سلام
خواست بپرسم انبساط عالم شتابداره یا با سرعت ثابت صورت می گیره؟
(اگه با سرعت ثابت باشه چند تا سوال دیگه هم دارم)
:10::10:
Printable View
سلام
خواست بپرسم انبساط عالم شتابداره یا با سرعت ثابت صورت می گیره؟
(اگه با سرعت ثابت باشه چند تا سوال دیگه هم دارم)
:10::10:
به نظرم شتاب داره ... البته هنوز مطالعه در این مورد ادامه داره ....
حالا شما سوالاتون رو بپرسید ...
اگه شتاب داره ،نیروی داخلی که باعث تغییر مرکز جرم سیستم نمیشه.
اگر هم با سرعت ثابت انجام می شه یعنی ما الان می تونیم مرکز عالم رو مشخص کنیم؟
خوب یکم توضیح بده ...
ببینید طبق قوانین پایستگی تکانه نیروی داخلی بین اجزای یک سیستم مکانیکی محل مرکز جرم سیستم رو تغییر نمی ده.
امروزه تعداد زیادی از کهکشان ه ا یا ماده ی تاریک و ... در کل جرم زیادی از عالم شناسایی شده.پس چرا مرکز جرم رو با رابطه ی (مخرج کسر مجموع جرم هاست)
R=(m1r1+m2r2+...)/m1+m2+m3
مشخص نمیکنند؟
با سلام
به این سادگیها هم که شما می فرمایید نیست.
کمیات متعددی در این امر دخیل هستند.
مرکز عالم همه جا هست و هیچ جایی نیست !
تو این رابطه r و R رو چی فرض کردی؟
تا اونجایی که میدونم جهت تغیر سرعت عالم نا مشخصه .
بحث های شدید ی هم روی این موضوع هست . کاهش سرعت به معنای فرو ریزی عالم در خودشه . افزلیش سرعت به مفهوم انبساط همیشگی عالم . این هر دو وابسته هستند به جرم عالم . و جرم عالم هم نامشخص . ماده تاریک امکان jتعیین جرم عالم رو فعلا نا ممکن کرده .
اما اصل معادله ایراد داره .
عالم مرکز نداره . عالم همگنه و همسان
از هر جایی بهش نگاه کنیم یک جور میبینیمش ( تقریبا هر جا . وضعیت مرز های عالم مجهوله )
مثال همیشگی بادکنک در حال باد شدن و مورچه ها
فاصله مورچه ها از هم زیاد میشه . مرکز سطح بادکنک کجاست ؟
R فاصله مرکز جرم از مبدا(که زمین فرضش می کنیم ) وr مکان هر جرم هست.نقل قول:
ثابت هابل، عدد بسیار مهمی که آهنگ انبساط عالم را تعیین می‌کند، به وسیله رصدخانه فضایی تابش ایکس چاندرا اندازه‌گیری شد. این مقدار جدید با آخرین اندازه‌گیری‌های ثابت هابل از روش‌های دیگر هم‌خوانی دارد و اعتبار اندازه‌گیری‌ها را تا فاصله‌های بسیار دورتری افزایش داده است. بدین‌سان کیهان‌شناسان می‌توانند ثابت هابل را تا فواصل بسیار دورتر و حتی در زمان‌های آغازین جهان بررسی کنند.
[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
این شش خوشه کهکشانی، بخشی از 38 خوشه کهکشانی است که اخترشناسان آنها را به کمک چاندرا رصد کرده‌اند. این خوشه‌های بزرگ در فاصله 1.4 تا 9.3 میلیارد سال نوری زمین قرار گرفته‌اند و فاصله دورشان، آنها را بهترین نامزدهای اندازه‌گیری ثابت هابل قرار داده است.این شش خوشه کهکشانی، بخشی از 38 خوشه کهکشانی است که اخترشناسان آنها را به کمک چاندرا رصد کرده‌اند. این خوشه‌های بزرگ در فاصله 1.4 تا 9.3 میلیارد سال نوری زمین قرار گرفته‌اند و فاصله دورشان، آنها را بهترین نامزدهای اندازه‌گیری ثابت هابل قرار داده است.
ماکس بونامنت، اخترفیزیکدان مرکز پروازهای فضایی مارشال ناسا در مورد اهمیت این اندازه‌گیری می‌گوید: ابعاد عالم، عمر آن و مقدار ماده‌ای که در عالم پراکنده شده است، فقط با تعیین دقیق ثابت هابل مشخص می‌شود؛ ازاین‌رو اندازه‌گیری این کمیت بسیار مهم است. ما اخترشناسان در محاسبات بسیار زیادی از این مقدار استفاده می‌کنیم؛ پس مجبوریم مقدار آن را به شکل بسیار دقیقی تعیین کنیم.
