سلام دوستان
اگر کسی زندگی نامه یک شاعر به زبان انگلیسی را دارد لطف کند برای من بزارد همراه با ترجمه به فارسی
Printable View
سلام دوستان
اگر کسی زندگی نامه یک شاعر به زبان انگلیسی را دارد لطف کند برای من بزارد همراه با ترجمه به فارسی
بچه ها کسی نبود به من کمک کنه
یکی بیاد کمک کنه به خدا ثواب داره
ايشا ا.. كه كمك كنه
کد:http://www.bitc.ir/etelatomomi/siteha/shere.aspx
کد:http://www.foroughfarrokhzad.org/
اين صفحه جستجو رو باز و چك كنيد خوبه
کد:http://www.google.com/search?client=opera&rls=en&q=%D8%B2%D9%86%D8%AF%DA%AF%DB%8C+%D9%86%D8%A7%D9%85%D9%87+%DB%8C%DA%A9+%D8%B4%D8%A7%D8%B9%D8%B1+%D8%A8%D9%87+%D8%B2%D8%A8%D8%A7%D9%86+%D8%A7%D9%86%DA%AF%D9%84%DB%8C%D8%B3%DB%8C&sourceid=opera&ie=utf-8&oe=utf-8
ممنون ونوس جان ولی به جایی نرسیدم
دوست عزیز می خواهید شاعر ایرانی باشد یا انگلیسی...یا فرقی نمی کند..مشخص نکرده اید
این زندگینامه ی ویلیام بلیک یکی از شاعران انگلیسی زبان و البته مورد علاقه ی منه... امیدوارم به درد بخور باشه دوست عزیز
البته اگر نام شاعر را هم بگویی چه بهتر
یا علی...
William Blake (1757-1827), English poet, painter, engraver; one of the earliest and greatest figures of Romanticism. English artist, mystic and poet wrote Songs of Innocence (1789): a poetry collection written from the child’s point of view, of innocent wonderment and spontaneity in natural settings which includes “Little Boy Lost”, “Little Boy Found” and “The Lamb”;
Little lamb, who made thee?
Dost thou know who made thee?
Gave thee life, and bid thee feed
By the stream and o'er the mead;
Gave thee clothing of delight,
Softest clothing, woolly, bright;
Gave thee such a tender voice,
Making all the vales rejoice?
Little lamb, who made thee?
Dost thou know who made thee?
Songs of Experience (1794) contains many poems in response to ones from Innocence, suggesting ironic contrasts as the child matures and learns of such concepts as fear and envy. For example, to “The Lamb” comes the predatory “The Tyger”;
And what shoulder, and what art,
Could twist the sinews of thy heart?
And when thy heart began to beat,
What dread hand? and what dread feet?
What the hammer? what the chain?
In what furnace was thy brain?
What the anvil? what dread grasp
Dare its deadly terrors clasp?
When the stars threw down their spears,
And watered heaven with their tears,
Did he smile his work to see?
Did he who made the Lamb make thee?
