داستان های كوتاه

پرده اول:

صاف خورده وسط گلوله اي كه افتاده وسط حرفم
ضامن كشيده ام تا نفس خودم از لاي دود سيگار در نزند !! / زد!
بهتر از اين رجز نخوانده گـََرد و خاك مي نويسم تا زمين سهم خودم را رو كند
فرض كن همين شناسنامه تند، تند به زن كشيده شود بر دارم
و از اين طناب هر طوري كه دلت مي خواهد بالا روم
كه مرگ از آنجا بهتر ديده مي شود
كسي در اين آبادي زير آب مي زند كه زير آب مي رود / رفت!
اما نمي توانم از چيزي كه مرا به حرف لب هايت مي كشد
بگذرم از تار مويي كه در باد مي نواخت
حافظ منم كه در فال اول، هي! تو مال خودت را بردار!
راه افتاده ام كه سقف اين خانه را جـِر بخورد
تا آيه اي كه قولش آنقدر دير است بيا ...
يا دنبال چاهي كه ممكن است گرگ هايي در آن جا خورده باشند!
خورده باشند!
جامه دريده بر تن يحيي و هيچ اعلاميه اي از زندان سينه ام كف نكرده بود
آ....آ
چرا هر سال به اسم يك حيوان درنده، گزنده بر مي داري؟
و خودت در مي روي ها؟
فكرش را بكن كه من هر سال خواب هاي بد مي بينم كه تازه آدم مي شوم
كه رخت و لباس چرك من اندازه تنت بشود كه سكسي ننويسي ...
تنه ات از اول شهر مي خورد به پيراهن خودت و بر نمي گردد
مگر تو داري از پيژامه در مي روي ها؟
در كف همين آسفالت زانو در خيابان كرده كِـشيـدم
تا كِش بيايد راهي كه آخرش در اول بود
درد در استخوان پليس هي به خودش... چند سي سي تزريق كرده...
ول كه نمي كند لعنتي!
اقبال را در سياهي گم كرده ام كه شباهتي به جمعه ندارد اما هنوز بيدارم
فكر كن دارد كسي در خوابم وول مي خورد كه اگر بيدار نبودم
مي دادمش دست مادرم تا...!
يك كوچه بالاتر بود از همان ساعتي كه هخامنشيان سراسيمه آمدند ... ها؟ نيامدند؟!!
بيا جاي خوابي كه برايم ديده اند دراز بكش
تا اين تيزي هاي از پشت نرسيده را ديد بزني شخصا!
من به جز صداي بلندگوئي كه داشت از آن طرف شط هوار مي كشيد نشنيدم كسي شنا كند
يا اينكه بخواهد مهمات به آب بدهد كه من گوشم از اين آب ها زياد پر است.
دست آخر : اين همه اسب، اين همه حيوان، اين همه ارابه،
اين همه تخته شناور
پس من كجا ايستاده ام؟ ليلا كجا؟

پرده دوم:

