رمان چشم های بارانی ( فهیمه سلیمانی )
فصل ا
دختر درلباسی سرتاسر سفید روبروی پنجره ایستاد. آسمان هنوز روشن بود اما فضای داخل اتاق تاریک .ازتاریکی اتاق دلش گرفت. به دورتادور اتاق نگریست.چقدرخالی بود!آنقدرخالی وتاریک که باز دلش گرفت.
اشک درچشمانش حلقه زد. دوروزی بودکه دفترخاطراتش رو می خواند. ازهمان ابتدا تاهمین دیروز. خسته بود، آنقدرخسته بودکه دیگرسرش هم بر روی بدنش سنگینی می کرد. چندروزی بود که نخوابیده بودوچشمانش تاب مقاومت نداشتند وپلکهای سنگینش اصرار به پائین آمدن داشتند. دوست داشت برای همیشه چشمهایش را روی هم می گذاشت ودیگر هیچگاه آن را باز نمی کرد. باید به همه این سختیها وروزهای کسل کننده ویکنواخت پایان می داد. زندگی دیگر برایش ارزش ماندن نداشت . از کنار پنجره دورشد وروی موزائیک های کف اتاق نشست وبه لیوان وکیسه قرصهایی که روبرویش بود،چشم دوخت. دستش را دراز کردولیوانی که قرصها راداخل آن حل کرده بود برداشت. باردیگربه اتاق نگریست . چه روزها وشبهایی را که تنها در این اتاق سرد به امید بازگشتش گذرانده بود و ناامیدی بعداز ناامیدی! از جابرخاست وبه سمت دفترخاطراتش رفت وباردیگرآن راگشود.
21آذر:بازهم تنهاهستم. اوهنوز نیامده.
28آذز: همچنان چشم به راهم.
30آذر: پیشانی ام از ضربه ای که به در خورده شکافته شده وخون ازآن جاری است .
دیگر تحمل خواندن این مطالب راهم نداشت. به سرعت برگه های دفترخاطرات راپاره کرد و به هوا پاشید. چند دقیقه بعد اطرافش پر بود از نوشته های ریز ودرشت که از شبهای تنهائیش سخن گفته بود. کاغذی را از روی زمین برداشت ومتن آن را خواند. اشک حسرت از دیدگانش پائین چکید. کاغذ را در دست مچاله کرد ودستش را برای برداشتن لیوان دراز کرد. باید خودرا از این همه درد آسوده می کرد. دیگر توان مقاومت نداشت. لیوان را به دهانش نزدیک کرد ولاجرعه نوشید. جام شوکران از دستش به زمین افتاد واو کم کم به خواب عمیقی فرو رفت. کمتر از نیم ساعت طول کشید تا یکتا به در کرم رنگ خانه دوستش رسید وبلافاصله دستش را روی زنگ فشرد. از دو روز پیش که از هم جدا شده بودند دلش بدجوری ندای بد می داد. آن روز حال پونه اصلاً خوب نبود و او احتمال می داد که پونه به پایان خط رسیده باشد. باردیگر نگران زنگ در رافشرداما بازهم صدایی نیامد . محکم به در کوبید وباصدای بلند اورا صدا زد. اما بازهم سکوت . پسر جوانی که از آن نزدیکی می گذشت به او نزدیک شد وبامشاهده چشمهای اشکبار یکتا هراسان پرسید:
- خانم کمکی از من برمیاد؟
یکتا به او نگریست و گفت :
- کمکم کنید. دوستم تو این خونه است وظاهراً حالش به هم خورده.
- مطمئن هستید که دوستتون اینجاست؟
- بله. خواهش می کنم کمکم کنید.