Later editions would see Innocence and Experience contained in one volume. As a friend of Mary Wollstonecraft Shelley, Percy Bysshe Shelley and Thomas Paine, Blake was among the literati of London’s intellectual circle though he was often labeled an eccentric or worse, insane or demented. His works did not gain much acclaim or commercial success until long after his death. Although he had several patrons over the course of his life and produced voluminous works, he often lived in abject poverty. Though it is hard to classify Blake’s body of work in one genre, he heavily influenced the Romantic poets with recurring themes of good and evil, heaven and hell, knowledge and innocence, and external reality versus inner. Going against common conventions of the time, Blake believed in sexual and racial equality and justice for all, rejected the Old Testament’s teachings in favour of the New, and abhorred oppression in all its forms. He focused his creative efforts beyond the five senses, for, If the doors of perception were cleansed every thing would appear to man as it is, infinite. For man has closed himself up, till he sees all things thro’ narrow chinks of his cavern.—from The Marriage of Heaven and Hell written between 1790-93, which inspired the title of Aldous Huxley’s essay “The Doors of Perception” (1954).l
As an artist Blake admired and studied the works of Raphael, Heemskerk, Dürer, and Michelangelo, who would become important influences to the fantastic and at times apocalyptic illustrations he created for his own writings and others’. From his c.1803 poem “The Mental Traveler”—I traveld thro’ a Land of Men, A Land of Men & Women too, And heard & saw such dreadful things, As cold Earth wanderers never knew. He developed mythic creatures inspired by Greek and Roman mythology including Los, who represents the poetic imagination; Albion, who represents England; and Orc, who embodies youthful rebelliousness. His illustrations for the Bible’s “Book of Revelations” include ‘The Great Red Dragon’ (Satan) made famous most recently in Thomas Harris’ novel Red Dragon (1981). While Blake lived the majority of his life in London, he exerted a profound impact on future poets, artists, writers, .and musicians the world over
William Blake was born on 28 November, 1757, in London, England, the third son of Catherine née Wright (1723–1792) and James Blake (c.1723–1784) a hosier and haberdasher on Broad Street in Golden Square, Soho. Young William was prone to fantastic visions, including seeing God, and angels in a tree. He would later claim that he had regular conversations with his deceased brother Robert. It was soon apparent that Blake’s internal world of imagination would be a prime motivator throughout his life. Noting something special in their son the Blakes were highly supportive of and encouraged his artistic creativity and thus began his education and development as an artist.l
He had early shown an interest in and aptitude for drawing, so, at the age of ten Blake entered Henry Pars’ drawing school. Then, at the age of fourteen Blake started a seven year apprenticeship with engraver James Basire, the official engraver to the Society of Antiquaries. From his bustling shop on Queen Street, Blake learned all the tools of the trade that would become his main source of income. He was often sent out on assignments to create sketches and drawings of statues, paintings, and monuments including those found in churches like Westminster Abbey. The intense study of Gothic art and architecture appealed to Blake’s aesthetic sensibility and brought out his penchant for the medieval. He also met numerous figures from London’s intellectual circle during this period. After attending the Royal Academy under Sir Joshua Reynolds for a time Blake left because he found the intellectual atmosphere there too restrictive to his burgeoning artistic side. In 1780 he obtained employment as an engraver with publisher Joseph Johnson.l
In 1782 Blake married Catherine Sophia Boucher (1762-1831). Although they had no children it was mostly a happy marriage and Blake taught Catharine to read and write. They were a devoted couple and worked together on many of Blake’s publications. He had been writing poetry for quite some time and his first collection, Poetical Sketches, appeared in 1783. While Blake was busy with commissions he also undertook the task of creating the engravings that would illustrate his own poetry, and he also printed them himself. He experimented with an early method of creating images and text on the same plate. His highly detailed illustrations often focus on parts of the human anatomy or fantastically imaginative creatures surrounded by various natural forms. Often tackling difficult metaphorical themes, his characters embodying inspiration and creativity do battle with oppressive forces like law and religion. He employed techniques for decorative margins and hand-coloured the printed images, or printed with the colour already on the wood or copper plate, the paint of which he mixed himself. This attention to the craft and details of each volume make no two of his works alike. He also illustrated works for other writers and poets including Mary Wollstonecraft Shelley’s Original Stories from Real Life (1788)
The Book of Thel (1789), one of Blake’s first long narrative poems, was followed by the first of his prophetical works, The Marriage of Heaven and Hell (c.1793). Other works finished around this time
were America: A Prophesy (1793), Europe: A Prophesy (1794), Visions of the Daughters of Albion(1793), and The Book of Urizen (1794
In 1800, the Blakes moved to Felpham in Sussex where William was commissioned to illustrate works by his then patron, poet William Hayley. In 1803 Blake was charged with sedition after a violent confrontation with soldier John Scolfield in which Blake uttered treasonable remarks against the King. He was later acquitted. In 1805 he started his series of illustrations for the Book of Revelations and various other publications including Geoffrey Chaucer’s 14th Century Canterbury Tales, Robert John Thornton’s Virgil and John Milton’s Paradise Lost. Milton: A Poem was published around 1811. Jerusalem: The Emanation of the Giant Albion (c.1820) is Blake’s longest illuminated work
In 1821 the Blakes moved to lodgings in Fountain Court, Strand. There he finished his work on the Book of Job in 1825, commissioned by his last patron John Linnell. The following year he started a series of watercolours for Dante Alighieri’s Divine Comedy, which he worked on up to the day of his death. William Blake died at home on 12 August, 1827. Unable to pay for a funeral, Linnell loaned the money to Catherine. Blake was buried in an unmarked grave in the Non-Conformist Bunhill Fields in London where Catherine was buried four years later among other notable figures of dissent like Daniel Defoe and John Bunyan. A grave marker now stands near to where they were buried. In 1957 a memorial to Blake and his wife was erected in Poet’s Corner of Westminster Abbey, London
I must create a system, or be enslav’d by another man’s. I will not reason and compare: my business is
to create—Jerusalem
Biography written by C.D. Merriman for Jalic Inc. 2006
این مطلب راجع به سهراب سپهری هست ، چون دیدم تو قسمت translation زندگی نامه سپهری رو درخواست کرده بودید . (اگه این مطلب کمکتون می کنه فکر کنم دیگه نیازی به ترجمه اون متن ندارید)
Poet and painter Sohrab Sepehri was born in 1928 in Kashan Iran. After obtaining his high school diploma, he attended and obtained a Bachelor of Arts from Honar-haye Ziba University.
