان به خاطر اینکه ایشان آنها را نپرستیده اند، تا ابد شکنجه ـشان کنند...!

در چنین حالتی آیا باید به خاطر احترام به اون فرد، جلوی لوله ی تفنگ و شمشیر، براش درباره ی حقوق بشر سخنرانی کرد؟

نقل قول:

---

نوشته شده توسط Zeitgeist [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

در چنین حالتی آیا باید به خاطر احترام به اون فرد، جلوی لوله ی تفنگ و شمشیر، براش درباره ی حقوق بشر سخنرانی کرد؟

---

یک موضوعی هست، این که در مقابل لوله تفنگ و شمشیر چی کار باید کرد.

درسته که جنگ و خشونت در جای خودشون میتونن بسیار مفید و سازنده باشن، شاید به عنوان فاجعه ازشون یاد بشه اما تاثیری که میتونن بر آینده بشر بزارن قطعا مهمه.

به نظر شما خشونت در برابر چنین افرادی(که به هیچ عنوان گفت و گو باهاشون امکان پذیر نیست) درسته؟ اون موقع عقیده ما تحمیل نمیشه؟

نقل قول:

---

نوشته شده توسط Zeitgeist [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

در چنین حالتی آیا باید به خاطر احترام به اون فرد، جلوی لوله ی تفنگ و شمشیر، براش درباره ی حقوق بشر سخنرانی کرد؟

---

شاید حرف و نظری که میخوام بدم خیلی ارمانی و دور از واقعیت جلوه کنه ولی بجد روش پافشاری دارم که میتونه راهگشا باشه

به نظر من بله میشه جلوی شمشیر و لوله تفنگ از حقوق بشر گفت ولی تا وقتی که هنوز شلیک نکرده و یا ما قدرت این رو داریم که نکشیم و فقط کنترل کنیم
بنظر من اکثریت افراد بشر ذاتا میتونن سالم و درستکار باشن اگر اموزش لازم رو بهشون داد
ولی بدبختی ما اینکه این اموزش وجود نداره که نسل بشر گرفتار ان همه خباثت و دردسر شده....اینو میشه براحتی از این موضوع فهمید که جنگ و بنیادگرایی بیشتر در جوتمع بی سواد و عقب مانده دیده میشه نه جوامع اموزش دیده

پس مشکل بی سوادی و گرفتار اموزشهای غلط و بنیادگرا هست و وگرنه ادمها اینطور گرفتار تعثبتاب و بعد هم خشونت و جنگ نمیشن

نقل قول:

---

درسته که جنگ و خشونت در جای خودشون میتونن بسیار مفید و سازنده باشن، شاید به عنوان فاجعه ازشون یاد بشه اما تاثیری که میتونن بر آینده بشر بزارن قطعا مهمه.

به نظر شما خشونت در برابر چنین افرادی(که به هیچ عنوان گفت و گو باهاشون امکان پذیر نیست) درسته؟ اون موقع عقیده ما تحمیل نمیشه؟

---

اولا بهیچ وجه عقیده ندارم جنگ و کشتار براب بشر مفید بوده و تاثیر مثبت در اینده بشر میگذاره و جنگ و کشتار همیشه بد هست و تاثیر بیسار منفی در اینده افراد و کل جامعه بشری میگذاره

ولی این درسته که بعضی مواقع از خشونت نمیشه فرار کرد ولی اینکه ما در مقابل عقیده یا رفتار کسی دشت به خشونت و کشتار بزنیم اصلا قابل قبول نیست
ولی وقتی کسی با شمشیر و تفنگ سراغ ما اومد و خواست عقیدش رو تحمیل کنه ما هم باید بر عقیده درست خودمون به هر روشی میتونیم پافشاری کنیم

ولی بنظرم در مقابل تفنگ و شمشیر هم مقا گاندی و ماندلا هم وایساد و خشونت بجز با خشونت شکست داد

به نظر من احترام گذاشتن به افرادی که معتقد به انجام کار های وحشتناک هستند مثل یک شوخی هست

نقل قول:

---

نوشته شده توسط Erfan. [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

یک موضوعی هست، این که در مقابل لوله تفنگ و شمشیر چی کار باید کرد.

درسته که جنگ و خشونت در جای خودشون میتونن بسیار مفید و سازنده باشن، شاید به عنوان فاجعه ازشون یاد بشه اما تاثیری که میتونن بر آینده بشر بزارن قطعا مهمه.