ثابت هابل از تقسیم سرعت دورشدن اجرام بر فاصله‌شان بدست می‌آید. بسیاری از روش‌های پیشین اندازه‌گیری ثابت هابل از روش‌های چندمرحله‌ای اندازه‌گیری فاصله که به اصطلاح نردبان‌های فاصله خوانده می‌شوند، استفاده می‌کرد؛ بدین ترتیب که فاصله کهکشان‌های نزدیک به عنوان معیاری برای اندازه‌گیری فاصله کهکشان‌های دورتر به‌کار می‌رفت. رایج‌ترین آنها، استفاده از ستارگان متغیر قیفاووسی برای فاصله‌سنجی کهکشان‌های نزدیک همراه با بررسی ابرنواخترهای نوع اول برای تعیین فاصله کهکشان‌های دورتر است. تلسکوپ فضایی هابل با استفاده از همین روش توانست ثابت هابل را اندازه‌گیری کند. اما تا این اندازه‌گیری‌ها به شیوه‌های دیگری انجام نشود، نمی‌توان به درستی نتایج اطمینان کرد. اگر توجه کنیم که چقدر از دانسته‌های ما در مورد خواص عالم به این مقدار بستگی دارد، اهمیت این اندازه‌گیری‌ها روشن‌تر می‌شود.
ثابت هابل از تقسیم سرعت دورشدن اجرام بر فاصله‌شان بدست می‌آید. بسیاری از روش‌های پیشین اندازه‌گیری ثابت هابل از روش‌های چندمرحله‌ای اندازه‌گیری فاصله که به اصطلاح نردبان‌های فاصله خوانده می‌شوند، استفاده می‌کرد؛ بدین ترتیب که فاصله کهکشان‌های نزدیک به عنوان معیاری برای اندازه‌گیری فاصله کهکشان‌های دورتر به‌کار می‌رفت. رایج‌ترین آنها، استفاده از ستارگان متغیر قیفاووسی برای فاصله‌سنجی کهکشان‌های نزدیک همراه با بررسی ابرنواخترهای نوع اول برای تعیین فاصله کهکشان‌های دورتر است. تلسکوپ فضایی هابل با استفاده از همین روش توانست ثابت هابل را اندازه‌گیری کند. اما تا این اندازه‌گیری‌ها به شیوه‌های دیگری انجام نشود، نمی‌توان به درستی نتایج اطمینان کرد. اگر توجه کنیم که چقدر از دانسته‌های ما در مورد خواص عالم به این مقدار بستگی دارد، اهمیت این اندازه‌گیری‌ها روشن‌تر می‌شود.
[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
گروهی از اخترشناسان به سرپرستی ماکس بونامنت در آخرین تلاش برای اندازه‌گیری ثابت هابل، داده‌های تابش ایکس چاندرا را با رصدهای رادیویی خوشه‌های کهکشانی ترکیب کردند و توانستند فاصله سی و هشت خوشه کهکشانی دوردست را که در فواصل 1.4 تا 9.3 میلیارد سال نوری از زمین قرار داشتند، اندازه‌گیری کنند. آنها از پدیده‌ای به نام اثر سان‌یائف-زلدویچ استفاده کرده‌اند. در این پدیده، فوتون‌های تابش زمینه کیهانی با الکترون‌های پرانرژی ابرهای گاز داغی که در خوشه‌های کهکشانی عظیم به‌وفور وجود دارند، برهمکنش می‌کنند. انرژی رد و بدل شده در این برهمکنش، تغییراتی را در الگوی تابش زمینه کیهانی در جهت آن خوشه کهکشانی ایجاد می‌کند که شدت آن به چگالی و دمای الکترون‌های داغ و ابعاد فیزیکی خوشه کهکشانی ارتباط دارد.
اخترشناسان از تلسکوپ‌های رادیویی برای اندازه‌گیری تغییرات تابش زمینه کیهانی و از رصدخانه تابش ایکس چاندرا برای اندازه‌گیری خصوصیات گازهای داغ درون خوشه‌ها استفاده کردند تا بتوانند ابعاد فیزیکی خوشه‌های کهکشانی را تعیین کنند. با دانستن ابعاد این خوشه‌ها و اندازه‌گیری بسیار ساده بزرگی زاویه‌ای این خوشه‌ها، قوانینی هندسی به سادگی فاصله خوشه‌های کهکشانی را تعیین می‌کنند. در نهایت با تقسیم سرعت دورشدن این خوشه کهکشانی بر این فاصله، می‌توان ثابت هابل را بدست آورد.
[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
خوشه کهکشانی عظیم آبل1689، یکی از بزرگ‌ترین خوشه‌های کهکشانی است که در فاصله 2.2 میلیارد سال نوری از زمین قرار گرفته است. تصویر بالا، نمای مریی این خوشه از دید تلسکوپ فضایی هابل است و تصویر پایین، نمای تابش ایکس این خوشه از سوی رصدخانه فضایی چاندرا.
