Printable View
[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ] روزی رسد غمی به اندازه کوه
روزی رسد شادی به اندازه دشت [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ] افسانه زندگی چنین است عزیز
که در سایه کوه می باید از دشت گذشت [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
در میان من و تو اسب نمی تازد باز
باعث قصه ما باران است
در میان من و تو اشک نخواهد بارید
شاید این حاصل بی چتری ماست
در میانمن وتو حادثه ها بیکارند
شاید این حادثه از غالب ماست
در میان من و تو شعله نخواهد خندید
قصه چشم تو ، آتشکده است
در میان من و تو عشق نخواهد رویید
داستان من و توفلسفه بیشتریست
گیسوانش را نمی بافد
دامن گلدار پایش نیست
اما
چشمان ایلیاتی اش کافیست
که حالا
چشم در چشم برنویی باشم
که ماشه اش درد می کند
برای چکیدن
همه بیهوده می میرند
من
می میرم برای محبوبه های شهر !!!
راستی
هیچ چیزی
هیچ چیز
آن قدر ها هم که به نظر می رسد بزرگ نیست
یکی از چشم هایت را ببند
تا ماه
بین دو انگشتت جا شود
نقشه‌ی جغرافيا يعنی
هزارها
تکه‌ی سبز و آبی و قهوه‌ای
فاصله‌ی قايق من
تا جزيره‌ی تو
هزاران سال نجومی ست که
نمی دانم به کی قول داده ایم که
تا جایی که شد
عاشق هر که شد شویم و
صادقانه دروغ بگوییم و
دم رفتن
شانه بالا بیاندازیم فقط
اين شعر
يك زير سيگاري ست
مرا
در آن خاموش كرده اند
به همين خاطر
خاكسترش مايل به خون است
يك نفر
مرا مثل سيگاري
روي لبش گذاشت و
تا انتها كشيد...
گویند غروب جایی ست که زمین آسمان را می بوسد
امشب برایت غروب می کنم
آسمان من کجایی؟؟!
من نیز گاهی به آسمان نگاه می کنم
دزدانه در چشم ستارگان !
نه به تمامی آن ها
تنها به آنها که شبیه ترین به چشمان تو ...
همه چیز از آن شب شروع شد
که تو ناخواسته ترسیدی
و من به دنبال تاریکی دویدم
از لابلای دستانت
هراس را دزدیدم و آرام بوسیدمت...
عاشق شده بودم آرام
و فقط من بودم و تو و خدا
همه چیز از آن شب شروع شد
که تو فنجان چای را شکستی
و من آرام بوسیدمت!
همه چیز آن شب تمام شد
که من پیراهن را پوشیدم
عروسکم را بوسیدم ( آرام و با گریه)!
و تو بی خداحافظی
رفتی ...!!
ساکنین دریا پس از مدتی
صدای امواج
را نمی شنوند !
چه تلخ است قصه ی عادت ...
فقط به چيزهاي خوب
فکر کن
مثل من که
فقط به تو ..
و خداوند
پشت زيبايي " چشمانت "
پنهان شد
من
مؤمن ترين
" نشانه " پرست شدم !
حسودی نمی کنم / نقطه
نه ، من هرگز حسودی نمی کنم / نقطه
به پیراهن ات / نقطه
یا روسری ات / نقطه
یا حتی آن پپسی که در شب تجلی نوشیدی / نقطه
من تنها
ــ تا سر حد مرگ ــ
حسودی می کنم به آن کفش های تایوانی پاشنه بلند دوست داشتنی
که رازهای پیچیده ی راه رفتن را
در شب مکاشفه
به تو آموخت
نه ، اینجا دیگر نقطه نمی خواهد
خودم را به رویا تسلیم می کنم
همانگونه که به تو تسلیم کردم
در آن غروب
یا سپیده دم
که انگار همین دیروز بود ...
