رمان بازی عشق ( ر.اعتمادی )

رمان بازی عشق (نوشته ر.اعتمادی)
(قسمت اول)

ساعت 9ونیم صبح بود که من و پدر مادرم وارد ایستگاه قطار تهران _مشهد شدیم من از روی پله های بلند ایستگاه دو رشته قطار سیاهرنگ رو دیدم که آدم ها مثل مورچه از سر و کلشون بالا میرفتن و من از نوعی ترس و نگرانی پر شده بودم
پدرم که با اون قد کوتاه و چاقش بزحمت ساک و مقداری خرت و پرت و به جلو میکشید اول نگاهی به محیط ایستگاه انداخت و بعد با همان لحن آرام و دوستانه اش گفت:
_ مریم! مواظب باش بابا! خیلی شلوغه!
آه که این پدر من چقدر مهربان و خوبست.همیشه و در همه جا مواظب مریمش هست . همیشه و همیشه مریمش و همون دختر بچه توپول و شیطونی میبینه که وقتی دستاش و میگرفت و اونو به خیابون میبرد ناگهان مریم دستش و از دست پدر میکشید و از لابه لای اتومبیلها به اون طرف خیابون میدوید و عرق سرد ترس را بر پشت پدر بر جا میگذاشت.........
سرم را برگردوندم. به چهره عرق کرده پدر و قدمهای آهسته مادر که همیشه در سکوت راه میرفت نگاه کردم و گفتم:
_ پدرجون نترس! من حالا یک دختر شونزده ساله ام!
پدر از سر رضایت لبخندی زد......او همیشه به دختر کوچکش افتخار میکرد . هر وقت خانواده کوچک ما دور هم جمع میشدند پدرم با همان خوی و خصلت نظامیش خیلی محکم و صریح عقایدش را درباره سه دختری که به جامعه تحویل داده است بیان میکرد و با صراحت خاصی میگفت:
_خوب! من همه دخترهامو دوست دارم اما مریم کوچولو چیز دیگه ای..........خواهرهایم اعتراض میکردند و میگفتند:
_آهان پدر! جناب سرهنگ! لطفا جلوی زبونتونو بگیرین. شما در عصر اتم دارین تبعیض قائل میشین!.خواهر بزرگترم میگفت :
_به عقیده من اینجور عقاید از عقاید زشت طرفداران تبعیض نژادی هم پست تره!............در این گونه موارد مادرم غرغرکنان همان طور که پذیرایی میکرد میگفت:
_سرهنگ! آخه مگه اون دوتا دخترای تو نیستن؟!...... این جوری میگی دلشون میشکنه!
اما سرهنگ پیر دختر کوچولوشو تو بغل گرمش که همیشه بوی توتون میداد میکشید و میگفت:
_ نه تو رو خدا! به این دو تا چشمای سیاه و درشت دخترم نیگا کنین........انگار وقتی داشتم چشماشو می کاشتم انگار دو تا ستاره از آسمون چیندم و به جاش کار گذاشتم.
اونوقت مادرم فریاد میکشید میگفت:
_تو رو خدا سرهنگ بس کن! تو پیر شدی خجالت نمیکشی قباحت داره........
پدرم بالاخره طاقت نیاورد ور در حالی که ساکها رو میکشید دست من و گرفت و از بین دیوار گوشتی گذراند
آن روز من برای اولین بار قطار را از نزدیک دیدم.........من و همه دخترای هم سنم همیشه از همه چیز یک رویا میسازیم که همیشه از واقعیت قشنگتره............من همیشه فکر میکردم قطار یک پرنده زیبا و ظریفه که روی بالاش پر از نقش و نگاره و .............اما اکنون در مقابل چشمانم یک موجود سیاه و سنگینه که بیشتر شبیه به اژدهایی که از دهنش آتیش بیرون میزنه و وقتی سوت کشید من از ترس دو متر به عقب پریدم پدرم خندید و سر من و تو بغلش پنهون کرد.........
دوتا پسر که معلوم بود برای چشم چرونی و نثار متلک به ایستگاه آمده بودند پقی زدند زیر خنده و شنیدم که یکیشون میگفت:
_یارو اگه به موقع شوهر کرده بود الان دوتا بچه هم قد ما داشت بعد رفته تو بغل باباش قایم شده.........
من مثل همیشه به قول دوستام متلک پسر ها رو از یک در شنیدم و از در دیگه رد کردم.........تو اون موقع بیشتر به دختران نوزده بیست ساله می ماندم......پدرم میگفت:
_ این از قدرت خداوند که مریم بین همه ته تغاریها که ظریف و کوچیک و زرد بودن و مردنی این یکی قد بلند و خوش هیکل در اومده و هیچکی باور نمیکنه که مریم من دختر بچه اس.
پدرم دست من و گرفت و از یک در باریک که به شکم اون غول باز میشد وارد کرد........محیط قطار بیشتر تو ذوقم زد.........هیچ ظرافتی توش نبود.........در و دیوارش خشک و بیروح بود. به نظر من این محیط اصلا برای دخترهای احساستی اصلا خوب نبود.........
مسافرین به هم تنه میزدند...........باربران فریاد میزدند و یک بوهایی تو محیط نیمه تاریک قطار می اومد.
مادرم در حالیکه به زور جثه چاقش و تو اون راهرو تاریک می آورد فریاد میزد:
_سرهنگ! فکر کنم اشتباه اومدیم!؟ مواظب ساک باش! حالا چیکار کنیم؟................
من در سکوت به پدر و مادرم و آدم های عجیب و غریب که رد میشدند نگاه میکردم و گوشم کاملا به حرفهای پدر و مادرم بود که یک عمر با هم زندگی کرده بودن ویک عمرقرولند همدیگر رو با صبوری طاقت فرسایی گوش داده بودن........آه خدایا!.........یک روز به دوستم ثریا گفتم:
_ اگه من یک روز شوهر کنم نمیذارم زندگیم توش غرولند باشه!...........زن و شوهر همیشه خدا باید زندگیشون شاعرانه باشه!
آخ که چقدر بدم میاد که دائم خدا مثل مادرم غر بزنم!
_ جناب سرهنگ! چرا این جوری شد؟...........چرا این جوری نشد؟ و حالا من دوباره شاهد این بگو مگو ها بودم.......همیشه وقتی یکریز مادرم ایراد میگرفت دستور میداد جیغ میکشید من منتظر یک جنجال واقعی بودم اما همیشه پدرم با صبوری سکوت میکرد یا جواب فریادهای مادرم رو نمیداد یا با یک کلمه او را خاموش میکرد.
_ بس کن زن! من یک عمر تو بیابونا برای شما جون کندم . مردم فقط از زندگی ما همین جناب سرهنگ رو میشنون. اما نمی دونن که ما تو پاسگاه های مرزی تو کویر خشک و سرماهای قاقلانکوه چی کشیدیم.
مادرم احترام زیادی برای پدرم قائل بود این و از حرکات و خدمات صادقانش به پدرم حدس میزدم......او همیشه بهترین غذا چرب ترین جای خورش و نرم ترین قسمت گوشت تو بشقاب پدرم میذاشت.
بالاخره رو صندلیهای نرم و چرمی کوپه قطار تهران _ مشهد نشستیم.......
مادرم یکبار دیگر تمام حرفهایی رو که از موقع حرکت گفته بود تکرار کرد و پدرم که داشت با حوصله به حرفهای او گوش میکرد گفت:
_ زن بس میکنی یا نه؟ من بعد سی سال خدمت بازنشسته شدم و این اولین سفریه که دلهره ماموریت ندارم.....نگران بار و بنه سربازام نیستم............. دلم میخواد با خیال راحت سفر کنم.......استراحت کنم..........سربه سرم نباید بزاری........مخصوصا که دخترمون هم بار اوله که با قطار سفر میکنه بذار بهش خوش بگذره
من دستم را به گردن بابا انداختم و بوسیدمش بعد بلند شدم و گونه مادرمم بوسیدم وگفتم:
_ پدر جون! مادر جون! هر دوتون و خیلی دوست دارم............
پدرم اینقدر از این حرکت من به هیجان آمده بود که سر به سمت پنجره گردانید و من قطره اشک را در چشم پیر او دیدم..

__________________

رمان جالبی بود دستتون درد نکنه ولی به نظر من دختر 16 ساله بچه نیست به عصر ما میشه دوم دبیرستان !!!!!

قطار تهران _ مشهد غرش کنان به راه افتاد.......این موجود عظیم وخشن در آن لحظه موزیک خشمناک تری را براه انداخته بود
_ تق تق........تق تق...........تق تق
پدرم موهایم را نوازش کرد و گفت : بیا دخترم جلو بشین و منظره ها رو تماشا کن.......من هم وقتی جوون بودم از دیدن مناظر قشنگ لذت میبردم
مادر ظاهرا تحت تاثیر محیط قرار گرفته بود یا اینکه نگاه های نوازشگر پدر به روی او هم تاثیر گذاشته بود.....با اصرار از او پذیرایی میکرد باقلوا شکرپنیر پسته بادوم نخودچی کشمش باسلق و خلاصه هر چی دم دستش بود. گاه میدیدم پدر بیش از اندازه دستش را روی دست مادر نگه میداشت ونگاه های حق شناسانه مادرم به پدر که حالا پرستاری بیشتری لازم داشت را نوازش میداد من پشت به آنها و رو به کویر گرمسار آرام آرام اشک میریختم......من از تمام دنیا همین یک پدر و مادر مهربان را داشتم و آنها هم مثل دو سد محکم کنارم ایستاده بودند و از من پرستاری میکردند..........مادر غر غرو و پدر مهربان .........مادرم هم وقتی مهربان میشد واقعا دوست داشتنی میشد....چشمهایش برق خاصی میزد و دخترش را تند تند نوازش میکرد فکر میکرد الان دشمنی از راه میرسد و دخترش و شوهرش را میبرد
مناظر آرام و ساکت کویر مرا به سمت رویاهای دخترانه ام میبرد...........در آن لحظه فکر میکردم در مشهد وقتی بمنزل ((خان)) وارد شویم تمام نگاه ها به سمت من خواهد بود........... و پسر دردانه خان که پدرم تعریف میکرد الان کلاس ششم دبیرستانه، با یک دسته گل به استقبالم می اید و مثل یک شوالیه جلوی من زانو میزند و با لحن با شکوهی می گوید:
_ پرنسس زیبا!به خانه ما خوش آمدی، اینجا همه فرمانبردار پرنسس زیبا هستیم
حالا دیگر همه اشیا و مناظر محو و گمشده بودند و تنها من بودم و آن پسر..........پسر خان بزرگ مشهد............چهره پسر در امواج خاکستری رویا شکل خاصی نداشت اما زیبا بود دلپسند و مهربان بود.......او نرم و سبک ، انگار که سوار بر ارابه ای تند رو و تیزپاست.........به من نزدیک میشد و مرا درآغوش گرم خود می فشرد و من در لذت رخوت آلودی فرو میرفتم
صدای مهربان پدر مرا از رویاهایم بیرون آورد:
_دخترم! تو حتما از مشهد خوشت میاد.
_باباجون! مشهد چه جور شهریه؟
پدرم پکی به سیگارش زد و گفت؟
_ نمی دونم چه جوری تشریحش کنم؟! آخه من یک نظامیم ......هیچوقت با کلام سر و کار نداشتم
پدرم همیشه وقتی می خواست چیزی رو توصیف کنه با همین جمله شروع میکرد اما همیشه هم زیباترین و بهترین توضیحات را میداد:
_دخترم مشهد شهر دوستانه ایه! آدم احساس غربت نمیکنه چون یک مرد غریب اونجا مدفونه که آدم احساس میکنه باهاش هم درد و هم دله ........گنبد قشنگ و طلایی شهر، به خصوص در دل صبح ، دل گرفته آدم و باز میکنه......آدم احساس میکنه سبک شده......شهر پر از درخت و صفاست...........هر جا بخوای خستگی در کنی می تونی زیر سایه درختی بشینی و با دستمال عرقای پیشونی تو پاک کنی..........از هیچ نگاهی آدم تو این شهر زجر نمیکشه........
خیال میکنم به ما خیلی خوش بگذره مخصوصا خان........
حرف بابا رو قطع کردم و گفتم:
_بابا! این خان چه جور آدمیه؟
پدرم نگاهی به چهره درهم مادرم انداخت،گویا می خواست او را به شهادت بگیرد
_خان و من از همون زمان جوونی با هم دوست بودیم! اون از یک خانواده قدیمی و متنفذ خراسانه..........تحصیلات عالیه داره!.......خیلی هم تو مرکز با نفوذه!........بارها مشاغل مهمی داشته و در ادوار خدمتی به من خیلی کمک کرده!
ولی دخترم ! من خود خان رو به خاطر خصوصیات انسانیش دوست دارم! اون یک دوست صمیمی و یک برادر واقعیه. اما طفلک خیلی تنهاس ! و من همیشه دلم برای مردای خیلی تنها میسوزه
می خوام بشینم و براش زار بزنم......
چشمام پر از اشک شد و پرسیدم:
_بابا چرا تنهاست؟
پدر با صدای بلند خندید:
_قربون دختر احساساتی و مهربون خودم برم! زودی چشماش پر از اشک شده،.......... زن خان حدود پونزده شونزده سال پیش مرد..........چه زن نازنینی داشت..هم خوشگل بود هم برازنده.......توی زنهای اشرافی شهر یک سر و گردن از همه بالاتر بود....خان برای زنش غش میکرد..........دیوونش بود.......هرچی داشت زیر پای زنش میریخت......تازه دست زنش و می گرفت و می بوسید و باشک چشماش می کشید و می گفت: خوشگلم! عزیزم! مهربونم! من و ببخش که نمی تونم تو خونم از تو مثل یک ملکه نگهداری کنم! تو باید به قصر بزرگون بری
زن خوشگل خان مثل یک پری خم میشد و موهای خان جوان و متنفذ و می بوسید و میگفت:
_خان! بس کن! تو آخر من و با این محبتات میکشی...فکر پسرمون رو بکن اگه من بمیرم بی مادر میشه
پدرم دوباره پکی به سیگارش زد و گفت:
_مریم!...اون زن عجیبی بود، همیشه از مرگ صحبت میکرد و می گفت: تکلیف بچه بی مادر چی میشه؟
خان هر کاری میکرد فکر مرگ از سر زن خوشگلش بیرون نمیرفت.......اون زن می ترسید و می ترسید و آخرم از همین ترس مرد.....از قدیم گفتن ترس برادر مرگه.
دست پدرم رو گرفتم و گفتم:
_آخه چه جوری مرد؟ چرا مرد؟
پدر موهای بلند مرا نوازش داد و گفت:
_بس کن دخترم! ما داریم میریم تفریح و گردش، بهتر نیست از چیزای خوب حرف بزنیم.........مثلا باید به دختر شکموم بگم که سرشیر مشهد بی نظیره!
_پدر شما همیشه همین طوریین!...........خوب شد که شما داستان نویس نشدین وکرنه خواننده بیچاره میشد! .......همیشه به جاهای خوب داستان که میرسین فورا قطع میکنین
پدر مرا بوسید و گفت:
_بقیه ای نداره بابا!......بعد مرگ از مرگ اون زن بیچاره خان و پسرش فرخ تنها موندن و قسم خورد که دیگه هیچ وقت زن نگیره و بعد از گذشت پونزده شونزده سال هنوز با پسرش تو اون خونه تنها زندگی میکنن...اونم چه پسری! جفت مادرش! خوشگل و ظریف........مثل شاهزاده ها
__________________

نقل قول:

---

رمان جالبی بود دستتون درد نکنه ولی به نظر من دختر 16 ساله بچه نیست به عصر ما میشه دوم دبیرستان !!!!!

