اشعـار عاشقـانـه

عشق، راز است.
حساب عشق از حساب شهوت جداست.
در شهوت هیچ رازی نیست.
شهوت یک بازی بیولوژیکی ست،
هر حیوان و پرنده و گیاهی، با این بازی آشناست.
عشق، با هستی رابطه دارد.
عشق، از چشمهی آگاهی می جوشد.
عشق، از اعماق هستی انسان متولد می شود.
شهوت، زاده ی حاشیه وجود آدمی است،
شهوت، نیاز تن است.
بیشتر آدمها با عشق بیگانه اند.
کسانی که عشق را تجربه می کنند،
در سکوت و آرامشی ژرف غوطه ور می شوند.
همین سکوت و آرامش است که آنها را با روح شان مأنوس می کند.
اگر با روح خود انس بگیری،
عشق تو دیگر یک رابطه نیست،
بلکه سایه ایست که تو را در همه جا همراهی می کند.
عشق به کسی یا چیزی محدود نمی شود.
عشق پدیده ای نیست که در حصار بماند.
عشق در دستان گشوده ی تو می بالد،
نه در دستان بسته ی تو.
به محض آنکه دستان خود را می بندی،
انها را از عشق تهی می کنی.
وقتی دستان خود را می گشایی،
همه ی هستی در آنها جای می گیرد.
خدا در هممه جهان نمی گنجد؛
فقط دل است که گنجایش او را دارد.
عشق و حقیقت، دو نام یک تجربه اند.
کسی که عشق را تجربه کرده،
حقیقت را نیز تجربه کرده است.
کسی که حقیقت را تجربه نکرده،
عشق را نیز تجربه نخواهد کرد.

عشق پدیده ای نیست که در حصار بماند.

عشق در دستان گشوده ی تو می بالد،

نه در دستان بسته ی تو.

عشق، خود را احتکار نمی کند،
بلکه خود را با دیگران سهیم می شود.
عشق چشمداشتی ندارد.
عشق، سهییم شدن بی قید و شرط است.
عشق، خواهشی ندارد
و جویای تملک نیست.
عشق، سر مستی ِ بخشیدن است.
عشق، نیازی به تظاهر ندارد؛
فقط هست و همین برای او کافیست.
عشق، روح را می پرورد.
هرگز به ملالت نمی انجامد.
عشق های دروغین خوراک ِ نفس اند؛
فقط خویشتن دروغی ات را ارضا می کنند.
بنده ی عشق باش.
ببخش
و از شور و سرمستی ِ بخشیدن بهره مند شو.
عشق را وظیفه تلقی نکن.
اگر عشق را وظیفه تلقی کنی،
همه ی شور و هیجان ِ عشق را از بین می بری.
هرگز گمان نکن که به دیگران بدهکار هستی.
عشق، بدهکار کسی نیست.
وقتی عشق می ورزی،
منتظر پاداش و ستایش نباش.
توقع و چشمداشت،
سیمای ِ قدسی ِ عشق را می آلاید.
عشق ِ حقیقی
هرگز سرخورده نمی شود
و به یأس نمی انجامد.


فهم عاشقانه هستی- مسیحا برزگر

تهی شده ام
و نمی دانم باز کجا گمت کردم
می دانم که هستی
می دانم که تا همیشه هستی
می دانم که در همین لحظه هم
در کنارم نشسته ای
و خیره به نوشته هایم نوازشم می کنی
ولی کاش مثل آن روزها لمست می کردم
اتاقم عجیب کمت دارد
جایت آماده است
بیا و بمان برایم
منتظرم .....

تقدیم به رویا و ...
آرزو
دلم می خواست
زیباترین شعر جهان را
می سرودم

سرودی
با شوکتی بی همانند
شعری که هیچکس را
توان بازگفتنش نباشد
دلم می خواست
از تو می گفتم
از تو
که شاهبانوی جوان سالی های
من بودی.
دلم می خواست
تنها تو را می سرودم
تنها تو را
ای آرزوی محال.