In the first twelve years after his graduation he worked in several government agencies while on the side pursuing his personal interest in poetry and painting. During these years he also traveled on numerous occasions to Europe, and Africa.
In 1964 he completely resigned from his governmental position and began focusing all his time and energy on poetry and painting. He moved and lived in USA for one year, and subsequently spent about two years living in Paris. During this time period he painted numerous paintings applying the same soft and gentle style which can be found in his poems.
In In 1979 he was diagnosed with cancer and for the last time he moved to England for treatment. A year later, in 1980, he passed away in Tehran and now he rests in his birth place, Kashan.
دل تنگم عزیز خیلی ممنون بابت زندگی نامه ایا میتوانید ترجمه ان را قرار دهید چون من ترجمم خوب نیست
از نارسیس عزیز هم ممنون
شعر از نیما می خوام
لطفا
ببخشید کسی نیست که چندتا شعر از نیما بهم بده
خیلی ممنون از جوابهای پر بارتون
دوست عزیز سلام...نقل قول:
کدام شعرش را می خواهی؟
چندتایی برایت می گذارم...
مرغ آمین
مرغ آمین درد آلودی است کاواره بمانده
رفته تا آنسوی این بیداد خانه
باز گشته رغبتش دیگر ز رنجوری نه سوی آب و دانه.
نوبت روز گشایش را
در پی چاره بمانده.
می شناسد آن نهان بین نهانان ( گوش پنهان جهان دردمند ما)
جور دیده مردمان را.
با صدای هر دم آمین گفتنش، آن آشنا پرورد،
می دهد پیوندشان در هم
می کند از یاس خسران بار آنان کم
می نهد نزدیک با هم، آرزوهای نهان را.
بسته در راه گلویش او
داستان مردمش را.
رشته در رشته کشیده ( فارغ از عیب کاو را بر زبان گیرند)
بر سر منقار دارد رشته ی سردرگمش را.
او نشان از روز بیدار ظفرمندی است.
با نهان تنگنای زندگانی دست دارد.
از عروق زخمدار این غبارآلوده ره تصویر بگرفته.
از درون استغاثه های رنجوران.
در شبانگاهی چنین دلتنگ، می آید نمایان.
وندر آشوب نگاهش خیره بر این زندگانی
که ندارد لحظه ای از آن رهایی
می دهد پوشیده، خود را بر فراز بام مردم آشنایی.
چون نشان از آتشی در دود خاکستر
می دهد از روی فهم رمز درد خلق
با زبان رمز درد خود تکان در سر.
وز پی آنکه بگیرد ناله های ناله پردازان ره در گوش
از کسان احوال می جوید.
چه گذشته ست و چه نگذشته است
سرگذشته های خود را هر که با آن محرم هشیار می گوید.
داستان از درد می رانند مردم.
در خیال استجابتهای روزانی
مرغ آمین را بدان نامی که او را هست می خوانند مردم.
زیر باران نواهایی که می گویند:
" باد رنج ناروای خلق را پایان."
( و به رنج ناروای خلق هر لحظه می افزاید.)
مرغ آمین را زبان با درد مردم می گشاید.
