در اين پست ميخوام تاريخچه هايي از سفرهايي به سيارات رو بذارم .
اگر مشتاق بوديد كمكم كنيد:10:
ممنون:31:
Printable View
در اين پست ميخوام تاريخچه هايي از سفرهايي به سيارات رو بذارم .
اگر مشتاق بوديد كمكم كنيد:10:
ممنون:31:
تا به حال هفت سفینه به نام های پایونییر۱۰، پایونییر۱۱، ویجر۱، ویجر۲ ، یولی سیس، گالیله و کاسینی به مشتری رفتند . مهمترین آنها سفینه ی گالیله بود . این سفینه توانست به مدار مشتری برود و اطلاعات زیادی را از آن برای ما بفرستد.
سفینه ای پایونییر ۱۰و ۱۱ (pioneer)
پایونییر ۱۰ در دوم مارس ۱۹۷۲ در اصل برای ماموریتی ۲۱ ماهه به فضا پرتاب شد . اما به قدری کارش را خوب انجام داد که دانشمندان آن را به حال خودش رها کردند و دورادور مراقبش بودند . این سفینه نخستین فرستاده ی بشر بود که از کمربند خرده سیارات عبور کرد و از نزدیک از سیاره مشتری تصویر برداری کرد . این سفینه می توانست حوزه ی مغناطیسی سیاره ها باد و تششعات خورشیدی را اندازه بگیرد. حالا هم که مرز منظومه شمسی را می گذراند گرد و غبار فضا را اندازه گرفته و به ما نشان می دهد که این گرد و غبار از چه چیزی تشکیل شده است و فضای میان ستارگان را نیز اندازه می گیرد .
از آنجایی که روزی روزگاری این دو پایونییر و دو ویجر به ستاره هایی که در مسیرشان هستند می رسند و از کنار آنها عبور می کنند و از آنجایی که اگر موجوداتی در سیارات دیگر باشند شاید و در فضا در حال مسافرت باشند با این سفینه برخورد کنند . ناسا تابلویی روی این سفینه گذاشت که این موجودات به موجودیت ما در زمین پی ببرند .
این سفینه پس از گذراندن میلیارد ها کیلومتر مسافت در ماموریتی که تقریبا ۳۱ سال به طول انجامید سرانجام تا ابد خاموش گردید . آخرین علایم رادیویی پایونییر ۱۰ در ۲۲ جولای ۲۰۰۱ دریافت شد . این سفینه در سفر ابدی خود به اعماق فضا بیش از ۱۲ کیلومتر از زمین فاصله گرفته بود و ۱۱ ساعت و ۲۰ دقیقه طول می کشید تا این علایم که با سرعت نور حرکت می کنند به زمین برسند.
پایونییر ها برای آخرین بار در مارس ۲۰۰۱ سیگنال فرستادند . نیروی این امواج یک میلیونیوم باتری ساعت می باشد . این فضاپیما اکنون به سمت ستاره ی الدبران به پیش می تازد و ۲ میلیون سال طول خواهد کشید تا به آن برسد.
بعد از مدتی پایونییر ۱۱ را به فضا فرستادند . این سفینه بعد از مشتری به نزدیک زحل رسید و با استفاده از اثر قلاب سنگی به فضا رفت . سرعت این سفینه ها در حال حاضر ۱۰۰هزار کیلومتر در ساعت است .
سفینه های ویجر ۱ و ۲ (Voyager)
ویجر موفق ترین سیاره ای بود که دولت آمریکا به فضا فرستاد . در آگوست ۱۹۷۲ ویجر ۱ به فضا پرتاب شد و یک هفته بعد ویجر ۲ به فضا رفت . به خاطر مسیری که سفینه ها باید طی می کردند تنها در دو هفته فرصت داشتند تا این دو سفینه را به فضا بفرستند در غیر این صورت باید ۱۷۹ سال صبر می کردند تا دوباره این کار را انجام دهند . زیرا این ۴ سیاره گازی هر ۱۷۹ سال نسبت به هم موقعیتی پیدا می کنند که اگر سفینه ای را از زمین بفرستیم می تواند هر ۴ سیاره را ملاقات کند .
ویجر ۱ تنها از کنار مشتری و زحل عبور کرد ولی ویجر ۲ از سیاره های مشتری زحل اورانوس و نپتون دیدن کرد . در داخل این سفینه صدا و آهنگ های مختلفی از زبان های مختلف از جمله زبان فارسی (سلام حالت چطوره ) گذاشته بودند و تصاویر مختلفی از زمین و موجودات آن داخل این سفینه وجود داشت که اگر چنانچه توسط موجودات فضایی رویت شد بدانند که این سفینه از کجا آمده است.
