مشاعره

نميشه باورم تويي
نه اينكه چشماي تو نيست
تو طاقتت نبود منو
ببيني با چشماي خيس

ساقی از رطل گرانسنگی سبکدل کن مرا
حلقه‌ی بیرون این دنیای باطل کن مرا
وادی سرگشتگی در من نفس نگذاشته است
پای خواب آلوده‌ی دامان منزل کن مرا

آسموني تو ميدوني
اين بارونه
يا پاييزه
اما نه بارونه
نه پاييزه..

همنشین با عکس ماه و همسخن با زوزه باد و کنار حوض بی ماهی و نزدیک درخت
پیر فرسوده به یاد یادگاری کز نگارم مانده می گریم
به یاد یادگاری کز رخ بی عیب و نقصش،نقش بستم بر بلندای سفید کاغذ دل
به یاد یادگاری کز صدای دلربایش گوش را گردیده منزل
باز می گریم

منت می پویم از پای اوفتاده
منت می پایم اندر جام باده
تو بر خیز
تو بگریز
برقص آشفته بر سیم ربابم
شدی چون مست و بیتاب
چو گلهایی که می لغزند بر آب
پریشان شو بر امواج شرابم

من را تو به راه عشق خواندی ممنون
از بابت عشق دل ستاندی ممنون
حتی به رقيب اگر مرا بفروشی
با من دوسه روز از اينکه ماندی ممنون

نابرده رنج گنج میسر نمیشود *** مزد آن گرفت جان برادر که کار کرد

دشنه اي نامرد بر پشتم نشست از غم نامردمي پشتم شکست
سنگ را بستند و سگ آزاد شد يک شبه بيداد آمد داد شد
عشق آخر تيشه زد بر ريشه ام تيشه زد بر ريشه ي انديشه ام
عشق اگر اينست مرتد مي شوم خوب اگر اينست من بد مي شوم
بس کن اي دل نابساماني بس است کافرم! ديگر مسلماني بس است
در ميان خلق سر در گم شدم عاقبت آلوده ي مردم شدم
بعد ازاين بابي کسي خو مي کنم هر چه در دل داشتم رو مي کنم
نيستم از مردم خنجر بدست بت پرستم، بت پرستم، بت پرست

توی تنگنای نفسهام
زخم دردی ریشه داره
كه تو هق هق غریبی
منو راهت نمیزاره...

هوا بس ناجوان مردانه سرد است....آی....
دمت گرم و سرت خوش باد
سلامم را تو پاسخ گوی ، در بگشای