مشاعره با اشعار حضرت حافظ

دل که آیینه شاهیست غباری دارد

از خدا می​طلبم صحبت روشن رایی

يارم چو قدح بدست گيرد
بازار بتان شكست گيرد

در اين زمانه رفيقي كه خالي از خللست
صراحي مي ناب و سفينه غزل است

تويي كه بر سر خوبان كشوري چون تاج
سزد اگر همه دلبران دهندت تاج

جان بی جمال جانان میل جهان ندارد

هر کس که این ندارد حقا که آن ندارد

دریغ مدت عمرم که بر امید وصال
بسر رسید و نیامد بسر زمان فراق

قتل این خسته به شمشیر تو تقدیر نبود

ور نه هیچ از دل بی​رحم تو تقصیر نبود

دیدم بخواب خوش که بدستم پیاله بود
تعبیر رفت و کار بدولت حواله بود

در حلقه گل و مل خوش خواند دوش بلبل
هات الصبوح هبوا یا ایها السکارا

الا یا ایها الساقی ادر کأسا وناولها
که عشق آسان نمود اول ولی افتاد مشکلها...