چند سطر پيش اعتراف كردم كه حافظ تو هستي! در حالم كسي تمام نكرد؟
(توي صف تاكسي بود)
بچه وقتي اعتراض كرد مثلا حالا بزرگ شده؟
من شاهد قد كشيدن اين شعر بوده ام
در شعر آينده ازاين اتفاق خيلي ممكن است ممكن نباشد
«فرض محال كه محال نيست»
از استخوان سيد خندان پل ساختم تا برده ها هر چه مي خواهند / بگذريم
هر روز مشغول بستن بند كفشي هستم
که هيچ وقت دو طرف اين پا را نمي شناسد
هرچه مي روند از هم دور تر مي شویم. كجايي؟ / رد شو!
مي گويم دماوند را بگذاريد تا برف روي سرش را بگيرد
آنقدر كه دق كند و پاي البرز بریزد
اما من پشت به تخت جمشيد داده ام
از كلاهي كه بر سرش گذاشتند نعره مي زند
چهار زانو قليان شيرازي هوس سرخپوست شدن دارد
(فعلا اينجا را داشته باش)
تا يادم هست نيمه كاره بود
يعني هميشه يك سوي قرارداد است كه اجرا مي شود!
قطار «هفت تپه » تكه تكه گوشت مي شد و سلاخ ها ديده نشدند!
بي خيال باراني كه در دل آسمان آب مي شد
لاشه هائي كه از در و پيكر و ستون هاي امارت جمشيد آويزان بود
آويزان بود
عزيزم باور كن دلم زير چتر جا نمي شود وقتي حواسم از باريدن بچربد
تنها شناسنامه ام را گرفتم زير آفتاب بخار شدم در هواي تو
آيه هاي زيادي از آسمان بر حلبچه نازل شد
تا آدم استفراغ شود از گلوي خودش
من همان ديكتاتور كه حتي به خود اجازه ي نفس كشيدن ندادم / ندارم
باز بر نيزه كردي؟ باز براي قرائت فاتحه در صفين؟ باز نفس نفس كوبيديم
راه به راه از خود هيچ كس نپرسيد
اين همه اسب، اين همه شمشير، اين همه قرآن شهادتين گفته اند
پس من كجا ايستاده ام؟ ليلا كجا؟

پرده سوم:

خدا را چه ديدي شايد، شايد دوباره شب شد شايد
يكي از ما از پنجره سر در آورديم و قد كشيديم
نمي دانم عصر كلاش و ژ3 را كدام احمقي جنگ سرد ناميد كه
يك جاي آدم بسوزد والله
خودم را چار چنگولي به شعر زده ام:
راهي كه رد پاي عوضي در ارتفاع دارم كفشي كه بي هوا به آب زد ه باشد
چشمي كه توي اشك هاي من غرق مي شود
بين من و تو هميشه اين فاصله بود كه مسلمان بـينـد و كافر نشيند!!!
نوشته اند: داسي كه پرچم شوروي را درو كرد از جنس خودش بود
حالا كمي جلوتر مي كشم
و مي ميرم براي شايد اگر زنده باشم چيزهايي براي درو كردنم بود
هم، هربار به لب هاي تو كه مي رسد انگار نه! انگار آره!
فصل درو يادم هست
سري كه در ارتفاع برده اي دست كم من نيستم! من هستم!
يا اينكه برشانه هاي مار، كسي لم نداده بود! داده بود!
فرقي هم مگر مي كند؟
اينجا جوشكار، صافكار، تراشكار آهنگرند
اما نمي داند مار چند شانه در اين حرف دارد
من شير خورده در انقراض مادرانه اي، درهم تنابنده ام
«اينطور فرض كن»!
پس همين كه اين يك به دو كردن با استخواني كه حرف در نمي آيد
بال مي كشد تا هركجا كه ميل همين چند قاصدك باشد يا نباشد
از اين چند عادتِ انگشتم از گودالي كرده ام فرو كه طلوع از آن در بزند
اين روزها به بستن دهانم وقتي لقمه اي ندارد شرط مي بندم ببند!
اشتباه نكن! مثلا هركسي با نفر بعدي فرق دارد
فال كه مي گيرم: ان اكرمكم عندالله اتقيكم ...
راه درازي در كفش هام خوابيده است كه باور نمي كني چشم ندارم
ميدان به عرض همين ساعت ها بيدار است تا چشمي از كسي برسد اينجا
تا لبخند بعدي هر مسافر مي تواند چرتش را طوري بتركاند كه: همچين!
حوصله قطار هم سر به سر سوزن تا ته آبادي دراز مي كشد
(اينجا كسي كفش سهراب را نديد؟)
چرا كاسه، مرا به ياد تو نيندازد، ها؟ وقتي هرنيم كاسه اي كه بردارم/ تو!!؟
آشی که از وجب رفته باشد میل انتقام ندارد
اين حرف ها كه مثل هفتاد سال سياه شب و روز مي ميرند و ...
از هفتاد گذشتن، دلاك نمي خواهد رد شدم
تو تا وقت پيري مي تواني هيزم جمع كني ... چرا؟
مثل اتوبوس دم ترمينال كه حال دل كندن ندارد!
بوق كه مي زند يعني دست خودم نيست! كجا بروم؟
مثل خيابان هاي هرات كه لك زده براي دختران دم بخت شعر بگيرد
مثل همين ليلا كه فكر مي كني تمام بلبلان را جهيز كرده
تا در مرگ من آواز بخوانند
تا گورستان، همه تنهايي ام را بغل كند و سنگي بين ما دراز كشيده: همچين!
اخيرا به بستن دهانم وقتي لقمه اي هست بسته ام
حالا بنشين كنار و دستمال كاغذي ها را هوا كن كه سرما نزديك است
مثل اینکه دهانم بوی انگور گرفت وقتی از تاکستان خبر زلزله می آید.
(پيش بيني نكردم)
مي خواهي تاب بخور
تا عباسی دبیر ورزشتان خواب خوش از گلویش بیرون بیاید.
مگر اين دست براي بالا رفتن، بهانه «ايست» نخواهد
وگرنه اين دوئل اولين قرباني سطر آخر است.
...