گاهی برای شنیدن تو دلم تنگ میشود ....
به جاده نگاه می کنم
و چشمانم پاییزی را به دنیا می بخشد
تو ....
مراقب می شوی
و من ....
به امتحان قلب تو دیر می رسم

موقعي كه مي خواستمت مي ترسيدم نگات كنم،
موقعي كه نگات كردم ترسيدم باهات حرف بزنم.
موقعي كه باهات حرف زدم ترسيدم نازت كنم،
موقعي كه نازت كردم ترسيدم عاشقت بشم.
حالا كه عاشقت شدم ميترسم از دستت بدم

صبر خواهم كرد تا تو برسي

تو نيستي ولي مهم اين است كه
ساليان درازي است در سينه ي من جاري هستي و لحظه به لحظه
جوانه ميزني تو هميشه از همه چيز به من نزديكتري
تو چون عاشقانه هاي خلوت من هميشه از نور و شور لبريزي
و پایدار و ماندگار ازان دور دست به من می نگری
دربلنداي صخره اي نشسته ام تا ببينم كه با آن چشمهاي درشت
جهان را چگونه مي بيني
آرام آرام خورشيد غروب ميكند خورشید در چشمان تو غروب می کند
وباز از تو لبریز میشوم من با واژه هاي كوچكم مي كوشم
تو را باز سازي كنم ولي تو مدام ازدستهايم سر مي خوري
كاش ميشد نشست وتا ابد از تو نوشت در يك آن سياهي چشمانت
گم شد و افسار زندگي را به دستان تو سپرد برگ ها را ببين
كه چه آسوده مي رقصند من هم مي خواهم بي هيچ واهمه بي هيچ شرم
برقصم پس صبر مي كنم من صبر مي كنم

حیرانم حیران .........
که چرا قلبها یکرنگ نیستند
بعضی از جنس شیشه ...
و بعضی از سنگ
قلب شیشه ی
هر لحظه ....
در معرض شکست .....
و قلب سنگی......
بی خیال و بی تفاوت.......
وای کاش قلب من نیز.......
دوستان عزیز از شما خواهشی دارم

دعا کنیم که برادر خوب و وبلاگ نویسم
مهدی جان
هر کجا هست سالم و سلامت باشد
از صمیم قلب ممنونم

من تمام صفحات رو نگاه نکردم ، امیدوارم شعر زیر تکراری نباشه .
نمی دونم شاعرش کیه ولی قشنگه :

از دید عاشق :
تو به من خندیدی و نمی دانستی من به چه دلهری از باغچه ی همسایه سیب را دزدیده ام ،

باغبان از پی من تند دوید ، سیب را دست تو دید غضب آلوده به من کرد نگاه ، سیب دندان
زده از دست تو افتاد به خاک تو رفتی ، هنوز سالهاست که در گوش من ، آرم آرم خش خش

گام تو تکرار کنان می دهد آزام و من اندیشه کنان غرق این پندارم که چرا باغچه ی ما سیب

نداشت !

از دید معشوق :


من به تو خندیدم

خوب می دانستم تو به چه دلهره از باغچه همسایه سیب را دزدید ی باغبان از پی تو تند
دوید ، و نمی دانستی پدر پیر من است من به تو خندیدم ، تا که با خنده خود پاسخ عشق تو را
خالصانه بدهم .
اشک چشمان تو لیک لرزه انداخت به دستان منو سیب دندان زده از دست من افتاد و به خاک

دل من گفت : برو چون نمی خوا ست به خاطر بسپارد گریه تلخ تو را وهنوز سالهاست که

در ذهن من آرام آرام غربت بغض تو تکرارکنان می دهد آزارم و من اندیشه کنان غرق این

پندارم .
کاش باغچه کوچک ما سیب نداشت ؟!

