یه قسمتی از سریال های مدیری بود نقطه چین بود پاور چین بود یادم نیست.
که یهو وسط برنامه ، مدیری موضوع اعتراض به سوژه های طنز رو مطرح میکنه و اینکه چرا برنامش خاله زنک (قول مدیری) شده و همش بحث قهر و دعوای زن و شوهراست برنامه ها. میگه و مثال میزنه که درباره هر چیزی طنز نوشته میشه یه عده شاکی میشن. ماشالا همه قشری هم آماده ان تا بهشون اشاره شد تو فیلمی شاکی بشن.
حالا شما هم ظاهرا از اینکه بی لیاقتیهای حاکمان ایران رو به طنزطرح کرده سریال ناراحتی.
فرضا اگه حرف نزنیم و به به و چه چه کنیم هنر نمایی اون شاهی که کل آیدی مملکت رو باج میداد به کشور همسایه (حکومت هپتالیان) میشه حکومت مقتدر ؟ بدبخت مدیری از ترس همین گیر دادن ها اومده یه موجودی که نیست رو از جایی از تاریخ که نیست اختراع کرده باز شما گیر میدین.
برعکس تصور شما اتفاقا خارجی ها ( منظور کشور های پیشرفته است البته) مفاخرشون رو هم به طنز میگیرن. نقد میکنن و هیچ کدوم توهین تلقی نمیشه.
خیلی راحت بزرگترین دانشمندشون رو به تند ترین شکل ممکن نقد شخصیت میکنن و در کنارش از کار های مثبت اون فرد هم یا دمیشه. حالا کسی جرات داره تو ایران درباره ابن سینا حرفی غیر از مدح بزنه؟ یا شخص اول طنزش بشه همین فرد؟ برایی فرهنگ مایی که ادم ها یا سیاهن یا سفید اینجوریه و برای اونها که همه خاکسترین یه جور دیگه.