پرده چهارم:

از تماشاگران عزيز خواهشمنديم يك نفر اين پرده را كنار بزند! كنار ...كنار!
«ناگهان پرده بر انداخته اي ... يعني چه؟»
......
اصلا اين همه پرده، اين همه دست، اين همه تماشاچي . . .
پس من كجا ايستاده ام ليلا كجا؟

گلدان کریستال بزرگ بود و سنگین، اما دقیقا نمیدانم چطوری آنرا بلند کرده بودم و کوبیده بودم توی سرش! یعنی اتفاقات اون شب خیلی محو و مبهم توی ذهنم مانده هرچند که مال چند روز پیش است. اما یادم هست صداش که با نعره‌های نا مفهموم، موج برمی‌برداشت و لایه لایه مثل صفحه‌های تیز و مسطح توی سرم فرو می رفت، خاموش شد؛ با چشم‌های از حدقه بیرون زده‌اش ناباور و گیج، میخ شد توی چشم‌هام و بعد افتاد روی قالی. همین قالی که حالا روش نشسته‌ای، سیگار دود می‌کنی و تو نخ گل‌های ریز آبی و نقره‌ای‌اش هستی و چشم هات روی اون لک قرمز تو زمینه کرم‌رنگش ‌مونده. و عجیب این‌بود که گلدان سالم مانده بود. آره من از افتادنش روی قالی و خونی که روی صورتش راه باز می‌کرد و روی سرامیک‌های سفید می‌ریخت متعجب نبودم اما از گلدان بزرگ وکریستال که یادگار خانم جون بود و هدیه روز اول عروسی‌مون، حیرت زده بودم. یک قطره خون از روی صورتش راه باز کرد و افتاد رو زمینه کرم رنگ قالی و من تازه به خودم اومدم و باقی لششو از روی قالی سُر دادم رو سرامیک‌ها.
مهتاب خودش رو می‌چسبونه بهت و میگه : عمو قشنگ کشیدم؟ مطمئن نیستم اصلا چیزی روی کاغذ ببینی اما می گویی : آره عروسک.
خشکم زده روی صندلی، توی چشم‌هات می‌خونم که پرده آخره. حتمی شک کرده‌ای. از نگاهت که ازم می‌دزدیشون فهمیده‌ام. تو سکوت اتاق فقط صدای جیرجیرکی‌یه مهتاب، هر چند لحظه‌ای بلند می شه و صدای کشیدن مدادهای رنگی روی کاغذ.
مهدی اما تو داری می‌کنه. مثل خودته. همه چیزش از شکل و قیافه‌اش گرفته تا اخلاق و رفتارش. توی این چند روزی که به خیال گم شدن باباش میری و میای، مدام کج خلقی می‌کنه و کمتر حرف می‌زنه. اخه اون‌شبِ آخر اون بود که مهتاب را برداشت و از ترس داد و بی‌دا‌دهای باباش رفتن و چپیدن تو انباری. بعدش هم که من شبونه با بدبختی انداختمش تو ماشین بدتر از خودش، تلنگ در رفته‌اش و می‌خواستم خودش و ماشینشو با هم به درک بفرستم، انگار کردم که انگورک‌های براق چشم‌های کوچولوش رو از پشت پنجره کوتاهِ انباری دیدم که داشت نگاهم می‌کرد.
وقتی از سفر اومدی و دیدی که خانم جون مجبورم کرده زن حامد بشم خم به ابروت نیومد اما وسط ابروهات یک خط ابدی افتاد که همیشه منو یاد دردی می انداخت که تو دلم لونه کرده بود مثل آتشی که زیر خاکستر منتظر شعله کشیدن باشه. خانم جون صدام کرده بود توی اتاق؛ پای سجاده نشسته بود و ذکر می‌گفت با همون تسبیح دانه درشت سرخ. گفت که با وجود حمید و حامد در خانه دیگر نمی شود جلوی حرف و حدیث مردم را گرفت، دلم غنج زده بود، می دانستم می‌خواهد درباره‌ی چی حرف بزند، صدای قلبم توی گوشم بود که گفت حامد خاطرمو می‌خواد و گفت که نظر خودش هم جز این نیست. مثل یخ حوضِ آخر زمستون وا رفته بودم. اما نتونستم رو حرف زنی که در حقم مادری کرده بود نه بیارم. صدای آروم خانم جون را به سختی از لای دندان‌های ردیف مصنوعی‌اش می‌شنیدم : «خوشبختت می کنه مادر. انشااله که پیش اون خدابیامرزها روسفید بشم!»
بند تسبیح پاره شده بود و دانه‌های سُرخِش پخش شده بود روی سجاده و قالیچه. دلمو گذاشتم توی صندوقچه و شدم زن شرعی حامد. دیگه هیچ وقت تو چشم‌هام نگاه نکردی، حتی بعد مرگ خانم جون، وقتی حامد خمار می‌شد و میزد تمام تن و صورتمو کبود می‌کرد بی آنکه نگاهم کنی می گفتی : «باز بی‌غیرتی کرده قرمساق؟ این دفعه دیگه می‌زنم شل و پلش می کنم نامردو.»