بانگ برمی دارد:
ـــ" آمین!
باد پایان رنجهای خلق را با جانشان در کین
وز جا بگسیخته شالوده های خلق افسای
و به نام رستگاری دست اندر کار
و جهان سر گرم از حرفش در افسوس فریبش."
خلق می گویند:
ـــ" آمین!
در شبی اینگونه با بیداش آیین.
رستگاری بخش ـــ ای مرغ شباهنگام ـــ ما را!
و به ما بنمای راه ما به سوی عافیتگاهی.
هر که را ـــ ای آشناپرورـــ ببخشا بهره از روزی که می جوید."
ـــ" رستگاری روی خواهد کرد
و شب تیره، بدل با صبح روشن گشت خواهد." مرغ می گوید.
خلق می گویند:
ـــ" اما آن جهانخواره
( آدمی را دشمن دیرین) جهان را خورد یکسر."
مرغ می گوید:
ـــ" در دل او آرزوی او محالش باد."
خلق می گویند:
ـــ" اما کینه های جنگ ایشان در پی مقصود
همچنان هر لحظه می کوبد به طبلش."
مرغ می گوید:
ـــ" زوالش باد!
باد با مرگش پسین درمان
نا خوشیّ آدمی خواری.
وز پس روزان عزت بارشان
باد با ننگ همین روزان نگونسازی!"
خلق می گویند:
ـــ" اما نادرستی گر گذارد
ایمنی گر جز خیال زندگی کردن
موجبی از ما نخواهد و دلیلی برندارد.
ور نیاید ریخته های کج دیوارشان
بر سر ما باز زندانی
و اسیری را بود پایان.
و رسد مخلوق بی سامان به سامانی."
مرغ می گوید:
ـــ" جدا شد نادرستی."
خلق می گویند:
ـــ" باشد تا جدا گردد."
مرغ می گوید:
ـــ" رها شد بندش از هر بند، زنجیری که بر پا بود."
خلق می گویند:
ـــ" باشد تا رها گردد."
مرغ می گوید:
ـــ" به سامان بازآمد خلق بی سامان
و بیابان شب هولی
که خیال روشنی می برد با غارت
و ره مقصود در آن بود گم، آمد سوی پایان
و درون تیرگیها، تنگنای خانه های ما در آن ویلان،
این زمان با چشمه های روشنایی در گشوده است
و گریزانند گمراهان، کج اندازان،
در رهی کامد خود آنان را کنون پی گیر.
و خراب و جوع، آنان را ز جا برده است
و بلای جوع آنان را جا به جا خورده است
این زمان مانند زندانهایشان ویران
باغشان را در شکسته.
و چو شمعی در تک گوری
کور موذی چشمشان در کاسه ی سر از پریشانی.
هر تنی زانان
از تحیّر بر سکوی در نشسته.
و سرود مرگ آنان را تکاپوهایشان ( بی سود) اینک می کشد در گوش."
خلق می گویند:
ـــ" بادا باغشان را، درشکسته تر
هر تنی زانان،جدا از خانمانش، بر سکوی در، نشسته تر.
وز سرود مرگ آنان، باد
بیشتر بر طاق ایوانهایشان قندیلها خاموش."
ـــ" بادا!" یک صدا از دور می گوید
و صدایی از ره نزدیک،
اندر انبوه صداهای به سوی ره دویده:
ـــ" این، سزای سازگاراشان
باد، در پایان دورانهای شادی
از پس دوران عشرت بار ایشان."
مرغ می گوید:
ـــ" این چنین ویرانگیشان، باد همخانه
با چنان آبادشان از روی بیدادی."
ـــ" بادشان!" ( سر می دهد شوریده خاطر، خلق آوا)
ـــ" باد آمین!
و زبان آنکه با درد کسان پیوند دارد باد گویا!"
ـــ" باد آمین!
و هر آن اندیشه، در ما مردگی آموز، ویران!"
ـــ" آمین! آمین!"
و خراب آید در آوار غریو لعنت بیدار محرومان
هر خیال کج که خلق خسته را با آن نخواها نیست.
و در زندان و زخم تازیانه های آنان می کشد فریاد:
" اینک در و اینک زخم"
( گرنه محرومی کجیشان را ستاید
ورنه محرومی بخواه از بیم زجر و حبس آنان آید)
ـــ" آمین!
