اشعار سکوت، تنهایی و مرگ

دیری است ، پشت پنجره
بنشسته ام خموش
در برگ ریز باغ پر از خاطرات خویش
آوازه خوان کوچه پاییز
برگ زرد
گویی به گویش رهگذران دیار شب
خواند حدیث محنت و دلتنگی مرا
یک شاخه خزان زده ، از پشت پنجره
سر می کشد که باز
آرد به یاد قصه ی بی برگی مرا
باران پشت شیشه ، چه غمگین به بارش است
دست خیال ، با قلم اشک
بر رخم
گرم نگارش است
در سایه روشنی که گذر می کند ز دور
دل می شود ز شوق
پر از نغمه و سرور
هر شام تا به صبح
هر صبح تا به شام
این جمله بر زبان ، می آیدم مدام
هر چند درد خویش ز یاران نهفته ام
بس قصه ها
ز مهر و وفای تو گفته ام
رفتند همرهان و مرا جا گذاشتند
مرا در این خرابه
چه تنها گذاشتند

دیگر نه من نه این معانی معیوب!

دیگر نه من نه این شهادت اشک!

دیگر از تکرارترانه خسته ام!

از این پنجره های بسته خسته ام! بانو!

خسته ام از این دقایق بیلبخند!

باران ببارد یا نبارد،

من می روم با دست هایم

چتری برای پروانه هابسازم!

دیگر چه می شود که نام گل های باغچه را به خاطر نیاورم؟

یا اصلاندانم که کدام شاعر شب تاب،

قافیه ها را از قاب غمگین پنجره پر داد؟

من کهخوب می دانم،

بادبادک بی تاب تمام ترانه ها

همیشه پر پشت بام خلوت خاطره هایتو می افتد،

دیگر چه فرق می کند که بدانم

باد از کدام طرف می وزد!

خوابم می آید
خوابم می آید اما
باید دوباره تمام کتاب کواکب را دوره کنم
بی گلایه وگریه که نمی توان
به دیدار دیار دور رؤیا رفت
باید به رکعت سکوت و صدای کبوتر فرو شوم
باید به پنجره ی باز و پرواز پوک پر بیندیشم
به جریمه های نانوشته ی جمعه های کودکی
به گلوی گرفته و گریه ی گیتار
به طنین ترانه و طبل تندر
باید به حقارت ابرها بیندیشم
به بیم بارش باران
به سرود ساکت اشک
خوابم می آید اما
باید به اندازه ی گریه یی کوتاه هم که شده
به تو بیندیشم
شاید نگاه گرم تو
در لابه لای این همه رویا
یا درخیال این همه خمیازه گم شده باشد
چه کنم؟ زیبا جان
باید بیابمت
به این گریه های گاله به گاه بالش و بستر
خو کرده ام دیگر

صدای گام های گریه می آید
دوباره آمدی
کنار پنجره ، شعری نوشتی و رفتی
این بار صدای قدم های تو را
از پس پرده گاه گناه وگریه شنیدم
حالا به اولین ستاره که رسیدی بپرس
کدام شاعر غزلپوش
شبانه ، عشق را
در برگ های ولنگار دفتری کهنه می نوشت
اما
تو که نشانی شاهراه ستاره را نمی دانی
همیشه
از سیب و ستاره و روشنی قصرهای کاغذی که می نوشتم
می گفتی
هزار پروانه هم که بر برگهای دفترت بچسبانی
پینه ی پیر و یاس علیل باغچه ی ما گل نمی دهد
هیچ وقت بهار طلایی روز و رویا را
باور نکردی ! گل من
هیچ وقت خدا

اینجا بر تخته سنگ
پشت سرم نارنج زار
رو در رو دریا مرامی خواند
سرگردان نگاه می کنم
می آیم.
می روم.
انگاه درمیابم که همه چیز یکسان است
و با این حال نیست
آسمان روشن و آبی.
کنون تلخ و ملال انگیز
سفید پوشیده بودم با موی سیاه
اکنون سیاه جامه ام با موی سپید
میآیم.
میروم.
میاندیشم که شاید خواب بوده ام
خواب دیده ام
عطر برگهای نارنج.
چون بوی تلخ خوش کندر
رو در رو دریا مرا می خواند
می اندیشم که
شاید خواب دیده ام
می اندیشم که شاید خواب بوده ام.
خواب دیده ام

رستنی‌ها کم نیست،
من و تو کم بودیم،
خشک و پژمرده و تا روی زمین خم بودیم!