این میله که در سمت راست وجود دارد ابزار هایی درروی آن وجود دارد که حوزه مغناطیسی سیارات را اندازه می گیرد و در انتهای آن دستگاهی به نام RTG نیروی اتمی تولید می کند . یعنی اورانیوم و پلوتونیوم را مستقیما به الکتریسیته تبدیل می کند و تا سال ۲۰۲۳ این سفینه نیرو خواهد داشت و قسمت سفید آنتن آن است که با زمین مخابره می کند . و در قسمت بالا نیز دوربین ها قرار دارند .
بعد از آنکه ویجر ۱ از زمین بالا آمد به مشتری رسید از کنار آن عبور کرد و به زحل رسید . از طرف جنوب زحل گذشت و از آن طرف به بالا آمد تا از منظومه شمسی خارج شود . ویجر ۲ از مشتری و زحل و اورانوس گذشت و به نپتون رسید و از شمال سیاره عبور کرد و از آن طرف به پایین رفت تا از منظومه شمسی خارج شود . ویجر ۲ دوازده سال در مسافرت بود و ۱۳ میلیارد کیلومتر را طی کرد تا به مقصد خود در نپتون برسد و تنها ۸ ثانیه دیرتر و ۳۲ کیلومتر دورتر از جایی که از روز اول محاسبه کرده بودند رسید و به راحتی می توان دقت کار مهندسان ناسا را دید .
ویجر ها هرکدام ۱۵ تا ۲۰ دقیقه از مشتری تصویربرداری کردند و حلقه های مشتری را کشف کردند . آنها ۱۲ قمر تازه به دور مشتری کشف کردند و نشان دادند که ۴ قمر بزرگ مشتری کاملا با یکدیگر فرق می کنند و برای اولین بار در IO آتشفشان کشف کردند .
تصاویری که از قمر اروپا گرفتند مشخص کردند که سطحی کاملا سفید با خط های سیاه که بعد ها متوجه شدند که در سطح این قمر یخ وجود دارد . این چنین در مورد مشتری و اقمار آن سوالاتی را پیش روی دانشمندان گذاشت . تا سفینه گالیله را طراحی کرده و به مشتری فرستادند . گالیله هم نشان داد که زیر یخ اروپا کاملا دریا وجود دارد و این سفینه هم سوالات را بیشتر کرد اکنون سفینه ای در حال طراحی است که بتواند به دریای زیر سطح یخی اروپا نفوذ کند .
سیاره مشتری نیز مانند زحل حلقه هایی دارد ولی از روی زمین حتی با قوی ترین تلسکوپ ها نیز نمی توان آنها را دید و برای اولین بار ویجر ۱ توانست تصویر این حلقه ها را بگیرد . این حلقه ها از سنگ های بسیار کوچک درست شده اند و همچنین سفینه گالیله نشان داد که این حلقه ها متشکل از سه حلقه هستند . اولی به نام هالو(Hallo) که فاصله آن ۱۰۰ هزار کیلومتر و پهنای آن ۲۲۸۰۰ کیلومتر . حلقه بعدی به نام مین(Main) فاصله آن ۱۲۲۸۰۰ کیلومتر و ضخامت آن ۶۴۰۰ کیلومتر است و فاصله آخری ۱۲۹۲۰۰ کیلومتر و ضخامت آن ۲۱۴۰۰ کیلومتر می باشد .
در حال حاضر سفینه ی پایونییر ۱۰ از سمت راست و پایونییر ۱۱ از سمت چپ و ویجر ۱ به بالا و ویجر ۲ به پایین به مرز منظومه شمسی رسیده از منظومه بیرون می روند .
سفینه گالیله (Galileo)
این سفینه قرار بود به دور سیاره مشتری بگردد. در حدود ۲/۳ تن وزن و ۵ متر ارتفاع داشت . اما دردسر های زیادی را برای دانشمندان به وجود آورد که مهندسین مجبور شدند چندین بار طرح سفینه را عوض کنند و نرم افزار های تازه ای برای آن بنویسند . اما بعد از آنکه به مشتری رسید کارش را به خوبی انجام داد . این سفینه را قرار بود به وسیله ی شاتل به فضا بفرستند ولی متاسفانه زمانی بود که شاتل چلنجر هنگام پرواز منفجر شد و این پروژه به تاخیر افتاد . بعد از پژوهشهای مختلف معلوم شد که سوخت مایع برای شاتل بسیار خطرناک است . موشکی را به سفینه وصل کردند که سوخت آن جامد بود اما نیروی این موشک به اندازه ی نیروی موشک مایع نبود . بزرگترین موشک جامد آمریکا به اندازه کافی نیرو نداشت تا سرعت سفینه به این بزرگی را از ۲۸ هزار کیلومتر به ۴۰ هزار کیلومتر در ساعت برساند . مسیر پیچیده ای را برای این سفینه انتخاب کردند.