( البته مطالب قرمز رنگ داخل شعر اصلی نیست ، نوشتم تا توضیحی بهتر باشه . )

پیروز باشید

يارا به دلم نشانه از توست
وين زمزمه ي شبانه از توست
آواي تو خفته در دل چنگ
شور غزل و ترانه از توست
هر شب منم و ستاره ي اشك
وين گوهر دانه دانه از توست
با آنكه جواني ام بسر شد
در باغ دلم جوانه از توست
هرگز ز در تو رخ نتابم
سر از من و آستانه از توست
در پاي تو جان سپردن از من
در من غم جاودانه از توست
جان را بطلب بها نخواهم
گر نار كني بهانه از توست
خاليست دل اي كبوتر من
پرواز آشيانه از توست
بازآ كه فرشته ي زماني
اي ماه زمين زمانه از توست
دور از تو دلم چو شب سياه است
اي ماه بيا كه خانه از توست
از عشق تو نغمه خوان شهرم
غمناله ي عاشقانه از توست
شادم كه ز بوسه هاي گرمت
بر روي لبم نشانه از توست
در شعر يگانه ي زمانم
وين منزلت يگانه از توست

در هر باد ،
طنين صداي تو بود

بر هر خاک ،
رد پاي تو فرو رفته بود

و در هر آب ،
انعکاس سيمايت

در هر آتش ،
گرمي دستانت...

آنگاه که من
کوچه به کوچه
خانه به خانه
نشان تو مي خواستم...

تصویر نام تو
بر فنجانم می افتد
"ماه"
در چاه هم دیدنی ست...!

آرزويم اين است ؛ نتراود اشك در چشم تو هرگز ؛

مگر از شوق زياد

نرود لبخند از عمق نگاهت هرگز ؛

وبه اندازه ي هر روز تو عاشق باشي

عاشق آنكه تو را مي خواهد . . .

و به لبخند تو از خويش رها مي گردد

و تو را دوست بدارد به همان اندازه ؛

كه دلت مي خواهد

تو شب دلهره ی ستاره ها

واسه دلبریدن از ماه کبود

واسه پرپر شدن خاطره ها

یکی تو هجوم گریه مرده بود

یکی تو غربتِ تنهایی شکست

اون که چشمات و ندید و غصه خورد

یه دفه دستی از آسمون اومد

همه شادیاشو از ترانه برد

تو همون ثانیه های لعنتی

یه نفر تموم زندگیشو داد

تو نخواستی و ندیدی بعد تو

اون منم که آرزوش رفته به باد

اون منم که بعد تو هق هقشو

بجز آیینه دیگه هیشکی ندید

لحظه هاش حال و هوای غم گرفت

واسه تو از همه آدما برید...

كاش درد


جدايي ساده بود


بي تو بودن
بي تو ماندن ساده بود

صدا کن مرا
صداي تو خوب است
صداي تو سبزينهء آن گياه عجيبي است
که در انتهاي صميميت و حزن ميرويد
در ابعاد اين عصر خاموش
من از طعم تصنيف يک کوچه تنها ترم !
بيا تا برايت بگويم چه اندازه تنهايي من بزرگ است.
و تنهايي من شبيخون حجم تو را پيش بيني نميکرد!
و خاصيت عشق اين است.
کسي نيست
بيا زندگي را بدوزيم، آن وقت
ميان دو ديدار قسمت کنيم
بيا با هم از حالت سنگ چيزي بفهميم؟!
بيا زودتر چيزها را ببينيم.
ببين عقربکها فواره در ساعت حوض
زمان را به گردي بدل ميکند.
بيا آب شو مثل يک واژه در سطر خاموشي ام
بيا خوب کن در کف دستان من جرم نوراني عشق را
صدا کن مرا !!!!!!!!!!!!!!

*** ای دل نکند بـــــهانه جویی بکنــی
بین من و زنـــــدگی دو رویی بکنی
یادت نرود همــــــیشه هنگام جنون
در مصرف عشق صرفه جویی بکنی

شكست عهد من و گفت هر چه بود گذشت
به گريه گفتمش: آري ولي چه زود گذشت

بهار بود و تو بودي و عشق بود و اميد
بهار رفت و تو رفتي و هر چه بود گذشت

شبي به عمر گَرَم خوش گذشت، آن شب بود
كه در كنار تو با نغمه و سرود گذشت

چه خاطرات خوشي بر دلم به جاي گذاشت
شبي كه با تو مرا در كنار رود گذشت

گشود بس گره آن شب زكار بسته ما
صبا چو از بر آن مشك سود گذشت

غمين مباش و ميانديش از اين سفر كه تو را
اگر چه بر دل نازك غمي فزود، گذشت
-----------------------------------------------------
دكتر ايرج دهقان ملايري