---

خواهش میکنم.........ولی بچه اصطلاحا به کسی میگن که خوب و بد را از هم نتونه تشخیص بده
درضمن این کتاب یکم از عصر ما عقبتره

دیگر من صدای پدرم را نمیشنیدم.........من پسری خوشگل و ظریف مثل شاهزاده ها را میدیدم که از پنجره قطار گاه به من نزدیک میشود و چهره قشنگش را به شیشه می چسباند ومثل یک رویا به من زل میزند
ساعت 10 صبح فردا قطار ما شیهه کشان وارد ایستگاه مشهد شد...........مادرم غرولندکنان و با عجله ساکها را بر میداشت و به پدرم دستور میداد:
_ اون و بردار سرهنگ!............اون و بزار زمین سرهنگ!...........
من تا آخرین لحظه تماشا میکردم و دنبال دو نفر میگشتم
پدرم ناگهان از پشت سر من فریاد زد:
_ خدای من خان بزرگ و پسرش!
من به آن نقطه ای که پدرم نشان داد خیره شدم.......آنجا دو نفر..........دو مرد رویاهایم..........دو مرد خوشگل و ظریف و خوش هیکل و باشکوه.....دور از جمعیت ایستاده بودند ، آرام و شایسته به پنجره ما خیره شده بودند و لبخند میزدند
کاملا دست پاچه شده بودم......احساس میکردم چیزی در من در آن پنهانی ترین نقطه قلبم می شکفد، و گرما و حرارتش تا پوست گونه هایم میدود و مرا می سوزاند ، انگار در دروازه ای ناشناخته قرار گرفته بودم
آنقدر دستپاچه شده بودم که وقتی از قطار پیاده شده بودیم حتی راه رفتنم هم مثل دیوانه ها بی هدف بود ، با موج مردم به هر طرف میرفتم و هر چه دست و پا میزدم به پدر و مادرم نمی رسیدم
پدرم مستقیما به طرف خان پیر پیش میرفت و برای اولین بار بود که می دیدم پدرم ته تغاری را فراموش کرده و تنهایش گذاشته و آنجا بود که فهمیدم چقدر دوستی پدرم و خان بزرگ عمیق و ریشه دار است
وقتی پدر مقابل خان رسید دستهای همدیگر را محکم فشردند و یکدیگر را به آغوش کشیدند و بر گونه هم مردانه بوسه زدند..........و بعد خان با صدای بلند و خوش آهنگی که نمیدانم چرا در آن موسیقی غم انگیزی به گوشم میرسید گفت:
_ سرهنگ خجالت بکش! زنت و دخترت زیر بار چمدونها له شدند اونوقت من و تو واستادیم داریم وراجی میکنیم!
در این لحظه فرخ که تصادفا داشت با یکی از همکلاسیهایش صحبت میکرد ، جلو آمد وبا لحن با شکوهی که در آن محبت بود گفت:
_ بسته را به من بدید!.........شما خسته میشید!
من بلا تکلیف به پدرم نگاه میکردم........پدر فرخ به طرف مادرم رفت و پدرم دستهای فرخ را گرفت و اورا در آغوش کشید و در حالی که میگفت:
_ فرخ ! فرخ!......تو چقدر بزرگ و آقا شدی!...لابد عموی پیر خودتو فراموش کردی!؟...خوب حق داری چند ساله من و ندیدی؟!.....
نمی دانم چرا می ترسیدم که فرخ به پدرم بی اعتنایی کند و من هرگز نتوانم او را ببخشم اما برخلاف تصور من فرخ صمیمانه پیشانی پدرم را بوسید و گفت:
_ نه عمو جان این طورها هم که میگین نیست!...من و بابا همیشه از شما صحبت میکنیم.....یادتون میاد من و رو شونه هاتون میذاشتین و تو باغ میدویدین
پدرم با نگاهی که برق شادی از آن برمی خواست شونه های فرخ رو محکم گرفت و گفت:
_ خوب بگو ببینم شیطون! کفترای خوشگلت چیکار میکنن؟!
در چشمهای فرخ ناگهان رنگ غم دوید و با لحن اندوهگین پسر بچه ای که اسباب بازیش شکسته باشد گفت:
_ عموجان! گربه های لعنتی یک شبه هشتاشون رو خوردن!
پدرم با هم دلی و هم دردی خاصی گفت:
_ خوب من باید بقیشونو ببینم! من همسن و سال تو که بودم یک کفتر باز درست و حسابی بودم ، میدونم چه جور جوجه کشی کنم.....تا وقتی مشهد هستم چند جفت به کفترات اضافه میکنم
پدرم تا آن روز هرگز راجع به دوران جوانی و کفتر بازیش چیزی به من نگفته بود و من احساس حسادت کردم
با لحن کنایه آمیزی گفتم:
_ آه پدر! بس کنید!....شما و کفتربازی!؟
پدرم و فرخ ناگهان در یک صف واحد برعلیه من متحد شدند و هر دو با صدای بلند خندیدند و فرخ با شیطنت جوانانه اش گفت:
_ پس تا به حال عمو جون به شما نگفته که کفتر باز قابلیه!؟
منم با لجاجت کودکانه ای جواب دادم:
_ من اصلا از کفتر بازی خوشم نمیاد......به نظر من آدم هایی که پرنده های بیگناه رو.........
پدرم نگذاشت من جمله بی ادبانه و خشن خود را در اولین برخورد با فرخ تمام کنم
_آه پدر جان! بزار شما دو نفر رو بهم معرفی کنم....مریم دختر خوب و نازم.......و فرخ برادر زاده عزیزم....
من به آرامی دستم را به طرف فرخ که حالا نگاهش فرق کرده بود و چشمانش حریصانه روی سینه های من میدوید دراز کردم
_ خوشوقتم
فرخ مثل اینکه از خواب طولانی برگشته باشد گفت:
_ من نمیدانستم که عمو جان دختر به این شیکی دارن؟!
در این موقع مادرم و خان به ما پیوستند و مادرم چهره معصوم و در عین حال پر شور فرخ را با بوسه های آبدار خود خیس کرد و بعد خان که قد بلند و کشیده ای داشت خم شد و پیشونی مرا بوسید و گفت:
_ سرهنگ ببین دخترت چه خانمی شده! این همون خروس قندی خودمونه که وقتی خروس قندی شو میدزدیدیم جیغش در می اومد
پدرم خندید و گفت:
_ هنوز هم خروس قندی دوست داره.....
فرخ نگاه شیطان و شیرینش را به چهره من که میدانستم به رنگ ارغوانی میزند دوخت و من لبخندی زدم و گفتم:
_ پدر! باز هم که سر به سرم گذاشتی!
چند لحظه بعد ما 5 نفر در اتومبیل شیک خان نشسته بودیم پدر و خان جلو و ما سه نفر عقب
پدرم ناگهان پرسید:
_ راستی تو و فرخ هنوز هم تنها زندگی میکنین؟ من به طرف فرخ برگشتم......انگار موج تلخی در چهره این پسر ریخت
خان گفت: _ من و فرخ از تنهایی بیشتر لذت میبریم
به نظرم فرخ از این جواب محکم پدرش آرامشی یافت و لبخندی به من زد
خان از آیینه اتومبیل نگاهی به من انداخت و گفت:
_ دخترم مریم واقعا زیبا و بزرگ شده ، چرا فکر یک شوهر خوب زودتر براش نمی کنین!؟
من سرخ شدم ، پدرم بلند خندید ، فرخ نگاهش را به لبهای من که از خجالت تر شده بود دوخت و سرانجام مادرم ما را از این مهلکه بیرون کشید:
_ دخترم مریم هنوز بچه اس........بقدش نگاه نکنین خان..........همش شونزده سالشه......باید هنوز عروسک بازی کنه
خان سری به علامت تایید تکان داد و پدرم موضوع صحبت را عوض کرد
سرانجام به منزل مجلل خان رسیدیم که با خونه های کوچیک تهران قابل قیاس نبود
فرخ به سرعت پایین آمد و در رو برای من و مادرم باز کرد به نظرم چقدر مودب آمد و آرام به من گفت:
_ من اتاقتون رو نشون میدم
مادرم تعارفات همیشگی را شروع کرد و فرخ رو به من چشمک دوستانه ای زد و من خندیدم و وارد آن عمارت بسیار بزرگ و مجلل شدیم
من هر بار که فرخ را کنار خودم با آن چهره شیرین و آرام میدیم احساس سبکی و نشاط میکردم
به طبقه دوم رفتیم ، فرخ کنار دری ایستاد و گفت:
_ زن عمو جان این اتاق شما و عمو جان هست و امیدوارم که این اطاق کوچک شاهد یک ماه عسل جدید و شیرین باشه!
من خندیدیم و فرخ باز یکی از آن چشمکهای قشنگ نثار من کرد ......من خواستم با مادر وارد اتاق شوم که فرخ دست مرا گرفت و کشید و گفت:
_ مریم جان! اتاق تو اون طرفه.......امیدوارم بپسندی!
جای پنجه فرخ روی بازوی من داغ شده بود و مرا میسوزاند و من احساس لذت عجیبی داشتم چون این اولین باری بود که دست یک پسر به من می خورد
فرخ همان طور ساده و خودمانی در جلو حرکت میکرد و با شتاب در اطاقی را گشو د و گفت:
_ بیا این هم اتاق شما!........من مخصوصا این اطاق را برای شما رزرو کردم
قلب من تند تند میزد:
_ به چه اتاق زیبایی! ..چقدر شاعرانه است....!
فرخ با اشتیاق به طرف من برگشت و گفت:
_ شما از مناظر شاعرانه خوشتون میاد؟!
با جیغ گفتم: خدایا! دیوونشم .......می پرستمش
فرخ: پس خدا رو شکر! همش فکر میکردم با یک دختر بی مغز و خپل که همش بلده لباسای چسب بپوشه و به میوه و خیار گاز بزنه و همش به فکر تفریح باشه رو به رو میشم...چقدر شبا تو اطاقم از خدا می خواستم که تو خوب باشی و همش به تو فکر میکردم
به سمت پنجره رفتم و زیباترین منظره ای را که خداوند خلق کرده بود دیدم ....ناگهان به پشت سر برگشتم و فرخ را در دو قدمی خودم دیدم که با نوازش آمیزترین نگاه ها مرا نگاه میکرد ...فرخ هم دستپاچه شد و با لحنی آرام گفت:
_ من با اجازتون مرخص میشم ! شما هم میتونین حمام و استراحت کنین میدونم خسته شدین ....من خودم هیچ وقت حال و حوصله مسافرت با قطار رو ندارم شما چطور؟
_ آه ..نه! من همش کنار پنجره بودم و کویر رو نگاه میکردم احساس میکردم زندونیم...اما آخرش قطار برام شد مثل یک حیوون خوش اخلاق و قابل ترحم.!
فرخ موهای بلندش را که بر روی پیشونی ریخته بود با دست کنار زد و انگار که از سخنرانی من خسته شده باشه گفت:
_ خوب تا یکساعت دیگه خداحافظ! راستی اگه می خواین لونه کفترای من و ببینین زودتر کاراتون رو بکنین!
فرخ رفت و من روی مبل نشستم و با خود گفتم : خدایا! این فرخ چه پسر خوبیه! چقدر شیرینه ! چقدر دوسش دارم! .این یک ماهی که قراره ما اینجا بمونیم چقدر به ما خوش خواهد گذشت
حمام کردم........آرایش مختصری کردم و موهایم را صاف روی شونه هایم ریختم و به اتاق مادرم رفتم و گفتم:
_مادر من میرم پایین شما نمیاین؟
پدرم مشغول حمام بود و فریاد زد:
_ دخترم ! کارت تموم شد؟
با خوشحالی عجیبی گفتم:
_ بله باباجون! من میرم با فرخ تو باغ بگردم........شما هم زود بیاین که خیلی گرسنه ام
من تقریبا پله ها را دویدم و به طبقه اول که رسیدم فرخ را دیدم که روی مبل نشسته بود و مجله ای را ورق میزد و همین که مرا دید از جا بلند شد
او خیره خیره مرا نگاه میکرد و من گفتم :
_ لباسم خیلی زشته؟!
فرخ انتظار این سوال را نداشت و شرم در چشمان قشنگش نشست و گفت:
_ نه!...خیلی هم قشنگه ........من و ببخش ! من بلد نیستم......یعنی تا به حال دوست دختر نداشتم!
_ یعنی شما و پدرتون همیشه تنهای تنها هستین!؟
_ بله همیشه تنها هستیم مگر وقتی من به مدرسه میرم و الانم که مدارس تعطیله
_ رفقاتون رو دعوت نمیکنین؟
_ خیلی کم....آخه پدر جون خیلی خسته است و نمی خوام آرامششش رو بهم بزنم
وارد باغ شدیم و فرخ با شادی گفت:
_ از کجا شروع کنیم ؟ راست یاچپ؟
_ نمیدونم.....
_ می خوای استخاره کنیم؟
_ چه جوری؟
_ چشماتو ببند و دستات رو بهم نزدیک کن....اگه بهم خورد میریم راست اگه نخورد میریم چپ
من فورا دستورات فرخ را انجام دادم که فرخ خندید و گفت :
_ پس میریم چپ
به وسط باغ که رسیدیم فرخ ناگهان ایستاد و گفت:
_ میتونم یک خواهشی ازت بکنم؟!
_ چی؟
با خجالت گفت:
_ هیچی یکبار دیگه استخاره کن، می خوام صورت قشنگت رو بدون شرم تماشا کنم
من بلند خندیدم و به طرف پل کوچکی که آن طرف بود دویدم، فرخ هم به دنبال من دوید ، هر دو باهم به پل رسیدیم ، چشمان فرخ برق خاصی داشت ، نمیشد به او نگاه کرد ، سرم را پایین انداختم و فرخ دست مرا گرفت ، کف دستم لرزید و یک حالت خلسه مانند پیدا کردم فرخ گفت:
_ این لونه کفترای منه!
_ خیلی شاعرانه است!
بعد خم شدم و داخل لونه رو نگاه کردم، پنج یا شش جفت کبوتر بودند ناگهان غمگین شدم و به جویبار نگاه کردم ، فرخ با نگرانی پرسید:
_ کفترای فرخ چی گفتند که غمگین شدی؟
_ هیچی ! بیا بریم بگردیم
فرخ سینه به سینه من ایستادو گفت:
_ نه حتما باید بگی کفترام چی گفتن که مهمون عزیز و خوشگل خونه مون ناراحت شده
_ نمیدونم ! نمیدونم! دلم براشون میسوزه!
_ برای اینکه من زندونیشون کردم!؟
_ نمی دونم ! نمیدونم!
فرخ به سرعت کبوترهایش را بیرون آورد ، نگاهش نگاه خداحافظی بود و در یک لحظه همه را رها کرد
__________________

نقل قول:

---

نوشته شده توسط nika_radi [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

خوشگلو هستم ظریفو نیستم ..............
مامانی مرسی ایول بازم بذار زیاد بذار
اینا همشون مثل خرس قهوه ایه تو فیلم گلنار خوره رمان دارن هی می خوان .........................

