Printable View
وسکوت........
زیباترین آواز در سمفونی تنهایی
در اوج فرو رفتن در خویش
در اعماق قله ی رهایی
به هنگامی که نمیبینی آشنایی که ببیند تو را
که برهاند تو را از قفس بغض
که بپرسد:
( ( به کدامین جرم به دیار تنهایان تبعید گشته ای؟))
کاش گوشی .سکوتم را میشنید!!!!
تو همان عابری هستی
که خزان دلم را
با گام هايت
بهار عشق کردی
تو تکرار بارانی
و نگاهت تابلو قشنگ شبی زيباست
که مرا می خواند
دلم آواره توست.
آرزوهـــــای قشنگــــــم همگــــــی محـــــو شدند
بی تـــــو از سينه من خـــــون می چکــــد جــــای نفس
چه احوال خوشي دارد اين پسين بي پايانجاي پاي پروانهبر پيشاني خيس نسترن پيداستبرق عجيبي مي زند اين قوس آبانگار من از حواس روشن بابونهبا بوي خاك آشناترممي فهمم اين بنفشه خواب آلود ،چرا از آفتاب آسوده بهانه مي گيردفقط سكوتبّهت لطيف علفسراپرده هاي بادحس خوش وراو راه.... كه نه معلوم رفتن است ونه پيداي آمدن
اي سزاوار محبت اي تو خوب بينهايتهمه ذرات وجودم به وجودت کرده عادتبه خدا دوست داشتن تو هم يه عشقه هم عبادتتو سزاواري که باشي همدم روزها و شبهامتا که عشقتو ببيني توي جونم و تو رگهامبشنوي دوستت دارم رو حتي از هرم نفسهامبا نوازشهاي دستت سوختن از تب رو شناختمتب عشقي آتشين که من به اون قلبمو باختمقاصد بودن من بود موج خوشحالي چشماتوقتي که عشقو ميديدم توي قطره هاي اشکاتهر که از عشق گريه کرده شادي رو تجربه کردهبا شبي در حرم عشق سفري به کعبه کردهاي که برده اي مرا تا مرز يک عشق خداييبيا پاره تنم باش تو که پاک و بي ريايياوج فرياد دلم شد عاشقانه دل سپردندر وجود تو شکفتن با تو بودن يا که مردنهر که از عشق گريه کرده شادي رو تجربه کردهبا شبي در حرم عشق سفري به کعبه کرده
شب من تنها تر از منباز شب شد ....چقدر تنهایم
گفته بودی که شبی می آیم
باز شب شد و از پنجره ام
همچنان راه تو را می پایم
کنج این پنجره ها شب همه شب
منم و گریه و های و هایم
پشت این پنجره ها تا به سحر
پنجه بر پیکر شب می سایم
نکند بیهوده عمر خود راپشت این پنجره می فرسایم
نکند بیهوده تکرار شود
قصه ی چشم به راهی هایمباز چون دیشب و شبهای دگر
می روم پنجره را بگشایم
باز شب شد ...شب و از پنجره ام
همچنان راه تو را می پایم....
خسته ام از لبخند اجباری
خسته ام از حرفای تکراری
خسته از خواب فراموشی
زندگی با وهم بیداری
این همه عشقای کوتاه و این تحمل های طولانی
سر گذشت بی سرنجامِ گم شدن تو فصل طوفانی
حقیقت پیش رومون بود ولی باور نمی کردیم
همین امروز روشن هم پی خورشید میگردیم
نشسته ایم روبروی هم تو چشمامون نگاهی نیست
نه با دیدن نه با گفتن به قلب لحظه راهی نیست
منو تو گم شدیم انگار تو این دنیای وارونه
که دریاشم پر از حسرت همیشه فکر بارونه
سوراغ عشق و میگیریم تو اشک گریه آخر
تو دریای ترک خورده میون موج خاکستر
این همه عشقای کوتاه و این تحمل های طولانی
سر گذشت بی سرنجامه گم شدن تو فصل طوفانی...
این روز ها زندگی ام در گرو توست،
تو بخواهی خوشحالم
و نخواهی نه
دوست دارم برای تو زنده باشم
و عروسکی در دستان تو
تو می دانی چه می خواهم
و می دانم بد نمی خواهی..
پلک نزن محبوب من !
دنیا مردد می ماند
میان شب و روز
اگر برای تو شعری عاشقانه بخوانم
این شعر تا ابد با تو خواهد زیست
حتی وقتی که دیگر من نباشم!
