رمان حریم عشق ( رویا خسرونجدی )

[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ] رمان حریم عشق [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

نویسنده: رویا خسرونجدی

[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

قسمت اول : [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

او آمد ، امابا لباسي ديگر چهره اش در اولين لحظات نا آشنا مي نمود ، ولي لبخند زيبايش او را همان آشناي قبلي معرفي ميكرد . به محض ديدنش جلو رفتم بارها نزد خود اين صحنه را تجسم نموده و برخوردم را تمرين كرده بودم . با اينحال مطمئن هستم كه باز چهره ام مرا بي نهايت دستپاچه نشان مي داد و صدايم از شدت هيجان مي لرزيد .
سلام كردم . نگاهش طور خاصي بود ، گويا برايش آشنا بودم ولي صدايش پر از ترديد بود .
- 000 سلام
- اميدوارم حالتون خوب باشه و مصدوميتتون بهبود پيدا كرده باشه .
- آه ... شناختمتون
- بله من هفته قبل ... خاطرتون كه هست ، موقع باز كردن در ماشين بعلت عجله زياد متوجه شما نشدم و اين بي دقتي باعث شد در به پاي شما بخوره و صدمه ببينيد .
- صدمه ؟ شوخي مي كنيد ؟ ... من كه همون موقع هم عرض كردم چيز مهمي نيست .
- بله فرموديد، ولي من بازم نگران بودم
خنديد و گفت " نگراني شما بيهوده بوده ، همان طور كه مي بينيد من در سلامت كامل بسر مي برم "
برخورد با رهگذاران باعث شد بخاطر بياورم درست در وسط پياده رو ايستاده ايم . با چهره اي خجالت زده گفتم :"اگه اشكالي نداره بقيه صحبت رو توي ماشين ادامه بديم ، اينجا نمي شه صحبت كرد ، چون ظاهرا سد معبر كرديم .
- ولي من فكر نمي كنم مسير هامون يكي باشه
- خوب اشكالي نداره .
- ولي 000
- تمنا مي كنم تعارف نفرماييد
چند لحظه بعد او در اتومبيل من بود . حتي خودم هم نفهميدم چگونه اتفاق افتاد . از خوشحالي سر از پا نمي شناختم . بلافاصله حركت كردم . براي آن كه سر صحبت را باز كرده باشم و سكوت را بشكنم ، پخش ماشين را روشن كردم و گفتم : " صداي موسيقي كه شما رو اذيت نمي كنه "
- نه بر عكس من به موسيقي علاقه دارم .
- چه جالب ! درست مثل من .
او بار ديگر سكوت كرد و من نميدانستم اين بار چطور شروع كنم . به ناچار پرسيدم :" نفرموديد از كدوم طرف بايد برم ."
- از هر مسيري كه به مقصد خودتون ميرسه . منم سر همين خيابون زحمت رو كم مي كنم
- زحمت كدومه خانم ؟ اگر افتخار بديد ، مي خواستم شما رو به مقصد برسونم .
- آخه مسير من خيلي طولانيه . مي ترسم بنزين شما ته بكشه .
- در حال حاضر باك ماشين پره ، 40 ليتر بنزين دارم ، اگر هم كم اومد از پمپ بنزين هاي سر راه استفاده مي كنيم ، مگه گير نمي ياد ؟
در آينه نگاهش كردم ، خنديد و گفت :" نه ، در محله ما همه درشكه سواري مي كنن ، اون كه نيازي به بنزين نداره ، با كاه و يونجه راه مي ره .
- مسئله اي نيست تجربه سوخت جديد به گمونم براي ماشين ما هم شيرين باشه ، حالا مي تونم خواهش كنم مسير تون رو بفرماييد .
- خودتون خواستيدها ... پس فعلا تا ميدان گلها تشريف ببريد .
- فعلا ، يعني بعد از اون هم اميدوار باشم كه در خدمتتون هستم ؟
- گفتم كه مسيرم طولانيه .

- هر چي طولاني تر بهتر .
- چرا؟
مي خواستم بگويم براي آنكه بيشتر از مصاحبت شما فيض ببرم ، ولي نتوانستم و تنها به لبخندي بسنده كردم . در همان حال پرسيد : " شما چه كاره هستيد ؟"
با وجودي كه از سوالش جا خورده بودم ، ولي خيلي خوشحال شدم ، چون به هر حال زحمت آغاز بحث را برايم كم كرده بوده . پاسخ دادم :" شما چي فكر مي كنيد ؟"
- پزشك هستيد؟
- پزشك ؟ نه ، چطور چنين فكر كرديد ؟
اشاره اي به بدنه ماشين كرد و گفت :" بخاطر اين ... خيلي گرون قيمته ، نه ؟ "
- شايد ... شما دوست داشتيد مصاحبتون يه پزشك باشه ؟
- خنديد ، از همان خنده هاي خاص كه در اولين نظر توجه ام را جلب نموده بود ، در حين خنده گفت :" نه ، براي من چه فرقي مي كنه ؟"
- پس اجازه بديد خودم بگم ... من كارمند هستم .
- كه اين طور !پس اين ماشين بايد متعلق به رئيس شما باشه ، تصورش رو بكنيد اگه الان آقاي رئيستون شما رو با اين ماشين ببينه ، فردا صبح تو شركت چه بلوايي بر پا مي شه !
اين مرتبه من از حرفش به خنده افتادم ، و با صداي بلند خنديدم . ابروانش را درهم كشيد ، اخم هم به اندازه خنده در صورتش برازنده بود . با لحني پشيمان سوال كردم :" ناراحت شديد ؟"
با وجودي كه پاسخش منفي بود ، اما لحنش چيز ديگري مي گفت ، لذا بار ديگر گفتم منو ببخشيد ، مي دونيد شما خيلي جالب حرف مي زنيد ."
- جالب يا مسخره
از تحكم كلامش دانستم كه حدسم درست بوده و او عصباني است ، عصباني تر از آنچه تصورش را كرده بودم ، براي همين هم دلجويانه ادامه دادم : " من ... من اصلا منظوري نداشتم . "
سكوت كرد و از پنجره به بيرون خيره شد . نمي خواستم چيزي بگويم . مي ترسيدم ناراحتي او را تجديد نمايم . در آن لحظه خود را بخاطر برخورد نامناسبم سرزنش مي كردم ، حتي هنوز هم از حرفهاي بي ملاحظه اي كه زدم عصباني هستم ، چون با اعمال و گفتار مسخره چندين مرتبه موجود زود رنجي چون او را از خود رنجاندم . در آن لحظه فكرم كار نمي كرد . نمي دانستم واقعا رفتارم تا اين حد ناشايست بود؟ با اين حال باز هم نتوانستم سكوت كنم و گفتم :" مايليد راجع به شغلم بيشتر توضيح بدم ؟"
بي علاقه سر تكان داد و اعلام بي تفاوتي كرد ولي من به روي خود نياوردم و ادامه دادم : مي دونيد خانم ... اسمتون رو هم نمي دونم .
لحظه اي مكث كردم ، شايد نامش را بگويد ، ولي او همچنان سكوت كرد ، و من كه چنين ديدم به ناچار ادامه دادم :" همون طور كه عرض كردم من در يك شركت بازرگاني فعاليت مي كنم . اونروز كه براي بار اول شما رو زيارت كردم ، بخاطر داريد ؟ من به يه جلسه مي رفتم ، بين راه ماشين خراب شد و راننده مجبور شد ماشين رو به تعميرگاه ببره ، منم ناچار با ماشين خودم راه افتادم . انقدر عجله داشتم كه حتي موقع پياده شدن متوجه شما نشدم ...
باز هم در آينه نگاهش كردم ، تا از چهره اش بخوانم ، كه هنوز هم از من عصباني است يا نه ؟ ناگهان سرش را بالا آورد ، در يك لحظه نگاه هايمان با هم تلاقي كرد و من شرمنده و خجل و از همه بدتر بشدت دستپاچه سرم را پائين انداختم و ادامه دادم : " باور مي كنيد من تمام اين هفته رو راس همون ساعت اونجا بودم ؟"
چشمانش از تعجب گرد شد و پرسيد :" براي چي ؟"
- براتون نگران بودم .
با شيطنت پرسيد :" پس چرا همون روز پيگير قضيه نشديد ؟"
نمي دانستم چه بگويم . اجازه نداد سكوتم طولاني شود و گفت :" خوب مسلما كارتون از يه غريبه مهمتر بوده ؟"
نمي دانم چرا از كلمه (غريبه ) خوشم نيامد و معترضانه تكرار كردم :" غريبه ؟"
- بله غير از اينه ؟
- ولي من در مقابل شما احساس ديگه اي داشتم .
- چه احساسي ؟
- نمي دونم ، هر چي بود احساس غريبه گي نبود .
- شما پسرها نمي تونيد قصه تازه تري براي ما بسازيد .
از حرفش ناراحت شدم ، ولي شايد حق با او بود ، شايد بارها اين سخنان را از ديگران شنيده بود و برايش تكراري بود . به چهارراه نزديك شديم بي آنكه بخواهم پايم را از روي پدال گاز برداشتم ، چراغ زرد با سستي من به قرمز تبديل شد . او كه متوجه گرديده بود گفت :" شما به رنگ قرمز علاقه داريد ؟"
- خير چطور؟
- پس چرا آروم رفتيد تا رنگ قرمز چراغ رو زيارت كنيد؟
سرم را به طرفين تكان دادم و چيزي نگفتم . او با لبخند شيريني گفت : " اين بار من بايد از شما سوال كنم كه ناراحت شديد؟"
- نه ناراحت نشدم .
- ولي اين طور بنظر مي رسه .
- من هيچ وقت از دست شما ناراحت نمي شم .
- طوري حرف مي زنيد كه انگار قراره ما سالها با هم در ارتباط باشيم .
مي خواستم بگويم چرا كه نه؟ اما چيزي نگفتم ، نگاهي به جلو انداختم ، تا انتهاي خيابان ترافيك سنگين ، اما روان بود . در دل آرزو كردم به يكي از آن گره هاي كور ترافيك برخورد كنيم و تا ساعتها در راه بمانيم ، اما اين طور نشد از طرف ديگر راه زيادي هم تا مقصد باقي نمانده بود . مي خواستم بجاي حاشيه روي، اصل مطلب را بگويم ، ولي اين كار هم ساده نبود . بالاخره گفتم :
- اسمتون رو نگفتيد .
- منم اسمي از شما نشنيدم .
-شايد علت اين باشه كه سوال نفرموديد .
- بايد مي پرسيدم .
- اگر تمايلي به شنيدن داشته باشيد .
- تمايل؟ برام فرقي نمي كنه .
- ولي من خيلي دوست دارم اسم شما رو بدونم .
- بهتون اجازه مي دم هرچي كه دوست داريد صدام كنيد .
- از لطفتون ممنون ، ولي اگه اجازه بديد ، ترجيح مي دم شما رو با نام اصليتون صدا كنم
- از نظر من مانعي نداره ، من نيلوفر هستم .
چقدر اسمش بنظرم زيبا و برازنده آمد . اسم يك گل زيبا براي موجودي يه زيبايي و ملاحت او واقعا شايسته بود گفتم :" اسم بسيار زيبايي داريد . منم كيانوش مهرنژاد هستم . از آشنايي با شما هم واقعا خرسندم . "
- متشكرم

بعد دل را به دريا زدم و بعد از سكوت چند دقيقه اي گفتم :" مي دونيد ، من حرفاي زيادي براي گفتن دارم ."
- براي من ؟
- بله .
- خوب پس چرا ساكتيد؟
- شايد براي گفتن اين حرفا خيلي زود باشه و شما هرگز اونا رو باور نكنيد .
- از حرفاي شما تعجب مي كنم ، هنوز نيم ساعت بيشتر از آشنايي ما نگذشته ، ولي شما ادعا مي كنيد ، حرفاي زيادي براي گفتن داريد و تازه انتظار داريد من حرفاي شما رو باور كنم .
- قبول دارم كه كمي احمقانه است ، ولي خواهش مي كنم اين طور قضاوت نفرماييد من شما رو هشت روز پيش زيارت كردم و اين فرصت كافيه تا آدم يه دنيا حرف در دلش ذخيره كنه ، در اين چند روز من دائما بشما فكر مي كردم، در حاليكه مطمئن هستم شما هرگز بعد از اون اتفاق حتي يكبارم منو بخاطر نياورديد ، براي شما اون تصادف يك اتفاق ساده بود ، ولي براي من يك حادثه زندگي ساز

- خداي من باور كنيد من متوجه حرفاي شما نمي شم .
- كاش ميتونستم براتون توضيح بدم ، ولي متاسفانه قادر نيستم ، چون شما براي من انقدر تازه و پر اهميت هستيد كه حتي نمي دونم بايد اسمتون رو چي بذارم؟
سكوتش برايم شجاعتي به ارمغان آورد كه بتوانم ادامه دهم :" شايد حرفام با بيان مناسبي ادا نمي شن ، مي دونيد قبل از اينكه شما رو ببينم سعي كرده بودم تمام حرفاي امروزم رو ديكته كنم تا راحت تر براتون شرح بدم ، ولي ظاهرا بيهوده بوده ، چون همه رو فراموش كردم ... نمي دونم چطور بگم شما باعث شديد من زندگي رو بخاطر بيارم .... من قبل از ديدار شما ...
يكباره وسط حرفم پريد ، از اين عمل او جا خوردم ، ولي او بي اعتنا و با سرعت گفت:" اجازه بديد من ادامه بدم ، من قبل از ديدار شما هرگز به هيچ دختر دل نبسته بودم ، اما شما اين دژ چندين ساله رو در هم شكستيد و من براي اولين بار دل سپردم كه مسلما آخرين بار هم هست ، حالا هم قصد بدي ندارم ، باور كنيد مي خواستم با هم آشنا بشيم و اگر ديديم تفاهم اخلاقي داريم يك زندگي مشترك رو پايه ريزي كنيم و...و...و....و مي بينيد دقيقا حرفهايي رو زدم كه شما قصد گفتن اونا رو داشتيد ، اگر دوست داشته باشيد باز هم مي تونم ادامه بدم .... گوش كنيد آقا ، اين حرفا براي من تازگي نداره ، از اينها زياد شنيدم .
آنقدر گيج شده بودم كه نمي دانستم چه بگويم . كنار خيابان بحالت پارك ايستادم . نمي توانستم در چنين شرايطي ادامه دهم . فورا دستش را روي دستگيره در گذاشت گويي نگه داشته بودم تا او پياده شود با عصبانيت پرسيدم :" كجا؟"
و او خونسرد پاسخ داد." فكر نمي كنم هنوز هم قصد داشته باشيد منو برسونيد."
- خيالتون راحت باشه ، من هنوز سر حرفم هستم . شما رو مي رسونم حتي اگر با كلمات نيشدارتون تمام طول راه عذابم بديد .
- به قول خودتون اين حرفا براي ديدار اول خيلي زوده .
- من آدم صريحي هستم خانم ، حرفامو بي پرده مي زنم ، از حاشيه رفتن هم خوشم نمي آد .
- از اين صفتتون خوشم اومد .
- گوش كنيد نيلوفر خانم ، من براي خوشامد شما حرفي نزدم ، واقعيت رو گفتم . من آنقدر درد سر و مشغله فكري دارم كه فرصت خوندن رمانهاي عشقي رو ندارم . عاشقانه حرف زدن هم بلد نيستم ، چون نه از كسي شنيدم ، نه به كسي گفتم .
- مگه من از شما حرفاي عاشقونه خواستم ؟
- نه مي دونم گوش شما از اين حرفا پره
- شما خيلي عصبي هستيد . من ترجيح مي دم بقيه راه رو تنها برم
براي آنكه به ماندن مجبورش كنم حركت كردم . فكر مي كنم در آن لحظه كمي زياده روي كردم ، شايد علت آن لحن آزار دهنده او بود ، ولي با اين حال نمي خواستم مصاحبتش را آسان از كف بدهم ، زيرا آسان به دست نياورده بودم پرسيدم :"بعد از ميدون به كدوم سمت برم؟"
- من ميدون پياده مي شم .
- آخه چرا؟ مگه به مقصد رسيديد؟
- بله
- يعني شما تو ميدون منزل داريد
- درست وسط ميدون ، من تو چادر زندگي مي كنم
- بايد خيلي جالب باشه .
- چي؟
- زندگي چادر نشيني ، جالب نيست؟
با سر تائيد كرد و دوباره پرسيدم :" نگفتيد از كدوم طرف؟"
- خيابون سمت چپ

از جلو خيابان رد شدم با تعجب پرسيد:" مگه نشنيديد اون خيابون رو گفتم " در آينه به او كه با انگشت به خيابان اشاره مي كرد نگاه كردم و گفتم " دير گفتيد خانم بايد يه دور ديگه بزنم الان بر ميگردم "
در حاليكه دور ميدان گردش مي كردم به حرف خود خنديدم ، چون توجيه جالبي براي وقت كشي كرده بودم . داخل خيابان شديم . دو طرف خيابان را انبوه درختان سر به فلك كشيده احاطه كرده بود و سكوت دل انگيزي بر آن حكمفرما بود آهسته گفتم :" خيابون قشنگيه "
ماشين را به كنار خيابان هدايت كردم و ايستادم پرسيد : بنزين تموم كرديد؟
با لبخند پاسخ دادم :" خير ، فقط فكر كردم شايد مايل باشيد اين مسير رو پياده طي كنيم "
لحظه اي درنگ كرد گويا نمي دانست چه بگويد ، بعد گفت : "تنها؟"
- مگه من مي ذارم
- پس شما هم مي يايد؟
- البته با اجازه سركار.
- در اين صورت ترجيح مي دم پياده روي رو به فرصت ديگه اي موكول كنم .
-امر، امر شماست
اين مرتبه با صداي بلند خنديد ، احساس كردم ديگر هيچ رنجشي از او ندارم در همان حال خنده گفت : "چه بامز!"
پاسخي ندادم و آهسته به حركت در آمدم يك مرتبه گويا چيزي بخاطر آورده باشد ، پرسيد :" گفتيد شركت شما چه نوع شركتيه ؟"
از اينكه در مورد كنجكاوي مي كرد ، بسيار خوشحال شدم و با عجله گفتم :"بازرگاني ."
- خصوصي؟
- بله
- و شما اونجا چه مي كنيد ؟
- من كارمند هستم
- كارمند آبدار خونه؟
- نه ، تو يه قسمت ديگه
- كدوم قسمت ؟
- بايد به سمتم اشاره كنم؟
- البته اگر دوست داشته باشيد؟
- من مدير شركت هستم
- مدير عامل؟
- نه مدير كل
- دروغ كه نمي گيد ؟
- فكر نمي كنم .
- خوب جناب مدير شما به منشي احتياج نداريد؟
- من رئيس ميخوام ، البته اگر شما بپذيريد
كودكانه خنديد پرسيدم : " شما شاغل هستيد؟
- نه
خوشحال شدم . مي توانستم كاري در شركت به او پيشنهاد كنم ولي او گويا فكرم را خوانده بود چون گفت: دنبال كار هم نمي گردم من فقط شوخي كردم ...
خوب كم كم بايد زحمت رو كم كنم .
به اين زودي رسيديم؟
- بله تقريبا
- يعني شما مي خوايد پياده بشيد؟
- خوب بله .
- چرا؟
چشمانش را كه از فرط تعجب گرد شده بود ، به من دوخت و گفت: چرا؟ شما مي خواستيد منو به مقصد برسونيدكه رسونديد ، حالا هم ديگه وقت خداحافظيه ، من سر چهارراه دوم پياده مي شم .
- منزلتون اونجاست؟
- بله

- اگه مسير ديگه اي هم هست بفرماييد . خواهش مي كنم تعارف نفرماييد
- متشكرم ، ولي من به مقصد رسيدم .
- از اين كه يكبار ديگه زيارتتون كردم و خوشبختانه سلامت بوديد ،خيلي خوشحالم .
- متشكرم
لحظه اي سكوت كردم ، نمي دانستم چگونه ادامه بدهم ، ولي به هر حال زمان در حال گذر بود ، تا چند لحظه ديگر او مي رفت و اگر آنچه را كه ميخواستم ، نمي گفتم شايد براي هميشه از دستش داده بودم ، به هر ترتيبي كه بود برخود مسلط شدم و سوال كردم :" امكان داره يكبار ديگه هم شما رو ببينم ؟"
با صداي بلند خنديد ، حتي بلندتر از دفعه قبل حسابي جا خوردم و با خود فكر كردم : يعني حرف من تا اين حد مضحك است؟ وقتي آرام گرفت گويا حال مرا از چهره ام دانست ، مسلما در آن لحظه بشدت سرخ شده بودم . اما با اين حال با لحني ب تفاوت گفت :" اين سوال رو چند مرتبه در ذهنت حلاجي كردي؟ قبل از اينها منتظرش بودم."
نمي دانستم چه بگويم ولي از حذفش هيچ خوشم نيامد ، بنابراين ترجيح دادم سكوت اختيار كنم ، ولي او سكوت را شكست و پرسيد :" همين مرتبه به اندازه كافي خسته نشدي؟"
بي آنكه ناراحتي خود را ابراز كنم پاسخ دادم :" مصاحبت با شما نه تنها باعث خستگي نمي شه ، بلكه خستگي رو هم از تن به در مي كنه ."
لبخند شيريني لبانش را زينت بخشيد و گفت:" رفيق زود آشنا در مقابل اين سوال انتظار چه جوابي از من داريد؟ مي خواهيد بگم فلان روز ، در فلان خيابون و يا اين شماره تلفن من هر وقت خواستيد تماس بگيريد؟ گوش كنيد آقا من يكشنبه هفته گذشته براي تحويل گرفتن لباسم از خياط به اون خيابون رفتم و براي اولين بار و خيلي تصادفي شما رو ملاقات كردم ، نمي دونم شايد بدشانسي شما بود كه لباس نقصي داشت ، يكي از دوستانم براي رفع عيب اون رو پس فرستاد . امروز هم بنا بود خودش براي پس گرفتن لباس به خياطي بره ، ولي كاري براش پيش اومد و من مجبور شدم خودم بيام ، مي بينيد همه چيز اتفاقي بوده ممكن بود امروز دوستم به خياطي بره و در اون صورت شايد هرگز من از اون خيابان گذر نمي كردم ، شما هم هرگز منو نمي ديديد . ولي حالا ، شما براي من قصه تعريف مي كنيد ...
بقيه كلماتش را نمي شنيدم ، قبل از چهارراه توقف كردم ، او مرا مسخره مي كرد . لحنش پر كنايه و عذاب دهنده بود دستش را بر دستگيره در گذاشت . گويا قصد پياده شدن داشت . با اين كه از او رنجيده بودم ، اما باز هم نمي خواستم برود شايد برايم هيچ اهميتي نداشت كه او غرورم را شكسته بود . در را باز كرد ، حالا او مي رفت و من مي ماندم و اين دل ديوانه و اسير ، ولي نمي دانستم چاره چيست . نگاهش كردم ظاهرا قصد صحبت داشت وجودم را اشتياق پر كرد دهان باز و عطش شنيدن تمام وجودم را در بر گرفت .
-000 كرايه ما چقدر ميشه ؟
اين كلمات چون پتكي بر سرم فرود آمد . از شدت عصبانيت چشمانم سياهي رفت . دلم ميخواست بر سرش فرياد بزنم ، اما نمي توانستم . نگاهش كردم و تنها به جمله " كم لطفي نفرماييد" كه ناخواسته با لحني آرام ادا شد اكتفا كردم . در حين پياده شدن بي تفاوت گفت :" به هر حال متشكرم شما خيلي زحمت كشيديد ، مخصوصا با اين مسير طولاني و راه پر ترافيك .
به زحمت توانستم بگويم " خواهش مي كنم "

به مجرد آنكه صداي بسته شدن در را شنيدم ، بي اختيار پايم را روي پدال گاز فشردم . ماشين از جا كنده شد ، زوزه كشان و با سرعت پيش رفت . اما هنوز به سر خيابان نرسيده پشيمان شدم ، بلافاصله دور زدم و بجاي اول خود بازگشتم اما او رفته بود . چند دقيقه اي همان جا ايستادم و بعد بناچار بازگشتم .
با وجودي كه در شركت كارهاي بسياري انتظارم را مي كشيد ، بخانه آمدم قبل از هر كاري براي آنكه اعصابم كمي آرام گيرد ، دوش آب سردي گرفتم و قهوه اي گرم و غليظ نوشيدم . آنگاه روي تخت دراز كشيدم . چشمانم را روي هم گذاشتم ، فكر كردم ديگر همه چيز تمام شده است ، درست مثل يك خواب . ديگر هرگز او را نخواهم ديد ، تمام نقشه هايم نقش بر آب شد چرا او حرفهاي مرا باور نكرد؟ من فكر مي كردم او دختري است كه مي تواند زندگي ام را بسازد و تا عمر دارم همراهم باشد ، ولي او حتي لحظه اي هم اين فكر را نكرد... سعي كردم بخوابم اما تلاشم بي ثمر بود . بي اختيار برخاستم بطرف پاركينگ رفتم ، درست سر جاي او داخل ماشين نشستم و پخش را روشن كردم موزيك ملايمي همراه با صداي نرم خواننده كه غزلي از حافظ را مي خواند فضاي داخل ماشين را پر كرد . بار ديگر چشمهايم را روي هم فشردم و همه آنچه را كه اتفاق افتاده بود مجسم نمودم . احساس كردم صداي خواننده لحظه به لحظه دورتر ميشود و پلكهايم سنگين ميشود .

زمانيكه چشمهايم را گشودم ابتدا به ساعتم نگاه كردم . تقريبا دو ساعت خوابيده بودم . بلافاصله ياد او در خاطرم نقش بست . با خود انديشيدم آن بار احوالپرسي را بهانه كردم ، اين بار چه كنم ؟ حتي اگر بتوانم بار ديگر او را ببينم ، مسلما مرا نخواهد پذيرفت . كاش بهانه اي داشتم كه يكبار ديگر بر سر راهش قرار گيرم . ولي افسوس كه همه چيز تمام شد و چه ناگوار . در آن لحظه بشدت احساس دلتنگي و شكستگي مي كردم. هرچند او مرا تحقير كرده و از خود رنجانده بود ، اما برايم اهميتي نداشت ، با اولين نگاهش همه چيز را فراموش مي كردم ، ولي ديدار او محال بود
با نااميدي از جاي برخاستم و بيرون آمدم . خواستم در را ببندم كه شيء براقي زير صندلي توجه ام را بخود جلب كرد در را تا آخر باز كردم و به داخل خم شدم از آنچه مي ديدم كم مانده بود از شادي فرياد بكشم . دستم را پيش بردم و آن را برداشتم ، يك گل سر كوچك بشكل پروانه كه بالهايش با نگينهاي رنگين تزئين شده بود . پروانه را در مشت فشردم و گفتم :" قاصدك عشق تو اينجا چه مي كني ؟"
اكنون كه پاسي از شب گذشته و من مشغول نوشتن هستم ، پروانه در مقابلم روي ميز قرار دارد نور چراغها بر روي بالهاي رنگينش مي رقصد ، كاش مي توانستم آن را براي هميشه نزد خود نگه دارم ، اما نمي شود اين پروانه بهانه من براي ديدار بهار زندگي ام است . درست مانند پروانه هاي واقعي كه بهار را نويد مي دهند . بنزد او مي روم و مي گويم من وظيف داشتم گمشده او را برگردانم ، او حتما توجيه مرا مي پذيرد ، ولي شايد بعد ها از او بخواهم اين پروانه زيبا را براي هميشه به من بدهد . من امشب را به اميد آينده اي زيبا و موفق و در انديشه او خواهم گذراند ، ولي گمان نكنم حتي لحظه اي بتوانم او را ...
- شما اينجا چه مي كنيد؟
دفتر از دست دختر جوان افتاد ، بخود آمد . لرزشي تمام بدنش را فرا گرفت . به جانب صدا برگشت و در مقابل خود كيانوش را ديد نگاهش را به زمين دوخت . نمي دانست چه بايد بگويد . مرد لب باز كرد و به طعنه گفت:" شما فراموش كرديد كه نبايد بدون اجازه به لوازم شخصي ديگران دست بزنيد؟"
- من .... من ..... يعني پدر بستني خريده بود ، من براي شما بستني آورده بودم .
- براي من ؟ شما هيچ وقت از اين كارها نمي كرديد.
- به خواست پدر اومدم ولي شما و آقاي جمالي هيچ كدوم نبوديد ، مي خواستم بستني رو اينجا بذارم و برم .....
- پس بخاطر پدرتون اومديد .
دختر پاسخي نداد كيانوش نيز منتظر پاسخ نماند پيش آمد و دفترش را از روي زمين برداشت و در همان حال گفت:" دونستن گذشته من براي شما آنقدر جالب بود كه پنهاني دفترچه خاطراتم رو مي خونديد؟
- من قصد نداشتم اين كا رو بكنم
- ولي من شما رو در حال مطالعه دفتر ديدم ، لازم نبود خودتون رو به زحمت بيندازيد و به اينجا بياييد . اگر اراده مي كرديد شخصا تقديم مي كردم .
لحن كلامش پر از طعنه و كنايه بود . ولي دختر جوان حرفي براي گفتن نداشت . دلش مي خواست از آن اتاق بگريزد ، ولي كيانوش راهش را سد كرده بود . او به طرف ميز رفت و ظرف بستني را برداشت نگاهش را به چشمان دختر دوخت و گفت :" كاملا آب شده نيكا خانم ، معلوم ميشه مدت زيادي از اومدنتون مي گذره . بايد حداقل يك فصل از كتاب زندگي منو خونده باشيد ، شايد هم بيشتر."
نيكا باز هم سكوت كرد . كيانوش دستش را درون موهايش فرو برد و گفت :" چرا جواب نمي ديد؟ چيزي بگيد."
- من فقط كنجكاو شده بودم . جلدي زيباي اون دفترچه نظرم رو جلب كرد. از اين بابت هم متاسفم . حالا هم ميخوام برم .
- البته سركارخانم بفرماييد
مرد كنار رفت و نيكا قدم پيش گذاشت و در آستانه در ايستاد . در حاليكه دستش بر روي دستگيره در قرار داشت يكبار ديگر رو گرداند . مسلما يك عذرخواهي به اين مرد بدهكار بود ، اما نمي توانست چيزي بگويد ، گويا لبانش را به هم دوخته بودند .
- اينجا منزل شماست . من كاره اي نيستم ، از طرفي يك بيمار رواني لايق مصاحبت با شما نيست .

- اصلا مسئله اين نيست .
- چرا همينه . من خوب مي دونم كه عليرغم خواست شما و مادرتون به اينجا اومدم ، مي دونم كه مزاحم شما هستم ، خصوصا مزاحمي كه عقل درست و حسابي هم نداره ، در عين حال دلتون به حال اين ديوونه مي سوزه ، نگاههاي پرترحمتون بيانگر ادعاهاي منه ، شما مسلما كنجكاو بوديد كه بدونيد چه كسي يا چه چيزي منو به وادي جنون كشونده . خوب حالا تقريبا همه چيز رو فهميديد . حالا مي دونيد ديوونه اي كه در مقابل شما ايستاده ديوونه اي كه مشت بر شيشه ها مي كوبه و نيمه شب ها زير برف و بارون سر به خيابونها مي ذاره ، مردي كه حتي آدرس زندگيش رو گم كرده چه مسيري رو پشت سر گذاشته .
- ولي من تنها چند برگ از اون دفتر رو خوندم
- هيچ مانعي در كار نيست ، شما مي تونيد باقيمونده داستان رو هم بخونيد .
نيكا در سكوت به كياونش چشم دوخت . مي خواست علت اين پيشنهاد را بداند ولي چيزي دستگيرش نشد بنابراين گفت :" شوخي مي كنيد؟"
- خير كاملا جديه
بعد دفتررا از روي ميز برداشت و جلوي نيكا گرفت ، نيكا مردد بود . با آنكه دلش مي خواست دفتر را بگيرد ، ول گفت :" متشكرم ، نمي تونم بپذيرم ."
- چرا؟

- مي ترسم از اينكه منو از راز زندگيتون آگاه مي كنيد . پشيمون بشيد .
كياونش لبخند پر تمسخري زد و پاسخ داد : " در زندگي من تمام اين كلمات بي معنيه پشيموني ، راز ، حتي خود زندگي ."
- به هر حال من تصميم ندارم قبول كنم .
- هر طور ميل شماست . ظاهرا به غلط تصور كردم كه داستان زندگي اين ديوونه ممكنه براي شما جالب باشه ، فراموش كرده بودم من تنها يكي از صدها بيمار رواني پدر شما هستم .
نيكا ديگر نمي توانست كنايه هاي او را تحمل كند . بنابراين گفت:" شب بخير آقاي مهرنژاد."
آنگاه در را گشود و بسرعت خارج شد . احساس مي كرد سايه كيانوش او را تعقيب مي كند بي اختيار شروع به دويدن كرد. از حياط گذشت و بطرف ساختمان خودشان آمد و با سرعت پله ها را پيمود ، خود را به اتاقش رساند ، داخل شد و دررا پشت سر خود قفل كرد . روي تخت دراز كشيد و به آن چه اتفاق افتاده بود انديشيد. كاش آن دفتر روي ميز نبود كه توجه اورا جلب كند.
فكر پاسخ گويي به پدر بيش از همه عذابش مي داد ، اگر كيانوش ماجرا را براي پدر مي گفت او مسلما از اين عمل نيكا شرمنده و دلگير مي شد ، اما واقعا دست خودش نبود!
اينكه او كيست و چرا به اين خانه آمده؟ سوالي بود كه از همان روز نخست ذهن دختر جوان را بخود مشغول كرده بود . از همان عصر جمعه كه او و پدرش تازه از گردش بعد از ظهر ، بازگشته بودند.
بمحض آنكه وارد حياط شدند ، ماشين مدل بالايي كه وسط باغ پارك شده بود توجهشان را بخود جلب كرد . نيكا هرگز بياد نمي آورد كه پيش از اين صاحب اين اتومبيل را ديده باشد ، براي دانستن هويت مهمان با سرعت به داخل ساختمان رفتند . بمحض ورود آنها مادر خبر ورود دكتر بهروزي را به همراه يك غريبه به آنها داد . نيكا دكتر بهروزي را خوب مي شناخت . او از دوستان نزديك پدرش بود ، از دوستان زمان تحصيل . پيشترها برخي اوقات به خانه آنها مي آمد ، حتي گاهي با خانواده ، ولي مرد دوم كه دكتر بهروزي او را آقاي مهر نژاد معرفي كرد ، نيكا هرگز نامش را هم نشنيده بود . آنها لحظاتي در پذيرايي نشستند و نيكا ديد كه دكتر بهروزي در گوش پدر نجوايي كرد و آنگاه پدر برخاست و هر دو را به اتاق كارش دعوت كرد . خودش هم بعد از اينكه به مادر و نيكا سفارش كرد كسي مزاحمشان نشود، به داخل اتاق رفت و در را بست ، مسلما دكتر بهروزي كار مهمي با پدر داشت كه او و مادرش را بشدت كنجكاو كرده بود. يكساعت ، شايد هم بيشتر بدين منوال سپري گرديد ، تا سرانجام در باز شد و مهمانان عازم گرديدند. نيكا مي شنيد كه دكتر و مرد غريبه پيوسته از لطف پدرش تشكر مي كردند . بالاخره مهمانان با اتومبيل غريبه ، خانه آنها را ترك گفتند و پدر تنها بازگشت . هنوز پايش را كاملا داخل ساختمان نگذاشته بود كه آن دو با يك دنيا سوال بطرفش هجوم بردند . دكتر آمرانه گفت :" اجازه بديد همه چيز رو توضيح مي دم . اتفاقا موضوع صحبتهاي ما به شما هم مربوط ميشه . حالا بياييد تا براتون تعريف كنم .
هر سه بر روي صندلي هايشان نشستند و دكتر اينگونه آغاز كرد :
- مردي رو كه بهروزي معرفي كرد ديديد... مهرنژاد رو مي گم ، اون مرد بسيار پولدار و تحصيل كرده ايه ، در ضمن از دوستان خيلي نزديك دكتر هم هست ، مهرنژاد برادرزاده اي داره كه مدتي پيش دچار بيماري شديد رواني شده ، چندماهي در بهترين كلينيك هاي رواني داخلي و خارجي بستري بوده ، الان تقريبا حالش بهتره ولي به بهبودي كامل نرسيده ، اونا ترجيح مي دن كه اين جوون مدتي تحت نظر يه روانپزشك خارج از آسايشگاه زندگي كنه ...
مادر نگذاشت پدر ادامه دهد و با اعتراض گفت :" ولي مسعود تو به من قول داده بودي كه ديگه طبابت نكني."
- عزيزم اين مورد استثناست. من نمي تونم تقاضاي نزديكترين دوستم رو رد كنم .
- خوب براي مداواي بيمارت كجا بايد بري؟
- من به جايي نميرم.
هر دو يك صدا پرسيدند:" نمي ريد؟"
پدر در حاليكه سعي ميكرد آرام و با احتياط صحبت كند ، پاسخ داد: " اون به اينجا مي آد"
مادر فرياد كشيد:" چي گفتي؟ اون به اينجا مي آد؟ خداي من ! مسعود ، تو خودت هم رواني شدي . آخه مگه اينجا آسايشگاهه كه هر ديوونه اي سرش رو پايين بندازه و بياد تو.
پدر سعي كرد او را آرام نمايد . براي همين گفت :" گوش كن عزيزم! اون براي ما هيچ مشكلي ايجاد نمي كنه ، اتاقهاي اونطرف باغچه رو به اون مي ديم ، در واقع جدا از ما زندگي مي كنه ، حتي مستخدمها و خدمتكارهاش رو هم با خودش مي آره تا تمام كارهاش رو انجام بدن ....
و به اين ترتيب بحث وجدل آغاز گرديد ، پدر اصرار ميكرد كه او بايد بيايد و مادر دليل مي آورد كه نمي تواند بپذيرد، و نيكا متحير به بحث آن دو مي نگريست . زماني پدر و لحظه اي مادر از او نظر خواهي مي كردند ، ولي نيكا نمي دانست كه بايد جانب كداميك را بگيرد ، به عقيده او آنها هر دو حق داشتند .
بالاخره مادر كه مي ديد اصرار فايده اي ندارد با لحن دلسوزانه اي گفت : " گوش كن مسعود ، من بخاطر خودت مي گم ، مگه اين تو نبودي كه مارو از تهران به اينجا كشوندي تا تو اين باغ در آسايش و سكوت زندگي كني؟ حالا بازم مي خواي برامون دردسر درست كني؟ چرا نمي ذاري راحت و بي دغدغه زندگي كنيم . خوب اگه اون ديوونه است بذار تو همون آسايشگاه بمونه ."
ولي پدر باز هم اصرار كرد:" افسانه خواهش ميكنم قبول كن كه اون بياد من مي دونم پذيرفتن يه غريبه توي اين خونه براي تو ونيكا مشكله ولي قول مي دم هيچ مسئله اي پيش نياد، باور كن . از طرف ديگه اون تو يه برزخ زندگي مي كنه ، در مرز سلامت و جنون براي همين هم نمي تونه ، يعني نميشه توي تيمارستان بمونه... افسانه به اون جوون فكر كن كه به من محتاجه."
مادر عصباني شد و فرياد كشيد:" تو براي مردم ساخته شدي . همه دنيا به تو نياز دارند ، بجز من و دخترت ، ما براي تو هيچ ارزشي نداريم اينطور نيست . گوش كن جناب دكتر تو روزهاي شيرين زندگي منو، جووني و وجودم رو ، همه چيزم رو به پاي مريضات ريختي و حالا يه مريض ديگه ."
آنگاه برخاست و بطرف اتاق خواب دويد و در را به روي خود بست . پدر هم به دنبالش پشت در رفت و از او خواهش كرد در را باز كند، ولي نيكا تنها صداي گريه اش را شنيد.
عليرغم مخالفتهاي مادر بالاخره در يك غروب زيباي پاييز بار ديگر آن اتومبيل مدل بالا وارد حياط شد ، اين بار اتومبيل سياه رنگي نيز در پس آن بود كه حتي زيباتر و شيك تر از اتومبيل اول بنظر مي رسيد .
نيكا بي صبرانه پشت پنجره ايستاده بود تا آنها را ببيند، درها گشوده شد، از ماشين اول دكتر بهروزي و همان غريبه كه آقاي مهرنژاد نام داشت پياده شدند. از ماشين دوم هم مردي ميانسال با سرعت پياده شد و در را گشود آنگاه جواني خارج شد كه از آن فاصله نيكا او را مردي بلند قامت با اندامي تكيده تشخيص داد، اما صورتش را بخوبي نمي ديد ، تنها عينك تيره روي چشمانش توجه اش را بخود جلب كرد. در نظر نيكا او هيچ شباهتي به ديوانگان نداشت !
طبق برنامه قبلي او در عماره آن سوي باغ ساكن گرديد، محل سكونت او با اتاق نيكا فاصله چنداني نداشت . طوري كه او بخوبي مي توانست پنجره هاي اتاقهايش را ببيند.
تازه وارد كه اكنون نيكا مي دانست كيانوش نام دارد ، براي ديدار از خانواده دكتر نيامد و يك راست به محل زندگي خود رفت . به فرمان او پرده هاي اتاقها كشيده شد و حتي براي پنجره هاي پرده توري ، پرده هاي ضخيم مخمل خريداري گرديد و به اين ترتيب تمام روزنه ها مسدود شد و ارتباط او با خارج قطع گرديد .
كيانوش هرگز رزها از خانه خارج نمي شد ، تنها گاهي آن هم بندرت هنگام غروب آفتاب و يا در واپسين دقايق شب براي پياده روي بيرون مي رفت و ساعتي بعد بي هيچ گفتگويي باز مي گشت ، تنها همدم او در اين روز و شبها خدمتكارش بود ، همان مرد اطو كشيده و رسمي كه روز اول در ماشين را برايش باز كرده بود بعد ها او فهميد كه جمالي نام دارد. جمالي چهره اي حتي بمراتب وهم انگيزتر از اربابش داشت . او هميشه در كنار كيانوش بود و حتي لحظه اي نيز اورا تنها نمي گذاشت.