پسر در را برانداز کردو لحظه ای بعد کمی بالا پرید و دستش را به بالای در تکیه داد و خود را به بالا کشید وروی دیوار رفت و از آنجا وارد حیاط شد و در را به روی او گشود. یکتا با عجله وارد اتاق تاریک شد. با بازشدن در نوری به داخل اتاق تابید. یکتا جسد نیمه جان پونه را روی زمین مشاهده کرد. جیغ کوتاهی کشید و به سمت او دوید . دستانش سرد بودو لبانش در حال رنگ باختن. یکتا شیون کنان به سروصورت خو می زد، اما پسر جوان به سمت خیابان دوید تا از تلفن همگانی سر کوچه با اورژانس تماس بگیرد. یکتا همچنان فریاد می زد و به صور ت زیبا و تکیده دوستش می نگریست . پونه با مرگ دست و پنجه نرم می کرد و او نمی دانست برای نجاتش کاری کند. صدای آژیر آمبولانس در گوشش پیچید ودو دکتر سفید پوش به سمت اتاق دویدند. یکتا گریه سر داد. دکتر مسن تر پرسید:
-چه اتفاقی براش افتاده؟
یکتا هق هق کنان جواب داد :
- فکر می کنم قرص خورده باشه .
دکتر جوانتر نبض دختر جوان را در دست گرفت و با تعجب به یکتا خیره شد. دکتر هم به لیوان و کیسه قرصها نگریست وسرش را زا روی تاسف تکان داد و گفت:
- حتماً بازم از اون عشقهای مسخره کوچه خیابونی ؟
صدای گریه یکتا بلندتر شد. دستش را روی صورتش حائل کرد و دکتر جوان پرسید :
- شما چه نسبتی با خانم دارید؟
- من ..... من دوستش هستم.
- خانواده اش کجاهستن؟ مادر یا پدر........
- اون هیچ کس رو نداره!
دکتر مسن تر سرش را تکان داد وباتاسف گفت:
- پس دختر فراری هم هست.
صدای گریه یکتا بلندتر شداما جوابی برای گفتن نداشت. دکتر مسن تر سرش را تکان داد:
- به هر حال حال خوشی نداره وباید زودتر به بیمارستان انتقالش بدیم.
- کمکی از دست من برمیاد؟
دکتر به سوی پسر جوان که داخل حیاط ایستاده بودنگریست وپرسید:
- شما؟
پسر جوان من من کنان گفت:
- من از کنار خونه می گذشتم . این خانم از من کمک خواست . من شما رو خبر کردم.
دکتر بی توجه به او به سمت آمبولانس رفت و برنکاردی را از داخل آ ن بیرون کشید وبه سرعت به سمت اتاق آمد. یکتا دست یخ زده پونه را رها کرد ودکترها اورا به داخل آمبولانس انتقال دادند. یکتا به سرعت داخل آمبولانس خزید و به صورت بی رنگ پونه نگریست و دستی نوازشگر روی صورتش کشید.
پونه را از همان کودکی می شناخت . از آن زمان که در کوچه پس کوچه ها به دنبال هم می دویدند ومادر پونه همیشه با اخمهای در هم گره کرده می آمدو به پونه گوشزد می کرد که بجای بازی به کارهای خانه برسد وپونه بالحن کودکانه اش می گفت:
- مامان، منم دلم می خواد با یکتا وچه ها بازی کنم .
و مادر پونه با عصبانیت دست او را می کشید و می گفت:
- باز هم که روی حرف من حرف زدی . یکبار می گم تا برای همیشه آویزه گوشت کنی . تو الان به اندازه کافی بزرگ شدی وباید بفهمی که در قبال من خواهرت مسئولیت داری . نمی شه که من مثل سگ جون بکنم و تو فقط بخوری و بخوابی .
و پونه مظلومانه اشک می ریخت و به یکتا می نگریست .
- یکتا هم همسن وسال منه ، اما فقط بازی می کنه.
وپریدخت خانم به شدت دست پونه را گرفته و به سمت خانه می کشید و می گفت :
- باز هم که حرف اضافه زدی . اگه تو هم یه پدر درست و حسابی داشتی الان با بچه ها بازی می کردی.
و یکتا هنوز صدای بسته شدن محکم در را به خاطر داشت و هنوز به چشمهای همیشه گریان پونه می اندیشیدو برای تنهائیش دل می سوزاند!
