مشاعره با اشعار حضرت حافظ

آنان که خاک را به نظر کیمیا کنند

آیا بود که گوشه چشمی به ما کنند

در کوی نیک نامی ما را گذر ندادند
گر تو نمی پسندی تغییر کن قضا را

من و مقام رضا بعد از اين و شکر رقيب
که دل به درد تو خو کرد و ترک درمان گفت

تاب بنفشه می​دهد طره مشک سای تو

پرده غنچه می​درد خنده دلگشای تو

ور چو حافظ ز بیابان نبرم ره بیرون
همره کوکبه آصف دوران بروم

من همان دم که وضو ساختم از چشمه عشق

چارتکبیر زدم یک سره بر هر چه که هست

ترسم این قوم که بر دردکشان می خندند
در سر کار خرابات کنند ایمان را

آسمان کشتی ارباب هنر میشکند

تکیه آن به که برین بحر معلق نکنیم

محرم راز دل شیدای خود
کس نمی​بینم ز خاص و عام را

اگر آن ترک شیرازی به دست آرد دل مارا
به خال هندویش بخشم سمرقند وبخارا را