اكتشاف سياره هاي قابل سكونت
ستاره شناساني كه 28 سياره جديد در حال گردش به دور ستاره ها را كشف كرده اند مي گويند زمين تنها
[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
سياره منحصر به فرد نيست، زيرا آنها به وجود بيليونها سياره قابل سكونت پي برده اند.
پژوهشگران در همايش اين هفته انجمن نجوم آمريكا ادعا كردند كه بيشتر سياره هايي كه اخيراً كشف شده اند سياره هايي خارج از منظومه شمسي ما مي باشند.
پروفسور «جفري ماركي» از دانشگاه كاليفرنيا گفت: اين يافته ها نشان مي دهد بر خلاف آنچه تصور مي كرديم اقامتگاه ما يعني زمين، مكاني ناياب و نادر درجهان نيست. در سال گذشته ميلادي با همكاري بين المللي پژوهشگراني از كشورهاي آمريكا، انگليس و استراليا از ميان 37 اجرام جديد آسماني 28 سياره كشف شد كه هر يك حول ستاره اي بزرگتر از خود مي چرخند. اين 37 شيء مشاهده شده را 7 كوتوله قهوه اي رنگ (ستاره هاي ناقصي كه بزرگتر از ژوپيتر هستند)، 2 توده غول پيكر گاز يا شايد كوتوله هاي قهوه اي كوچكتر و 28 سياره تشكيل مي دهند. بيشتر اين ستاره ها مانند خورشيد در منظومه شمسي چندين سياره دارند كه همگي به دور مدار ستاره شان مي گردند. در اين بين سياره اي شبيه نپتون كه حول ستاره «جليس 436» مي چرخد، نظر دانشمندان را به خود جلب كرده است، زيرا به نظر مي رسد صخره هاي آن پوشيده از آب مي باشد. آب داغي كه در سطوح شيميايي غير خاكي آن است به دليل فشار شديد حاكم بر اين سياره مي باشد. پژوهشگران سوئيسي و بلژيكي براي تحقيق بيشتر، ستاره اي را بين اين سياره و زمين در نظر گرفتند و سپس با تغييرات اندك نور اين ستاره توانستند به ميزان قطر و چگالي اين سياره پي ببرند. بنا بر اظهارات «ماركي» با توجه به چگالي 2 گرم بر سانتي متر مكعب اين سياره كه دو برابر چگالي آب است بايستي 50 درصد اين سياره صخره و حدود 50 درصد ديگر آن آب و ميزان كمي هيدروژن و هليم باشد. «ماركي» مي گويد: در مورد اين سياره مطمئن هستيم كه صخره هاي آن را پوششهاي ضخيم و عظيم الجثه اي از آب فرا گرفته است. آنچه بيش از حد ما را هيجان زده مي سازد آن است كه اين سياره مانند زمين پرصخره و داراي ميزان زيادي آب كه جز و لاينفك حيات است، مي باشد. كهكشان راه شيري 200 بيليون ستاره دارد كه تخمين زده مي شود شايد قريب به 10 درصد آنها سياراتي قابل سكونت داشته باشند.
كشف سياره اي شبيه زمين در فاصله 20 سال نوري
منجمان سیاره ای را در خارج از منظومه شمسی ردیابی کرده اند که بیش از هر سیاره خارجی دیگری که تا به امروز کشف شده به زمین شباهت دارد؛ کره ای که امکان دارد آب بر سطح آن جاری باشد.
اين سياره در مدار ستاره كم فروغي به نام "Gliese 581" كه فقط 20 سال و شش ماه نوري از زمين فاصله دارد در صورت فلكي "ميزان" (Libra) كشف شده است.
دانشمندان اين كشف را با كمك تلسكوپ 6/3 متري "اسو" (رصدخانه جنوبي اروپايي) انجام داده اند.
آنها مي گويند دماي ملايم سطح سياره بدان معني است كه هرگونه آبي در آن احتمالا در حالت مايع وجود دارد و اين موضوع شانس وجود حيات در آن را افزايش مي دهد.
استفان اودري از رصدخانه ژنو كه نويسنده اصلي مقاله اي علمي در اين باره است مي گويد: "ما تخمين زده ايم كه ميانگين دماي اين 'ابرزمين' چيزي ميان صفر و 40 درجه سانتيگراد باشد، و بنابراين آب در آن در حالت مايع خواهد بود."
"به علاوه، شعاع آن تنها بايد يك و نيم برابر شعاع زمين باشد، و مدل ها پيش بيني مي كند كه اين كره يا سنگي است - مثل زمين - يا پوشيده از اقيانوس ها."
خاوير دلفوسه، از اعضاي تيم محققان دانشگاه گرنوبل، افزود: "همانطور كه مي دانيم آب براي وجود حيات اهميت اساسي دارد."