باردیگر سرش را روی دست پونه گذاشت و گریه یر داد. به بیمارستان رسیده بودند، در سفید ریگ آمبولانس باز شد و برانکارد پائین کشیده شد. یکتا به دنبال آنها دوید. بدن نیمه جان پونه به قسمت فوریتهای پزشکی برده شد. یکتا روی صندلی نشست و سرش را میان دستاش فشرد. صدای هیاهو در مغزش پیچیده بود و اعصابش را متشنج ساخته بود. باردیگر صدای پونه در گوشش پیچید و خاطرات گذشته برایش زنده شد.
- برام مهم نیست که شما چه فکری می کنید.
- باشه هرکاری دوست داری انجام بده اما فکر نکن عشق تا این حد سرکش و دیوونه است که این همه تحقیر رو تحمل کنه. پونه جون من از اون روز می ترسم.
و پونه باصدای بلندخندیده بود.
- تو نگران نباش عزیزم ، هدف من هم همینه.
واو با اضطراب پرسیده بود:
- بهتر از اون کسی رو سراغ داری؟
بازهم پونه بود که خندید و گفت:
- شاید.
یکتا اشک روی صورتش را پاک کرد. یادآوری این خاطرات بیشتر عذابش مداد. مدتها بود که هرزگاهی صدای پونه در گوشش می پیچید.
از آن زمان که فهمیده بود عشق چیست.
بار دیگر یکتا صدای پونه را شنید. چشمهایش را بست و به سخنان او اندیشید:
- پونه تو عقلت رو از دست دادی ؟این غرور کاذبی که به وجودت چنگ انداخته توروبه ورطه ناودی می کشه.
- اما من می خوام خوشبختی روبرای تو بیارم. مگه تو نمی گی اون پسر.....
- مگه من می خوام خواستگارای تو رو تور بزنم؟
- نه به خدا یکتا. منظورمن این نبود ، اما من فکر می کنم تو وزمان برای هم مناسب ترید. من، من اصلاً نمی تونم اونو دوست داشته باشم.
- تو خیلی عوض شدی . اون پونه مهربون و شکننده ماههایی پیش دیگه مرده وتو....
یکتا از روی نیمکت برخاست و شروع به قدم زدن کرد. بیش از همه نگران حال زمان بود. اگراو می فهمید که پونه دست به خودکشی زده چه می شد؟ در حالی که با حالتی عصبی قدم می زد چندبار تکرار کرد:
- خدالعنتت کنه فرهنگ که چه آسون همه چیز رو بهم ریختی.
بی اختیار به سمت طبقه بالا حرکت کرد. امروز زمان هم از بیمارستان مرخص می شدوباید برای ترخیص او می رفت. بلافاصله خودش را به طبقه بالا رساند. پشت در رفت. زمان پشت به او روبروی پنجره ایستاده بود. یکتا قدمی به داخل اتاق گذاشت و به سختی و آرام گفت :
- زمان!
زمان به سمت او نگریست و با نگاه غمگینش چشمان اورا کاوید، اما لحظه ای بعد با نگرانی قدمی به جلو برداشت:
- چیه یکتا ؟ چه اتفاقی افتاده؟
یکتابادستپاچگی گفت:
- چرافکرمی کنی باید اتفاقی افتاده باشه؟
زمان با ناامیدی سرش را تکان داد و بار دیگر به سمت پنجره بازگشت :
- از زمانی که پای فرهنگ به زندگیم باز شده حتی برای یک ساعت با آرامش نخوابیدم . تو همه لحظات و ثانیه ها فکر می کنم خبر بدی بهم می دن.
- زمان.
زمان بار دیگر با نگرانی به یکتا نگریست:
- راستش رو بگو. حتماً یه اتفاقی افتاده. تو که دروغگو نبودی . تو هیچوقت به من دروغ نگفتی .
- من.... من.....
- پونه؟
- آره، اما حالش خوبه . توباید......
