مشاعره سنتی

نه هر كه چهره برافروخت دلبري داند
نه هر كه آينه سازدسكندري داند

نه هر كه طرف كلاه كج نهادو تند نشست
كلاه داري وايين سروري داند

توبندگي چو گدايان به شرط مزدمكن
كه دوست خود روش بنده پروري داند

در هيچ دلی، نيست بجز تو هوسی
ما را نبود به غير تو دادرسی

كس نيست كه عشق تو ندارد در دل
باشد كه به فرياد دل ما برسی

روح خدا

یک روز دلت به مهر ما نگـراید .:.:. دیوت همه جز راه بــــــلا ننماید

تا لاجرم اکنون که چنینت باید .:.:. می‌گوید من همی نگویم شاید

سنائی

در بند بلای آن بت کش بودن
صد بار بتر زان که در آتش بودن

اکنون که فریضه‌ست بلاکش بودن
خوش باید بود وقت ناخوش بودن

نخلي که قد افراشت، به پستي نگرايد
شاخي که خم آورد، دگر راست نيايد
ملکي که کهن گشت، دگر تازه نگردد
چو پير شود مرد، دگر دير نپايد
فرصت مده از دست، چو وقتي به کف افتاد
کاين مادر اقبال همه ساله نزايد
با همت و با عزم قوي ملک نگه‌دار
کز دغدغه و سستي کاري نگشايد
گر منزلتي خواهي، با قلب قوي خواه
کز نرمدلي قيمت مردم نفزايد
با عقل مردد نتوان رست ز غوغا
اينجاست که ديوانگيي نيز ببايد
يا مرگ رسد ناگه و آسوده شود مرد
يا کام دل از شاهد مقصود برآيد
راه عمل اين است، بگوييد ملک را
تا جز سوي اين ره سوي ديگر نگرايد
ياران موافق را آزرده نسازد
خصمان منافق را چيره ننمايد

ملك الشعراي بهار

دهان تنگ شیرینش مگر ملک سلیمان است
که نقش خاتم لعلش جهان زیر نگین دارد

لب لعل و خط مشکین چو آنش هست و اینش هست
بنازم دلبر خود را که حسنش آن و این دارد
==
حافظ

درد دل مـن از حـد و انـدازه درگـذشـت
از بس که اشک ریختم آبم ز سر گذشت


پایم ز دسـت واقـعه در قـیر غم گـرفت
کارم ز جور حادثـه از دسـت درگـذشت


بر روی من چو بر جـگر من نماند آب
بس سیل‌های خون که ز خون جگر گذشت


هر شب ز جور چرخ بلایی دگر رسـید
هر دم ز روز عمر به دردی دگر گذشت


خواب و خورم نماند و گر قصه گویمت
زان غصه‌ها که بر من بی خواب و خور گذشت


اشکـم به قعـر سیـنهٔ ماهی فـرو رسید
آهــم از روی آیــنــهٔ مـاه درگــذشــت


در بر گرفت جان مرا تیر غم چـنانک
پیکان به جان رسید وز جان تا به بر گذشت


بر جان من که رنج و بلایی ندیده بود
چندین بلا و رنج ز دردم بدر گذشـت


بر عمر من اجل چو سحرگاه شام خورد
زان شام آفتـاب من اندر سـحر گذشت


عطار چون که سایهٔ عزت بر او نماند
چون سایه‌ای ز خواری خود در به در گذشت




عطار

الا ای ایها الساقی ادر کاسا و ناولها
که عشق آسان نمود اول و بعد انداخت مشکلها (و دوری و این چیز میزها...)