نيكا بياد داشت در نخستين روزها ، دكتر پيوسته از وضعيت بسيار نامساعد روحي بيمار سخن مي گفت ، او بيماري جوان را افسردگي بسيار شديد ناشي از شوك عصبي تشخيص داده بود. و هر روز ساعتها در اتاق بيمار مشغول مداوا بود ولي به رغم تلاشهاي پيگير او كار معالجه بسيار كند پيش مي رفت و او نمي توانست بيمار جوانش را از استرسهاي شديد عصبي ، لرزش مداوم دستها ، سردردهاي چند روزه و كابوسهاي شبانه خلاص كند. او تمايلي به ديدار هيچ كس حتي خانواده اش نداشت و آنها نيز تنها به گرفتن گزارشات تلفني از دكتر اكتفا مي كردند.
نيكا بارها او را ديده بود كه نيمه هاي شب به آرامي درون باغ قدم مي زد در اين لحظات دخترك بيش از هر زمان ديگري از اين ديوانه مي ترسيد و شايد هيكل مردانه او را در زير فانوس مهتاب شبه هيولايي مي پنداشت. يكي دوبار نيز بطور اتفاقي او را در تاريك و روشن غروب و يا در زير نور لامپ ديده بود و بالاخره توانسته بود چهره اش را آشكارا ببيند او مردي بلند قامت با اندامي كشيده و نحيف بود صورتي استخواني ولي بسيار زيبا داشت و پوستش هميشه رنگ پريده و سرد بنظر مي رسيد ، ولي آنچه در اين ميان بيش از هر چيز ديگر توجه نيكا را بخود جلب كرده بود رنگ چشمان درشت و كشيده او بود، رنگ نامشخص چشمانش كه زماني نيكا آن را سبز گاهي خاكستري و مواقعي آبي مي پنداشت ، درست مانند چشمان نوزادان در نخستين روزهاي تولد و شايد معصوميت نگاه و چهره اش نيز به همين خاطر بود . در تمام اين ديدارهاي چند لحظه اي صحبتهاي آنان به يك سلام و يا عصر بخير خلاصه مي شد و جوان گويا چيز وحشتناكي ديده باشد بسرعت از برابر نگاههاي كنجكاو و نافذ نيكا مي گريخت . ولي نيكا هر بار كه او را مي ديد او را از دفعه قبلزيباتر مي يافت

تا جايي كه به ياد داشت هميشه مايل بود در جلسات مشاوره پدرش شركت كند و با بيماران او از نزديك آشنا شود. ولي مادرش هميشه او را از اين كار بر حذر مي داشت و نمي خواست او خود را درگير مسائل پدر كند. مادر كه اكنون با ديدن وضعيت رقت بار بيمار حس ترحم زنانه اش برانگيخته شده بود بجاي خرده گيري بر دكتر او را در مداواي بيمار تشويق و ياري مي نمود ولي نيكا را پيوسته از نزديك شدن به او باز مي داشت . حتي پدر نيز از او خواسته بود بر سر راه جوان قرار نگيرد .
با تمام اين حرفها اكنون كه اين بيمار جوان در چند قدمي او قرار داشت حس كنجكاويش بيش از پيش تحريك مي شد. آنچه در اين ميان بيش از همه برايش اهميت داشت دانستن گذشته جوان بود ، او مي خواست بداند چه ضربه اي بر پيكر او وارد شده كه كارش به اينجا كشيده شده است ، حتي گاهي بشوخي علت بيماري كيانوش را از پدرش مي پرسيد . ولي دكتر نيز با همان لحن طنز آلود پاسخ مي داد )) دكتر بايد محرم اسرار بيمار باشد)) با گذشت زمان و مساعدتر شدن حال بيمار ، نيكا گهگاه او را همراه پدر مي ديد كه در باغ گردش ميكرد، مادر براي او از غذايي كه درست ميكرد و يا كيك و شيريني كه مي پخت مي برد . مستخدمش آنها را مي گرفت و بعد بنوعي تلافي مي كرد و اگر بطور اتفاقي خودش جلوي در مي آمد ، بندرت جز تشكر حرف ديگري ميزد.
درست مثل امروز كه پدر از نيكا خواسته بود براي كيانوش بستني ببرد و اين پيشامد روي داد. با آنكه بخاطر اين كنجكاوي از خود عصباني بود، ولي بازهم قلبا تمايل داشت ادامه ماجرا را نيز بداند ، شايد اگر بار ديگر در فرصتي مشابه قرار مي گرفت باز هم همان كار را ميكرد، چون بشدت تشنه دانستن ادامه داستان بود. مي خواست بداند بالاخره كيانوش با آن پروانه كوچك چه كرده است؟ آيا توانسته بار ديگر آن دختر رويايي را ببيند؟ لحظه اي فكر كرد كاش دفتر را گرفته بود ولي باز پشيمان شد، مسلما اينطور بهتر بود. صداري در او را بخود آورد . قلبش به تپش افتاد . شايد پدر بود كه از ماجرا مطلع گرديده و اكنون براي سرزنش او آمده بود ، از فكر پاسخي كه مجبور بود به پدر بدهد ، احساس دلشوره كرد . باز هم صداي در آمد و يك نفر از پشت در گفت :" نيكا خوابيدي؟ بيا دخترم شامت سرد ميشه."
نفس در سينه محبوسش را آزاد كرد و پاسخ داد:" اومدم مادر"
از جاي برخاست ، خود را در آينه برانداز كرد و از پله ها پايين آمد. يكراست به آشپزخانه رفت، مادر ظرف سالاد را به دستش داد ، ناچار به اتاق رفت تا آن را بر روي ميز بگذارد ، نگاهي به اطرافش انداخت و چون دكتر را نديد پرسيد :" مادر! پدر كجاست؟"
مادر از داخل آشپزخانه پاسخ داد:" رفته دنبال كيانوش."
نيكا متعجب به آشپزخانه برگشت، مقابل افسانه ايستاد و گفت:" كيانوش؟!"
- بله ، امشب با ما شام مي خوره
- من خبر نداشتم !
- منم نمي دونستم . چند دقيقه پيش پدرت گفت.
- فكر نمي كنم بياد .
- پدرت كه مي گفت مي آد ... نمي دونم چرا دير كردند غذا سرد شد .
مادر با ظرف دسر بطرف ميز رفت، نيكا در دل به بخت بد خود نفرين كردو گفت :" لعنت به اين شانس ، از اين همه شب چرا امشب بايد بياد اينجا."
در همين لحظه صداي گفتگوي پدر و كيانوش را شنيد.
-000 تعارف نكن كيانوش جان! خواهش مي كنم بفرماييد.
نيكا از آشپزخانه سرك كشيد. كيانوش و بعد از او پدر داخل شدند . مادر از جاي برخاست كيانوش آرام شب بخير گفت و در كنار دكتر پشت ميز نشست. نيكا بصورت پدرش نگاه كرد، ناراحت بنظر نمي رسيد ، شايد كيانوش چيزي به او نگفته بود. مادر از داخل اتاق صدايش كرد :" نيكا عزيزم چراي نمي آي غذات سرد شد"
نيكا سعي كرد بر خود مسلط شود، بمحض آنكه از آشپزخانه خارج شد به آرامي سلام كرد . جوان بدون آن كه به او نگاه كند پاسخش را داد. نيكا پشت ميز جاي گرفت . دكتر كه بشقاب كيانوش را برداشت ، نيكا از زير چشم به او نگريست ، او هيچ توجهي به اطراف خود نداشت، حتي بنظر مي رسيد به غذاها نيز توجهي ندارد . دكتر پرسيد:" خوب پسرم چي بريزم؟"
- فرقي نداره دكتر، هر چي باشه خوب
- دست پخت همسرم حرف نداره بخور و قضاوت كن
بعد بشقاب پر را جلوي او گذاشت او آهسته گفت:" خيلي زياده!"
افسانه پاسخ داد :" اشكالي نداره هر قدر كه مي تونيد بخوريد . شما جوونيد ، براي شما كه اين چيزها زياد نيست."
او پاسخي نداد .پدر ظرف مرغ را جلويش گرفت، قطعه كوچكي برداشت . دكتر به سيب زميني هاي سرخ شده اشاره كرد ، ولي او تشكر كرد و بر نداشت . نيكا بي اختيار گفت:" بايد برداريد من سرخشون كردم."
پدر و مادرش هر دو با صداي بلند خنديدند ، ولي كيانوش تنها يك لحظه به نيكا نگاه كرد ، لبخند كمرنگي زد و باز سرش را پايين انداخت . اما اينبار مقدار كمي از سيب زميني ها را برداشت و يكي را به چنگال خود زد . شام در سكوت صرف شد تنها يكبار نيكا نمكدان را از پدر خواست ، ولي چون در دسترس كيانوش قرار داشت ، او آن را برداشت و مقابل نيكا گرفت ، نيكا در حاليكه به دستهاي لرزانش خيره شده بود ، نمكدان را گرفت و تشكر كرد
لحظاتي بعد پدر و كيانوش از جاي برخاستند . او در حين بلند شدن گفت: "خيلي خوشمزه بود، متشكرم"
آنگاه همراه پدر بطرف هال رفت. مادر به ظرف غذاي او اشاره كرد و گفت :" با اين همه كه گفتيم ، نگاه كن هيچي نخورد.فقط بازي كرد."
نبكا به بشقاب او نگاه كرد ، تنها سيب زميني ها را خورده بود! مادر مشغول جمع كردن ميز غذا شد و به نيكا گفت :" دخترم پذيرايي با شما ، ميز رو بذار براي من ."
نيكا به هال رفت و پرسيد:" آقايون چاي قهوه ؟"
پدر خنديد و گفت :" هر چي آقاي مهرنژاد ميل دارن."
نيكا منتظرانه به او نگريست. چند لحظه اي طول كشيد تا او سنگيني نگاه نيكا را دريافت . سرش را كمي بالا آورد و گفت:" هرچي خودتون دوست داريد و براتون آسونتره."
نيكا به آشپزخانه رفت ولي تمام حواسش به صحبتهاي پدر و كيانوش بود ، ولي تنها صداي پدرش را مي شنيد . كيانوش كاملا ساكت بود فنجانهاي پرشده را درون سيني چيد و به هال برگشت . مقابل كيانوش و پدر خم شد و سيني را كه نيمي از فنجان هايش چاي و نيم ديگر قهوه بود مقابل آنها گرفت ، با شيطنت خنديد و گفت :" حالا هركس هر چي دوست داره برداره."
- مي بينيد آقاي مهرنژاد بمعناي واقعي آتيشه!

كيانوش تنها لبخند زد، از همان لبخندهاي تصنعي هميشگي ! آنگاه دستش را پيش برد و فنجاني چاي برداشت، دكتر قهوه انتخاب كرد . نيكا مقابل آنها نشست و سيني را روي ميزش گذاشت . مادر با ظرفي از كيك شكلاتي وارد شد و در ضمن نشستن آن رابدست نيكا داد و گفت :" دخترم به آقاي مهرنژاد تعارف كن، شايد با چاي دوست داشته باشند."
نيكا بلافاصله برخاست و كيك را تعارف كرد. كيانوش تنها برش كوچكي برداشت پدر معترض شد و برش بزرگتري در بشقاب او گذاشت و خواست تا او تعارفات را كنار بگذارد . مادر نگاهي به كيانوش انداخت و گفت:چه عجب آقاي مهرنژاد بعد از هفت ،هشت ماه بالاخره افتخار ميزباني شما نصيب ما شد."
كيانوش با شرمندگي سر به زير انداخت و گفت :" كم سعادتي بنده خانم بوده ."
- خواهش ميكنم به هر حال ما دوست داريم بيشتر در خدمتتون باشيم ."
- شما لطف داريد ، ولي من به اندازه كافي مزاحم شما هستم .
- اين حرفا چيه؟ براي من شما و نيكا هيچ فرقي نداريد.
كيانوش اين بار تنها با تكان دادن سر تشكر كرد و در سكوت به بخاري كه از روي فنجان چاي بلند مي شد ، خيره گشت . دكتر گويا تمايلي به سكوت او نداشت دستي به پشتش زد و گفت :" سرد شد پسر."
كانوش سعي كرد لبخند بزند . آنگاه فنجان چاي را برداشت و جرعه جرعه مشغول نوشيدن شد . در آن حال آهسته گفت :" مي خواستم عرض كنم كه اگه اجازه بديد به تهران برگردم."
- تهران؟
- بله مي دونيد توي شركت كارهاي زيادي انتظارم رو مي كشند .
لبخند رضايت بر لبان دكتر نشست، زيرا او ميدانست ماههسات كيانوش حتي نامي از شركت هم نبرده ، تا چه رسد به آنكه قصد كار داشته باشد، ولي با اين حال مي ترسيد براي آغاز كار كمي زود باشد لذا گفت:" كار هميشه هست ، بنظر من بهتره شما يه كم ديگه استراحت كنيد."
- مي ترسم اونوقت حسابي تنبل بشم و ديگه هيچ وقت بشركت برنگردم.
همه خنديدند و دكتر گفت:" شما جوون و پرانرژي هستيد و براي كار كردن وقت زياد داريد."
- اگر شما صلاح نمي بينيد من اعتراضي ندارم.
- البته كيانوش جان شما آمادگي كار رو داريد و هر وقت كه خودتون بخواين مي تونيد شروع كنيد، ولي اگر نظر منو بخوايد چند هفته صبر كنيد . كار شما تو شركت سنگينه و نياز به آمادگي كامل داره.
نيكا بي اختيار پرسيد:" شما چه كاره هستيد؟"
هنوز جمله اش تمام نشده بود كه پشيمان شد. خودش هم نفهميد چرا اين سوال را پرسيد وقتي كه جوابش را مي دانست . كيانوش لحظه اي به نيكا خيره ماند . نيكا انتظار داشت او بگويد( شما كه خونديد ديگه چرا ميپرسيد؟) ولي او با متانت پاسخ داد:" توي يه شركت بازرگاني كار مي كنم ، كارمندم اما نه تو آبدار خونه."
پدر اضافه كرد:" ايشون مدير هستند."
و اين چيزي بود كه نيكا بخوبي مي دانست حتي متوجه كنايه كيانوش نيز شد.
كيانوش به ساعتش نگاه كرد و آرام گفت :" خوب من بايد كم كم رفع زحمت كنم ، امشب حسابي شما رو به زحمت انداختم ."
همسر دكتر پاسخ داد:" تازه سر شبه ، شما كه شام نخورديد ، لااقل بفرماييد ميوه بخوريد."
- به اين زودي خوابت گرفته جوون؟
كيانوش رو به دكتر كرد و گفت:" شما كه بهتر مي دونيد من اغلب تا نيمه هاي شب بيدارم ، ولي خانم ها حتما خسته هستند و بايد استراحت كنند."
بعد بي آنكه اجازه پاسخ به كسي بدهد از جاي برخاست بار ديگر تشكر كرد، شب بخير گفت و به راه افتاد. دكتر تا دم در او را مشايعت كرد. نيكا به صندلي خالي او نگريست ، ناگهان چيزي توجهش را جلب كرد. نزديكتر رفت درخشش يك خودنويس بود . آن را برداشت مسلما متعلق به كيانوش بود. نگاهي به بدنه آن كرد بر بالاي لوله آن كنار گيره حروف (ك . م) به لاتين حك شده بود . با سرعت به طرف در رفت ، در بين راه با پدر كه داخل ميشد برخورد كرد ، دكتر متعجب پرسيد :" كجا؟"
و او در حاليكه مي دويد خودنويس را در هوا تكان داد و گفت: خودنويسه كيانوشه ، ميخوام بهش بدم."
بعد بطرف حياط دويد . كيانوش را ديد كه آرام آرام به آن سوي باغ مي رفت فرياد زد:" آقاي مهرنژاد... آقاي مهرنژاد."
كيانوش بطرف او برگشت ، از ديدنش يكه خورد و برجاي متوقف شد نيكا به او رسيد . كيانوش پرسشگرانه نگاهش كرد. نيكا دستش را بالا آورد، خودنويس را به او نشان داد و در حاليكه نفس نفس ميزد، بريده بريده گفت: " خودنويس ... شماست روي مبل... افتاده بود."
- چرا انقدر دويديد؟ خوب فردا صبح مي آورديد، عجله اي در كار نبود.
نيكا پاسخي نداشت لحظه اي سكوت كرد ، ولي ناگهان توجيهي به ذهنش رسيد و گفت:" فكر كردم شايد بهش نياز داشته باشيد."
كيانوش لبخندي زد و گفت: به هر حال متشكرم .... لطف كرديد.
آنگاه سرش را پايين انداخت تا برود ولي نيكا باز او را صدا كرد:" آقاي مهرنژاد!"
او بار ديگر برگشت و گفت:"بله!"
نيكا سكوت كرد كيانوش گفت:"نكنه پشيمون شديد."
- نه !
- پس بفرماييد.
- شما 000 شما هنوز هم بخاطر مسئله امروز از من دلگيريد؟ ... خيلي لطف كرديد كه به پدر چيزي نگفتيد ، ناراحت ميشد.
كيانوش با صداي بلند خنديد نيكا جا خورد و كمي ترسيد ، ولي او بخود آمد ناگهان ساكت شد و گفت:" شما كاري نكرديد كه من ناراحت بشم ، كه گفتم مي تونيد بقيه اون دفتر رو هم بخونيد. من فقط كمي عصباني شدم و حالا عذر مي خوام "
نيكا سرش را پايين انداختو گفت : من بايد عذر خواهي كنم ، منو ....
اما كيانوش نگذاشت ادامه دهد و گفت :" گفتم كه نيازي نيست آنگاه خودنويس را در ميان انگشتانش چرخاند و ادامه داد: مي دونيد نيكا خانم ....
لحظه اي مكث كرد و باز تكرار كرد: نيكا خانم هيچ مي دونيد نام خيلي قشنگي داريد؟
نيكا پاسخي نداد و او ادامه داد: حتما متوجه شديد كه من جمله ام رو تغيير دادم؟
- بله.
- مي دونستم مي فهميد براي همين هم اعتراف كردم.
- يعني اسم من قشنگ نيست.
- چرا، خيلي هم زيباست . ولي جمله من اين نبود.
نيكا پرسيد:" حالا نمي خواهيد جمله اصلي رو بگيد."
- چرا ، مي خواستم بگم هيچ مي دونيد كه اين خودنويسم برگي از اون دفتره.
- پس خوب شد كه بلافاصله براتون آوردم ، مسلما خيلي با ارزشه
كيانوش لحظه اي درنگ كرد و زير لب گفت:" شايد"
بعد بدون هيچ كلام ديگري راه افتاد، نيكا در حاليكه دور شدنش را تماشا ميكرد ، حس كرد با حرفش او را رنجانده است .

قسمت دوم : [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

خودش هم نمي دانست چرا همراه پدر ومادرش بمنزل همكار پدر نرفته بود ، شايد علتش اين بود كه نمي توانست دختر لوس و دردانه آقاي فرامرزي را تحمل كند ، ولي اكنون فكر آنكه آنها براي شام نيز بازنگردند . اورا از نرفتن پشيمان ميكرد. كتابي را كه ميخواند بست وكناري گذاشت . پشت پنجره رفت و به حياط نگاه كرد . چشمش به اتومبيل كيانوش افتاد . ناگهان فكري بمغزش خطور كرد :" خوبست سري به او بزنم" بودن اتومبيل در حياط نشانه آن بود كه خودش هم منزل بود، چون بتازگي دكتر به او اجازه داده بود در مسيرهاي خلوت و براي مدتهاي محدود رانندگي كند ، و او به دكتر اطمينان داده بود كه مطابق ميل او رفتار كند. به هر حال نيكا هرگز شاهد ورود و خروجش نبود . بيش از يك هفته از شبي كه كيانوش مهمان آنها بود مي گذشت و بعد از آن نيكا او را نديده بود، ولي حالا دلش ميخواست به ديدارش برود و مهم ترين انگيزه اين ديدار همان حس عجيب دانستن ادامه داستان آن دفتر بود ، چون اميدوار بود كه يكبار ديگر كيانوش خواندن آن دفترچه را به او پيشنهاد كند و او بپذيرد.
ترديد به دلش چنگ ميزد ، نمي دانست بايد چه كند. لحظه اي فكر كرد، آنگاه تصميم خود را گرفت ، محكم از جاي برخاست و با خود گفت :" چه اشكالي داره كه سري به اتاق كيانوش بزنم . اون چند ماهه اينجاست ولي من تابحال به ديدنش نرفتم ، حالا ميخوام برم"آنگاه مقابل آينه لباس پوشيد ، سر ووضع خود را مرتب كرد و بطرف در رفت ، ولي هنوز در را كاملا باز نكرده بود كه صداي زنگ تلفن برخاست ، بي اعتنا به راه خود ادامه داد ، اما ناگهان فكر آنكه مادر پشت خط باشد و نگران او شود ، سبب شد بطرف تلفن بدود و گوشي را بردارد.
- 000 الو.
- ايران.
- بله صداتون خوب نمي آد.
- منزل دكتر معتمد
- بله ، عمه جون شما هستيد؟
- دخترم نيكا تويي؟
- بله عمه، صداتون خوب نمي آد . لطفا بلندتر.
- حالت خوبه؟
- خوبم مرسي ، شما چطوريد؟
- منم خوبم ، پدر ومادرت چطورند؟
- خوبند ، سلام مي رسونند، رفتند خونه آقاي فرامزي.
- كي؟
- فرامرزي دوست پدر
- آهان ... ديگه چه خبر؟
- سلامتي ، خبرها پيش شماست.
- شما كه يادي از ما نمي كنيد.
- ما هميشه به فكر شما هستيم ، منتها پدر خيلي گرفتاره.
- مي دونم دخترم شوخي كردم، راستي اون پسره كه اومده بود خونه تون هنوز حالش خوب نشده؟
- حالش خيلي بهتره ، ولي پدر هنوز اجازه نداده كه بره شما چي؟ دكتر شما چي گفت؟ كي برمي گرديد؟
- هفته ديگه عمه جون
نيكا با شادي فرياد كشيد:" راست مي گيد هفته بعد؟"
- بله عزيزم
نيكا با شرم پرسيد:" ايرج هم مي آد؟"
- اي شيطون ... راستش رو بخواي بيشتر بخاطر تو و ايرج مي خوام بيام. تازه شادي هم مي آد، دوست داره تو مراسم نامزدي داداش و دختر داييش شركت كنه.
- عاليه عمه جون! خيلي دلم براي شادي تنگ شده بود
- براي ايرج چي؟
نيكا خنديد و پاسخ داد:" براي همه تون. عمه چه وقت مي رسيد؟"
- هنوز دقيقا معلوم نيست.
- ولي ما مي خوايم بياييم فرودگاه استقبال .
- دوباره زنگ ميزنم عزيزم ، ساعت و شماره پرواز رو بهت اطلاع مي دم خوب عمه ديگه كاري نداري؟
- نه متشكرم
- ببينم نمي خواي با كسي حرف بزني؟
- مثلا كي؟
- نمي دونم تو چي دوست داري؟
نيكا فقط خنديد و عمع گفت:" ايرج اينجاست مي خواهد باهات صحبت كنه."
با شنيدن اين جمله دختر جوان احساس حرارتي عجيب كرد، عمه بار ديگر گفت:" خوب با من كاري نداري؟"
- نه ... سلام برسونيد.
- سلامت باشي... گوشي.
- الو!
- سلام!
- سلام يكي يكدونه دختردايي! حالت چطوره؟
- از احوالپرسي هاي شما پسر عمه.
- شرمنده خانم، تهران تلافي مي كنم.
- ببينيم و تعريف كنيم
- خوب مامان رفت بيرون ، بريم سر حرف خودمون . نيكا باور كن خيلي خيلي دلم برات تنگ شده، دختر من هر وقت از مرز مي گذرم احساس مي كنم بيشتر از هر وقت ديگه دوست دارم...
- براي همينه كه نه ماهه رفتي؟
- گرفتار عمل مامان بودم ، وگرنه تا حالا ده مرتبه اومده بودم .
- حالا عمه ديگه خوب شده؟
- آره بابا دكتر گفت مي تونيد برگرديد، ولي چون عمل حساسي بوده بايد باز هم استراحت كنه.
- خوب قلبه، شوخي بردار نيست .
- آره ولي شكرخدا تموم شد.
- عمه گفت هفته بعد برمي گرديد.
- بله خانم خودت رو براي عروسي حاضركن.
نيكا خنديد و ايرج ادامه داد:" بمجرد اينكه پام به ايران برسه مقدمات جشن رو فراهم مي كنم ، يه نامزدي حسابي ، موافقي؟"
- چه جورم .
- پس ديگه مشكلي در كار نيست ... آخ آخ داشت يادم مي رفت حال پدر زن و مادر زن عزيزم چطوره؟
- خوبند سلام مي رسونن، ولي اگه بدونن داماد بي معرفتي مثل تو دارن بهترم مي شن.
- چه كنم وقتي با تو حرف مي زنم خودمم فراموش مي كنم.
- بسه بسه ، ديگه انقدر شلوغش نكن.
- چشم ، خوب ديگه مزاحمت نمي شم خانم.
- خواهش مي كنم شما مراحميد.
- امري باشه در خدمتم.
- عرضي نيست ممنون.
- پس خداحافظ
- به سلامت
- راستي نيكا
- براي ديدنت لحظه شماري مي كنم.
- منم همين طور.
نيكا بلافاصله گوشي را گذاشت ، دستش را روي گونه اش گذاشت، حرارت سوزاني را زير انگشتانش احساس كرد ، بطرف آشپزخانه دويد و از داخل يخچال شيشه آب سردي را برداشت و ليوانش را پر كرد ، ولي هنوز اولين جرعه را ننوشيده بود كه صداي توقف ماشين پدر را در حياط شنيد. به طرف پنجره رفت و مادرش را ديد كه از ماشين پياده مي شد. ليوان را بر روي ميز گذاشت و بطرف حياط دويد تا هر چه زودتر خبر تازه را به پدر و مادرش بدهد.

****************
نيكا در حاليكه فرياد مي كشيد) دير مي رسيم من مي دونم) قدم به حياط گذاشت از دور كيانوش و آقاي جمالي را در حال پاك كردن شيشه اتومبيل ديد.
كمي جلوتر رفت . كيانوش دستمال را از جمالي گرفت و خود مشغول شد و جمالي به داخل ساختمان برگشت. در حالي كه دسته گلي را كه در دستش بود در هوا تكان مي داد بسوي او پيش رفت . كيانوش در آخرين لحظات متوجه اوشد، سرش را بالا آورد ، نيكا با شادي خنديد و گفت:
- سلام آقاي مهرنژاد
- سلام خانم شب بخير، جايي تشريف مي بريد؟
- بله اگه پدر ومادذرم حاضر بشن .... من مي دونم دير مي رسيم، از اينجا تا فرودگاه اين همه راه.
- آهان پس به استقبال عمه تون مي ريد؟
- بله!
- شما رو خيلي سرحال مي بينم.
- تعجبي نداره ، چون بعد از ماهها عمه ام رو مي بينم.
- ايشون مريض بودن؟
- بله براي جراحي قلب رفته بودن، البته اونجا خونه دخترشون بود، شادي اونم مي آد.
- كه اين طور عمه ، دختر عمه و پسر عمه درست گفتم.
- بله!
- مي تونم سوالي بكنم؟
- البته!
- شما نسبت ديگه اي هم با پسر عمه تون داريد؟
- منظورتون رو نمي فهمم؟
- نشنيده بگيريد.
نيكا لحظه اي سكوت كرد و بعد گفت :" نه آقاي مهرنژاد... فعلا نه"
- پس به زودي...
-بله!
- تصورش رو مي كردم ، شما اين روزها خيلي شاد هستين.
نيكا خنديد . كيانوش به گلها نگاه كرد و گفت:" دسته گل قشنگيه!"
- متشكرم ، مي دونيد من زياد از گل ميخك خوشم نمي آد
- چه گلي رو دوست داريد؟
- گل سرخ
- خوب پس چرا گل ميخك خريديد؟
- آخه ..... آخه.....
- فهميدم مسلما مطابق سليقه پسر عمه تونه
- همين طوره .
كيانوش لبخند زد و طور به نيكا نگاه كرد كه او احساس كرد مسخره اش مي كند ، بعد مشغول كار خود شد. نيكا هم بطرف ماشين پدر رفت و يكباره فرياد زد:" خداي من!"
كيانوش با سرعت به جانب او برگشت و پرسيد:" چي شده خانم معتمد؟"
- لاستيك ماشين پدر پنچره.
- خوب اشكالي نداره، حتما دكتر زاپاس دارن.
- ولي آقاي مهرنژاد اين كار كلي وقت ميگيره.
در همين لحظه دكتر وهمسرش نيز سر رسيدند نيكا با عصبانيت گفت:" مي بينيد جناب دكتر"
- خداي من! نمي دونستم پنچره
- دير ميشه .... ديرميشه ، من از اولم گفتم.
- شلوغ نكن دختر ، پدرت الان لاستيك رو عوض ميكنه
- متاسفانه نمي تونم افسانه جون
- چرا؟
- چون زاپاس هم پنچره
- شنيديد مادر، واي حالا بايد چكار كنيم؟
كيانوش جلو آمد و گفت "اينكه مسئله اي نيست دكتر" بعد سوئيچ اتومبيلش رااز جيب در آورد و مقابل دكتر گرفت و ادامه داد:" بفرماييد اين هم ماشين ، در اختيار شماست."
- ولي كيانوش جان مثل اينكه شما خودتون مي خواستيد بيرون بريد؟
- خوب نمي رم.
- ولي اين درست نيست ما با آژانس ميريم.
- دكتر شوخي مي كنيد؟ كار من واجب نبود. فقط ميخواستم براي هواخوري برم، باشه يه وقت ديگه .
همسر دكتر گفت: كيانوش جان شما هم با ما بيا هم هواخوريه ، هم ما خوشحال مي شيم .
- منم از مصاحبت شما خوشحال مي شم
- پس ديگه مشكلي نيست ، نيكا ، افسانه سوار بشيد ، آقاي مهرنژاد زحمت مي كشند و ما رو مي رسونن . براي برگشتن هم يه فكري مي كنيم
- دكتر اگه اجازه بديد ترجيح مي دم مزاحمتون نشم ، محيط پر سر و صداي فرودگاه غير قابل تحمله ، از او گذشته من با خودم عهد كردم هيچ وقت براي استقبال يا بدرقه كسي به فرودگاه نرم .
دكتر با ترديد سوئيچ را گرفت و تشكر كرد ، كيانوش جلو رفت و درها را باز كرد و خود كنار ايستاد . دكتر و همسرش در صندليهاي جلو جا گرفتند و نيكا در حاليكه تمام حواسش متوجه آخرين جمله كيانوش بود، جلوي در ايستاد و به كيانوش كه رو به رويش ايستاده بود ، آرام گفت:" آقاي مهرنژاد فرودگاه هم برگه اي از اون دفتره؟"
كيانوش جلو آمد ، لحظه اي نگاهش را بصورت نيكا دوخت و گفت:" بله ، به وقتش اون دفتر رو در اختيارتون مي ذارم ، با وجودي كه روزگاري ابدا مايل نبودم كسي حتي خطي از اون رو بخونه ... ولي ....
كيانوش سكوت كرد ، نيكا نمي دانست ادامه جمله اش چيست ، ولي منتظر هم نماند و سوار شد. كيانوش در را بست و ماشين بحركت در آمد . نيكا برگشت و به پشت سرش نگاه كرد . دكتر از پنجره سرش را بيرون آورد و گفت:" بازم متشكرم، خدانگهدار"
كيانوش دستش را بلند كرد و چون هميشه آن لبخند ساختگي بر لبش درخشيد و هنوز ماشين از خانه خارج نشده بود كه سلانه سلانه بطرف اتاقش رفت.
دكتر در آينه نگاهي به نيكا كرد و گفت:" مرد جالبيه

