نثرهای عاشقانه

به دنبالت مي گردم اي گمشده ي روزها و شبهاي من ... کجايي ؟

کاش بودي تا سر بر شانه ات مي گذاشتم ...

تا ميگريستم ز دست اين دنياي بي وفا که مرا اينگونه کرد ...

آري ... کاش مي يافتمت ... کاش چشمانم را مي بستم و

مي گشودم و تو را احساس مي کردم عزيز دل ... باشد نيستي ... هر

جا هستي خوش باشي ... تنها نفس بکش چون من با تنفس تو زنده

ام ... اي تنهاترين گمشده ام ...

نگو بار گران بوديمو رفتيم

نگو نا مهربان بوديمو رفتيم

اخه اينها دليل محکمي نيست

بگو با ديگران بوديمو رفتيم..!

تو را گريه کردم تا ديگر در قاموس چشمانم نباشي تا ديگر يادم دلت را عذاب ندهد ولي سوزش دلم مي گويد : تو هنوز در کنج
اين ويرانه جا داري
چرا نمي توانم تو را از ياد تنهايي هايم پاک کنم ؟
چرا نمي توانم غم صدايت را در گوش باد پراکنده کنم .....
به باد صبا گفتم حال تو را برايم بپرسد
پرسيد و آمد غمگين و دل شکسته کنار پيچک يادت نشست
نگاهش کردم و گفت :خوش است بدون تو و ياد تو
و حالا دلم خوش است به خبر خوش بودن تو ......
راستي! برگه خداحافظ تو را قاب کردم و در پنجره ي خيس چشمانم آويختم
زيباترين و تلخ ترين هديه روز تولدم
زجر آورترين خاطره روزهاي با هم بودن

امروز جهان برای من به نصف تقسیم می شود. یک نصفه عشق من است
که به تنهایی تمام جهان را برای من پر کرده و در آنجا سرشارم از خوشبختی ،
نور و امید به زندگی،
نصفه دیگر نیز جایی است که عشق من آنجا نیست و آنجا را غم و اندوه
و تاریکی فرا گرفته است.

تکه ای از عشق را دو انگشتی بردار
خواهی دید که از تمامی کاخ های دنیا برایت لذت بخش تر است.

منو ببخش اي نازنين
اگرباسنگ لحظه هام
شكسته شدشورونوات
اگربالحن طعنه هام
غمي نشست توي نگات
اگرباتحقيرصدام
خنده روبردم ازلبات
اگركه بالجبازيام
ابري شده حال وهوات
ببخش كه لايق نبودم
اگركاري كردي برام
ببخش كه قابل نبودم
ببخش غرورخستمو
اگركه خوب نشكست برات
ببخش صداشونشنيدي
وقتي كه له شدزيرپات
ببخش كه ماتت شدمو
بازي روباختم به چشات
مارال

اگرگاهي ندانسته
به احساس توخنديدم
اگرباحرفهايم من
به كامت زهرپاشيدم
مجازاتم كن و بشكن
حريم امن رويايم
غرورم رابه دارآويز/بسوزان روح تنهايم
به هرحرفي شرارم ده
تو مرگم رابخواه ازاو
وليكن جان پاييزم
نگاهت رامگيرازمن
صدايت رامگيرازمن

مارال تنهاي تو

خواستم بگويم که کیستم...ديدم نگفتن بهتراست !!!
چه سود آنکه با من نمي ماند ، همان بهتر که نشناسد مرا...
آنکس که مي ماند ، خود ، خواهد شناخت...

از دنیای اطرافم از خودم این موجود عجیب الخلقه که گاهی بی سبب دل تنگ می شود و نمی داند برای چه برای کی و گاهی دلش بی سبب می گیرد از چه نمی داند نمی دانم شاید می داند ولی می خواهد نداند تا بی سبب بودن رفتارش را به اثبات برساند و گاهی نیز بی دلیل می خندد بدون اینکه اتفاق خنده داری رخ داده باشد به گمانم باید بخندد تا کلمه ای به نام لبخند معنا بگیرد
راه می رود حرف می زندمی گویند من به دنیا امده ام تا زندگی کنم و به هدفم بر سم وووو خوشبخت باشم پس چرا من اینا ن را نمیابم شاید متولد شدنم نیز بی سبب بوده فقط برای اینکه می بایست کودکی به دنیا بیاید من متولد شدم.
نمی دانم شاید چون نمی دانم برای همین این بودنم را بی سبب معنا می کنم...

چیزی نخواهم گفت، به چیزی نمی اندیشم
اما عشق نهایتاً در درونم به من نشان خواهد داد
و من همچون کولی سرگردان به دور دست ها می روم،
بسیار دور،
می دانم بر اساس انچه در سرشتم نهاده اند،
خوشبختم،
چون عشق با من است.

چه نوع آزادی را می توانیم با آزادی عشق مقایسه کنیم؟
عشق تنها چیزی است که به رفت و آمد های ما معنی و مفهوم می دهد.
و این است آزادی واقعی.