ایوان رفیعش آسمان را گوید تو زمین من آسمانم
دانی که ستم روا ندارد مگذار که بشنود فغانم

مردم فريب و فتنه جهان را گرفته است
مکر و ريا زمين و زمان را گرفته است

اي مردم صداقت و اي مردم ريا
اي مردم زور و زر و فقر و بوريا

ديروزتان حماسه و تکبير و طبل و تير
امروزتان تجمل و خاموشي و دريغ

ديروزتان گرسنگي و غيرت و غرور
امروزتان غارت و ساز و سرور و سور


ديروزتان صلابت کوه و خروش رود
ديروزتان فراز و امروزتان فرود

در دیگران میجوییم اما بدان ای دوست
این سان نمیابی ز من حتی نشان ای دوست
من در تو گم گشتم مرا در خود صدا میزن
تا پاسخم را بشنوی پژواک سان ای دوست

تنها به اشارتي ز رهبر کافيست

تا ريشه هر چه فتنه را خشکانيم

من به خال لبت ای دوست گرفتار شدم
چشم بيمار تو را ديدم و بيمار شدم

فارغ از خود شدم و كوس اناالحق بزدم
همچو منصور خريدار سرِ دار شدم

غم دلدار فكنده است به جانم، شرری
كه به جان آمدم و شهره بازار شدم

درِ ميخانه گشاييد به رويم، شب و روز
كه من از مسجد و از مدرسه، بيزار شدم

جامه زهد و ريا كَندم و بر تن كردم
خرقه پير خراباتی و هشيار شدم

واعظ شهر كه از پند خود آزارم داد
از دم رند می آلوده مددكار شدم

بگذاريد كه از بتكده يادی بكنم
من كه با دستِ بت ميكده، بيدار شدم

روح خدا

من قانعم٬ آن بخت جاويدان نمي خواهم
گر مي تواني يك نفس با من بمان٬ اي دوست
يا نه٬ تو هم با هر بهانه شانه خالي كن
از من٬ من اين برشانه ها بار گران٬ اي دوست

ترسم این قوم که بر دردکشان می​خندند
در سر کار خرابات کنند ایمان را

==
حافظ

ای در از اشکست خود بر سر مزن
کز شکستن روشنی خواهی شدن
همچنین اشکسته بسته گفتنی ست
حق کند آخر درستش کو غنی ست

مولانا جلال الدین محمد بلخی

تو خفته​ای و نشد عشق را کرانه پدید
تبارک الله از این ره که نیست پایانش

==
حافظ

شهری به آتش می کشیم
گر تو لبت را تر کنی
ما چون گلی در دست تو
، کاش ما را پرپر کنی
بر رشته های معجر زهرا (س) قسم سید علی
خنجر به حنجر می زنیم گر تو هوای سر کنی......

یا رب این شمع دل افروز ز کاشانه کیست
جان ما سوخت بپرسید که جانانه کیست

حالیا خانه برانداز دل و دین من است
تا در آغوش که می​خسبد و همخانه کیست
==
حافظ

تو که خود خال لبی از چه گرفتار شدی

تو طبیب همه بودی ز چه بیمار شدی

تو که فارغ شده بودی ز همه کون و مکان
دار منصور شکستی همه تن دار شدی

عشق معشوق و غم دوست زند بر تو شرر

ای که در قول و عمل شهره بازار شدی

مسجد و مدرسه را روح و روان بخشیدی

ای که بر مسجدیان نقطه پرگار شدی

خرقه پیر خراباتی ما سیره توست

امت از گفته دربارتو هشیار شدی

واعظ شهر همه عمر نبرد مستی و لاف

دم عیسای مسیح از تو پدیدار شدی

یاری از ما بنما ای شده آسوده ز غم

که بریدی ز همه خلق و به حق یارشدی

یا رب آن شاهوش ماه رخ زهره جبین
در یکتای که و گوهر یک دانه کیست

گفتم آه از دل دیوانه حافظ بی تو
زیر لب خنده زنان گفت که دیوانه کیست

شکفتگيش چو هر روز نيست حالي هست
گر غلط نکنم از منش ملالي هست
وحشي بافقي

نقل قول:

---

یا رب آن شاهوش ماه رخ زهره جبین
در یکتای که و گوهر یک دانه کیست

گفتم آه از دل دیوانه حافظ بی تو
زیر لب خنده زنان گفت که دیوانه کیست

---

تا ز میخانه و می نام و نشان خواهد بود
سر ما خاک ره پیر مغان خواهد بود

درخت دوستی بنشان که کام دل به بار آرد
نهال دشمنی برکن که رنج بی​شمار آرد
==
حافظ

دانی که را سزد صفت پاکی
آنکو وجود پاک نیالاید

در تنگنای پست تن مسکین
جان بلند خویش نفرساید

دزدند خود پرستی و خودکامی
با این دو فرقه راه نپیماید

تا خلق ازو رسند بسایش
هرگز بعمر خویش نیاساید

پروین اعتصامی

دریغ و درد که تا این زمان ندانستم
که کیمیای سعادت رفیق بود رفیق

==
حافظ

قوري به قلم قلم به قوري ....... تو عشق مني گوگوري مگوري :31:

