مشاعره

دلم می خواد مثل غریبه، یه گوشه دنجی بشینم، با خودم تنهای تنها و بی کس
دلم می خواد مثل پرستو، کوچه های غم و ببینم، که دیگه، می خوام کوچ کنم بمیرم...

مي از جام مودت نوش و در كار محبت كوش
به مستي ، بي خمارست اين مي نوشين اگر نوشي
سخن ها داشتم دور از فريب چشم غمازت
چو زلفت گر مرا بودي مجال حرف در گوشي
نمي سنجد و مي رنجند ازين زيبا سخن سايه
بيا تا گم كنم خود را به خلوت هاي خاموشي

یه میز بی صندلی
یه دفتر فراموش
حیاط سرد پاییز
بایک درخت تنها
یه حوض و چند تا ماهی
خسته سوز و سرما....

از کرانه های غربی دامنت
تا زیتونزار های اورشلیم
کلمه - سنگ
از جغرافیای گوشه ی لبهات
دوستت دارم
پرت می کند
طول وعرض مقدس دستهات
سبزی باغهای حیفاست
زنانگیت
عریان ترین معجزه رسالتی است که بر دستهام نهادی
ای نان و ای شراب لبهات سهم من

نرود مرغ سوی دانه فراز...........چون دگر مرغ بیند اندر بند
پند گیر از مصائب دگران...........تا نگیرند دیگران بتو پند

دگران از مي غفلت مست اند
فارغ از هر چه بلند و پست اند
مي ز هر جام كه شد مي نوشند
با بد و نيك جهان مي جوشند
نه به مانند تو نازك بين اند
هر كجا هست گلي مي چينند

دل گرچه در این بادیه بسیار شتافت...........یک موی ندانست ولی موی شکافت
اندر دل من هزار خورشید بتافت.............اخر به کمال ذره ای راه نیافت

توی قلبم اسمتو نوشتم
تا بگم تو نازنينی
برای اين دل تنها
تو هنوز عزيزترينی
اگه حتی يه ستاره
نباشه تو شب تارم
تو شهاب آسمونی
تو هميشه بهترينی
اگه صد تا قاصدک
بنويسن از تو بد
اينو فرياد می زنم
که تو مهربونترينی
هر چی آواز توی دنيا
همهء ترانه های روی لبها
می شنوم ولی می دونم
که تو دلنشين ترينی
اگه حتی همه دنيا
برسن به داد من
برای قلب شکسته
تو پناه آخرينی

یکی پرسید از آن گم کرده فرزند..............که ای روشن گوهر پیر خردمند
ز مصرش بوی پیراهن شنیدی..............چرا در چاه کنعانش ندیدی؟
بگفت احوال ما برق جهان است.............دمی پیدا و دیگر دم نهان است
گهی بر طارم اعلی نشینیم...............گهی بر پشت پای خود نبینیم
اگر درویش در حالی بماندی..............سر دست از دو عالم برفشاندی

یاس بوی مهربانی می دهد
عطر دوران جوانی می دهد
یاسها یادآور پروانه اند
یاسها پیغمبران خانه اند