Printable View
نمی دانستم گریه را دوست نداری
حالا هم هروقت بیایی
عزیز لحظه های تنهایی منی
اگر بیایی
من دلتنگی هایم را بهانه می کنم
تو هم دوری کسانی که دور نیستند
نه اشتباه نکردید. منتها آقا صالح یه لحظه کنترلشو از دست داد و یه چیزی نوشت که سریع حذف شد!!
در ضمن شعر payan هم فکر نکنم از امام خمینی باشد.
دچار بايد بود
و گرنه زمزمه حيات ميان دو حرف
حرام خواهد شد
پس من اون قسمتشو ندیدم که
کجایی مستر صالح؟
نخير فرانك جان ، شما اشتباه نميكنينقل قول:
شعر قبلی چی شد پس ؟
اااا
گمونم اقا صالح یک شعر نوشت
چی شد ؟ من اشتباه می کنم؟
اشتباه از من بوده شايد
(( پست بنده حذف شد ))
مهم نيست
ديگه به اين تاپيك نميام
==
همه موفق باشيد
در زلف بتان تا چه فریب است؟که پیوستنقل قول:
محمود پریشان سر زلف ایاز است
زان شعله که از روی بتان حسن تو افروخت
جان همه مشتاقان در سوز و گداز است
چون بر در میخانه مرا بار ندادند
رفتم به در صومعه، دیدم که فراز است
آواز ز میخانه برآمد که: عراقی
در باز تو خود را که در میکده باز است
ترک جان گفتم نهادم پا به صحراي طلب
اين تن لاغر کجا بار غم هجران کجا
جسم غم فرسود من چون آورد تاب فراق
خضر مي‌رفت از پي سرچشمه‌ي حيوان کجا
بی خیال اقا صالح
ادامه بدید
پیش می یاد
ای باد برقع برفگن آن روی آتش‌ناک را / وی دیده گر صفرا کنم آبی بزن این خاک را
ریزی تو خون برآستان من شویم از اشک روان / که آلوده دیده چون توان آن آستان پاک را
این همه به شعرها فکر نکن
روزی ، مثل موهای من
سپید خواهند شد
کمی به دست من فکر کن / که به جای قلم
حالا عصایی با خود می گرداند
مثل سربازی برگشته از جنگ
که فقط زخم بزرگ سر خود را
هدیه ، به خانه می آورد ...
دشنام از زبان توام می‌کند هوس / تعظیم کن به این قدری یار خویش را
رفتند رفیقان دل صد پاره ببردند / کردند رها دامن صد پاره ما را
هر طرفی و قصه‌یی ورچه که پوشم آستین / پرده راز کی شود دامن چاک چاک را
آری ، تو آنکه دل طلبد آنی
اما
افسوس
دیری ست کان کبوتر خون آلود
جویای برج گمشده ی جادو
پرواز کرده ست ...
تاج عشقم عاقبت بر سر شکست
خنده¬ام را اشکِ غم از لب ربود
زندگي در لاي رگ¬هايم فسرد
اي همه گل¬هاي از سرما کبود... !