که هیچ‌وقت هم دلت نیومد بیشتر از چند جمله سرزنشش کنی! دردمو تو خودم می‌ریختم و تحمل می‌کردم، چون درد بی‌کسی بود که علاجی نداشت. اما این سردردها که تازگی گریبونمو گرفته بود امانم را بردیده بود. رفته بودم پیش دکتر، خوب معاینه‌ام کرد، توی چشم‌هامو دید نوار مغزی گرفت بعد هم گوشی‌معاینه اش رو، روی میز انداخت وجوری تو چشم هام نگاه کرد انگار بخواد قبل اینکه سوال کنه جوابشو بفهمه، پرسید : به سرتون ضربه وارد شده؟
یادم هست که نور چراغ معاینه از پشت پاراوان چشم‌هامو می‌زد و دانه‌های سرخ تسبیح خانم جون پخش شده بود توی سرم؛ خانم جون گفته بود جمع کردنِ‌شون بی فایده است دیگه نمیشه مثل اول به ریسمون کشیدشون. به دکتر گفتم : بله گاهی!
با تعجب نگاهم کرد و پرسید : یعنی چی؟
جوابی ندادم.
چشم‌های بزرگش از پشت قاب عینکِ طلایی‌اش برق می‌زد : عجب!
نگفت ولی حتمی فکرکرد که به روانپزشک احتیاج بیشتری دارم خودم هم همین‌طور فکر می‌کردم. اما باید اول تکلیف این سردردها را روشن می‌کردم. برام «ام آر آی» نوشت و من برای اولین بار با دیدن رگ‌های آبی دست‌های دکتره وقتی نسخه می‌نوشت توی خودم لرزیدم، اون رگ‌ها را روی گردن و دست‌های حامد هم دیده بودم: بزرگ و آبی. بعد از اون بود که هربار که کتک می خوردم فقط رگ‌های آبی و کبود را می دیدم. و بعد بی آنکه بدانم چرا، دانه‌های سرخ تسبیحِ خانم جون پخش می ‌شد توی سرم و من درست وقتی گیج و منگ می شدم با تقلای زیاد سعی می‌کردم جمع‌اشان کنم و به حرف‌های خانم جون هم گوش ندهم، اما بی‌فایده بود.
خاکستر سیگارت می‌افتد روی قالی درست کنار لکه کبود و دلمه بسته و خشک شدۀ روی قالی؛ چطور ندیده بودمش؟ باید جمعش می‌کردم و تندی می‌شستم، کار یک ساعت بود شاید هم با چند قطره شامپو پاکش می‌کردم! به هرحال دیگر فرقی نداره. من حالا به وضوح لرزش دست‌هاتو می بینم دست آزادت را فرو می‌بری توی موهای مهتاب که مداد رنگی سبز لجنی را با فشار روی کاغذ می‌کشه مثلا داره رنگ می‌کنه. نگاهش می‌کنی و روی صورتت یک سایه‌ی تار و محوی می افتد . تلفن زنگ می‌زنه سر جام میخکوب شدم و همانطور زل زدم به تو که حالا داری با سوال واخورده‌ای توی چشم‌هات، منو نگاه می‌کنی. از جات بلند می‌شی و گوشی را بر می‌داری سرت پایین است و حواست به نقاشی مهدی که سر بزرگ مردی را با دهانی که به قدر همه صورت باز کرده است می‌کشد. می‌گویی : بله ...چشم...ممنون...
گوشی را می‌گذاری و بی آنکه سرت را برگردانی، می گویی : «آمده بودم بگویم جسد پیدا شده. (و وقتی این‌را گفتی توی چشم‌هات انگار شعله‌ای در یک لحظه گر گرفت و فرونشست) توی مسیل شرقی. الان هم از کلانتری گفتند برای تشخیص جنازه و چند تا سوال باید تا یکساعت دیگه اونجا باشیم.»
و بعد نگاهم می‌کنی. این دومین باری است که امروز بعد سال‌ها نگاهم می‌کنی می خواهی ببینی از من چی باقی مانده. اما من باید چشمانم را از نگاهت بدزدم نباید چیزی را از توی نگاهم بخوانی باید خیلی عادی با تو به کلانتری بیایم باید اشک بریزم و لباس سیاه بپوشم و دست بچه‌های یتیمم را بگیرم و به روی خودم نیاورم که چی شده و چی گذشته و ادعای خون خواهی و قصاص قاتل را بکنم باید موهایم را چنگه چنگه کنم و جیغ بزنم و وانمود بکنم که دارم از غصه می‌میرم اما من نمی‌توانم، نه حالا که تو این طور روبرویم ایستاده‌ای با تجسم دردی که تمام این سال‌ها کشیده‌ام، با رنجی که از قربانی بودن و انتخاب شدن برده‌ام و با حقی که از انتخاب کردن و اراده داشتن از من گرفته شده است و با یک لکه کبود دلمه بسته روی قالیچه اتاقم و با ته سیگارهایی که کنارش ریخته‌است و با نقاشی سرد و تاریک کودکانم ...من نمی‌توانم.
نگاهت از روی صورتم روی نقاشی پسرکم سر می‌خورد که دهان باز مرد را با رنگ سیاه و قرمز پر می‌کند صدایی از گلویم بیرون می آید که برای خودم هم ناآشناست، انگار کسی از درون من بود که گفت : «گلدان کریستال یادگار خانم جون بود.»