---

عزیزم منظور از ظریف ترکیب صورتش نه هیکلش
باشه سعی میکنم زود بزارم راستش چون دارم تایپ میکنم یکم سختمه زودتر بزارم ولی چشم
به خاطر دختر نازم زود زود میزارم

:40:
دلم می خواست به گردنش می آویختم و او را می بوسیدم
دست فرخ را گرفتم و گفتم:
_ متشکرم! متشکرم!
فرخ لبخند غم انگیزی زد و گفت:
_ خوشحالتون کردم!؟
_ کفترا رو خوشحال کردین
_ حالا اونا کجا میرن؟
_ نمی دونم شاید سوار ابرا از خراسان دور بشن!
فرخ دستش را روی میله چوبی پل گذاشت و گفت:
_ اونا تنها دوستای من بودن!
احساس کردم کار بدی کردم که فرخ از دوستای معصومش جدا کردم ، من که یک ماه بیشتر اینجا نیستم.....بعد باز هم این پسر خوشگل تنها باید تو این باغ قدم بزنه ، نه هم زبونی........نه دوستی......آه که چقدر تنهایی وحشتناکه!
_فرخ می بخشی من تو رو از دوستات جدا کردم!
_ نه فکرشو نکن! من بهترین و قشنگ ترین دوست خدا رو برای خودم دست و پا کردم!
این تیکه کلام فرخ بود.........دوست خدا.........خوب خدا......بدخدا
ولی فرخ من فقط یک ماه اینجا هستم!
فرخ چهره متفکری به خود گرفت:
_ بعدش با خاطره تو روزارو به شب میرسونم!
اینقدر احساساتی شدم که دوست داشتم سینه ام را باز کنم و سر فرخ را در آغوش بگیرم اما به خودم آمدم و گفتم:
_ باغ همینجا تموم میشه؟
فرخ از عمق رویاهای خود بیرون پرید و گفت:
_ نه ! باغ ما خیلی بزرگه! این باغ چند ین نسل خانها را به خودش دیده
_ وحالا هم کوچکترین خان رو در کف دستهای سبزش پرورش میده
_بیا برگردیم
_ می خوام تا ته باغ رو ببینم
_ این امکان نداره ، چون الان همه سر میز ناهار منتظر ما هستند ، میدونی که پدرای ما چه جوری فکر میکنن!؟
او این جمله را طوری گفت که من کمی وحشت کردم!
ناگهان از خود پرسیم چه شده؟ در این یک ساعت چه اتفاقی برای ما افتاده که پدر درباره من بد فکر میکنه
گلی زرد کندم و در موهایم نشاندم، هر دو آرام و ساکت کنار هم قدم میزدیم و در یک فکر بودیم که فرخ گفت:
_ مریم! تو من و میپسندی؟ من و دوس داری؟
_فرخ! از همون لحظه اول ، پشت پنجره قطار تو رو دیدم پسندیدم!
_پس بزار مثل دوتا عاشق با هم رفتار کنیم!
_ من تسلیمم
_پس خواهش میکنم با هم رسمی برخورد نکنیم
_ من حاضرم
_پس عجله کن مریم ! من حوصله سرزنش بزرگترها رو ندارم!
_ منم همینطور! راستی جریان کفتر ها رو میگی!؟
_ نه نمیگم
و این اولین راز پنهان بین من و فرخ به وجود اومد
فرخ که شونه به شونه من می آمد گفت:
_ راستی تو راز دار خوبی هستی؟
_آره هرگز تو رو لو نمیدم
فرخ آنقدر به هیجان آمده بود که پرید و شاخه بلند درختی را گرفت و تاب خورد و من به او گفتم:
_تارزان!
_ تو فیلم تارزان رو دیدی؟
_آره و چقدر هم دوست داشتم جای معشوقه تارزان بودم!
اما ناگهان متوجه کلمه معشوقه و نگاه خاص فرخ شدم و از شرم خشکیدم
فرخ همان طور که تاب می خورد گفت:
_ چرا جملتو تمومش نمیکنی ؟ خوش به حال تارزان!
برای اولین بار رنگ حسادت پسری را نسبت به خودم دیدم
_خوب بیا بریم منتظرن!
_ فرخ خودش را از شاخه جداکرد و گفت:
_ از حرف من رنجیدی؟
هر دو در سکوت پیش میرفتیم به سمت آلاچیق بزرگ
_ مریم! از حرف من رنجیدی؟
آخ که این مریم گفتن او چقدر صمیمانه و ترحم برانگیز بود دوست داشتم فریاد بزنم و بگویم:
_ نه عزیزم ! من از تو نرنجیدم
اما نمیدانم چرا سکوت کردم.........انگار دوست داشتم او را بیازارم.از این کار لذت میبردم و می خواستم برتری خود را به نمایش بگذارم....آه که زنها همیشه دوست دارند از زبان زنها ناله های التماس آمیز بشنوند....و من نیز در اولین قدم از دنیای زنانگی ، میراث آنها را به نمایش گذاشته بودم
وقتی به آلاچیق رسیدیم با نگاه های معنی دار دیگران رو به رو شدیم ومن احساس گناه میکردم نمی دانم چرا...به فرخ نگاه کردم او هم همین گونه بود و سرانجام پدرم ما را از نگرانی درآورد
_ خوب تو باغ گشتین؟
مادرم نفس عمیقی کشید و گفت:
_ منم خیلی دوست دارم تو باغ قدم بزنم! چیه بوی گند و کثافت و دود و ساختمونای سیاه
خان خنده زیرکانه ای کرد و گفت:
_ خوب سرهنگ چرا دست زنتو نمیگیری برین تو باغ شاعرانه قدم بزنین!؟
_بله ما باید ماه عسل جدیدمون رو تو باغ خان بگذرونیم!
مادرم با صدای شاد و شیرینی گفت:
_ سرهنگ! خجالت بکش ! تو چقدر وقیحی!؟
من اینقدر در تفکرات رویایی خودم بودم که حواسم به غذام نبود
خان نگاه پر ابهتی به من و پسرش انداخت و گفت:
_ فرخ چرا از مهمونت پذیرایی نمیکنی؟
فرخ با دستپاچگی گفت:
_ بله بله! چرا شروع نمیکنی؟
او آنقدر تعارفش را ناشیانه کرد که پدرش با شگفتی به چهره فرزندش خیره شد و متفکر مشغول خوردن شد
فرخ با دستپاچگی برای من آب ریخت و مقداری از آب روی میز ، گفتم:
_ مرسی متشکرم
بعد از نهار پدرها سیگار روشن کردند و بحث همیشگی سیاست شروع شد ، که من از آن متنفر بودم چون هیچ احساسی در آن نبود ، اجازه خواستم که به اتاقم بروم و کمی خلوت کنم و به همه چیزهای پیش آمده فکر کنم .........فرخ با نگرانی نگاهم کرد و خان گفت:
_ آره عزیزم برو استراحت کن که دیشبم تو قطار بودین تا ساعت 6 همین جا برای عصرانه
مادرم با دلسوزی مادرانه اش گفت:
_ عزیزم چیزی لازم نداری؟
_ نه مامان
_لباساتو توی چمدون چیندم
سریع بسمت اتاقم رفتم و با صدای بلند گریه کردم
چرا چرا من با فرخ قهر کردم؟ چرا جوابش را ندادم؟ چرا اورا رنجاندم؟ چرا اذیتش کردم؟
فدای اون نگاهش..........فدای اون سکوتش.....با بیتابی از جا بلند شدم و به کنار پنجره رفتم.ناگهان فرخ را دیدم که رو به پنجره من و پشت به استخر ایستاده....دستش رابا هیجان برایم تکان داد و من باز گریه کنان خودم را روی تخت انداختم
با صدای مادرم بیدار شدم:
_ مریم جان ! مریم جان!
مادرم را در آغوش گرفتم و گفتم:
_ من ومثل بچگیام بغل بگیر!
آه که بوی سینه مادرم! بوی شیر ماسیده! ورطوبت عرق چقدر برایم خوشایند بود.مادر پناهگاه خوب من!
مادرم سرم را به سینه فشرد و پرسید:
_ دخترم ! دختر نازم! چی شده؟
_ خسته ام مادر!
_ آره عزیزم بایدم خسته باشی! پاشو دست وروت و بشور لباس عوض کن که بریم پایین عصرانه بخوریم
_ چشم مامان
_راستی از اینجا خوشت اومده مادر؟
_ بله مادر! خیلی خیلی...
لباس چسبان با یقه بازتری پوشیدم به کنار پنجره که رفتم خدای من! فرخ هنوز آنجا بود ، نشسته بود و به قوهای سفید نان میداد....به سرعت وبا بغض پایین رفتم........به کنار استخر که رسیدم فرخ گفت:
_ خوب خوابیدی؟
_ ای! خوابیدم
_ اما من نخوابیدم!
_تو قوهای استخر رو دوست داری
_ آره اونا خیلی مهربونن! قهر هم نمیکنن!
من بی اختیار به طرف فرخ رفتم
_ من قهر نکردم!
_یعنی می خوای بگی من شایسته دوست داشتن نیستم؟
_نه فرخ ! موضوع این نیست! من سر میز نهار احساس عجیبی کردم..دلم می خواست گریه کنم اه زور خودمو نگه داشتم!
فرخ با نشاط خاصی گفت:
_پس با من قهر نیستی؟!
_نه
_ بازم با من تو باغ قدم میزنی؟
_بله
_ چقدر خوشحالم تا امروز هیچکس با من قهر نکرده بود
_پس تو عادت نکردی کسی باهات قهر کنه؟!
_هیس! بریم که بابا منتظره
سریع به سمت آلاچیق رفتیم
__________________

مرسی داستان قشنگیه.
این فونت داستان 1 کم زیادی بزرگ نیست؟؟؟
کور شدم. همش رو 1 جا خوندم.

نقل قول:

---

بوی شیر ماسیده!

---

ببخشید این شیر ماسیده چه بویی میده؟؟ :دي

این فرخ هم عجب گاگولیه. نه 1 ذره خوشمزگی ( شوخ طبعی ) نه هیچی. فقط شاعرانه.:دي
به نظرم اگه 1 خورده شوخ طبعی فرخ رو تو داستان بیشتر بکنی خیلی بهتر میشه.
چون هم مریم شاعرانه هست هم فرخ.اینجوری حرفاشون کسل کننده میشه بعد از 1 مدت.
البته این نظر من بود. شاید بعضیا شاعرانه بیشتر حال کنن :دي
شایدم در ادامه داستان اونجوری که من گفتم شد.
به هر حال. ممنون. قشنگ بود. موفق باشید.

نقل قول:

---

این سرهنگ چه بچشو لوس کرده ؛ شرط میبندم این مریم یه چایی واسه باباییش نبرده تا حالا [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

چشمم در اومد همشون یهو خوندم :دی

داستان جلبیه ؛ دستت درد نکنه ، خیر ببینی ؛ منتظر ادامشیم !! :دی
__________________

[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

---

آره دیگه ، منم باهات موافقم خیلی به مریم دلبسته است
خدانکنه چشمت دراد

نقل قول:

---

مامانی مرسی ادامه لطفا سریعتر هههههه

---

چشم دختر نازم

نقل قول:

---

مرسی داستان قشنگیه.
این فونت داستان 1 کم زیادی بزرگ نیست؟؟؟
کور شدم. همش رو 1 جا خوندم.
نقل قول:
بوی شیر ماسیده!
ببخشید این شیر ماسیده چه بویی میده؟؟ :دي

این فرخ هم عجب گاگولیه. نه 1 ذره خوشمزگی ( شوخ طبعی ) نه هیچی. فقط شاعرانه.:دي
به نظرم اگه 1 خورده شوخ طبعی فرخ رو تو داستان بیشتر بکنی خیلی بهتر میشه.
چون هم مریم شاعرانه هست هم فرخ.اینجوری حرفاشون کسل کننده میشه بعد از 1 مدت.
البته این نظر من بود. شاید بعضیا شاعرانه بیشتر حال کنن :دي
شایدم در ادامه داستان اونجوری که من گفتم شد.
به هر حال. ممنون. قشنگ بود. موفق باشید.
__________________

---

مرسی از لطفت.....اما یکم درشتش کرده بودم که راحت تر بخونین
شیر ماسیده هم نمیدونم چه جوریه و چه مزه ایه
ببین در ضمن این داستان مال آقای رامین اعتمادی از اون کتاب قدیمیای برگ کاهی من نمیتونم توش تغییری بدم شرمنده

نقل قول:

---

ببین در ضمن این داستان مال آقای رامین اعتمادی از اون کتاب قدیمیای برگ کاهی من نمیتونم توش تغییری بدم شرمنده

---

اااااااااااااااااااا
آهان. ببخشید.
من فکر کردم مثل داستان ساراست و خودتون نوشتید.
درسته. نباید تغییری ایجاد کنید.

_سلام باباهای خوب و مامان نازنین
_سلام پرنس و پرنسس!
من و فرخ با شیطنت بهم نگاه کردیم و مادر با تحسین شکوفه های سینه ام را می نگریست و من حس میکردم که خان راز کبوترها را میداند
خان با مهربونی رو به من پرسید:
_ مریم امیدوارم فرخ برات دوست خوبی باشه!
فرخ سرش را پایین انداخت و گفت:
_ اگر عمو جان و زن عمو جان اجازه بدن من و مریم امشب بریم جشن تولد دوستم بیژن؟
هنوز مادر با نگرانی نمیدانست چه بگوید که خان تکلیف را معلوم کرد:
_ چه عیبی داره من خانواده بیژن رو میشناسم و بچه ها همه هم سن و سالن بهشون خوش میگذره، میگم راننده ببره و برشون گردونه
پدرم وقتی اطمینان خان رو دید با صدای بلند که مادرم را آروم کنه گفت:
_ بله خان! دوره مال جووناس ! ما پیر و پاتالا چی میدونیم فقط بلدیم به اینا امر ونهی کنیم
خان با لبخند گفت:
_سرهنگ اینقدر تند نرو! می خوای تو خونه آروم من شر راه بندازی من دیگه نتونم به فرخ حرفی بزنم
مادرم مداخله کرد:
_جناب خان اگه به سرهنگ میدون بدین می خواد همین امشب مجلس رقص راه بندازه
_پدرم بلند شد و مرا بوسید و گفت برین تا دیر نشده ولی یادتون باشه همیشه قلبتون رو پاک نگه دارین در این صورت همیشه آزادین !
خان هم برخواست و پیشونی مرا پدرانه بوسید وگفت:
_ دخترم مواظب این فرخ باش! گاهی در خوردن افراط میکنه
فرخ از پشت پدرش را بغل کرد و گفت:
_ بابا باز من و کوچولو تصور کردی!؟
نیم ساعت بعد هردو لباس پوشیده و آماده بودیم....من لباس ساده مشکی و موهایم را روی شونه هایم ریختم.....و فرخ کت و شلوار قهوه ای سوخته ای را پوشیده بودکه همچون شاهزاده ها شده بود
فرخ مرتبا حرف میزد:
_ ناراحت که نیستی؟ حتما بهت خوش میگذره؟ فکر نکنی بچه مشهدی دهاتین نه! اکثرنشون باباهای رئیس دارن تو تهرون و...................سعی میکرد من از چیزی ناراحت نشوم...از من میترسید
خانه میزبان از خانه خان چیزی کم نداشت........بیژن برای استقبال به جلوی در آمد فرخ ما را به هم معرفی کرد و بیژن با تحسین به من نگریست
بین فرخ و بیژن مسابقهای بود که از من پذیرایی کنند........بیژن مخصوصا طوری نشان میداد که به من به چشم یک خواهر مینگرد نه یک معشوقه زیرا من کاملا متعلق به دوست صمیمی اش فرخ بودم
مهمانها یکی پس از دیگری می آمدند و مادر و پدر فرخ بعضی اوقات سرکشی میکردند که چیزی کسر نباشد
بیژن به سمت من آمد و گفت:
_ مریم جان میرقصی؟
من که باید عطش هیجانات صبح را خالی میکردم به وسط پیست رفتم وتا شب رقصیدم و هر بار همه به عقب میرفتند و میایستادند که رقص مهمان تهرانی را ببینند و هیچ کدام از دخترها به چشم حسادت به من نمی نگریستند بلکه مرا تحسین میکردند.
موقع برگشت فرخ دست مرا گرفت وگفت:
_بهت خوش گذشت؟
_متشکرم فرخ! به خاطر همه مهربونیات دوستات به خاطر همه چیز
وارد خانه که شدیم همه جا سکوت بود به چهره فرخ نگاه کردم.......لبهایش میلرزید:
_شب بخیر مریم!
_شب به خیر
صدای بم مادرم را شنیدم: مریم جان آمدی؟
خدایا! مادر پیر من تاالان منتظر دخترش بود اورا در آغوش گرفتم و گفتم :
_ چرا بیدار موندی مادرم ! تو آخر با محبتات من و میکشی؟ ممنون
_ وا مریم ! کجا تو مملکت ما رسم بوده بچه از مادرش تشکر کنه؟ برو زود بخواب.
داخل اتاق لباس عوض کردم وخودم را روی تخت انداختم به فکر فرو رفته بودم که چیزی به پنجره خورد........تکه کاغذی که با سنگ بسته شده بود نامه ای از فرخ عزیز...........چه کلمات عاشقانه :
مریم جان!......مریم جان عزیزم!.....من و ببخش که این موقع شب تو رو ترسوندم......تا به حال سابقه نداشته که من نیمه شب دختری را از خواب بیدارکنم....ولی حالا این کار را میکنم.......از خود میپرسم چرا؟......چرا من اینقدر مضطربم؟........بالاخره من همه چیز را کشف کردم........من از اول شب می خواهم حرفی به تو بزنم...اما هر چه تلاش کردم نتوانستم نه در پیست رقص نه در راه برگشت نه روی پله ها هرگز نتوانستم حرفم را بزنم.......اما دیدم تا حرفم را نزنم نمی توانم بخوابم کاغذو قلم را برداشتم......مریم جان!دوستت دارم.......میپرستمت!
لطفا اگر از عمل من رنجیدی فردا مرا سرزنش مکن زیرا خجالت میکشم..........فرخ
یکبار دیگر نامه را خواندم وبا اشک چشمانم او را بوسیدم.......نامه و سنگ را بر روی سینه گذاشتم و به خواب شیرینی فرو رفتم.
لبخند صبح عشق روی لبانم نقش بست و بیدار شدم ، به کنار پنجره رفتم آه خدای من فرخ روی نیمکت کنار استخر نشسته بود و به من نگاه کرد و من برایش دست تکان دادم خوب میدانستم که فرخ منتظر اولین عکس العمل من بعد از نامه دیشبی است.گویا حرکت دوستانه من چون پرچم پیروزی قلبش را به هیجان آورده بود و کبوتر بوسه اش را دزدانه برایم به پرواز درآورد بعد همچنان که دستش روی قلبش بود به طرف ساختمان به حرکت درآمد لبتدا فکر کردم به اتاقم خواهد آمد اما وقتی دیدم خبری نشد بسرعت لباس پوشیدم و به کنار استخر رفتم اما بجای فرخ ، خان را دیدم که روی نیمکت نشسته و با نگاه عطوفت آمیزی براندازم میکند
_ سلام
_ سلام مریم جان! امیدوارم دیشب خوب خوابیده باشی! بیا اینجا کنار خودم بشین......بیچاره زنم! همیشه روی این نیمکت مینشست و طلوع آفتاب رو نگاه میکرد
_..........
_ دیشب خوش گذشت؟
_ بله خان
_ فرخ مثل یک جنتلمن باهات برخورد کرد؟
_ بله خان ! اون پسر خیلی خوبیه
خان در چشمان من خیره شد ، انگار همه چیز را میدانست اما نمی خواست چیزی بگوید
_ من خیلی سعی کردم از پسرم یک انسان کامل و اصیل بسازم......بعد مرگ مادرش من سعی کردم اون رو از هر میکروب موذی دور نگه دارم
من میدانستم که خان هرگز هرگز درباره زنش با کسی صحبت نمیکند حتی با پدرم و اکنون میدیدم که او پیش یک دخترک نابالغ و بی نام ونشون از همسرش و یادگارش سخن میگوید
خان سیگاری آتش زد و گفت:
_مثل اینکه دیشب زیاد رقصیدین چون پسرم هنوز خوابه!؟
نگاهم روی کتابی که فرخ لبه استخر جا گذاشته بود میخکوب شد و احساس کردم خان هم به کتاب نگاه میکند
با لحن ناشیانه ای جواب دادم:
_بله ! البته دیشب خیلی رقصیدیم
ولی در دل احساس کردم که هم من و هم خان هر دو خوب میدانیم که فرخ دیشب تا صبح لبه این استخر بیدار بوده و کتاب می خوانده و به پنجره اتاق من نگاه می کرده

