مشاعره سنتی

دلا از دست تنهایی به جونم .... ز آه و ناله ی خود در فغونم

من اکنون همی سوی ایران شوم
بیاسایم و یک زمان بغنوم

من سرگشته هم از اهل سلامت بودم

دام راهم شکن طره هندوی تو بود

دگر باره رستم زبان برگشاد
مکن شهریارا ز بیداد یاد

دلم بجو که قدت همچو سرو دلجوی است
سخن بگو که کلامت لطیف و موزون است

تا معطر کنم از لطف نسیم تو مشام

شمه​ای از نفحات نفس یار بیار

رنج گل بلبل کشید و برگ گل را باد برد .... بیستون را عشق کند و شهرتش فرهاد برد

دود آه سینه سوزان من سوخت این افسردگان خام را
با دلارامی مرا خاطر خوشست کز دلم یکباره برد آرام را

الا یا ایها الساقی ادر کاسا و ناولها
که عشق آسان نمود اول ولی افتاد مشکل​ها

ای شده استاد امین جز که در آتش منشین

گر چه چنین است و چنین هیچ میاسا دل من