نيكا با سر تصديق كرد و آرام گفت :" خيلي جالب!"
مادر وارد گفتگوي آنها شد و گفت :" مسعود حالش خيلي خوب شده."
- بله ولي هنوز سر دردهاي عصبي و تشنج دستها و پاهاش برطرف نشده و شايد تا يكي دو سال هم همين طور بمونه من اونو از صفر ساختم واقعا ويرونه بود."
- نيكا نگاهي خريدارانه به دور و برش كرد و گفت: عجب ماشين قشنگي داره!
- بله!
- خيلي گرون قيمته ، نه؟
- گمون كنم ، خوب اون صاحب يكي از بزرگترين شركتهاي بازرگانيه . قبل از اين بيماري يادم مي آد همه صحبت از اون مي كردند . من نقلش رو زياد شنيده بودم، باعث تعجب بود كه مرد جووني به سن و سال اون، چنين مدير لايقي باشه .
- مي دوني مسعود من خيلي ازش خوشم مي آد خيلي آقاست، رفتارش خيلي مودبانه و متينه.
- موافقم ، تو چطور نيكا؟
نيكا كه در خود فرو رفته بود، با شنيدن اسمش گويا از خواب پريده باشه ناگهان بخود آمد و براي آنكه خود را متوجه نشان دهد بجاي پاسخ سوالي كه نشنيده بود گفت:" راستي رشته اش چيه؟"
- فوق ليسانس مديريت بازرگاني
- جدي؟ مسعود فوق ليسانسه؟
- بله!
- پس حتما از بس درس خونده و كار كرده به اين روز افتاده
- تصور نمي كنم مادر ، مسئله بيشتر از اين حرفهاست
دكتر با تعجب به نيكا نگاه كرد و پرسيد:" تو در اين مورد چيزي مي دوني؟"
نيكا دستپاچه پاسخ داد:" نه .... فقط حدس ميزنم."
- مسعود خيلي مونده؟ نيكا راست مي گه دير شد، خدا كنه بموقع برسيم
- مي رسيم خانم ، نيكا خانم عجله داره زودتر نامزدش رو ببينه شما چرا؟
هر دو با صداي بلند خنديدند نيكا كه از شدت شرم گونه هايش گل انداخته بود معترضانه گفت:"ا... پدرجون..
بقيه راه تقريبا در حالت سكوت و اضطراب ناشي از تاخير گذشت ، ولي بالاخره وارد پاركينگ فرودگاه شدند. دكتر چندين مرتبه قفل درهاي ماشين را چك كرد و نيكا و افسانه را عصباني ساخت ، ولي او خونسردانه در مقابل فريادهاي اعتراض آنها گفت : امانت مردمه بعد با سرعت بطرف سالن انتظار به راه افتادند ، هنوز قدم اول را بداخل سالن نگذارده بودند كه بلندگو شماره پرواز ميهمانان را اعلام كرد . لحظات در نظر نيكا كند و كشدار مي گذشت . او دائما در ميان مسافريني كه از پشت شيشه مي گذشتند سرك مي كشيد ، ولي نشاني از مسافران خود نمي يافت . بالاخره انتظار پايان يافت و چشمان منتظر نيكا بر چهره عمه و دو نفر همراهش خيره ماند . عمه مانند هميشه بود همان صورت شكسته و نگاه مهربان ، ولي آن دو نفر را گويا هرگز نديده بود چهره شادي خيلي فرق كرده بود ، ولي نه به اندازه چهره عجيب ايرج با آن موهاي بلند و مسخره ، نيكا از ديدن هر دوي آنها يكه خورد ، ولي به روي خود نياورد . از ميان منتظران راهي به پشت شيشه جست و براي عمه و خانواده اش دست تكان داد . آنها نيز كه در ميان استقبال كنندگان بدنبال خانواده دكتر مي گشتند ، بلافاصله متوجه نيكا شدند و با لبخند برايش دست تكان دادند .
لحظاتي بعد نيكا بطرف عمه دويد و خود را در آغوش او انداخت ، بعد از آن شادي را صميمانه بوسيد . دكتر خواهرش را در آغوش كشيد و از احوالش پرسيد . آنگاه در حاليكه بين خواهر و خواهر زاده هايش قرار گرفته بود ، بطرف پاركينگ به راه افتادند ، ايرج و نيكا چند قدمي با بقيه فاصله گرفته بودند و عقب تر حركت مي كردند ، ايرج گفت :" حال همه رو پرسيدي غير از من."
- خوب اينكه ناراحتي نداره حال شما چطوره ايرج خان؟ سفر خوش گذشت ؟
- خوبم ، ممنون جاي شما در تمام مدت خيلي خيلي خالي بود
- دوستان بجاي ما
- دوستان بسيار، ولي هيچ كدوم نمي تونند جاي شما رو بگيرن ، حتما بايد يه سفر با هم بريم اونطرفي
نيكا لبخندي زد و چون نزديك ماشين رسيده بودند به وسط جمع پريد و گفت:" صبر كنيد ، اگه گفتيد ماشين ما كدومه "
باوجودي كه ماشين كيانوش دقيقا مقابل چشمهاي آنها قرار داشت ، هيچكدام به آن اشاره نكردند . بالاخره وقتي نيكا به تمام پاسخهاي آنها جواب منفي داد، ايرج با انگشت به ماشين كيانوش اشاره كرد و به شوخي گفت: نكنه مي خواي بگي اينه؟
نيكا با شيطنت پاسخ داد: چرا كه نه؟
ايرج با نعجب به دكتر نگاه كرد. در اينحال نيكا سوئيچ را از پدرش گرفت و در را باز كرد و گفت: خواهش ميكنم بفرماييد
ايرج در حين سوار شدن گفت:" خداي من! داي جان حسابي وضعت خوب شده! ماشين مدل بالايي داري.
دكتر در حاليكه استارت ميزد گفت: بله البته فقط همين امشب .
شادي كنار ايرج روي صندلي جلو نشست و گفت: ببينم نكنه بخاطر ما از آژانس ماشين كرايه كرديد؟
نيكا خنديد و جواب داد : نخير اين ماشين به ما پيشكش شده
ايرج ناباورانه پرسيد: از طرف چه كسي؟
نيكا صدايش را بم كرد و گفت: از طرف هواداران
عمه نگاهي به همسر دكتر كرد و گفت : نيكا چي مي گه افسانه جون؟
- شوخي ميكنه الهه خانم . مي خواستيم بيايم ماشين مسعود پنچر بود آقاي مهرنژاد سوئيچش رو به ما داد تا بموقع برسيم .
- ايرج برگشت و گفت: آقاي مهرنژاد، اون ديگه كيه زن دايي؟
- همون پسري كه داره تو خونه مداواش مي كنه .
- پس اسمش مهرنژاده .
- نه آقا اسمش كيانوشه، مهرنژاد فاميليشه
ايرج به نيكا نگاه كرد و گفت : با ما هم بله شيطون؟
- چرا كه نه.
همه خنديدند و ايرج گفت : پس لقمه بزرگي برداشتي دايي جون، طرف بايد خيلي پولدار باشه
- پولدار كه هستند ، ولي به من ربطي نداره .
- چطور به شما ربطي نداره؟
- من اينكارو فقط بخاطر دوستم آقاي بهروزي قبول كردم ، نه منافع مادي

قسمت سوم : [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

ولي خوب ... حق معالجه رو كه بايد بگيري.
دكتر پاسخي نداد و دنده عوض كرد. ايرج به خنده رو به خواهرش كرد و گفت: شادي دوست داشتي جاي اين ديوونه بودي؟
شادي رو به نيكا كرد و گفت:" مي بيني چي ميگه؟ خدا نكنه من جاي اون باشم."
- بيچاره پولداره! ماشينش رو ببين.
- اگر كمي ديگه تبليغ كني ممكنه نظرم عوض بشه .
نيكا نمي دانست چرا وقتي ايرج كلمه (ديوانه ) را آن هم با آن لحن زننده ادا كرد بي علت ناراحت شد، احساس كرد او به كيانوش توهين مي كند. عمه دستش را به شانه نيكا زدو او روي برگرداند ، عمه پرسيد: خيلي جوونه؟
- بله عمه جون ، حدود 30، 31 سالشه
- بميرم براي دل مادرش، حالش خيلي بده؟ ديوونه ديوونه است؟
- نه حالا كه بهتر شده ، ولي ناراحتي شديد اعصاب داره .
- چرا؟
نيكا شانه هايش را بالا انداخت و گفت: نمي دونم ، پدر چيزي نميگه .
ايرج وارد بحث شد و گفت:" بايد آدم جالبي باشه ، دلم ميخواد ببينمش."
- پدر ايرج مي تونه كيانوش رو ببينه؟
- اگر كيانوش تمايل داشته باشه ما مي تونيم به خونمون دعوتش كنيم ، ولي مطمئن نيستم قبول كنه ، اون به تنهايي رغبت بيشتري نشون مي ده.
شادي سرش را به عقب گرداند و آرام پرسيد:" نيكا خوشگله؟"
- خيلي! هم خوشگل ، هم خوش تيپ ، هم مودب
- پس حتما دعوتش كنيد.
نيكا و شادي هر دو با صداي بلند خنديدند ، ايرج بطرف نيكا برگشت و گفت :" خانمها بلندتر ، اجازه بديد ما هم بخنديم ."
- متاسفم ايرج جان مخصوص خانمها بود.
افسانه نگاهي به شادي كرد و گفت:" خيلي حيف شد كه مازيار نيومد، كاش اون و پسرت رو هم مي آوردي."
- زندايي به پاي اونا مي نشستم تا آخر سال هم نمي تونستم بيام ، هومن مدرسه داره ، گذاشتمش پيش مازيار ، بذار تنها بمونه بچه داري كنه تا قدر منو بفهمه.
- دايي بيكار بودي اومدي حومه شهر، حالا اين همه راه رو بايد بريم .
- در عوض دايي جان كلي با صفاست .
- اصلا داداش اين چه زحمتي بود براي خودتون درست كرديد؟ مي رفتيم خونه خودمون ، مزاحم شما نمي شديم .
- زحمت چيه الهه خانم؟ شما بايد استراحت كنيد. براي شما هم زندگي تو حومه شهر خوبه ، فعلا چند روزي خونه ما بد بگذرونيد.
- زن داداش جون مگه با شما بدم مي گذره .
- اه ! خانمها چه تعارفاتي تكه پاره مي كنن دايي .
دكتر لبخند زد و گفت:" خوب رسيديم حتما خسته شديد؟
- نه دايي جون اتفاقا بعد از مدتها ديدن خيابوناي تهران براي من كه جالب بود، حتما براي مادر و ايرج هم همين طور بوده مخصوصا تو اين ماشين كه كسي خسته نميشه .... نيكا فردا اين ماشين رو بر مي داريم مي ريم گردش .
- نقشه نكش خواهر جون وگرنه صاحبش به حسابت ميرسه .
- اتفاقا كيانوش اينطوري نيست .
- مثل اينكه ديوونه ها خيلي به دلت مي شينن دختر دايي جون.
نيكا از طعنه ايرج هيچ خوشش نيامد. در همان حال دكتر كه براي باز كردن در حياط پياده شده بود ، دوباره سوار شد . ماشين داخل حياط شد و مسافرين پياده شدند .
نيكا بلافاصله به پنجره اتاق كيانوش نگاه كرد ، شياري از نور از لا به لاي پرده بيرون ميزد. او هنوز بيدار بود . به دكتر كه همراه مهمانان داخل مي شد نزديك شد و گفت:" پدر سوئيچ كيانوش رو امشب بهش مي ديد؟"

فكر مي كني لازمش داشته باشه؟
نيكا شانه هايش را بي تفاوت بالا انداخت و گفت:" نمي دونم"
پدر سوئيچ را به دخترش داد نيكا گفت:" كيانوش بيداره ، ازش دعوت مي كنم بياد پيش ما؟"
- فكر نمي كنم بياد ، ولي تعارفش كن.
- شما بريد من زود مي آم .
نيكا بطرف ديگر حياط دويد و در ساختمان را زد، پس از چند لحظه آقاي جمالي در را گشود و گفت: كاري داشتيد؟
- شب بخير ، مي خواستم سوئيچ آقاي مهرنژاد رو پس بدم .
-به من بديد. ايشون كسي رو نمي پذيرن، سرشون درد مي كنه.
- به من بديد. ايشون كسي رو نمي پذيرن، سرشون درد ميكنه .
- متاسفم اگه لازمه پدرم رو خبر كنم؟
- نه لزومي نداره، دستور نفرمودند. حالا سوئيچ رو بديد و بريد
نيكا از برخورد او تعجب نكرد، چون اين مرد هميشه با او همين طور رفتار ميكرد. گاهي اوقات كه به نيكا نگاه ميكرد، مي شد شعله پر فروغ نفرت را در نگاهش عيان ديد . نيكا سوئيچ را بالا آورد تا به او بدهد كه صدايي پرسيد:" جلال كيه؟"
او به داخل برگشت و گفت :" دختر دكتر، سوئيچ رو آورده آقا، داشتن مي رفتن."
- بگيد اگر كاري ندارن تشريف بيارن تو .
- ولي ايشون مهمان دارن.
نيكا واقعا عصباني شد ، ميخواست فرياد بزند( به تو چه ربطي داره اون با من صحبت ميكنه تو چرا جواب مي دي) اما چيزي نگفت فقط سوئيچ را بالاتر گرفت و با عصبانيت گفت: بگيريد.
همين كه جمالي دستش را براي گرفتن سوئيچ پيش آورد ، دست ديگري او را كنار زد، كيانوش در آستانه در ظاهر شد . نيكا بنظرش رسيد كه او رنگ پريده و خسته است . وقتي نگاهش را به او دوخت چشمانش را ديد كه به شدت سرخ شده بود
- شب بخير.
- معذرت ميخوام آقاي مهرنژاد ، فكر كردم شايد به ماشين احتياج داشته باشيد سوئيچ رو آوردم ، قصد مزاحمت نداشتم .
- حالا هم مزاحم نيستيد، بفرماييد تو مي دونيد كه منزل شماست ، من نبايد تعارف كنم .
- متشكرم ، ولي مثل اينكه شما حالتون خوب نيست.
- چيز مهمي نيست، كمي سردرد دارم. فكر مي كنم بزودي خوب ميشه.
- پس بهتره من زودتر برم تا شما استراحت كنيد هر چند ميخواستم از شما بخوام اگه دوست داشته باشيد بياييد دور هم باشيم ، ولي ظاهرا شما نمي تونيد اين افتخار رو نصيب ما كنيد
- از لطفتون ممنون ، در يه فرصت بهتر حتما به ديدن خواهر آقاي دكتر ميام
- بفرمائيد اين هم سوئيچ.
- احتياجي بهش ندارم ، لطفا ببريد، شايد بخوايد با مهمونا به گردش بريد.
- به گمونم اونا خسته باشن ، مي خوان استراحت كنن ، ممكنه شما صبح به ماشين احتياج داشته باشيد، ولي ما خواب باشيم .
- من صبح هم لازمش ندارم، شما سوئيچ رو ببريد تا صبح دكتر بتونن لاستيك ها رو به تعميرگاه ببرن.
- ما امشب خيلي مزاحم شما شديم، بايد ببخشيد.
- ابدا اينطور نيست خانم ، شب خوش
- شب بخير
نيكا به راه افتاد، اما هنوز چند قدم نرفته بود كه به عقب برگشت ، كيانوش همچنان بر آستانه در ايستاده بود نيكا گفت:" آقاي مهرنژاد شما مطمئن هستيد كه به پدر نيازي نداريد؟"
- بله متشكرم ، شما نگران نباشيد
- اميدوارم هر چه زودتر حالتون خوب بشه.
- شما خيلي لطف داريد
- خدانگهدار
- سلام منو به دكتر و مهمانها برسونيد و از جانب من عذرخواهي كنيد.
- حتما متشكرم.
- نيكا از پشت سر صداي بسته شدن در را شنيد ، با سرعت بطرف ساختمان خودشان رفت، وقتي داخل شد گويا صحبت بر سر كيانوش بود، زيرا او شنيد كه عمه گفت:" طفلك افسانه حق داشته مخالفت كنه، تو دختر جوون داري چطور جرئت كردي از اينكارا بكني؟
ايرج دنباله حرف عمه را گرفت و ادامه دا:" مخصوصا مردي كه عقل سليمي نداره. اگر اتفاقي بيفته هيچ كس اونو محكوم نمي كنه، چون همه مي دونن ديوونه است"
- قبلا هم گفتم اون طور كه شما تصور مي كنيد ديوونه نيست ، فقط ناراحتي اعصاب داره ... افسرده است.
نيكا ديگر نتوانست تحمل كند در را بشدت باز كرد و داخل شد . با ورود او سكوت برقرار گرديد . دكتر براي آنكه چيزي گفته باشد ، رو به نيكا كرد و گفت :" دخترم سوئيچ رو دادي؟"
- نه پدر.
- چرا؟
- گفت احتياجي به ماشين نداره ، باشه تا فردا شما بتونيد لاستيكها رو به تعميرگاه ببريد.
مادر با سيني چاي وارد شد و گفت: نيكا جان پذيرايي نمي كني؟
نيكا سيني چاي را از دست مادر گرفت و به تك تك حاضرين تعارف كردوقتي مقابل ايرج رسيد، او در حاليكه فنجانش را بر مي داشت گفت :" آقاي مهرنژاد تشريف نميارن؟"

نه ، سر درد داشت .
دكتر شتابزده پرسيد:" كيانوش سردرد داره؟"
- بله
دكتر در حاليكه برمي خاست گفت:" چرا زودتر نگفتي بايد برم ببينمش ."
- نه لزومي نداره
- چطور؟
- خودش گفت نيازي به شما نيست.
دكتر نشست و ايرج با دلخوري گفت:" مثل اينكه تو اين خونه جز در مورد اين آقا حرفي زده نمي شه؟"
افسانه گويا كاملا متوجه دلخوري او شده بود و براي عوض كردن موضوع صحبت گفت:" حق با ايرجه ، خوب شادي جان الهه خانم از سفر تعريف كنيد."
شادي گويا منتظر همين كلام بود ، زيرا بلافاصله شروع به تعريف كرد و با آب و تاب بسيار از رخدادهاي سفر سخن گفت. نيكا كم كم احساس كرد خواب پلكهايش را سنگين مي كند ، خميازه اي كشيد . در همين لحظه نگاه شادي به او افتاد و به خنده گفت:" قصه كه نمي گم دختر خوابيدي ، بهتره بقيه تعريفها رو بذاريم براي فردا."
همه با صداي بلند خنديدند و مادر گفت:" آره شما خسته ايد بايد استراحت كنيد."
نيكا از جاي برخاست و گفت :" شادي بيا تو اتاق من."
- خوب پس خانمهاي جوان به اتاقتون بريد.
- شب همگي بخير
شادي ونيكا بطرف اتاق نيكا رفتند، او در را باز كرد و گفت : "بفرماييد."
شادي داخل شد دور خود چرخي زد و هيجان زده گفت:"خداي من! اين اسباب بازيها منو ياد دوران بچگي انداخت."
نيكا عروسكي را بغل كرد . مقابل شادي ايستاد و گفت :" اين يادت مياد؟"
- آره يادمه چقدر سر اين عروسك دعوا مي كرديم ....چه دوران خوشي بود! چه غلطي كردم شوهر كردم ، به هواي خارج رفتن 16 سالگي شوهر كرديم و راهي ديار غربت شديم بخاطر هيچي
- كاش الان هم بچه بوديم !
- خوش بحال تو ، سهيلا ، پريسا ، من بيچاره فقط 3-4 سال از شما بزرگترم ، اون وقت من يه پسر 7 ساله دارم تو تازه مي خواي عروس خانم بشي.
- بس كن دختر ، تو هم خوشبختي ، مازيار مرد خوبيه ، هومن كوچولو هم باعث افتخار مادرش ميشه.
- ولي نيكا دوري از شهر و ديار و خانواده خيلي سخته .
در همين لحظه چند ضربه به در خورد ، ايرج در را گشود و گفت : " شما بيداريد
-بله!
- مي تونم بيام تو؟
- البته دادش جون.
- نمي يام.
- چرا؟
- چون نيكا دوست نداره
- من دوست ندارم؟
- بله صاحبخونه تويي ، چرا شادي بايد منو دعوت كنه؟
- ايرج بچه نشو بياتو.
ايرج داخل شد و در حاليكه در را مي بست رو به نيكا كرد و پرسيد :" راست بگو ببينم تو واقعا از ديدن ما خوشحال شدي؟"
- اين چه سواليه؟ مسلمه كه خوشحال شدم .
- ولي من اينطور فكر نمي كنم.
نيكا توپ بادي كوچكي را برداشت و بسوي ايرج پرتاب كرد . او توپ را در هوا قاپيد و گفت :"نوكرتم"
بعد توپ را بطرف شادي پرتاپ كرد و شادي توپ را با هر دو دست گرفت فرياد زد:" بگير نيكا ، دست رشته ... اگه راست مي گي بگيرش ايرج."
به اين ترتيب دست رشته با هياهو و خنده شروع شد.
********************
كيانوش بالش را روي سرش فشرد، براحتي مي توانست صداي نيكا را بشنود ، حتما پنجره اتاقش باز بود . صداي بازي آنان چنان در اتاق او پيچيده بود كه گويا بازي در همان اتاق جريان داشت . كيانوش روي تخت نشست . بالش را به گوشه اي پرتاب كرد و فرياد كشيد :" جلال"
جمالي بسرعت داخل اتاق گرديد مضطرب پرسيد:" چي شده آقا؟"
- قرصهام ، قرصهام كجاست ؟
- او با سرعت از اتاق خارج شد ، لحظه اي بعد با يك ليوان آب و ظرفي كه درون آن چندين قرص قرارداشت ، بازگشت . كيانوش تمام قرصها را با هم به دهان ريخت و ليوان آب را لاجرعه سر كشيد ، جمالي جلو آمد و دستش را بر پيشاني كيانوش گذاشت . آنگاه بالش را از گوشه اتاق برداشت . بر روي تخت گذاشت و شانه هاي كيانوش را به عقب كشيد و او را وادار به دراز كشيدن كرد، آنگاه با سرعت از اتاق خارج شد . ولي هنوز چند لحظه اي نگذشته بود كه بار ديگر بازگشت ، در دستش حوله اي خيس و خنك بود . آن را بر روي پيشاني جوان گذاشت و او چشمانش را بزحمت گشود مرد پرسيد: آقا مي خواهيد دكتر رو خبر كنم؟
- نه.
- سعي كنيد بخوابيد.
بعد بطرف پنجره رفت و در حاليكه زير لب غر ميزد( نصفه شب بازي، اون هم با اين همه سر و صدا ، عجب دختر بي فكريه!)
آن را بست كيانوش بي اختيار به جانب پنجره برگشت ، لحظه اي به پرده ها خيره شد و گفت : متشكرم جلال ميتوني بري.
- نه آقا ، تا شما نخوابيد نمي رم .
- برو استراحت كن من بهتر شدم .
- هر چي شما بفرماييد.
آنگاه نگاه ديگري به صورت رنگ پريده جوان كرد و آهسته خارج شد . با خروج او كيانوش از جاي برخاست پشت پنجره رفت ، پرده را كنار زد و پنجره را باز كرد و مقابل آن ايستاد. بار ديگر موجي از هياهو وارد اتاق شد . كيانوش توپ رنگارنگ را مي ديد كه به اين طرف و آن طرف پرتاب مي گرديد. و صداي كودكانه خنده نيكا را مي شنيد، نسيم خنك بهاري به صورتش ميخورد و او احساس سرما ميكرد ، اين مناظر او را به روزهاي گذشته مي كشاند ولي او نميخواست دفتر خاطراتش را مرور كند ، خسته و سرخورده چشمانش را روي هم گذاشت .
*******************
توپ پشت تخت افتاد، نيكا بطرف توپ دويد،روي تخت خم شد و توپ را برداشت ، درحين بلند شدن چشمش به پنجره روبه رو افتاد كيانوش را پشت آن ديد . توپ را بطرف او پرتاب كرد، وقتي توپ به هوا رفت ، تازه فهميد كه چه كرده است و در دل آرزو كرد توپ به او نرسد ، ولي توپ دقيقا از پنجره روبرو گذشت و به تن كيانوش خورد و او را بخود آورد . او چشمانش را گشود و توپ را مقابل پاي خود و نيكا را پشت پنجره ديد ، خم شد توپ را برداشت . نيكا برايش دست تكان داد . او توپ را بطرفش پرتاب كرد و بسرعت از جلوي پنجره كنار رفت و پرده ها را كشيد . ايرج كنار نيكا آمد و پرسيد :" آقا اتاق شما رو تماشا مي كردن؟"
نيكا دستپاچه گفت:" نه ، داشت پنجره اتاقش را مي بست ، من توپ رو براش پرت كردم."
شادي هم جلو آمد و پرسيد:" كجاست ؟ كدوم پنجره؟
نيكا به پنجره اتاق كيانوش اشاره كرد: اون پنجره
- ولي اونجا كه كسي نيست.
- كنار رفت
- براي چي توپ رو براش پرت كردي؟
- خودم هم نمي دونم خيلي مسخره بود به گمونم ناراحت شد
- خودت رو ناراحت نكن دختر، فكر مي كنه توپ اتفاقي تو اتاقش افتاده
ايرج با اخم روي كاناپه نشست . نيكا متوجه ناراحتي او شد خودش هم ناراحت و پشيمان بود ، ولي شادي راست مي گفت مسلما كيانوش تصور كرده بود كه توپ اتفاقي با او برخورد كرده است، او مطمئن بود كه كيانوش به اتاقش نگاه نميكرد . پس حتما نمي فهميد كه نيكا عمدا توپ را بسوي او پرتاب كرده است . اما مشكل ديگري نيز بود ايرج را چطور قانع كند
- گوش كن ايرج باور كن من منظوري نداشتم
- مي دونم
- پس چرا اينطوري نشستي ؟ تو كه انقدر حساس نبودي!
- حق داري ، منو ببخش ، منظوري نداشتم ... خوب دخترها ادامه مي ديد يا مي خوابيد؟
- من كه خوابم گرفته.
- اين از شادي خانم كه از دور خارج شد ، نيكا جان تو هم استراحت كن ، من هم مي رم تا شماها راحت باشيد.
بعد از جاي برخاست ، بطرف در رفت . نيكا نيز بدنبال او براه افتاد ايرج در را باز كرد و خارج شد" بعد بطرف نيكا برگشت ، لبخندي زد و گفت: " خيالت راحت باشه رفتم" نيكا با ناز خنديد و ايرج ادامه داد:" نيكا تو كه سر قولت هستي نه؟"
- مسلمه!
- حتما؟
نيكا با سر تصديق كرد و ايرج گفت :" پس شب بخير همسر آينده"
-شب تو هم بخير
- به اميد آينده اي شيرين .
ايرج خنديد و رفت . نيكا در حاليكه لبخند ميزد به داخل بازگشت ، شادي با شيطنت گفت:" هميشه بخندي خانم"
- متشكرم تو هم همينطور
- خوب چي پچ پچ مي كرديد .
- هيچي امان از دست اين برادرت
- خيلي هم دلت بخواد ، هيچ عيبي نداره گيريم فقط عاشقه.
نيكا خنديد و درحاليكه تخت را آماده ميكرد گفت:" تو روي تخت بخواب من روي زمين رختخواب پهن ميكنم.
- نيازي نيست با هم مي خوابيم
- جا نمي گيريم
- يادت نيست وقتي بچه بوديم چهار نفره روي يه تخت مي خوابيديم
- باشه اگه تو راضي باشي من حرفي ندارم .
- شادي روي تخت دراز كشيد نيكا هم كنارش قرار گرفت شادي با خنده گفت:" ميبيني زيادم جا تنگ نيست، معلومه كه خيلي هم بزرگ نشديم."
- راست مي گي
- خوب حالا كه تنها شديم بگو ببينم براي چي توپ رو به كيانوش زدي؟
نيكا به شادي چشم دوخت و گفت: حقيقتش خودم هم نمي دونم ، ديدم خيلي متفكر ايستاده ، انگار اصلا تو اين دنيا نيست . خواستم با اين كار اون رو هم به بازي دعوت كنم."
-دلت براش مي سوزه؟
- خيلي.
- حق داري... تو مي دوني چرا ديوونه شده؟
نيكا در يك لحظه تصميم گرفت ماجراي دفترخاطرات را بازگو كند، اما بسرعت منصرف شد و با سر پاسخ منفي داد.
- خيلي دلم ميخواد ببينمش
- امشب گفت كه به ديدنتون مياد..... خيلي شلوغ كرديم فكر مي كنم سر و صداي مارو شنيده.
- حتما شنيده ، مگه اين پنجره ها چقدر با هم فاصله دارند
- سرش درد ميكرد خيلي بد كرديم... اصلا حواسم نبود

قسمت چهارم : [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

شايد براي همين ميخواسته پنجره رو ببنده
نيكا سكوت كرد ، او مي دانست كه كيانوش قصد بستن پنجره رانداشت فقط جلوي آن ايستاده بود خواست چيزي بگويد اما با ديدن چشمان بسته شادي منصرف شد و چشمانش را بر هم فشرد.
********************
غروب سومين روز ورود مهمانان بود و جوانان قصد داشتند براي گردش بيرون بروند كه زنگ ساختمان بصدا در آمد مادر از آشپزخانه بيرون آمد در را بازكرد نيكا كنجكاو به در نزديك شد ، ولي مادر در را بست و برگشت.
نيكا پرسيد : كي بود؟
- آقاي جمالي
- چه كار داشت؟
- گفت آقاي مهرنژاد ميخواد به ديدن عمه بياد
- كي؟
- فكر مي كنم همين الان ، اگه بشه براي شام نگهش مي داريم بعد از شام چهارتايي بريد چطوره؟
- خيلي خوبه
- پس برو به پدرت و ايرج هم بگو.... آهان راستي به شادي هم بگو . خيلي اصرار داشت كيانوش رو ببينه.
نيكا از آشپزخانه بيرون زد و داخل هال شد و با صداي بلند گفت :" خانمها ، آقايون برنامه گردش به بعد از شام موكول شد."
- چرا؟
- آقاي مهرنژاد ميخواد به ديدن شما بياد
- ا پس بالاخره سعادت زيارت ايشون نصيب ما ميشه.
- دخترم كي گفت؟
- آقاي جمالي اومده بود ببينه ما خونه هستيم يا نه؟
- پس به مادرت بگو براي شام كيانوش رو نگه مي داريم .
- اتفاقا مامان هم همين رو گفت.
- نيكا بيا بريم اتاقت
- بريم شادي جون.
شادي در حاليكه همراه نيكا از اتاق خارج مي شد گفت:" بريم به سر ووضعمون برسيم ، الان فكر مي كنه ما از جنگل اومديم."
همسر دكتر ميز و ميوه ها را مرتب كرد و فنجانها را به آشپزخانه برد، در همين حال صداي زنگ برخاست و دكتر خود براي بازكردن در از جاي برخاست و در را گشود. كيانوش با ديدن دكتر فورا سلام كرد . يك سبد گل زيبا و يك جعبه بزرگ شيريني در دست داشت . دكتر در حاليكه جعبه و گل را از دستش مي گرفت گفت:" چرا خودتون رو به زحمت انداختيد ؟ اينطوري راضي نبوديم"
- خواهش مي كنم قابل شما رو نداره
- حالا بفرماييد چرا دم در ايستاديد؟ همه منتظرتون هستند
همسر دكتر از آشپزخانه بيرون آمد . كيانوش بمحض ديدن او مودبانه سلام كرد افسانه جواب داد" سلام آقاي مهرنژاد شما كه سري به ما نمي زنيد وقتي هم كه مي آييد اينطور خودتون رو به زحمت مي اندازيد ، شرمنده كرديد."
- خواهش مي كنم خانم اين حرفها چيه؟
- خوب بفرماييد.
دكتر و بدنبال او كيانوش و بعد از آنها افسانه وارد پذيرايي شدند . عمه و ايرج از جاي برخاستند . كيانوش شرمگينانه گفت:" خواهش مي كنم بفرماييد خانم معتمد ، تمنا مي كنم"
سپس هر كس بر جاي خود نشست . كيانوش كنار دكتر قرار گرفت و صحبتها آغاز شد. مطابق معمول او بيشتر شنونده بود و بندرت صحبت ميكرد . نيكا و شادي داخل هال با هم صحبت ميكردند و براي داخل شدن آماده مي شدند .
-صبر كن نيكا بذار اول يه سرك بكشم
- سرك براي چي؟ يك مرتبه مي ريم تو ديگه
- نه بذار ببينم .... يوهو چه خوشگله!
- حالا برو تو
- نه صبر كن يه دفعه ديگه
- اگر كسي ببينه خيلي بد ميشه
- نيكا يه صدايي بكن روش رو اينطرف كنه ، ميخوام درست ببينمش
- اي بابا خوب بيا بريم تو
- چه سربزيره بابا ، سرش رو بلند نمي كنه ، بريم تو
نيكا و شادي با هم داخل شدند . كيانوش ابتدا متوجه ورود آنها نشد . ولي زمانيكه نيكا سلام كرد ، او رويش را بجانب آن دو كرد و به احترامشان از جاي برخاست و پاسخ سلام هر دو را داد اما نگاهش را از زمين برنداشت . دكتر رو به شادي كرد و خطاب به كيانوش گفت :" آقاي مهرنژاد ! شادي خانم دختر خواهرم"
كيانوش تنها لحظه اي سربلند كرد و گفت " خيلي خوشوقتم خانم " و باز سرش را پايين انداخت شادي با آرنج به پهلوي نيكا زد و گفت :" حيف اين همه زحمت، يه لحظه هم نگاهمون نكرد."
نيكا به خنده افتاد و پاسخي نداد ايرج رو به كيانوش كرد و گفت: " مستخدم شما بموقع رسيد مي خواستيم به گردش بريم"
- خداي من ! پس چرا نگفتيد؟ واقعا متاسفم كه مزاحم شدم .
شادي بجاي ايرج جواب داد:" اتفاقا بر عكس ما خيلي هم خوشحال شديم ، گفتيم شام رو در خدمت شما صرف كنيم و بعد به اتفاق هم به گردش بريم مگه نه نيكا؟
نيكا نگاهش را از سبد گل زيباي روي ميز گرفت و گفت:" بله همين طوره"
- ولي من به اندازه كافي مزاحم شما شدم ، اگه اجازه بديد برنامه شام رو منتفي كنيم
- شايد مصاحبت ما براتون دل انگيز نيست
- شادي خانم من در خدمت شما هستم ولي....
دكتر نگذاشت كيانوش جمله اش را تمام كند و گفت :" ولي نداره پسرم ، قبول كن"
كيانوش محجوبانه سر بزير انداخت و گفت:" هر چي شما و خانمها بفرماييد"
-مثل اينكه دخترها شما رو محكوم كردند .
كيانوش در پاسخ ايرج تنها لبخندي زد و او ادامه داد:" خوشحالم كه با ما همراه مي شيد ."
صداي تلفن نيكا را مجبور ساخت كه از جاي برخيزد در ضمن عذرخواهي بطرف گوشي رفت. لحظه اي بعد برگشت و گفت:" پدرجان ، با شما كار دارن"
دكتر از جاي برخاست و گفت:" ببخشيد زود بر ميگردم"
ايرج نگاهي به كيانوش كرد و با لحني نيش دار گفت:" شنيدم شما صاحب يه شركت بازرگاني هستيد؟"
كيانوش با سر تائيد كرد ايرج ادامه داد:" مي دونيد ، چطور بگم .... بقول معروف بهتون نمي آد "
بر عكس لحن مغرضانه ايرج، كيانوش لبخندي دوستانه زد و با صميميت پاسخ داد:" حق با شماست، اين حرف رو قبلا هم از ديگران شنيده بودم نمي دونم شايد سنم براي اينكار كم باشه، شايد هم چيز ديگه اي"
- شما كه يه بيمار رواني هستيد چطور مي تونيد امور مالي يك شركت رو اداره كنيد؟
نيكا از اين سوال ايرج بر آشفت و به او چشم غره رفت . بعد به كيانوش چشم دوخت كه رنگش پريده تر از هميشه بنظر مي رسيد با اينحال زبان گشود و با صدايي مرتعش گفت :" ايرج خان من مدتيه به شركت نميرم"
- واقعا پس در غياب شما امور مربوط بشركت رو چه كسي انجام ميده؟
- مشاورام و عموم ، البته زير نظر پدرم كار مي كنند
- پس زير بالتون رو ميگرن. مطمئن بودم كه مردي مثل شما به تنهايي از عهده اين كارها بر نمي آد.
كيانوش چشمانش را تنگ كرد و نگاهي موشكافانه به ايرج انداخت و بعد به نيكا نگاه كرد . نيكا احساس كرد او با اين نگاه علت رفتار ايرج را مي پرسد . ناچار براي تغيير موضوع صحبت و گفت:" آقايون نگفتيد بعد از شام مارو به كجا خواهيد برد؟"
نيكا به كيانوش نگاه كرد و منتظر پاسخ او شد. اين كار ايرج را خشمگين كرد كيانوش به ناچار پاسخ داد:" هر جا كه شما تمايل داشته باشيد"
شادي پرسيد:" مثلا؟
ايرج گفت :" يه جايي مي ريم ديگه ، چقدر عجوليد؟"
شادي هم كه گويا از قصد نيكا آگاه بود گفت:" ولي ما بايد بدونيم كجا مي ريم تا مناسب همون جا لباس بپوشيم درست مي گم خانمها؟"
عمه و همسر دكتر تصديق كردند . آنگاه مادر از جاي برخاست تا به آشپزخانه برود ، عمه نيز با او بلند شد ودر حاليكه مي گفت :" بهتره جوونها رو تنها بذاريم و به كارهامون برسيم " آنها را ترك كرد . نيكا گفت: نگفتيد تكليف ما چيه آقاي مهرنژاد؟
او عمدا در آخر جمله اش از كيانوش نام برد ، زيرا قصد داشت جملات نيشدار ايرج را تلافي كند .
- من كه عرض كردم خانم معتمد ، هر جا شما و ايرج خانم بفرماييد بنده در خدمتم .
- ما دوست داريم شما بگيد
- شما لطف داريد شادي خانم ، ولي من واقعا نمي دونم شما چطور جاهايي رو براي گردش مي پسنديد شايد من پيشنهادي بدم كه شما موافق نباشيد....
ايرج اجازه نداد كيانوش جمله اش را تمام كند و به طعنه گفت :" هيچ كار سختي نيست شما مي تونيد يكي از جاهايي رو كه سابقا با دوستانتون مي رفتيد پيشنهاد كنيد ، مسلما جاهاي زيادي رو بلديد "
كيانوش نگاه غضب آلودي به ايرج انداخت ولي بزودي برخود مسلط شد ، رو به نيكا كرد . وعصبانيتش نيكا را به فراست از چهره اش دريافت و براي آنكه دختر جوان بيش از اين ناراحت نشود به ناچار گفت:" اگر موافق باشيد به يه رستوران دنج و باصفا مي ريم ."
شادي هيجان زده با گفتن كلمه " عاليه" اعلام موافقت كرد. در اينحال دكتر وارد شد ، ضمن عذرخواهي مجدد برجاي خود نشست . نيكا از اتاق خارج شد و به ايرج اشاره كرد كه دنبال او برود . اشاره او از چشمان تيز بين كيانوش دور نماند و او بي اختيار با نگاهش ايرج را تا بيرون از پذيرايي دنبال كرد. نيكا در گوشه اي از هال انتظار او را مي كشيد . ايرج بطرفش رفت و گفت:" بفرماييد خانم امري داشتيد؟"
نيكا ابروانش را درهم كشيد و گفت:" اين چه طرزحرف زدنه ايرج؟ چرا با اين بيچاره اينطوربرخورد ميكني ؟" - مگه من چي گفتم ؟
- من چه مي دونم ، چرا اذيتش مي كني؟
- بس كن انقدر نازك نارنجيش نكن ، من شوخي كردم.
- اين چه جور شوخي كردنه كه بقيه رو ناراحت مي كنه؟
- اصلا مگه تو وكيل مدافع مردمي؟ اگه ناراحت مي شه چرا خودش چيزي نمي گه؟
اين حرف خشم نيكا را بيش از پيش بر انگيخت و با عصبانيت گفت:" اون بتو احترام مي ذاره نمي فهمي؟