با وقتی که دیگر در میان ما عشقی نباشد
شعر عاشقانه بیشتر از آدمها می مانند
عاشقانت تو را ترک می کنند
اما شعر عاشقانه همیشه با تو خواهد بود
پس بگذار برایت شعر عاشقانه بخوانم
شعری از اعماق جان
کهع مذا به یاد تو بیاورد...
شعری که همیشه با تو بماند
بی سبب نیست
که هر چه قدم می گذارم از تو دور تر می شوم !
تو
لحظه ی تولد منی
همه‌ی اين خانه‌ها را
عمودی باشند
یا افقی
می‌پيمايم...
تنها
برای يک لحظه
که دستانت
در دستان من باشد ...
عشق در دل شده پيدا چو تو پيدا شده ای
لب غمگين شده خندان ، که تو با ما شده ای
همه هيچم شده هستی ، شب تارم لب گور
دل زارم شده مجنون که تو ليلا شده ای
[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ] عمریست که با یاد تو می سوزم و خوشم [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
گفته بودی که بیایم چو به جـان آیی تو
من به جان آمدم اینک تو چرا می‌نایی؟
بس که سودای سر زلف تو پختم به خیال
عاقبت چون سر زلف تو شدم سودایی
روزهاست
از سقف لحظه هایم
یاد تو چکه می کند
.
.
.
اگر باران بند بیاید
از این خانه می روم ...
یک استکان، سلامتی چشمهایتان
آقا سلام! شعر سرودم برایتان
آقا سلام! آمده ام آسمان به دست
یعنی که شاهنامه ی ما آخرش خوش است
اینجا جنون وسوسه ها آب می شود
گُردآفرید عاشق سهراب می شود
خورشید روی قلب زمین دست می کشد
مهتاب را دوباره به بن بست می کشد
دیوانه وار عاشقی از سر گرفته ام
تا ناکجای قلب شما پر گرفته ام
موج نگاه خیس مرا باد می برد
تا عشق هم مقابل من کم بیاورد
حس می کنم زمان به عقب باز گشته است
پیشانی ام دوباره به تب باز گشته است
حس می کنم که فاصله آوار می شود
تاریخ زخمهای تو تکرار می شود
حس می کنم تمام حواسی که داشتم
در انفجار قلب شما جا گذاشتم
تنهایی ام سکوت تو را درد می کشد
این روزهای مرده، خدا درد می کشد
سر در گمم تمام دلم گیج می خورد
در ازدحام شادی و غم گیج می خورد ...
به شقایق گفتم که چه رازیست دران چهره ی پر سوز وفنا
گفت عاشق بودن هدفیست بس دشوار که در ان سوز وفنا
اخر عشق بازست
بهزاد
آنروز
وقتی میان باد و بادیه و گلبرگ
پروانه های چشم های من
از بوسه باران نگاهت لبریز بودند
دریافتم
که چه قدر "تو در من - من در تو" جاودانه ایم !
با تو این منم
و با تو سرشارم از هر چه زیباییست.
پناهم باش تا سنگینی غربت از شانه هایم فرو ریزد
و ملال تنهایی از چشم هایم
به جای این همه نسخه،
خودت را برایم بپیچ،
طبیبم!!
پرواز خواهم کرد
روزی
اگر نگاه تو بگذارد !!!
کار فرهاد برآوردن ميل دل دوست
خواه با شاه درافتادن و گستاخ شدن
خواه با کوه در آويختن است
رمز شيريني اين قصه کجاست؟
که نه تنها شيرين، بينهايت زيباست...
آن که آموخت به ما درس محبت مي‌خواست:
جان چراغان کني از عشق کسي
به اميدش ببري رنج بسي...
تب و تابي بودت هر نفسي...
به وصالي برسي يا نرسي
شـوری سرا پا کن مرا
شيـدای شيـدا کن مرا
بغضِ گلـويم را ببين
عقــده دل وا کن مرا
از نوشِ خود نوشم بده
شيـرين و عذرا کن مرا
مجنون ترا زمجنون بشـو
ليـــلای ليـــلا کن مرا
زيبـای زيبـا می شوم
از نو تماشا کن مرا
همچون کوير خسته ام
ســرشارِ دريا کن مرا
سکوت مراازصدای تنهائیم بدان
نمی خوانم و نمی گویم چون درونم هیچ بوده
و توآمدی برایم قصه هایی ازعشق سراییدی
و به من قصه باران آموختی
می دانی قصه باران،قصه شستن غم هاست
درون انسانها پرازغم وتنهایی ست
و نگاهم به باران تو افتاد
و ناگهان تمام تنهائی مرافراموش کردم
و به تو میاندیشم
ای کاش ضمیر من و تو، ما می شد
غم در شب ما، بی کس و تنها می شد
ای کاش تمام واژه های دنیا
با واژه ی سرخ ِ عشق، معنا می شد
مرا با این پریشانی کسی جز من نمی فهمه...
