Printable View
تاوان بر آوردنش را هم
لب چاهی
به حلق آویز گردانم
کدامین نفس ها را
شمارشگر شوم آخر
که بر چشمان وامانده
به کنجی منقلب
از سکوتی بر دارازای زمان
قصه افسون و فسون گر بخوانم من
که من افسون تاریخم
حجابی کهنه، وامانده
از آن دیباچه تاریک
به بی فرجامی خود
سخت می گرید.
داد زدم تا بشنوی صدائی
کوچک بودم برای رسیدن به تو
منم بازی :20:نقل قول:
و در کوچه های بی کسی همیشه بی نشان روانم
بوسه های خوش زندگی را جواب میکنم
خنده صبح و مستی شب را با غم معاوضه میکنم
و نصیبم هر شب در خفتن درد است و درد
به خاطر تو ای عشق
از همه زخم می خورم
زخمی به پهنای دلم و به عمق زندگی
بی نشان مانده ام تا مگر روزی
یک لبخند میمهان جام تو گردم
تا شاید جر عه ای از ته مانده های تو نصیبم گردد
ای عشق تا چند درد بر درد
و کهنه حدیث تکراریت سریالی ناتمام
تا چند دشنه خونریزت سینه ای را میهمان
و دل ساده آدمیان را با تو فریفتن
ننوشت برای ذکر روز و شب من
جز ذکر علی معلم مکتب من
گر غیر علی کسی بود مطلب من
ایوای من و کیش من و مذهب من
نمی دانم
کدامین معلم معنای عشق را در باورم
بسان نهالی نو به یادگار گذاشت
تا مزرعه خشک دل به مدد اشک
همیشه سبز و
همیشه شخم غم نشان گردد
نمی دانم نهال نورس عشق
چه میزان از خون دل را
بهر میوه کال عشق
تباه خواهد کرد
تا مگر در شعری یا در گوشه ای دور افتاده
نغمه ای سوزناک از انعکاس واژه ها
در دل سوخته پدید آید
و زیب دفتر عشاق شکست خورده گردد.
نمی دانم!!!!
نمی دانم !!
نمی دانم!
مرا روزی که کارم با تو افتاد
به اوج کهکشانها برده بودی
به لبهایم سرودی تازه دادی
دلم این تازگی را دوست دارد
موقوف التفاتم تا کی رسد اجازت
از دوست یک اشاره از ما بسر دویدن
نه شمع غنچه ای در شمعدان شاخه ها دارد
نه آتشبازی سرخ و بنفش ارغوان ها را
بهار امسال ، بغضی در گلو دارد
فروغ خنده از سیمای او دور است
عروس آفتابش زنده در گور است
مگر سیلاب اشکش پک گرداند
ز لوح سینه ی او حسرت رنگین کمان ها را
دم به دم با تو بودم
تو بودی و من
ولی هیچ وقت آهی نبود