کف زدن به عنوان تشويق شنونده ازاجراکننده موسيقي ، رسمي قديمي است . کف زدن در اصل بايد ريشه رواني داشته باشد يعني شادي و هيجان حاصل از شنيدن چنان شديد است که شنونده احساسات خود را به اين وسيله ابراز مي کند اما اين واکنش ناخودآگاه درطول زمان جاي خودرابه نوعي نزاکت و تکليف اجباري داده است . جالب است که بدانيم کف زدن در قديم با آنچه امروز معمول است فرق داشته است .
به طور کلي بعضي از فرمهاي موسيقي مانند سونات ، سمفوني ، کنسرتو و ... از چند قسمت تشکيل شده اند . امروز کف زدن بين موومانهاي يک سونات يا سمفوني منسوخ شده است اما در قرن 18 نه تنها بين موومانها بلکه هنگام اجراي قطعات نيز گاهي کف مي زدند .
کف زدن براي کدانس در کنسرتها نيز يک رسم قديمي است البته در زمان ما کف زدن بين موومانهاي يک قطعه ممنوع است و فقط در پايان کامل کنسرت کف زده مي شود هنوزهم در ايتاليا براي آواز بخصوص شانسون کف زدن ضمن اجرا معمول است در اسپانيا نيز هنگام اجراي يک قطعه اغلب صداي فرياد اوله ( Ole ) از جمعيت برمي خيزد .
در اپراهاي ايتاليايي هميشه بعداز هر اريا جمعيت کف مي زنند آهنگسازان کلاسيک بخصوص موسيقي را طوري مي نوشتند که اريا با اکورد کامل به پايان برسد و شنوندگان مجال دست زدن داشته باشند رياچارد واگنر رسم کف زدن را در اپراهاي خود ممنوع کرد و جمعيت فقط در پايان هر پرده حق کف زدن و ابراز احساسات را داشتند در اپراهاي مدرن نيز موضوع کف زدن منسوخ شده است .
در ا جراي موسيقي کف زدن معمول نيست حتي پس از پايان موسيقي هم حضار حق کف زدن ندارند در کليسا کف زدن براي موسيقي ممنوع ا ست ولي چند مورد استثنايي وجود دارد که مردم چنان از موسيقي به هيجان آمدند که در کليسا هم کف زدند از جمله در سال 1920 در يکي از کليساهاي ايتاليا هنگامي که ارگانيست معروف بوسي Bossi ارگ مي نواخت مردم چنان به هيجان آمدند که بي اختيار براي او دست زدند .
بسيار جالب است که بدانيم در بسياري از کشورها بعضي از تالارها و اپراها افرادي را براي کف زدن استخدام و بودجه اي نيز براي کف زدن پيش بيني مي کنند .