-------------------------

يار با ماست چه حاجت كه زيادت طلبيم .........دولت صحبت آن مونس جان ما رابس
از در خو يش خدا را به بهشتم مفرست ..........كه سر كوي تو از كون و مكان ما را بس

سحر به بوی گلستان دمی شدم در باغ
که تا چو بلبل بی​دل کنم علاج دماغ

به جلوه گل سوری نگاه می​کردم
که بود در شب تیره به روشنی چو چراغ

==
حافظ

غم فشرده ناي مرا نشنوي صداي مرا.........دست من به دامن تو زمانه بسته پاي مرا

ای بی​خبر بکوش که صاحب خبر شوی
تا راهرو نباشی کی راهبر شوی

==
حافظ

یاد باد انکه ز ما یاد نکرد
به وداعی دل غمدیده ی ما شاد نکرد

در مجلس عشاق قراری دگر است
وین باده‌ی عشق را خماری دگر است

آن علم که در مدرسه حاصل کردند
کار دگر است و عشق کاری دگر است

مولوی

تا چند اسـیر رنگ و بو خواهـی شد

چند از پی هر زشت و نکو خواهی شد


گر چـشـمه زمـزمـی و گر آب حـیات

آخــر به دل خاک فرو خـواهـی شـد


خیام

دل کنـده ام از عـالـم دنیــایـی و لیکـن
دلـبستــۀ آن یـار خـراسـانــی خـویشم

می توانم بعد از این با این خدا
دوست باشم دوست، پاک و بی ریا

می توان با این خدا پرواز کرد
سفره ی دل را برایش باز کرد

می توان مثل علف ها حرف زد
با زبانی بی الفبا حرف زد

می توان درباره ی هر چیز گفت
می توان شعری خیال انگیز گفت

مثل این شعر روان و آشنا
پیش ازاینها فکر می کردم خدا...

قیصر شعر ایران

  محتوای مخفی: شعر کامل 

پيش از اينها فکر ميکردم خدا
خانه اي دارد کنار ابر ها

مثل قصر پادشاه قصه ها
خشتي از الماس خشتي از طلا

پايه هاي برجش از عاج و بلور
بر سر تختي نشسته با غرور

ماه برق کوچکي از از تاج او
هر ستاره پولکي از تاج او

اطلس پيراهن او آسمان
نقش روي دامن او کهکشان

رعد و برق شب طنين خنده اش
سيل و طوفان نعره ي توفنده اش

دکمه ي پيراهن او آفتاب
برق تير و خنجر او ماهتاب

هيچ کس از جاي او آگاه نيست
هيچ کس را در حضورش راه نيست

پيش از اينها خاطرم دلگير بود
از خدا در ذهنم اين تصويربود

آن خدا بي رحم بود و خشمگين
خانه اش در آسمان دور از زمين

بود ،اما ميان ما نبود
مهربان و ساده و زيبا نبود

در دل او دوستي جايي نداشت
مهرباني هيچ معنايي نداشت

هر چه ميپرسيدم از خود از خدا...
از زمين از اسمان از ابر ها

زود مي گفتند اين کار خداست
پرس و جو از کار او کاري خطاست

هر چه مي پرسي جوابش آتش است
آب اگر خوردي جوابش آتش است

تا ببندي چشم کورت مي کند
تا شدي نزديک دورت ميکند

کج گشودي دست ،سنگت مي کند
کج نهادي پا ي لنگت مي کند

تا خطا کردي عذابت مي دهد
در ميان آتش آبت مي کند

با همين قصه دلم مشغول بود
خوابهايم خواب ديو و غول بود

خواب مي ديدم که غرق آتشم
در دهان شعله هاي سرکشم

در دهان اژدهايي خشمگين
بر سرم باران گرز آتشين

محو مي شد نعره هايم بي صدا
در طنين خنده ي خشم خدا ...