به نظر شما خشونت در برابر چنین افرادی(که به هیچ عنوان گفت و گو باهاشون امکان پذیر نیست) درسته؟ اون موقع عقیده ما تحمیل نمیشه؟

---

عرفان جان بعضی موقعیت ها هستش که به مرگ یکی از دو جریان باید بی انجامه و این مورد اجتناب ناپذیر هست به نظرم. اگر شما اونها رو حذف نکنید مطمئن باشید طرف مقابل این کار رو خواهد کرد.
البته به نظرم این گزینه بعداز تست کردن تمامی راه حل ها گزینه مناسبی هست و نه اینکه از ابتدا با پیش فرض برخود و درگیری و خشونت پیش رفت. مطمئنن با کسی که خواستار تعامل و گفتگو و مهمتر از بقیه مذاکره (که هر دو طرف به منافع مشترکی میرسن) نیست نمیشه بهش احترام گذاشت و یا ... چون این مسیر یک مسیر متقابل هست.

نقل قول:

---

نوشته شده توسط A.M.D.D.E.V.I.L [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

به نظر من احترام گذاشتن به افرادی که معتقد به انجام کار های وحشتناک هستند مثل یک شوخی هست

---

دقیقن، موافقم با این حرف.

فرض کنید بعضی اعتقادات بعضی مفاهیم اثبات شده، منطقی و عقلانی که مورد پذیرش جامعه علمی هست رو با دلایل و مدرک اعتقادی رد کنن و شک و شبهه در ذهن عموم معتقد، نسبت به اون مفهوم (بر اساس اعتقادات )ایجاد بشه با فرض احترام به عقاید اکثریت چطور می شه شک و شبهه نسبت به مفهوم ثابت شده و عقلانی رو از بین برد..

با در نظر گرفتن احترام به عقاید چطور میشه درباره یه مسئله علمی که با عقاید مغایرت داره اظهار نظر کرد ؟ یا عموم رو متوجه اشتباهی که در نتیجه بعضی اعتقادات اشتباه شکل گرفته کرد ؟(در نظر بگیرین که همیشه در اعتقادات (حتی بعضی اعتقادات خرافی) تعصب های خاصی هم وجود داره و نپذیرفتن اون عقیده بی احترامی تلقی میشه)

از نظر من هیچ راهی وجود نداره
چون فردی که دچار توهم هست با هیچ روش منطقی نمیشه توجیه کرد که چیزی که میبینه توهم هست
فردی که یک سری اصول کاملا غلط و اشتباه رو به عنوان ثابت عقلی و منطقی برای خودش تعریف کرده نمیشه هرگز براش اصول عقلی و منطقی درست رو توضیح داد

شما فرض کنید کسی این اصل در مغزش شکل گرفته 2+2=5 و این رو یک اصل اثبات شده برای خودش تعریف کرده چطور میشه سر این مسئله که 4+4=8 باهاش بحث کرد؟
تنها راه این هست اصول اولیه رو ئر مغز این فرد اصلاح کرد که امر هم توان و وقت بسیار زیادی میخواد

اول از همه بگم که من گزینه "بله" رو زدم ولی منظور دقیقم همون بی احترامی نکردن به عقاید دیگران بوده و در ادامه هم همین منظور رو دنبال می کنم. فکر نمی کنم سایر دوستان موافق با "احترام به نظر دیگران" منظور دیگه ای مثل تایید یا پیروی داشته باشن.
دوم اینکه خندیدن به عقاید دیگران، بسته به شرایط، نه تنها از نظر معتقدین به اون عقیده که حتی ممکنه از نظر مخالفان اون عقیده هم تمسخر به حساب بیاد.
چندتا نکته:
1- وقتی که میگیم باید به عقیده طرف مقابل احترام گزاشت (الزامی هم نیست که حتما به طرف لبخند بزنید)، این دلیل نمیشه که احترام رو از دید اون تعریف کنید. مگر وقتی میخواین فارق از مساله قانون حقوق دیگرانو رعایت کنید، این حقوق رو بر اساس دیدگاه کسی غیر از خودتون تعریف می کنید؟ درسته که ممکنه از خیلی منابع برای رسیدن به تعریف نهایی استفاده کنید اما درنهایت باید خودتون به این نتیجه برسید که این حق طرف هست. کلا هر عمل ارادی که از شما سر میزنه براساس درک شما از مفاهیم انجام میشه نه درک دیگران. در این مورد هم شما باید تعریف خودتونو از احترام داشته باشید. هرچه که این تعریف به واقعیت نردیکتر باشه، رفتار شما هم صحیحتر خواهد بود.

