خدا [ عارفانه ]

نزدیك صبح بود : خدا بر زمین چكید
و فصل سرخ رویش انسان فرا رسید



دروازه های روز به تدریج وا شدند
وقطره قطره روی زمین زندگی چكید



هر قطره آدمی شد و لغزید روی خاك
هر قطره بنده ای شد و به گوشه ای خزید



هر كس به گونه ای به وجود آمد از خودش
رنگ یكی سیاه و رنگ یكی سفید:40:

در طوفان زندگی

با خدا بودن

بهتر از

نا خدا بودن

است . . .

خدایا حکمت قدم هایی را که برایم بر میداری


بر من آشکار کن تا درهایی را که به سویم می گشایی

ندانسته نبندم و دری که به رویم می بندی به اصرار نگشایم . . .

بغض می کنم برای تو

ای خداي من...

سجده میکنم برای تو

ای خداي من...

سجده با بغض میکنم برای تو

ای خداي من...

وتنها ...
عاشق تو هستم
نمی توانم عاشق کسی دگر
شوم...

ای خداي من... ...:40:

به نام آنکه آفریده ی عشق است
بنده دوست وبزرگ است
لقبش کریم و علیم است
خداي هر سرزمین است
دوستدار صداقت وپاکیست
خداي آسمان آبیست
خداي قمر آسمان خداشاهد هر حرف پاکان
خدا مهربان مهربان ...:40:

خدا تنها معشوقی است كه عاشقانی دارد

كه هيچ يك از بودن ديگری ناراضی نيست و هيچگاه يكی

از آنها معشوقش را تنها برای خود نمی خواهد . . .

سال ها پیش از این
زیر یک سنگ
در گوشه ای از زمین
من فقط یک کمی خاک بودم
همین
***
یک کمی خاک
که دعایش
دیدن آخرین پله ی آسمان بود
آرزویش همیشه
پر زدن تا ته کهکشان بود
خاک هر شب دعا کرد
از ته دل خدا را صدا کرد
یک شب آخر دعایش اثر کرد
یک فرشته زمین را خبر کرد
و خدا تکه ای خاک برداشت
آسمان را در آن کاشت
خاک را
توی دستان خود ورز داد
روح خود را به او قرض داد
خاک
توی دست خدا نور شد
پر گرفت از زمین دور شد
***
راستی
من همان خاک خوشبخت
من همان نور هستم
پس چرا گاهی اوقات
این همه از خدا دور هستم ؟!

با فلسفه ره به سوی او نتوان یافت

با چشم علیل، کوی او نتوان یافت

این فلسفه را بهل که با شهپر عشق

اشراق جمیل روی او نتوان یافت

وقتی تو نیستی
نه هست های ما
چونان که بایدند
نه باید ها…
مثل همیشه آخر حرفم

و حرف آخرم را
با بغض می خورم
عمری است
لبخند های لاغر خود را
در دل ذخیره می کنم:
باشد برای روز مبادا!
اما
در صفحه‌های تقویم
روزی به نام روز مبادا نیست
آن روز هر چه باشد
روزی شبیه دیروز
روزی شبیه فردا
روزی درست مثل همین روزهای ماست
اما کسی چه می‌داند؟
شاید
امروز نیز روز مبادا باشد!


¤¤¤


وقتی تو نیستی
نه هست های ما
چونانکه بایدند
نه باید ها…


هر روز بی تو


روز مبادا است

!

به دنبال خدا نگرد

خدا در بيابان هاي خالي از انسان نيست
خدا در جاده هاي تنهاي بي انتها نيست
به دنبالش نگرد

خدا در نگاه منتظر کسي است که به دنبال خبري از توست
خدا در قلبي است که براي تو مي تپد
خدا در لبخندي است که با نگاه مهربان تو جاني دوباره مي گيرد

خدا آن جاست
در جمع عزيزترين هايت
خدا در دستي است که به ياري مي گيري
در قلبي است که شاد مي کني
در لبخندي است که به لب مي نشاني
خدا در بتکده و مسجد نيست
گشتنت زمان را هدر مي دهد
خدا در عطر خوش نان است
خدا در جشن و سروري است که به پا مي کني
خدا را در کوچه پس کوچه هاي درويشي و دور از انسان ها جست و جو مکن
خدا آن جا نيست

او جايي است که همه شادند
و جايي است که قلب شکسته اي نمانده
در نگاه پرافتخار مادري است به فرزندش
در نگاه عاشقانه زني است به همسرش
بايد از فرصت هاي کوتاه زندگي جاودانگي را جست
زندگي چالشي بزرگ است
مخاطره اي عظيم
فرصت يکه و يکتاي زندگي را
نبايد صرف چيزهاي کم بها کرد
چيزهاي اندک که مرگ آن ها را از ما مي گيرد
زندگي را بايد صرف اموري کرد که مرگ نمي تواند آن ها را از ما بگيرد
زندگي کاروان سرايي است که شب هنگام در آن اتراق مي کنيم
و سپيده دمان از آن بيرون مي رويم
فقط چيزهايي اهميت دارند
چيزهايي که وقت کوچ ما از خانه بدن با ما همراه باشند
همچون معرفت بر الله و به خود آيي

دنيا چيزي نيست که آن را واگذاريم
دنيا چيزي است که بايد آن را برداريم و با خود همراه کنيم
سالکان حقيقي مي دانند که همه آن زندگي باشکوه هديه اي از طرف خداوند و بهره خود را از دنيا فراموش نمي کنند
کساني که از دنيا روي برمي گردانند
نگاهي تيره و يأس آلود دارند
آن ها دشمن زندگي و شادماني اند

خداوند زندگي را به ما نبخشيده است تا از آن روي برگردانيم
سرانجام خداوند از من و تو خواهد پرسيد: آيا «زندگي» را «زندگي کرده اي»؟