تا قسمت سومو خوندم،خوشم اومد...من عاشق این احساسات پاکم!!!بقیشو حتما میخونم.مرسی

در همین لحظه پدر و مادرم رسیدن:
_ سلام خان!
و بعد همینکه چشمش به من افتاد رو به مادرم با لحن پدرانه ای گفت:
_ میبینی عزیزم! می بینی مریم من یک نظامی زاده تمام عیاره! زودتر از من سرخدمت حاضر شده!
و همین که به من رسید پیشانیم را بوسی و گفت:
_ دیشب خوش گذشت؟
مادر من و از چنگ پدر که گویا می خواست با من کشتی بگیره در آورد:
_ ول کن کشتی بچمو! عزیزم چرا صبح به این زودی بیدار شدی؟
خان دست پدر را گرفتو روی نیمکت نشاند و گفت:
_ سر به سرش نزارین! اون دختر با احساسیه که دوست داره از زیباییهای طبیعت لذت ببره!
پدرم گفت:
_بله خان مریم اونقدر احساساتیه که بعضی وقتا من و می ترسونه! فکرشوبکن کدوم پسری هست که این همه احساسات رو که مال عصر ماهاست درک میکنه!
من به خان نگاه کردم او که در چشمانش برقی بود به من نگاه کرد و گفت:
_ خوب این وظیفه مریمه که جفت مناسبی برای خودش پیدا کنه ، پسری که در عشق و احساسات مثل خودش باشه
پدر و مادرم نگاهی با هم مبادله کردند و من از شرم سرم را پایین انداختم گویی آنها نیز از راز دلدادگی منو فرخ خبر داشتند
حدود ساعت 11 بود که فرخ بیدارشد ومن وقتی زیر سایه درخت تبریزی آرام و افسرده نشسته بودم مرا صدا زد:
_ مریم
از جا برخواستم
_ فرخ
فرخ تقریبا به طرفم دوید و دستانم را در پنجه های داغش فشرد:
_ مریم ! من و ببخش من دیشب دیوانه شده بودم...
کنار جوی نشستمو گفتم:
_ چقدر خوبی تو!
فرخ به درخت تکیه داد و چاقوئی را از جیبش خارج کرد:
_ دلم می خواد قلب دوتائیمون رو روی درخت بکنم، میدونی یک روز بعد از بیست سالبیایم دوباره بیایم اینجا که یاد جوونیامون بیوفتیم.
نگاهی که نمیدانم چرا اشک آلود بود به چهره فرخ دوختم
_ فرخ
فرخ با هیجان دیوانه کننده ای گفت:
_ مریم! مریم!.......خدایا اگر تو یک ثانیه هزار بار این اسم و صدا کنم راضی نمیشم
من هم در میان این عشق شور انگیز اشک ریختم و اشک ریختم
فرخ که با چاقو مشغول کندن قلبها بود برگشت و تا اشکهای مرا دید فریاد زد:
_ نه تورو خدا! من تحمل دیدین اشک هیچ انسانی را ندارم!
بعد با لبهای داغ و گداخته اش اشکهای سرازیر شده روی گونه ام را نوشید و من چنان از این عمل فرخ آشفته شدم که فریاد زنان به عمق تاریک و جنگل مانند باغ دویدم..........فرخ پشت سرم میدوید و میگفت:
_ مریم خواهش میکنم بایست.! میترسم زمین بخوری!
ولی من آنقدر دویدم و به تنه درختان خوردم که خسته و بیرمق با بدن لرزان و لبهای خشکیده به کنار درختی افتادم..فرخ در کنارمن در روی برگهای درختان نشست و در حالیکه پاهای مرا بغل زده بود لبهای داغ و آتشینش را بر روی لبهایم گذاشت و من در حریق بوسه فرخ در آویختم و از خود جدا شدم.
یک هفته گذشت و لبهای من مرتبا میزبان لبهای آتشین فرخ بود........فقط همدیگر را می خواستیم و از شور این عشق می سوختیم
یک روز که داشتم به طرف آلاچیق پیش فرخ میرفتم خان مرا صدا زد:
_ مریم!
_ بله خان!
_ بیا دختر اینجا...
کنارش به نرمی روی نیمکت نشستم
_دخترم پس فرخ کو؟ ....دوسه روزه که تقریبا شما رو نمیبینم........دیروز پدرت میگفت دخترم رو فقط سر میز غذا میبینم...
سرم رو پائین انداختم.....چه جوابی داشتم که بدم!
_ خوب از نظر من عیبی نداره.......کبوتر با کبوتر.....باز با باز......پیش ما پیرا نشستن برای شما چه فایده ای داره......جز حسرت روزای رفته جوونی
_ خان ما واقعا شما رو دوست داریم!
_ بله محبت شما جووناست که به ما قوت قلب میده!
_ آه خواهش میکنم خان!
خان سکوت کرد و در حالیکه دست در موهای نقره ایش میکشید آرامتر پرسید:
_ مریم جان! تو فرخ من و میپشندی؟!
این سوال حقیقتا مانند پتکی بر سرم فرود آمد با اینکه همیشه انتظار این سوال را داشتم اما دست و پایم را گم کرده بودم..........دهانم قفل شده بود و به زحمت نفس میکشیدم
صدای خودم را در مغزم میشنیدم که آزادانه و بی پروا میگفت:
خان چطور خبر نداری که من و پسرت عاشق و شیدای همیم؟!
اما در این مملکت من یک دختر16 ساله چگونه حرف دلم را آزادانه بگویم که جلف و سبک نشانم ندهد پس هیچ نگفتم
_ باشه! میدونم که سوال من بی جوابه اما برای هر دوتون آرزوی خوشبختی میکنم!
آه پس خان عشق پاک و آسمانی ما را تائید میکرد ناگهان خم شدم و دست خان را بوسیدم و از جا بلند شدم
خان با بغضی در گلو گفت:
_ مریم
_بله خان
_ من خیلی خوشحالم که پسرم بهترین دختر رو انتخاب کرده
بی اختیار گریستم و دویدم به فرخ که رسیدم خودم را در آغوش فرخ انداختم فرخ مضطرب پرسید:
_ چی شده مریم؟ چرا گریه میکنی؟ حرف بزن دیوونه شدم!
_ خان پدرت عشق ما رو تبریک گفت میدونی این یعنی چی؟
فرخ صورتش را به صورتم فشرد و گفت:
_ عزیزم نامزدی فرخ و مریم رو بهت تبریک میگم
در حالی که بلند تر گریه میکردم بلند گفتم:
_تبریک میگم تبریک

استفراا...

مریم اگه دختر من بود ؛ ژنرال بار میاوردمش :دی :دی

ولی چه عشق باحالی دارن ، قشنگ بود

مرسی سارا ( سمیرا ) :دی خانوم ...

احساس می کردم که هر رو در هاله ای از نور و رنگ و عطر فرو رفته ایم. در پیش چشمان ما همه جا رنگین کمان های شاد در گردش و حرکت بودند. پرنده های سرخ , آبی و سبز ما را در بال های نرم خود گرفته و به جهان ناشناخته ی پیوندها می بردند. ما بیش از هر لحظه ی دیگر به هم نزدیک شده بودیم. گویی در هم ذوب شده و آمیخته بودیم. هیچ نیرویی در آن لحظه ی پرشکوه قادر نبود مارا از هم جدا کند. همه چیز مقدس و پرشکوه و زندگی بخش بود. هر کلام ما آهنگی خدایی داشت و هر جمله ی ما سرودی پرطنین بود.. و هر دو از جوش و خروش های نیروهای مرموزی چون گنجشک سرما زده ای می لرزیدیم و برای اینکه گرم شویم بیشتر و بیشتر در هم فرو می رفتیم.. ما دو جوان ساده و عاشق , ساده ترین و زنده ترین لحظات هستی خود را بر روی کره ی زمین طی می کردیم.

روز جمعه بود. پدر و مادرم به اتفاق خان برای زیارت از باغ خارج شده بودند. مادرم در اتاق را زد و گفت:
- دخترم! با ما نمی آیی زیارت؟
من روی بسترم دراز کشیده بودم و به عکس فرخ که بر اثر اصرار من اخیرا به عکاسی رفته و انداخته بود نگاه می کردم.
- نه مادر! من و فرخ شب میریم! شب ها حرم روحانی تر است!

نمی دانم مادر چه گفت, ولی مرا تنها گذاشت و رفت.. چند دقیقه بعد صدای بسته شدن در بزرگ باغ به گوشم رسید. آنها همگی برای زیارت رفته بودند. آهسته از جا برخاستم , به کنار پنجره رفتم. احساس می کردم که لبخند شیطنت آمیزی روی لبهایم پهن شده. از این که خانه برای ملاقات بی دردسر من و فرخ خلوت شده بود یک نوع لذت آمیخته با گناه حس می کردم! نگاهی به داخل باغ انداختم. فرخ مثل هر روز صبح کنار استخر , در حالی که سگش "دلی" در کنارش نشسته و دو قوی سپیدش به آرامی روی آب حرکت می کردند نشسته بود. از سر شیطنت خود را پشت پرده مخفی کرده بودم تا اگر فرخ به دنبال من سرش را به سوی پنجره بلند کرد مرا نبیند.
خوب میدانستم که تا چند لحظه دیگر فرخ شتابزده به دیدنم خواهد آمد.. دلم برای اینکه صدایش بزنم و یک لحظه , فقط یک لحظه در آغوشش پنهان شوم غش میرفت اما خوب , خداوند چیزی در قلب ما زنان گذاشته که می توانیم با همه ی اشتیاق خود را بی اعتنا یا خونسرد نشان دهیم..
دوباره برگشتم و روی بسترم دراز کشیدم:
ای خدا! ای خدای مهربان! زودتر! زودتر فرخ منو برسون! زودتر!.. زودتر!..

- تق تق تق ...
- بله بفرمایید!
- مریم!
- فرخ ...
فرخ در حالیکه پیراهن شیک و مد روزی پوشیده و موهایش روی پیشانی و گردن ریخته بود میان دو لنگه در ظاهر شد.. اخم شیرینی به پیشانی انداخت و گفت:
- خیلی منتظرت بودم!
- مگه باباها و مامان از خونه بیرون رفتن؟!
فرخ در حالیکه خودش را به من نزدیک می کرد گفت:
- بدجنس! یعنی تو نمی دونی؟
- بدجنس خودتی!
و بعد ناگهان مثل دو توده ابر جوششی در هم ریختیم. باور کنید من حتی سر و صدای رعد و گرمای تند برق را هم روی لبهایم احساس می کردم.
وقتی از هم جدا شدیم هر دو آشفته و ملتهب بودیم و چهره مان به سرخی میزد و چشمانمان خیس و مرطوب بود..
فرخ سرم را در میان دو دست خود گرفت و با صدای خسته و گرفته ای گفت:
- میدونی که فقط یک هفته اینجایی؟
- بله فرخ!
- میدونی این یک هفته چه جور تند میگذره؟
- بله فرخ!
- میدونی وقتی تو بری فرخت هم میمیره؟
- آه فرخ!

فرخ سرم را با تمام قدرت به سینه فشرد , قلبش به شدت میزد. گویی در سینه اش آتش زبانه می کشید. داغ داغ بود. هر دو شرمگین و پر از نیاز بودیم. هر دو احساس مرگ و جدایی می کردیم.. این چیزیست که گمان می کنم هر جفت عاشقی به هنگام جدایی قلبشان را تکه تکه میکند و ما عاشق ترین عشاق بودیم.

- فرخ! تو منو دوست داری؟
فرخ با انگشتانش که آشکارا می لرزید مرا بیشتر به سینه اش فشرد و گفت:
نگو دوستت دارم. نه! دوستت ندارم. اما میپرستمت! نمیدونم چه جوری بهت بگم! من نه شاعرم نه نویسنده! نمیتونم احساسم را برات تشریح کنم. ولی می پرستمت! در تو چیزی , سری , اسراری هست.. اسراری که رمز خلقت خداست! آخ که تو قشنگترین شعر دنیایی! اگر هزار بار تو را بخوانم باز هم تر و تازه و به همون قشنگی اولی!
فرخ سرم را بلند کرد. لبهای ارغوانی رنگ و مرطوبش را مقابل لبهای تشنه ام گرفت و گفت:
- من همیشه وقتی تنها تو باغ قدم میزدم از خودم میپرسیدم چه جور زنی انتخاب کنم.
هزار تصویر جور واجور از زنها تو ذهنم روی هم میریختم تا اینکه تصویر زنی را از میون اون همه زن بر میداشتم و با خود میگفتم: این یکی زن منه! زنی که میتونم مقابلش بایستم و صادقانه بهش بگم دوستت دارم. زنی که وقتی مقابل من می ایسته روحشو عریان میکنه. زنی که نرم و لطیف و رویاییه! من از زنهای خشن و زنهایی که بلند بلند حرف میزنن , کلمات رکیک از دهانشون خارج میشه , زنی که فقط به چیزهای معمولی زندگی فکر میکنه بدم میاد!

دست فرخ را در میان دستهایم گرفتم. آنها را بوسیدم و پرسیدم:
- حالا من اینطوری هستم؟
فرخ مثل دختر شرمگینی سرش را در میان موهای بلند فرو کرد و گفت:
- مریم من عاشقتم!
- ولی فرخ من عاشق ترم!
فرخ با سماجت ادامه داد:
- نه! من عاشق ترم! تو اینو نمیتونی از ظاهر من بفهمی؟
من هم با سماجت فریاد زدم:
- نه! من عاشق ترم! این حق منه که عاشق تر باشم برای اینکه من زنم! من نمیتونم وقتی تو را ترک کردم هروقت بخوام برات اشک بریزم , خودم رو تو اتاق زندونی بکنم و شب و روز عکستو ببینم و ببوسم. ولی یک مرد هرگز نمیتونه خودش رو زندونی بکنه!..
فرخ مرا در آغوش گرفت و سکوت کرد..
خیال کردم او را دربحث مغلوب کرده ام.. سرم را بلند کردم تا او را در سکوت که بسیار زیباتر میشد تماشا کنم. آه خدای من او اشک میریخت. دانه های اشک از لابلای مژگان سیاه و بلندش به آرامی فرو میریخت.. من تا آنروز اشک یک مرد را ندیده بودم.. احساس میکردم دارم میسوزم . متلاشی میشوم. خاکستر میشوم. سر فرخ را در سینه گرمم فرو کردم.