یک ساعت ار دو قبلکی ازعقل و جان برخاستی

این عقل ما آدم بدی این نفس ما حواستی

ور آدم ازایوان دل درنامدی درآب و گل

تدریس با تقدیس او بالاتر از اسماستی

ور لانسلم گوی ظن اسلمت گفتی چون خلیل

نفس چوسایه سرنگون خورشید سربالاستی

ور هستی تن لا شدی این نفس سربالا شدی

بعد ازتمامی لا شدن دروحدت الاستی

گرضعف و سستی نیستیدردیده خفاش تن

بر جای یک خورشید صد خورشید جان افزاستی

گرنیک و بد نزد خدا یکسان بدی درابتلا

باجبرئیل ماه رو ابلیس هم سیماستی

ور رازدارستی بشرپیدا نکردی خیر و شر

هر چه که ناپیداستش بر وی همه پیداستی

این حس چون جاسوس ما شد بسته و محبوس ما

چونمی‌نبیند اصل را ای کاشکی اعماستی

بنشسته حس نفس خس نزدیک کاسه چون مگس

گرکاسه نگزیدی مگس درحین مگس عنقاستی

استاره‌ها چون کاس‌ها مانند زرین طاس‌ها

آراستش بر طامعان ای کاشکی ناراستی

خاموش باش اندیشه کن کز لامکان آیدسخن

باگفت کی پردازییگرچشم تو آن جاستی

از شمس تبریزی ببین هر ذره را نور یقین

گرذوق درگفتن بدی هر ذره‌ای گویاستی

مولانا

(دو بيت از اين شعر در تيترا‍ژ سريال اغما استفاده شده )

جا دارد چند بار بخونيمش ببينيم حضرت مولانا چه گفته.

[QUOTE]

نقل قول:

---

نوشته شده توسط behroozifar_s [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

من تمام صفحات رو نگاه نکردم ، امیدوارم شعر زیر تکراری نباشه .
نمی دونم شاعرش کیه ولی قشنگه :

---

شاعر شعر زير آقاي حميد مصدق

نقل قول:

---

[CENTER]از دید عاشق :
تو به من خندیدی و نمی دانستی من به چه دلهری از باغچه ی همسایه سیب را دزدیده ام ،

باغبان از پی من تند دوید ، سیب را دست تو دید غضب آلوده به من کرد نگاه ، سیب دندان
زده از دست تو افتاد به خاک تو رفتی ، هنوز سالهاست که در گوش من ، آرم آرم خش خش

گام تو تکرار کنان می دهد آزام و من اندیشه کنان غرق این پندارم که چرا باغچه ی ما سیب

نداشت !

---

شعري عاشقانه از دوست خوبم نورا موسوي(م.ن.اميد)

میرسد روزی که بی من روزها را سر کنی
میرسد روزی که مرگ عشق را باور کنی
میسرسد روزی که تنها در کنار عکس من
نامه های کهنه ام را مو به مواز بر کنی

گریه هایم بی صداست
عشقمن بی انتهاست
رد پای اشکم هایم را بگیر
تا بدانی خانه عاشق کجاست

یک نفر به من بگوید چرا بعضی از شعرهای من پاک می شوند ؟:45::37:

هر چه کنی بکن ولی از بر من سفر مکن
یا که چو میروی مرا ، وقت سفر خبر مکن

گرچه به غم ستاده ام نیست توان دیدنم
شعله مزن بر آتشم ، از بر من گذر مکن

روز جدائیت مرا یک نگه تو می کشد
وقت وداع کردنت بر رخ من نظر مکن

من که ز پا نشسته ام ، مرغک پر شکسته ام
زود بیا که خسته ام ، زین همه خسته تر مکن

هرچه که ناله می کنم گوش به من نمی کنی
یا که مرا ز دل ببر یا ز برم سفر مکن

عمــق چشــــمان پـــــر از تنهاییـــــم را دیــد و رفت

ســــنگدل، بـــــر آرزوهـــای دلــــم خندیــــد و رفت


عاقبـــــــت گفتـــــــم بـــــــه او راز دل دیــــــوانه را
مـــن كه گفـــتم دوستـــش دارم، چـرا رنجـید و رفت؟