رئیس به منشی :برای یک هفته سفر خارجی برنامه ریزی کنید.
منشی با همسر خود تماس میگیرد ومی گوید برای یک هفته باید با رئیس اداره به سفر خارجی بروم.
همسر منشی با معشوقه پنهانی خود تماس می گیرد : همسرم برای یک هفته به مسافرت میرود و ما می توانیم یک هفته را در کنار هم باشیم.
منشی با پسر بچه که او معلم خصوصی اش بود تماس میگیرد و به او می گوید یک هفته کار دارد و نمی تواند برود ...
پسر بچه با پدر بزرگ خود تماس می گیرد و می گوید معلم من برای یک هفته گرفتار است و ما می توانیم این هفته را باهم بگذرانیم.
پدر بزرگ و یا همان رئیس اول با منشی اش تماس می گیرد که این هفته را باید با نوه ام بگذرانم و ما نمیتوانیم به مسافرت برویم.
منشی به همسرش زنگ می زند که برای رئیسم مشکلی پیش آمده و مسافرت لغو شد.
مرد با معشوقه خود تماس می گیرد :ما نمیتوانیم این هفته با هم باشیم. مسافرت همسرم کنسل شد.
منشی با پسر بچه تماس می گیرد که این هفته مثل گذشته کلاسمان را ادامه میدهیم.
پسر با پدر بزرگش: معلمم این هفته کلاس را ادامه میدهد. ببخشید و ما نمی تونیم باهم باشیم
و پدربزرگ (همان رئیس) مجددا با منشی تماس می گیرد گه دوباره برای سفر برنامه ریزی کنید...