- فرخ! فرخ! تو گریه میکنی؟ باشه! باشه! قبول دارم تو عاشق تری! منو ببخش! فرخ دستم را گرفت.
- نه هر دو عاشقیم! هر دو عاشق تریم!
- خوب عزیزم! بیا بریم بگردیم!.. تا ظهر اونا برنمیگردن.

ادامه دارد

دوستان عزیز از این به بعد ادامه رمان بازی عشق و به کمک دوست خوبم مازیار میذارم

منتظر نظرات شما عزیزان هستیم

در حالی که دستهای یکدیگر را در هم حلقه زده بودیم , وارد باغ شدیم. از آلاچیق و استخر گذشتیم و در خیابان های عمیق که آفتاب هم به زحمت از پنجره های سبزش عبور می کرد به راه افتادیم. هر دو سکوت کرده بودیم. در این روزها کمتر از گذشته ها حرف می زدیم و بیشتر سکوت می کردیم.
ترس از نزدیک شدن روز جدایی زبانمان را بسته بود. فرخ در حالی که با موهایم بازی میکرد پرسید:
- مریم! تو به مدرسه برنمیگردی؟!
- نمیدونم!... پارسال وقتی از اون مریضی سخت بلند شدم با وحشت احساس کردم که از رفتن به کلاس میترسم.
- خوب اگر برگردی چی میخونی؟
- ادبیات! من عاشق شعر و کتابم!
- ولی اینجا که تو نه کتابی خوندی نه شعری!
با پشت دست به شانه ی فرخ زدم و گفتم:
- بدجنس مگه تو گذاشتی؟... نه! صبر کن! من اینجا بزرگترین کتاب روی زمینو خوندم.
- چه کتابی؟
- کتاب عشق!...
هردو خندیدیم و روی نیمکتی کنار هم افتادیم...

- ولی من طبیعتو دوست دارم!
- برای چی؟
- برای ماجراهاش! تو سرزمین شعر ماجرا نیست ولی در طبیعت همش جنگله! همش حادثه س مریم!
- خوب بیا با هم مبادله بکنیم...
- چی رو؟
- من زبون احساس رو به تو یاد میدم تو زبون ماجرا رو!
فرخ خودش رو بیشتر به من فشرد و گفت:
- ضمانت این قرارداد چیه؟
- یک بوسه!.....
ما از بوسه سیر نمیشدیم! بوسه! بوسه! بوسه!.....
باد خنک و مطبوعی می وزید و فرخ موهای بلند مرا به دست باد میداد. من میخواستم شعر بخوانم. همه ی شعرهای خوب! همه ی شعرهای گرم که عشق زنده زنده در رگه های آن جاریست!
- فرخ بلند شو قدم بزنیم! بلند شو بدویم! میدونی چیه؟ دلم میخواد تموم خاطره هایی که اینجا با هم داشتیم تو یه کیسه جمع کنم و با خودم ببرم تهرون! وآنجا هرشب خودمو تو کیسه بکنم و با خاطره های تو بخوابم.
صدای شکستن برگها زیر پایمان آواز جدایی بود. فرخ ناگهان مرا به درختی چسبانید و گویی تازه از خواب بیدار شده باشد فریاد زد:
- تو میخواهی بری؟
- بله عزیزم! من میرم. تو که نمیتونی منو برا خودت نیگه داری؟ میتونی عزیزم؟
فرخ مرا رها کرد و کنار جوی آب نشست...
- آره... من نمیتونم... راست راست ایستادم و میبینم تو را دارن می برن.. راستی! بیا بریم اتاق مادرمو به تو نشون بدم.

با هم به طرف عمارت ییلاقی جداگانه ای که در قسمت شرقی باغ قرار داشت به راه افتادیم.پدرم گفته بود خان و زنش اغلب در آن ساختمان زندگی میکردن. زن خان از سر و صدا بدش می آمد ! همیشه تو اون ساختمان بود و تمام وقتشو با فرخ میگذروند. هروقت خان عصبانی می شد و میگفت عزیزم بیا کمی قدم بزنیم زن ملوس و لطیف خان گریه کنان میگفت:
- خان! بگذار تا میتونم با بچه ی بیچاره ام بازی کنم! تو خیلی وقت داری با فرخ تنها باشی و باهاش بازی کنی , بزرگش کنی , دومادش کنی. اما من بیچاره خیلی زود میمیرم ....

فرخ دست مرا گرفت و با خود به داخل ساختمان برد. این یک ساختمان یک طبقه به سبک ویلاهای ساحلی بود... ولی من آنجا , در راهروها و اتاقها , انگار سایه ی زنی را میدیدم که مقل یک رویا پشت سر فرخ کوچولو از این اتاق به اون اتاق می دوید , قربان صدقه ی بچه اش میرفت... زن , چهره ای ملکوتی , ظریف و مینیاتوری داشت. پیراهن بلندی پوشیده بود که روی زمین کشیده میشد. چون سایه از کنارم میگذشت. روی بچه کوچولویش خم میشد و او را در آغوش میگرفت.
- فرخ! فرخ! تو یه روز بی مادر میشی
ناگهان ایستادم... دست فرخ را گرفتم و گفتم:
- برگردیم.
- تو از مادر من بدت می آید؟
محکم خود را در آغوش فرخ انداختم...
- نه! نه! خواهش میکنم این حرفو نزن! من باید از مادرت متشکر باشم که بزرگترین عشق روی زمین را به من تحویل داد... کاش مادرت زنده بود و من اینجا دست هاشو میبوسیدم و میگفتم: مادر! مرا هم به فرزندی قبول کن!

فرخ مرا به داخل اتاق بزرگی برد... آنجا اتاق خواب خان و زنش بود. تخت خواب بزرگی که سالها دست نخورده بود و یک رادیو , تمام اثاثیه این اتاق خواب را تشکیل میداد... فرخ دست مرا گرفت و مقابل تصویر کوچکی که پشت کمد , به دیوار نصب شده بود , متوقف کرد...
- معرفی میکنم مادر! عروس تو مریم!
من گریه کنان سرم را در سینه فرخ پنهان کردم اما گویی فرخ در عالم جذبه ی خاصی فرو رفته بود...
- آه! اگر مادرم زنده بود حتما من هم مثل بچه های دیگه میتونستم با مادرم درد دل بکنم. مثلا بهش میگفتم مادر! من مریمو دوس دارم. نگذار اونو از من جدا کنن!
در پس پرده ی اشک , به تصویری که در قاب نشسته بود نگاه کردم. مادر فرخ درست همان چهره ای را داشت که پدر و مادرم از او تصویر کرده بودند. زنی لاغر , با دو چشم درشت و سیاه , چهره ای تکیده , موهای بلند , گویی مینیاتور اشعار خیام بود.. در نگاهش غم مرموزی میخواندم! نگران بود! میترسید. انگار در همه ی عمر از همه چیز ترسیده بود.به گردن فرخ آویختم و در حالی که هق هق گریه به من مجال سخن گفتن نمیداد گفتم:
- فرخ! فرخ! متشکرم که منو به مادرت معرفی کردی! متشکرم!...
فرخ روی انگشت پا بلند شد. تصویر مادرش را بوسید و مثل کودکی که با اسباب بازیش حرف میزند گفت:
- مادر جون! امیدوارم از عروست خوشت اومده باشه! اون دختر خوبیه. خیلی خیلی مهربونه. خیلی منو دوس داره... خیلی! منم خیلی دوستش دارم. خواهش میکنم وقتی تو آسمونا هستی مواظب اونم باش! آخه تو از این به بعد دو تا بچه داری!...

فرخ آنقدر صادقانه با تصویر مادرش حرف میزد که من دختر احساساتی و غمگین نیز به رویاهای او پیوسته بودم. احساس میکردم در آسمان پشت میله های پنجره ی خاکستری ابر , مادر فرخ نشسته و با چشمان نگران و غمگین خود مرا می پاید. حتی صدای او را هم میشنیدم که از من و از اینکه پسرش را اینقدر دوست دارم تشکر میکرد!
فرخ بازوی مرا گرفت و گفت: خوب بیا بریم! مادرم خسته شد!

هر دو در سکوت از اتاق خوب مادر فرخ که شوهر عاشق و وفادارش , آنرا بدون کوچکترین تغییری حفظ کرده بود , بیرون آمدیم. چشمهای هر دوی ما مرطوب و قلبهایمان پر آشوب بود. مدتی در سکوت راه رفتیم.. انگار بعد از آن ملاقات عجیب هر دو به استراحت احتیاج داشتیم. وقتی روی نیمکت نشستیم فرخ سرش را روی شانه ی من گذاشت و گفت:
- مریم بدت نیومد که من تو را به اسم عروسش معرفی کردم؟
- آه فرخ! یعنی تو از من خواستگاری کردی؟...
فرخ شانه های مرا محکم در مشت فشرد و گفت:
- تو زن من میشی؟
- با کمال افتخار در همان سوال اول "بله" میگویم. حالا راضی شدی عزیزم؟!...

آن وقت صدای خنده های شاد ما در فضای باغ طنین افکند. دوباره خورشید بود , پرنده های رنگین باغ بود , چشم اندازهای سبز و زیبا بودند , باغ بود , علف سبز و تر و تازه بود , پارس مهرآمیز "دلی" بود و حرکت آرام و شاعرانه ی قوها بر روی آب استخر...
زندگی , بهترین هدایایش را در آن روز به من و فرخ پیشکش می کرد...

ادامه دارد

مرسی پس زود به زود باید بزاریدااااااا

چشم من که فعلا منتظر جواب کنکورم :دی
کار خاصی ندارم.
زود تر میذارم.

اگه شد تا شب 2 قسمت دیگه میزارم.

ممنون بچه ها. دستتون درد نکنه

صدای بوق اتومبیل خان دنیای شاعرانه و لطیف ما را بر هم زد. فرخ گفت: بهتره تو بری اتاقت!و من بوسه ی شتابزده ای بر لب فرخ نشاندم و به طرف اتاقم دویدم. نمیدانم چرا همیشه احساس گناه میکردم... همیشه!
سر میز نهار باز دوباره من و فرخ به هم پیوستیم. پدرم سرحال و پرنشاط بود... بعد از دو هفته مستی و بی خبری در عشق , انگار پدرم را برای اولین بار میدیدم. چشمان پدر از زندگی بی مسئولیتی که در یک ماه بازنشستگی مزه اش را چشیده بود برق میزد. گونه های فرورفته اش بالا آمده بود. پوستش جوان تر و شاداب تر به نظر می رسید. این تغییرات در چهره ی مادرم هم کاملا به چشم میخورد. از جا برخاستم و بی اختیار پیشانی پدر و مادرم را بوسیدم... خان با تعجب از این حرکت بیگانه و غیر عادی , مرا خیره خیره نگاه میکرد.. پدرم او را از تعجب خارج کرد..
- خان! مریم اینطوریه! هروقت دلش برای ما تنگ بشه , نمیتونه جلوی احساسشو بگیره. تو هر موقعیتی باشه , بلند میشه و من و مادرش را میبوسه!
و من دلم خواست خان را هم ببوسم. من نمیتوانستم جلوی احساس خودم را بگیرم. به طرف خان رفتم و پیشانی او را هم بوسیدم. خان پیر مرا پدرانه در آغوش گرفت و بوسید.
- دخترم! حالا که پیشانی همه را بوسیدی , فرخ عزیز منو در انتظار مگذار!
آه خدایا! فرخ من نباید در انتظار بماند! من فدایی فرخ هستم!.. خم شدم و پیشانی فرخ را هم بوسیدم و پدرم در حالی که رضایت از چهره اش می بارید گفت:
- خوب دخترم! حالا بگو ببینم چطور شد دیگ احساست به جوش اومد؟!
فرخ به من خیره خیره نگاه میکرد. انگار او نیز چیز عجیبی در من دیده بود.. و یا میترسید حرفی از آن ملاقات عجیب در ویلای مادرش بزنم..
- پدر! بگذار غذا بخورم!.. دلم براتون تنگ شده بود!
احساس من که گاه گاه سر به شورش برمی داشت , محیط خانوادگی کوچک ما را آنقدر نرم و خمیری و ملایم کرده بود که من می ترسیدم با کوچکترین حرف غم انگیزی همه به گریه درآیند. فرخ عزیز من در سکوت مشغول بود.. خان انگار میخواست حرفی بزند. مادرم در استفاده از کارد و چنگال مرتبا اشتباه میکرد و تنها پدرم بود که سرشار از انرژی جدید حرف میزد و سعی میکرد فضای غم انگیزی که ما را در خود گرفته بود در هم بشکند!
- مریم جان ! چرا به زیارت نیومدی؟
- من دوست دارم شبا به زیارت برم! وقتی چراغ های حرم روشن میشه و سکوت شب , گنبد طلایی امام را در آغوش میگیره , من احساس میکنم به خدای خودم نزدیکترم..
- می بینید؟ دختر من یک خدای مخصوص خودش داره!
فرخ از این شوخی پدرم خندید و خان با مهربانی به من نگاه کرد.
نهار تمام شد. دسر هم خورده شد و من از جا بلند شدم که به اتاقم بروم که خان با صدای بم و مهرآمیز خود گفت:
- مریم! کمی صبر کن!
ناگهان قلبم ریخت! انگار اتفاق مهمی در پیش بود. به پدرم و مادرم نگاه کردم.. آنها با نگاه های شرم زده ای که به سر تا پای من دوخته بودند , درخواست خان را تایید کردند. فرخ سرش را پایین انداخته بود و به هیچ کس نگاه نمی کرد. حتی به من!
خان با کلمات شمرده ای گفت:
- مهمانان عزیز من کم کم عازم هستن. اگرچه من بارها به برادرم سرهنگ پیشنهاد کردم که لااقل دو ماهی پیش من بمانند ولی سرهنگ موافقت نکرده و من هم چاره ای ندارم جز اینکه تسلیم بشوم..
خان سرفه ای کرد و همه ی ما همچنان ساکت بودیم..
به هر تقدیر من فکر کردم حرفی که میخواهم روز آخر حرکت شما بزنم , امروز بزنم که فرصتی هم برای گفتگو باقی گذاشته باشم.. من میخواهم مریم عزیزم , دختر نازم را برای پسرم فرخ شیرینی بخورم و نامزدشون بکنم..

نمیدانم خان چه گفت. چه حرف ها به میان آمد. چه ها گفتند. پدرم چه گفت , مادرم چه گفت , من در پرواز بودم.. پرواز در میان خیابان های سبز و مرطوب باغ , در میان گلبرگ های اطلسی باغ , در بنفش گل نیلوفر , در برکه های زلال آب , در کنار پروانه ها , می پریدم , میلغزیدم و بعد همراه پرندگان غریب و آواره ی باغ به سوی آسمان میرفتم...
می رفتم تا در نور خورشید برهنه شوم , بسوزم و در تصویر پیکر زیبا , نیرومند و مردانه ی فرخ خود را محو کنم. در زندگی هر دختری لحظه ای وجود دارد که آنها منتظر یک کلام نشسته اند. خواستگاری... نامزدی... وقتی این کلام را میشنوند سرخ میشوند. دانه های عرق از زیر تارهای موهایشان راه می افتد. لبهای خوشرنگشان میلرزد و دستشان را روی قلب جوانشان میگذارند مبادا قلب از شادمانی منفجر شود.. دخترانی هم هستند که وقتی این کلام را میشنوند جیغ میکشند , شیون میکنند , اشک میریزند , التماس میکنند و فریاد کشان دور باغچه میدوند و میگویند: من این مرد , این پیرمرد را نمیخواهم. اما من حال دیگری داشتم. من شنا کنان از زمین خاکی کنده شده و بسوی آسمان پرواز کرده بودم. من دیگر در زمین و بین زمینی ها نبودم... من در آسمان , شانه به شانه ی فرخ پرواز میکردم و میخواستم شنا کنان در چشمه ی خورشید فرو بروم. تمتم ناپاکی ها , تمام سوختنی ها را در چشمه ی خورشید بشویم و بسوزانم و چون فرشته ای در آغوش گرم فرخ فرو روم.