[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ] در اکتبر ۱۹۸۹ از زمین به سمت زهره فرستادند بعد از چهار ماه به زهره رسید و بعد از ۱۰ ماه دوباره به زمین برگشت و از ۶۰۰ کیلومتری زمین عبور کرد و با استفاده از اثر قلاب سنگی نیرویی پیدا کرد که توانست به کمربند خرده سیارات برسد و بعد از ۲ سال به زمین برگشت و از فاصله ی ۳۰۳ کیلومتری زمین عبور کرد . سرعت آن زیاد شد و در دسامبر ۱۹۹۵ به مشتری رسید تا ماموریت خود را به دور مشتری آغاز کند .هنگامی که سفینه گالیله به ۲۰۰ هزار کیلومتری بالای مشتری رسید موتوری روشن شد وسرعت آن را کم کرد . نیروی جاذبه مشتری آن را جذب خودش کرد و سفینه توانست در مدار مشتری قرار بگیرد و ۵۷ بار به دور مشتری گشت و هربار از کنار یک یا دو قمر عبور می کرد و توانست تصاویر بسیار زیادی را تهیه کند .
[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ] این دستگاه سفینه کوچکی بود که آن را به سفینه گالیله متصل کرده بودند . ۱/۳ متر قطر و ۳۴۰ کیلوگرم وزن داشت . در آگست ۱۹۹۴ پنج ماه قبل از آنکه گالیله به مشتری برسد . آن را از گالیله جدا کردند و دوتایی به مشتری رفتند . گالیله به مدار مشتری رفت و این سفینه به داخل جو مشتری شیرجه رفت . هنگامی که به بالای مشتری رسید سرعت آن ۱۷۰ هزار کیلومتر در ساعت بود و چتر از آن باز شد که کمی سرعت آن را کم کرد و توانست درجه حرارت را اندازه بگیرد که دو برابر درجه حرارت سطح خورشید بود و تا ۱۳۰ کیلومتر به داخل رفت و فشار به قدری زیاد شد که پس از ۴۰ دقیقه به طور کامل له شد . این دستگاه توانست رعد وبرق های زیادی را در ابر های مشتری کشف کند که شدت و نیروی آن ۱۰۰۰ برابر بیشتر از رعد وبرق های زمین بود .
در ۲۱ دسامبر ۲۰۰۳ ماموریت سفینه به پایان رسید . آن را به داخل جو مشتری فرستادند تا آخرین اطلاعات را از آن به دست آورند و بعد از مدت کوتاهی عمر سفینه گالیله به پایان رسید .
از آنجایی که زمین یک سال و مریخ دوسال طول می کشد که یک بار به دور خورشید بچرخد برای اینکه سوخت کمتری مصرف شود زمین و مریخ باید نزدیک به هم باشند . هنگامی که سفینه به بالا می رود زمین عقب تر از مریخ می باشد و سرعت زمین نیز به سرعت سفینه اضافه می شود و با یک سرعت افقی به بالا می رود و یک مسیر منحنی را طی می کند هنگامی که به مدار مریخ می رسد سیاره مریخ در آنجا وجود دارد این سفر ها در حدود ۷ ماه به طول می انجامد بعد از آن زمین جلوتر از مریخ قرار دارد .
سفر سفینه ها به مریخ :
اولین سفینه هایی که آمریکا به مریخ فرستاد سفینه های مارینر ۴ ۵ ۶ و۹ بود مارینر ۴ از فاصله ی ۴۰ هزار کیلومتری بالای مریخ عبور کرد مارینر ۶ و۷ کمی نزدیکتر گشتند تا اینکه در سال ۱۹۷۱ مارینر ۹ را به دور مریخ فرستادند که ار تمام سطح مریخ تصویر برداری کرد و از روی آن توانستند انتخاب کنند تا سفینه ی بعدی در کدام قسمت سطح مریخ بنشیند .