به سادگی خیره می شوم
و به سادگی قسم می خورم
تمام این اتفاق های پیش پا افتاده می توانند
مصراع اول شعری باشند
که این همه صبح را به خاطرش دوست داشته ام
دو دلم...
با فاصله ی زیـــــــــــــــــــــــ ــــــــــــــــاد...
دستم به هیچ کدام از دل هایم نمی رسد...
بر روی تکه های قلب من پا گذاشته ای
آرام برگرد
من نمی خواهم
این تکه تکه ها
پاهای تو را زخمی کند
تا قلب تو به درد آید
که من خود زخمی این تکه ها هستم
و هرگز
این درد را برای تو نمی خواهم
هرگز
آرد ها را بیخته ام و الک ها را آویخته ام
نشسته ام کنار ملیحه
به کودکی می اندیشم
که قرار است هر روز صبح
ماردش را شیر دهد
کهنه ی پدرش را عوض کند
مادر بزرگ و پدربزرگش را
به کودکستان برساند !!
........
از اکبر اکسیر
بانو
نمی دانم چرا
هیچکدام از راه های جهان
به دل تو راه دارد
و
هیچ عابری هم
راه ورودش را نمی داند
البته اگر
عاشق یکی از انها نشوی..
محمد صادق خدامرادی
در این زمانه
چه نعمت خوبی ست
خورشید بی توجه به پول جیبمان
برایمان طلوع می کند
محمد صادق خدامرادی
عاقلانه ترین شکل من این است!
که با تو بنشینم
بی تو فریاد کنم
در تو جاری باشم
اما ...
فاصله تنها فرزندش
چند نقطه چین است!
خوشبختی مثل برف به سرم می ریزد..
و در چشم بر هم زدنی
آب می شود
خیس از خوشبختی ام
لطفا چتری دهید مرا..
آیه
گفتی تا شقایق هست
زندگی باید کرد !
شقایق هست
اما تو نیستی
چه باید کرد ؟!
هرگز نام تو را از اولین برگ دفترم پاک نمی کنم
اگر دفتر ها نباشند ...
قلم ها نیز نباشند ...
درخود فرو می ریزم و می شکنم
اما نمی میرم !
مثل آینه ای که هزار تکه می شود
و هر تکه اش آینه است ...
قبل رفتن مثل اشکات از چشات افتادم انگاراما طاقت نیاوردی واسه خدانگهدارناچارم منم مثل تو انگار این قسمت نمیخواداینو قول بده عزیزم منو هرگز نبر از یاددستت رو از دستم آروم قبل رفتن جدا کردیاینو باورم نمیشه که قرار بر نگردیدور شدی ازم گذشتی بی خداحافطی و سادهاشکای من روی شونم میباریدن بی اراده
خون من به گردن تو
با این عذاب های آبکی ات!
خون دایناسورها به گردن نوح
که کشتی اش
آنقدرها که معروف است
بزرگ نبود!
من که از بچگی
می خواستم خلبان شوم
حالا مترسکی چلاقم
با یک دل پارچه ای
که نصفش راقار قار ِ کلاغ ها بُرده
نصف دیگرش را خانم همسایه.
تو می خواهی در آینده چه کاره شوی
اقاقی کوچک؟
بیدار که شدیم
کشتی مان را
نهنگ معروف داستان پینوکیو
قورت داده بود.
حالا همگی
بخش هایی از یک خواب آشفته ایم
که پسر بزرگ نوح می بیند.
سرنوشت من
از آن روز به شاخ جن ها گره خورد
که در دهان معلم علوم
آرواره ی دایناسوری را کشف کردم
که میلیون ها سال پیش مرده بود
و دربرگه ی امتحان جغرافیا نوشتم:
استوا خطی است
که از نُخاع تو می گذرد.
گمشده ی من
دچار اختلال روانی نیست
از خانه هم قهر نکرده
که قرار باشد دیگر باز نگردد.
او عجیب ترین گمشده ی دنیاست.
نه عکسی دارد
تا به روزنامه بفرستم
ونه اسمی دارد
تا با آن صدایش بزنم.