نيت من در نماز ودر دعا
ترس بود و وحشت از خشم خدا

هر چه مي کردم همه از ترس بود
مثل از بر کردن يک درس بود ..

مثل تمرين حساب و هندسه
مثل تنبيه مدير مدرسه

تلخ مثل خنده اي بي حوصله
سخت مثل حل صد ها مسئله

مثل تکليف رياضي سخت بود
مثل صرف فعل ماضي سخت بود

تا که يک شب دست در دست پدر
راه افتاديم به قصد يک سفر

در ميان راه در يک روستا
خانه اي ديديم خوب و آشنا

زود پرسيدم پدر اينجا کجاست
گفت اينجا خانه ي خوب خداست

گفت اينجا مي شود يک لحظه ماند
گوشه اي خلوت نمازي ساده خواند
با وضويي دست ورويي تازه کرد

گفتمش پس آن خداي خشمگين
خانه اش اينجاست ؟اينجا در زمين؟

گفت :آري خانه ي او بي رياست
فرشهايش از گليم و بورياست

مهربان و ساده و بي کينه است
مثل نوري در دل آيينه است

عادت او نيست خشم و دشمني
نام او نور و نشانش روشني

خشم نامي از نشاني هاي اوست
حالتي از مهرباني هاي اوست

قهر او از آشتي شيرينتر است
مثل قهر مهربان مادر است

دوستي را دوست معني مي دهد
قهر هم با دوست معني مي دهد

هيچ کس با دشمن خود قهر نيست
قهري او هم نشان دوستي ست

تازه فهميدم خدايم اين خداست
اين خداي مهربان و آشناست

دوستي از من به من نزديکتر
از رگ گردن به من نزديکتر

آن خداي پيش از اين را باد برد
نام او راهم دلم از ياد برد

آن خدا مثل خيال و خواب بود
چون حبابي نقش روي آب بود

مي توانم بعد از اين با اين خدا
دوست باشم دوست ،پاک و بي ريا

مي توان با اين خدا پرواز کرد
سفره ي دل را برايش باز کرد

مي توان در باره ي گل حرف زد
صاف و ساده مثل بلبل حرف زد

چکه چکه مثل باران راز گفت
با دو قطره صد هزاران راز گفت

مي توان با او صميمي حرف زد
مثل ياران قديمي حرف زد

مي توان تصنيفي از پرواز خواند
با الفباي سکوت آواز خواند

مي توان مثل علف ها حرف زد
با زباني بي الفبا حرف زد

مي توان در باره ي هر چيز گفت
مي توان شعري خيال انگيز گفت

مثل اين شعر روان و آشنا:
پيش از اينها فکر مي کردم خدا ...

از بس که در پیاله خوناب دل بخوردیم
با انهمه مشقت جور عدو کشیدیم
با پای عور بی کفش بر تفت شن دویدیم
ما رنگ کفش خود را از خون دل فشردیم

مايه‌ي حسن ندارم که به بازار من آئي
جان فروش سر راهم که خريدار من آئي

اي غزالي که گرفتار کمند تو شدم باش
تا به دام غزل افتي و گرفتار من آئي

شهریار

يادم آيد كه به من گفتي از اين عشق حذر كن
لحظه اي چند بر اين آب نظر كن
آب آئينه عشق گذران است
تو كه امروز نگاهت به نگاهي نگران است
باش فردا كه دلت با دگران است
تا فراموش كني چندي از اين شهر سفر كن
به تو گفتم حذر از عشق ندانم
سفر از كوي تو هرگز نتوانم نتوانم

مانند تو که پاک ترینی فقط یکی
مانند ما هزار هزار آفریده اند

دستم نمی رسد به تو ای باغ دور دست
از بس حصار پشت حصار آفریده اند

این است نسبت تو و این روزگار یأس:
آیینه ای میان غبار آفریده اند

سعید بیابانکی
در وصف پیامبر (ص)

در نهان خانه ي جانم گهي ياد تو درخشيد
عشق صد خاطره پيچيد
باع صد خاطره خنديد
يادم آمد كه شبي با هم از آن كوچه گذشتيم
پر گشوديم در آن خلوت دلخواسته گشتيم