در سال ۱۹۷۵ سفینه ای به نام وایکینگ ۱ ( viking1) را به مریخ فرستادند که ۴ ماه به دور مریخ گشت و در سطح مریخ فرود آمد . ۴۵ روز بعد از آنکه وایکینگ ۱ در سطح مریخ نشست وایکینگ ۲ را فرستادند که در حدود ۱۲۸ کیلومتری شمال وایکینگ ۱ فرود آمد . این سفینه توانست هوا را بسنجد و درجه حرارت شب و روز وسرعت باد هارا اندازه بگیرد . این سفینه از یک بیلچه ی مکانیکی کمی از خاک را به روی غربالی ریخت و خاک های ریز باقی مانده در مخزن را مورد آ زمایش های شیمیایی قرار داد تا ببیند موجوداتی در خاک آن وجود دارد . نتیجه آزمایش نشان داد که هیچ نوع حیات به صورت میکروبی درسطح مریخ وجود ندارد. در سال ۱۹۹۸ هنگامی که سنگ عظیمی به مریخ برخورد کرد مقدار زیادی سنگ و خاکه به بالا پرتاب شد بعضی از این سنگ ها چنان با سرعت به بالا پرتاب می شوند که می توانند از نیروی جاذبه مریخ فرار کنند و یک مدار بیضی را به دور خورشید طی کنند . گاهی اوقات که زمین از این مدار عبور می کند این سنگ ها وارد زمین می شوند . ۱۶ میلیون سال پیش سنگی به همین صورت از مدار مریخ بیرون آمد و به دور خورشید گشت و ۸ هزار سال پیش این سنگ از طرف قطب جنوب وارد زمین شد و در دهه ۱۹۸۰ این سنگ مخصوص را به آزمایشگاهی در کانادا فرستادند و در این سنگ شکلی را پیدا کردند که مانند فسیل میکروب هایی بود که در زمین وجود دارند بعد از آن خیلی ها گفتند این جزء خود سنگ است و چنین شکلی را درست کرده است هنوز دانشمندان در این رابطه با هم توافق نکردند البته بعید هم نیست چون در سطح مریخ آب وجود داشته و ممکن است این میکروب ها در آن زمان وجود داشته اند . قرار است در سال ۲۰۱۲ سفینه ای را به مریخ بفرستند و با آن سنگی را به زمین برگرداند تا آزمایشاتی را انجام دهند .
در سال ۱۹۹۶ دولت آمریکا سفینه ای را به نام پث فایندر (Path Finder) را به مریخ فرستاد . که در چهارم جولای ۱۹۹۷ به سطح مریخ فرود آمد . داخل این سفینه یک خودرو به نام سوجورنر وجود داشت . این خودرو از سفینه بیرون آمد و تا اکتبر همان سال به کارش ادامه داد و مقدار زیادی از سنگ های مریخ را مورد آزمایش قرار داد . در جلوی این خودرو دستگاهی وجود داشت که می توانست تشخیص دهد این که این سنگ ها از چه چیزهایی درست شده است و در عقب آن دستگاهی وجود داشت که با اشعه ی ایکس تصویر می گرفت . جایی که این سفینه فرود آمد منطقه ی صحرایی بود که سنگ در آن فراوان وجود داشت و این سنگ ها همگی به یک مسیری انحراف داشتند . این نشان می داد که سابقا رودخانه ای در این قسمت وجود داشته و سیل های عظیمی می آمده که این سنگ ها را به یک طرف خوابانده است .
این سنگ یوگی نام دارد که به دورنگ است . قسمت در مسیر بادها قرار دارد که رنگ آن عوض شده است ولی در سمت چپ ماسه ها هنوز به روی این سنگ چسبیده اند خودرو از جلو و عقب این سنگ آ زمایش کرده است .
یکی دیگر از آزمایشاتی که این خودرو انجام داده این بود که چرخ های جلو آن را قفل کرده و چرخ های عقب را به حرکت در آوردند . که در خاک فرورفت و اصطکاک خاک با چرخ را مرتب اندازه گرفت که چقدر این خاک مقاومت می کند و جدولی را درست کردند که هرچه قدر از سطح مریخ پایین تر روند چقدر اصطکاک آن بیشتر می شود .