صدای پدرم را که از شادی لبریز بود را میشنیدم:
- خان! مریم من دختر خود شماست! اختیار دار خودتون هستین!...
مادرم در سکوت به دهان پدرم خیره شده بود.. من لرزش سیگار را در انگشتهای پدرم آشکار میدیدم.. خان پکی به سیگارش زد و خطاب به من گفت:
- مریم جان! این تو هستی دخترم که باید با فرخ زندگی کنی! تو باید جواب بدی. من برای عقیده ی جوونا احترام مخصوصی قائلم. حرف بزن دخترم...

ادامه دارد

من زیر چشمی به فرخ نگاه کردم.. او روی صندلی نشسته و خود را در نقش و نگار گلهای باغچه مشغول کرده بود. من جهش انقلابی خون را در رگهای گردنش تماشا میکردم. صدای خان باز بلند شد:
- مریم جان! نمیخواهی حرف بزنی؟
نمیفهمیدم چه باید بکنم , چه باید بگویم. من در آن لحظات عجیب و پروسوسه خودم را گم کرده بودم. ناگهان از جا بلند شدم و پیشانی خان را بوسیدم و بعد گریه کنان به طرف اتاق دویدم. صدای قهقهه ی پدرم را شنیدم که پشت سرم میگفت:
دخترم! دخترم مریم! من میدونم حالا میره تو اتاقش ساعت ها گریه میکنه! من شتاب زده خود را روی بسترم انداختم , عکس فرخ را از زیر بالشم خارج کردم , هزار بار بوسیدمش و آنرا روی چشمانم گذاشتم تا اشکهای گرمم را بیشتر حس کند. نمیدانم چند ساعت گریه کردم.. غروب بود که حس کردم انگشتان گرم فرخ در لا به لای موهایم می دود... دستش را گرفتم و آن را روی لبهایم گذاشتم..
- فرخ!
- مریم!
از بستر به آغوش گرم فرخ پریدم.
- فرخ! فرخ! منو بغل بگیر! منو ببوس! من زن تو هستم مگه اینو نمیدونی؟!
صدای گرم و خوش آهنگ فرخ مثل قشنگ ترین ترانه ها روی گوشم ریخت
- زن کوچولوی من!
- مرد کوچولوی من!
فرخ لاله ی گوشم را زیر دندان گرفت و گفت:
- خوب زن کوچولوی من! اجازه هست شما را برای صرف عصرانه دعوت کنم..
خودم را از فرخ کنار کشیدم , در چشمهایش خیره شدم و باز گریه کنان در آغوشش فرو رفتم
- فرخ! فرخ! من خجالت میکشم!
- از کی؟
- از پدرم , از مادرم , از خان , از تو!
فرخ همانطور که با موهایم بازی میکرد گفت:
- خجالت نداره عزیزم! وقتی از پیش بابا رفتی منم از خجالت داشتم ذوب میشدم! اما پدر تو آنقدر مهربونه , آنقدر انسانه که خیلی زود با خنده ها و مهربونی هاش منو از آن حالت عجیب بیرون کشید.. پدرت دست منو گرفت و بلند بلند گفت:
- خوب! حالا اجازه میدین من و داماد کوچولوم مثل دو تا مرد تو باغ قدم بزنیم و با هم درد دل کنیم؟!
مادرت دستپاچه گفت:
- چی میخوای بگی؟
پدرت در حالی که صدای قهقهه اش باغ را پر کرده بود گفت:
- میخوام بگم چه دختر بلایی به جونش افتاده
با عجله گفتم: خوب پدرم به تو چی گفت؟
فرخ با شیطنت خاصی که گاه در چشم هایش رنگ مخصوصی میریخت گفت:
- این دیگه به من مربوطه! مجلس مردونه بود!
با مشت به سر و سینه ی فرخ کوبیدم..
- خوب بدجنس! پس برو به همان مجلس مردونه!..
فرخ دست انداخت و کمر مرا در دستهای جوانش حلقه زد و مرا در سینه ی خود جا داد...
- زن کوچولو! زن کوچولو! اینقدر شیطنت نکن!
- ولی بهت بگم من از میون غذاها فقط بلدم نیمرو درست کنم!..
- خوب نیمرو غذای لذیذیه! نمک هم بلدی بهش بزنی؟
- اوه , گاهی آنقدر شور میشه که باید یه لوله ی آب به حلقت ببندی!
- پس باید از حالا حساب مصرف آب رو داشته باشیم! نه من اینجور زن نمیخوام.. میخواد منو ورشکست کنه!
- بسیار خوب! زود بریم محضر منو سه طلاقه کن!
- خیلی خوب! حاضرم!
- آنوقت میدونی چی میشه فرخ عزیز دل من؟! همون شب که طلاقم میدی میمیرم و خرج کفن و دفن عاشق بیچاره ای مثل من هم به گردنت می افته..
- آه مریم عزیزم!
- جانم فرخ عزیزم!..
و ما هرلحظه بیشتر در هم می آمیختیم.. بیشتر فضای زندگی یکدیگر را می بلعیدیم
روزها از پی هم میگذشتند و هر روز گویی در من درهای تازه ای از عشق گشوده میشد. هر روز دریچه ای به روی هستی باز میشد و در فضای تازه , رنگ های شاد و نو زندگی را به درون خود میکشیدم..
حالا دیگر پدرها و مادر ما را کاملا آزاد گذاشته بودند.قرار بود شب جمعه مراسم نامزدی ما برگزار شود و روز شنبه , ما به تهران بازگردیم و من و فرخ سعی میکردیم هرچه بیشتر از لحظه های باقی مانده جشنی بسازیم..
شب در تاریکیهای باغ , در این گوشه و آن گوشه در هم میلولیدیم. شب پر از گناه بود. بوی گناه دماغ جوان ما را پر کرده بود. من به جان می آمدم و التماس میکردم.
- فرخ بس کن! بس کن!
فرخ با سماجت ادامه میداد و میگفت:
- بیا! بیا این چاقو را بگیر و پوستت را بشکاف! من میخواهم در شکاف پوست تو خودم را پنهان کنم و با تو به تهران بیایم..
- آه فرخ! مرا اینقدر آزار نده! اینطوری دیوونه میشم!
- تو دیوونه میشی ولی من دیوونه هستم! فردا همه چیز تاریکه! همه راه ها سوت و کوره..
- فرخ! همیشه... من تمام لحظه های زندگیمو یک جا به تو فروختم!
- ولی در فاصله ی لحظه ها چی؟ از یک تا دو همیشه یک فاصله هست به اندازه نفس کشیدن اگه یک وقت یکی دیگه بخواد در این فضای کوچک تو را به خودش مشغول بکنه , من میمیرم!
لبهای فرخ را با گرمای سوزنده ی لبهایم میبستم و میگفتم:
- ساکت! ساکت! بگذار همه چیز حتی زمان رو سر جاش متوقف کنیم. حیف نیست که اینطوری وقتمون رو به جر و بحث بگذرونیم؟ من دارم از پیش تو میرم فرخ! اینو تو میتونی بفهمی؟
فرخ چشمهای مرطوبش را روی پاهایم میفشرد و میگفت:
- ولی من! من اینجا باز تنهام.. تو دوستای خوبی داری , سرگرمت میکنن. ولی من اینجا با "دلی" و دو تا قوی سفید و بابام..
راستش برای تنهایی فرخ دلم میسوخت. میخواستم بنشینم و زار بزنم... من به همه چیز در این خانه عادت کرده بودم. با تنه ی سنگین و قطور درختان تبریزی , با گل ها , جویهای آب , پلهای چوبی , با پرندگانی که بی تابانه از این شاخ به آن شاخ میپریدند , با بوی معطر رنگ سبز باغ , بوی نعناع و ترخون , بوی استخر که زیر سایه چتر بید همیشه آرام بود و نگاه محزون قوهای سپید و پارس بی تابانه ی "دلی"...
من باید با همه خداحافظی میکردم. با مورچه های صبور باغ , با آلاچیق خوش منظره ی باغ که آهنگ نامزدی ام را اول بار در زیر طاق سبز آن شنیدم... خوب میدانم که بعدها برای همه ی اینها گریه خواهم کرد...

ادامه دارد

فرخ دستش را روی چشمهایم کشید و گفت:
- چرا گریه میکنی؟..
- فرخ دارم با همه چیز خداحافظی می کنم! چقدر دلم برای باغ تو تنگ میشه! با همه ی این غم ها , اشک ها و با همه ی بوسه ها و در هم فرو رفتن ها.
زمان بی رحمانه ثانیه ها را میکشت و پیش میرفت. شب نامزدی رسید..
آن روز من و فرخ به بازار مشهد رفتیم و آنجا که بوی گلاب و بوی رطوبت در هم آمیخته بود , حلقه ی نامزدی را خریدیم... خان برای خرید حلقه گرانترین بها را پرداخت.. فرخ مثل بچه ها از من ایراد می گرفت:
- تو مخصوصا به این دلیل انگشتری که اول دیدیم را انتخاب نکردی که قیمتش گران بود!
- فرخ! من زن طلا نمیشم! زن تو میشم!
- آه پس که من به نظر تو از طلا گران ترم!
- بله! از همه ی طلاهای عالم گران تری..
- پس چرا روی لب های من گرد و خاک نشسته! زرگرها هیچوقت نمیذارن روی طلا گرد و خاک بشینه!
- شیطون بلا! حالا که توی بازاریم و این همه مردم دور و بر ما ریختن این حرفو میزنی؟ صبر کن بذار به خونه برسیم...
گاهی میخندیدیم و گاهی غصه لحظه ی جدایی دل ما را به درد می آورد. با همه ی اینها مراسم نامزدی با شکوه تمام برگزار شد. خانواده های بزرگ و کهنسال مشهد به این مهمانی رونق و شکوه خاصی بخشیده بودند. هدایای زیادی آورده بودند که حتی مادرم را کاملا ذوق زده کرده بود... پدرم با فروتنی از میهمانان پذیرایی می کرد. "خان" برای عروسش گردن بندی خریده بود که بهایش کمتر از یک خانه ی ده هزار متری نبود.. فرخ آن شب در لباس مشکی آنقدر زیبا و شفاف شده بود که من می ترسیدم دود سیگارهای مدعوین چهره ی قشنگ و شفافش را کدر کند...
من لباس سفید بلندی پوشیده بودم و هروقت خان مرا به میهمانانش معرفی می کرد می گفت:
- ببینید! من صاحب خوشگل ترین عروس دنیا شده ام...
مردم مهربان و خوب مرا می بوسیدند. بهترین دعاها را نثارم می کردند. پیرزن ها رو به گنبد طلایی که از تراس باغ کاملا به چشم می خورد می کردند و می گفتند:
- ننه جون! خوشبختیتو از امام بگیر! حتما آخر شب فرخ را بردار و برو زیارت...
پدرم یک ریز می خندید. مادرم در نقش مادر فرخ و مادر من , با صمیمیت متبلور یک ایرانی هر لحظه چشمان مرا به اشک می نشاند. هربار که فرصتی می یافتم به مادرم نزدیک می شدم و مویش را می بوسبدم و میگفتم:
- مادر! مادر الهی فدایت بشوم! آخر این همه مهربونی را کی به تو داده؟
- برو! برو دخترم این حرفها چیه؟..
او آنقدر فروتن و متواضع بود که هرگز هیچ تعریفی را حتی از خودش قبول نداشت. وقتی همه ی میهمانان رفتند , خان که چون پروانه ای پیر در اطراف من میچرخید , دست من و فرخ را گرفت و به گوشه ی تراس کشاند.. اول مرا و بعد پسرش را بوسید و گفت:
- خوشحالم که پسرم همانطور که آرزوی مادرش بود , زن پاک و شریفی را انتخاب کرد که باعث سربلندی من و فامیل بزرگ "خان" هاست! از این به بعد دیگر هیچ غصه ای ندارم جز اینکه هرچه زودتر وسایل عروسی شما را فراهم بکنم و بعد بمیرم..
فرخ با گلوی بغض زده گفت:
پدر! پدر! خواهش می کنم...
خان آهی کشید و گفت:
- پسرم فرخ! شاید تا به حال نفهمیده باشی که من در غیاب مادر بیچاره ات چه زجری میکشم... وقتی او مرد , زندگی مرا هم برد. پسرم اعتراف میکنم اگر به خاطر قولی که به مادرت داده بودم نبود , من به دنبال آن زن بیچاره رفته بودم.. من هرگز نه یک خان به معنی واقعی آن بودم و نه آدمی که زرق و برق زندگی کورش کرده باشد. من همیشه به زندگی با نظر تحقیر و بی اعتنایی نگاه کرده ام.. این زندگی نه متعلق به منه و نه تو! این اراضی , این زمین ها و این تشریفات فقط متعلق به زمان بی رحمی است که همه ی ما را می کشد و خود پابرجا می ماند! نگاه کن! فردا این باغ مال کیست؟ مال من؟ مال تو؟ نه! مال نسل هایی است که در پی هم می آیند.. من محو سخنان خان آرام آرام اشک می ریختم. شاید هم که درست مفهوم سخنان خان را نمی فهمیدم ولی او چون یک پدر خوب ایرانی , در این شب تاریخی به فرزندش وصیت می کرد...
- پسرم! با زنت مهربان باش! اغلب مردان بعد از گذشت چند ماه چراغ عشقشان خاموش می شود. اما در خانواده ی ما هرگز چراغ عشق خاموش نمی شود! هرگز! تنها آرزویم این است که همیشه عاشق مریم باشی... خوشحالم که بهترین و پراحساس ترین دختر روی زمین را انتخاب کرده ای! من مریم را مثل تو دوست دارم و از این پس به عشق دو نفر زنده ام! مریم و فرخ..
من لغزش اشک را در چشمان خان می دیدم. فرخ دست پدرش را گرفت و بوسید و من هم همین کار را کردم. در این موقع پدرم به جمع ما نزدیک شد.
- خوب پدر شوهر جان! نکنه علیه پدر زن توطئه می کنی؟
خان خندید و به طرف پدرم پیش رفت.
- سرهنگ نگاه کن! تو را به خدا نگاه کن! تا به حال کبوترانی به این قشنگی دیده بودی؟ و بعد نگذاشت پدرم حرفی بزند و خطاب به من و فرخ گفت:
- اتومبیل را بردارید و به حرم بروید. برای ما هم دعا بکنید که زنده بمانیم و خوشبختی شما را از نزدیک تماشا کنیم..
من و فرخ به حالت دو از پله های تراس به طرف پایین دویدیم...
وقتی مقابل حرم از اتومبیل پیاده شدیم , شب از نیمه گذشته بود. تنها زائران دلسوخته ی حرم باقی مانده بودند.. فرخ دست مرا گرفته بود و به دنبال خود می کشید. بوی گلاب , بوی عطر گل سرخ , فضای سپید رنگ حرم را آکنده بود. صدای گرم و غم انگیز قاری بلند بود..
- خدایا بندگانت را ببخشای و بیامرز!
احساس می کردم چیزی تازه در من و در چهره ی فرخ می شکفد. یک شفافیت تازه , یک نور مقدس , یک هاله ی سبز رنگ اطراف ما را فرا گرفته.. فرخ در سکوت به جلو رفت و من پشت سر او.. فرخ برابر کتیبه ای که بر دیوار نقش بسته بود ایستاد...
- السلام علیک...
و من مخلصانه تکرار کردم.
کلمات ناشناخته ی عربی بر لبهایمان جاری بود اما گویی در عمق قلبمان معانی همه ی آن کلمات عجیب و بیگانه را به روشنی احساس می کردیم.. آن کلمات همه یک مفهوم داشتند. عشق , برادری , دوستی , اتحاد , امید, پاکی و راستی...
وقتی بیرون آمدیم دست فرخ را فشردم و گفتم:
- عزیزم! چقدر احساس سبکی و راحتی می کنم..
فرخ دستم را بوسید و گفت:
- مثل اینکه همه ی گناهان ما آمرزیده شد.. و باز هم به یاد روز خداحافظی افتادم و اشک در چشمم حلقه زد...

ادامه دارد

مرسی دوست عزیز

مرسی که زود به زود میزاری بازم تند ترش کن :دی

قربون همگی.
چشمام داره از حدقه در میاد. :دی

تا آخر شب سعی میکنم 2 قسمت دیگه بذارم.

