دست نوشته های امیر قلعه نوعی (34)
یک شنبه 28 / 07 / 87
هرچه بود تمام شد
صبح(شنبه) به باشگاه رفتم.فیلم راتماشا کردم.نکات زیادی داشت.برتری
ما محسوس بود.بچه ها وظایفشان را به طور کامل انجام دادند.دیدید که
پس از بازی با پرسپولیس من خیلی عصبانی بودم.اعتقاد داشتم که کاری
که باید را انجام ندادیم ولی در مقابل برق در ابعاد مختلف خوب کار کردیم.
فقط حیف که این برتری در مالکیت وفرصت با نتیجه همراه نشد.روی جلد
"استقلال جوان" دیدم از تقدیرواینکه بازی باید با همین نتیجه تمام میشد
حرف زده بودید.نمی دانم.حتما تقدیر این بود که مساوی کنیم.ازهواداران
هم باید تشکرکنم.تا لحظه اخر تشویق کردند وبه ما امید دادند.اینطور نبود
که وقتی گل خوردیم رویه شان را تغییر دهند.فکر می کنم در بازی های
بعدی تعدادشان باید بیشتر هم شود.چیز دیگری که باید به آن بپردازم
موضوع پنالتی است.
اولا اینطور نیست که یدی را به خاطر آن صحنه تعویض کرده باشم.از قبل
هم اودر فکرما بود که عوض شود تا آهنگ تهاجمی تیم بیشتر شود.
موضع دیگراینکه هرچه بود دیگر گذشت. باید از امرزو به فکر بازی با پاس
باشیم.بازیکن حرفه ایی هم تا 24 ساعت به بازی قبلش فکر می کند و
بلافاصله معطوف به آینده می شود.یدی تلاشش را کرد،به هر حال من
در زمان تیم ملی هم تجارب اینچنینی داشتم و بازیکن بزرگم (مهدوی کیا)
درحساس ترین بازی،توپ را هدر داد.این رسم فوتبال است.
موضوع علی دایی هم که زیاد به آن اشاره شد،امیدوارم او موفق باشد.
وقتی تازه به عنوان بازیکن به تیم ملی آمده بود خیلی با هم حرف
می زدیم و خوشحالم که در راهش موفق بوده.از تیمسار بابایی و
سرهنگ سامانی هم به دلیل حسن نیت شان تشکر می کنم.