گمشده ی من
رو یاست
دختری که هم هست و هم نیست!
بنای طوفان می گذاری و
از ریشه نمی کنی ....
بنای طوفان می گذاری و
شاخه شاخه می شکنی ....
مهدیه لطیفی
کاش سرم را بردارم
و برای هفته ای در گنجه ای بگذارم و قفل کنم
در تاريکی يک گنجه خالی …
روی شانه هايم
جای سرم چناری بکارم
و برای هفته ای در سايه اش آرام گيرم
ناظم حكمت
کاش مهتاب هم,کوهی داشت
آن وقت
غمگین نبود هر شب
پشت کوهها حتما خبریست
که آفتاب
اینگونه شادمان بر میخیزد
هر صبح!
نمی توان چکاوک را از خواندن بازداشت
اما ;
میتوان کر شد
و چکاوک را نشنید
آنگاه از خواندن دست بر خواهد داشت!
در خلوت تنهايی ام
حضور مبهمت
مرهمی است بر درد های کهنه ی دلم.
بی تو ؛ شبهايم
بدون شبگرد عاشق ؛
مرگ بار ترين شب هاست.
از انگور، شراب
از زغال، آتش
از بوسه، انسان مي آفرينند
اين قانون شيرين آدم هاست!
به رغم فقر
به رغم جنگ
به رغم خوف مرگ
خود را وارسته مي دارند
اين قانون دشوار انسان هاست!
آب را به نور
رويا را به واقعيت
دشمني را به دوستي بدل مي كنند
اين قانون پر شور انسان هاست!
قانوني كهنه ، قانوني نو
كه به سوي كمال مي رود
از ژرفاي دل كودكان
تا علت علت ها...
از تو که حرف می‌زنم
همه فعل‌هایم ماضی‌اند
حتی ماضی بعید
ماضی خیلی خیلی بعید
کمی نزدیک‌تر بنشین
دلم برای یک حال ساده تنگ شده است
گاه می انديشم
.
.
که چه دنيای بزرگی داريم
و چه تصوير به هم ريخته ای ساخته ايم از دنيا
در چه زندان عبوسی محبوس شديم
چه غريبيم در آبادی خويش
و چه سرگردان در شادی و ناشادی خويش
آدميزاده درختی ست که بايد خود را بالا بکشد
ببرد ريشه خود را تا آب
بی امان سبز شود ، سايه دهد...
گاه می انديشم
که چه موجود بزرگی هستيم
و چه تقدير حقيری را تسليم شديم
و چه تسليم بزرگی را هستی گفتيم
خوردن و خوابيدن
و خراميدن و خنياگری خود را خشنود شدن
کاش در کالبدم معده نبود
و گلويم تنها
جای آواز و بيان بود - نه بلعيدن نان
کاشکی همواره
کسب نان مثل هوا آسان بود
کاش چشم و دل من سيرتر از اينها بود
کاش تن پوشم با من متولد می شد
مثل پر با طاووس
مثل پوشينه پشمين با ميش
کاش بيماری با ما کار نداشت
يا طبيبان همه عيسی بودند
پدرم کاش نمی رفت از دست
نمی افسرد به اين زوديها
کاش ما اهل طبيعت بوديم
مادرم باران بود
کودکانم همه از جنس گياهان بودند
خوابم انديشيدن
بسترم بال کبوترها بود
دوستانم همه افرا و صنوبر بودند
طلبم از همه جز عشق نبود
و بجز مهر بدهکار نبودم به کسی
خانه ام هرجا بود
کاش در فاصله ای دورتر از بانگ سياستها بود
کاش معنای سياست اين بود
که قفس ها را در حبس کنيم
تا نفس ها آزاد شوند
کسی از راه قفس نان نخورد
و کبوتر نفروشد به کسی ...
از آن بالا
مگر چه می بیند ابر؟
می ایستد و به حال ما
می گرید…