پشتیبان اصلی این پروژه، لئون فون اسپی‌بروک، طراح آینه اصلی تلسکوپ چاندرا بود که در سال 2002 درگذشت. پروژه زمانی آغاز شد که جان کارل‌ستورم و مارشال جوی، اخترشناسان دانشگاه شیکاگو توانستند با استفاده از تلسکوپ‌های رادیویی آرایه برکلی-ایلی‌نویز-مریلند و رصدخانه رادیویی کالتک در دره اوِنز، تغییرات تابش زمینه کیهانی را به‌دقت اندازه‌گیری کنند. اما برای اندازه‌گیری دقیق خصوصیات گازهای داغ درون خوشه‌های کهکشانی، به تلسکوپی فضایی با قابلیت ثبت پرتوهای ایکس نیاز بود که حساسیت و کیفیتی به اندازه رصدخانه فضایی چاندرا داشته باشد.
بونامنت و همکارانش توانستند ثابت هابل را با دقت 15درصد، 76.9 کیلومتر بر ثانیه بر مگاپارسک اندازه‌گیری کنند (هر مگاپارسک معادل 3.26 میلیون سال نوری است). این نتایج با یافته‌های پیشین هم‌خوانی دارد. رصدهای تلسکوپ فضایی هابل، ثابت هابل را 8 ± 72 کیلومتر بر ثانیه بر مگاپارسک تعیین کرده بود؛ به عبارت دیگر، تلسکوپ فضایی هابل با دقت 10درصد، ثابت هابل را 72 کیلومتر بر ثانیه بر مگاپارسک اندازه‌گیری کرده بود. این هم‌خوانی از اهمیت بسیار بالایی برخوردار است، زیرا متناظر با سن 12 تا 14 میلیارد ساله عالم است. نتایج این پروژه مهم در مجلد دهم آگوست آستروفیزیکال ژورنال به چاپ رسیده است.
منبع SpaceFlightNow.com
شاید شما هم شنیده باشید که ستاره‌شناسان می‌گویند کهکشان‌ها در حال دورشدن از هم هستند یا به اصطلاح جهان در حال انبساط است؛ اما دانشمندان چگونه به این موضوع پی برده‌اند؟
چند سال پس از آنکه آلبرت اینشتین نظریه مشهور "نسبیت عمومی" (gr) را در سال 1915 ارائه کرد، او این نظریه را در مورد کل جهان به کار برد و به نتبجه‌ای قابل‌توجه دست یافت.
این نظریه پیش‌بینی می‌کند که کل جهان را یا در حال انبساط یا در حال انقباض است. در واقع حالت جایگزین دیگری غیر از این دو حالت وجود ندارد.
اینکه جهان در حالتی پایدار و ثابت قرار داشته باشد، مانند ایستادن یک مداد روی نوک آن وضعیتی ممکن، اما بسیار بسیار غیر محتمل است و مدت زیادی به طول نخواهد انجامید.
ادوین هابل ستاره‌شناس در سال 1929 سرعت‌های حرکت مجموعه بزرگی از کهکشان‌ها را اندازه گرفت. او انتظار داشت که شمار یکسانی از آنها در حال حرکت به طرف ما و در حال دور شدن از ما باشند. به هر حال کره زمین مکان ویژه‌ای در جهان به حساب نمی‌آید!
اما در عوض او کشف کرد که تقریبا همه کهکشان‌ها دارند از ما دور می‌شوند!
از زمان هابل به بعد ما میلیون‌ها کهکشان با ابزارهای نجومی قوی‌‌تر مشاهده کرده‌ایم و نتیجه‌گیری‌های او به اثبات رسیده‌اند.
به جز معدودی از کهکشان‌های نزدیک ما، هر کهکشانی دارد از ما دور می‌شود.
و در حقیقت هر چه یک کهکشان از ما فاصله بیشتری دارد، با سرعت بیشتری از ما دور می‌شود.
این مشاهد به خوبی با پیش‌بینی‌های اینشتین تطبیق می‌کند. به این خاطر به نظر می‌رسد که کهکشان‌ها دارند از ما دور می‌شوند که کل جان دارد بزرگتر می‌شود.
فضای بین کهکشان‌ها دارد کش می‌آید!
و هرچه کهکشان دورتر باشد، فضای بیشتری وجود دارد که کش بیاید و بنابراین به نظر می‌رسد که آن کهکشان با سرعت بیشتری دارد از ما دور می‌شود.
ستاره‌شناسان در بیش از نیم‌قرن گذشته بسیاری از حقایق دیگر درباره جهان را مشاهده کرده‌اند، که همگی به این حقیقت اشاره می‌کنند که جهان در حال گسترش‌یافتن است.
گرچه یک فرد مبدع ممکن است بتواند یک یا دست بالا دوتا از این اکتشافات را توضیح دهد، گسترش یا انبساط جهان تنها نظریه‌ای است که می‌تواند همه این مشاهدات را یک جا توضیح دهد. و هر سال که می‌گذرد شواهد موید این پدیده بیشتر می‌شود.
منبع:دانش- همشهری آنلاین