ماهــــی در تنــگ زنــــدانی شده، حــــــرفی بــــزن
از همــان تـــوری كه از دریــــا تو را دزدید و رفت

"شـــعله ی ایـــن شمــــع آتش مــی زنـد بر جان تو"
عاقبــــت پــــروانه ای ایـــــن جمله را نشنید و رفت

آه! این تصویـــر در آییـــنه تكــــراری شــــــده است
باز هم اشــكی به روی گــــونــه اش لغـــزید و رفت

"از چه رو بغض و غرور و قلب من با هم شكست؟"
عاشــقی دلسوختـــــه این نـــكته را پرســــید و رفت

ای خــــــدا! از آدمـــــــیزاد زمیـــــــــنی در گــــــذر
آن كه از باغ بهشتت سیــب سرخــــی چـــید و رفت

غـــرق در رویــــــای تو بــــودم كه پــــلكم بسته شد
یـــك فرشــــته آمــــد و روی مــرا بــــوسید و رفت

نقل قول:

---

نوشته شده توسط dariushiraz [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

یک نفر به من بگوید چرا بعضی از شعرهای من پاک می شوند ؟:45::37:

---

سلام دوست عزیز

ممنون از زحمتتون

اما توی این تاپیک فقط اشعار عاشقانه را قرار می دهیم
اگر شعرتون محتوای تناهیی و مرگ یا ستایش سرزمین داره تاپیک جدا داریم و تنها به دلیل زیبا بودن نباید شعر را در این تاپیک قرار داد

نقل قول:

---

این خانه قشنگ است ولی خانه من نیست
این خاک چه زیباست ولی خاک وطن نیست

آن دختـــــــــــر چشم آبی گیسوی طلایی
طناز سیه چشــــــــــم چو معشوقه من نیست

آن کشور نو آن وطــــن دانش و صنعت
هرگز به دل انگیــــــــــزی ایران کهن نیست

در مشهد و یزد و قم و سمنان و لرستان
لطفی است که در کلگری و نیس و پکن نیست

در دامن بحر خزر و ساحل گیلان
موجی است که در ساحل دریای عدن نیست

در پیکر گلهای دلاویز شمیران
عطری است که در نافه ی آهوی ختن نیست

آواره ام و خسته و سرگشته و حیران
هرجا که روم هیچ کجا خانه من نیست

آوارگی وخانه به دوشی چه بلایست
دردی است که همتاش در این دیر کهن نیست

من بهر که خوانم غزل سعدی و حافظ
در شهر غریبی که در او فهم سخن نیست

هرکس که زند طعنه به ایرانی و ایران
بی شبه که مغزش به سر و روح به تن نیست

پاریس قشنگ است ولی نیست چوتهران
لندن به دلاویزی شیراز کهن نیست

هر چند که سرسبز بود دامنه آلپ
چون دامن البرز پر از چین وشکن نیست

این کوه بلند است ولی نیست دماوند
این رود چه زیباست ولی رود تجن نیست

این شهرعظیم است ولی شهرغریب است
این خانه قشنگ است ولی خانه من نیست

---

این کی یا زشعرای پاک شده است مثلا که خوب محتوای عاشقانه ای نداره

به سينه مي روم اگر امر به رفتنم كني
حرف نمي زنم اگر حكم به مردنم كني

تويي همان كه بي چرا دلم اجابتش كند
چون وچرا نمي كنم خسته اگر تنم كني

تمام اختيار من در اختيار چشم توست
آينه مي شوم اگر نظر به آهنم كني

تو هر چه مي زني بزن به قلب من كنايه اي
ناله نمي كنم اگر خنده به شيونم كني

اگرچه باغ قلب من تشنه ي نوبهار بود
سبز شوم اگر خزان راهي گلشنم كني

به جاي نقش روي تو رنج كشيده اين دلم
چه مي شود تو يك نظر به اين شكستنم كني

هميشه دشمن دلم سكوت سرد سايه هاست
كاش تو نور و روشني نصيب دشمنم كني

در غنچه بهم پیچیده ذهنت


بدنبال شکوفایی دلت


سالهاست اشک چشمانم را


برای دیدن گل سلام تو


به زیر پایت ریختم


میگویند شکفته ای


افسوس که دیگر چشمانم نمی بیند


میگویند سرخ فام شکفته ای


همانند قطره های خون چشمانم


که به جای اشک


بوسه بر پایت زدند


[افسوس که دیگر چشمانم نمی بیند...

گفت برگ پاییزی به من
چرا گرفته قلبت را گرد ماتم
از برای چه نشسته ای در انتظار
نیست یک همدم انیس حتی یار
گفته زین راه روزی عبور می کنم
منم تا آنروز با یادش سر می کنم
سال بعد برگ اثری از وی ندید
از زمین و ابر وباد اینطور شنید
که وی چیزی دید که نباید میدید
بعد از سالها که در انتظار نشسته بود
یارش را با یکی دیگر دیده بود
چنین گفت با خودش این برگ
نمرد او زیر برف و باران و تگرگ
ولی چو دید با کسی دیگر همدمش را
امان نداد کمی بیشتر قلب عاشقش را
وی را احاطه کرد پس از سالها سایه مرگ
سالهای سال نقل میکرد این قصه را برگ
که بگیرند بقیه از این داستان پند
مثل وی نیابند از یار خود گزند

بی تو دنیا بر سرم آوار شد
بین ما هر پنجره دیوار شد
درد عاشق بودن ما ریشه داشت
رفتن و مردن علاج کار شد
آنکه اول نوشدارو می‎نمود
بر لب ما زهر نیش مار شد
عیب از ما بود از یاران نبود
تا که یاری یار شد دل ز دل بیزار شد
عاقبت با ناله سوداگران
عشق هم کالای هر بازار شد
آب یکجا مانده ام دریا کجاست؟
مردم از بس زندگی تکرار شد...
----------------------------------
اسم شاعرش رو هم نمیدونم
---------------------------------

من...
نه اولین دلیل نبودن
که آخرین آن است.

تو...
نه اولین دلیل رفاقت
که آخرین آن است.

ما...
نه اولین دلیل رویش با هم
که آخرین آن است.

شب...
نه اولین حکایت روشن
که آخرین آن است.

صبح ...
نه اولین امید رسیدن
که آخرین آن است.

و در کنار همه ي این هایی که آخرین هر چیزند
او...
هم اولین وهم آخرین آن است...