نشد بد قولی کنیا هیچ کدوم از رمانا امروز پیشرفت نکرده من اعتراض خودمو اعلام میکنم :دی

نقل قول:

---

نوشته شده توسط saeed_h1369 [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

نشد بد قولی کنیا هیچ کدوم از رمانا امروز پیشرفت نکرده من اعتراض خودمو اعلام میکنم :دی

---

سعید جون ببخشید تو رو خدا. :46:
امشب مهمونی دعوت بودیم. دیر شد. :13:
واسه اینکه بدقولی نکنم تا همین الان بیدار بودم به خاطر گل روی بچه های P30 یه قسمت تایپ کردم. :11:

تمام روز جمعه در اندوه , سرگردانی , دلهره و اضطراب گذشت. فرخ نگران بود. یک نوع حسادت خاصی از خود نشان می داد.
- خوب تهران با پسر عمه ها حتما سینما هم میری؟
- بله! مگه عیبی داره؟ پسر عمه همیشه پسر عمه س!
- پس منم اینجا با دختر عمه م میرم سینما!
- بدجنس!
- بدجنس!
ولی فرخ بهانه می گرفت , اذیت می کرد , ایرادهای عجیبی نسبت به لباس من ردیف می کرد. یک بار گفت: خوب! تو آزادی هر لباسی که میخواهی بپوشی اما من اگر زن بگیرم حتما نمیگذارم دامنش از چهار سانت بالای زانو کوتاه تر باشه.. منم در جواب با شیطنت گفتم:
- فقط دهاتی ها اینقدر بلند میپوشن! منم هروقت قرار باشه شوهر بکنم اول بهش میگم آقا من ده سانت بالای زانو می پوشم. میخوای بخواه , نمیخوای برو پی کارت!
فرخ نگران رفتار من , روزهای من و برنامه های من در تهران بود و من با شیطنت خاصی حسادتش را به جوش می آوردم. ولی هر بار که عصبانی میشد لبهایش را می بوسیدم و می گفتم:
- عزیز من! فرخ من! به من امر کن! به من بگو بمیر تا بمیرم! من تمام دو ماهی که تنها هستم خودمو تو اتاق زندونی میکنم. حالا راضی شدی؟
قرار این شده بود که ما در تهران طی دو ماه مقدمات عروسی را فراهم کنیم و اول پاییز فرخ و خان با تمام فامیل بزرگشان برای شرکت در جشن عروسی به تهران حرکت کنند. فامیل "خان ها" برای اینکه بتوانند آنطور که شایسته ی مقام فامیلی شان هست عروسی را برگزار کنند , باید تدارک مفصلی می دیدند.
پدر و مادرم تمام روز درباره ی برنامه ی عروسی , روز و ساعت عقد و سایر مقدمات با خان مشغول گفتگو بودند و من و فرخ را تنها گذاشته بودند تا از پستان آخرین روز یک عشق تند و داغ تا آخرین قطره بنوشیم.. و هنگامی که آفتاب جمعه در سینه ی آسمان فرو رفت , گویی ما نیز در تاریکی محو شدیم..

صبح فردا در حالیکه فرخ زیر بازویم را گرفته بود و در سکوت راه می پیمودیم وارد ایستگاه راه آهن مشهد شدیم. در تمام طول راه , از منزل خان تا ایستگاه قطار , پدرم و خان درباره ی کارهای شخصی خود حرف می زدند. مادرم مرتبا چمدان ها و اثاثیه و ساک های دستی را امتحان می کرد تا مبادا چیزی جا گذاشته باشد و من و فرخ سکوت کرده بودیم. دیشب در یک لحظه ی پر احساس با هم عهد بسته بودیم برای اینکه وداع ما مقدس و پاک بماند و عظمت عشقمان را با کلمات حقیر روزمره خراب نکنیم , از صبح وداع تا لحظه ی حرکت قطار فقط سکوت کنیم. من عاشقانه به گردن فرخ آویختم و گفتم:
- عزیزم! میخواهم از تو خواهشی بکنم!.
فرخ مرا در آغوش کشید و پرسید:
- چی میخوای ناز من؟
- میدونی فرخ! دلم میخواد امشب همه حرفامون را بزنیم ولی فردا سکوت کنیم. تمام مدت سکوت کنیم.. از خانه که حرکت می کنیم تا وقتی که قطار ما از ایستگاه راه بیفتد سکوت کنیم خوب؟
فرخ در حالی که چشمانش در حلقه ی قشنگی از اشک نشسته بود گفت:
- باشه عزیزم! باشه! هرجور تو بخوای.. من هم معتقدم که برای لحظه وداع هر کلمه ای ناقص و نارساست! هیچ جمله ای نمیتونه عشق پرشور ما را نمایش بده. همان بهتر که در سکوت حرف بزنیم.. در سکوت فریاد بکشیم.. در سکوت به هم التماس کنیم.. در سکوت از ذره ذره یاخته های تنمان فریاد دوستت میدارم بکشیم. آخ که تو و من چقدر دیوونه ایم! نامزدهای دیوونه!
سرم را روی سینه اش گذاشتم و عطر دلپذیر نفس های گرم فرخ را به دهان کشیدم و گفتم:
- ببین فرخ! خسته ام.. خیلی هم خسته ام.. درست چهار شبه که خواب به چشمام نیومده. چهار شبه که فکر میکنم دارم میمیرم! نابود میشم.. چهار شبه که در تاریکی خواب حل شدم! حالا دیگه قدرت حرف زدن و نالیدن را هم ندارم.. تمام این چهار شب پیش خودم گفتم مریم! وقتی می خواهی با فرخ وداع کنی به او چی میگی؟.. اما باور کن هیچ جمله ای برای بیان عشق بزرگم و اندوه وداعم پیدا نکردم. همه ی جمله ها به نظرم سبک و تو خالی اومدن. دست آخر پیش خودم گفتم از فرخ خواهش میکنم در لحظه ی وداع فقط سکوت بکنیم. سکوت! اینجوری مقدس تره! مگه نه عزیزم؟
- بیا اینجا عزیزم! میخوام بهترین امانت زندگی ام رو به دست دوستی که در آسمانها دارم بسپرم. وقتی کوچک بودم , هروقت دلم برای مادرم تنگ میشد , به وسیله ی اون ستاره ی زرد روشن برای مادرم که تو آسموناس پیغام میفرستادم.. حالا هم میخوام همین ستاره ی مهربون و خوب خدا را واسطه ی عشقمون بکنم.. آنوقت دستم را کشید و مرا چون پر کاهی در آغوش گرفت و مثل بچه های کوچولو خطاب به ستاره زرد زهره گفت:
- زهره جون! ستاره خوشگل مامان من! بگذار نامزدمو بهت معرفی کنم. اسمش مریمه! خیلی هم خوشگل و نازه! خیلی هم مهربونه! باید یک روز از آسمون به زمین بیایی و ببینی مهجزه ی خلقت یعنی چه! خوب حالا حواستو درست و حسابی جمع کن. تو وظیفه داری هرشب پیغام نامزد خوشگلمو از تهرون بگیری و در مشهد به من برسونی..
و بعد رو به من کرد و گفت:
- دیوونه ام! نه؟
سرش را در سینه ام گذاشتم و گریه کنان گفتم:
- فرخ! فرخ دیوونه ی من! کاش دنیای ما خالی از هر فاصله بود. کاش از یک نقطه به نقطه ی دیگر هرگز خطی نبود. آنوقت من و تو مثل دو نقطه ی بی فاصله تو هم بودیم. نه جدایی بود , نه دوری و نه غمی.. آخه به من بگو چه جوری دوری تو را تحمل بکنم! من میمیرم عزیزم. میمیرم! آنوقت تو میایی تهرون و میبینی من نیستم! مریمت مرده! آنوقت با یک دسته گل میایی سر خاک مریم بیچاره! خوب! حرفی ندارم ولی اگر سر خاک مریم ناکامت اومدی برام حتما یک دسته گل مریم بیار. خوب عزیزم؟
فرخ ناله کنان از اتاق من فرار کرد.. و من همانجا کنار پنجره نشستم و گریستم. آنقدر گریستم , گریستم که ناله های خفه ی من مادرم را به پشت در اتاقم کشانید.
- مریم! مریم عزیزم! سرت درد میکنه؟!
سرم را به پشت در چسباندم و ناله کنان گفتم:
- مادر! مادر جان برو پیش بابا.. هیچی نیست مادر!
صدای هق هق گریه ام دل مادر بدبختم را به درد آورده بود..
- دخترم! خواهش میکنم درو باز کن. خواهش میکنم..
در را باز کردم و خود را در آغوش مادر انداختم.. حالا هر دو نفر اشک میریختیم. هر دو اشک میریختیم. مادرم اشک میریخت و بر سر و رویم بوسه میزد..
- مادر! آروم باش! دو ماه چیزی نیس! فرخ دو ماه دیگه برای همیشه می آد پیش تو
- مادر! بس کن! راحتم بذار..
مادر بیچاره سر و صورتم را نوازش داد. مرا بوسید و به روی بستر دراز کرد. ملافه را رویم کشید و از من قول گرفت که دیگر گریه نکنم و بعد پاورچین از اتاقم رفت. اما مگر دل دیوانه ی من آرام می شد؟ من می سوختم , قطره قطره روی آتش عشق می سوختم و به زمین فرو می رفتم.. تا سپیده صبح در اتاق راه رفتم و هر بار که به کنار پنجره آمدم , فرخ را هم پشت پنجره دیدم که بی تابانه قدم می زد و پی در پی به سیگار پک می زد...

ادامه دارد

نقل قول:

---

پی در پی به سیگار پک می زد...

---

به به پس آقا سیگاریم هستند :دی
مرسی از لطفت مازیار جون

نقل قول:

---

به به پس آقا سیگاریم هستند

---

به به داره ؟

وقتی وارد ایستگاه شدیم , ناگهنان احساس کردم خالی می شوم.. خالی از زندگی , خالی از فرخ و خالی از همه چیز..
فرخ به آرامی و در سکوت ساک مرا جلوی پایم گذاشت. در چشمانش خیره شدم. خدایا من لکه ی خاکستری ابر غم را در چشمانش میدیدم.. لبهایش می لرزید و مژه های بلند و سیاهش مرطوب بود. احساس می کردم یک شبه لاغر و تکیده شده است. میخواستم به پایش بیفتم و فریاد بزنم: فرخ مگذار از پیشت بروم. مرا از رفتن نجات بده! ولی مگر ما به هم قول نداده بودیم که در سکوت وداع بکنیم؟
پدر و مادرم دوش به دوش خان به این طرف و آن طرف می رفتند. راننده ی زرنگ خان , همه ی تشریفات قطار را به سرعت طی کرد.. ما قدم زنان به جلوی کوپه ی خودمان رسیدیم.. ایستگاه از جمعیت موج می زد. صدای گنگ مسافرین و مشایعیین چون ندبه و زاری زنان فرزند مرده در گوشم می ریخت. گویی موزیک عزا می نواختند. دست های گرم و بلند فرخ , دست های مرا چنان گرفته بود که گویی برای ابد در دست من قفل شده است.. گاه برای یک دقیقه تمام در چشمان هم خیره می شدیم و در سکوت حدیث وداع می خواندیم.. آه که زبان سکوت چقدر قشنگ است.. چقدر بلند و رساست!
دختران و پسران عاشق و صمیمی سرزمین من! اگر روزی می خواهید با عشق بزرگ خود وداع کنید , در لحظه ی وداع فقط سکوت کنید! سکوت کنید و بگذارید حدیث دلهای خسته را زبان سکوت بخواند! شما فقط اشک بریزید , اشک بریزید. همانطور که باران اشک از چشمان من و فرخ فرو می ریخت و جویباری از این آب شور بر گونه هایمان جاری بود..
قطار آهنگ غم انگیز رفتن را نواخت. خان خودش را به من رسانید.. پیدا بود که آنها تا آن لحظه سعی کرده بودند ما را تنها بگذارند. خان مرا چون فرزندش در آغوش کشید.
- مریم. مریم جان. نامزد پسر من! اینقدر اشک نریز! تو با این اشک های گرمت دل من پیرمرد را هم به درد آوردی!
خودم را مثل گنجشکی سرما زده در آغوش پدر فرخ انداختم و با صدای بلند گریستم.. من هرگز از بیان احساس خود شرم نداشته ام و حالا نمی توانستم این همه اندوه و غم را در قلب کوچکم دفن کنم. خان بر موهای من مرتبا بوسه می ریخت و بعد از جیبش بسته ی کوچکی بیرون کشید..
- بیا دخترم! این یادگار زن منه! من این انگشتر را شب عروسی به زنم هدیه کردم و از وقتی او مرد , همیشه این انگشتر با منه. فکر می کردم هیچ کس , هیچ زنی در این دنیا لیاقت داشتن چنین هدیه ای را نداره. اما حالا با خیال راحت آن را به مریم عزیزم هدیه می کنم خواهش می کنم همیشه حفظش کن.. برو دخترم! برو عزیزم! من و فرخ درست دو ماه دیگه پیش شما هستیم..
در حالی که چشمانم دیگر جایی را نمی دید دستم را به گردن خان پیر انداختم و با همه ی قدرتم او را به خودم فشردم! انگار فرخ بود که در آغوش کشیده بودم..
- خداحافظ...
و بعد مثل دیوانه ها به داخل کوپه دویدم و در کوپه را به روی پدر و مادرم و خان و فرخ بستم! وقتی سرم را بلند کردم , قطار به حرکت افتاده بود و پدر و مادرم پشت به من از پنجره راهرو بیرون را تماشا می کردند.. به شتاب خود را به پنجره رسانیدم. آه خدایا! آن پدر و پسر خوب و مهربان و دوست داشتنی چون دو تک درخت که در سینه ی تپه ای سوخته و تشنه روییده باشند , سر بر شانه هم گذاشته و دور شدن ما را تماشا می کردند.. چقدر دلم برای تنهایی شان سوخت.. گریه کنان دوباره خودم را به به روی نیمکت قطار انداختم. در این لحظه بود که پدر و مادرم با چشمان سرخ و ملتهب وارد کوپه شدند.. مادرم سرم را بغل زد و پدر در حالیکه سعی می کردخود را آرام نشان دهد , دستی به موهای بلندم کشید و گفت:
- دخترم! صبور باش! تحمل کن! من تو را از اینکه اینهمه احساساتی هستی سرزنش نمی کنم.. حتی امروز وقتی تو و فرخ را دیدم به یاد روزی افتادم که با مادرت نامزد شده بودم و بلافاصله به من ماموریت خارج از مرکز دادند.. شبی که فردایش قرار بود حرکت کنم , مادرت آنقدر گریه کرد و اشک ریخت که یک هفته بیمار شد و در بستر افتاد..
ناگهان به چهره ی پلاسیده ی مادرم خیره شدم. مادرم آرام آرام اشک می ریخت.. به تدریج آن چهره ی خشک و پر از چین و چروک به نظرم جوان شد. لطیف و صاف شد. چهره دختر ملوسی که عکس هایش را بر آلبوم خانوادگی دیده بودم .. و بعد آن دختر ملوس را دیدم که در لحظه ی وداع با پدرم در زمین غلطیده است... آه خدایا پس پشت پرده ی این قیافه ی سرد و چروکیده روزی چقدر احساس و اندوه پنهان بوده است..

ادامه دارد

یعنی فقط تو این انجمن 500 هزار نفره 4 نفر این رمان رو میخونن؟ :31:

نقل قول:

---

یعنی فقط تو این انجمن 500 هزار نفره 4 نفر این رمان رو میخونن

---

نه خیر فقط کسی تشکر نمی کنه تا شما دلگرم بشید

نقل قول:

---

به به داره ؟

---

به صورت کنایه ای بخونش منظور اه اه هستش
سرعت همه رمانا خیلی کم شده فکر کنم چون جمعه بوده اما لطفا مارو منتظر نذارید

به مادرم نگاه کردم. با هق هق گریه پرسیدم:
- مادر! مادر! پدرم راست میگه؟ تو هم وقت خداحافظی با پدرم اشک ریختی؟
مادرم در سکوت باز هم بیشتر مرا در آغوش فشرد و اشک هایش را با اشک های گرم من آمیخت. او نیز به یاد آن روزها و امروز که چراغ عمرش آرام آرام خاموشی می گرفت اشک می ریخت. در تمام طول راه , من پشت پنجره ی قطار نشسته بودم و اشک می ریختم و هروقت از پنجره به آسمان خیره می شدم , او را می دیدم. چهره ی مهربانش , اخم قشنگش که مرا همیشه در بیم و امید می گذاشت , لب های قرمز رنگ و برجسته اش , چانه ی گرد و اندام کشیده اش... وقتی فکر میکردم که با هر چرخش چرخ های قطار از او بیشتر فاصله می گیرم , می خواستم فریاد بزنم و خود را از پنجره به زیر چرخ های سنگین قطار بیندازم.. اگر چه من آشکارا می دیدم که قلب کوچکم زیر چرخ های قطار جیغ می کشد و خون می ریزد و از هر قطره ی خون , قلب سرخ کوچکی چون پروانه به پرواز در می آید و آسمان از پروانه های خونین قلب من سرشار می شود..

