مشاعره

ياري است مرا وراي پرده
حسن رخ او سزاي پرده
اين پرده مرا از او جدا كرد
اين است خود اقتضاي پرده

رو تن زخمی جاده
کی غم رفتنو کاشته
کی تو غربت خیابون
قاب خورشید و شکسته
کی تو شهر عشق و رؤیا
شعر نفرین و نوشته
کی برای من تنها
کوه غم رو جا گذاشته
کی تو اوج قصه ها
من و بی صدا گذاشت
تو کوچ پرنده ها
کی تو خوابم پا گذاشت
برای قلبای خسته
بگین آسمون بباره
زیر پای پاک بارون
یه کسی گلی بکاره
تن زخمی زیر بارون
دیگه مرهمی نداره
میشه تن پوش خیابون
چون دیگه جایی نداره
جاده خالی حالا
من و رو تنش میکاره
رو تن زخمی جاده
کی دیگه پاشو میذاره

همیشه میون قاب خالی درهای بسته
طرح اندام قشنگت پاکو رویایی نشسته ..

هر کس بد ما به خلق گوید ما دیده به بد نمی خراشیم
ما نیکی او به خلق گوییم تا هر دو دروغ گفته باشیم

مردی کهن ; با سایه ای دیرین , دلی دیرین
نومیدواری دشنه در قلبش فرو برده است
اینک به زیر سایه دیوار غم , مرده است

تو با عیش و طرب خوش باش ، من با ناله و زاری
مرا کان نیست این بهتر، شبت خوش باد من رفتم
مرا چون روزگار بد ز وصل تو جدا افکند
بماندم عاجز و مضطر، شبت خوش باد من رفتم
بماندم واله و حیران میان خاک و خون غلتان
دو لب خشک و دو دیده تر ، شبت خوش باد من رفتم

ما را که درد عشق و بلای خمار هست
یا وصل دوست یا می صافی دوا کند

جان رفت در سر می و حافظ به عشق سوخت
عیسی دمی کجاست که احیای ما کند

سلام . شب بخیر

در بازار بورس قلب تو
چند سهم باید خرید
تا ضربان به ظاهر منظمش
حتی ذره ای از سرمایه عشقم نسبت به تو را به باد فنا ندهد

سلام
شب به خیر

در آسمان ستاره از شرم بي‌كسي
خود را به دار گردن مهتاب مي‌كشيد
ياد وصال باطل از شهرگ خيال
با سوزن فراق من زرداب مي‌كشيد
رستم كه كشت خون خود تا زندگي كند
بار نگاه حيرت سهراب مي‌كشيد
من گريه مي‌سرودم و شب خنده مي‌درود
من آه مي‌كشيدم و شب خواب مي‌كشيد

دندان کینه جوی خدایانست
چشمان وحشیانه ی اخترها
خندد چو دست مرگ فروپیچد
طومار عمر بهمن و آذرها