سفینه بعدی به نام مارس گلوبال سرویر (Mars Global Surveyor) یکی از موفق ترین سفینه هایی بود که آمریکایی ها در هفتم نوامبر ۱۹۹۶ به مریخ فرستادند و در ۱۲ سپتامبر ۱۹۹۷ به مریخ رسید . ماموریت سفینه این بود که که به دور مریخ بکردد و با دوربینی که به همراه داشت از سرتاسر مریخ اطلاعات مختلفی را به زمین بفرستد و یک دستگاهی در این سفینه به نام ملا((MOLA: Mars Orbiter Laser Altameter وجود داشت . که امواج ماکرویوو را به صورت لیزر به پایین می فرستاد ( مانند اشعه رادار که به زهره می فرستادند ) تا نقشه ی کامل از سیاره مریخ بگیرد .شکل بالا سفینه است که در قسمت بالا آنتن آن وجود دارد که به طرف زمین است و این دوبال آبی رنگ باطری های خورشیدی هستند . در قسمت وسط بدنه ی سفینه است که در داخل آن کامپیوتر ها و ابزار دیگر وجود دارند و در قسمت پایین دوربین آن وجود دارد .
این سفینه نشان داد که در مرکز آن آهن مایع وجود دارد . سفینه ها وقتی از بالای سیاره عبور می کنند در زیر آن اگر پوسته ضخیم باشد نیروی جاذبه برای مدت کوتاهی زیاد می شود و همین طور که سرعت سفینه را اندازه بگیرند می توانند بگویند ضخامت پوسته سیاره چه قدر است .
بعد از سفینه ی گلوبال سرویر دو سفینه دیگر به مریخ فرستادند که یکی قرار بود در سطح مریخ فرود بیاید که به دلایلی سقوط کرد و دیگری قرار بود که به دور مریخ بگردد ولی این سفینه در مدار زمین منفجر شد تا اینکه سفینه ای به نام ادیسه مریخ (Mars Odssey) را در سال ۲۰۰۱ تحت نظر دکتر فیروز نادری هموطن شیرازی ما که معاون ناسا می باشد به فضا فرستادند .
[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ] در بالا آنتن آن و باطری های خورشیدی وجود دارد و در داخل بدنه ی آن دو دستگاه مختلف وجود دارد و در قسمت چپ دستگاهی است که اشعه گاما که از مریخ بیرون می آید را می سنجد این باید از سفینه دور باشد زیرا سفینه هم از خودش اشعه گاما بیرون می دهد .
این سفینه ۳ ماموریت مختلف داشت:
اولین ماموریت این بود که روشن شود که در سطح مریخ چه نوع سنگ هایی وجود دارد و مواد معدنی را پیدا کنند که اگر چنانچه آب وجود داشته باشد این مواد معدنی به وجود می آید .این کار به وسیله ی دستگاهی صورت می گرفت که مادون قرمز و نور را که از مریخ به بالا می آمد اندازه می گرفت این دستگاه نه فقط می تواند بگوید چه عناصری وجود دارد بلکه می تواند بگوید سنگ هایی که در آنجا هست چه نوع سنگ هایی هستند .
ماموریت دوم این بود که فقط اشعه ی گاما را اندازه بگیرند که آیا ببیند در زیر خاک مریخ آب و در سطح آن یخ وجود دارد . این یخ از هیدروژن می باشد . این عنصر دارای خاصیتی است که هنگامی که تششعات خورشید به این عنصر برخورد کنند اتمهای هیدروژن اشعه ی گاما از خودشان بیرون می دهند این دستگاه گاما هایی که از مریخ بیرون می آمد را می سنجید .
سومین ماموریت این بود که تششعاتی که در مریخ وجود دارد را اندازه بگیرد زیرا بالاخره روزی انسان به کره ی مریخ سفر می کند و فضانورد ها باید خودشان را در برار این تششعات محافظت کنند .نتایج این پژوهش ها نشان داد که یخ در زیر سطح مریخ فراوان وجود دارد و در عمق ۱ تا ۲ متری زیر خاک مریخ مقداری آب وجود دارد .مدار و سطح مریخ جای بی اندازه خطرناکی است زیرا تششعات خطرناک خورشید آنجا وجود دارد و برای همین هیچ موجود زنده ای نمی تواند در سطح آن زندگی کند اما به احتمال ۵ درصد امکان دارد موجوداتی به صورت میکروب در زیر آن وجود داشته باشند .
منبعشو اگه میشه بگین ؟
نويسنده: فاطمه السادات منصورزاده
برای اولین بار در 30 سال گذشته ، فضا پیمای Messenger که به عطارد سفر کرده تصاویری از بخشهای مختلف این سیاره به زمین ارسال نمود.