زمان دستش را به پیشانی گرفت . حالش بد بود. آنقدر بدکه دیگرحتی قادر نبود روی پاهایش بایستد.دستش رابه تخت نزدیک کردو اندکی ازوزن خودرا به آن تحمیل کرد. حتی قدرت حرف ردن نداشت.
آنقدر خسته بود که دوست داشت مثل همین چند ورز پیش که چشم بست و بیهوش نقش زمین شد، می افتادودیگر چشم باز نمی کردو برای همیشه همه این غمها را که چندسال ذره ذره وجودش را خورده بوداز یادمی برد. به سختی دهان باز کرد وباصدایی که گویا در گلو خفه شده بود گفت:
- کجاست ؟ پونه چی ؟..... پونه ، وای که همه چیز چه آسون به هم ریخت!
یکتا قطرات سرگردان اشک را از روی گونه اش زدود و گفت:
- به خدا حالش خوبه. تو نباید به خودت فشار بیاری ..... هنوز حالت خوب نیست.
زمان قدمی به سمت یکتا برداشت وفریاد زد:
حرف بزن دیگه . بگو اون کجاست؟ بگو پونه......
یکتا به سمت در برگشت. زمان حال خوشی نداشت. شاید اشتباه کرده بود ونباید زمان را خبردار می کرد، اما اتفاقی بود که افتاده بود. زمان دستپاچه گفت:
- پس چرا حرفی نمی زنی؟
یکتا به سختی بغضش را فروداد و گفت:
- طبقه پائین.
زمان بی توجه به ادامه سخن یکتا از اتاق بیرون دوید وبه طبقه پائین رفت. بار دیگر قلبش فشرده شد ونفسش به شماره افتاد. دستش را به قلبش فشرد وبه سختی خود را به کنار دیوار کشید. یکتا از پله هاپائین دوید وزمان را در آن حال دید.
- معلومه باخودت چکار می کنی ؟قصدخودکشی داری؟
زمان بدون توجه به سخن یکتا به سختی قدم برداشت واتاقها را یکی بعداز دیگری پشت سر گذاشت ، اما درهیچکدام از آنها پونه رانیافت. با نگاهی پر از سئوال به یکتا نگریست. یکتا که او را منتظر دید کنار نیمکت سفید ایستادو به در روبرویی اشاره کرد وگفت:
- توقسمت مراقبتهای ویژه است .
زمان هنوز به او می نگریست و منتظر ادامه سخنش بود.
- قصد خودکشی داشته. من به موقع رسیدم.
زمان اختیار از کف داد، نزدیک بود به زمین بخورد که دستش را به دیوار تکیه داد واز افتادنش جلوگیری کرد. یکتا به سرعت به او نزدیک شدو دست زمان را گرفت و گفت :
- بیا بشین . حال تو هم خوب نیست.
- چرا؟
یکتا به صورت غمگین و کیده زمان نگریست . چه سختی ها کشیده بودتا اوبار دیگر سر پا بایستد و بتواند زندگی اش را مثل همه ادامه دهد، اما چه آسان همه زحماتش خراب شده بودوآمال وآرزوهایش زیر تلی از خاک مدفون گردیده بود.
- نمی دونم . منم نمی دونم تو این سالها چی به سر اون اومده . اون فرهنگ از خدا بی خبر........
- اسم اون کثافت رو به زبون نیار.
یکتا دست او را کشیدو گفت:
- زمان بیا بشین . تو حالت خوب نیست.
زمان به سختی قدمی برداشت وروی نیمکتی نشست و در سکوت در افکار خود غرق شد.
لحظه ای بعد در اتاق مراقبتهای ویزه باز شد. یکتا از جابرخاست ، اما زمان چون صاعقه از جاپرید وخودش را به دکتر رساند:
- حالش چطوره؟
دکتر لبخند مهربانی زد وزمان نفسی به آسودگی کشید.
- دکتر خطر رفع شد اما این دختر با خودش چکار کرده؟ این همه قرص و .........
- دکتر ممنونم، شما خیلی زحمت کشیدید.