كفتاری شامگاهان، بر كناره ی رودخانه ی نيل تمساحی ديد و هر كدام برابر هم ايستادند و به هم درود و سلام گفتند.

كفتار سخن آغاز کرد و گفت: روزگارت را چگونه می گذرانی ؟

تمساح پاسخ داد: بدترين ايام را سپری می كنم. گاه برای سختی و رنجم گريه سر می دهم و آفريدگانی كه پيرامون من هستند به من می گويند:

" اين اشک ها چيزی جز اشک تمساح نيست ."

اين تعبير و تلقی به حدی آزرده و زخمناكم می كند كه هرگز قابل توصيف نيست.

كفتار همان هنگام به وی گفت: درباره ی رنج ها و سختی هايت خوب دادِ سخن در می دهي، اما لحظه ای نيز درباره من انديشه كن.

من به زيبايی جهان، شگفتی ها، شاهكار ها و معجزه های بديعش به دقت نظاره می كنم و چنان خنده سر می دهم كه حكايت از شادمانی نابی دارد كه دلم را آكنده می كند و خورشيد را به تبسم وا می دارد، حال آن كه مردمان می گويند:

" اين خنده ها چيزی جز خنده ی كفتار نيست."


«جبران خليل جبران»

کشاورزی٬ هميشه در مسابقات پرورش محصولات٬ جايزه بهترين غله را به دست می آورد و به عنوان کشاورز نمونه انتخاب می شد. رقبا و همکارانش علاقه مند شدند٬ علت و راز موفقيتش را بدانند. به همین خاطر سعی کردند او را زير نظر بگيرند و مراقب کارهایش باشند. بعد از مدتی جستجو سرانجام با نکته ی عجيب و جالبی رو به رو شدند.
اين کشاورز بعد از هر نوبت کشت بهترين بذرها را به همسايگانش می داد و آنها را از اين نظر تامين می کرد. بنابر اين همسايه های او می بايست برنده می شدند٬ نه او!
کنجکاوی بيشتر شد و تلاش برای کشف حقيقت به نتيجه نرسيد. بالاخره تصميم گرفتند از خود کشاورز بپرسند. کشاورز در پاسخ آنها گفت:
چون جريان باد ذرات بارور کننده غلات را از يک مزرعه به مزرعه های اطراف می برد٬ من بهترين بذرهای خودم را به همسايگانم می دهم تا باد ذرات بارور کننده نامرغوب را از مزرعه ی آنها به زمين من نیاورد و کيفيت محصولات من را خراب نکند.
همين تشخيص صحيح و درست کشاورز توفيق کاميابی در مسابقه بهترين غله را برای او به ارمغان می آورد.