در حساب دستمزد آن زمانی که بحق گویا
بسته لب بودند
و بدان مقبول
و نکویان در تعب بودند."
ـــ" آمین!
در حساب روزگارانی
کز بر ره، زیرکان و پیشبینان را به لبخند تمسخر دور می کردند
و به پاس خدمت و سودایشان تاریک
چشمه های روشنایی کور می کردند."
ـــ" آمین!"
ـــ" با کجی آورده های آن بداندیشان
که نه جز خواب جهانگیری از آن می زاد
این به کیفر باد!"
ـــ" آمین!"
ـــ" با کجی آورده هاشان شوم
که از آن با مرگ ماشان زندگی آغاز می گردید
و از آن خاموش می آمد چراغ خلق."
ـــ" آمین!"
ـــ" با کجی آورده هاشان زشت
که از آن پرهیزگاری بود مرده
و از آن رحم آوری واخورده."
ـــ" آمین!"
ـــ" این به کیفر باد
با کجی آورده شان ننگ
که از آن ایمان به حق سوداگران را بود راهی نو، گشاده در پی سودا.
و از آن، چون بر سریر سینه ی مرداب، از ما نقش بر جا."
ـــ" آمین! آمین!"
*
و به واریز طنین هر دم آمین گفتن مردم
( چون صدای رودی از جا کنده، اندر صفحه ی مرداب آنگه گم)
مرغ آمین گوی
دور می گردد
از فراز بام
در بسیط خطّه ی آرام، می خواند خروس از دور
می شکافد جرم دیوار سحرگاهان.
وز بر آن سرد دوداندود خاموش
هرچه، با رنگ تجلّی، رنگ در پیکر می افزاید.
می گریزد شب.
صبح می آید
آهنگر
در درون تنگنا، با کوره اش، آهنگر فرتوت
دست او بر پتک
و به فرمان عروقش دست
دائماً فریاد او این است، و این است فریاد تلاش او:
" ـــ کی به دست من
آهن من گرم خواهد شد
و من او را نرم خواهم دید؟
آهن سرسخت!
قد برآور، باز شو، از هم دوتا شو، با خیال من یکی تر زندگانی کن!"
زندگانی چه هوسناک است، چه شیرین!
چه برومندی دمی با زندگی آزاد بودن،
خواستن بی ترس، حرف از خواستن بی ترس گفتن، شاد بودن!
او به هنگامی که تا دشمن از او در بیم باشد
( آفریدگار شمشیری نخواهد بود چون)
و به هنگامی که از هیچ آفریدگار شمشیری نمی ترسد،
ز استغاثه های آنانی که در زنجیر زنگ آلوده ای را می دهد تعمیر...
بر سر آن ساخته کاو راست در دست،
می گذارد او ( آن آهنگر(
دست مردم را به جای دست های خود.
او به آنان، دست، با این شیوه خواهد داد.
ساخته ناساخته،یا ساخته ی کوچک،
او، به دست کارهای بس بزرگ ابزار می بخشد.
او، جهان زندگی را می دهد پرداخت!
در نخستین ساعت شب
در نخستین ساعت شب، در اطاق چوبیش تنها، زن چینی
در سرش اندیشه های هولناکی دور می گیرد، می اندیشد:
" بردگان ناتوانایی که می سازند دیوار بزرگ شهر را
هر یکی زانان که در زیر آوار زخمه های آتش شلاق داده جان
مرده اش در لای دیوار است پنهان"
آنی از این دلگزا اندیشه ها راه خلاصی را نمی داند زن چینی
او، روانش خسته و رنجور مانده است
با روان خسته اش رنجور می خواند زن چینی،
در نخستین ساعت شب:
ـــ " در نخستین ساعت شب هر کس از بالای ایوانش چراغ اوستآویزان
همسر هر کس به خانه بازگردیده است الا همسر منکه ز مندور است و در کار است
زیر دیوار بزرگ شهر."