و بعد با همان حالت به آشپزخانه رفت تا در چيدن ميز به عمه و مادر كمك كند لحظاتي بعد شادي نيز به جمع آنان پيوست و آنها با هم ميز شام را چيدند . البته در تمام مدت نيكا متوجه صحبتهاي آقايان در داخل پذيرايي بود. بعد از آماده شدن ميز، آقايان براي صرف شام دعوت شدند و همگي پشت ميز جاي گرفته و مشغول خوردن غذا شدند . در حين صرف شام صحبت خاصي پيش نيامد ، تنها عمه با ديدن خورشت قورمه سبزي بياد همسر مرحومش افتاد و از محاسن او داد سخن راند . او كيانوش را مخاطب قرار داده بود و نيكا مي ديد مرد جوان در عين آنكه هيچ متوجه صحبتهاي عمه نبود و چون هميشه در خود فرو رفته بود ظاهرا خود را مشتاق شنيدن نشان مي داد و اين برايش تعجب آور بود كه چگونه يك نفر مي تواند به اين خوبي نقش بازي كند . بعد از شام ، مادر چاي را زودتر آماده كرد تا جوانها بتوانند زودتر به گردش بروند قبل از همه كيانوش برخاست شادي با تعجب به او گفت:" از اومدن با ما منصرف شديد؟"
نيكا با خود انديشيد : با رفتار ايرج اگر تا حالا هم نرفته است باعث تعجب است ."
اما بر خلاف انتظارش كيانوش با همان لبخند كمرنگ هميشگي گفت:" خير با اجازه شما ميرم اتومبيل رو آماده كنم ."
- كيانوش جان با ماشين من بريد.
- مگه فرقي هم داره آقاي دكتر؟
- نه فرقي نداره
- پس با اجازه ، من توي حياط منتظر شما هستم .
و بعد با احترام براي خانمها سر خم كرد و شب بخير گفت، جلوي در از دكتر و همسرش تشكر كرد و خارج شد . با خروج او شادي رو به نيكا كرد و گفت:" بهتره زودتر آماده بشيم . درست نيست زياد معطل بمونه"
بعد هر دو از جاي برخاستند ايرج نيز براي تعويض لباس برخاست .
شادي جلوتر از پله ها بالا رفت. نيكا خواست قدم بر پله اول بگذارد كه ايرج مچش را كشيد و گفت:" خدا به دادمون برسه اين ديوونه رانندگي بلده؟"
نيكا با غيظ پاسخ داد:" خيلي بهتر از تو"
ايرج نيز به طعنه گفت:" واقعا؟ معلوم مي شه كه قبل از اين خيلي باهاش همسفر بودي كه اينطور با اطمينان حرف مي زني."
نيكا خسته از اين بحث بي مورد گفت:" بخاطر خدا بس كن . اگه مي خواي اينطور ادا در بياري من نمي آم ، خودتون بريد"
تهديد نيكا كارگر افتاد و ايرج اينبار با لحن آرامي گفت:" معذرت مي خوام ، باور كن منظور نداشتم ."
نيكا نيز با تبسمي دلنشين گفت:" مطمئن باش بار اوله كه سوار ماشينش مي شم."
ايرج هم با رضايت خنديد و گفت:" برو آماده شو منتظرت هستم ."
چون كار دخترها بطول انجاميد ، ايرج در ساختمان را باز كرد ، سرش را به داخل كشيد و فرياد زد :" عجله كنيد بابا سحر شد، عروسي كه نمي ريد."
شادي پاسخ داد :" اومديم "
ايرج در را بست و دوباره به حياط بازگشت و رو به كيانوش گفت:" امان از دست اين زنها ، موجودات غريبي هستند"
كيانوش لحظه اي به نقطه نامعلومي خيره شد و زير لب نجوا كرد:" خيلي عجيب"
ايرج با تعجب به او نگريست و خواست چيزي بگويد كه سر و صداي شادي و نيكا او را متوجه آنها كرد، رو به آن دو كرد و گفت :" كجاييد؟ زير پامون علف سبز شد، من و آقاي مهرنژاد يك ساعته معطليم ."
- لابد ساعت شما خرابه ، هنوز نيمساعت هم نشده .
- اي بابا ، خوب حالا سوار شيد
كيانومش بطرف ماشين رفت در عقب را باز كرد ، كنار ايستاد و گفت:" بفرماييد"
اول شادي و پس از او نيكا سوار شدند . كيانوش با همان احترامي كه دررا گشوده بود آنرا بست ، بعد سوئيچ را بطرف ايرج گرفت و گفت :" ايرج خان"
ايرج نگاهي به سوئيچ كرد و پاسخ داد:" قربانت ، بزن بريم."
ايرج و كيانوش سوار شدند . كيانوش ماشين را روشن كرد و حركت كرد. جلوي در ايستاد . جمالي با سرعت در را باز كرد و براي آنها دست تكان داد .
كيانوش هم چراغي زد و با حركت سر تشكر كرد . نيكا به پشت سر خود نگاه كرد و جمالي را ديد كه با همان حالت رسمي هميشگي در را مي بست .
كيانوش پايش را روي پدال گاز فشرد و ماشين با سرعت بحركت در آمد. شادي بازوي نيكا را فشرد و گفت :" واي چقدر تند ميره، من ميترسم"
نيكا به او نگاه كرد و تنها لبخند زد او هم از سرعت ماشين كمي ترسيده بود، چون پدرش هميشه آهسته مي راند و او به اين سرعت عادت نداشت. ايرج سكوت را شكست و گفت:"اينجا خيلي ساكته ، پخش نداري؟"
كيانوش بجاي پاسخ با لبخند پخش ماشين را روشن كرد ، از آينه نيم نگاهي به شادي و نيكا كرد و گفت :" خانمها صدا اذيتتون نمي كنه؟"
آنها پاسخ منفي دادند ، ايرج به خنده گفت:" شما هميشه از اين نوارها گوش نمي كنيد؟"
ظاهرا او از نوار كيانوش خوشش نيامده بود . خواننده يك غزل مي خواند و نيكا سعي ميكرد بياد آورد اين شعر از كيست ؟كيانوش سرش را بطرفين تكان داد، ايرج دوباره پرسيد:" مگه شما شاعريد؟"
-من هيچ وقت فرصت اين كارها رو نداشتم !از زماني كه يادم مي آد يه دفتر كل و يه دفتر روزنامه جلوي دستم بود و من اعداد رو ماشين مي زدم و حسابها رو كنترل مي كردم ،براي من زندگي تقريبا صفحه ماشين حسابم بود و آرزوم اعداد نجومي بود.
شادي و ايرج خنديدند ، ولي نيكا تنها به كيانوش نگريست و احساس كرد، او با حسرت سخن مي گويد. ايرج گفت:" پس حالا كه اينطوره با اجازه شما من نوارتون رو عوض مي كنم . اين لالايي شما آدم رو خواب ميكنه. جوون بايد آهنگهاي شاد و با نشاط گوش كنه كه سرحال بياد."
بعد كاست ديگري رااز جيبش خارج كرد و درون پخش گذاشت . صداي يك خواننده خارجي كه با سر وصدا و سوز و گداز مي خواند ، فضاي ماشين را پركرد . نيكا احساس كرد نوار قبلي با حالت آنها همخواني بيشتري داشت،خواست بگويد ) لطفا همان قبلي را بگذار)اما منصرف شد. حوصله بحث با ايرج را نداشت. نگاهي به كيانوش كرد، بنظرش رسيد سر و صداي داخل ماشين او آزار مي دهد ، ولي به هر حال او شكايتي نكرد
- خوب نگفتيد كجا بريم آقاي مهرنژاد؟
- شادي خانم من يه رستوران خوب و دنج سراغ دارم . اگر موافق باشيد مي ريم اونجا ، جاي باصفاييه.
- كجاست؟
- شميران
- اين همه راه؟
- بله فقط عيبش اينه كه بمنزل شما دوره ، اگه جاي ديگه اي در نظر داريد كه نزديكتره اونجا بريم .
- نه ايرج اشكالي نداره دور باشه ، مي دونيد آقاي مهرنژاد ما فقط قصد گردش داريم ، پس هيچ اشكالي نداره كه كمي هم دور باشه
- پس اگه خانم معتمد هم موافق باشن همون جا مي ريم؟
- چطور شد شما شادي رو شادي صدا مي كنيد ولي منو خانم معتمد؟
- منو ببخشيد من نام خانوادگي شادي خانم را نمي دانم .
- اشتباه نكنيد ، منظورم اين بود كه منو هم نيكا صدا كنيد.
كيانوش آينه را كمي حركت داد تا صورت نيكا را در آن ببيند ، بعد لبخندي زدو گفت:" از حالا، خوب نيكا خانم بالاخره نگفتيد موافقيد؟
- بله موافقم.
- ايرج كاملا برگشت و رو به دخترها نشست. نيكا از پنجره به بيرون خيره شد . شب زيبا و دل انگيزي بود . آسمان پر از ستارگان درخشان بود و مهتاب كه بر روي پرده شب نقره مي پاشيد ، جلوه بيشتري به آن مي بخشيد . ايرج شروع به صحبت كرد . گاهي صحبتهاي او نيكا و شادي را به خنده مي انداخت . در اين حال نيكا بسرعت به كيانوش نگاه ميكرد، ولي گويا صداي آنها را نمي شنيد، هيچ عكس العملي نشان نمي داد. وارد اتوبان كه شدند كيانوش آنچنان با سرعت مي رفت كه نيكا احساس ميكرد پرواز ميكند، ولي اكنون به اندازه اول راه نمي ترسيد ، زيرا مي ديد او بسيار تند، ولي حساب شده مي راند ، نه ترمزي بشدت آنها را تكان مي داد ، نه پيچي بطرفي پرتابشان ميكرد. تنها صداي لاستيكها بود كه بگوش نيكا مي رسيد . شادي متوجه حالت غريب كيانوش شد و به ايرج اشاره كرد ايرج هم نگاهش را با تعجب به او دوخت و آرام گفت:" رفته تو عالم هپروت" نيكا اشاره كرد(( ساكت!)) و بعد به كيانوش چشم دوخت . بنظرش رسيد چشمان او را اشك پر كرده است شادي آرام گفت:" صداش كن ايرج نذار اينطوري بره تو خودش ، شايد براش خوب نباشه"
ايرج شانه هايش را بالا انداخت و بي تفاوت گفت:" به من چه؟"
نيكا كه چنين ديد آهسته گفت:" آقاي مهرنژاد."
ولي او تكان نخورد نيكا اين بار بلندتر گفت :" كيانوش خات."
جوان بخود آمد . متعجب از آنكه نيكا او را بنام خوانده بود به او نگريست و گفت :"بله!"
ايرج نگذاشت اين حالت بطول بيانجامد و گفت:" پسر خوابيده بودي؟"
- نه ... فكر ميكردم.
-به صورت حساب سود و زيان يا تراز نامه هاي نخونده ؟
كيانوش لبخند اندوهبار زد و پاسخ داد:" به تراز نامه زندگيم كه هيچ وقت نخونده"
ايرج اين بار با صداي بلند خنديد و گفت:" مدير مقتدري مثل تو چطور نمي تونه تراز زندگيش رو ميزون كنه؟"
- گاهي سرنوشت انقدر پرقدرته كه مقتدرترين آدمها رو به زانو در مي آره ما كه در مقابل اونها هيچيم .
شادي گفت:" آقاي مهرنژاد ما مايليم لااقل امشب كه با ما هستيد شما رو شاد ببينيم."
- معذرت مي خوام ، فكر مي كنم وجود من برنامه هاي شما رو خراب مي كنه .
- باور كنيد منظورم اين نبود ، من فقط بخاطر خودتون گفتم .
- مي دونم .
كيانوش سعي كرد لبخند بزند ماشين در كوچه پس كوچه هاي شميران حركت ميكرد نسيم خنكي از لاي پنجره بداخل مي دويد شهر تقريبا در سكوت آخر شب غرق بود . كيانوش به خيابان زيبا و پردرختي اشاره كردو گفت:" نيكا خانم خونه من تو اين خيابونه ، يه روز با شادي خانم و ايرج خان تشريف بيارييد.
- حتما شركتتون هم همين طرفهاست .
- نه بعدا آدرس شركت رو بهتون مي دم .... اگر دوست داريد همين الان هم مي تونيم بريم خونه .
- نه ممنون ، مزاحم نمي شيم ، باشه براي يه فرصت ديگه .
- هر طور شما مايليد
ايرج در حاليكه وانمود ميكرد از طولاني بودن راه كسل شده رو به كيانوش كرد و گفت:" كيانوش جان خيلي مونده ؟"
- نه تقريبا رسيديم .
- اين خيابونا خيلي با صفاست آدم از گشتن اينجاها خسته نمي شه مخصوصا تو شبي به اين قشنگي
- نيكا چي مي گي كجاي اين خيابونا قشنگه؟ بايد پات رو از مرز بيرون بذاري تا بهشت رو تو اين دنيا ببيني .
- ولي من ايران رو خيلي دوست دارم .
- اشتباه مي كني .
نيكا عصباني شد و معترض گفت:" ايرج"
ايرج نگاهش كرد و با لحن مسخره اي گفت:" معذرت ميخوام ."
كيانوش براي آنكه به بحث خاتمه دهد گفت:" خوب رسيديم ." آنگاه ماشين را به كنار خيابان هدايت كرد . در مقابل يك در بزرگ دو نگهبان ايستاده بودند كه با خم كردن سر اداي احترام نمودند كيانوش داخل حياط پيچيد نيكا از داخل ماشين به بيرون نگاه كرد مقابل او وسط يك محوطه باز و پر درخت يك ساختمان سفيد چند طبقه به چشم مي خورد كه با چراغهاي الوان تزئين گرديده بود . كيانوش گوشه پاركينگ پارك كرد و با سرعت خارج شد و در را براي شادي گشود و شادي پياده شد و تشكر كرد نيكا در حال پياده شدن شنيد كه ايرج گفت:" انقدر خانمها را لوس نكن خودشون در رو باز مي كنن."
وقتي پياده شد به ايرج چشم غره اي رفت و از كيانوش تشكر كرد . كيانوش درها را بست و به راه افتاد بقيه نيز بدنبال او حركت كردند كيانوش آرام گفت:" خانمها اغلب از اينجا خوششون مياد. اميدوارم نظر شما هم مثبت باشه.
شادي پاسخ داد:" حتما ما به حسن سليقه شما ايمان داريم ."
كيانوش تشكر كرد و گفت :" اگه مايل باشيد داخل ساختمون نريم بيرون قشنگتره"
نيكا از دور حوضي بزرگ با فواره هاي بلند ديد كه داخل آن چراغهاي رنگارنگ روشن و خاموش ميشد با ديدن اين صحنه به وجد آمد و گفت :" موافقم ."

قسمت پنجم : [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

پس از طي كردن تعدادي پله به كنار حوض رسيدند دور تا دور آن آلاچيق هاي كوچك چوبي قرار داشت كه ميزهايي زير آنها چيده شده بود . زير سقف هر آلاچيق فانوس كوچكي سوسو ميزد هر چند نور ناقابل آن در مقابل آن همه چراغهاي رنگي بحساب نمي آمد ولي منظره دلپذيري به آلاچيق هاي كوچك داده بود .
پيشخدمت كه كناري ايستاده بود بمحض ديدن آنها جلو آمد تعظيمي كرد و خطاب به كيانوش گفت:" آقاي مهرنژاد بعد از مدتها قدم رنجه فرموديد، خيلي خوش آمديد خوشبختانه جاي هميشگي شما خاليه همونجا تشريف مي بريد؟
كيانوش سرد ومحكم پاسخ داد: خير!
- پس در اينصورت يكي از بهترين ميزهامون رو در اختيار شما قرار مي دم . لطفا بفرماييد خانمها خواهش مي كنم .
او آنها را بسمت يك ميز چهار نفره كنار حوض راهنمايي كرد آن ميز در انتهاي سكوي حوض بزرگ قرار داشت و چشم انداز زيباي شهر از آنجا به خوبي هويدا بود، طوري كه بنظر مي رسيد شهر زير پاي انسان است . گارسون ديگري بسرعت آمد . او نيز كيانوش را مي شناخت با او صحبتي كرد و ليست دسرها را در اختيار آنان گذارد كيانوش به آرامي گفت:" خانمها هر چي مايليد سفارش بديد."
- من كرم كارامل مي خورم تو چي نيكا؟
نيكا فكري كرد و پاسخ داد:" منم موافقم ."
- وديگه؟
- كافيه .
- خوب براي خانمها كرم كارامل ، بستني ميوه اي و نوشيدني ، شما چطور ايرج خان؟
- اگه برنامه خانمها اينه منهم موافقم .
گارسون از كيانوش پرسيد : شما هم مثل هميشه؟
با زهم چهره كيانوش تغيير كرد ، لحنش سرد گرديد و گفت : خير مثل بقيه
- چشم آقا!
گارسون با سرعت دور شد . نيكا مردي را با كت و شلوار مشكي ، پيراهن سفيد كراواتي زرشكي ديد كه بطرف آنها مي آمد نزديكتر كه شد با آن قد كوتاه و اندام فربه به چشم نيكا خپل و بامزه آمد او با تعجب گفت: اون آقا بطرف ما مياد؟
كيانوش به آنسو نگاه كرد، لحظه اي چشمانش را برهم فشرد و با ناله گفت:" خداي من مدير رستوران!"
مرد پيش آمد كيانوش با بي ميلي برخاست و با او دست داد. مرد رو به كيانوش كرد و گفت :" چه عجب يادي از ما كرديد؟
- گرفتاري زياده
- مي دونم .... ايران نبوديد؟
- مدتي نبودم ، مدتي هم استراحت ميكردم .
- آقاي مهندس چطورند؟ مادر و عمو خوبند؟ سلام منو برسونيد
- خوبند متشكرم
- بفرماييد داخل شام ميل كنيد.
- متشكرم شام صرف شده ، ما فقط براي دسر اومديم
- به هر حال من در هر مورد در خدمتم
در همين لحظه گارسون با چرخي كه سيني پر از سفارشات بر روي آن قرار داشت به كنار ميز رسيد و خواست ظرفها را بچيند ، ولي مدير رستوران گفت : خودم اين كارو ميكنم تو برو.
سپس تمام ظروف را با احترام بر روي ميز چيد و با لبخند گفت: (( بفرماييد)) بعد رويش را به كيانوش كرد و گفت:" من فكر مي كنم وجودم اينجا ضرورتي نداره اگر اجازه بدين زمت رو كم كنم شما راحت تر خواهيد بود ، ولي اگر امري داشتيد حتما منو خبر كنيد.
- متشكرم .
مرد بار ديگر با احترام سر خم كرد و رفت در حاليكه نيكا از برخورد رسمي و خشك كيانوش با او متعجب شده بود . او حتي مدير رستوران را تعارف به نشستن هم نكرد و اين بر خلاف تواضع هميشگي او در برخورد با خانواده دكتر بود . وقتي تنها شدند كيانوش با همان لحن قبلب از بچه ها خواست شروع كنند شادي گفت:" تصور مي كنيد ما بتونيم اين همه رو بخوريم ؟"
- هر قدر كه مي تونيد بخوريد اگر چيز ديگه اي هم خواستيد خواهش مي كنم بي تعارف سفارش بديد.
ايرج گفت:" خيلي وقته به اينجا نيومدي؟"
- بله خيلي وقته .
- جاي خوبيه ولي خيلي خلوت و آرومه .
- خوبيش هم در همينه ولي اين خلوتي فقط در روزهاي غير تعطيله
- مي دوني كيانوش من جاهاي شلوغ رو ترجيح ميدم .
- خيلي خوبه ، فكر مي كنم علتش اينه كه هنوز جوونيد وقتي مقل ما سن و سالي ازتون گذشت از سر و صدا و شلوغي گريزون مي شيد.
همه خنديدند و شادي در ميان خنده گفت:" مگه شما چند سالتونه؟"
- خيلي بيشتر از شما
- دل بايد جوون باشه
- پس در اين صورت نزديك به هزار سال .
شادي و ايرج خنديدند ، ولي نيكا لحظه اي به چهره افسرده كيانوش نگريست و تنها لبخند زد شادي در حاليكه قاشقي از بستني كاكائويي بر مي داشت گفت:" من پسري به سن شما دارم كه فقط بستني كاكائويي مي خوره"
- مثل نيكا خانم كه فقط قسمت شاه توتي بستني خودشون رو خوردند .
نيكا با تعجب به كيانوش نگاه كرد . او تصور نميكرد اين مرد كه در ظاهر به هيچ چيز توجه ندارد اينگونه با دقت كارهاي اطرافيانش را زير نظر داشته باشد كيانوش كه نوز از بستني خود نخورده بود آنرا جلوي نيكا گذاشت و گفت: لطفا قسمت شاه توتي اين رو هم برداريد.
- متشكر كافي بود.
- خواهش ميكنم برداريد
- پس شما هم هر قسمتي رو كه بيشتر دوست داريد از بستني من برداريد چون من بقيه رو نمي خورم .
- براي من فرقي نداره طعم همه چيز براي من يكسانه
نيكا به خواسته او عمل كرد بچه ها همه مشغول بودند به استثناء كيانوش كه تنها بازي ميكرد. با سر چاقو نقشهايي بر روي كرم كاراملش مي كشيد ولي فورا آنها را پاك ميكرد . در اينحال گارسون پيش آمد و در مقابل كيانوش خم شد و گفت : فرمايشي داشتيد؟
نيكا اصلا متوجه نشد او چه وقت به گارسون اشاره كرد ظاهرا ايرج و شادي هم نفهميده بودند چون آنها نيز با تعجب به گارسون نگاه ميكردند كيانوش در گوش جوان يونيفورم پوشيده چيزي زمزمه كرد . نيكا شنيد كه او پاسخ داد(( الساعه قربان!)) و سپس رفت. كيانوش به هيچ كدامشان نگاه نكرد شايد نمي خواست توضيحي بدهد. تنها در همان حال عذر خواهي مختصري كرد چند لحظه بعد پيشخدمت بازگشت و به كيانوش گفت:" بله قربان!" كيانوش بلافاصله از جاي برخاست و گفت:" منو ببخشيد، مجبورم چند لحظه اي شما رو تنها بذارم زود بر مي گردم. از خودتون پذيرايي كنيد." و بعد رفت نيكا احساس كرد كه رنگ چهره اش پريده و دستانش مي لرزيد، حتي صدايش نيز مرتعش بود . علاوه بر آن بسيار دستپاچه و هيجانزده بنظر مي آمد حس كنجكاويش تحريك شد . دلش مي خواست دنبال او برود اما وجود همراهانش مانع شد . شادي با تعجب پرسيد:" كجا رفت؟"
- نمي دونم
- من احساس كردم طور خاصي شده بود . نيكا بنظر تو اينطور نبود؟ چهره اش خيلي وهم انگيز شده بود.
- نيكا با سر تائيد كرد. و ايرج گفت :" خيالبافي نكن دختر ، اصلا شما چه كار داريد؟ حتما كاري داره ، نوشيدني هاتون رو بخوريد."
شادي دستانش را بهم زد و گفت:" خيلي چسبنده بود، اينطوري نمي تونم بخورم ، دستشويي كجاست؟"
نيكا و ايرج به اطراف خود نگاه كردند ، ولي چيزي دستگيرشان نشد . نيكا گفت:" بهتره از گارسون ها بپرسيم
- من تنها نميرم ايرج بلند شو.
- خوب نيكا تنها مي مونه.
- راست مي گي نميخواد خودم ميرم .
- نه مساله اي نيست ، ايرج همراهش برو
- ولي ....
- ولي نداره تنها نمي تونه بره.
شادي از جايش برخاست . ايرج نيز بالاجبار با او همراه شد . نيكا دور شدن آندو را تماشا كرد، بعد با چاقو بر روي كرم كارامل كيانوش كه همچنان دست نخورده باقي مانده بود ، نوشت (( نيلوفر)) چند لحظه ديگر هم نشست ناگهان فكري بخاطرش رسيد، از جاي برخاست و به اولين گارسوني كه برخورد كرد پرسيد:" مي بخشيد ، يكي از همكارهاي شما الان سر ميز ما با آقاي مهرنژاد صحبت كردند ، مي تونم ايشون رو ببينم؟"
- كدوم رو خانم؟
- همون جوان قد بلند لاغر
- خوب با ايشون چه كار داريد؟
- مي خواستم بدونم آقاي مهرنژاد كجا رفتند ؟
- منم مي تونم بشما كمك كنم اينجا همه مي دونن ايشون كجا هستند ، شايد نزديك به هفت ، هشت سال باشه كه به اينجا ميان و هميشه هم جاشون مشخصه
- پس منو راهنمايي مي كنيد؟
- بله ، ولي من اجازه ندارم مزاحمشون بشم ، بايد تنها بريد
- اشكالي نداره ، خيلي ممنون

نيكا بدنبال پيشخدمت به راه افتاد ، يكبار به پشت سرش نگاه كرد ، ولي اثري از ايرج و شادي نديد . كارسون در حاليكه از چند پله سرازير شده بود گفت:" دفعه اول كه آقاي مهرنژاد خانمشون رو اينجا آورده بودند ، هيچ وقت يادم نمي ره ، باورتون نميشه به همه انعامهاي حسابي داد."
نيكا با تعجب به او نگاه كرد، تا آنجا كه او خبر داشت كيانوش مجرد بود، ولي چيزي نگفت هر دو وارد باغ شدند . پيشخدمت به گوشه اي از باغ اشاره كرد وگفت:" اونجا پشت اون بيد مجنون جاي خيلي قشنگيه ! خوش منظره ترين قسمت اين رستوران."
- متشكرم ، لطفا اگه دوستاي من سراغم رو گرفتند چيزي بهشون نگيد.
- چشم خانم
با رفتن پيشخدمت نيكا آهسته بطرف درخت حركت كرد. نزديكتر كه رسيد صداي گفتگويي را شنيد ، ظاهرا كيانوش با كسي صحبت ميكرد قلب نيكا بي جهت به تپش افتاد و احساس كرد مخاطب كيانوش دختري است گوشهايش را تيز كرد:
- زندگيمو تباه كردي آخه چرا؟ من براي تو دنيايي از سعادت و خوشبختي مي ساختم، تو براي من همه چيز بودي ، فراموش كردن تو سخت تر از اوني بود كه تصور ميكردم... نمي تونم ، نمي تونم فراموشت كنم . چشماي تو جهنم آرزوهاي من بود. ولي من فكر ميكردم كه ميتونم آلونك خوشبختيم رو ميون سبزه زار چشمات بنا كنم.... تو همه چيز رو خراب كردي ، چرا رفتي چرا؟
صداي بغض آلود كيانوش خاموش شد و نيكا صداي هق هق گريه اش را شنيد ، تاكنون نديده بود كه مردي اينگونه گريه كند. باورش نميشد . كمي جلوتر رفت، چشمانش از تعجب گرد شده بود . كيانوش را ديد كه سرش را بر زانو گذارده بود و شانه هايش از شدت گريه مي لرزيد اما هر چه نگاه كرد كس ديگري را نديد بي اختيار پيش رفت، درخشش آتش سيگار لاي انگشتان او توجهش را بخو جلب كرد هرگز او را در حال كشيدن سيگار نديده بود. كيانوش سرش را از روي زانو برداشت قطرات اشك بر گونه اش درخشيد پك محكمي به سيگارش زد و دودش را فرو خورد ، چشمانش را بر هم فشرد لحظاتي به همان حال ماند و باز چشمانش را گشود. با مشت محكم روي تخت كوبيد و فرياد زد" لعنت بر تو! بعد سرش را بالا آورد در يك لحظه چشمش به چهره بهت زده نيكا افتاد. نيكا احساس كرد، خشم عضلات صورت مرد جوان را منقبض مي كند ، خواست بگريزد اما پايش حركت نميكرد ، اين دومين بار بود كه در مقابل كيانوش به اين حالت دچار ميشد،كيانوش با تعجب و خشم گفت:" شما اينجا چكار مي كني؟"
- من ..... من برات نگران شده بودم
- براي من؟ شما فقط براي ارضاء حس كنجكاويتون به اينجا اومديد
نيكا به لحن پر طعنه كيانوش اعتنايي نكرد و گفت:" باوركن با اون حالتي كه ما رو ترك كردي نگرانت شدم"
- خوب پس بيا و بنشين
نيكا با قدمهاي نا مطمئن پيش رفت .
- بنشين!
او گويا مسخ شده باشد آرام نشست
- با پسر عمه عزيزتون چكار كرديد؟
- شادي رو برد به دستشويي ، ميخواست دستاش رو بشوره
- خوب دستشويي زياد دور نيست ، حتما الان برگشتند نمي ترسيد از اينكه منو با شما ببينه ناراحت بشه؟
- ناراحت نميشه.
- دروغ مي گيد، اون مرد مو بلند با اون لباسهاي هزار رنگش خيلي بشما حساسه
نيكا پاسخي نداد و او ادامه داد:" خيلي وقته اينجا هستيد؟
- نه!
- باز هم دروغ ميگيد.
- نه باور كن دروغ نمي گم ، تازه اومده بودم ، فكر ميكردم با كسي صحبت ميكنيد جلو نيامدم
كيانوشسيگارش را در جاسيگاري خاموش كرد و با لحن ملايمتري گفت:" معذرت ميخوام ، فراموش كردم خاموشش كنم خانمها چندان علاقه اي به دود ندارند.
- شما سيگار مي كشيد؟
- بله خيلي زياد
- من نميدونستم
- توقع كه نداريد من در مقابل پدرتون سيگار روشن كنم.
نيكا سري تكون داد و كيانوش باز گفت:" بلند شيد ، فكر نمي كنم صلاح باشه مهمانها رو معطل كنيم .؟
نيكا هنوز به دور و برش نگاه ميكرد ، كيانوش كمي به او نزديك شد و گفت: اينجا رو خوب تماشا كن ، روزي معبد من بود. هفته اي يك شب با الهه ام به اينجا مي اومدم و شب بعد براي ستايش جاي پاهاش تنها مي اومدم . نيكا به خود جرات داد و پرسيد: خيلي دوستش داشتيد؟
كيانوش سري تكان داد و گفت :" خيلي؟.... نه اين كلمه چندان مناسب نيست هيچ كلمه مناسبتري هم پيدا نمي كنم .
نيكا با اندوه نگاهش كرد و از جاي برخاست كيانوش گفت: صبر كن مي خوام باهات حرف بزنم"
نيكا از لحن خودماني او تعجب كرد و گفت: بفرمائيد.
- گوش كن خانم كوچولو هيچ وقت خودت رو درگير عشق نكن ، به هيچ كس و هيچ چيز دل نبند و پايبند نشو ، عشق مثل تار عنكبوته و تو مثل پروانه ، نذار بالهات در اين حصار چسبناك گير كنه كه در اون صورت زندگيت تباه ميشه . نيكا انديشيد تشبيه عشق به تار عنكبوت چه تشبيه زشتي است گرچه با صحبتهاي كيانوش موافق نبود ، ولي مخالفتي نيز نكرد و در سكوت همراهش شد . از دور بميز نگاه كرد ايرج و شادي برگشته بودند اكنون بايد پاسخي مناسب براي ايرج مي يافت. وقتي چشم ايرج به نيكا افتاد كه دوشادوش كيانوش پيش مي آمد در چشمانش شعله هاي خشم زبانه كشيد و با تنفري آشكار به كيانوش نگاه كرد. بمحض آنكه بميز نزديك شدند كيانوش لب به سخن گشود و قبل از آنكه كسي فرصت صحبت بيابد گفت: " چرا نيكا خانم رو سرگردون كردين؟ اگر من ايشون رو نمي ديدمتا آخر باغ رفته بود"
ايرج با تعجب پرسيد:" تو دنبال ما اومدي!؟"
نيكا چاره اي جز ادامه دروغ كيانوش نداشت بنابراين گفت: بله
كيانوش فورا جمله نيكا را اينطور ادامه دادكه:" يكي از گارسونها به خام گفته بود كه دستشويي ته باغه ، غافل از اينكه شما به داخل ساختمون رفته بودين درسته؟"
چهره ايرج رفته رفته آرام شد و گفت:" بله ..... چطور شد دنبال ما اومدي؟
- دير كرديد حوصله ام سر رفت
ظاهرا همه چيز بخوبي تمام شده بود . كيانوش و نيكا بر جاي خود نشستند كيانوش نگاهي بميز كرد و گفت:گ خوب چيزي سفارش بديد. چي مي خوريد؟"
ولي ناگهان چهره اش تغيير كرد . نگاهي به ظرف كرم و نگاهي غضب آلود به نيكا انداخت . نيكا فورا متوجه منظور او شد . او فراموش كرده بود نام نيلوفر را از روي كرم كارامل كيانوش پاك كند . او همچنان به نيكا نگاه ميكرد و نيكا سنگيني نگاهش را بخوبي حس ميكرد . ولي جرات نميكرد سرش را بلند كند كيانوش از جاي برخاسا ظرف كرم كارامل را برداشت يكراست بطرف سطل زباله كنار حياط رفت و آنرا با ظرف داخل سطل انداخت هر سه بهت زده به او نگاه كردند او برگشت و گفت: پشه توش افتاده بود.