به اعتقاد وي اين سياره ممكن است به هدف خيلي مهمي براي ماموريت هاي آينده فضايي جهت يافتن زندگي فرازميني بدل شود.
در اينگونه ماموريت ها تلسكوپ هايي در فضا قرار داده خواهد شد كه مي توانند "نشانه هاي" نوري گوياي وجود فرآيندهاي بيولوژيكي را رديابي كنند.
اين رصدخانه هاي فضايي در پي رديابي آثار گازهاي جوي مانند متان و حتي نشانگرهاي كلوروفيل، رنگدانه هاي گياهان زميني كه نقشي حياتي در فتوسنتر بازي مي كنند، برخواهند آمد.
رديابي 'غيرمستقيم'
اين سياره خارجي كوچكترين سياره يافت شده تا به امروز است و ظرف تنها 13 روز يك دور كامل حول ستاره مركزي مي گردد.
در اصطلاح منجمان به سياراتي كه حول ساير ستاره ها غير از خورشيد مي گردند سياره خارجي گفته مي شود.
فاصله اين سياره از ستاره مركزي چهارده بار كمتر از فاصله زمين از خورشيد است.
با اين حال با توجه به اينكه اين ستاره مركزي كوچكتر و سردتر - و در نتيجه كم فروغ تر - از خورشيد است، سياره مورد نظر در "ناحيه قابل سكونت" اطراف آن، يعني ناحيه اي كه آب مي تواند در آن به صورت مايع باشد قرار دارد.
[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
گليسه 581 خيلي كم فروغ تر و خنك تر از خورشيد است
منظومه گليس 581 توسط رصدخانه جنوبي اروپايي (European Southern Observatory) در لا سيلا واقع در كوير آتاكاما شناسايي شد.
پژوهشگران براي اين اكتشاف، از يك ابزار بسيار حساس كه مي تواند تغييرات بي نهايت كوچك در شتاب يك ستاره هنگام كشيده شدن توسط نيروي گرانش سياره اي در آن اطراف را اندازه گيري كند استفاده كردند.
منجمان هنوز مجبور به توسل به اين شيوه ها هستند زيرا تلسكوپ هاي فعلي قادر به عكس گرفتن از اجرام آسماني خيلي دوردست و كم فروغ مانند سيارات خارجي نيستند، به ويژه اگر در نزديكي ستاره اي درخشان قرار داشته باشند.
تاكنون وجود سه سياره در منظومه گليس 581 استنباط شده است. به غير از "اَبَر زمين" دو سياره ديگر يكي 15 برابر زمين و ديگري 8 برابر زمين در اين منظومه وجود دارد.
كشف تازه باعث هيجان زيادي ميان دانشمندان شده است.
از ميان 200 سياره خارجي كه تاكنون كشف شده، شمار بسيار زيادي از آنها غول هاي گازي از نوع مشتري هستند كه دماي آنها به علت نزديكي به خورشيدهاي داغ، بسيار بالاست.
اليسون بويل، مسئول بخش نجوم در موزه علوم لندن در مورد اين اكتشاف گفت: "از همه سياراتي كه تاكنون در اطراف ساير ستاره ها پيدا كرده ايم، اين يكي طوري به نظر مي رسد كه گويي حاوي مخلفات لازم براي حيات باشد."
"فاصله اش از ما 20 سال نوري است يعني به اين زودي ها به آن پا نخواهيم گذاشت و بايد منتظر انوع تازه فناوري هاي رانشي كه مي تواند در آينده تغيير كند باشيم. و واضح است كه تلسكوپ هاي قدرتمندي را بر آن متمركز خواهيم كرد تا ببينيم چه مي توانيم رؤيت كنيم."
"اينكه آيا جاي ديگري (غير از زمين) زندگي وجود دارد يا نه سوالي اساسي است كه همه ما
تصاویر جدید مارس اکسپرس از دره Echus Chasma ، یکی از منابع مهم آب گذشته ی مریخ
اینگونه دره ها در سطح مریخ چگونه بوجود آمده اند ؟ ممکن است بارش باران هایی در گذشته ی مریخ آن ها را بوجود آورده باشد یا جوشیدن چشمه ی آبهای زیر زمینی و یا شاید جاری شدن ماگما بر روی سطح این سیاره .
این سوال در مورد بسیاری از دره های مریخ مطرح است . بسیاری از زمین شناسان سیاره ای این احتمال را می دهند که این دره ها به خاطر جاری بودن آب بر روی سطح مریخ بوجود آمده اند. تصویری که مشاهده می کنید(تصویر زیر) بوسیله ی دوربین HRSC مدارگرد اروپایی مارس اکسپرس از دره ی Echus Chasma تهیه شده است . این دره بسیار شبیه به نمونه های شبکه های بوجود آمده در اثر آب بر روی زمین است ، شاید Echus Chasma در گذشته ی مریخ ، یکی از بزگترین ناحیه های دارای منابع آب بوده باشد.