*
در نخستین ساعت شب، دور از دیدار بسیار آشنا من نیز
در غم ناراحتی های کسانم؛
همچنانی کان زن چینی
بر زبان اندیشه های دلگزایی حرف می راند،
من سرودی آشنا را می کن در گوش
من دمی از فکر بهبودی تنها ماندگان در خانه هاشان نیستم خاموش
و سراسر هیکل دیوارها در پیش چشم التهاب من نمایانند نجلا!
*
در نخستین ساعت شب،
این چراغ رفته را خاموش تر کن
من به سوی رخنه های شهرهای روشنایی
راهبردم را به خوبی می شناسم، خوب می دانم
من خطوطی را که با ظلمت نوشته اند
وندر آن اندیشه ی دیوارسازان می دهد تصویر
دیرگاهی هست می خوانم.
در بطون عالم اعداد بیمر
در دل تاریکی بیمار
چند رفته سالهای دور و از هم فاصله جسته
که بزور دستهای ما به گردما
می روند این بی زبان دیوارها بالا.
خونریزی
پا گرفته است زمانی است مدید
نا خوش احوالی در پیکر من
دوستانم، رفقای محرم!
به هوایی که حکیمی بر سر، مگذارید
این دلاشوب چراغ
روشنایی بدهد در بر من!
من به تن دردم نیست
یک تب سرکش، تنها پکرم ساخته و دانماین را که چرا
و چرا هر رگ من از تن من سفت و سقط شلاقی ست
که فرود آمدهسوزان
دم به دم در تن من.
تن من یا تن مردم، همه را با تن من ساخته اند
و به یک جور و صفت می دانم
که در این معرکه انداخته اند.
نبض می خواندمان با هم و میریزد خون، لیک کنون
به دلم نیست که دریابم انگشت گذار
کز کدامین رگمن خونم می ریزد بیرون.
یک از همسفران که در این واقعه می برد نظر، گشتدچار
به تب ذات الجنب
و من اکنون در من
تب ضعف است برآورده دمار.
من نیازی به حکیمانم نیست
" شرح اسباب " من تب زده در پیش من است
به جز آسودن درمانم نیست
من به از هر کس
سر به در می برم از دردم آسان که ز چیست
با تنم طوفان رفته ست
تبم از ضعف من است
تبم از خونریزی.
داروگ
خشک آمد کشتگاهدر جوار کشت همسایه.
گر چه می گویند: " می گریند روی ساحل نزدیک
سوگواران در میان سوگواران."
قاصد روزان ابری، داروگ! کی می رسد باران؟
بر بساطی که بساطی نیست
در درون کومه ی تاریک من که ذره ای با آن نشاطی نیست
و جدار دنده های نی به دیوار اطاقم دارد از خشکیش می ترکد
ـــ چون دل یاران که در هجران یاران ـــ
قاصد روزان ابری، داروگ! کی می رسد باران؟
خانه ام ابری ست...
خانه ام ابری ست
یکسره روی زمین ابری ست با آن.
از فراز گردنه خرد و خراب و مست
باد میپیچد.
یکسره دنیا خراب از اوست
و حواس من!
آی نی زن که تو را آوای نی برده ست دور از ره کجایی؟
خانه ام ابری ست اماابر بارانش گرفته ست.
در خیال روزهای روشنم کز دست رفتندم،
من به روی آفتابم
می برم در ساحت دریا نظاره.
و همه دنیا خراب و خرد از باد است
و به ره ، نی زن که دائم می نوازد نی ، در این دنیای ابراندود
راه خود را دارد اندر پیش.
ری را
" ری را"...صدا می آید امشب
از پشت " کاچ" که بند آب
برق سیاه تابش تصویری از خراب
در چشم می کشاند.
گویا کسی است که می خواند...
اما صدای آدمی این نیست.
با نظم هوش ربایی من
آوازهای آدمیان را شنیده ام
در گردش شبانی سنگین؛
زاندوه های من
سنگین تر.
و آوازهای آدمیان را یکسر
من دارم از بر.
یکشب درون قایق دلتنگ
خواندند آنچنان؛
که من هنوز هیبت دریا را
در خواب
می بینم.
ری را. ری را...
دارد هوا که بخواند.
درین شب سیا.
او نیست با خودش،
او رفته با صدایش اما
خواندن نمی تواند.
کسی نبود این زندگی نامه رو برام ترجمه کنه
عجب؟؟؟؟!!!!!!!!