دکتر بار دیگر لبخندی به یکتا زد:
- من وظیفه ام ور انجام دادم. یه ساعت دیگه حالش بهتر می شه و می تونیدباهاش حرف بزنید. اما باید خیلی مراقب باشید که دیگه این کار رو تکرار نکنه. این یک بار هم با این جثه ضعیف کار خدا بود که زنده موند. من فقط وسیله بودم اما اگه یک بار دیگه تکرار بشه نمی دونم چی می شه.
- چشم دکتر قول می دیم مواظبش باشیم.
دکتر سرش را تکان داد و ازآنجا دور شد. زمان هما نطور کنار دیوار ایستاد و چشم به در دوختو چند دقیقه بعد پونه را از اتاق بیرون آوردند.
اوبیهوش روی تخت افتاده بود. زمان به سرعت به سمت او دوید و به صورت تبدار و رنگ باخته اش چشم دوخت. آثار خستگی درچهره رنگ پریده او به چشم می خورد. زمان دستش را به تخت گرفت و همراه پرستار به اتاق رفت. آنها پونه را روی تخت ثابت خواباندند. زمان هنوز به صورت پونه خیره مانده بود ودر آن چهره خسته آرزوهای بربادرفته خود راجستجومی کرد. آرزوهایی را که سالهای طولانی از بهترین روزها وسالهای عمرش را از بین برده بود. قطرات اشک از صورتش پائین چکید. تصور چهره پونه را در این چند سال هیچگاه از یاد نبرده بود.
حتی زمانی که سایه او را از پشت پنجره دید با این همه تغییرات باز هم او را شناخت . او خط به خط چهره پونه را در ذهنش نقاشی کرده بود ودر طی این چند سال با همین خطوط زندگی کرده بود.پس چگونه می توانست او را فراموش کند؟ چهره ای که او را به آتش کشید و جسم و روحش را خاکستر دست تقدیر کرد.
یکتا آرام در کنار زمان قرار گرفت. دوست نداشت خلوت اورا ازبین ببرد. باید اجازه می داد او با خودش ، با پونه وبا زندگی کنار بیاید. باید اجازه می داد او خودش راهش را برگزیند.
از کنار در دور شد و او را تنها گذاشت . باید بار دیگر به خانه پونه می رفت تا وسایل پونه را مهیاسازد. به سرعت از بیمارستان خارج شد. آدرس منزل پونه را به اولین تاکسی داد وسوار شد. کمتر ازنیم ساعتبعد روبروی خانه پونه بود. از جوانی که در آن نزدیکی بود خواست تا از دیوار بالا رفته و در را باز کند. دقیقه ای بعد داخل اتاق بود. چراغ را روشن کرد و به اتاق خلوت نگریست . از سکوت آنجا دلش گرفت. زندگی در چنین محیطی حتی برای یک ساعت او را دیوونه می کرد. به پونه حق داد که دست به چنین کار احمقانه ای زده باشد. به سمت کمد رفت و چند دست لباس برداشت وبار دیگر به اتاق نگریست . اتاق بسیار به هم ریخته بود. به کاغذهای پاره شده که وسط اتاق پخش شده نگریست.
یکی از آنها را برداشت. به یاد آورد که پونه از مدتها پیش خاطراتش را در دفتری یادداشت می کرد. به مطالب داخل کاغذ نگریست. درست حدس می زد. برگه های دفتر خاطرات پونه بود که در اتاق پخش شده بود. دفتر را برداشت و کاغذها را هم از وسط اتاق جمع کرد و روی هم چید و داخل دفتر گذاشت. هر چه کرد فایده نداشت، خیلی دوست داشت بداند در این چهار سال چه بر سر پونه آمده که اینچنین پزمرده و غمگین دست به این کار زده بود. دلش می خواست می دانست جای چاقو روی صورت پونه اثر چیست که او هر بار از جواب دادن به آن طفره می رفت. دلش می خواست بداند در این مدت چه شده و پونه با چه بدبختیهایی دست به گریبان بوده. سئوالهای گوناگون رهایش نمی کرد. به همین علت دفتر را گشود و شروع به خواندن کرد.