بعد از اینکه Messenger با موفقیت در ارتفاعی پایین از سطح عطارد قرار گرفت، دوربین NAC(Narrow Angle Camera) که قسمتی از سیستم MDIS (Mercury Dual Imaging System) است تصاویری را از آن گرفته است .
آغاز این عکسبرداری از 14 ژانويه 2008 حدود 100 دقیقه بعد از نزدیکترین عبور فضاپیما از سطح سیاره بوده و تا 15 ژانویه 2008 حدود 19 ساعت ادامه یافته است. در این مدت NAC هر 4 دقیقه یک عکس گرفته که در مجموع 288 عکس تهیه کرده است که در زیر تعدادی از آنها را می بینیم.
[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
تصویربالا و سمت چپ زمانی گرفته شده که فضاپیما در فاصله 21000مایلی از سیاره قرار داشته و تصویر پایین سمت راست زمانی که در فاصله 250000 مایلی قرار داشته است .
[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
عرض این تصویر در حدود 125 مایل است و نشان می دهد که این صخره ها می توانند صدها مایل طول داشته باشند.
[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
این تصویر زمانی گرفته شده که فضا پیما در فاصله 20000 مایلی از سطح سیاره قرار داشته است .
[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
این تصویر سطح سیاره را از فاصله 600 مایلی نشان می دهد .
[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
در این تصویر 763 دهانه آتشفشان و 189 تپه مشاهده می شود
[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
این تصویر از فاصله 17000 مایلی سیاره تهیه شده است.
[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
این تصویر از فاصله 21000 گرفته شده است.
]
[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
این تصویر از فاصله 17000 مایلی گرفته شده است.
[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
این تصویر گوناگونی پستی و بلندیها بر سطح سیاره را نشان می دهد.
]
[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
این تصویر که از فاصله 11000 مایلی گرفته شده است منطقه ای در حدود 300 مایل از سطح نا هموار عطارد را نشان می دهد که و دهانه های آتشفشانی کوچکتر از 6/0 مایل در دیده می شوند .
[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
این تصویر از فاصله 470000 مایلی از سطح سیاره گرفته شده است .
دورترين ساخته بشر مرزهای منظومه شمسی را درمینوردد و به فضای میان ستاره ای میرسد.
ویجر 1 که دورترین ساخته دست بشر در کیهان است که سه دهه پیش پرتاب شد ، ویجر در تاریخ 26 مرداد ماه به فاصله 100 واحد نجومی از خورشید رسید.
دکتر استون محقق بروژه ویجر می گوید : تیم ویجر در زمان طراحی آن بیش بینی کرده بود تا توان ویجر برای مدت های طولانی سفر کافی باشد. اما شما نمی توانید پیش بینی کنید که این فضاپیما تا کجا توان ادامه دادن به این سفر را دارد .
این فضا پیما 30 سال پیش به فضا پرتاب شد از کنار سیارات منظومه شمسی که سر راهش بوده عبور کرد و اطلاعات مهمی را در اختیارمان قرار داد و حتی تابش های رادیویی متلاطم مشتری را نیز ثبت کرد.
این فضاپیماها در فاصله هایی بسیار دور حرکت می کنند جایی که خورشید نقطه نورانی کوچکی بیش نیست در این نواحی انرژی خورشیدی جوابگوی تامین قدرت الکتریکی این فضاپیماها نیست.در حقیقت ویجر مدیون چشمه های انرژی اتمی با عمر طولانی خویش است که رادیو ایزوتوپ ترموالکتریک ژنراتور نام دارد که آماده سازی انرژی تمام قسمت ها را به عهده دارد.
ویجر 1 اکنون از لبه های منظومه شمسی ما خارج شده است و در ناحیه ای از فضا به نام هلیوهث ( شک دوم ) قرار دارد، جایی که نفوذ نور خورشید بسیار کاهش میابد.این ناحیه خارج از لایه حباب مجاور خورشید قرار دارد. می توان گفت ویجر 1 جسارتی بزرگ برای شناخت فضای میان ستاره ای و پاسخی برای پرسشهای مجهول ماست. سرعت ویجر 1 ، یک میلیون مایل در روز است و با این سرعت 10 سال دیگر وارد فضای میان ستاره ای خواهد شد.
دکتر استون می گوید : فضای میان ستاره ای محدوده ایست که مواد بیرون انداخته شده توسط انفجار ستارگان اطراف در آن وجود دارد و ویجر 1 اولین ساخته ای از بشر است که به این محدوده گام خواهد نهاد.
بر گرفته از وبلاگ آژانس هوایی آپادانا