شادي و ايرج خنديدند و ايرج گفت: تو كه نمي خوري لااقل اون بخوره
بعد از آن كيانوش ديگر سكوت كرد و در چند جمله بعدي كه رد و بدل شد دخالتي نكرد تا آنكه شادي مستقيما اورا مخاطب قرارداد و گفت: " آقاي مهرنژاد مايليد كمي قدم بزنيم"
ولي كيانوش تنها با حركت سر اعلام موافقت كرد، آنگاه همگي از جا برخاستند و به آرامي حركت كردند . چهره كيانوش نيكا را عذاب مي داد. نمي دانست چه بايد بكند؟ امشب دو مرتبه اين جوان را آزرده بود و اكنون سكوت مبهم او شكستني نبود ، بالاخره نيكا تصميم گرفت از ديگران بخواهد كه به اين گردش كسالت آور خاتمه دهند، لذا رو به ايرج كرد و گفت:" فكر نمي كني براي امشب كافي باشه؟ بهتره بريم خونه ، من خيلي خوابم مي ياد."
- حالا زوده .
كيانوش نگاهي به نيكا كرد و گفت:" خسته شديد؟"
نيكا از اينكه بالاخره او به سكوتش خاتمه داد خوشحال شد و گفت:" بله فكر مي كنم شما هم خسته شديد."
- من خسته نيستم ، ولي اگر شما خسته ايد بهتره برگرديم ، موافقيد ايرج خان؟
- حالا زوده ، ياد بگير كمي تحمل كني.
نيكا عصباني شد و فرياد كشيد:" ولي من بر مي گردم."
صدايش پيچيد، خودش هم نفهميد چرا فرياد كشيده . ايرج از فرياد او جا خورد ولي او بي اعتنا رو به كيانوش كرد و گفت:" آقاي مهرنژاد لطفا سوئيچ ماشينتون رو به من بديد . من اونجا منتظر مي مونم ، شما هم هر وقت اين آقا خسته شد بيايد.
كيانوش بي معطلي سوئيچ را مقابل نيكا گرفت. نيكا آنرا برداشت
ايرج گفت: منم مي آم
- لازم نيست
- فقط تا كنار ماشين
- گفتم لازم نيست
- نمي شه كه تنها بري.
كيانوش پا در مياني كرد و گفت:" اگر اجازه بديد من همراهتون مي آم.
شادي گفت:لااقل با كيانوش خان برو
نيكا در سكوت به راه افتاد . كيانوش نيز نگاهي به شادي و ايرج كرد و با اشاره سر شادي به دنبال نيكا حركت كرد. وقتي چند قدمي دور شدند، شادي با غيظ به ايرج گفت: تو چرا اين كارها رو مي كني ، نمي توني جلوي اين پسر كه مي بيني نيكا بهش حساسه بهتر برخورد كني؟
- مگه من چي گفتم؟
شادي با دلخوري روي گرداند و پاسخي نداد.
كيانوش و نيكا در سكوت حركت مي كردند. نيكا دلش ميخواست كيانوش اين سكوت را بشكند . ولي او چيزي نگفت ، حتي وقتي كه نزديك ماشين رسيدند كيانوش دستش را پيش برد و نيكا دانست كه او سوئيچ را مي خواهد . او چند قدم جلوتر رفت، در ماشين را باز كرد، خم شد و صندلي را خواباند و به نيكا اشاره كرد كه داخل شود نيكا نيز در سكوت داخل ماشين شد و روي صندلي دراز كشيد كيانوش از درديگر كاپشن خود را از روي صندلي برداشت و برروي او كسيد او نيز با نگاهش تشكر كرد بعد چشمانش را روي هم گذارد رايحه عطري كه تمام ريه هايش را پركرده بود دور شد كيانوش خارج شد نيكا از زير چشم او را ديد كه پايين مي رود، آرام گفت:" كيانوش"
كيانوش بازگشت و نيكا لبخندي را روي لبانش ديد ، بر روي صندلي نشست و با صدايي آرام و نرم گفت:"بله!"
- بنظر شما من دختر بدي هستم؟
- شما يه فرشته هستيد، مهربون و خوش قلب
- مسخره ام مي كني؟
- نه
- گوش كن، من نمي خواستم دنبال شما بيام ، نمي خواستم با نوشتن نام .........
كيانوش نگذاشت جمله اش را تمام كند و گفت:" مي دونم ، استراحت كنيد"
- من شما رو ناراحت كردم؟
- نه اينطور نيست من مي خواستم از شما بپرسم چرا ناراحت شديد مگه اسم شما روي اون كرم بود كه از دست من عصباني شدين؟
- من فقط از دست خودم عصباني هستم كه باعث شدم شما ناراحت بشيد.
- بس كنيد من كه گفتم ناراحت نشدم
- به من دروغ نگيد شما تغيير كرديد.
- بله ولي علتش اونچه كه شما فكر مي كنيد نبود ، اين رستوران منو بياد خاطرات زجر آوري مي اندازه
- پس چرا ما رو به اينجا آورديد؟
- دوست داشتم شمام اينجا رو ببينيد فكر ميكردم خوشتون مي ياد
- اتفاقا همين طورم هست، اينجا خيلي قشنگه!
در اين حال كيانوش خم شد تا از كنار صندلي چيزي بردارد، نيكا نمي دانست به دنبال چه مي گردد ، ولي حرفش را ادامه داد:"امشب براي شما شب بدي بود ، از يه طرف حرفهاي ايرج و از طرف ديگه كارهاي من، حسابي كلافه شديد."
كيانوش در داشبورد را باز كرد و فنجاني را از داخل آن بيرون آورد ، نيكا دردست ديگرش فلاسك كوچه طلايي رنگي را ديد. كيانوش فنجان را پر كرد و به دست نيكا داد و گفت:" بخوريد، حالتون رو جا مي آره.... من واقعا معذرت مي خوام."
- براي جي؟
- چون باعث شدم شما عصباني بشيد و با ايرج خان اونطور صحبت كنيد و به قول معروف دق ودل منو سر ايشون خالي كنين.
نيكا لبخند زد ، كيانوش هم خنديد، لحظه اي به چهره مهتابي دختر جوان نگريست و بعد گفت:" بهتره من زياد اينجا نمونم مي دونم كه همسرتون خوش ندارن زياد با شما هم صحبت بشم."
بعد پايين رفت نيكا با صداي بلند گفت:" آقاي مهرنژاد واقعا از شما ممنونم."
كيانوش خم شد سرش را داخل ماشين كرد و خيلي آرام گفت:" كاش همون كيانوش صدام مي كردين، مثل چند دقيقه قبل"
سپس بي درنگ در را بست . نيكا زير لب زمزمه كرد"كيانوش" و چشمانش را برهم نهاد

قسمت ششم : [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

آقاي رئيس.
- بله
- يه فاكس از ايتاليا، فروشندگان كالاهاي جديد اعلام كردند بانك هنوز براشون گشايش اعتبار نكرده.
- چطور ممكنه ؟ من هفته گذشته به آقاي پير هادي گفتم دنبال كار گشايش اعتبار باشه. فورا جريان رو با ايشون درميون بذاريد و نتيجه رو به من اطلاع بديد.
- بله قربان ، در ضمن آقاي رئيس جناب آقاي صديقي مي خواستن بدونن شما فردا در سيمنار صادرات وواردات شركت مي كنين.
- چه ساعتيه؟
- 5/8 صبح
- بله بگين آماده باشن
- آقاي مهرنژاد براي عقد قرار داد خريد صنايع دستي خودتون شخصا به اصفهان تشريف مي بريد؟
- بله برام بليط رزرو كنيد.
- براي فردا؟
- بله
- چه ساعتي
- 10 رفت و 4 برگشت
- ساعت 6 با تجار داخلي جلسه داريد
- مي دونم بموقع ميرسم فراموش نكنين براي پس فردا 8 صبح بليط دو سره براي تبريز لازم دارم
- اونجا خودتون تشريف مي بريد؟
- بله! فراموش نكنين همه چيز بايد سر وقت آماده باشه
- البته امر ديگه اي نيست.
- خير!
هنوز منشي خارج نشده بود كه صداي زنگ تلفن برخاست (بله)
- 00000 آقاي رئيس از شركت حمل ونقل افق
- وصل كنيد صحبت ميكنم.
چند جمله اي كه با گوشي اول صحبت كرد صداي زنگ تلفن ديگر شنيده شد (( بله))
- خريداران صنايع دستي از اروپا.
- وصل كنيد صحبت ميكنم
جمله اي با اين تلفن و سخني با ديگري . بالاخره گوشيها را زمين گذاشت . چند لحظه اي چشمانش را برهم فشرد ، احساس خستگي مي كرد، تصميم گرفت از منشي هايش بخواهد كه براي ساعتي هم كه شده او را آسوده بگذارند ولي ظاهرا آنها پيش دستي كردند و اين بار صداي زنگ آيفون برخاست:" بله"!
- جناب آقاي مهندس كيومرث مهرنژاد اينجا تشريف دارن اجازه مي ديد......
- البته ...... صبر كنيد ، لطفا كسي مزاحم ما نشه ، تلفنها رو به اتاق آقاي صديقي وصل كنيد
- چشم ، امر ديگه نيست؟
- متشكرم
ضربه اي به در خورد از پشت ميز برخاست و به استقبال عمويش رفت
- سلام آقاي رئيس.
- سلام كيومرث جان خوش اومدي، چه عجب!
- چطوري عمو؟ مثل اينكه خيلي گرفتاري
- مثل هميشه كارهاي اين شركت هميشه همين طور زياد و در همه
- حالت چطوره؟
- خوبم.
- ولي رنگ پريده بنظر ميرسي
- طوري نيست
- خيلي به خودت فشار نيار عمو جان.
- مطمئن باش...... خوب شما چه مي كني؟
- خوبم ، نگفتي چرا بي حال و خسته اي؟ ..... كارت زياده؟
- نه ، ديشب تا صبح نخوابيدم
- چرا؟
- نمي دونم
- اگر لازم مي بيني با دكتر معتمد تماس بگير.
- نه لزومي نداره
- داروهات رو بموقع مي خوري؟
- آره ، راستي گفتي دكتر معتمد، ياد چيزي افتادم
بعد شاسي تلفن را فشار داد صداي منشي بگوش رسيد كه پرسيد: " امري بود آقاي رئيس؟"
- لطفا با رئيس بانك تماس بگيريد و به اتاق من وصل كنيد
- همين الساعه.
كيانوش سرش را بلند كرد و نگاهش رابه كيومرث دوخت او پرسيد:"بالاخره جشن نامزدي دختر دكتر رفتي؟"
-نه
- چرا ؟ ميرفتي پسر ، برات مفيد بود، هوايي تازه ميكردي؟
- حوصله جشن و اين حرفا رو ندارم
- يعني عروسي منم نمياي؟
- از شما گذشته ، نكنه در مرز پنجاه سالگي هوس بيچاره گي كردي؟
- نه پسر جون، من اگه ميخواستم مرتكب اين اشتباه بشم در جواني مي شدم.
كيانوش خنديد و صداي زنگ او را متوجه خود كرد:"بله؟"
- آقاي مهرنژاد رئيس شعبه پشت خط هستند.
- صحبت مي كنم.
- ......... الو.
- الو، سلام كيانوش مهرنژاد هستم.
- سلام آقاي مهرنژاد حال شما؟
- متشكرم، مي بخشيد كه مزاحم شدم.
- خواهش مي كنم، امري باشه در خدمتم.
- مي خواستم بدونم ظرف اين هفته چكي از حساب شخصي من نقد شده؟
- اين هفته؟
- بله.
- اجازه بفرمائيد.
كيانوش منتظر ماند لحظاتي بعد صدا گفت:" آقاي مهرنژاد!"
- بله ، بله
- دو روز قبل چكي در وجه شخصي بنام دكتر معتمد ببانك تسليم شده.
- منظورم همون چكه مي تونم مبلغش رو بپرسم؟
- منو ببخشيذ قربان شايد شوخي يا اشتباهي در كار بوده.
- چطور؟
- آخه مبلغ اين چك 500 رياله.
- چقدر؟
- 500 ريال گفتم كه حتما اشتباهي .....
- خير ، درسته ممنونم.
- امر ديگه اي نيست؟
- متشكرم، خدانگهدار
كيانوش گوشي را گذاشت لحظه اي ساكت و متفكر به آن خيره ماند و بعد لبخند زد كيومرث گفت:" ميتونم بپرسم دكتر چه مبلغي حق الزحمه براي خودشون در نظر گرفتن؟"
- خيلي زياد!
- بايد مبلغ خيلي بالايي باشه كه تو مي گي زياد.
- بله ،500 ريال
- چقدر؟
- 500 ريال
- خداي من!چرا اينقدر كم؟
- نمي دونم
- خوب دكتر بهروزي قبلا گفته بودكه ايشون ديگه طبابت نميكنن واگه قبول كنه فقط روي حساب دوستيه.
- دكتر معتمد هم مرد خيلي خوب هم حاذقيه، بايد به نوعي محبتهاشون رو تلافي كنم
- حتما........ كيا چطوره دعوتشون كنيم يه روز بيان دور هم باشيم؟
- اتفاقا چنين قصدي هم دارم اونا رو همراه دامادشون يه روز جمعه به نهار دعوت ميكنم ،‌چطوره؟

- خيلي خوبه ، به اصطلاح عروس پاگشا.
- بله! بقول شما اينطور.
- خوب من ديگه بايد برم حتما كارهاي زيادي داري بايد بهشون برسي
- به اين زودي ميري؟
- نميخوام مزاحمت بشم
- بمونيد عمو جان نهار با ما باشيد
- تو كه ساعت 12 جلسه داري.
- حق با شماست ولي از كجا مي دونيد؟
- از منشي ات شنيدم.......... ولي من دلم مي خواست شام با ما باشي
- چه خبره؟
- هيچي مادر و پدرت ميان
- مهمان داري؟
- خب بله، شما
- نه، غير از ما
- بله!
- مي دونستم ، اجازه بديد من حدس بزنم مهمونتون كيه؟
- بگو.
- بي ترديد سرهنگ عبدي
- از كجا فهميدي؟
- وقتي شما به اينجا بياي و منو به شام دعوت كني معلومه كه حضور من خيلي با اهميته و زماني حضور من اهميت پيدا مي كنه كه پاي دختري در ضيافت شام بميون بياد و چه دختري براي شما مناسب تر از دختر سرهنگ عبدي ، سركار خانم كتايون
- خوب مگه چه عيبي داره، با يك مشت پيرزن و پيرمرد اون دختر بيچاره حوصله اش سر ميره بهتره يه جوون هم در جمع ما باشه تا با هم صحبت بشن
- من هيچ علاقه اي به اين مصاحبت ندارم.
- علاقه پيدا ميشه صبر كن
- نميخوام هيچ علاقه اي به هيچ موجودي پيدا كنم . ديگه از دل بستن متنفرم
- عصباني نشو پسر، من نمي خوام با تو بحث كنم ولي دوست دارم بياي، مياي؟
- اگه اصرار داري، باشه
- خيلي خوشحالم كردي
- ولي بذار از همين حالا بگم من هيچ علاقه اي به كسي ندارم خواهش مي كنم شايعه پراكني نكنيد.
- مطمئن باش ، پس براي شام منتظرت هستيم
- حتما
- سعي كن بموقع بياي
- سعي ميكنم ، ولي من مي دوني كه كار دارم .
- اميدوارم خوش باشي
كيانوش با تمسخر تكرار كرد:"خوش!" كيومرث خداحافظي كرد و رفت او بار ديگر پشت ميزش قرار گرفت و شروع به وارسي پرونده ها كرد و باز صداي زنگهاي پي در پي تلفن و پاسخهاي خسته كننده و كارهاي هميشگي آغاز شد

************************************

خود را روي كاناپه انداخت و چشمانش را برهم فشرد و به نظرش آمد كه اين روزها خيلي خسته و بي حوصله شده . جنگ و جدالهاي مختلف بر سر موضوعات كم اهميت اعصابش را خرد كرده بود . هرگز تصور نميكرد اين ازدواج اينقدر پر دردسر باشد و بين او و ايرج تا اين حد اختلاف نظر وجود داشته باشد ولي اكنون بينشان دريايي از اختلاف قرار گرفته بود گويا آن دو او دو دنياي مختلف به هم رسيده بودند.
سه ماه تمام در كشمكش گذشته بود و او در سكوت رنج مي كشيد و به روي خود نمي آورد . ولي رنگ پريده چهره اش نشان مي داد كه روزهاي سختي را مي گذراند . تقريبا پاسخ به اين سوال در هر برخورد برايش عادي شده بود كه "چرا لاغر شده اي؟" شب گذشته وقتي پدرش او را مستقيما مخاطب خود قرار داد و از وضع رابطه اش با ايرج پرسيد . او سكوت اختيار كرده بود و زبان به شكوه نگشوده بود اما خوب مي دانست كه پدر تقريبا همه چيز را مي داند ولي بظاهر وانمود ميكرد كه از ايرج بسيار راضي است.
حلقه اش را در انگشت چرخاند، چشمانش را اشك پر كرد و بغض گلويش را سوزاند و با خو انديشيد:" من بايد تحمل كنم بخاطر پدر، بخاطر مادرم ، و از همه مهم تر بخاطر عمه و شادي"
شايد ايرج او را دوست داشت و در اين مورد دروغ نمي گفت ، ولي با رفتارش آزارش مي داد و او سر در نمي آورد اين چه نوع دوست داشتن است كه انسان حتي ذره اي از خواسته هاي خود بخاطر كسي كه دوستش دارد نگذرد. شايد او فقط ادعا ميكرد، چون اكنون سه روز بود كه قهر كرده بود و حتي تماس مختصري نيز نگرفته بود و نيكا ميترسيد با ادامه اين روند بزودي همه متوجه اختلافات ميان آن دو شوند بنابراين مي خواست به اين مساله خاتمه دهد اما غرورش به او اجازه نمي داد كه قدم پيش بگذارد.
ناگهان صداي زنگ تلفن برخاست از صدا ترسيد گويا قلبش در سينه فرو ريخت . شايد ايرج باشد . با اين فكر بطرف گوشي دويد و آنرا برداشت و نفس نفس زنان گفت:"........ ب ....... بله"
- عصر سركار بخير منزل دكتر معتمد؟
- بله بفرماييد
- معذرت ميخوام سركار خانم ، جناب دكتر تشريف ندارن؟
بي حوصله پاسخ داد:خير.
- خيلي عذر مي خوام كه مزاحمتون شدم ، شما زحمت رسوندن پيامي رو تقبل مي فرماييد؟
- بله ........ ولي شما؟
- منو نمي شناسيد . خانم معتمد؟
- نخير شما؟
- من مهرنژادم ، كيانوش مهرنژاد
- آه بله ، آقاي مهرنژاد چرا زودتر خودتون رو معرفي نكردين؟ حالتون چطوره؟
- خوبم ممنون . بنظرم رسيد حوصله نداريد صحبت كنيد. گفتم زياد مزاحمتون نشم.
- واقعا معذرت ميخوام ، شما رو بجا نياوردم....
- خواهش مي كنم ، حق داريد اين اولين مرتبه است كه تلفني مزاحم شما مي شم ؟
- لطف داريد ، خوب چه مي كنيد؟

- مثل هميشه مشغول و گرفتار ، شما چه مي كنيد؟ ايرج خان چطورند؟
- خوبه سلام مي رسونه
- زندگي جديد خوش مي گذره؟
- اي .......... چي بگم؟
- مدتي زمان مي برع تا عادت كنيد
- بله حق با شماست
- خانم و آقاي معتمد چطورند؟
- خوبند، سلام مي رسونن
- خيلي دلم براشون تنگ شده.
- پس چرا سري به ما نمي زنيد؟
- من تلفني جوياي احوالات شما هستم ، ولي چون به اندازه كافي مزاحم شدم و پدرتون با نپذيرفتن حق معالجه و زحمتشون منو خيلي شرمنده كردند، ديگه نتونستم بازم مزاحم بشم.
- اين حرفا چيه؟ شما مثل غريبه ها حرف مي زنيد.
- لطف داريد خوب نيكا خانم غرض از مزاحمت............
- بفرماييد در خدمتم
- راستش مي خواستم از شما و خانواده تون و ايرج خان و خانواده دعوت كنم روز جمعه نهار در خدمتتون باشيم.
- خدمت از ماست ، ولي چرا خودتون رو به زحمت مي اندازيد؟
- مي خواستم از مصاحبت شما بهره مند شم . اگه قبول كنيد خوشحال مي شم
- البته ، ولي شادي رفته عمه هم حالش مساعد مهماني نيست ، اگه اشكالي نداره خودمون مزاحم مي شيم.
- هر جور خودتون صلاح مي دونيد، پس حتما ايرج خان رو هم بياريد . از زيارتشون خوشحال مي شيم.
- حتما اونم خوشحال ميشه ، حالا آدرس رو بديد........ چند لحظه اجازه بديد.
نيكا خودكاري از روي ميز برداشت و دوباره بطرف تلفن رفت . خودكار را روي كاغذ فشرد و گفت:"خوب بفرماييد."
- خانم معتمد؟
- بله!
- پيشنهادي داشتم.
- بفرماييد.
- چون ممكنه شما منزل رو راحت پيدا نكنيد، اجازه بديد من راننده ام رو بفرستم دنبالتون موافقيد؟
- با اين حساب ديگه خيلي اسباب زحمت مي شيم.
- تعارف نكنيد
- ولي خودمون مي آييم.
- هر طور ميلتونه، ولي بنظر من اونطوري بهتره.
- باشه . اگر شما اصرار داريد من حرفي ندارم.
- پس روز جمعه ده و نيم صبح من يه ماشين مي فرستم دنبالتون تا شما رو به كلبه خرابه ما بياره
- ممنونم
- امري نيست؟
- عرضي نيست.
- به همه سلام برسونيد، جمعه مي بينمتون.................... فعلا خدانگهدار.
- متشكرم خداحافظ.
نيكا گوشي را گذاشت و با خود گفت [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ] ( اين هم بهانه لازم براي تماس با ايرج او فكر خواهد كرد مجبور شده ام كه به او اطلاع دهم براي همين هم تماس گرفتم)) فورا گوشي را برداشت و با سرعت شماره خانه عمه را گرفت صداي بوق چندين مرتبه شنيده شد ، ولي ارتباط برقرار نشد نيكا نا اميدانه خواست گوشي را بگذارد كه صداي خفه اي پاسخ داد:" بله!"
- سلام ، كجايي؟
- سلام نيكا خانم
- خواب بودي ايرج؟
- بله.
- معذرت مي خوام ولي الان تقريبا غروبه
- ديشب تا دير وقت بيدار بودم، صبح هم جايي كار داشتم مجبور شدم زود از خونه بزنم بيرون ، براي همين هم از ظهر تا حالا خواب بودم.
- نيكا با خود فكر كرد پس او هم چون من ناراحت است، من راجع به او اشتباه ميكردم بعد پرسيد:" خوب چرا ديشب نخوابيدي؟"
- با دوستام به مهموني رفته بوديم تا ديروقت طول كشيد
نيكا از پاسخ او رنجيد . انتظار چنين جوابي را نداشت:" به من نگفته بودي مهمان هستي؟"
- اگه مي گفتم هم فرقي نميكرد تو از دوستاي من خوشت نمي آد پس نمي اومدي، مي اومدي؟
- نه.
- ديدي حدسم درست بود
- پس بيخود نيست كه سراغي از ما نم گيري، سرت شلوغه.
- نه بابا يه ديشب رو رفته بودم.
- خوش بگذره
- جات خالي خيلي خوش گذشت. حالا چطور شد يادي از ما ميكردي؟
- ميخواستم خبري بهت بدم.
- اِ پس زنگ نزده بودي حال منو بپرسي.
نيكا پاسخي نداد ايرج ادامه داد:" خوب حالا چه خبره؟"
- براي جمعه به مهماني دعوت شديم.
- چه خوب .............. كجا؟
- منزل آقاي مهرنژاد.
- كي؟
- كيانوش، ما و شما رو به نهار دعوت كرده.
- متاسفانه من روز جمعه با دوستام قرار دارم ، مي خوايم بريم كوه
- خوب اگه اينطوره باهاش تماس مي گيرم برنامه رو مي ذاريم براي شما
- نه لزومي نداره
- پس مي آي؟ راستي عمه هم دعوته
- حال مادر زياد مساعد نيست، ما نمي تونيم بيايم.
- ظاهرا تو دنبال بهانه مي گردي، اول مي خواي بري كوه حالا هم مي گي حال عمه مساعد نيست. بگو نمي خوام شما رو ببينم. من اشتباه كردم كه با تو تماس گرفتم
- اصلا اينطور نيست ، باور كن نيكا من همين امشب مي خواستم بيام خونه شما ، البته هنوز هم تصميم دارم . ولي قبول كن كيانوش ميزبان كسل كننده ايه تحمل اين مرد خشك و جدي برام مشكله. نمي تونم دعوتش رو بپذيرم من اصلا حوصله مهماني رفتن ندارم.
- هر طور خودت مي خواي با من كاري نداري؟
- صبر كن نيكا
- خداحافظ
- نيكا گوشي را روي تلفن كوبيد و فرياد كشيد:" براي هرزه گردي با رفقاي احمقت وقت داري ، ولي براي مهماني سالم نه، به جهنم كه نمي آي" و بعد با صداي بلند شروع به گريستن كرد.
***************************************

صبح جمعه زماني كه نيكا كاملا آماده به طبقه پايين امد ساعت ديواي دقيقا ده و نيم را نشان مي داد . صداي زنگ در نيز در همان لحظه برخاست و دكتر براي گشودن در به حياط رفت. نيكا اميدوار بود كه ايرج باشد نمي خواست بدون او برود حتي در تمام مدتي كه در اتاقش آماده مي شد ، هر چند لحظه يكبار به صداهايي كه از پايين مي آمد گوش مي داد اما ايرج نيامد . و او همچنان منتظرش بود، گرچه براي پدر و مادرش كار ضروري او را توجيه كرده بود ولي باز هم دلش ميخواست او بيايد . از شيشه به حياط نگريست بازگشت دكتر به تنهايي نشان مي داد كه راننده كيانوش پشت در ايستاده است . حدسش درست بود ، زيرا دكتر بمحض ورود گفت كه راننده منتظر آنهاست و چند لحظه بعد با هم از خانه خارج شدند . در حاليكه نيكا پيوسته به پشت سرش نگاه ميكرد ، مبادا ايرج در آخرين لحظات بيايد و او متوجه نشود ولي او نيامد و نيكا نا اميدانه به صندلي تكيه داد و چشمانش را بر هم نهاد چند لحظه صحبتهاي راننده توجه نيكارا بخود جلب كرد.
- 000آقاي مهرنژاد از صبح تابحال چندين مرتبه منوخبركردند وراجع به ماشين سوال كردند يه مرتبه فرمودند ماشين نقص فني نداره؟ دفعه ديگه بنزين داري؟ بازچندلحظه بعد مجددا فرمودند ماشين رو حسابي چك كن.

منم عرض كردم آقا مگه سفر قندهار در پيشه؟ تا حومه تهران كه راهي نيست اما ايشون دستور اكيد دادند كه همه چيز آماده باشه معلوم ميشه كه آقا خيلي بشما علاقمندند،چون امروز واقعا سرحال بودند، بعد از مدتها آقا مثل گذشته ها بودند.
نيكا چشمانش را گشود و از پنجره به بيرون خيره شد و با خود فكر كرد آيا واقعا براي كيانوش مهم است كه آنها بمنزلش بروند؟ بتصور او اين اقدام كيانوش تنها براي اداي احترام نسبت به پدرش و انجام يك رسم بود بداخل ماشين نگاه كرد اين آن ماشيني نبود كه آنشب آنها را به رستوران مورد علاقه كيانوش رسانده بود كمي از پنجره بدنه ماشين را نگاه كرد رنگ آن قرمز و زيبا بود ولي بنظر او ابهت ماشين سياهرنگ كيانوش را نداشت ، پس كيانوش در زندگيش حسابي تنوع داده بود، ماشينش را هم عوض كرده و يك رنگ شاد انتخاب كرده بود....... ناگهان فكري بمغزش خطور كرد شايد تاكنون ازدواج كرده باشد. ولي خودش چيزي نگفته بود شايد علتش اين بود كه نيكا سوال نكرده بود . عطش دانستن جواب اين سوال آنچنان او را تحريك ميكرد كه دلش ميخواست در همان لحظه از راننده بپرسد ولي خود را كنترل كرد. راه بنظرش طولاني وخسته كننده ميآمد ووقتي بالاخره ماشين جلوي در بزرگي متوقف شد .نفس راحتي كشيد، راننده چراغي زد و در باز شد و آنها وارد يك باغ بزرگ شدند، مسافتي را در ميان باغ طي نمودند. سرانجام ماشين توقف كرد و راننده با سرعت پايين آمد و در ماشين را گشود . نيكا ومادرش پياده شدند . نيكا نگاهي به دور وبر خود كرد . در اولين نظر ماشين كيانوش توجهش را جلب كرد و بعد نگاهش به ساختمان سبز رنگ وسط باغ افتاد . نماي آن شايد از بهترين سنگهاي مرمر ساخته شده بود . همانطور كه به ساختمان زل زده بود كيانوش را ديد كه بسرعت بسوي آنها مي آمد. تاكنون او را به اين زيبايي نديده بود شلواري برنگ سبز تيره و پيراهني برنگ سبز روشن ، زيبايي خاصي بر اندامش بخشيده بود و موهايش كه بنحو زيبايي آراسته شده بود متانتي عجيب به چهره اش مي داد. از چند قدمي رايحه دلنشين هميشگي عطرش مشام نيكا را پر كرد . او نزديك شد و با احترام سلام كرد و خوشامد گفت ، سپس آنان را بسمت ساختمان راهنمايي كرد. هنوز چند قدمي نرفته بود كه رو به نيكا كرد و گفت:" خانم معتمد ايرج خان لايق ندونستند؟"
- اين چه حرفيه آقاي مهرنژاد؟ متاسفانه حال عمه خوب نبود. ايرج مجبور شد خونه بمونه
- خيلي متاسفم. دلم ميخواست ايشون هم در جمع ما بودند . مصاحبتشون باعث انبساط خاطره.
- شما لطف داريد.
كيانوش سكوت كرد. آنها از در برزگي عبور كردند و وارد خانه اي بسيار مجلل گرديدند . خانه اي كه از نظر نيكا همچون قصري جلوه كرد . داخل ساختمان نيز تماما از سنگهاي مرمر سبز روشن ساخته شده بود، پرده هاي مخمل سبز رنگ از پنجره ها آويخته شده بودند و پلكاني با نرده هاي مرمرين از وسط هال مي گذشت و راه عبور به طبقه دوم را نشان مي داد. كيانوش بسمت راست اشاره كرد و گفت:" لطفا از اينطرف" آنها وارد سالن بزرگي شدند كه ديوارهاي آن با تابلوهاي نقاشي گرانقيمت با قابهاي زيبا تزئين گشته بود و مبلمان و فرشهاي سبز رنگ به آن جلوه اي چشم نواز بخشيده بود. با ورود آنها همه حاضرين از جاي برخاستند وكيانوش شروع به معرفي آنها كرد:" عموجان كه معرف حضور دكتر و خانمها هستند . ايشون مادرم و ايشون مهندس مهرنژاد پدرم . مادر ، مهندس خانواده محترم دكتر معتمد."
مراسم معارفه انجام پذيرفت و مهمانان نيز در كنار ميزبان جاي گرفتند و خدمتكاران مشغول پذيرايي شدند. عموي كيانوش در همان نظر اول بچشم نيكا مرد جالبي آمد و احساس كرد از اين مرد خوشرو وخوش زبان خوشش مي آيد. در ادامه ارزيابي اطرافيانش نيكا اينبار پدر كيانوش را از نظر گذراند. او مردي متين و موقر بنظر مي رسيد . موهايش كاملا سفيد بود ولي صورتش شاداب و جوان مي نمود. آخرين نفر مادر كيانوش بود كه نيكا بي جهت از همان اولين لحظات نسبت به او احساس علاقه ميكرد . او زن زيبايي بود و چشماني روشن داشت و شايد رنگ چشمان كيانوش كمي به او و كمي به عمويش كيومرث شباهت داشت. خانم مهرنژاد ظاهري برازنده داشت و وقتي صحبت ميكرد بي اختيار توجه شنونده را بخود جلب مي نمود. عموي كيانوش رشته كلام را در دست گرفت و بخنده گفت:" از صبح تا بحال اين كيانوش خان پوست از سر ما كنده ، انقدر منتظر شما بود كه نمي دونيد دكتر جان. من كه تا حالا كيانوش رو اينطور نديده بودم. از صبح ده مرتبه به آشپزخونه سرك كشيده به تمام موارد شخصا رسيدگي كرده برنامه غذايي رو هم خودش تنظيم كرده . درست مثل ترازنامه هاي مالي آخر سال.
همه خنديدند و كيانوش كه گونه هايش كمي سرخ شده بود معترضانه گفت:" كيومرث خواهش مي كنم!"
پدر كيانوش گفت:" انقدر كه كيانوش براي آقاي دكتر و خانواده شون مزاحمت ايجاد كرده بايد خيلي بيشتر از اين حرفها پذيرايي كنه. جناب دكتر ما تا پايان عمر شرمنده الطاف شما هستيم."
- آقاي مهرنژاد خواهش ميكنم تعارف نفرمائيد منكه كاري نكردم.
مادر كيانوش چشم از نيكا بر نمي داشت . در همان حال آهسته بمادر گفت:" نمي دونيد چقدر مشتاق بودم شما و دختر خانمتون رو زيارت كنم واقعا دختر شايسته اي داريد. هم زيبا، هم متين و باوقار اميدوارم خوشبخت بشند."
- متشكرم لطف داريد خانم
- كيانوش جان غذاها ته نگيره عمو سري به آشپزخونه بزن
بار ديگر صداي خنده حاضرين برخاست و كيانوش گفت:" شما كه نمي دونيد، دست پخت خانم معتمد انقدر خوبه كه من مجبورم تو غذاهاي امروز وسواس بخرج بدم"
- ما كه زياد در خدمت شما نبوديم.
- خواهش مي كنم همون چند مرتبه كافي بود.
- عروس خانم گويا بنا بود در خدمت آقاي داماد هم باشيم؟
- متاسفانه كاري پيش اومد نتونست خدمت برسه
- خوب وقت زياده مهندس در فرصت ديگه اي حتما از حضور ايشون هم فيض ميبريم.
نيكا از پا در مياني كيانوش خوشحال شد چون بيش از اين توجيهي نداشت در عين حال از اين كه او پدرش را با نام مهندس مهرنژاد مي خواند. تعجب كرد و با خود انديشيد چه جالب خواهد بود كه مثلا او نيز پدرش را با عنوان دكتر معتمد بخواند و از اين تصور لبخندي بر لبهايش نشست . ناگهان بخود آمد و كيانوش را ديد كه با تعجب به او نگاه مي كند نيكا فورا نگاهش را به خانم مهرنژاد دوخت كه مشغول صحبت با مادرش بود و خود را بظاهر متوجه صحبت آنها نشان داد. تا زمان صرف نهار هيچ جمله اي ميان او و كيانوش رد و بدل نگرديد . سررشته كلام در دست عموي كيانوش بود و كيانوش در بعضي موارد اظهار نظر ميكرد . بيشتر مسائل مورد گفتگوي آنها مربوط به كارهايشان بود و كيانوش ناله ميكرد كه مشغله هاي كارش بسيار است. و او دمي در تهران و لحظه اي ديگر در شيراز است، گاهي نهار را داخل مرز صرف مي نمايد در حاليكه وقت شام خارج از كشور است و نيكا از صحبتهايش به اين نتيجه رسيد كه او تصميمش را عملي كرده است و خود را در ميان كارهاي شركت چنان غرق ساخته كه ديگر لحظه اي نتواند به كسي يا چيزي جز مسائل كاري خود فكر كند. با اين تصور ناگهان نسبت به او احساس ترحم كرد . هنگام صرف نهار همه به سالن غذاخوري رفتند ميز نهار چنان با دقت و سليقه چيده شده بود كه دهان نيكا از تعجب باز ماند . غذاهاي رنگا رنگ و متنوع اختيار انتخاب را به آنها نمي داد و خصوصا تعارفهاي پي در پي خانواده مهرنژاد باعث مي شد نيكا نتواند غذا بخورد . نهار تقريبا در سكوت صرف شد، ولي در اواخر صرف غذا كيانوش رو به دكتر كرد و گفت : آقاي دكتر دختر خانم شما در رژيم هستند؟
دكتر خنديد و پاسخ منفي داد و او ادامه داد:" پس چرا غذا نمي خورند، البته مي پذيريم كه غذاهاي ما بخوش طعمي دست پخت مادرتون نيست ، اما اين يك روز رو بايد تحمل بفرماييد."
نيكا پاسخ داد: آقاي مهرنژاد من خيلي بيشتر از هميشه غذا خوردم ."
خانم مهرنژاد در پاسخ نيكا گفت:" كي دخترم كه ما نديديم؟"
بعد از صرف غذا همگي بسالن پذيرايي بازگشتند . عموي كيانوش فورا پيشنهاد داد كه آقايان كمي استراحت كنند. آنها نيز پذيرفتند و بدنبال كيانوش از اتاق خارج شدند . افسانه و خانم مهرنژاد نيز مشغول صحبت شدند . نيكا احساس ميكرد بي حوصله شده ، صحبتهاي خانمها برايش جاذبه اي نداشت سعي كرد خود را تزئينات اتاق سرگرم كند كه كيانوش وارد شد . نيكا از ديدن او خيلي خوشحال شد . او مي توانست مصاحب مناسبي براي نيكا باشد . او آمد و نشست ، اما حتي نگاهي به نيكا نكرد خانمها همچنان در حال صحبت بودند كه خانم مهرنژاد پيشنهاد كرد به باغ بروند و در هواي آزاد صحبت كنند ، آندو برخاستند نيكا نيز ناچار برخاست، اما زماني كه براه افتادند ، كيانوش سكوتش را شكست و گفت:" اگه اشكالي نداره شما بمونيد؟"
نيكا بجانب او برگشت و با تعجب نگاهش كرد . او ادامه داد:" ميخواستم خونه رو بشما نشون بدم."
نيكا نگاهي بمادرش كرد و او با سر رضايت داد. خانم مهرنژاد تاكيد كرد:" فكر مي كنم اينطوري بهتره دخترم، ظاهرا صحبتهاي ما براي شما كسالت آوره."
- نه اينطور نيست ولي..................
- بمون دخترم ، ما ناراحت نمي شيم.
پس از آن مادر و خانم مهرنژاد از سالن خارج شدند . نيكا بر جاي نشست كيانوش با اخم گفت:" اگه مايل نبودين بمونين ، مي رفتين."
- اين چه حرفيه؟ من فقط از اين جهت اين حرفها رو زدم كه اونها رو نرنجونده باشم.
- شما زيادي بفكر ديگران هستيد، ولي من فكر نمي كنم خودتون تمايلي به مصاحبت با من داشته باشيد.
- شما خودتون بهتر مي دونيد كه صحبتهاي اونها حوصله منوسر برده بود.
- باور كنم؟
نيكا از لحن پرترديد كيانوش عصباني شد ، در حاليكه بر مي خاست گفت:" اصلا من ميرم شما مردها همتون از يك قماشيد، من ديگه از بحث و جدل بي مورد خسته شدم نميخوام با هيچ كدومتون حرفي بزنم."
در همان حال بطرف دررفت. كيانوش با سرعت بدنبالش رفت و گفت:" خواهش مي كنم بمون نيكا خانم، خواهش مي كنم."
او ايستاد و چيزي نگفت بغض گلويش را ميفشرد ، مي ترسيد اگر كلامي بگويد اشكهايش راز پنهانش را برملا سازد .
- منو ببخش ، باور كن قصد نداشتم ناراحتتون كنم........... من خيلي بي ملاحظه هستم بازم عذر ميخوام منو ميبخشي؟ نيكا با سرت سر پاسخ مثبت داد و او ادامه داد :" خيلي خوشحالم. حالا بياييد بجايي بريم كه شايد ديدنش براتون جالب باشه"
كيانوش در را براي نيكا گشود و او خارج شد . خودش نيز گامي عقب تر از او بحركت درآمد. نيكا كمي برخود مسلط شده بود گفت:" بيخودي عصباني شدم....... مي دونيد من و ايرج .........."
ولي ناگهان مكث كرد و جمله اش را ادامه نداد. كيانوش هم سوالي نكرد و نيكا فهميد كه او خود تا آخر جمله را خوانده است. لبخندي زد، و ادامه داد:" آقاي مهرنژاد هنوز كه دست چپتون خاليه، فكر كردم ازدواج كرديد و سرتون حسابي شلوغ شده كه ديگه سراغ ما رو نمي گيريد؟"
- ازدواج؟ مگه عقلم رو از دست دادم.
نيكا در حاليكه به راهنمايي كيانوش از پله ها بالا ميرفت گفت:" حق با شماست، هيچوقت ازدواج نكنيد كه بيچاره مي شيد."
كيانوش ايستاد و نگاه پر تحسري به نيكا كرد . نيكا كه از توقف ناگهاني او تعجب كرده بود بناچار ايستاد ." او گفت متاسفم اميدوار بودم شما از زندگي جديدتون راضي باشيد."
- راضي؟
نيكا سرش را بطرفين تكان داد و در حاليكه براه مي افتاد گفت:" بهتره چيزي نگم، گمون كنم سكوتم شايسته تر باشه."
- سكوتتون هم به اندازه كلماتتون گوياست، چهره شما بخوبي نمايانگر روزگار شماست، ولي من بهر حال اميدوار بودم اشتباه حدس زده باشم شما خيلي لاغر و نحيف شديد، ديگر از اون شورو نشاط در چهره شما اثري نمي بينم ، در اين سه ماه انقدر تغيير كرديد كه من در نظر اول كه شما رو ديدم جا خوردم .
- ظاهرا روزگار با ما سر ناسازگاري داره.
كيانوش حرف ديگري نزد . قدمي به جلو برداشت و دري را گشود و از نيكا خواست تا داخل شود و نيكا داخل شد و در مقابل خود اتاق بزرگي ديد كه دور تادور آن را كمدها و قفسه هاي چوبي پر از كتاب احاطه كرده بود. ظاهرا اينجا كتابخانه قصر كيانوش بود . نيكا از ديدن آنهمه كتاب بوجد آمد و گفت:" خداي من چقدر كتاب! كيانوش دررا بست و به نقطه نامعلومي خيره شدو پرسيد:" شما به كتاب علاقه داريد؟"
- خيلي زياد!
او گويا در خواب حرف ميزند آهسته گفت:" ولي نيلوفر هيچ علاقه اي به كتاب نداشت ، بنظرش اينجا مزخرفترين قسمت اين خونه بود" در اينحال با حالتي مسخ شده بحركت در آمد و گفت:" دنبالم بياييد."