يک روز وقتى کارمندان به اداره رسيدند، اطلاعيه بزرگى را در تابلوى اعلانات ديدند که روى آن نوشته شده بود: «ديروز فردى که مانع پيشرفت شما در اين اداره بود درگذشت. شما را به شرکت در مراسم تشييع جنازه که ساعت ۱۰ در سالن اجتماعات برگزار مى‌شود دعوت مى‌کنيم.»

در ابتدا، همه از دريافت خبر مرگ يکى از همکارانشان ناراحت مى‌شدند امّا پس از مدتى، کنجکاو مى‌شدند که بدانند کسى که مانع پيشرفت آن‌ها در اداره مى‌شده که بوده است.

اين کنجکاوى، تقريباً تمام کارمندان را ساعت۱۰ به سالن اجتماعات کشاند. رفته رفته که جمعيت زياد مى‌شد هيجان هم بالا مى‌رفت. همه پيش خود فکر مى‌کردند: «اين فرد چه کسى بود که مانع پيشرفت ما در اداره بود؟ به هر حال خوب شد که مرد!»

کارمندان در صفى قرار گرفتند و يکى يکى نزديک تابوت مى‌رفتند و وقتى به درون تابوت نگاه مى‌کردند ناگهان خشکشان مى‌زد و زبانشان بند مى‌آمد.

آينه‌اى درون تابوت قرار داده شده بود و هر کس به درون تابوت نگاه مى‌کرد، تصوير خود را مى‌ديد. نوشته‌اى نيز بدين مضمون در کنار آينه بود:

«تنها يک نفر وجود دارد که مى‌تواند مانع رشد شما شود و او هم کسى نيست جز خود شما. شما تنها کسى هستيد که مى‌توانيد زندگى‌تان را متحوّل کنيد. شما تنها کسى هستيد که مى‌توانيد بر روى شادى‌ها، تصورات و موفقيت‌هايتان اثر گذار باشيد. شما تنها کسى هستيد که مى‌توانيد به خودتان کمک کنيد.

زندگى شما وقتى که رئيستان، دوستانتان، والدين‌تان، شريک زندگى‌تان يا محل کارتان تغيير مى‌کند، دستخوش تغيير نمى‌شود. زندگى شما تنها فقط وقتى تغيير مى‌کند که شما تغيير کنيد، باورهاى محدود کننده خود را کنار بگذاريد و باور کنيد که شما تنها کسى هستيد که مسئول زندگى خودتان مى‌باشيد.

مهم‌ترين رابطه ‌اى که در زندگى مى‌توانيد داشته باشيد، رابطه با خودتان است.

خودتان را امتحان کنيد. مواظب خودتان باشيد. از مشکلات، غيرممکن‌ها و چيزهاى از دست داده نهراسيد. خودتان و واقعيت‌هاى زندگى خودتان را بسازيد.

دنيا مثل آينه است. انعکاس افکارى که فرد قوياً به آن‌ها اعتقاد دارد را به او باز مى‌گرداند. تفاوت‌ها در روش نگاه کردن به زندگى است.»

جوان صحرانشینی، سرگردان در صحرا می رفت تا این که خود را در کنار چاهی یافت.

دختری بسیار زیبا همچون قرص ماه، از آن آب می کشید.

به او گفت:"دیوانه وار عاشق توام "
دختر جوان پاسخ داد:"کنار چشمه زن دیگری هم هست، چنان زیباست که من حتی لایق خدمت گذاری او هم نیستم."
جوان فورا روی برگرداند،کسی نبود.
پس دخترک ندا داد:"صداقت چه زیباست و دروغ چه زشت! می گویی واله و شیدای منی، اما همین بس که از زن دیگری با تو سخن گویم تا روی از من بر گردانی "

" اگر عمیقا به زنی عشق بورزی، این عشق هرگز تازگی خود را از دست نخواهد داد..."