توان تفکیک این تصویر زیبا تقریبا 17 متر در هر پیکسل است و به طور شگفت انگیزی واضح و شفاف است .
[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
دره Echus Chasma حدود 100 کیلومتر طول و 10 کیلومتر عرض دارد . دانشمندان گمان می کند در گذشته منابع آبی موجود در این دره ، باعث بوجود آمدن ناحیه ی Kasei Valles شده باشد .Kasei Valles دره بزرگی است که هزاران کیلومتر به سمت شمال مریخ توسعه پیدا کرده است . تصویر زیر این ناحیه را نشان می دهد که توسط دوربین HRSC مارس اکسپرس تهیه شده است .
[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
پرتگاه عظیمی که مشاهده می کنید در قسمت شرقی Echus Chasma واقع شده است و 4000 متر ارتفاع دارد . احتمالا در گذشته آب از بالای این پرتگاه به پایین می ریخته و آبشار بسیار بزرگی را بوجود می آورده ، سطح دره در پایین پرتگاه به طور قابل ملاحظه ای صاف و صیقلی است و این فرضیه را تا حدودی تایید می کند
[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
با سیارک های تروریست چه باید کرد؟
اگر ما انسان های زمینی خوش شانسي نباشیم، پس سیارک 390 متری اپوفیس (Apophis) که به سوی زمین در حرکت است، در سال 2036 با زمین برخورد می کند.
اما اگر خوش شانس باشیم، این سیارک که اکنون لقب تروریست فضایی به آن داده شده، در سال 2029 در فاصله 40 هزار کیلومتري ( مدار ماهواره های مخابراتی) از کنار زمین عبور می کند.
ورد گفتن و به آینده بهتر دل بستن، بهترین راه اجتناب از خطر برخورد حتمی یک سنگ بزرگ آسمانی با زمین، و کار درست و منطقی نیست. این برخورد اقلیم کره زمین را تغییر خواهد داد اگر اين سيارك در دريا سقوط کند، یک سونامی بسیار بزرگی را بوجود آورده و میلیون ها تن آب را بخار می سازد که در نتیجه به مدت طولانی مانع رسیدن نور خورشید به زمین می گردد. به بيان ديگر اين يعني پایان حيات در زمين !
بدبختانه، روش های محافظت از سیاره زمین در برابر بمباران احتمالي سیارک ها و دیگر اجرام آسمانی هنوز نوپا و تازه اند و باید در یک سیستم موثر جهانی مبارزه با سیارک ها، بررسي شوند. یکی از راه های ممکن برای مبارزه با اپوفیس تغییر مدار آن بوسیله کشش گرانشی می باشد ( یک سفینه بدون سرنشین که بتواند سیارک را از مدار فعلی آن خارج سازد). سیارک را می توان توسط چاشنی هسته ایی بمباران کرد. با اینکه این روش از نظر تكنیکی قابل اجرا است اما از نظر سیاسی فعلأ غیر ممکن می باشد: زیرا استفاده از سلاح هسته ای در فضا ممنوع می باشد!
اما روسیه گام های را در جهت بهبود و اصلاح رصد و بررسی خطرات متجاوزین فضایی برداشته است. نمایندگی فضایی روسیه همراه با وزارت دفاع و اکادمی علوم آن کشور یک برنامه مبارزه با سیارک ها را آغاز نموده و اولین گام در جهت تحقق این برنامه نصب یک رادار مخصوص در تلسکوپ 70 متری در اوسیریسک (Ussurisk) می باشد. این رادار سيگنال های منعکس شده از اجرام فضایی را جمع آوری می کند. انجمن تولید و تحقیق لاووچکین روی یک برنامه فضایی برای سالهای 2012 تا 2014 که طبق آن هر قدر اطلاعات بیشتر در مورد اپوفیس جمع آوری شود، کار می کند. همچنين یک سلسله تجربیات بخاطر بررسی اینکه آیا می توان مدار سیارک را بوسیله فشار پایدار انرژی تغییر داد، نیز در حال برنامه ریزی می باشد. با این هدف یک سفینه بدون سرنشین در حال ساخت می باشد و چندین سناریوی مختلف پرواز نیز در نظر گرفته شده است.