قسمت هفتم : [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

آنها به انتهاي كتابخانه رفتند. كيانوش دستش را زير قابي كه به ديوار آويخته بود برد و گفت:" شما رو به اينجا نياوردم كه كتابخانه رو ببينيد."
در مقابل چشمان حيرت زده نيكا يك قفسه از كتابها بر پايه خود چرخيد و كيانوش داخل شد نيكا چنان شگفت زده شده بودكه نمي توانست ازجاي خودحركت كندكيانوش روبه او كرد و با تحكم گفت:" بيا ديگه."
نيكا با گامهاي سنگين بدنبال او براه افتاد و از مدخل پنهاني گذر كرد ، لحظه اي احساس نمود به عالم رويا قدم گذارده است. منظره اي كه مقابل خود مي ديد بيشتر به يك تابلوي زيباي نقاشي شباهت داشت تا سر سرايي در واقعيت . تمام آنچه در سالن قرار داشت ، از سنگهاي مرمرين سبز روشن ساخته شده بود . گلدانهاي بزرگ سنگي با گلهاي اركيده ، مجسمه هاي كوچك و بزرگ مرمرين و از همه زيباتر حوض سه طبقه كنار سرسرا بود كه فواره هاي كوچك درون آن خودنمايي مي كردند. دور تادور سالن پيچكهاي نيلوفر از سقف آويزان بود و در لا به لاي آنها مرغان عشق و قناريها آزادانه پرواز ميكردند. نيكا نتوانست احساسات خود را كنترل كند و هيجانزده گفت:" خداي من اينجا چقدر زيباست!"
آنگاه با نگاهش بدنبال كيانوش گشت . او گوشه اي از سالن بر روي ميز و نيمكت سنگي نشسته بود و از پشت دود سيگارش به نيكا نگاه ميكرد، نيكا از اينكه چون كودكان بوجد آمده بود ، احساس شرم كرد و آهسته بطرف كيانوش بحركت در آمد . او آهسته پرسيد:" نظرتون چيه؟"
- خيلي قشنگ و روياييه!
- مي دونيد اسم اين سالن چيه؟
- نه
- حدس كه ميتونيد بزنيد شما دختر بسيار باهوشي هستيد.
نيكا ميدانست كه نام اين سالن بنحوي با نيلوفر در ارتباط است نمي توانست حدس بزند . كيانوش اجازه نداد سكوت او بطول بيانجامد و گفت:" روزي به اينجا سراي نيلوفري مي گفتند. كل اين خونه رو براي اون ساختم مطابق سليقه اون . اما اين سالن رو جداي از بقيه بنا كردم . نقشه اش رو كيومرث كشيد ، بمناسبت اولين سالگرد آشناييمون اينجا رو آذين بستيم و جشن گرفتيم . به اون ميز كه كنار حوضه نگاه كن، ظروف وسايل عصرونه اونروز هنوز دست نخورده اونجاست . اون علاقه خاصي به سنگهاي مرمر داشت، براي همين همه چيز اين خونه رو از سنگ ساختم درست مثل قلبش " كيانوش بميز مقابلش اشاره كرد و ادامه داد:" اين گلدون گل سرخ رو بخاطر شما و علاقه تون به گل سرخ اينجا قرار دادم وگرنه هميشه گلهاي مورد علاقه نيلوفر يعني گل اركيده اينجا مي ذارم ."
نيكا آهسته در سالن قدم زد و كيانوش بيش از اين چيزي نگفت ناگهان قاب عكس زيبايي توجه نيكا را بخود جلب كرد او با سرعت بطرف قاب رفت ولي داخل آن بجاي عكس يك پروانه كوچك با بالهاي رنگين و پر نگين قرار داشت. نيكا لحظه اي به آن خيره شد . مسلما اين همان گلسري بود كه كيانوش در دفترش راجع به آن نوشته بود. كمي جلوتر رفت قاب بعدي روي ديوار يك كار خطاطي بود كه بر روي آن نوشته شده بود:
" نيلوفري كه روزي خزانم را بهار كرد ....... روز دگر........ بهارم را خزان نمود"
نيكا با تعجب به اطرافش نگريست ، هرچه بيشتر دقت ميكرد بيشتر متعجب مي شد ، باورش نمي شد اين همه احساس در وجود اين مرد خشن و عصبي نهفته باشد . آنگاه به كنار حوض رفت و بر لبه آن نشست و دستهايش را از آب پر كرد و به هوا پاشيد و دنبال ماهيها كرد، نگاهش را به كيانوش دوخت كه در عالم خود غرق شده بود و مسلما به نيلوفر فكر ميكرد و نيكا بي آنكه بداند چرا دلش نميخواست او به نيلوفر فكر كند . براي آنكه او را از عالم خود بيرون بكشد گفت:" كسي هم اينجا رفت و آمد ميكنه."
كيانوش بخود آمد لبخندي زد و گفت:" نه ، من اينجا تنها زندگي مي كنم ."
- پدر و مادرتون چي؟
- اونا تو خونه خودشون زندگي مي كنند
- واقعا.......... هيچ كس از سر اينجا مطلع نيست؟
- هيچ كس بجز من و شما ، كيومرث ، نيلوفر و صميمي ترين دوستم شهريار .
نيكا احساس كرد كيانوش هنوز هم نام نيلوفر را با حالت خاصي ادا مي كند. لحظه اي مكث كرد و متفكرانه پرسيد:" منو براي چي به اينجا آورديد ، من كه نه صميمي ترين دوستتون هستم، نه مثل عموتون با شما همدل و نه چون نيلوفر عشقتون ، من اينجا چه مي كنم منو به اينجا آورديد تا عذاب بكشم؟

- عذاب بكشيد!چرا؟
- شايد به اين علت كه مرد زندگي من حاضر نيست چنين عشقي رو بپاي من بريزه و شما مي خواهيد صداقت عشقتون رو به رخ من بكشيد.
نيكا سكوت كرد. در حاليكه اين خانه و كارهاي كيانوش را در ذهن خود با اعمال ايرج مقايسه ميكرد و بحال نيلوفر غبطه ميخورد كيانوش از جا برخاست مقابل نيكا ايستاد و گفت:" بلند شيد بريم."
نيكا دانست كه سخنش كيانوش را عصباني ساخته، نگاهي به او كرد و از جاي برخاست . او با همان لحن عصباني گفت:" من قصد نداشتم شما رو ناراحت كنم . شما فكر مي كنيد من چون از دخترها دل خوشي ندارم قصد كردم با آوردن شما به اينجا عذابتون بدم و بقول خودتون كاري كنم كه شما احساس شكست كنيد ، اما اينطور نبوده و نيست من ..... من......... ( رويش را برگرداند) و ادامه داد: " شما دخترها هر مسئله اي رو به نفع خودتون تفسير و توجيه مي كنيد، براي شما زبون آدما مهمتر از دلشونه ، براتون فرقي نداره كه تو دل يه انسان چه نيتي نهفته ، اگه با حرفهاي كذايي شما رو شاد نكنه ، اون رو از خودتون مي رونيد من راز نهفته اي رو كه حتي از مادرم پنهون كردم براي شما آشكار كردم و شما در مقابل منو بكاري محكوم مي كنيد كه هر گز قصدم نبوده . اين انصاف نيست شما زنها بر عكس ظاهر مهربونتون خيلي بي رحميد ."
نيكا چرخي به دور او زد و مقابلش ايستاد و گفت:" منو ببخشيد آقاي مهرنژاد خودم مي دونم كه اشتباه كردم ولي باور كنيد ارادي نبود. اين روزها تمام كارهاي من عجيب و غريب شده. خودم هم نمي دونم چي مي گم با اعصاب در هم ريخته من بيش از اين هم نبايد انتظار داشت ، اما گذشته از اين حرفها به شما بخاطر داشتن اين همه احساس و در عين حال سليقه تبريك مي گم."
- متشكرم نيكا ، نمي دونم چطور ديگران قادرند فرشته مهربوني مثل شما رو عذاب بدن من كه چنين قدرتي ندارم . خوب حاضريد با هم يه قهوه بخوريم؟"
- البته.
- پس بفرماييد.
در اينحال با دست بميز اشاره كرد. نيكا نشست در مقابل او يك سرويس چايخوري از مرمر قرار داشت ، كيانوش مشغول آماده كردم قهوه شد. نيكا شاخه اي از گلهاي سرخ داخل گلدان مرمر روي ميز را بوييد . بعد نگاهي به گلهاي اركيده كرد. ميخواست ميان سليقه خود و نيلوفر قياس كن كه كيانوش با قهوه جوش آمد و مقابل او نشست و گفت:"ميخواستم بجاي تمام گلهاي اركيده گل سرخ بذارم . اما فكر كردم شايد شما مايل باشيد اينجا رو همونطور كه هست ببينيد."
- واقعا از لطف شما ممنونم .
- من بيش از اينها بشما مديونم.
نيكا دستش را پيش برد ، شاخه اي از گلهاي سرخ را كه بطرف پايين سرخم كرده بود، بالا آورد و به آن خيره شد . كيانوش فنجان را پر كرد و قهوه جوش را روي ميز گذاشت بعد دستش را در ميان گلها فرو برد و زيباترين آنها را در دست گرفت و خواست آنرا بچيند كه خار گل بدستش فرو رفت، لحظه اي دستش را عقب كشيد و دو طرف محل خراش را فشرد قطره خوني از دستش بيرون جست ، نيكا نگاهي به انگشتش كرد و گفت:" واي انگشتتون"
- مهم نيست اين گلها ميخواستند تلافي كنند خاطرتون هست آخرين روز اقامتم در منزلتون برام گل آورديد و گفتيد خار به انگشتتون فرو رفته.
هردو با صداي بلند خنديدند نيكا دستمالي به كيانوش داد و او تشكر كرد و آنرا به دور انگشتش پيچيد و بارديگر ولي اينبار با احتياط بيشتري دستش را بطرف گل دراز كرد و آنرا چيد و مقابل نيكا گرفت. نيكا لبخند مليحي بر لب نشاند و آنرا گرفت كيانوش براي لحظه اي به نيكا خيره شد. نگاهش بنحوي بود كه نيكا حدس زد او چهره نيلوفر را در چهره اش مجسم ميكند . سرش را بزير انداخت كيانوش خنديد و گفت:" قهوه تون سرد ميشه نيكا خانم ، ميل بفرماييد."
و نام او را با حالتي ادا كرد كه گويا فكرش را خوانده بود ، نيكا فنجانش را برداشت و قهوه آنرا مزه مزه كرد. بنظرش خوش طعم آمد و چهره اش حالت رضايت بخود گرفت . كيانوش بحالت او خنديد ، نيكا دستپاچه نگاهش كرد و گونه هايش سرخ شد . در همين حال شنيد كسي از بيرون مي پرسيد:" اجازه دخول مي ديد آقاي مهرنژاد؟"
- بله كيومرث جان بيا.
نيكا دستپاچه شد كيانوش نگاهش كرد و گفت :" چي شد خانم معتمد؟ عمو جان از خودمونه . تمنا مي كنم راحت باشيد."
كيومرث خان پيش آمد . او نيز ظاهرا از ديدن نيكا جا خورده بود با تعجب پرسيد: شما هم اينجا هستيد سركار خانم؟
- بله با اجازه شما.
- خوب خوش اومديد. بفرماييد. خواهش ميكنم.
در اينحال نگاهش را از نيكا گرفت و بصورت كيانوش دوخت و ادامه داد:" كيا منو با پيرمردها رها كردي؟
- آخه شما از همه پيرتري كيومرث جون.
- من هنوز داماد نشدم تو چي مي گي؟
- شايد تا صد سال ديگه هم نخواستي ازدواج كني.
- خوب مردي كه در دام ازدوج گرفتار نشه تا آخر عمر جوون مي مونه.
- پس من هم بشما اقتدا خواهم كرد.
- لازم نكرده چون من خودم هم قصد دارم استعفا بدم ، ديگه پيرو نميخوام.تو لازم نيست اشتباه منو تكرار كني . درست ميگم خانم معتمد؟
نيكا از اين نظرخواهي ناگهاني جا خورد و بناچار گفت:" نمي دونم....... چه عرض كنم؟
- كيا پسر خوبيه ، فقط گاهي كمي فازهاش با هم تداخل پيدا ميكنه، اونوقت هركس از ده كيلومتريش رد بشه دچار برق گرفتگي ميشه.
- پس بايد مراقب باشم در اين موارد سر راهشون قرار نگيرم.
- البته توصيه دوستانه رو من قصد داشتم خدمتتون بگم
- از لطف شما سپاسگزارم.
- ظاهرا شما دو نفر مصاحبين خوبي براي همديگه هستيد، هر چي دلتون ميخواد از من بد بگيد . خيلي خوب كردي كه اومدي كيومرث خان نيكا خانم از مصاحبت من خسته شده بود. نيكا خواست اعتراضي كن ، ولي كيومرث پيش دستي كرد و گفت:" حق هم دارند كسل كننده اي."

- مي بينيد نيكا خانم، كيومرث زيادي نسبت به من لطف داره.
- خواهش ميكنم ، نپرسيدي براي چي مزاحم شدي؟
- چون احساس جواني كردي اومدي خودت رو با جوانها همنشين كني.
- اشتباه مي كني اومدم خبر خوشي بهت بدم.
- تو و خبر خوش از عجايبه
- اي بي معرفت!
- حالا بگيد بدونيم چه خبره
- كيا جان سرهنگ عبدي تلفن فرمودند با داداش كاري داشتند. من گفتم ما اينجا هستيم و داداش در حال استراحته بعد از ايشون هم دعوت كردم به جمع ما بپيوندند. ايشون هم با كمال ميل پذيرفتند . گمون كنم تا ساعتي ديگه ميان.
نيكا به انتظار شنيدن پاسخي از كيانوش نگاهش را به او دوخت و دانست اين خبر نه تنها او را خوشحال نكرد، بلكه آثار خشم نيز در چهره اش عيان گرديد وگفت:" خواسته بودم امروز كسي اينجا نياد."
- مي دونم ولي فكر نمي كنم آشنايي دكتر و سرهنگ اشكالي داشته باشد.
- نمي خوام بيان( اين را فرياد كشيد و از جاي برخاست)
كيومرث بالحني دلسوزانه در حاليكه سعي ميكرداورا آرام كندگفت: چرا عصباني مي شي؟بشين..... حالا كجا؟
- ميرم بگم نيان.
نيكا خواست پا در مياني كند، شايد او آرام گردد به همين دليل آهسته گفت:" آقاي مهرنژاد تا ساعتي ديگه ميريم هيچ لزومي نداره بخاطر راحتي ما برنامه تون رو بهم بزنيد."
- مي ريد؟ شما شب اينجا هستيد. . من هم قصد ندارم كس ديگه اي رو بپذيرم. سرهنگ هم اگه قصد داره مهندس مهرنژاد رو ببينه در فرصت ديگه اي بمنزلش بره.
اين را گفت و بسرعت رفت. نيكا با تعجب به كيومرث خان نگاه كرد و او گفت:" اين جوون هميشه همينطوره عصبي و كله شقه."
- چرا اينقدر عصباني شد؟
- فكر مي كنم بهتره بشما حقيقت رو بگم . چون ظاهرا كيا بشما ارادت خاصي داره.
چشمان نيكا از تعجب گرد شدو پرسيد:" چطور؟"
- تعجبي نداره ، چون مي بينم كه شما اينجا هستيد . اون هيچوقت كسي روبه اينجا راه نميده. اما شما رو در اولين دعوت به اينجا آورده ، مي دونيد چرا؟
- نه.
- متاسفانه من هم نمي دونم...... شما قبلا از وجود اين مكان مطلع بوديد؟
- خير
- خيلي عجيبه اون هيچ علاقه اي به افشاي رازهاش نداره، آدم تو داريه . من كيانوش رو بيش از هر كسي توي زندگيم دوست دارم . رابطه ما تنها رابطه عمو و برادر زاده نيست . ما با هم دوست هستيم.
نيكا لحظه اي انديشيد ، علت اين عمل كيانوش ، مطالعه دفتر خاطراتش بود ، نيكا خود راز را بر ملا كرده بود و او همانطور كه عمويش مي گفت چيزي بروز نداده بود.
-به چي فكر مي كنيد خانم معتمد؟
صداي كيومرث خان نيكا را بخود آورد. او لبخندي زد و پاسخ داد: هيچي ، چيز خاصي نبود.
- ميخواهيد بگم چرا اومدن سرهنگ كيانوش رو عصباني كرد؟
- البته
- مي دونيد سرهنگ دختري داره مثل شما خانم و شايسته ، ما اونرو براي كيا در نظر گرفتيم ، ولي هربار كه صحبتش پيش مياد ، همينطور بلوا رو بر پا ميكنه و حاضر نيست در اينمورد حتي كلامي بشنوه.
نيكا آهسته گفت:" حدس ميزدم." و در همانحال احساس كرد حس حسادتش تحريك ميشود البته نه نسبت به دختر سرهنگ بلكه نسبت بدختري كه مدتها پيش اين مرد را رها كرده بود، نيكا در دل آرزو كرد كاش جاي نيلوفر بود، كيانوش داخل شد بلافاصله رو به نيكا كرد و گفت:" واقعا عذر ميخوام خانم معتمد."
- كار خودت رو كردي؟
كيانوش با شنيدن صداي عمويش بسوي او برگشت و با لحني خشك و جدي پاسخ داد:"بله"
- تلفن كردي؟
- بله
- چطور تونستي مهمانت رو جواب كني؟
- همونطور كه شما تونستي بدون اجازه ميزبان، مهمان دعوت كني.
- نمي خواستي كتايون با نيكا خانم آشنا بشه؟
كيانوش بي حوصله و قاطع گفت:" نه"
و نيكا متوجه شد كه او از اينكه عمويش در حضور او نام كتايون را برد عصباني تر شد. اما كيومرث بي اعتنا ادامه داد:" چرا؟"
- چون لايق مصاحبت با نيكا خانم نيست، از اون عزيز دردونه خوشم نمياد.
- بس كن كيا تو حق نداري راجع به ديگران اينطور صحبت كني
- من هرچي بخوام ميگم.
- هيچ مي دوني اگه اين حرفها به گوشش برسه چي ميشه؟
- هرچي ميخواد بشه.
نيكا از بحث بين آنها خسته شده بود. نمي دانست چرا كيومرث قصد كرده بود تا هر طور شده كيانوش را محكوم نمايد و با لجبازيهايش او را عصبي ميكرد. دستان لرزان كيانوش حتي سيگارش كه بشدت ميان انگشتانش تكان ميخورد، حس ترحم نيكا را بر مي انگيخت . براي آنكه بيش از اين شاهد ماجرا نباشد از جاي برخاست و آهسته گفت:" منو ببخشيد."
برخاستن او هر دو مرد را وادار به سكوت كرد كيومرث فورا بخود آمد رو به نيكا كرد و گفت:" ما رو ببخشيدخانم معتمد."
- خواهش ميكنم ، فكر ميكنم بهتره تنهاتون بذارم
كيانوش برافروخته و عصبي نگاهش را به نيكا دوخت و با تحكم گفت:" بنشينيد، كيومرث ميره"
نيكا با آنكه از تحكم كلام كيانوش ترسيده بود، خواست اعتراضي كند ولي برخاستن كيومرث فرصت اعتراض را از او گرفت:" خوب خانم معتمد شما رو پايين مي بينم."
- حتما
- با اجازه
- خواهش ميكنم
او با سر تعظيم مختصري كرد و بدون آنكه به كيانوش نگاه كند رفت . نيكا همانطور كه ايستاده بود كيانوش را مخاطب قرار داد و با عصبانيت گفت: " واقعا كه آقاي مهرنژاد روي شما بيش از اينها حساب ميكردم."
- چطور؟
- رفتار شما با عموتون اصلا صحيح نبود
- ولي به نفعش بود.
- اين نفع رو شما تعيين مي كنيد؟
كيانوش لبخندي زد و گفت:" اگر اجازه بديد توضيح ميدم."
نيكا سكوت كرد او با دست اشاره كرد و گفت:" خواهش ميكنم بفرماييد من اينطور معذبم، خيلي زشته كه مردي در حضور خانمي كه ايستاده بنشيند."
نيكا در حاليكه مي نشست به طعنه گفت:" بنظر نمي‌آد تا اين حد كه ادعا مي كنيد مبادي ادب باشيد."
كيانوش اهميت نداد و با همان لحن صميمي و لبخند زيبا گفت :" مي دونيد كيومرث دوست نداره در مقابل من كوتاه بياد . گاهي اوقات حتي زمانيكه حق مسلم رو به من مي ده با من لج ميكنه ، درست يا غلط ، ولي تز او در برخورد با من اينه چون معتقده نبايد در مقابل من كسي كوتاه بياد ، بلكه بايد مقاومت كنن تا من سعي كنم با دليل حرفم رو توجيه كنم، از طرفي چون مي دونه من وضعيت عصبي مناسبي ندارم ، دلش نميخواد بحثها طولاني بشه از اين بابت اون نه تنها از حرف من نرنجيد ، بلكه خوشحال هم شد،چون از ديد اون من محكوم شدم و براي گريز از اين محكوميت ازش خواستم ما رو بحال خودمون بذاره وبره...... شما آثار رنجش رو در چهره اش ديديد؟"
نيكا با سر پاسخ منفي داد و فكر كرد شايد حق با كيانوش باشد . هر چه بود او عمويش را بهتر از نيكا مي شناخت.صحبتهاي آنها نيمساعت ديگر بطول انجاميد . اما در اين مدت كيانوش هيچ نامي از نيلوفر نبرد و اين دقيقا برخلاف ميل نيكا بود . زيرا او بيش از هرچيز تمايل داشت از او بشنود ، ولي گفتگوهاي آنها بيشتر در مورد ساختمان، تزئينات آن و كار كيانوش بود . ورود آقاي جمالي رشته صحبتشان رااز هم گسيخت ، نيكا او را از صبح نديده بود و از ديدن او متعجب شد چهره جمالي نيز نشان ميداد كه او هم از ديدن نيكا تعجب كرده است .جمالي در مقابل كيانوش سري خم كرد و با بي ميلي به نيكا روز بخير گفت ، نيكا به او خيره شد. مثل هميشه كت و شلوار مشكي و پيراهن سفيد پوشيده بود و كفشهاي واكس خورده اش برق ميزد لحنش هم مثل هميشه بود، خشك و رسمي.
او در حاليكه به نيكا چشم غره ميرفت . به كيانوش اطلاع داد كه مهمانها براي صرف چاي و عصرانه در باغ منتظر آندو هستند آنها نيز از جاي برخاستند و با هم بباغ رفتند از آن لحظه كه كيانوش صندلي را براي نيكا عقب كشيد ، او را به نشستن دعوت كرد . ديگر هيچ برخوردي ميان آندو صورت نگرفت .
با اصرار فراوان كيانوش و خانواده اش دكتر پذيرفت شام را هم در منزل آنها صرف نمايد و بعد با كيانوش نزد نيكا آمد و سوال كرد برنامه اي در منزل ندارد؟ نيكا به دكتر براي پذيرفتن اين دعوت اعتراض كرد و گفت:" ممكن است ايرج براي شام بمنزل آنها بيايد."
ناگهان چهره كيانوش تيره گرديد، غضبناك به نيكا نگريست و گفت:" با منزل تماس بگيريد اگر ايشون بودند ، خودم ميرم دنبالشون."
و بعدباهمان لحن خشك و عصبي كه نيكا رامي رنجاند از اوخواست تاهمراهش شود و تلفن كند . نيكا تشكر كرد و اظهار داشت كه بامستخدمين هم ميتواند اينكاررا انجام دهد.ولي كيانوش تنهاباتحكم گفت:" راه بيفتيد."
آنها بار ديگر بداخل ساختمان بازگشتند . اينبار كيانوش در سكوت كامل حركت ميكرد و نيكا بدنبال او روان بود. كيانوش او را به اتاقي راهنمايي كرد. داخل اتاق يك ميز چوبي برنگ قهوه اي تيره با كنده كاري هاي زيبا قرار داشت . پشت آن يك صندلي گردان چرمي و بر رويش يك تقويم رو ميزي ، يك قلمدان بسيار زيبا،

چند جلدكتاب و چند پوشه و در گوشه ديگرش كنار گوشي تلفن يك كامپيوتر بچشم ميخورد نيكا حدس زد آنجا اتاق كار كيانوش باشد. او به تلفن اشاره كرد و خود بر روي مبل چرمي كنار اتاق نشست و پلكهايش را روي هم فشرد ، نيكا پيش رفت و گوشي را برداشت و شماره خانه را گرفت . در حاليكه مطمئن بود هيچ كس گوشي را بر نخواهد داشت . چند لحظه اي گوشي را در دستش فشرد ، ولي بيهوده بود بالاخره ارتباط را قطع كرد . رو به كيانوش كرد. او چنان بيحركت نشسته بود كه گويا بخواب رفته است. نيكا آرام آرام به او نزديك شد و آهسته گفت: " كسي جواب نميده."
كيانوش بي آنكه چشمهايش را باز كند زمزمه كرد:"خيالتون راحت شد؟" نيكا بجاي آنكه پاسخي دهد گفت:" ميتونم برم؟"
- به اين زودي از اينجا خسته شديد؟
- نه اين چه حرفيه؟
- براي چي اصرار كرديد كه بريد؟ من سعي كردم امروز بشما خوش بگذره ولي ظاهرا موفق نبودم .
- اصلا اينطور نيست باور كنيد به من خيلي خوش گذشت.
- پس براي چي بهانه مي آريد كه بريد؟
- بهانه نبود ، من فقط نظرم رو گفتم.
- هم شما و هم من خوب مي دونيم كه علت عدم حضور ايرج خان در جمع ما چيه؟ اون نظر مساعدي نسبت به من نداره، جز اينه؟
نيكا نمي دانست چه بگويد . بنابراين سكوت كرد. او چشمانش را گشود و ادامه داد:" شما مي دونستيد ايشون منزلتون نيستند . پس به اين نتيجه مي رسيم كه صحبتهاي شما بهونه ايه براي رفتنتون."
- من نميخواستم بيش از اين مزاحم شما بشم . شما از مصاحبت با ديگران زود دلتنگ مي شيد . اين رو از ظاهرتون براحتي ميشه فهميد.
- اين هم يه بهانه ديگه...... خوب راه رو كه بلديد ، لطفا منو تنها بذاريد.
نيكا پاسخي نداد و در سكوت از اتاق خارج شد . از همان راهي كه آمده بود بازگشت و بباغ رفت و مساله نبودن ايرج را با مادر در ميان گذاشت آنگاه در گوشه اي تنها نشست ساعتي گذشت ، ولي از كيانوش خبري نشد و ظاهرا براي كسي هم مهم نبود، زيرا دكتر با مهندس مهرنژاد و كيومرث خان و افسانه با خانم مهرنژاد سرگرم بودند. و در اين ميان تنها او بود كه هم صحبتي نداشت و منتظر كيانوش بود . ولي اين انتظار بطول انجاميد و او تا زمان صرف شام مهمانانش را تنها گذارد . وقتي بر سر ميز غذا نشست عذرخواهي مختصري نمود و از مهمانان خواست تا از خود پذيرايي نمايند.
ميز غذا چون وقت نهار مملو از غذاهاي متنوع و رنگارنگ بود، و شام نيز در محيطي دوستانه صرف شد اما در حين صرف شام نيز كيانوش كلامي با نيكا سخن نگفت، چهره اش را غباري از اندوه پوشانده بود . نگاهش بر عكس صبح خسته مي نمود. بعد از صرف چاي مهمانها كم كم براي رفتن آماده شدند ومهندس مهرنژاد از خدمتكار خواست به راننده اطلاع دهد براي رساندن مهمانها آماده شود. خانواده مهرنژاد بگرمي با دكتر و خانواده اش وداع كردند، تنها در اين ميان كيانوش باز هم غايب بود وقتي آنها داخل باغ شدند نيكا كيانوش را ديد كه انتظار آنان را مي كشيد . دكتر پيش آمد تا با او نيز خداحافظي كند اما كيانوش لبخند زد و گفت:" در خدمتتون خواهم بود."
نيكا دانست كه او قصد دارد آنها را شخصا بمنزل برساند و اين برايش لذتبخش بود . بزودي آنها داخل اتومبيل كيانوش جاي گرفتند و ماشين درحاليكه خانم مهرنژادپيوسته ازكيانوش ميخواست آرام براند براه افتاد.

ماشين سكوت دلنشين خيابانهاي شب زده را درهم مي شكست و پيش مي رفت كيانوش در سكوت مي راند، نيكا در آينه صورت مغموم او را مي ديد و لبهايش را كه گويي بهم دوخته شده بودند . از سكوت خسته شده بود . دلش ميخواست كيانوش را وادار به صحبت كند . براي همين آهسته پرسيد:" آقاي مهرنژاد شما چرا خودتون رو بزحمت انداختيد؟"
كيانوش لحظه اي سربلند كرد و از آينه نگاهي به نيكا انداخت . او احساس كرد در اين نگاه كلام و مفهوم خاصي نهفته است كه او نميتواند بفهمد:" دلم براي منزلتون تنگ شده، ميخواستم يه باره ديگه اونجا رو ببينم " بعد رو به دكتر كرد و ادامه داد:" خيلي كه تغيير نكرده؟"
- نه، مثل سابق، شما كه سري بما نمي زنيد.
- از اين به بعد مزاحمتون خواهم شد، فرصت زياده.
بازهم سكوت برقرار شد ، تكانهاي آرام ماشين نيكا را به عالم خواب مي كشاند در اينحال او بي اختيار آنچه را كه از دفتر خاطرات كيانوش خوانده بود، مرور ميكرد و همه آنچه را از او شنيده بود در ذهن خود تصوير مي نمود، با آنكه هرگز عكسي از نيلوفر نديده بود، براحتي اورا در ذهن خود مجسم مي نمود. دكتر به آهستگي با كيانوش شروع به صحبت كرد. شايد راجع به وضعيت روحي و بيماريش سوال ميكرد اما نيكا اشتياقي به شنيدن نداشت و بيشتر ترجيح مي داد به روياي خود بپردازد حتي آرزو ميكرد راه طولاني تر شود تا او همچنان در اينحال باقي بماند وقتي چشمانش را گشود تا خانه راهي نمانده بود.
***********************************
- همين كه گفتم .
نيكا رودر رويش ايستاد و فرياد زد:" بيخود گفتي."
ايرج كمي جا خورد، ولي بروي خود نياورد و اوهم فريادكشيد:" توهمسرمن هستي ، هرجا برم باهام مي آيي."
- من پا اون طرف مرز نمي ذارم، حتي اگه تو به من وعده بهشت بدي!
- گوش كن دختر، ما مي ريم پيش شادي ، تو تنها نخواهي بود.
- اون كه رفته پشيمونه، حالا تو نمي خواي بري پيشش.
- من مطمئنم تو پشيمون نمي شي.
- من به تظمين تواعتمادندارم، ازاون گذشته توچطوري ميتوني مادرت روبا اينحال مريض رها كني و بري؟
- اون ديگه بخودم مربوطه.
- پس حرفهاي اساسي كه ميخواستي بزني اينها بود، تو در اين چند ماه منو ديوونه كردي، ديگه نميتونم تحمل كنم، هر روز يه ساز ميزني، ببين ما قبل از ازدواج راجع به اين مساله به توافق رسيده بوديم.
- مي دونم ، ولي تو بايد كمي منطقي باشي، من اينجا نمي تونم كار كنم.
- قحطي كار اومده؟
- كاري كه مناسب من باشه، بله.
- مگه حضرت والا كي هستي؟ چقدر پر مدعا!
- با من بحث نكن.
- جدي؟
- اگه نميايي باشه مساله اي نيست من تنها ميرم.
- به جهنم هر قبرستوني دوست داري برو.
- باشه ميرم و تا زمانيكه قول اومدن ندي، برنميگردم.
- مطمئن باش اين خبرو تو خوابم نخواهي شنيد.
- ما مي ريم مي بيني.
- نِ ....... مي ....... ريم
- نيكا از درخارج شد و آنرا محكم به هم كوفت. ايرج نيز بدنبال او دويد . او پله ها را با سرعت طي كرد و از روي مبل داخل هال كيفش را برداشت . ايرج مقابلش ايستاد و گفت:" حالا كجا؟"
- ميرم خونه خودمون
- صبر كن تا مادرت بياد
- هروقت اومد بگو من رفتم خونه.
- مادرت شب اينجا مي مونه.
- بمونه ، من نمي مونم .
- هر طور ميل خودته ، ولي سعي كن به حرفهام فكر كني
خون نيكا بجوش آمد و فرياد زد:" ساكت شو!"
و بعد بي آنكه خداحافظي كند دوان دوان از منزل خارج شد. وقتي پايش را به كوچه گذاشت ديگر نتوانست خود را كنترل كند و بشدت شروع به گريستن كرد . عابرين با تعجب به او نگاه ميكردند. او نگاهش را به آسمان پر ابر دوخت و باز هم گريست. احساس شكست و خستگي ميكرد. قدمهايش چنان سست و لرزان بود كه گويا در ميان ابرها قدم بر ميداشت . زماني به اين سو و آني بسوي ديگر متمايل ميشد و تنه اي از عابري ميخورد و بي اعتنا به راهش ادامه مي داد. در اين لحظات به سر چهارراهي رسيد ، ولي همچنان بي تفاوت و بي حوصله قدم به خيابان گذاشت . راننده اي كه از مقابل مي آمد عابري را ديد كه گويا در خواب قدم بر ميدارد با آنكه فهميد او ابدا متوجه خيابان نيست، اما از آنجا كه سرعتش بسيار زياد بود نتوانست بموقع اتومبيلش را متوقف سازد و در مقابل ديدگان حيرتزده اش دخترجوان به هوا پرتاب شد و با شدت بر زمين خورد. راننده لحظه اي به جسم بيهوش او نگريست، و شيارهاي خون كه تا چندين متر آنطرف تر پاشيده شده بود توجهش را بخود جلب كرد. ديدن مصدوم در ميان آن همه خون باعث شد كه ناگهان ترس بر وجودش چنگ بيندازد.بي اختيار پايش را برپدال گاز فشردوقبل ازآنكه ناظرين بتوانندكاري انجام دهندازصحنه گريخت.