شکستن های روحم را به غیر از تن نمی فهمه...
همیشه فکر می کردم برایت آرزو هستم...
همان یک روزنه نوری که داری پیشِ رو هستم...
ولی امروز می بینم تمامش خواب بود و بس...
خیالِ تشنه از رویا فقط سیراب بود و بس...
مسیر چشمهایت را شب ها ناگاه گم کردم...
چراغی نیست٬ راهی نه٬ چگونه بی تو برگردم؟؟؟
نمی دانی چقدر از این شب دلتنگی می ترسم...
و از آواز تنهایی٬
از این آهنگ می ترسم...
همیشه سرنوشتِ من مقیمِ دردِ آبادیست...
کدامین دست ویرانگر درِ خوشبختی ام را بست؟؟؟
ببین ای دوست مرگِ دل چگونه سوگوارم کرد...
رسید افزوده طوفان را خراب و بی قرارم کرد...
دلم در دوردستی است مثالِ بید می لرزد...
به جانت جانِ شیرینم...
به دیدارت نمی لرزد...
دفتر عشق
اگه با تموم اين خاطره ها
تو همين دفتر عشق جام بيزاري بعد اون ديگه نه من مال من
نه تو تکيه گاه اين شکستگي
بيا عاشق بمونيم کنار هم
نگو از اين نرسيدن خسته ام
نگو از اين نرسيدن خسته ام ما به هم نمي رسيم آخر بازي همينه
آخر عشق دوتا خط موازي همينه
ما به هم نمي رسيم
من و تو مثل دو تا خط موازي مي مونيم
که توي دفتر عشق اسير شديم
نرسيديم به هم آخر شب
تو همون دفتر کهنه پير شديم
با هم و کنار هم روز ها گذشت
دستاي من نرسيده به دست تو
مي دونم که ما به هم نمي رسيم
اگه با شکست من شکست تو
اگه من بشکنم،تو بي خيال
بگذري و تنهام بذاري
من را به غیر عشق به نامی صدا نکن
غم را دوباره وارد این ماجرا نکن
بیهوده پشت پا به غزلهای من نزن
با خاطرات خوب من اینگونه تا نکن
موهات را ببند دلم را تکان نده
در من دوباره فتنه و بلوا به پا نکن
من در کنار توست اگر چشم وا کنی
خود را اسیر پیچ و خم جاده ها نکن
بگذار شهر سرخوش زیبائیت شود
تنها به وصف آینه ها اکتفا نکن
امشب برای ماندنمان استخاره کن
اما به آیه های بدش اعتنا نکن....
من ويک خاطره بازمی کشد دست نيازروی پيشانی شهرغم تقدير مراساده است اين دل منکه خودش را که سپردبه غم ماهی تنگروزها از پی هممی رود اين پاکیتا ببارد به کسیتا که باشد ناجی ماهی تنگغم بی آبی دوستدرد رفتن از تنگبه دل دريا هاماهی اما که خودش قلب نداشتکه مرا کرد فراموش دلشساده است اين دل منکه خودش را که سپردبه غم اين ماهیماهی رفته به دريای سپيدماهی آزاد تنگمن ويک خاطره بازمی کشم دست نيازدل من می خواهدگاه باشد دريايا که باشد شيشه تنگ بلورتا بيايد به وجودش هر دمعشق يک ماهی تنها شده از تنگ خيال
دوستم داشته باش
چون تو را می يابم، آســــــــمان فرش من است
رودســـــــرمست من است
من تو را می جويم، با سرانگشت دلم روح پر نقش تو را میپويم
شــــادم از اين پويش، مستم از اين خواهش
آه اگر پلک زنم
نکند محو شوی!
آه اگر گريه کنم
نکند پردهء اشک، نقش زيبايت را اندکی تيره کند!
