Printable View
دیوارها تا به فلک رفتند
برگها به زیر زمین
و من هنوز به انتهای جاده می نگرم
جاده ای که تو را می اورد.
صدایم کن
صدایم کن که هنوز امید دارم
امید به دیدار اینده ات
و برای یافتنت سکوت های خاکستری شهر را خواهم پیمود.
می ایم
می ایم تا دیگر
بهانه ای برای اشک ها نباشد........
اکنون که تازه گرمای دستانت را احساس می کنم
اکنون که تازه دریافته ام تو را
چگونه باید نبودنت را نقشی بر دیدگانم کنم؟
چگونه باور کنم که آسمان دیگر آبی نیست؟
و آیا آن ابرها اشکی خواهند ریخت؟
چشمان تو چطور؟؟
آیا هم چون قلب بی تپش من
انتظاری خواهند کشید؟
چگونه باور کنم
چگونه انتظاری که در گوشه اتاقی می پوسد را باور کنم؟
آیا شانه های کم توانم یارای تحمل را دارند؟
کنون که دست های نوازشگرت نیست
چگونه گریه کنم؟؟؟؟
هق هق تنهایی ام را برای که بازگو کنم؟
دیگر ثانیه ها را برای شنیدن کدامین صدا
با بی پروایی سپری کنم؟
دیگر نام که را به زبان آرم؟
.....با من سخن بگو
من در این شب بارانی
در این مکان که جای هیچ کس نیست
و در این ابدیت تنهایی
برای تو می نویسم...
دلتنگم.
و با آنچه از نیست زنده می شود
تو را
آنگونه که احساست می کنم
می نویسم......
خوش دارم کَس نشناسدم،
در تنهاییم، تنهای تنها باشم،
در غربتم، غریب غریب،
و در سکوتم تمام دنیا در سکون باشد!
دوست دارم کَس از دردهایم،
غم هایم،
دل تنگی هایم،
و از عشقم با خبر نباشد،
و کس از رازها و اشک هایم چیزی نداند،
نمی خواهم کسی به من محبت کند
و نمی خواهم کس برایم غمی خورد
و دلی بسوزاند!
بگذارید تنهای تنها،
و غریب غریب باشم.
باز باران گونه ام را تازه کرداشک و خون در سینه ام شیرازه کرددیده ام تر شد ، نگاهم سرد شدعاطفه از دست هایم طرد شدغم به اعماق وجودم راه یافتبر وجودم تار و پود آه بافتای نگاهت گرم چون آوای رودچشم هایت نغمه نغز سرودآنچنان یادت درونم موج زدکز دلم اندوه سر تا اوج زدکاش خورشیدی بجوشد در نفسآه ای خورشید رنگین غروباز نگاهم روح باران را بروب
تا نبینم اشک و آه هیچکس
من سرطان تنهايي گرفته ام
ولي نترس مسري نيست!
با خيال راحت كنارم بنشين
و برايم دل بسوزان
و تنفر پيدا در نگاهم را
به حساب بيماري ام بگذار
و در برابر سردي هايم
با گذشت باش
و برخلاف هميشه
آرزوهاي محالم را
باور كن!
موضوع فقط همين است
كه سرنوشت بك محكوم به مرگ
نگاهها را
تغيير مي دهد!
من به دلتنگی ها دلخوشم
من در این دلتنگی خود را در آغوش میکشم
تمام وجود من با این دل تنگ آشناست
همه درد و همه عشقم زین دل بی نواست
دلتنگی من چیز بدی نیست
که مگر دل چه تنگ چه بزرگ چیز بدی ست؟
من این دلتنگی را دوست دارم
من دلم را هرگونه که باشد، دوست دارم
ببخشید اگه پر از ایراده
..................
میشه تو کوچه ی غم...............یه نفس ترانه گفت
میشه تو کوچ شبانه....................یه حرف عاشقانه گفت
میشه رفت و بر نگشت ...............غزل رو بی کنایه گفت
میشه تو جنگل تردید...................شب نامه بی اشاره گفت
میشه غروب هر سیاهی شد.........از ترک این شبانه گفت
پنجه بر دیوار کوبید......................از ترک اشیانه گفت
میشه شاید رفت و.....................از مقصد نترسید
ته هر کوچه ی تنگ.....................زیبای بی نشانه گفت
میشه از گل سرخ و رازقی.............میشه از آلاله گفت
میشه بره شد........................تو دست گرگ روزگار
میشه از زوزه ی گرگ................از شکست این افسانه گفت
میشه... باید....ولی حالا...........
مرثیه از حال این بشکسته گفت
نامه ای در جیبم
و گلی در مشتم پنهان است
غصه ای دارم با نی لبکی
سر کوهی گر نیست
ته چاهی بدهید
تا برای دل خود بنوازم
عشق، جایش تنگ است...!
این نظز لطف شماست ممنوننقل قول:
ولی از لحاظ تکنیکی ایراداتی به این شعر وارده که یا باید برطرفش کنم(که من دوست ندارم تو کارام دست ببرم) یا باید از شمای خواننده بابتش عذر خواهی کنم
بازم تشکر