******************************
در بخش اورژانس بيمارستان تمام وسائل مصدوم بررسي گرديد، اما آدرسي از او بدست نيامد . تنها در داخل كيف پولش كارت ويزيتي بنام شركت بازرگاني مهرنژاد و آقاي كيانوش مهرنژاد پيدا شد. مسئولين بيمارستان بلافاصله باآن شماره تماس گرفتندومنشي شركت از پشت خط پاسخ داد:" شركت بازرگاني مهرنژاد بفرماييد."
- ببخشيد خانم اونجا آقايي بنام كيانوش مهرنژاد كار مي كنند؟
- بله ايشون رئيس شركت هستند
- ميتونم با اين آقا صحبت كنم؟
- شما؟
- از بيمارستان تماس مي گيرم
- وقت قبلي داشتيد؟
- خيرخانم
- در اينصورت متاسفم ، ايشون الان در جلسه مهمي شركت دارند
- يعني در شركت نيستند؟
- چرا هستند ، اما تاكيد فرمودند كسي مزاحمشون نشه
- خانم محترم الان وقت اين حرفا نيست مساله مرگ و زندگي در ميونه
- ولي..............
- ولي نداره خواهش ميكنم عجله كنيد.
منشي با اكراه از جاي برخاست و بطرف اتاق كنفرانس رفت و در زد و داخل شد ماجرا را با كيانوش در ميان گذاشت مرد جوان ناگهان احساس دلهره كرد و بسرعت اتاق كنفرانس را ترك كرد و گوشي را برداشت.
- الو وقت بخير، من كيانوش مهرنژاد هستم، با من امري بود؟
- پس آقاي مهرنژاد شماييد؟
- بله
- من از بيمارستان.......... زنگ ميزنم ساعتي پيش مصدومي رو به اينجا آوردند، ايشون تصادف كرده و بشدت مجروح شده، در وسايلش ما كارت شما رو پيدا كرديم، اگر امكان داشته باشه سري بما بزنيد و مصدوم رو شناسايي كنيد.
- الساعه خدمت ميرسم، ولي ميشه لطف كنيد و مشخصات مصدوم رو بگيد.
- خانمي هستند بنظر بيست و دو سه ساله، ولي متاسفانه نشونه خاص ديگه اي نيافتيم
- مي تونم سوالي بكنم؟
- البته.
- لطفا سوال كنيد در دست ايشون انگشتر برلياني با حروف((n )) وجود داره؟
- اجازه بديد.
كيانوش احساس كرد صداي ضربان قلب خود را ميشنود هر لحظه آرزو ميكرد كه پاسخ منفي بشنود بالاخره بار ديگر صدا برخاست كه مي گفت:" بله آقا ، درسته"
سرش گيج رفت و ديگر وقت را تلف نكرد و با گفتن جمله " همين الان مي آم." تماس را قطع كرد.
خودش هم نفهميد مسير بين شركت و بيمارستان را چگونه طي كرد، آنقدر با عجله از شركت خارج شد كه حتي فراموش كرد ماجرا را براي منشي خود توضيح دهد.
در طي مسير با آخرين سرعت حركت ميكرد، بي محابا از چراغ قرمزها مي گذشت و خيابانهاي يكطرفه را ورود ممنوع طي ميكرد، تا آنكه بالاخره مقابل بيمارستان رسيد با سرعت پياده شدو بداخل بيمارستان دويد. يكراست به قسمت اطلاعات رفت و سراغ نيكا را گرفت . سرپرستار بخش به او اطلاع داد كه دختر جوان بايستي هر چه سريعتر به اتاق جراحي روانه شود و زمانيكه او كنجكاوانه حالش را پرسيد ، پرستار وضعيت بيمار را وخيم و بحراني اعلام كرد. كيانوش با سرعت به دنبال كارهاي تشكيل پرونده رفت. لحظاتي بعد او نيكا را بر روي برانكار ديد، چهره اش خون آلود و رنگ پريده بنظر مي رسيد، لحظه اي به لكه هاي بزرگ خون روي ملحفه سفيد خيره شد و احساس دل آشوبه كرد، بدنبال برانكار به راه افتاد ، پشت در اتاق بالا و پايين رفت و با حالتي عصبي سيگار كشيد، مردي كه كنار سالن ايستاده بود و به او مي نگريست نزديكر آمد و پرسيد:" مصدم چه نسبتي با شما داره؟" كيانوش لحظه اي سكوت كرد نمي دانست چه بايد بگويد ، بي اختيار گفت:"خواهرمه"
- تصادف كرده؟
- بله
- راننده كجاست.
اين جمله بخاطر كيانوش آمد كه فراموش كرده جزئيات قضيه را پي جويي نمايد بنابراين ضمن عذر خواهي از مرد بطرف اطلاعات بيمارستان رفت و از پرستار بخش راجع به مساله سوال كرد و چون او اظهار بي اطلاعي نمود. طبق راهنماييش به نگهباني بيمارستان رفت. در اتاقك نگهباني مرد جواني برايش توضيح داد كه راننده مجرم از محل حادثه گريخته، ولي مسئولين با استفاده از اطلاعات شاهدين حادثه بدنبال او هستند ، در حين صحبت او، چشم كيانوش به گوشي تلفن خورد و بياد آورد كه بايد خانواده دكتر را در جريان قرار دهد. از نگهبان اجازه خواست و با موافقت او شماره منزل دكتر را گرفت و منتظر پاسخ ماند اما هرچه انتظار كشيد پاسخي نشنيد. نااميدانه گوشي را برجاي خود گذاشت و به جلوي در اتاق عمل بازگشت.
**********************************
- ايرج مادر، پس چرا نيكا نيومد؟
- چه مي دونم
- يعني چه؟
- ايرج جان نيكا چيزي بشما نگفت؟
- نه.
- حرفتون شده
- نه بابا، چرا انقدر سوال پيچم مي كني؟
- من دلم شور ميزنه الهه خانم، نيكا عادت به اين كارها نداره، هيچوقت بي اطلاع من تا دير وقت جايي نمي مونه.
- حالا هم كه دير نشده زن دايي، مي آد
- نه ايرج جان، من ديگه نمي تونم منتظر بمونم، ميرم خونه شايد اونجا باشه.
- ايرج بلند شو ماشين رو روشن كن، منم مي آم افسانه جون، شايد حدست درست باشه.
- زياد عجله نكنيد الان اون مياد اينجا، ما مي ريم اونجا ، هر دو سرگردون مي شيم.
- ايرج هم بي ربط نميگه افسانه جون اگه موافقي نيمساعت ديگه منتظرش بمونيم ، اگه نيومد اونوقت همه با هم مي ريم منزل شما، هر جا باشه پيداش مي كنيم.
افسانه با ترديد پذيرفت و بار ديگر برجاي نشست و چشم به عقربه هاي ساعت دوخت
**************************
با آنكه عقربه هاي ساعت ديواري بيمارستان بسيار كند حركت ميكرد، اكنون بيش از 4 ساعت از زماني كه نيكا را به اتاق عمل برده بودند، مي گذشت . كيانوش دو بار ديگر با منزل دكتر تماس گرفته بود،ولي هر دو بار بي نتيجه بود. او احتمال مي داد كه عيب از خطوط تلفن باشد، بنابراين تصميم گرفته بود بمحض پايان عمل بمنزل آنها برود. و در همان حال سعي ميكرد افكار درهم ريخته اش را سامان دهد كه ناگهان در اتاق عمل باز شد، بطرف در دويد و اما بيرون آمدن برانكار او را برجاي ميخكوب كرد، خيره خيره به تخت روان نگاه كرد و نيكا را با سري پانسمان شده و صورتي متورم و كبود بر چهره اش را چنان هول انگيز ساخته بود كه سيگار از لاي انگشتان كيانوش بر زمين افتاد . چهره نيكا نشان مي داد كه در جدالي سخت با مرگ دست و پنجه نرم مي كند . كيانوش به قطرات سرم كه آهسته آهسته از شيلنگ مي گذشت خيره شد و مسير آنرا تا دستان نحيف دخترجوان دنبال كرد ناگهان درخشش نگين انگشتري روي دستش توجهش را بخود جلب كرد، اين همان انگشتري بود كه به نيكا هديه كرده بود ولي تا كنون آنرا در دستش نديده بود، با اينحال امروز زماني كه نشانه هاي بيمار را مي پرسيد بي اختيار سراغ آنراگرفته بود و دست لرزانش را پيش برد و ملتمسانه گفت:" بخاطر خدا طاقت بيار دختر" با رسيدن به اتاق مراقبتهاي ويژه با ديگر ناچار به توقف گرديد، درست در همان حال بخاطر آورد بايد سري به دكتر بزند. فراموش كرده بود نتيجه عمل را جويا شود و در دل خود را بخاطر اين قصور سرزنش كرد و سراسيمه بسوي اتاق دكتر دويد. قبل از آنكه سوالي كند با ديدن چهره دكتر وضعيت بيمار را دريافت ، با اينحال ضمن تشكر از دكتر احوال نيكا را پرسيد، دكتر ابتدا پرسيد:" شما چه نسبتي با بيمار داريد؟"
- ايشون دختر يكي از دوستان بنده هستند.
كيانوش عمدا جمله اش را بي تفاوت بيان كرد تا اعتماد دكتر را براي بيان واقعيت بخود جلب كند دكتر درحاليكه به چهره رنگ پريده و لرزان جوان مي نگريست گفت:"واقعا؟ شما آنچنان آشفته ايد كه من تصور كردم همسر يا نامزد شماست."
- خير اينطور نيست
- پس حتما به دوستتون و دخترش خيلي علاقمنديد؟
- من زندگيم رو مديون ايشون هستم
دكتر سري تكان داد و با تاسف گفت:" گوش كنيد آقاي....
- مهرنژاد هستم
- چي فرموديد؟
- مهرنژاد، كيانوش مهرنژاد.
- شما با آقاي كيومرث مهرنژاد نسبتي داريد؟
- بله ايشون عموي بنده هستند.
- مي دونيد بيشتر از 50% سهام اين بيمارستان متعلق به ايشونه؟
كيانوش نام بيمارستان را با محتويات حافظه اش چك كرد، ناگهان بخاطر آورد و دستپاچه گفت:بله ، بله
- پس چرا زودتر آشنايي نداديد؟ رئيس بيمارستان از ديدن شما خرسند خواهند شد.
كيانوش بي حوصله پاسخ داد:" متشكرم ، فعلا از اون بگيد."
- بله همونطوركه عرض كردم خيلي متاسفم كه نمي تونم خبر خوشي بشما بدم ما هر چه از دستمون مي اومد انجام داديم ، ولي تا زماني كه به هوش نياد نمي تونم اظهار نظر قطعي كنم، وضعش خيلي وخيمه ، يك شكستگي عميق در جمجه، دو شكستگي شديد در ران و زانوي پاي راست كه باعث شده استخوان حتي از گوشت پا بيرون بزند و اين وضع بسيار وخيمه ، بعلاوه كوفتگي شديد در ناحيه شانه، بازو ، پاي چپ و همينطور دو دنده شكسته ، اما آنچه منو بيش از همه نگران كرده ، وضعيت ترك جمجمه و آسيب احتمالي به مغزه و بعد از اون شكستگي هاي وحشتناك پا، اگر هم جان سالم به در ببره، گمونم بايستي تا مدتها بستري باشه و درد كشنده اي رو تحمل كنه كيانوش سرش را بزير انداخت و بزحمت از روي صندلي برخاست و بي آنكه كلامي بگويد از اتاق خارج شد در همين حال پرستار بخش بسوي او آمد و گفت:" همراه بيمار، نيكا معتمد شما هستيد؟"
- بله
- بيمارتون نياز شديد به خون داره، شما مي تونيد بهش خون بديد؟
- البته
- گروه خونتون چيه؟
- +o
- پس مشكلي نيست دنبال من بياييد
كيانوش بدنبال پرستار براه افتاد و با خود انديشيد :" بعد از اين كار بايد حتما بمنزل دكتر بروم، آنها مسلما نگران هستند."

قسمت هشتم : [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

افسانه گوشي را بر زمين گذاشت و بانگراني گفت:"الهه خانم جواب نمي ده چه خاكي بر سرم كنم؟"
- شايد تلفنتون خرابه خيلي وقتها اينطور ميشه اون هفته يادته ما هي زنگ ميزديم فكر كرديم خونه نيستيد ، ولي شما گفتيد خونه بوديد، تلفنتون قطع بوده....... نگران نباش ، نيكا يا اينجا مي آد يا ميره خونه خودتون ، جاي ديگه اي نداره
- من هم از همين ميترسم اينطور كه معلومه اون نه اينجاست نه خونه حالا چه كنم؟
- خونسرد باش زن، الان ايرج رو خبر ميكنم ، ميريم سري به خونتون مي زنيم، من مطمئنم اونجاست
- ساعت از 9 گذشته ، چرا نيكا زنگ نميزنه؟
- لابد فكر كرده شما شام اينجا مي موني ، از اون گذشته اين وقت شب اگه تلفن خراب باشه چطور از خونه بياد بيرون و تو اون خيابون تلفن گير بياره؟
- اگه خونه هم باشه باز دل من شور ميزنه، خونه ما كه حفاظ درست و حسابي نداره ، خدا اين مسعود رو خير بده با اين بلايي كه بسر ما آورد و آواره مون كرد.
عمه از آشپزخانه بيرون آمد و فرياد زد:" ايرج ....... ايرج"
ايرج از پله ها پايين آمد، اكنون آثار نگراني در چهره او نيز هويدا بود، ولي با اينحال اميدوار بود نيكا صرفا بخاطر لجبازي با او آنها را بي خبر گذاشته باشد. نزديك مادرش شد و گفت:" بله"
- ايرج جان آماده شو بريم خونه دايي
- چشم من آماده ام اگه شما حاضريد ماشين رو روشن كنم؟...... زن دايي شام خورد؟
- نه بابا ، زن بيچاره با اين همه دلهره مگه ميتونه شام بخوره....... كاش لااقل مسعود اينجا بود!
- حالا دايي نيست، من كه هستم ، امر بفرماييد
- فعلا بريم خونه دايي ، شايد اونجا باشه.
چند لحظه بعد هر سه در سكوت بسوي منزل دكتر مي رفتند ، چنين بنظر مي آمد كه اضطراب لبهاي هر سه نفرشان را بهم دوخته بود، هرچه به مقصد نزديكتر مي شدند ، دلهره مادر نيكا افزون مي گرديد، هر چه سعي ميكرد بخود بقبولاند كه او در منزل است ، دلش گوهي نمي داد . كم كم نماي خانه از دور هويدا شد افسانه از همان جا دريافت كه چراغ اتاق نيكا خاموش است، اما شجاعت ابراز اين حقيقت را نداشت و آشكارا مي لرزيد و بخود اميد مي داد كه دخترش در طبقه اول باشد. ايرج جلوي در توقف كرد. بازهم نوري از هيچ روزني خارج نمي شد . افسانه سراسيمه بطرف در حياط دويد و چندين مرتبه بطور ممتد زنگ زد ، ولي پاسخي نشنيد ، آنگاه ديوانه وار خود را بردر كوفت و فرياد كشيد:" نيكا ، نيكا"
ايرج ومادرش سعي كردند او را آرام سازند ، الهه خانم گفت:" افسانه جان آروم باش هنوز كه اتفاقي نيفتاده.
- زن دايي كليد رو بديد شايد خواب باشه.
افسانه در ميان گريه ضجه زد:" خواب اون هم 10 شب؟ نيكا هميشه تا ديروقت بيداره."
با اينحال دست در كيفش كرد و كليد را بسمت ايرج گرفت، ايرج در را باز كرد و با سرعت وارد شد ، افسانه ناي برخاستن از روي زمين را نداشت ، الهه خانم زير بغل او را گرفت و ياريش كرد ، افسانه به او تكيه كرد و داخل حياط شد ، اما هنوز چند گامي نرفته بودند كه ايرج با چهره اي درهم بازگشت و گفت:" نيست بريم ، اينجا موندن بي فايده است . دستمون از همه جا كوتاهه"
افسانه احساس سر گيجه كرد و چشمانش سرگيجه كرد و چشمانش سياهي رفت ، تعادلش را از دست داد و نقش بر زمين شد . الهه خانم و ايرج بزحمت او را بداخل ماشين بردند و كمي آب به صورتش پاشيدند بمحض آنكه چشمانش را باز كرد با صداي بلند شروع به گريستن كرد و گفت :" جواب مسعود رو چي بدم؟ دخترم كجاست؟
- آروم باش زن دايي ، خودتون رو كنترل كنيد.
- نمي تونم ..... نمي تونم
- ايرج سوئيچ را گرداند و ماشين بحركت در آمد . افسانه سعي كرد آرام باشد با دقت بخيابان نگاه كرد، شايد در اين دقايق نيكا مي آمد . هنگاميكه به پيچ سر خيابان رسيدند . ماشيني از مقابلشان پيچيد و برايشان بوق زد، اما ايرج بي اعتناد به راهش ادامه داد افسانه خانم گفت:" ايرج جان مثل اينكه با ما كار داشت."
- بعد رو به عقب برگشت، ماشين دور زده بود و بدنبال آنها مي آمد وبرايشان چراغ ميزد، ناگهان چيزي بخاطر افسانه رسيد و فرياد زد:" نگه دار كيانوشه."
- خوب باشه ، تو اين موقعيت اون رو كم داشتيم.
در اين لحظه ماشين به كنار آنها رسيد شيشه پايين آمد و چهره كيانوش نمايان شد كه مي گفت: ايرج خان، منم كيانوش
ايرج بظاهر لبخند زد و ماشين را به كنار خيابان هدايت كرد. كيانوش نيز چند متر جلوتر از او توقف كرد. ايرج قبل از آنكه كيانوش به جلوي پنجره برسد:" فعلا بهش چيزي نگيد."
در همين لحظه كيانوش جلوي پنجره رسيد خم شد و چون هميشه مودبانه گفت: سلام شب خوش.
ايرج بي حوصله پاسخ داد: سلام شب شما هم بخير
كيانوش نمي دانست چطور آغاز كند . بنابراين با من و من گفت:" منزل بوديد؟
ايرج با همان لحن قبلي پاسخ داد :" بله حالا هم جايي مي ريم ، خيلي هم عجله داريم ."
با وجود سفارشات ايرج ، افسانه خانم ادامه داد:" كيانوش جان به ما كمك كن نيكا گمشده."
ايرج به زن داييش چشم غره رفت وخواست چيزي بگويد كه كيانوش گفت:" اتفاقا من هم براي همين مسئله مي خواستم خدمت برسم."
برق اميدي در چشمان افسانه درخشيد ، ولي ايرج بر آشفت و گفت:" پس به خونه تو آمده؟"
- نه
- پس چي؟
- من امروز شركت بودم كه......
- كه چي؟
- اگر موافق باشيد به ماشين من تشريف بياريد در راه همه چيز رو توضيح ميدم.
افسانه پياده شد. الهه خانم و ايرج هم از او تبعيت كردند . مادر نگران بلافاصله پرسيد:" فقط يك كلمه بگيد كه بر سر نيكا چي اومده؟ حالش خوبه؟"
- آروم باشيد خانم معتمد ، متاسفانه نيكا خانم تصادف كردند ، ولي حالا حالشون خوبه.
افسانه بازهم بگريه افتاد و ايرج با پرخاش گفت:" چرا تو رو خبر كرده؟
- منو خبر نكرده ، ظاهرا كارت ويزيت من توي كيف نيكا خانم بود ، مسئولين بيمارستان منو خبر كردن.
- كارت ويزيت شما؟ حتما خودتون بهش داديد نه؟ شايدم پيش شما اومده.
كيانوش ديگر نتوانست خونسردي خود را حفظ نمايد و اينبار با عصبانيت پاسخ گفت: خير من هرگز ايشون رو ملاقات نكردم، حتي تماس تلفني هم با هم نداشتيم ، فعلا هم تصور نمي كنم وقت اين حرفها باشه ، اگه الان شما نمي آيي من خانم معتمد رو ميبرم."
افسانه خانم نيز به تائيد گفته هاي كيانوش گفت:" بريم كيانوش خان، عجله كنيد..... خواهش ميكنم زودتر، ميخوام دخترم رو ببينم ."
كيانوش و افسانه خانم براه افتادند ، پس از آنها الهه خانم با چهره اي متعجب بحركت در آمد و ايرج نيز بناچار درهاي ماشبن را قفل كرد و به سوي ماشين كيانوش حركت كرد . آنها با سرعت سوار شدند و كيانوش براه افتاد. افسانه بلافاصله پرسيد: خوب آقاي مهرنژاد از نيكا بگيد.
- همونطور كه گفتم نيكا خانم امروز بعد از ظهر با يه اتومبيل تصادف كردند و آسيب ديدند ، ايشون رو به بيمارستان منتقل كردند .
- خيلي آسيب ديده؟
- نه خانم معتمد نترسيد، فقط استخوان پاي راستشون شكسته.
- فقط همين يعني واقعا دخترم زنده است؟
- من بشما اطمينان مي دم .
- شما چه ساعتي خبردار شديد؟
كيانوش بي آنكه به ايرج نگاه كند پاسخ داد:" ساعت 5/3"
پس چرا زودتر بمن خبر ندادي ؟

كيانوش كه از سوالات كسل كننده ايرج به تنگ آمده بود ، بي حوصله گفت: چطور مي تونستم بشما اطلاع بدم؟ چندين مرتبه با منزل دكتر تماس گرفتم ، اما كسي جواب نداد، از شما هم آدرسي نداشتم . حالا هم به اميد خراب بودن تلفن به اينجا اومدم و تصادفا شما رو ديدم............ راستي خانم معتمد آقاي دكتر كجا تشريف دارند؟
- اون با يك گروه تحقيق رفته شمال كشور ........... بايد بهش اطلاع بدم.
- فردا اينكار رو ميكنيم
- بله ، بله..... آقاي مهرنژاد شما با نيكا صحبت كرديد ؟ چي گفت؟ چطور شد كه تصادف كرده؟
- متاسفانه من با ايشون صحبت نكردم خانم
- چطور؟
- ايشون بيهوش بودند.
افسانه فرياد كشيد :" بيهوش ، شما كه گفتيد....."
- بله ، ولي نترسيد، چون علت بيهوشي عمل پاش بوده فقط همين ....... متاسفانه راننده متواريه، ولي شاهدين ماجرا گفتند كه ظاهرا نيكا خانم خيلي بي توجه از خيابان عبور ميكردن و غرق در افكار خودشون بودند ، يكي از شاهدين به مامورين گفتند چندين متر قبل از چهارراه با دختر جواني برخورد كرده كه در خيابون گريه ميكرده ، اون حتي احتمال داده كه دختر قصد خودكشي داشته، مامورين دراينمورد از من سوال كردند ولي من كاملا رد كردم....... معذرت ميخوام خانم معتمد امروز اتفاقي براي نيكا خانم افتاده بود؟
افسانه و الهه خانم هر دو به ايرج نگريستند و پاسخي ندادند . ايرج كه متوجه نگاههاي آندو شده بود ، دستپاچه گفت: نه هيچ اتفاقي نيفتاده"
كيانوش همه چيز را دانست . با خشم به ايرج نگاه كرد و پايش را تا آخرين حد بر روي پدال گاز فشرد . ماشين از جا كنده شد و زوزه كشان سينه جاده را شكافت و پيش رفت.
*******************************
دو هفته بود كه دختر جوان در اتاق مراقبتهاي ويژه در جدال با مرگ تلاش مي نمود، ولي ظاهرا مرگ پنجه هاي هولناك خود را براي ربودن بيماري كه چون فرشتگان با سري باند پيچي شده و رخساري مهتابي بر روي تخت خفته بود گشوده بود. در اين مدت او غرق در ميان تجهيزات پزشكي توسط سرم و لوله تغذيه مي شد، ولي با اينحال از اندام زيبايش تنها پوستي براستخوان مانده بود.
هر روز پرستاران بخش زن جواني را مي ديدند كه از صبح زود پشت در اتاق او مي ايستاد . به اميد ديدن او از پشت شيشه لحظه شماري ميكرد، اما زمانيكه اين اجازه به او داده مي شد، او تنها قادربودآني چشم بر چهره جوانش بدوزد. جواني كه اينك شايد تمام بخش مي دانستند در آستانه مرگ است . و پدرش، قامت او خميده تر از روز اول مي نمود . او از دو سو آماج غصه ها بود، از سويي همسرش كه مي بايست در اين شرايط بحراني تكيه گاه او مي شد و از سوي ديگر دختر جوانش كه تنها ثمره زندگيش بود، مرد چنان ماتم زده بود كه حتي قدرت فراهم نمودن مايحتاج پزشكي دخترش را هم نداشت. در اين موقع آن جوان مي آمد با آمدن او نگاه پرستارها خصوصا پرستاران جوان بسويش جلب مي شد. جواني زيبا، متين ، مودب ، ابتداي امر آنها تصور ميكردند او نامزد بيمار است ، اما در برخورد هاي بعدي با ايرج همه متوجه شدند كه او تنها دوست اين خانواده است و آنها نمي دانستند چگونه است كه اين دوست اينطور دلسوزانه آنها را ياري مي نمايد؟ او از صبح يار و نديم خانواده مجروح بود، براي تهيه مايحتاج بيمار به او مراجعه ميشد و او بدون از دست دادن وقت همه چيز را مهيا مي نمود. هر شب ساعتي پس از آنكه ستارگان درخشش هميشگي خود را در آسمان از سر مي گرفتند ، او خانواده دكتر را بمنزل مي رساند و پس از آن نگهبان بيمارستان جواني را مي ديد كه در ميان اتومبيل خود زير پنجره هاي ساختمان بيمارستان شب را به صبح مي آورد ، گاهي نيمه شبها او را مي ديد كه در خيابانهاي خالي قدم ميزند و چشم بر پنجره اتاقها مي دوزد. در اين ميان پيرمرد ، جوان را به صرف چاي دعوت ميكرد. او ساعتي را در اتاقك نگهباني ميگذراند ، اما كمتر جمله اي بينشان رد و بدل ميشد.پيرمردگويا حال كسي را كه عزيزي در بيمارستان آنهم درحال احتضارداشته باشدخوب مي دانست براي همين هم او را چندان بحرف نمي كشيد و جالب آن بود كه هرگز نپرسيده بود بيمار با او چه نسبتي دارد؟
صبح روز پانزدهم او خسته تر از هر روز از پله هاي بيمارستان بالا آمد در اين مدت ديگر همه او را مي شناختند او جسته و گريخته نامش را از اين و آن مي شنيد و ناچار بود با آنها احوالپرسي نمايد
چون روزهاي گذشته سبد زيبايي از گلسرخ در دست داشت. اينكار هر روز او بود كه به اميد به هوش آمدن بيمار برايش گل مي آورد ، ولي گلها پژمرده مي شدند. بي آنكه نگاه بيمار حتي بر شاخه اي از آنها بيفتد، ولي او نا اميد نمي شد. و هر روز اين عمل را تكرار ميكرد. آنروز هم جلوي در اتاق ايستاد، هنوز ملاقات كنندگان ديگر بيمار نرسيده بودند ، با كسب اجازه از پرستار مثل هر روز داخل اتاق شد لحظه اي بر چهره نيكا خيره ماند و پس از آن سبد گل را كنار تختش نهاد و آهسته گفت:" امروز ديگه نذار اينها خشك بشن. با يه نگاه به ما و اين گلها جون بده ، خواهش ميكنم نيكا ، فقط يك لحظه چشمات رو باز كن."

بعد آهسته دررا گشود، همچنان كه نگاهش بر روي صورت رنگ پريده دخترجوان ثابت مانده بود ، از اتاق خارج شد و با نارضايتي در را بست. از انتهاي راهرو پرستاري بسمت اتاق مراقبتهاي ويژه آمد و در را گشود، اما قبل از آنكه داخل شود كيانوش خود را به او رساند، صبح بخير گفت و از وضعيت بيمار پرسيد . پرستار سري تكان دادو داخل شد.به كيانوش نيز اشاره كرد كه دنبالش برود واو بار ديگر وارد اتاق شد. پرستار وضعيت دستگاهها را چك كرد و چيزهايي يادداشت نمود. روبه كيانوش كرد و گفت:"آقاي مهرنژاد متاسفانه فعاليت مغزي بيمار خيلي ضعيفه."
- به من بگيد خانم ....... بگيد كه اون ............. زنده مي مونه .
پرستار شانه هايش را بالا انداخت و براي سرباز زدن از جواب قاطع گفت:" مرگ و زندگي دست خداست."
كيانوش بطرف تخت نيكا رفت بالاي سر او ايستاد و زمزمه كرد:" تو زنده مي موني، من مي دونم." بعد بدنبال پرستار از اتاق خارج شد . در انتهاي راهرو دكتر ، همسرش و ايرج را ديد كه بطرفش مي آمدند با سرعت به استقبال آنها رفت.
*************************
بر فراز دره اورا مي ديد پاي بر سنگهاي سست نهاده بود و به بيكرانه هاي آسمان چشم دوخته بود. ميخواست فرياد بزند و او را از خطر آگاه سازد، ولي تنها دهانش را باز ميكرد و صدايي از حنجره اش خارج نمي شد. ناگهان سنگ زير پايش لغزيد و او بر زمين افتاد و بسوي دره سرازيرشد ، اما در آخرين لحظه به شاخه خشكي چنگ زد و آويزان شد . او فرياد مي كشيد و كمك ميخواست ، بطرفش دويد ، دويدن بر روي صخره هاي سخت كار آساني نبود و پيوسته بر زمين مي افتاد ، ولي باز برمي خاست و مي دويد خون از كف دستهايش جاري بود و سوزشي شديد در زانوانش احساس ميكرد و باز همچنان مي دويد ، ولي او ديگر فرياد نمي كشيد بلكه در سكوت به شاخه مي نگريست كه ريشه اش لحظه به لحظه از دل خاك بيرون مي آمد، به نزديكش رسيد ، ناگهان شاخه از ريشه در آمد بطرف شاخه خيز برداشت و در آخرين لحظه با تمام قوا به آن چنگ زد، او موفق شده بود.
با دستان خون آلودش مچهاي دستش را گرفت و فرياد كشيد:" بيا بالا نيكا، بيا بالا."
از خواب پريد بجاي كوهستان در ميان اتومبيلش بود. چند لحظه اي طول كشيد تا بخود آمد ناباورانه به اطرافش نگاه كرد، ساختمان بيمارستان زير باران پاييزي دلگيرتر از هميشه بنظر مي رسيد. با وجودي كه تمام تنش را عرق خيس كرده بود احساس گرما ميكرد. كاپشنش را از روي صندلي عقب برداشت وتنش كرد و زيپ آنرا تا انتها بالا كشيد . در ماشين را باز كرد و قدم بخيابانهاي خيس و باران خورده گذاشت . صداي ترانه باران و آهنگ ناودانها كوچه و خيابانهاي خالي از رهگذر را پر كرده بود. باران با شدت به سرو صورتش خورد، تمام تنش مي لرزيد . با تمام قدرت بسوي بيمارستان شروع به دويدن كرد. نفس زنان به ساختمان رسيد . دربان با تعجب به او نگريست ، ولي او آنچنان آشفته شده بود كه دربان بخود جرات نداد چيزي بپرسد منتظر آسانسور نماند و با سرعت از پله ها بالا رفت. طي كردن 5 طبقه آنهم با آن سرعت سبب شد چندين مرتبه ساق پايش با پله ها برخورد كند و درد زمين خوردنهاي عالم رويا را برايش تداعي نمايد . با اينحال باز هم دويد . به راهروي طبقه پنجم كه رسيد پرستار بخش حيرت زده به سويش دويد و گفت :" آقاي مهرنژاد شما چتون شده؟
- بايد..... بايد نيكا رو ببينم...... حالشون چطوره؟
- خوبه ، شما خيس شدي . بذاريد براتون حوله بيارم
- لازم نيست
- سرما مي خوريد
- خواهش ميكنم خانم پرستار اجازه بديد ببينمش
- اول....
- نه اول اون
- حالا كه اصرار داريد ، باشه ، بيايد
پرستار همچنان متعجب همراه كيانوش وارد اتاق شد ، جوان يكراست بسوي تخت بيمار رفت . بالاي سرش ايستاد . پرستار كنارش آمد و پرسيد:" خيالتون راحت شد؟"
- بله متشكرم........ مي دونيد من................. من خواب بدي ديدم و نگران شدم
- شايد علتش آشفتگي اعصابتونه، شما به استراحت نياز داريد
كيانوش بي آنكخ نگاهش را از صورت نيكا بردارد پاسخ داد:" بله ، امكان داره."
ناگهان احساس كرد پلكهاي نيكا ميلرزد ، دستپاچه گفت:" مي بينيد پلكهاش ميلرزه."
- تصور مي كنيد ، اون در شرايطي نيست كه چشماش رو باز كنه
- ولي من ديدم اين جمله را در حال نشستن كنار تخت ادا كرد و بسيار آرام ادامه داد:" نيكا..... نيكا چشمات رو باز كن."
بازهم پلكهاي بيمار لرزيد و اين بار آنچنان مشهود بار كه حتي پرستار هم متوجه شد ، نزديكتر آمد و گفت:" بازهم صداش كنيد ظاهرا عكس العمل نشون مي ده."
كيانوش با صدايي لرزان بار ديگر زمزمه كرد: نيكا..... نيكا چشمات رو باز كن ، سعي كن."
بيمار اين بار به وضوح پلكهايش را برهم فشرد پرستار گفت: ممكنه به زودي بهوش بياد اين نشونه خيلي خوبيه من بايد به دكتر اطلاع بدم.
كيانوش ذوق زده گفت: مي دونستم ، مي دونستم موفق مي شه.
پرستار وضعيت دستگاهها را چك ميكرد كه بار ديگر در مقابل چشمان حيرتزده و پر اشك كيانوش پلكهاي بيمار لرزيد و بالا رفت ، او براي لحظه اي چشمانش را گشود ، ولي تنها آني و باز پلكهاش روي هم افتاد، كيانوش سرش را بر لبه تخت بيمار گذاشت . او اكنون بوضوح گريه ميكرد.
***************************
با آنكه خفتن بر روي صندلي اتومبيل عضلاتش را خسته و دردناك نموده بود، احساس نشاط ميكرد. از زمانيكه بيدار شده بود سرحال بود، يادآوري و تجسم صحنه اي كه نيكا چشمهايش را گشود به او اميد مي داد و به وجدش مي آورد و احساس ميكرد آنروز ، روز خوشي خواهد بود. اول از همه چون هر روز سري به نيكا زد و از وضعيتش پرسيد. پرستار به او خبر داد كه فعاليتهاي مغزي بيمار در حد چشمگيري افزايش يافته و او اين خبر را به فال نيك گرفت و شادمان سري بشركت زد . حتي منشي ها و مشاورينش نيز دانستند كه او پس از 20 روز سر حال و قبراق بشركت امده، ولي او تنها ساعتي آنجا ماند و دوباره به بيمارستان بازگشت و با دكتر ، همسرش و ايرج پشت در اتاق نيكا برخورد كرد. با گشاده رويي با آنها احوالپرسي نمود. او چنان سرحال مي نمود كه تعجب ديگران را برانگيخت تا آنجا كه علت اين نشاط ناگهاني را از او جويا شدند. كيانوش لبخندي چون هميشه كمرنگ بر لب نشاند و پاسخ داد:" من خبر خوشي براتون دارم."