گفتنی‌‌ها کم نیست،
من و تو کم گفتیم،
مثل هذیان دم مرگ،
از آغاز چنین درهم و برهم گفتیم.

دیدنی‌‌ها کم نیست،
من و تو کم دیدیم،
بی‌سبب از پاییز
جای‌ میلاد اقاقی‌ها را پرسیدیم.

چیدنی‌ها کم نیست،
من و تو کم چیدیم،
وقت گل دادن عشق روی دار قالی‌،
بی‌سبب حتا پرتاب گل سرخی‌ را ترسیدیم.

خواندنی‌‌ها کم نیست،
من و تو کم خواندیم،
من و تو ساده‌ترین شکل سرودن را در معبر باد
با دهانی‌ بسته وا ماندیم

من و تو کم بودیم،
من و تو اما در میدان‌ها
اینک اندازه‌ی ما می‌خوانیم!

ما به اندازه‌ی ما می‌بینیم!
ما به اندازه‌ی ما می‌چینیم!
ما به اندازه‌ی ما می‌گوییم!
ما به اندازه‌ی ما می‌روییم!

من و تو
کم نه، که باید شب بی‌‌رحم و گل مریم و بیداری شبنم باشیم!
من و تو
خم نه و درهم نه و کم هم نه، که می‌بايد با هم باشیم!

من و تو حق داریم
در شب این جنبش نبض آدم باشیم!
من و تو حق داریم
که به اندازه‌ی ما هم شده با هم باشیم!
گفتنی‌‌ها کم نیست!

تو به تماشای نابودی من نشسته ای و

کم مانده تخمه هم بشکنی !

تو نه دل می سوزانی

نه چشم می پوشی

تو تنها گناهت

ندیدن دردیست که

پشت رضایتمندی من از تو

ریشه می کند !

حالا

از تمامی قصه ، تنها

قاب عکسی مانده ست

که شباهتی عجیب به دختری از تبار ترانه دارد

حالا باران که می اید

خاک این دختر خالی

هنوز بوی عشق و عود و عسل می دهد

حالا مدام از پی نشانی تو

فنجان های قهوه را دوره می کنم

مدام این چشم بی قرار را

با بغض و بهانه ی باران آشنا می کنم

مدام این دل درمانده را

با باور برودت عشق

آشتی می دهم

باید این ساده بداند

بانوی برفی بیداری ها

دیگر به خانه ی خواب و خاطره باز نخواهد گشت

سلام می کنم به باد،

به بادبادک و بوسه،

به سکوت و سوال

و به گلدانی،

که خواب ِ گل ِ همیشه بهار می بیند!

سلام می کنم به چراغ،

به «چرا» های کودکی،

به چالهای مهربان ِ گونه ی تو!

سلام می کنم به پائیز ِ پسین ِ پروانه،

به مسیر ِ مدرسه،

به بالش ِ نمناک،

به نامه های نرسیده!

سلام می کنم به تصویر ِ زنی نِی زن،

به نِی زنی تنها،

به آفتاب و آرزوی آمدنت!

سلام می کنم به کوچه، به کلمه،

به چلچله های بی چهچه،

به همین سر به هوایی ِ ساده!

سلام می کنم به بی صبری،

به بغض، به باران،

به بیم ِ باز نیامدن ِ نگاه ِ تو...


باورکن من به یک پاسخ کوتاه،

به یک سلام ِ سر سری راضیم!

آخر چرا سکوت می کنی؟

نه اینکه بی تو نخندم

نه

اما به خدا تمام این خنده های خام بی خیال

به یک تبسم کوتاه دیدار چهارشنبه ها نمی ارزند

به تبسم ساعت نه صبح

یا دقیقتر بگویم

نه وبیست دقیقه ی صبح

حالا اگر بانگ بیست و بهانه ی ساعت در ازدحام واژه و وزن موازی ترانه نمی گنجد

گناهش به گردن تو

که من و این دل درمانده را

چشم در راه طنین تبسم می گذاشتی

حالا هنوز

نه صبح چهارشنبه ها که می شود

کنار خیال خالی اتاقک تلفن می ایستم

دل به دامنه ی رویا می دهم

و تو را می بینم

که با لباسی به رنگ بنفشه های بنفش

به سمت پسکوچه های پرسه و پروانه می روی

نه اینکه بی تو نخندم

نه

اما به نیامدن همیشه ی نگاهت قسم

تمام خطوط این خنده های خواب آلود

با رگبار گریه های شبانه

از رخساره ی خسته و خیسم

پک می شوند