روی یادداشتی خطاب به فرخ چنین نوشتم.. "حالا تو در کجایی عزیزم؟! در خانه تان , کنار استخر که روبرویت دو قوی سپید در حرکت هستند , یا در رویاها.. اغلب حتی در آن روزها هم که پیش تو بودم , تو را موجودی افسانه ای و رویایی می دیدم.. آن وقت ها هم تو برای من موجودی دست نیافتنی بودی. تو کبوتری هستی که همیشه آدم حس می کند از این سفرت بازگشتی نیست. تو یک نوع نیمه خدایی! آدم می ترسد با تو چه جور رفتار کند. لحظه ای مهربانی و لحظه ای پر از خشم و طوفان.. با تو چه باید کرد عزیزم؟ همه جای بدن من با عطر دست های تو آمیخته است..
روی پوست جوان من گرمای دست های تو می سوزاند و در عمق پیش می رود. روی چشمانم تصویر تو ثابت است. روی لبهایم گل بوسه ی تو صد غنچه داده است. دلم می خواهد بپرسم تو چه طعمی داری؟ طعم شراب؟ نه! مستی لب های تو از همه شراب های عالم سوزاننده تر است. تو پاییز بودی؟ زمستان بودی یا بهار؟ نه! تو همه ی فصول بودی و هیچ کدام نبودی.. باور کن در هر نقطه من خدا را می دیدم. خدای کوچکم , فرخ همه جا بود. همه جا هست و سخت دست نیافتنی است. و من همیشه از خودم می پرسیدم آیا روزی باز هم طعم شیرین لبهایت را می چشم؟.. حالا دلم می خواهد گریه کنم. بنشینم و زار بزنم.. آخ که کاشکی مرگ می آمد و قلب مرا از این زیستن بیهوده خالی می کرد."

مادرم مرا صدا زد.
- مریم بیا کمی قدم بزنیم. چی می نویسی؟
یادداشت هایی که جلوی من پهن شده بود برداشتم و در کیفم گذاشتم و در کنار مادرم نشستم. پدرم که تحمل ناراحتی های مرا نداشت به رستوران قطار پناه برده بود و آنجا عده ای بیگانه را میهمان کرده بود تا با حرافی و پرگویی , غصه ها و ناراحتی هایش را پنهان کند..
مادرم دستش را دور گردنم حلقه زد و گفت:
- مریم! مریم جان! من مادرتم! مرا فراموش نکن..
- آه مادرم! من هرگز تو را فراموش نمی کنم..
- ولی تو وجود من و پدرت را فراموش کردی. آخر ما هم انسان هستیم!
چهره چروکیده مادرم را بوسیدم و گفتم:
- چشم مادر! من بیخودی این همه زار می زنم. مطمئن باش به زودی با جدایی عادت می کنم. فقط اولش سخته مگه نه؟
مادرم پیشانیم را بوسید و گفت:
- آره! وقتی پدرت به ماموریت رفت تا چند ساعت هیچی نفهمیدم. ولی بعد عادت کردم که بنشینم و بهش فکر بکنم.
- مادر تو مطمئنی که فرخ و پدرش سر دو ماه به تهران میان؟
- آره مادر. ما باید تو این دو ماه خودمون را برای عروسی مفصل تو آماده کنیم.
- مامان! من میتونم از خونمون به فرخ تلفن بکنم؟
- حتما میتونی!
- خوب پس ما تا رسیدیم خونه تلفن می کنم!
- باشه عزیزم!
- ولی من از بابا خجالت می کشم!..
- عیبی نداره عزیزم. من بابا را از خونه بیرون می فرستم.
- تو هم نباید حرف های منو گوش بدی!
- چشم عزیزم. تو گوشم پنبه میگذارم!
مادرم را در آغوش کشیدم و بوسیدم و گفتم:
- مادر اجازه بده بخوابم.. تو هم برو پیش بابا! مطمئن باش دیگه گریه نمی کنم..
ولی وقتی مادرم رفت دوباره عکس فرخ را از جیبم بیرون کشیدم و با اشک های داغم شستشو دادم...

ادامه دارد

نقل قول:

---

وقتی مادرم رفت دوباره عکس فرخ را از جیبم بیرون کشیدم و با اشک های داغم شستشو دادم...

---

ای بابا این دختره هم که روزی 20 بار عکس رو میندازه تو ماشین لباسشویی!!!
فکر کنم دیگه از عکس چیزی باقی نمونده باشه!!!
راستی این دختره خیییییییییییلی گریه میکنه ها!:18:صحنه ای نبوده که آبغوره نگرفته باشه:31:

نقل قول:

---

نوشته شده توسط mahdis_apex [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

ای بابا این دختره هم که روزی 20 بار عکس رو میندازه تو ماشین لباسشویی!!!
فکر کنم دیگه از عکس چیزی باقی نمونده باشه!!!
راستی این دختره خیییییییییییلی گریه میکنه ها!:18:صحنه ای نبوده که آبغوره نگرفته باشه:31:

---

راست میگی......آخه اون یک دختر بچه 15 ساله است که خیلی احساساتیه
و فکر کنم در مورد دخترهای این طوری صادق باشه

خیلی ممنونم!!!!!!!!!

اما خودمونیما اینا خوب راحتن بعد آخرشم یا خجالت می کشن یا از شرم سرخ می شن!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!:18:

غروب گرفته و غم آلودی بود که به تهران رسیدیم. ایستگاه راه آهن مثل یک ماه پیش از جمعیت منفجر می شد... همه چیز چون گذشته شلوغ , در هم و جنجالی بود. جز من که چهره ی زندگی یک ماه پیشم را دیگر نمی شناختم. موجودی بودم با گذشته کاملا بیگانه.. گذشته ی من تنها در دو چشم سیاه و شفاف "فرخ" خلاصه می شد که گرم ترین عشق روزگار را در من ریخته و رها کرده بود.. در زیر پوست من تبلور عشق می سوزاند و پیش می رفت و چشمانم جز نقش رنگین عشق هیچ...هیچ...هیچ نمی دید...
من خسته و خاموش به اتفاق بابا و مامان از ایستگاه سوار تاکسی شدم. در طول راه , خیابان های آشنا , این بار گویی به چشم دیگری به من نگاه می کردند. گویی هزاران سوال داشتند. لب هایشان که در دهان مغازه ها به هم می خورد از من حرف ها می پرسیدند. از من قصه ی عشق می خواستند... به فکر دوستانم افتادم که فردا به دیدنم می آمدند و اولین سوالی که از من می کردند این بود...
- خوب مریم! خوش گذشت؟
- مریم! موندش چطور بود؟
- چرا اینقدر گرفته و غمگینی؟
- ای بلا! نکنه عاشق شده باشی
- نه! عاشق شده! از قیافه ی اخموش بفهم!
بله! خیابان های آشنای شهر , مغازه ها , آسفالت , تاکسی , اتوبوس , دوستان من عاشق شده ام... می بینید در بازگشتم چقدر خاموش و وهم انگیزم؟ می بینید چقدر شوریده ام؟ نقش این شوریدگی را مگر در چشمانم نمی خوانید؟ پدرم در طول راه سعی می کرد مرا از آن جلد غم انگیز خارج کند. مادرم مرتبا با مهربانی صدایم می زد...
- مریم! مریم خوشگلم!
ولی مریم بیچاره , این بار کالبد خشکیده و غمگینی بود که باید دو ماه در گوشه ی اتاق بخزد و با عکس فرخ محبوبش در خلوت اتاق اشک ها بریزد..
همه ی امیدم این بود که به محض رسیدن به خانه بتوانم با مشهد صحبت کنم.. مادرم انگار این مکالمه را در چشمانم می خواند... وقتی مستخدم جوان و مهربانمان "عبدل" در خانه را گشود , می خواستم به گردنش بیاویزم و بگویم عبدل! عبدل! من عاشق شده ام! میتونی بفهمی؟!
"عبدل" از پارسال عاشق کلفت همسایه مان شده بود و من و خواهرانم همیشه او را دست می انداختیم , ریشخند می زدیم , او با همان صبوری و وسعت تحمل روستاییان ایرانی سری تکان می داد و می گفت:
- مریم خانم! صبر کن! بهم می رسیم! بالاخره شما هم یه روز بله!... آنوقت می دونم که از ترس پاپا و مامان یواشکی منو صدا می زنی و میگی: عبدل! عبدل! بیا این نامه را به اون پسره بده...
و حالا می خواستم به گردنش بیاویزم و بگویم: عبدل! عبدل! تو راست می گفتی! من عاشق شدم! عاشق یک پسر خوشگل و خوب که نظیرش در دنیا نیست. اما افسوس که او در همسایگی مان زندگی نمی کند. او حالا در مشهد , کنار استخر بزرگ و سبزشان نشسته و متفکر و غمگین حرکت نرم و آرام قوها را بر روی آب تماشا می کند. وشاید هم به من...بله به من فکر می کند...
پدرم طبق معمول بعد از هر مسافرت , به حمام رفت , مادرم مشغول جابجا کردن اثاثیه شد و من مقابلش ایستادم.
- مادر!
- بله مادر!
- چکار کنم؟
- برو طبقه ی بالا... شماره حساب تلفن , تو دفترچه سبزه , باید اون شماره را بگی تا بتونی با مشهد صحبت کنی...
مثل کبوتری به آغوش مادرم پریدم و او را بوسیدم و بعد پرواز کنان به طرف طبقه ی بالا دویدم. می سوختم... دود می شدم و در فضای خانه بالا می رفتم... قلبم از زمستان به بهار باز می گشت. چشمانم از شادی می سوخت...
- تلفنچی! تلفنچی! منزل آقای "خان" در مشهد!...
- چشم خانم! یه کمی مهلت بدید!
- آقای تلفنچی! من وقت ندارم! باید همین الان صحبت بکنم...
تلفنچی لحظه ای مکث کرد... گویی با همکار پهلودستی خود مشورتی کرد و بعد گفت:
- خانم! خیلی فوریه؟
- بله! بله... باورکنید خیلی فوریه!
تلفنچی که صدای جوانی داشت بعد از لحظه ای مکث گفت:
- خانم! میدونین حالا خط نیس! متاسفم که مایوستون می کنم...
چیزی نمانده بود که سکته کنم. با عصبانیت عجیبی که تا آنروز در خود سراغ نداشتم فریاد زدم: چرا؟ چرا؟...
تلفنچی ناگهان پرسید:
- خانم! فضولی است! ولی می تونم ازتون یه سوال بکنم؟
- بله! بله! بله! فقط خواهش می کنم زودتر!
- شما عاشق هستین؟...
نمی دانم چرا آنقدر گستاخ و بی شرم شده بودم... یا اینکه لحن تلفنچی آنقدر صمیمی و مهرآمیز بود که ناچار شدم جواب بدهم...
- بله! بله! بله!
تلفنچی نفس عمیقی کشید و با یک نوع خوشحالی کودکانه ای گفت:
- سر و جانم فدای عشاق! خانم منم مثل شما عاشقم! میدونم چی می کشین! می دونم! اگه یه روز اون باهام حرف نزنه پشت خط سنگ کوب می کنم.. خیالتون راحت باشه. همین الان تموم سیم ها , تموم خط ها را میبندم و میگم برین کنار , همه چیز , همه ی حرف ها موقوف! یک عاشق می خواد حرف بزنه یک عاشق..

اگر تلفنچی در کنارم بود می دویدم و او را در آغوش می گرفتم و بر صورتش ده ها بوسه می زدم.. چقدر مهربان بود.. چقدر صمیمی حرف می زد.. حالا می فهمیدم چرا آن شاعر عزیز ایرانی گفته بود که حال دلسوخته را تنها دلسوخته می داند...
تلفنچی با همان شور و شوق گفت:
- خانم روی خط باشید!
- چشم!
و من در این لحظه شاهد عجیب ترین ماجراهای تاریخ زندگی خود بودم.. سر و صداهای عجیب روی خط تلفن تهران و مشهد هر لحظه بیشتر و بیشتر می شد و من گاهی مفهوم کلمات را می فهمیدم و اشک می ریختم..
- آلو مشهد.. محمود جان! خواهش میکنم کمک کن! به خاطر عشق! بله! به خاطر عشق! آخ خوش به حالش که می تونه با اون حرف بزنه.. خواهش می کنم یک لحظه راه بدین! آخه الان خط نیست...
میدونم درسته! خط نیس! اما برای یک عاشق همیشه خط هس..

من می خواستم فریاد بزنم و بگویم.. ای آدم های ناشناس! ای کسانی که من هرگز شما را ندیده ام ولی اینقدر مهربونید.. از همه تون متشکرم.. انگشتاتون را بی ریا می بوسم..
حس می کردم در سراسر سیم ها آهنگ عشق به صدا درآمده است.. کلمات , چون پرندگان عاشق , روی سیم ها قشنگ ترین آهنگ را می نوازند.. صدای تلفنچی مهربان و پرشور چون شادترین کلمات در گوشم می ریخت و من گویی در همه جا , در اتاقک تلفنچی , در فضای کوه ها , و رود خانه های تهران و مشهد پرواز کنان حضور داشتم.. که ناگهان صدای گرم فرخ به گوشم رسید..
- الو.. الو..
با تمام قدرت فریاد کشیدم
- ف...ر...خ...
صدای شکسته در اشک فرخ با همان قدرت در گوشم نشست.
- مر... یم...
- قلبم می خواست فضای بسته ی سینه را بشکافد. چشمانم گویی در آن لحظه از فرط شوق بسته شده بود. هیچ جا را نمی دیدم.. هیچ نقطه.. اما در مغزم.. یک نقطه ی نورانی و روشن سو سو می زد.. فرخ..
- عزیزم! فرخم! من رسیدم..
- مریم! مریم! از وقتی تو رفتی انگار من به کلی مرده ام. اینجا توی باغی که تو خیلی دوستش داشتی همه چیز سوت و کوره. مریم! من خیلی تنهام! خیلی...
- فدای تنهاییت عزیزم! تو نمی دونی چقدر برات گریه کردم. چقدر... چقدر...
- مریم! مریم! دارم از دوری تو دق می کنم. چرا اینطوری شدی؟ چرا.. چرا..
- فرخ. نمی دونم چی بگم. پدر الان میاد.نمی دونم چرا جلوی پدر خجالت می کشم. خجالت می کشم با تو حرف بزنم.
- پس یه چیزی بگو که منو آروم کنه! فردا با بابا میریم نیشابور. بابا اونجا کار داره منم با خودش می بره! دیگه نمی تونیم با هم حرف بزنیم.
- فرخ! پس تکلیف من چی میشه! من .. من نمی تونم حرف بزنم.
بله. اشک راه تنفس , راه کلام را بر من بسته بود.
فرخ با همه ی قدرت فریاد زد:
- مریم! مریم! خواهش می کنم حرف بزن. خواهش می کنم یه چیزی بگو که منو آروم بکنه.
- هزار مرتبه! میلیون مرتبه! به اندازه تموم دنیا دوستت دارم! دوستت دارم!
- هزار مرتبه! میلیون مرتبه! به اندازه تموم دنیا دیوونتم! دیوونتم!
تلفنچی با صدای گرفته ای مکالمه ی ما را قطع کرد..
- بچه های خوب! دیگه بسه. میدونین شما تنها آدم هایی هستین که قاچاقی حرف میزنین! منم دیوونه هر دوتاتون هستم. زود خداحافظی کنین. انشاالله به هم می رسین.
- فرخ! فرخ! خداحافظ...
- مریم! مریم! خداحافظ...

گوشی تلفن را به آرامی گذاشتم اما ناگهان دوباره آن را برداشتم و شروع به بوسیدنش کردم..
- مرسی! مرسی! همیشه تو را اینطوری می بوسم. آخه صدای فرخ به در و دیوار تو هم خورده. تو بوی فرخ میدی...

ادامه دارد