- اينكه فعاليت مغزي دخترم افزايش يافته؟
- اينكه بله ، ولي من ميخواستم بگم دختر شما شب گذشته لحظه اي بهوش اومدند.
هر سه نفر با حيرت به او نگاه كردند و افسانه با بغض وترديد پرسيد: " راست مي گيد؟"
- بله.
ايرج در حاليكه سعي ميكرد صحبتهاي كيانوش را رد كند .گفت:" اگه اينطوره چرا پرستار بما چيزي نگفت."
- نمي دونم شايد چون اون لحظه پرستار شيفت شب اينجا حضور داشتن...... ولي اين مسئله بايد در پرونده شون ذكر شده باشه.
بازهم نگاههاي آنها پرترديد بود كيانوش با تعجب گفت:" حرفهاي منو باور نمي كنيد؟"
خانم معتمد پاسخ داد:" باور مي كنم، باور مي كنم."
و بعد از شادي به گريه افتاد. ايرج به كيانوش نزديك شد و پرسيد:" شما اين چيزها رو از كجا مي دونيد؟"
كيانوش لحظه اي ترديد كرد آنگاه گفت:" با پرستار تماس گرفتم."
- كدوم پرستار؟
- پرستار شيفت شب
- چه وقت؟
- معلومه ديشب
- يعني شما نيمه شب با بيمارستان تماس گرفتيد
- بله چون در روز فرصتي پيش نيومد........... حالا مگه اشكالي داره؟
- نه ولي دلم ميخواد بدونم شما براي چي انقدر نگران نيكا هستي و حتي نيمه هاي شب از خواب بلند مي شي و احوالش رو ميپرسي. در حاليكه من چنين كاري رو نمي كنم.
كيانوش نگاهي غضبناك به او كرد و پاسخ داد:" شما هرچه ميخواهيد مي كنيد بمن مربوط نيست ولي من زندگيم رو به پدر اين دختر مديونم و بايد به او كمك كنم."
آنگاه بي آنكه منتظر جواب او بماند چند قدم بسمت دكتر كه مشغول صحبت با پرستار بود برداشت. دكتر روي گرداند و گفت:" كيانوش جان خانم مي گن همين روزها نيكا بهوش مياد."
كيانوش با خود گفت:" شايد همين امروز."
- چيزي گفتيد.
- گفتم اميدوارم بزودي بهوش بيان
اما آنروز هم خورشيد با آسمان آبي وداع گفت و اختيار را بدست شب سپرد، ولي او بهوش نيامد . ايرج بعد از ظهر بمنزل رفت، كيانوش نيز نزديك غروب دكتر وهمسرش را كه اكنون روزنه اي از اميد در دلشان مي درخشيد به منزلشان برد، ولي خود بار ديگر به بيمارستان بازگشت و يكسره به اتاق نيكا رفت و بالاي سرش ايستاد . لحظه اي درنگ كرد. پرستار داخل شد و گفت:آقاي مهرنژاد شما منزل نمي ريد؟
- ميرم يه ساعت ديگه
- بريد استراحت كنيد. ما مراقب بيمار شما هستيم
- مي دونم ، اما فكر ميكنم امروز بهوش بياد.
- ولي الان تقريبا روز تموم شده
- نه هنوز وقت هست . من يكساعت ديگه با اجازه شما منتظر مي مونم اگه بهوش نيومد ميرم.
- هر طور ميل شماست
پرستار سرم خالي را با سرم پرديگري تعويض كرد و شتاب قطرات را كنترل نمود. هنگام خروج بار ديگر رو به كيانوش كرد و گفت: فراموش نگنيد اگه بيمار بهوش اومد ما رو خبر كنيد.
- حتما
- شب بخير
- شب شما هم بخير
با رفتن او كيانوش بار ديگر كنار تخت دختر جوان نشست . دقايق در سكوت سپري مي شد و او در انتظاري سرد و كشنده بسر ميبرد نگاهش بر روي صورت مهتابي بيمار ميخكوب شده بود و در انتظار عكس العملي از او مضطربانه لحظات را ميشمرد. نگاهي بساعتش كرد دقايقي بيشتر تا 9 نمانده بود. ديگر بايد ميرفت ظاهرا حدس او اشتباه بود و امروز همچون ديگر روزها سپري شد و او بهوش نيامد . با خستگي بسيار از جاي برخاست ، براي آخرين بار نگاهش را بر روي ملحفه سفيد بالا برد تا بصورت رنگ پريده بيمار رسيد ، احساس كرد كسي او را به ماندن ترغيب مي كند ، اما ديگر نمي توانست درنگ كند بايد مي رفت ، اولين قدم را كه برداشت بنظرش رسيد در آخرين لحظات پلكهاي بيمار لرزيد، براي همين دوباره سر گرداند، ولي او همانطور آرام خفته بود . گامي دگر برداشت ، اما نتوانست سومين قدم را بردارد بار دگر بازگشت و بالاي سر او ايستاد. ناگهان ديد كه او سعي ميكند چشمانش را بگشايد ، صورتش را نزديكتر برد و با دقت به او نگريست ، سپس آرام صدايش كرد:" نيكا، نيكا" تلاش بيمار سبب شد او با اميد بيشتري بازهم نامش را بر زبان آورد . دختر جوان بسختي چشمانش را گشود و لبهايش لرزيد، گويا ميخواست چيزي بگويد ، اما كيانوش صدايي نشنيد ، باز هم صدايش كرد.
نيكا همه جا را تار مي ديد، تمام نيرويش را در چشمانش جمع كرد، چهره اي مقابلش شكل گرفت و آن خطوط درهم به سيماي انساني تبديل شد، اما او نشناخت. بزحمت لبانش را تكان داد. كيانوش كلماتي گنگ شنيد و احساس كرد او مادرش را ميخواند . كنار تخت نشست و با لحني نوازشگر گفت:" نيكا منم كيانوش."
نيكا باز هم ناله كرد و چشمانش را برهم نهاد. كيانوش انديشيد كه او بار ديگر از هوش رفته ولي او باز هم چشمانش را باز كرد و اين بار كلام ديگري گفت كه كيانوش تعبير كرد آب ميخواهد ولي نمي دانست چه بايد بكند، آيا مي توانست به او آب بدهد؟ ناگهان بخاطر آورد كه بايستي پرستاران را مطلع كند ، بطرف در دويد و فرياد زد:" پرستار........ پرستار."
پرستار اطلاعات به او چشم غره رفت و پرستار شيفت شب از اتاقي بيرون دويد و پرسيد:"چي شده؟"
- اون...........اون بهوش اومده و............ آب ميخواد، چكار بايد بكنم؟
- دنبال من بياييد
پرستار و پس از او كيانوش با سرعت وارد اتاق شدند. پرستار بطرف بيمار دويد و علائم حياتي او را چك كرد، اما بيمار هيچگونه حركتي نكرد پرسيد:"واقعا بهوش آمده بود؟
- بله............حتي با من صحبت كرد
- ولي حالا كه اينطور بنظر نمي آد؟
كيانوش جلوتر آمد و به نيكا نگريست و با تعجب گفت:"نمي دونم."
پرستار نگاه خاصي به كيانوش كرد، گويا با نگاهش مي گفت:" خيالاتي شدي!" اما اينبار هم بيمار خيلي بموقع چشمانش را گشود و باز ناله كرد:"آب."
پرستار دستمالي را مرطوب كرد و روي لبهاي او گذاشت و زنگ را فشرد و گفت:" بايد دكتر رو خبر كنيم."
كيانوش حيرت زده وسط اتاق ايستاده بود، در يك لحظه چندين پرستار و دكتر اتاق نيكا را پر كردند، دكتر با سرعت او را معاينه كرد. او بشدت دچار تهوع شده بود و پرستاران دستپاچه سعي ميكردند به او كمك كنند. دقايقي بعد آرام گرفت. او را بار ديگر روي تخت خواباندند. سكوت اتاق را فرا گرفت تنها گاهي نجواي آرام پرستاران سكوت را مي شكست. پرستار آمپولي را به داخل سرم او فشرد. رنگ سرم به زردي گراييد . كيانوش جلو رفت و از دكتر پرسيد:"بازم بيهوش شد؟"
دكتر با تعجب به او نگاه كرد و گفت:" شما هم اينجاييد آقاي مهرنژاد؟
كيانوش پاسخي نداد دكتر ادامه داد: "نه ، فقط خوابيده، بشما تبريك ميگم بالاخره بهوش اومد. از فردا براش آبميوه بياريد. كم كم بايد غذا بخوره و براي اينكار از مايعات شروع مي كنيم."
كيانوش با سر جواب مثبت داد. بعد با ترديد پرسيد: يعني خطر رفع شده؟
- گمان مي كنم.
- خدا رو شكر ، باور نمي كنم ، چه وقت به بخش مي بريدش؟
- اگه حالش مساعد باشه بزودي ، شايد همين فردا، پس فردا.
- خيلي خوبه، عاليه
كيانوش منتظر جوابي از دكتر نشد و در حاليكه با خود كلماتي نامفهوم را زمزمه ميكرد، از اتاق خارج شد و بطرف اتومبيلش رفت، نگهبان دم در او را ديد كه با چهره اي شاد بطرف در خروجي مي رفت، سرش را از پنجره بيرون كرد و گفت:" بفرما شام جوان"
- چشم پدر الان ميرم شام ميگرم هر دو با هم ميخوريم
- احتياج نيست بيا حاج خانم سيب زميني و تخم مرغ آب پز گذاشته، فكر كنم به هر دومون برسه.
- نه پدرجون، اون رو بذار براي صبحانه فردا، بساط چاي رو آماده كن تا من بيام.
- باشه پسرم زود بيا
- حتما
كيانوش بطرف ماشين دويد ، فورا ماشين را روشن كرد و بسوي اولين رستوران راند. هنوز نيمساعت نگذشته بود كه او در اتاقك مشغول چيدن سفره بر روي زمين بود. او در مقابل پيرمرد روي زمين نشست و هر دو شروع كردند. كيانوش احساس كرد مدتهاست چيزي نخورده . غذا بنظرش بسيار دلچسب و خوش طعم مي آمد، پيرمرد در حين صرف شام از هر دري سخن مي گفت. يكبار هم احوال نيكا را پرسيد . كيانوش احساس كرد ميتواند با او براحتي صحبت كند. بنابراين ماجراي بهوش آمدن نيكا را برايش تعريف كرد. بعد از شام پيرمرد در دو ليوان لب پريده زرد رنگ چاي ريخت ولي كيانوش با ميل بسيار آنرا نوشيد. مرد جعبه شيريني را كه او با خود آورده بود بازكرد و روي زمين گذاشت . و تشكر كنان بار ديگر ليوانها را پركرد. كيانوش ليوان دوم را هم با همان تمايل اولي نوشيد . پيرمرد با آن چهره آرام و مهربان به او لبخند ميزد و او احساس ميكرد وجودش از شادي لبريز گرديده است.
***********************************
صبح روز بعد با وجودي كه صبح يك روز پاييزي بود، به ديد كيانوش پر طروات تر از يك صبح بهاري مي نمود . او صبح زود اتومبيل دكتر را ديد كه مقابل در بيمارستان توقف كرد و سرنشينان آن يكي پس از ديگري خارج شدند اما كيانوش از جاي خود حركت نكرد ، تنها لحظه اي چشمانش را بر هم گذاشت و صحنه بيدار شدن نيكا را در حضور خانواده اش تجسم كرد آنها مسلما خيلي خوشحال مي شدند، ايستادن در مقابل بيمارستان بيهوده بود، او بايد مي رفت. اكنون ديگر كاري در آنجا نداشت با بي ميلي سوئيچ را گرداند و ماشين را روشن كرد و يكراست بخانه رفت.

قسمت نهم : [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

نيكا بار ديگه پلكهايش را گشود و آب طلب كرد، مادرش فورا چند قاشق آبميوه در گلويش ريخت ، او بسختي آن را فرو داد و بار ديگر ناليد:"پام، پام" مادر چشمان پر اشكش را برصورت نحيف و رنگ پريده دخترش دوخت و زير لب دعا كرد. دختر در حالتي نيمه بيهوش پيوسته ناله ميكرد. تنها گاهي بر اثر تزريق مسكني لحظاتي آرام ميگرفت ولي چون تاثير آن از بين ميرفت باز ناله را از سر مي گرفت، تقريبا تمام طول شب نيز وضع او چنين بود با آنكه از انتقال او به بخش سه روز ميگذشت هنوز كاملا به هوش نيامده بود. مادش در تمام اين مدت بي قرار و مضطرب بر بالينش مي نشست و پدرش هر غروب خسته و دل آزرده راه خانه خالي را در پيش ميگرفت و ميرفت تا در سكوت خانه به تماشاي جاي خالي همسر ودخترش بنشيند و ديوانه وار بگريد. ايرج نگران آينده و حال وخيم همسرش هر روز به بيمارستان مي آمد و شب هنگام بازگشت ، درحاليكه نمي توانست هيچ پاسخ اميدوار كننده اي بمادر بيمارش بدهد و اما كيانوش، او كارهاي خسته كننده هروز شركت را دنبال ميكرد اما ديگر به بيمارستان نمي رفت و تنها به گرفتن گزارشات تلفني از دكتر اكتفا ميكرد
با گذشت روزها بيمار كم كم به حالتهاي اوليه خود باز مي گشت.صبح روز هفتم وقتي چشمانش را گشود مادرش را بنام خواند ، دكتر با شادي اعلام كرد كه حافظه بيمار فعال است و او ميتواند همه چيز را بياد آورد پس از آن او ، پدرش و حتي ايرج را نيز بازشناسي كرد. دكتر از آنها خواست تا بيمار را خسته نكنن ، ولي سعي نمايند خاطرات گذشته را بيادش بياورند . اكنون اندك اندك وضعيت عمومي او رو به بهبود مي رفت تا آنجا كه حتي صحنه تصادف و ماجراي دعواي آنروز را با ايرج بخاطر آورد، اما تصميم گرفت در اينمورد صحبتي نكند. از مادرش خواست تا آنچه در اين مدت بر او گذشته برايش شرح دهد، مادر همه چيز را تعريف كرد، در هر جمله صحبتي از كيانوش و زحمات و لطفهايش آورد. ولي با اينحال نيكا مي انديشيد چگونه است كه اكنون بعد از گذشت 20 روز از بستري شدنش در بخش او حتي يكبار نيز به ملاقاتش نيامده بود!
نگاهي به ساعتش نمود تا نيم ساعت ديگر ساعت ملاقات آغاز ميشد ، فكر ديدن پدر و ديگران وجودش را از اشتياق پر كرد و سعي نمود چهره اي شاد بخود گيرد تا پدر از ديدن او خرسند گردد. سپس چشم به در دوخت تا زماني كه دكتر با دسته گلي زيبا در آستانه آن ظاهر شد، آنگاه لبخند رضايت صورتش را پوشاند پس از پدر ايرج از راه رسيد . هنوز نيمساعت نگذشته بود كه اتاق از عيادت كنندگان پر شد، نيكا در ضمن صحبتهايش با پدر از او خواست تا مادرش را به همراه خود بمنزل ببرد زيرا احساس ميكرد محيط بيمارستان و اين پرستاري دراز مدت او را خسته و رنجور نموده ، مادر با شنيدن سخنان نيكا بشدت مخالفت كرد و گفت كه هرگز او را تنها نخواهد گذاشت . اما وقتي اصرار بيش از حد نيكا را ديد با گفتن جمله فعلا تا زمان رفتن خيلي مانده ، به بحث خاتمه داد ، نيكا هنوز سرگرم بحث بود. ناگهان صداي مردي كه پدرش را دكتر معتمد ميخواند توجهش را جلب كرد. احساس كرد لحن كلام برايش آشناست . رويش را بسمت در گرداند و از لا به لاي عيادت كنندگان چشمش بمردي جلوي در افتاد، اشتباه نكرده بود او كيومرث خان بود. انديشيد كه بعد از كيانوش وارد خواهد شد ، اما برخلاف تصورش بعد از او مهندس مهرنژاد و همسرش ، با سبد گل بسيار زيبايي وارد شدند و بطرف تخت نيكا آمدند و نيكا باز انديشيد ، كيانوش پس از پارك ماشين و با فاصله از آنها خواهد آمد ، ولي وقتي پدر از كيومرث خان حال كيانوش را پرسيد دانست كه باز هم اشتباه كرده است، زيرا او پاسخ داد او هم قصد داشت خدمت برسد ولي متاسفانه كاري پيش آمد و مجبور شد به جلسه فوري برود.......
نيكا ديگر گوش نكرد ، خانم مهرنژاد با مهرباني به دلجويي از نيكا پرداخت و مهندس از وضعيت بد خيابانها و بي دقتي رانندگان سخن گفت، پدر ومادرش از لطفهاي كيانوش گفتند و تشكر كردند، ولي ظاهرا آن دو بي اطلاع بودند و بجاي آنها كيومرث خان از نگراني كيانوش صحبت كرد و از اداي دينش نسبت به خانواده دكتر و نيكا دانست كه او در جريان كارهاي برادرزاده اش قرار دارد . خانواده مهرنژاد زياد آنجا نماندند و پس از يك خداحافظي گرم و صميمانه آنها را ترك كردند ، كم كم ديگران نيز رفتند و اتاق خلوت شد . ايرج سبد بزرگ گل را برداشت و به طعنه گفت: مهندس خيلي زحمت كشيده . بعد جعبه بزرگ شيريني را كه كيومرث خان آورده بود باز كرد و در حاليكه به نيكا تعارف ميكرد باز گفت:" برعكس برادرزاده اش آدم قابل تحمل و خوش سليقه ايه."
نيكا با غيظ بي آنكه خود بخواهد از كيانوش دفاع كرد و پاسخ داد:" تو بابت نجات من به اون مديون هستي، پس حق نداري اينطور درباره اش صحبت كني."
ايرج با دلخوري در حاليكه بطرف دكتر مي رفت گفت:" كاش مي دونستم چرا خودت رو موظف به دفاع از اون مي دوني؟"
نيكا پاسخي نداد در همين حال پرستار وارد شد و پايان زمان ملاقات را اعلام كرد . عيادت كنندگان آماده رفتن شدند . به اصرار نيكا مادر نيز با آنان همراه شد و نيكا را تنها گذاشت . اما هنوز چند لحظه اي از اين تنهايي نگذشته بود كه احساس دلتنگي كرد چشمش را به پنجره دوخت و به حياط پاييز زده بيمارستان خيره شد، احساس كرد اين دلگيرترين و سخت ترين پاييز در ميان بيست و دو سه پاييزي است كه گذرانده است ، قطره اي اشك چشمانش را سوزاند . براي آنكه جلوي ريزش اشكهايش را بگيرد ، لحظه اي پلكهايش را برهم نهاد . ناگهان صداي پايي اورا بخود آورد . با اشتياق چشمانش را گشود اما در مقابل خود كسي جز دكتر و پرستار را نديد ، دكتر براي ويزيت شبانه آمده بود . نيكا به او خسته نباشيد گفت و دكتر در سكوت او را معاينه كرد پس از آن از پايش پرسيد و او از درد شكوه كرد . دكتر با لبخند پاسخ داد" كه اين مسئله بعد از آن شكستگي شديد و عمل جراحي طبيعي است ." بعد صحبت آقاي مهرنژاد را پيش كشيد و از نيكا سوال كرد :" شما چه نسبتي با آقاي مهرنژاد داريد ؟ امروز ايشون رو همراه بردار و خانم بردارشون اينجا ديدم ." نيكا با تعجب به دكتر نگاه كرد و پرسيد:" شما اونها را مي شناسيد؟"
دكتر پاسخ داد :" البته آقاي مهرنژاد با بيش از 50% سهام اين بيمارستان از پرنفوذترين اعضاء هيئت مديره هستند" بعد اضافه كرد:" شما اين مساله رو نمي دونستيد؟"
نيكا نگاهي به دكتر كرد و گفت:" خير ايشون از دوستان پدر من هستند و من زياد به امور شخصي خانواده مهرنژاد واقف نيستم ."
دكتر با گفتن جمله ايشون مرد بسيار خوبي هستند اتاق نيكا را ترك كرد و او بار ديگر تنها ماند و به غروب بيرون اتاق خيره گرديد، بنظرش رسيد بوي خوشي اتاقش را پر كرده ، اما حوصله رو گرداندن نداشت . شايد كسي از جلوي در عبور كرده بود و باد بوي عطر او را به داخل اتاق آورده بود . اما لحظه اي بعد احساس كرد منبع اين بوي خوش كاملا در كنارش قراردارد. به سرعت برگشت و با تعجب در مقابل خود كيانوش را ديد . او با احترام سر خم كرد و گفت:" سلام خانم معتمد."
- شما هستيد؟
- بله .............. معذرت ميخوام ظاهرا كمي ديرتر از ساعت ملاقات رسيدم
نيكا چشمانش را به سبد گلسرخ زيبايي دوخت كه در دست كيانوش بود و آرام پرسيد: چطور اومديد بالا؟
- كار دشواري نبود اين نگهبانها منو مي شناسند ........... خوب حالتون چطوره؟
- خوبم ................ متشكرم
- معذت ميخوام كه نتونستم زودتر خدمت برسم.
نيكا ناگهان بخاطر آورد اين نخستين باري است كه كيانوش به ديدارش مي آيد، برآشفته و عصبي پاسخ داد:" يعني در اين بيست روز شما حتي چند دقيقه هم بيكار نبوديد كه بتونيد تلفني حالي از من بپرسيد؟"
كيانوش يكه خورد و گفت:" مزاحم خودتون نمي شدم فكر ميكردم شايد حالتون مساعد نباشه و نتونيد صحبت كنيد ، اما تقريبا هر روز حالتون رو از دكتر ميپرسيدم."
- چرا به ديدنم نيومديد؟ در حاليكه مي دونستيد بشما نياز دارم.
- به من نياز داريد؟ اين تنها فكري بود كه هرگز به ذهنم نرسيد، دور و بر شما مثل هميشه شلوغ بود . من فكر نميكردم وجودم براتون اهميتي داشته باشه........... حالا واقعا شما بمن نياز داشتيد؟

نيكا اين مرتبه بر عكس چند جمله اول لحظه اي انديشيد و با خود گفت: " چرا بايد از اين غريبه توقع داشته باشم كه به ديدنم بيايد ؟چرا با او اينگونه سخن گفتم؟ در حاليكه در اين مدت بهترين يار خانواده ام بوده. " از گفته هاي خود پشيمان شد ، نگاهش را از گلها گرفت و به كيانوش نگريست كه همچنان در انتظار جواب او ايستاده بود. آرام گفت:" چرا وايسادين؟ خواهش ميكنم بنشينيد، منو ببخشيد. محيط بيمارستان خسته و عصبي ام كرده و در اين ميون هيچكس مقصر نيست."
كيانوش نشست . ولي ظاهرا مايل بود جواب سوالش را بشنود . اما نيكا علاقه اي به گفتن پاسخ نداشت . لذا گفت:" امروز پدر و مادرتون و كيومرث خان اينجا بودند، وقتي اونها رو بدون شما ديدم واقعا به اين نتيجه رسيدم كه منو فراموش كرديد، يا در اين مدت انقدر شما رو خسته كردم كه ديگه نمي خوايد منو ببينيد.
- اين چه حرفيه ؟ تصور مي كنيد ميتونم شما و محبتهاتون رو فراموش كنم؟
نيكا پاسخ نداد و كيانوش ادامه داد:" شما هيچ زحمتي براي من نداشتيد.
- اينطور نيست شما از هيچ محبتي در حق من فروگذار نكرديد . حتي خون شما حالا در رگهاي من جريان داره.
كيانوش زمزمه كرد:خون من در رگهاي پاك شما ، اين براي من مايه افتخاره .
نيكا جسته وگريخته سخنان اورا شنيد پرسيد: شما چيزي گفتيد؟
- خير، گفتم اميدوارم هرچه سريعتر خوب بشيد.
- فكر ميكنم بخت با من يار بوده كه حالا نفس ميكشم
- خوشبختانه همين طوره
- البته لطف شما رو هم نبايد ناديده گرفت
- باز شروع كرديد........... خوب حالا چطوريد؟ هنوز هم درد داريد؟
- بله پام عذابم ميده ، نمي دونيد كي اين وزنه ها رو از پام باز ميكنن؟
- به گمونم مدتي بايد بمونه ، شما دختر مقاومي هستيد اينطور نيست؟
- سعي ميكنم باشم ، حداقل بخاطر پدر ومادرم.
- آفرين! من هميشه شما رو تحسين كردم و حالا بيشتر از گذشته
- متشكرم
- فكر ميكنم شما نياز به استراحت داشته باشيد، اگر اجازه بديد زودتر رفع زحمت كنم.
- به اين زودي، حتما از اينجا هم به يك جلسه ديگه خواهيد رفت؟
- نه ، ولي فردا صبح به سوئيس پرواز ميكنم، دلم ميخواد چيزي بخوايد كه به رسم سوغات براتون بيارم.
- فقط سلامتي
- از اون بابت مطمئن باشيد من سخت جونم، چيز ديگه اي بخواهيد ، تعارف نكنيد.
- هرچي كه بقول معروف چشمتون رو گرفت.
- لااقل بگيد در چه نوع مغازه اي؟....... پوشاك خوبه؟
- بله، خيلي
- اميدوارم بتونم چيزي مطابق سليقه شما پيدا كنم.
- شما خيلي با سليقه ايد
- از كجا مي دونيد؟
- از خريدهاي قبلتون، مثلا اون انگشتر برليان
- اون انگشتر رو براي اولين بار روزي كه به بيمارستان اومدم توي دستتون ديدم، انگشتهاي شما به اون جلوه بخشيده بود
- شايد هم برعكس
- تصور نمي كنم
نيكا خنديد ، مكثي كردو گفت: پس با اين حساب تا مدتها شما رو نمي بينم.
- چطور؟
- خوب حتما مدتي در سوئيس مي مونيد.
- نه ، من دو روز ديگه در سنگاپور جلسه دارم، فقط دو روز در سوئيس مي مونم.
- پس سه روز ديگه تهران هستيد.
- تهران نه
- پس كجا؟
- يكسره به شيراز
- اون هم دنبال كار؟
- بله

- اينطور كار كردن شما رو خسته ميكنه و زود از پا مي افتيد، كسي نيست كه بتونه بهتون كمك كنه؟
- نه متاسفانه خودم بايد برم
كيانوش از جا برخاست نيكا بي اختيار گفت:" ديگه به ديدنم نميايد؟
لحنش حالت خاصي داشت. خودش هم تعجب كرد كه چرا اينطور ملتمسانه اين جمله را ادا كرده است. كيانوش لبخند كمرنگي زد و پرسيد:" چرا ميخوايد بازم منو ببينيد، درحاليكه مي دونيد مصاحب خوبي نيستم.
- اشتباه مي كنيد نظر من ابدا اين نيست............ اگر جاي من بوديد مي فهميديد ديدن يك دوست در اين حالت چقدر براي انسان شادي آفرينه.
- من هم قبلا بستري بودم
- واقعا
- بله، يكسال واندي
- يكسال؟ خداي من! خوب پس حتما مي فهميد من چي ميگم.
- متاسفانه در اينمورد تفاهم نداريم، چون من حتي نمي خواستم پرستارهام رو ببينم، ديدن هيچ كس برام شادي آفرين نبود ، خانواده ام رو هم نه ميشناختم نه دوست داشتم ببينم، تنهايي رو ترجيح مي دادم.
نيكا متحير گفت:" كه اينطور و خواست بپرسد چرا بستري بوديد؟ اما منصرف شد، ولي خود كيانوش بي تفاوت گفت:" تعجب نكنيد چون من در تيمارستان بستري بودم نه بيمارستان. وبعد خنديد نيكا هم از حرف او خنده اش گرفت در همان حال كيانوش بطرفش خم شد وگفت:خانم كوچولو دوست داريد بشما چيزي بدم كه هم سرگرمتون كنه ، هم فكر ميكنم براتون جالب باشه
نيكا متعجبانه نگاهش كرد وگفت: البته، چيه؟
كيانوش كيفش را از روي زمين برداشت و آنرا روي تخت گذاشت شماره هاي رمزش را گرداند و درش را بازكرد نيكا آنقدر براي ديدن سورپريز كيانوش عجله داشت كه ناخودآگاه بداخل كيف سرك كشيد كيانوش لبخند زد و در كيفش را بسمت نيكا گرداند . نيكا شرمگين و اهسته گفت:" معذرت ميخوام كنجكاو شدم."
كيانوش نگاهش را به نيكا دوخت و گفت :" اصلا خودتون برداريد ببينم مي تونيد پيداش كنيد.
- يعني اجازه دارم كيف شما رو وارسي كنم؟
- البته خيالتون راحت باشه، نامه هاي عاشقانه ام رو منزل گذاشتم.
نيكا ابروانش را درهم كشيد و گفت: قلمش بشكنه هر كس براي شما نامه عاشقانه بنويسه
كيانوش با صداي بسيار بلند خنديد وحيرتزده پرسيد:" چرا؟"
نيكابازهم ازگفته خودتعجب كردگوياكس ديگري بجاي اوحرف ميزدسرش رابزير انداخت و گفت: همينطوري
كيانوش بار ديگر خنديد و گفت: بالاخره دنبالش مي گرديد يا نه؟
نيكا احساس كرد او امشب خيلي سرحال است در حاليكه دستش را بسوي كيف دراز ميكرد گفت: شما امشب خيلي سرحاليد!
- از زمانيكه پام رو در طبقه پنجم گذاشتم و به مقابل اتاق شما رسيدم حالتم به اين صورت تغيير كرد
نيكا حرفش را جدي نگرفت كيف را بسمت خود كشيد وگفت: مي دونيد شما رو از بوي عطرتون شناختم هميشه اين بو رو مي ديد ، حتي بعد از رفتنتون بوي شما توي خونه مون پيچيده بود.
- از اين بو خوشتون نمي آد؟
- بالعكس خيلي هم خوشم مي آد.
كيانوش باز هم لبخند زد و در همان حال دستش را پيش برد تا پاكتي را كه روي لوازمش قرار داشت بردارد ولي نيكا با سرعت به پشت دستش زد و گفت:"" دست نزنيد ، خودتون اجازه داديد كيفتون رو بازرسي كنم."
كيانوش دستش را عقب كشيد و با دست ديگرش جاي ضربه نيكا را گرفت و گفت: هر چه شما بفرماييد
نيكا دلجويانه پرسيد :" محكم زدم؟
- نه ابدا
نيكا شروع به زير و رو كردن كيف كرد و در همان حال با صداي بلند نام محتويات آنرا بر زبان آورد ........ يه ماشين حساب فوق مدرن ، يه سررسيد با آرم شركتتون ، دوتا دسته چك ، يه دسته چك خارجي ، يه گذرنامه ، يك بليط هواپيما و يه مشت ورق پاره كه معلوم نيست به چه دردي ميخورد
كيانوش خنديد وگفت: خانم ورق پاره؟
- خوب بابا من كه اسمشون رو نمي دونم
- همون بهتر كه ندونيد.......... ميخواهيد راهنماييتون كنم
- بله ، ممنون ميشم
- جيب پشت در كيف رو نگاه كن
نيكا دستش را داخل قسمت پشت در كرد دفتري را لمس كرد كمي آنرا بالا كشيد دفتر خاطرات كيانوش بود. هيجان زده فرياد كشيد: دفتر خاطراتتون!
- بله براتون جالبه؟
- بهترين چيزي كه ممكن بود دريافت كنم
- يادتون مي ياد قبلا گفته بودم روزي دفتر رو بهتون ميدم بخونيد
- بله و فكر ميكنم بهترين زمان رو انتخاب كرديد.
- خوشحالم كه شما رو راضي مي بينم
نيكا لحظه اي سكوت كرد، آنگاه با ترديد گفت: مطمئن هستيد كه به من اجازه مي ديد دفترتون رو بخونم؟
كيانوش نگاه خاصي به نيكا كرد، ولي او مفهوم آنرا درك نكرد، گرچه مي دانست منظوري در آن نگاه نهفته است بعد با بي تفاوتي شانه هايش را بالا انداخت و گفت:" بخونيد براي من هيچ فرقي نداره ، چون در شما رغبت اين كار رو ديدم اونو با خود آوردم.
- به هر حال متشكرم
- خوب من ديگه ميرم، آرزو ميكنم زودتر سلامت خودتون رو بدست بياريد، اگر احتياجي به من داشتيد حتما تماس بگيريد
- نمي گيرم ، هر وقت خودتون لازم ديديد به ديدنم بياييد
- هر روز خوبه
- شما انقدر گرفتاريد كه بايد بگم هر ماه هم خوبه، هر چند فكر نمي كنم ماهانه هم نوبت بما برسه
- شما هر وقت اراده كنيد من در خدمتتون هستم
- مثلا فردا صبح؟
- هر وقت
- قرارتون در سوئيس چي ميشه؟
- با يه تلفن منتفي مي شه
- شوخي كردم......... آه خداي من فراموش كردم از شما پذيرايي كنم، لطفا از داخل يخچال چيزي بياريد گلويي تازه كنيد
- متشكرم ديگه بايد برم
- خواهش مي كنم
كيانوش با بي ميلي در يخچال را گشود و جعبه شيريني بيرون آورد ، اين همان جعبه اي بود كه عمويش آورده بود، نيكا با ديدن آن خنديد و گفت: مي دونيد اين شيريني رو كي آورده؟
- بله كيومرث
- از كجا فهميديد؟
- از نام شيريني فروشي
- كه اينطور
- بله خودم گفتم شيريني رو از كجا بگيرند ، سفارش سبد گل رو هم تلفني به گل فروش دادم
- واقعا ؟ پس چطور گلسرخ نبود؟
- چون ميخواستم سبد گلسرخ رو خودم بيارم........ شما هم شيريني ميل داريد؟
جعبه را مقابل نيكا گرفت و اشاره كرد: از اون سري دومي ها برداريد خوشمزه تره
نيكا به خواست او عمل كرد . كيانوش خود نيز از همان سري برداشت و جعبه را سرجايش گذاشت فكر آن پاكت هنوز ذهن نيكا را بخود مشغول كرده بود براي همين با شيطنت خنديد و گفت: با اين مغلطه كاريها خوب از دادن اون پاكت بمن سرباز زديد
شيريني در دهان كيانوش ماند . با تعجب به نيكا نگاه كرد، در همان حال بار ديگر كيفش را باز كرد و پاكت را در آورد ، مقابل نيكا گرفت. شيريني را فرو برد و گفت: بفرماييد سركارخانم، شما خودتون بازش نكرديد.
- چون ديدم تمايلي نداريد
- بازم از اين حرفها زديد ، چند دفعه عرض كنم كه اين حرفها براي من كهنه شده، حالا بگيريد و باز كنيد
نيكا به پاكت نگريست كه بر پشت آن نوشته بود (( حضور محترم جناب آقاي كيانوش مهرنژاد)) پاكت را گرفت و كارت دعوت آنرا بيرون كشيد در همان حال گفت:عروسي دعوت شديد؟
- نه جشن تولد
خيال نيكا راحت شد كارت را كاملا بيرون كشيد و باز كرد ولي وقتي نام ميزبان را درانتهاي آن ديد دچار حالت خاصي گرديد، زيرا در انتهاي دعوتنامه نام كتايون عبدي بچشم ميخورد و نيكا بخوبي اين نام را در خاطر خود داشت
- تولد چه وقتيه؟
- پنج شنبه
- حتما شما برنامه هاتون رو طوري تنظيم كرديد كه اون شب تهران باشيد
- تا پنج شنبه خيلي مونده
- اميدوارم خوش بگذره
- متشكرم اجازه مرخصي مي فرماييد؟
- خواهش ميكنم خيلي لطف كرديد
- خدانگهدار خانم معتمد
- خدانگهدار آقاي مهرنژاد
كيانوش خنديد و زير لب گفت :" به اين سرعت تلافي ميكنيد؟" بعد در را باز كرد اما نيكا او را بنام خواند: كيانوش خان
كيانوش برگشت : جانم
- واقعا از لطفتون ممنونم
- خواهش ميكنم ، ميتونم بازم يه ديدنت بيام
- البته منتظرم
- مزاحمت نميشم خداحافظ
كيانوش خارج شد و نيكا باز احساس دلتنگي كرد ، ناگهان بياد دفتر افتاد و دلتنگيش را فراموش كرد، ديگر احساس تنهايي نميكرد بر عكس مشتاقانه ميخواست دفتر را بخواند ابتدا تصميم گرفت آغاز اين كار را به صبح فردا موكول كند براي همين دفترچه را تنها ورق زد و آهسته گفت: چه خوش خط. بعد آنرا بست و داخل كشوي كنارش قرار داد و دراز كشيد چند لحظه اي گذشت . خدمه بيمارستان توزيع شام را آغاز نموده بودند در باز شد و چرخ غذا جلوي آن نمودار گرديد ، مسئول توزيع، سيني غذاي نيكا را روي ميزش قرار داد و خارج شد، نيكا بزحمت دوباره نشست چشمش كه به غذاها خورد اشتهايش را از دست داد چند قاشقي به زور خورد، بعد ميز را كنار زد و دراز كشيد تا بخوابد اما حس كنجكاوي خواب را از چشمانش ربوده بود دلش ميخواست زودتر قصه كيانوش را بخواند دستش را دراز كرد و دفتر را از داخل كشو بيرون كشيد و با سرعت ورق زد و از قسمتهاي خوانده شده گذشت و ادامه داستان را آغاز كرد .