یک پنجره برای دیدن
یک پنجره برای شنیدن
یک پنجره که مثل حلقه ی چاهی
در انتهای خود به قلب زمین میرسد
و باز میشود به سوی وسعت این مهربانی مکرر آبی رنگ
یک پنجره که دست های کوچک تنهایی را
از بخشش شبانه ی عطر ستاره های کریم
سرشار میکند
و میشود از آنجا
خورشید را به غربت گلهای شمعدانی مهمان کرد
یک پنجره برای من کافیست
من از دیار عروسکها می ایم
از زیر سایه های درختان کاغذی
در باغ یک کتاب مصور
از فصل های خشک تجربه های عقیم دوستی و عشق
در کوچه های خکی معصومیت
از سال های رشد حروف پریده رنگ الفبا
در پشت میز های مدرسه مسلول
از لحظه ای که بچه ها توانستند
بر روی تخته حرف سنگ را بنویسند
و سارهای سراسیمه از درخت کهنسال پر زدند
من از میان
ریشه های گیاهان گوشتخوار می ایم
و مغز من هنوز
لبریز از صدای وحشت پروانه ای است که او را
دردفتری به سنجاقی
مصلوب کرده بودند
وقتی که اعتماد من از ریسمان سست عدالت آویزان بود
و در تمام شهر
قلب چراغ های مرا تکه تکه می کردند
وقتی که چشم های کودکانه عشق مرا
با دستمال تیره قانون می بستند
و از شقیقه های مضطرب آرزوی من
فواره های خون به بیرون می پاشید
وقتی که زندگی من دیگر
چیزی نبود هیچ چیز بجز تیک تک ساعت دیواری
دریافتم باید باید باید
دیوانه وار دوست بدارم
یک پنجره برای من کافیست
یک پنجره به لحظه ی آگاهی و نگاه و سکوت
کنون نهال گردو
آن قدر قد کشیده که دیوار رابرای برگهای جوانش
معنی کند
از اینه بپرس
نام نجات دهنده ات را
ایا زمین که زیر پای تو می لرزد
تنها تر از تو نیست ؟
پیغمبران رسالت ویرانی را
با خود به قرن ما آوردند ؟
این انفجار های پیاپی
و ابرهای مسموم
ایا طنین اینه های مقدس هستند ؟
ای دوست ای برادر ای همخون
وقتی به ماه رسیدی
تاریخ قتل عام گل ها را بنویس
همیشه خوابها
از ارتفاع ساده لوحی خود پرت میشوند و می میرند
من شبدر چهار پری را می بویم
که روی گور مفاهیم کهنه روییده ست
ایا زنی که در کفن انتظار و عصمت خود خک شد جوانی من بود ؟
ایا دوباره من از پله های کنجکاوی خود بالا خواهم رفت
تا به خدای خوب که در پشت بام خانه قدم میزند سلام بگویم ؟
حس میکنم که وقت گذشته ست
حس میکنم که لحظه سهم من از برگهای تاریخ است
حس میکنم که میز فاصله ی کاذبی است در میان گیسوان من و دستهای این غریبه ی غمگین
حرفی به من بزن
ایا کسی که مهربانی یک جسم زنده را به تو می بخشد
جز درک حس زنده بودن از تو چه می خواهد ؟
حرفی بزن
من در پناه پنجره ام
با آفتاب رابطه دارم

بیراهه رفته بودم

آن شب

دستم را گرفته بود و می کشید

زین بعد همه عمرم را

بیراهه خواهم رفت...

چشمانت شور آتشین بودن

دستانت نوازشگر و آرام

گم کرده ام دلم را در لابلای هزار پیچ نگاهت

و قلبم سراسیمه از حضورت

تنگی سینه ام را احساس میکند

و عشق تجلی بودنت را

به رخ فرشتگان میکشد

و من تنها توانستم چنین بگویم:

خوش آمدی!

و نفس رها شد...

من برمی خیزم

چراغی در دست

چراغی در دلم

زنگار روحم را صیقل می زنم

آینه ای مقابل آینه ات می گذارم

تا از تو

ابدیتی بسازم...

بي تو مهتاب شبي باز از‌ آن كوجه گزشتم
همه تن چشم شدم خيره به دنبال تو گشتم
شوق ديدار تو لبريز شد از جام وجودم
شدم آن عاشق ديوانه كه بودم

در نهانخانه جانم گل ياد تو درخشيد
باغ صد خاطره خنديد
عطر صد خاطره پيچيد
يادم آيد كه شبي با هم از آن كوچه گذشتيم
پر گشوديم و در آن خلوت دل خواسته گشتيم
ساعتي بر لب آن جوي نشستيم
تو,همه راز جهان ريخته در چشم سياهت
من,همه محو تماشاي نگاهت

آسمان صاف و شب آرام
بخت خندان و زمان رام
خوشه ماه فرو ريخته در آب
شاخه ها دست براورده به مهتاب
شب و صحرا وگل و سنگ
همه دل داده به آواز شباهنگ

يادم آيد تو به من گفتي از اين عشق حذر كن
لحظه اي چند بر اين آب نظر كن
آب آيينه عشق گذران است
تو كه امروز نگاهت به نگاهي نگران است
باش فردا كه دلت با دگران است

