شاید بسیار دشوار باشد که یک خواننده اپرا ستاره موسیقی جهان شود و شاید از آن سخت تر این باشد که بپذیریم این خواننده مشهور و خوشنام در ۷۱ سالگی درگذشته است. او یک ماه قبل وقتی شایعه درگذشتش را برخی از روزنامه ها تیتر اول خود کردند، بیانیه یی فرستاد و در آن خبر از زندگی داد، خبر از زنده بودن موسیقی و خود که آن را با خوردن یک بشقاب سوپ اردک به نمایش گذاشته بود. پاواروتی پنجشنبه درگذشت تا دنیای موسیقی یکی از بزرگترین چهره های سال های اخیرش را از دست داده باشد. به مناسبت مرگ او، اپرای وین پرچم سیاهی را برافراشت و بسیاری از تالارهای مهم اروپا از جمله «اپرای لندن» محل گردهمایی علاقه مندانی شد که سال ها با صدای این خواننده ایتالیایی زیسته بودند. او همواره از خوانندگانی به حساب می آمد که با وجود اجرای آهنگ های کلاسیک، افراد زیادی را به کنسرت هایش می کشاند. کنسرت او در سال ۱۹۹۲ با حضور پرنسس دایانا و پرنس چارلز، ۱۵۰ هزار نفر را به هایدپارک لندن کشاند، در حالی که این نخستین باری بود که در این مکان یک کنسرت موسیقی برگزار می شد. او در ژوئن ۱۹۹۳، در حضور ۵۰۰ هزار نفر در سنترال پارک نیویورک به اجرای برنامه پرداخت و کمی بعد، ۳۰۰ هزار نفر را پای برج ایفل کشاند و همین ها باعث شد که او در سال ۲۰۰۱ رکورد دار پرتماشاترین خواننده موسیقی کلاسیک شود. او در همین سال پرفروش ترین آلبوم کلاسیک جهان را هم به خود اختصاص داد.
لوچیانو پاواروتی در ۱۲ اکتبر سال ۱۹۳۵ در خانواده یی که پدرش نانوا و خواننده اپرا بود به دنیا آمد. او در همان سال ها به شدت به بنیامین جی جلی، جیوانی مارتینلی، تیتو شیپا و کاروسو علاقه داشت و در ۹ سالگی اولین کارهایش را به همراه پدر و در گروه کر کلیسای محله شان شروع کرد. پاواروتی، عاشق فوتبال بود و می خواست یک فوتبالیست حرفه یی شود، اما مادرش رای اش را زد تا او یک معلم شود. همین علاقه به فوتبال بود که این خواننده را به فینال جام جهانی ایتالیا و امریکا کشاند. او در سال ۱۹۹۰ و در فینال جام جهانی ایتالیا، تیمی سه نفره با دو خواننده تنور دیگر تشکیل داد که این تیم، همزمان با اجرای مسابقه فینال به اجرای یک برنامه پرداختند. همین برنامه بود که پاواروتی را به جایزه معتبر تلویزیونی «گرمی» رساند.
خواننده فقید ایتالیایی از معدود چهره هایی است که آلبوم هایش در ایران به طور رسمی به فروش می رسد. او در سال ۱۹۵۴، یعنی زمانی که ۱۹ سال داشت، نزد آریجو پولا رفت و این استاد از آن جایی که خانواده او را می شناخت، مجانی به او درس می داد. پاواروتی در ۱۹۶۱ برای اولین بار در اپرای «لا بوهم» به اجرای کنسرت پرداخت و در سال ۱۹۶۵ به امریکا رفت. او چندی بعد و به دعوت ساترلند، خواننده نامدار موسیقی سوپرانو استرالیا، به این کشور رفت تا درس های تازه یی بیاموزد و پس از آن نیز کم کم شهرتی عالمگیر یافت.
یوآن هولندر رهبر اپرای وین که با پاواروتی نیز کار کرده بود، گفت؛ «از اینکه صدای او را نمی شنوم، بسیار غمگینم. صدای او به قدری مشخص بود که به راحتی می شد تشخیص داد مدیر اپرای لندن، پاواروتی را یک خواننده تاثیرگذار خواند که همه مردم را متوجه خود کرده بود. راسل واتسون، خواننده تنور امریکایی، او را آشتی دهنده مردم با موسیقی جدی خواند. آخرین اجرای پاواروتی در افتتاحیه المپیک ۲۰۰۶ تورین بود. او در طول سال های زندگی اش کارهای خیریه بسیاری انجام داد که از آن جمله می توان به کنسرت های او با عنوان «پاواروتی و دوستان» اشاره کرد که در آن به همراه دیگر خوانندگان مشهور جهان به اجرای کنسرت پرداخت. او قرار بود که با اجرای یک کنسرت خداحافظی از سال ۲۰۰۴ آغاز شده بود با موسیقی خداحافظی کند که خداحافظی اش با آغاز بیماری، نیمه تمام ماند.
سجاد صاحبان زند
یادداشت: روزنامه اعتماد
