اشعار سکوت، تنهایی و مرگ

مرز گمشده
ریشه ی روشنی پوسید و فرو ریخت
و صدا در جاده ی بی طرح فضا می رفت
از مرزی گذشته بود
در پی مرز گمشده می گشت
کوهی سنگین نگاهش را برید
صدا از خود تهی شد
و به دامنه کوه اویخت :
پناهم بده تنها مرز اشنا پناهم بده
کوه انتظاری نوسان داشت
نگاهی در راه مانده بود
و صدایی در تنهایی می گریست

[FONT='Tahoma','sans-serif']یک نفر هست که از پنجره‌ها
نرم و آهسته مرا می‌خواند
گرمی لهجه بارانی او
تا ابد توی دلم می‌ماند
یک نفر هست که در پرده شب
طرح لبخند سپیدش پیداست‌
مثل لحظات خوش کودکی‌ام‌
پر ز عطر نفس شب‌بوهاست‌
یک نفر هست که چون چلچله‌ها
روز و شب شیفته پرواز است
توی چشمش چمنی از احساس
توی دستش سبد آواز است
یک نفر هست که یادش هر روز
چون گلی توی دلم می‌روید
آسمان، باد، کبوتر، باران‌
قصه‌اش را به زمین می‌گوید
یک نفر هست که از راه دراز
باز پیوسته مرا می‌خواند[/FONT]

نزار باور کنم تنهای تنهام
نمیخوام با کسی غیر از تو باشم
میخوام از خوابی که لحظه اش، به ساله
برای دیدن روی تو پاشم
اگه تو باشی و دنیا نباشه
میشه با تو همه دنیا رو حس کرد
همه دنیا بیاد و تو نباشی
دلم دق میکنه با این همه درد
تمام زندگیم و زیر رو کن
که بی تو دلخوشی هام هم گناه
خودت باش و منو دیونگی هام
فقط با تو دل من رو به راه
بزار باور کنم اینو که با عشق
حقیقت میشه تو افسانه باشه
میشه افسانه ها رو زندگی کرد
اگه حق با من دیونه باشه

چه بی حوصله

می گذرم

ازخیر ثانیه ها:

انگار نه انگار که

روز،

انگار

نه انگار که

من!


کتایون آموزگار

دیشب در هذیان هایم

نام تو را صدا می کردم.

می ترسم مادرم فهمیده باشد

مردی را دوست می دارم

که حتی نگاهم نمی کند.

غبار به غبار راه لعنت شده را

پشت سرت از سر می گذراندم

یک قدم مانده به رسیدن

از بودنت رخت بسته و

از دلدادنت دست شستی


وقتی چیزی برای مقصد نامیده شدن ندارم

هر چهار سوی این راه ناتمام

به تو نمی رسند !

تو نمی دانی

واژه هایت از عشق که می نویسند

از انتظار که خسته نمی شوند

بر کج و تاب کاغذ و میز که می لغزند و

از گونه های من فرو می ریزند

اینجا همه چیز چه تنها تر

و چه شاعر تر می شود

گلدان ياس پنجره مان

چشم به دستان من دوخته است

نمی داند انگار

روزی که رفتی

دست نوازشم را حتی

با خود بردی

زندگی بال و پری دارد با وسعت مرگ
پرشی دارد اندازه عشق
زندگی چیزی نیست که لب طاقچه عادت از یاد من و تو برود
زندگی بعد درخت است به چشم حشره
زندگی تجربه شب پره در تاریکی
زندگی حس غریبی است که یک مرغ مهاجر دارد
خبر رفتن موشک به فضا
لمس تنهایی ماه فکر بوییدن گل در کره ایی دیگر
زندگی شستن یک بشقاب نیست
زندگی گل به توان ابدیت
زندگی ضرب در ضربان دلها
زندگی هندسه ساده یکسان نفس هاست

و نترسیم از مرگ
مرگ پایان کبوتر نیست
مرگ وارونه یک زنجره نیست
مرگ در ذهن اقاقی جاریست
مرگ در آب وهوای خوش اندیشه نشیمن دارد
مرگ با خوشه انگور می آید به دهان
مرگ در حنجره سرخ گلو می خواند
مرگ مسئول قشنگی پر شاپرک است
مرگ گاهی ریحان می چیند
مرگ گاهی ودکا می نوشد
مرگ در سایه نشسته به ما می نگرد
و همه می دانیم
ریه های لذت پر اکسیژن مرگ است

قاصدك ؛
روزي باد مرا خواهد برد...
ميان دشت ساكت آرزوها رهايم مي كند ؛
و من پرسه زنان از ميان كوچه باغهاي خاطرات قدم خواهم زد...
چشمانم را همچون شمعي نيمه افروخته
در مسير باد قرار مي دهم..

آغوشم رو به دشت میگشایم

و منتظر مي مانم تا نگاهم خاموش شود

و براي هميشه ارام گیرم