Printable View
پیـمانـه پُـر از خـونِ جِگــر می کنــم آخــر گـوش فَلَـک از عربـده کَـر می کنـم آخــر از سـاحـتِ میـخـانـه و بـا همّـتِ سـاقـی از خـاک بـه افـلاک سـفر می کـنـم آخــر گـر جـورِ فَـلـَک بـگـذرد از تــاب و تــوانــم شیــدایی از انـدازه به دَر می کـنـم آخــر تـا شـاهد ایـن شـهر پُـر آشـوب نبـاشـم یــک روز رهِ کــوه و کَـمــر می کـنـم آخــر تا قصّۀ این عشق به « کیـوان » بکشانم از کوچه ی معشـوقه گـذر می کنـم آخــر
يک روز
عاشقم خواهی شد...
برايم شعر خواهی گفت
دست تكان خواهی داد...
يک روز دستهايت يخ ميزند
نامم كه بيايد،
دلت مى ريزد
وقتی غريبه ای از كنارت می گذردو
عطرش از همان عطر های تلخی باشد
كه من می زدم
يک روز
پنجره را خواهی گشود
با شالی روى شانه و
ليوان چاى در دست،
و با هر نسيمى كه گونه هايت را لمس می كند
مرا به ياد خواهی آورد...
منی كه سالهاست رفته ام!!!
.
.
.
.
.
.
.
.
.
"علی طاهری"
من این حال غریب را
به تمام احوال جهان ترجیح می دهم
همین که تو ایستاده باشی پشت به باد
و من هر ثانیه
با هر وزش
با وسوسه ی پریدن یا نپریدن توی آغوشت
بجنگم
وقتی تمام مردان شهر
بی وسوسه و
بی هیچ حال خوبی
آغوششان را نخ نما کرده اند
و تو با غرور کمرنگی بر بالای بلندت و
لبخندی بی تفاوت اما آگاه، بر لب هات
خودت را به کوچه ی علی چپ زده ای
چقدر دیوانه ات شدن
ساده تر می شود
.
نزدیک تر می آیی ؟
می شود لباست را کمی صاف تر کنی ؟
اجازه می دهی موهایت را خودم شانه کنم ؟
می شود
لحظه ای چشم از چشم من بر نداری ؟
میخواهی اصلا با صدای بلند
برایت شعر بخوانم ؟!
یا اصلا در سخت ترین شرایط ،
دست رو دست بگذارم و
برایت جان دهم ؟!
راستی
دور از جانمان ،
گربه که برای رضای خدا ، موش نمی گیرد
- ببوسمت ؟!؟!؟!
امشب این پنجره را
می بندم
و به مهتاب خبر خواهم داد
امشب از فکر و خیالم برود
...
پرده را خوب بکش
تا نبید سحر این لحظه ما
و نسیمی نوزد بر تن تب کرده ما
عرق شرم نشست
دو سه جامی ز لبت خواهم خورد
مست بیرون زده
از گوشه این میکده سرخ لبت
دل به دریا که زدم ، دست من گیر ببر
سوی آن صخره مرجانی چشمان خودت
آتشی روشن کن در برم خوب برقص
بزن آتش به تن پر شررم
امشب این پنجره را
می بندم
و به آن صخره مرجانی
چشمان تو دل می بندم
امشب این پنجره را
می بندم
و به مهتاب خبر خواهم داد
امشب از فکر و خیالم برود
...
پرده را خوب بکش
تا نبید سحر این لحظه ما
و نسیمی نوزد بر تن تب کرده ما
عرق شرم نشست
دو سه جامی ز لبت خواهم خورد
مست بیرون زده
از گوشه این میکده سرخ لبت
دل به دریا که زدم ، دست من گیر ببر
سوی آن صخره مرجانی چشمان خودت
آتشی روشن کن در برم خوب برقص
بزن آتش به تن پر شررم
امشب این پنجره را
می بندم
و به آن صخره مرجانی
چشمان تو دل می بندم
چقدر خوشبختم !
می‌توانم عکس سیاه و سفید تو را ببوسم
و باور کنم
که در آن سوی سواحل رؤیا
با تماس نابهنگام گرمایی به گونه‌ات
از خواب می‌پری !
.
.
.
----------
یغما گلرویی
هـرکـــــه دلارام دیـــــد از دلش آرامـــــ رفتــــــ
باز نیــــــابد خلاص هـــر که در ایــن دام؟رفتـــــ
یاد تــــو می رفت و مــــا عاشق و بیـدل شدیم
پَــــــرده برانداختی کــــار به اتمامـــــــ رفتــــــ
گر به همه عمر خویش با تــــو برآرم دمی
حاصل عمر آن دمست باقی ایام رفتــــــــ
سعدی - غزل 141
دلم آرامش وارونه میخواهد
یعنی:
“ش م ا ر ا ”
تصویر دختری ترسا
که پیرهنی نازک پوشیده
و پابرهنه
از یهودیان اورشلیم می‌گریزد
مدام از ذهنم می‌گریزد
گل قشنگم!
تو بی‌رحمی
تو همچون یهودیان اورشلیم بی‌رحمی
تو
تصویرها را می‌گریزانی
تصورها را می‌پوشانی
تا خودت را در قاب ذهنم بنشانی
سبز آبی کبود من!
فقط بگو خدا
تو را برای من ساخت؟
یا مرا برای تو ویران کرد؟
کدام؟
عباس معروفی
[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
هیـچ جـز یـاد تـو ، رویای دلاویـزم نـیست
هیـچ جـز نـام تـو ، حـرف طـرب انگـیزم نـیست!
عـشق می ورزم و می سـوزم و فـریـادم نـه!
دوست می دارم و می خـواهـم و پـرهـیزم نـیست.
نـور می بـیـنم و می رویـم و می بـالم شـاد ،
شاخه می گـستـرم و بـیـم ز پـائـیـزم نـیست.
تـا به گـیتی دل ِ از مهـر تـو لبـریـزم هـست
کـار با هـستی ِ از دغـدغـه لـبریـزم نـیست
تـو بـه دادم بـرس ای عـشق ، که با ایـن هـمه شـوق
چـاره جـز آنکـه به آغـوش تـو بگـریـزم نـیست.