2- اینکه همسایه من به غلط معتقد باشه که هرکس ماشینشون خط انداخت باید به قتل برسه، دلیل بر این نیست من مجازم ماشینشو خط بندازم. اگر هم کسی ماشینشو خط انداخت و اونو کشت، نمی تونیم بگیم حقی از اون همسایه ضایع نشده بود، بلکه باید بگیم که حقش ضایع شده بود، ولی مجاز نبود بخاطرش اینقدر خشونت بخرج بده. اینجام اگر کسی در مقابل بی احترامی به عقایدش مرتکب قتل بشه، دلیل بر تایید اون بی احترامی نیست هرچند که اون قتل هم محکومه.

3- همیشه درستی عقاید اینقدر واضح نیستن که با تمسخر اونا افراد رسوا بشن. کم نیستن مواردی که با گفتن حرف درست از دید گروه یا جامعه بی اعتبار بشین.

4- مردم یک جامعه در کمال مطلق بسر نمی برند و چنین انتظاری هم غیر واقع بینانست. مساله احترام به عقاید دیگران هم برای همین جامعست. میدونم نژاد عقیده نیست اما از نژاد مثال می زنم که قابل لمستر باشه باشه. بنده نقصی در نژاد خودم نمی بینم اما اگر برم تو یه کشور دیگه (با نژاد دیگه) و اونا بهم بخاطر نژادم بخندن (از دید من مسخره کنن) یا با دونستن نژادم، بدون اشاره مستقیم به من، به نژادم بخندن، البته که حق دارم ناراحت بشم. قابل قبول نبست که بهم بگن معلومه تو نژادت یه نقصی می بینی که ناراحت میشی.

5- حالا برفرض که یه نفر معتقد باشه اگر کسی به یه طرف صورتش سیلی زد، طرف دیگرو هم ببره جلو که به اونم سیلی بزنه، و اگر هرروز همسایش خاکستر بریزه رو سرش کمترین عکس العملی نشون نده و تازه اگر همسایه مریض شد بره عیادتش و اصلا از نظر معنوی موجودی متعالی باشه و اعتماد به نفسشم کامل و خدشه ناپذیر. آیا با همه اینا درسته که من برم بی هیچ دلیلی بزنم تو گوشش؟ اونی که غلطه نفس عمل منه، هرچند که بر یک انسان متعالی (برفرض وجود) هیچ اثری نداشته باشه. حالا اگربجاش یه آدم معمولی بودو ناراحت می شد باید می گفتم تقصیر خودته که باندازه کافی متعالی نبودی؟

6- تا جاییکه من دیدم بی احترامی به عقاید دیگران اونارو بیشتر قانع می کنه که عقیدشون درسته. چون این تصور پیش میاد که قاعدتا شما قادر نبودی بدون بی احترامی حرفتو پیش ببری. اگر هم طرف مقابل قصد بی احترامی به عقاید شما یا برخوردی شدید رو داشته یاشه که با بی احترامی شما اینکار براش توجیه پذیرتر میشه. حالا اگر در موقعیت ضعف قرار داشته باشه ممکنه در بیانش اصرار نکنه ولی چنین کاری مثل این میمونه که طرفو بزنی تا از ترس عقیده نادرستشو بیان نکنه. در واقع قانعش نکردی فقط ساکتش کردی.

7- درمورد شوخی با عقاید دیگران (و چه بسا از منظر شخص دیگه تمسخر) و ... بنظر من باید خیلی محتاط بود. واقعیت اینه که اگر شما بخوای دیگرانو وادار به پذیرش یک عقیده کنی و نمی تونی بدون بی احترامی اینکارو بکنی (فارغ از اینکه دیگران قبولش کنن یا نه)، باید خوتو اصلاح کنی. اما از سوی دیگه بارها دیدم که یک عقیده غلط با همین روشها به کرسی نشسته. پس اگر قصدمون حرکت در راه حقیقته، بهتره در موارد شبهه ناک از خندیدن به عقاید دیگران پرهیز کنیم چرا که با این پرهیز خسارتی ببار نمیاد، و با خندیدن به عقاید دیگران هم سودی حاصل نمیشه که نشه از راه دیگه بهش رسید.

نقل قول:

---

بزارید اینطور مثال بزنم
گروهی اعتقاد قلبی و واقعی دارن که باید به عقاید دیگران بی احترامی کنن
حالا باید چیکار کرد؟ایا باید احترام قائل بود برای این گروه یا نه نباید احترامی برای عقیدشون قائل بود و با این اعتقاد جنگید؟
میبینید در هر دو حالت ما اصل احترام به عقاید رو نقض کردیم

---

میتونید بدون بی احترامی عقیدشونو نقد کنید. حتی اگر در نظر اونا نقد بی احترامی محسوب بشه، شما اعمالتونو بر اساس نظر خودتون انجام می دید، نه دیگران.