انقراضي كه مي تواند حتي دامن گير ادميان شود
از دوستان به خاطر شركت در اين بحث سپاسگزارم چرا كه نسبت به تداوم اين بحث ترديد داشتم.
در پست اول ذكر كردم كه بحث بر سر چگونگي انقراض بسيار است و تاكنون تيم هاي جستجوي
بسياري به دنبال محل اصابت شهاب سنگي اتشين بر روي كره خاكي بوده اند.
در سال 1980 لوئيس الوارز فيزيكدان و سه همكارش در طي جستجوي خود بر سر تخته سنگ هايي
مقادير بسيار زيادي ايريديوم با غلظت زياد كشف كردند . و حتما مي دانيد كه ايريديوم فلزيست كمياب
اما در شهاب سنگ ها بسيار فراوان است . گروه الوارز چنين استدلال كردند كه وجود ايريديوم به اين
مقدار بيانگر اين واقعيت است كه در ان زمان شهاب سنگي به قطر چندين كيلومتر با زمين برخورد
كرده است . انها نظريه را اينچنين مطرح كردند كه گرد و غبار ناشي از اين تصادم هولناك اسمان را
پوشانيده و تيره و تار كرده و مانع عمل پديده نور ساخت ( فوتوسنتز ) شده و گياهان را معدوم ساخته
و به دوران حكمراني دايناسورها خاتمه بخشيده.
اما نكته ديگري كه مي تواند براي دنبال كنندگان اين قضيه جذاب باشد اهنگ انقراض است كه بيانگر
اين موضوع مي باشد كه به راستي دايناسورها ايا به طور دسته جمعي نابود شده اند يا به طور تقريبي
زماني بين ده هزار تا ده ميليون سال از بين رفته اند رويدادي نه چندان سريع .
اما نكته قابل تاملي كه جاي تعمق بسيار دارد اهنگيست كه انقراض همچنان مي نوازد به طور نه چندان
رسمي اما تقريبي بايد بيان كنم كه در حال حاضر پنجاه ميليون گونه گياهي و جانوري در سياره ما وجود
دارد. به گمان ما اين تنوع بسيار چشمگير و استثنايي است ، در حالي كه با مقايسه انچه پيش از ما
وجود داشته بسيار ناچيز است . به استناد به امار دانشمندان از هنگام اغاز حيات بر روي اين سياره
پنجاه ميليلرد گونه مختلف وجود داشته و اين بدان معنيست كه از هر هزار گونه اي كه زماني بر روي
اين سياره حيات داشته اند ، فقط يك گونه باقي مانده است . به اين ترتيب 9/99 درصد كل گونه هايي
كه زماني وجود داشته اند ، نابود و منقرض شده است . اكثريت قاطع به مرور از بين رفته و نابود شده اند.
اما در طي اين ساليان مديد كه پستانداري به نام ادم بر روي كره زمين زيست كرده كه نمي توان بيش از
40 هزار سال برايش در نظر گرفت بسياري از جانوران و گياهان را معدوم ساخته از انقراض ماموت ها
صد سالي نمي گذرد و از بين رفتن وسعت بسياري از جنگل هاي هميشه باراني چند دهه نمي گزرد
بشر در تسريع اهنگ انقراض خود شتاب بسياري دارد و اين نمي تواند به هيج وجه جالب باشد چرا
كه اگر در نظر بگيريم دايناسورهايي كه در مقابل شرايط جوي به عايق سازي خوب خود متكي بودند
و توانستند ميلونها سال بر كره خاكي حكومت كنند اما سرانجام در مقابل انقراض خود سر تعظيم
فرود اوردند اكنون ما ادميان خود را به چه عايق سازي جز ويراني منابع طبيعي دلخوش كرده ايم ؟
زوال دايناسورها اجازه داد كه پستانداران كه ما نيز جزو انها هستيم شكوفا شوند. اين امر باعث مي شود
كه به فكر بيفتيم ايا واقعه ناپديد شدن دايناسورها ، اين بار در مورد ما ، دير يا زود تكرار خواهد شد ؟
و اينكه ايا به طور قطع ، تقصير متوجه تقدير كور شهابسنگي اتشين از اسمانها است يا اساس اصلي
رفتار خود ماست ؟