تا فراموش كني چندي از اين شهر سفر كن

با تو گفتم حذر از عشق ندانم
سفر از پيش تو هرگز نتوانم نتوانم
روز اول كه دل من به تمناي تو پر زد
چون كبوتر لب بام تو نشستم
تو به من سنگ زدي من نرميدم نگسستم
تو صيادي و من آهوي دشتم
تا به دام تو در افتم
باز گفتم
حذر از عشق ندانم
سفر از پيش تو هر گز نتوانم نتوانم

اشكي از شاخه فرو ريخت
مرغ شب ناله تلخي زد و بگريخت
اشك در چشم تو لرزيد
ماه بر عشق تو خنديد
يادم آيد كه از تو جوابي نشنيدم
پاي در دامن اندوه كشيدم
نگسستم
نرميدم

رفت در ظلمت غم آن شب و شب هاي دگر هم
نگرفتي دگر از عاشق آزرده خبر هم
نكني ديگر از ان كوچه گذر هم
بي تو اما به چه حالي من از آن كوچه گذشتم

سکوت می کنم و عشق ، در دلم جاری است
که این شگفت ترین نوع خویشتن داری است
تمام روز ، اگر بی تفاوتم ؛ اما
شبم قرین شکنجه ، دچار بیداری است
رها کن آنچه شنیدی و دیده ای ، هر چیز
به جز من و تو و عشق من و تو ، تکراری است
مرا ببخش ! بدی کرده ام به تو، گاهی
کمال عشق ، جنون است ودیگرآزاری است
مرا ببخش اگر لحظه هایم آبی نیست
ببخش اگر نفسم ، سرد و زرد و زنگاری است
بهشت من ! به نسیم تبسمی دریاب
جهان جهنم ما را ، که غرق بیزاری است


حسین منزوی

کدامین نغمه نی می برد امشب مرا تا تو
که دارم شوق پرواز پری وارانه ای با تو
من از روی صداقت دوستت می داشتم،
آری؛
و با این سادگی بر خویش می بالیدم
اما تو،
چه شب هایی که با آن خاطرات زنده تا هر روز
نشستم گریه کردم
عاشقانه خویش را با تو....
یقین دارم که روزی می رسد دستی ز ناپیدا
و مارا می رساند تا تفاهم،
دوستی،
تا تو.....

رنگی به رنگ چشم سیاهت نمی رسد

شب می دود، به مرز شباهت نمی رسد

من اشتباه کردم اگر ماه گفتمت

خورشید هم به صورت ماهت نمی رسد

هردفعه کودک غزلم می پرد هوا

دستش به میوه های نگاهت نمی رسد

هر وقت می زند به سرم فکر عاشقی

جایی به جز کنار و پناهت نمی رسد

یا تو نخوانده ای که بیایی به دیدنم

یا نامه های چشم به راهت نمی رسد

در سراپرده تيرگيها
دل به امواج شب مي سپارم
مي نويسم براي تو اي خوب
هر چه فرياد در سينه دارم

اي مسافر مرا مي شناسي
من نهالي ز بستان عشقم
يادگار سپيدار و سروم
قطعه شعري ز ديوان عشقم

از تنم شعر غم مي تراود
با نفسهاي من بوي خاك است
روزگاريست كه اين روح سرمست
عاشق يك پرستوي پاك است

آن پرستوي زيبا كه يك شب
با سلامي مرا زيرو رو كرد
آمدو لانه گرم خود را
در دل سرد من جستجو كرد
مهرباني كه يك لحظه يادم
خواب آرام او را به هم زد
دستهايش همان لحظه با عشق
نامه ي هستيم را رقم زد

آن پرستو تويي اي مسافر
باور مومن لحظه هايم
اي كه در قلب پاييز مسموم
از بهاران سرودي برايم

عشق من آري از روشنائيست
تا بلنداي احساس گلهاست
از شب غربتش مي هراسد
روح اين عشق از جنس ميناست

مي تواني به عشقم بخندي
مي تواني بگوئي فريب است
ميتواني نفهمي غمم را
بي تفاوت بگوئي عجيب است

چشم هاي من

اين جزيره ها

كه در تصرف غم است

اين جزيره ها كه از چهار سو

محاصره است

در هواي

گريه هاي "نم نم" است

...