خدا هست مردی برای اصلاح سر و صورتش به آرایشگاه رفت در بین کار گفتگوی جالبی بین آنها در گرفت آنها در رابطه به موضوعات و مطالب مختلف صحبت کردند وقتی به موضوع ((خدا)) رسید آرایشگر گفت : من باور نمیکنم خدا هم وجود داشته باشد :مشتری پرسید چرا باور نمیکنی؟ :آرایشگر جواب داد کافیست به خیابان بروی تا ببینی چرا خدا وجود ندارد به من بگو اگر خدا وجود داشت این همه مریض می شدند؟ بچه های بی سرپرست پیدا میشد؟ اگر خدا وجود میداشت نباید درد و رنجی وجود داشت نمیتوانم خدای مهربانی را تصور کنم که اجازه میداد این همه درد و رنج و جود داشته باشد مشتری لحظه ای فکر کرد اما جوابی نداد. چون نمیخواست جر و بحث کند آرایشگر کارش را تمام کرد و مشتری از مغازه بیرون رفت به محض اینکه از مغازه بیرون آمد مردی را دید با موهای بلند و کثیف و به هم تابیده و ریش اصلاح نکرده ظاهرش کثیف و به هم ریخته بود مشتری برگشت و دوباره وارد آرایشگاه شد :و به آرایشگر گفت میدانی چیست! به نظر من آرایشگر ها هم وجود ندارند :آرایشگر گفت چرا چنین حرفی میزنی؟ من اینجا هستم. من آرایشگرم همین الان موهای تو را کوتاه کردم :مشتری با اعتراض گفت نه. آرایشگرها وجود ندارند چون اگر وجود داشتند. هیچکس مثل مردی که بیرون است. با موهای بلند و کثیف و ریش اصلاح نکرده پیدا نمیشد آرایشگر: نه بابا ! آرایشگرها وجود دارند موضوع این است که مردم به ما مراجعه نمیکنند مشتری تائید کرد: دقیقا نکته همین است !خدا هم وجود دارد فقط مردم به او مراجعه نمیکنند و دنبالش نمیگردند برای همین است که این همه درد و رنج در دنیا وجود دارد

مرشدي به شاگردش گفت: "در اين مسيركه مي روي، به دري مي رسي كه جمله اي روي آن نوشته شده است."
برگرد و به من بگوكه آن جمله چه مي‌گويد. مريد تن و جان به جستجو سپرد و روزي بالاخره به آن در رسيد. آن گاه نزد مرشدش آمد و گفت: "جمله روي در اين بود : غيرممكن است ."
مرشد پرسيد: آن جمله روي در بود يا روي ديوار؟
مريد پاسخ داد: روي در.
مرشدگفت: بسيار خوب . دستگيره را بچرخان و در را بازكن.
مريد اطاعت كرد. وقتي دركاملاً باز شد، نوشته ديگر قابل مشاهده نبود. مريد به راهش ادامه داد.

مريدي نزد مرشدش آمد و گفت: سال هاست كه در جستجوي نور هستم. گمان مي‌كنم كه به رسيدن نزديكم. مي خواهم بدانم كه گام بعدي چيست ؟
پيرگفت : چگونه زندگيت را مي گذراني؟
مريد گفت : هنوزكاري نياموخته ام. پدر و مادرم كمكم مي‌كنند. فكرمي‌كنم اين موضوع زياد مهمي نباشد.
مرشدگفت : گام بعدي اين است كه نيم دقيقه چشم به خورشيد بدوزي .
مريد اطاعت كرد. بعد از نيم دقيقه ، پير از شاگردش خواست كه منظره اطرافش را توصيف كند.
شاگرد گفت : چيزي نمي بينم. خورشيد بيناييم را متأثركرده است .
مرادگفت : كسي كه فقط به دنبال نور است و از وظايفش شانه خالي مي كند، هرگز نور را نخواهد يافت. كسي كه همواره به خورشيد مي نگرد، نابينايي در انتظارش خواهد بود.