از رهی می ترسم، که تو همراه نباشی با من
از شبی در خوفم، که صدايت برود، دور شود از گوشم.
آه، آن شب نرسد
يا اگر خواست رسيد، من به آن شب نرسم
عشق فرمان داده
که به تو فکر کن
روز و شب زیر لبم
اسم تو رو ذکر کنم
دوستم داشته باش
من به آن می ارزم
که به من تکیه کنی
گل اطمینان را
تو به من هدیه کنی
بگو ای مرد من ،ای از تبار هر چه عاشقبگو ای در تو جاری ، خون روشن شقایقبگو ای سوخته ،ای بی رمق ،ای کوه خستهبگو ای با تو داغ عاشقای دل شکستهبگو با من بگو از درد و داغتبذار مرهم بذارم روی زخماتبذار بارون اشک من بشورهغبار غصه هارو از سراپاتبذار سر روی شونه م گریه سر کناز اون شب گریه های تلخ هق هقبذار باور کنم یه تکیه گاهمبرای غربت یه مرد عاشقرها از خستگی های همیشه باورم کنبذار تا خالی سینه م برات آغوش باشهبرهنه از لباس غصه های دور و دیرینبذار تا بوسه های من برات تن پوش باشهتو با شعر اومدی عاشق تر از عشقچراغی با تو بود از جنس خورشیدکدوم طوفان چراغو زد روی سنگکتاب شعرو از دست تو دزدیدبگو ای مرد من ای مرد عاشقکدوم چله از این کوچه گذر کردهنوز باغچه برامون گل ندادهکدوم پاییز زمستونو خبر کردبذار سر روی شونه م گریه سر کناز اون شب گریه های تلخ هق هقبذار باور کنم یه تکیه گاهمبرای غربت یه مرد عاشق(ایرج جنتی عطایی )
ای کاش می توانستم
خون رگان خودرا
من
قطره قطره قطره
بگریم تاباورم کنند
اصلا قرارنبود
سفره دل راپیش چشمانت بازکنم
میخواستم
بسیارتودار باشم
امانتوانستم
دوست دارم شکسته شوم
دوست دارم مرابشکنی
به شرطی که خودت دوباره مرابسازی
بعد از رفتن تو فقط من مانده ام و روزهایی كه بی تو تكرار می شوند
و من در خلوت شبهای بی ستاره ام
از به تو اندیشیدن عادتی ساخته ام دراز
به درازای آرزوهایی كه برایت داشتم
و هنوز نمی دانم برق نگاه
كدامین لیلی نی نی چشمان تو را خیره كرد
و تیشه ی عشق كدامین فرهاد ریشه ی عشقمان را خشكاند !
اما میدانم كه چون مجنون تا ابد در بیابان چشمانت به انتظار تو خواهم ماند....
هربارکه کودکانه
دست کسی راگرفتم
گم شدم
آنقدرکه درمن هراس گرفتن دستی هست
ترس ازگم شدن نیست...
اي آشناي من! برخيز و با بهار سفر کرده بازگرد
تا چون شکوفه هاي پرافشان سيب
گلبرگ لب به بوسه خورشيد باز کنيم.
برخيز و بازگرد با عطر صبحگاهي نارنجهاي سرخ
از دور، از دهانه دهليز تاکها
چون باد، خوش غبار برانگيز و بازگرد
و يک صبح خنده رو، وقتي که با بهار گل افشان مي رسي
در باز کن، به کلبه خاموش من بيا.
اي آشناي من! برخيز و با بهار سفر کرده بازگرد
تاچون به شوق ديدن تو
بال و پر زنند مرغان لبخند بر شاخه لبان من
تا با نشاط خويش مرا آشتي دهي
تا با اميد خويش مرا آشنا کني!!
وحشت از عشق که نه؛
ترس ما فاصله هاست
وحشت از غصه که نه؛
ترس ما خاتمه هاست
ترس بیهوده نداریم؛
صحبت از خاطره هاست
صحبت از کشتن ناخواسته‌ی عاطفه‌هاست؛
کوله باریست پر از هیچ که بر شانه‌ی ماست
گله از دست کسی نیست؛
مقصر دل دیوانه‌ی ماست .
عاشق شدم به خنده هات
به خنده های بی ریات
وقتی که تو حرف می زنی
محبته توی صدات
چقدر قشنگه اون موهات
که ریخته روی شونه هات
جای مهتاب به تاریکی شبها بتاب
دور از تو عمر من همه با درد و غم گذشت