اگر برنامه مبارزه با سیارک ها با موفقيت همراه باشد، در آنصورت دانشمندان سراسر جهان می توانند سیارک را با دقت بیشتر نظارت و احتمال خطر آن را ارزیابی و راه های منحرف ساختن آن از مسیر را در نظر بگیرند. یک پایگاه اطلاعاتی بین المللی در مورد مدار اجرام سماوی، پیش بینی می کند که در 120 سال آینده 6 سیارک بزرگ زمین را تهدید می کند. اما امروز تنها سه کشور (روسیه، ژاپن و امریکا)، اجرام بزرگ سماوی در حال گردش در منظومه شمسی ما را بررسی و نظارت می کنند. روسیه و امریکا می توانند در مبارزه علیه سیارک ها که امریکا بصورت خاص به آن علاقمند است، همکاری نمایند.
[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
در نیمه خرداد ماه زمان بررسی بودجه سال آینده ناسا، نمایندگان امریکا از نماینده ناسا درخواست همكاري بيشتر را با سازمان فضايي روسيه داشتند. امریکایی ها باور دارند که اجرام سماوی مانند اپوفیس تمام بشریت را تهدید می کند. به عقیده یکی از نمایندگان دموکرات کنگره امریکا که بر افزایش منابع برای همکاری بین المللی سیارک ها در بودجه ناسا تأکید می کرد، امریکا باید مسئولیت ها را با دیگران تقسیم کند. البته روسیه هم کنار نمی ماند، بلکه علاقمند است تا سیستم رادار یا آنتن 70 متری خود را برای ارتباطات عمیق فضایی با دیگران شریک سازد. این دستگاه که در دورترین قسمت شرقي روسيه - کریمه (Crimea) قرار دارد، می تواند تجهیزات امریکا در پورتریکو و کالیفورنیا را تکمیل سازد.
دو قدرت فضایی جهان با تشریک مساعی می توانند مهمانان ناخوانده خطرناک را از مسیر زمین به جانب دیگري هدایت نموده و خطرات تروریزم فضایی را خنثی سازند.
رقیبی جدید برای درخشان‌ترین ستاره راه شیری
مدعی عنوان درخشان‌ترین ستاره در کهکشان راه شیری در انبوهی از غبار در هسته کهکشان کشف شد.
به تازگی یک حباب ستاره‌ای درخشان به‌نام «ستاره‌ی سحابی پیونی» به وسیله‌ی تلسکوپ فضایی اسپیتزر ناسا و سایر تلسکوپ‌های زمینی کشف شده است که نوری معادل 3.2 میلیون برابر نور خورشید از خود ساطع می‌کند.
عنوان درخشان‌ترین ستاره، متعلق به ستاره اتا کارینا (Eta Carina) است که توان تابشی آن 4.7 میلیون برابر خورشید است. اما به اعتقاد منجمان، بسیار مشکل است که بخواهیم یک مقدار عددی دقیق از روشنایی یا درخشندگی را به چنین ستارگان داغی نسبت دهیم.
تصویر:ستاره‌ی بزرگی که از میان لایه‌های غبار تشخیص داده شد
به گفته‌ی «لیدیا اسکینووا»(Lidia Oskinova) محقق اصلی این پژوهش، ستاره‌ی تازه کشف شده که در قلب کهکشان راه شیری واقع شده است واقعا افسون کننده و دلرباست و به نظر می‌رسد این ستاره دومین ستاره درخشان شناخته شده در کهکشان ما باشد.
دانشمندان قبلا نیز اطلاعاتی در مورد ستاره‌ی سحابی پیونی داشتند اما بخاطر مخفی بودن آن در توده‌ا‌ی از غبار در هسته کهکشان، درخشندگی فوق‌العاده زیاد این ستاره تاکنون آشکار نشده بود. چشمان مادون قرمز اسپیتزر با قابلیت نفوذ در غبار می‌توانند مستقیما به قلب کهکشان راه‌شیری و به درون نواحی که با نور مرئی قابل مشاهده نیستد نگاه کنند. علاوه بر اسپیتزر، داده‌های مادون قرمز تلسکوپ رصدخانه اروپای جنوبی واقع در شیلی نیز نقش عمده‌ای در محاسبه میزان درخشندگی این ستاره داشت.
درخشان‌ترین ستارگان، اغلب بزرگ‌ترین ستارگان نیز به شمار می‌روند. اختر‌شناسان تخمین می‌زنند که این ستاره زندگی خود را با جرم بسیار زیادی در حدود 150 تا 200 برابر جرم خورشید آغاز کرده باشد. چنین ستارگان پرجرمی بسیار نادر بوده و باعث تحیر و سردرگمی منجمین می‌شوند. زیرا با محدودیت‌ها و شرایط اولیه‌ای که برای تشکیل یک ستاره لازم است همخوانی ندارند. نظریه‌های فعلی پیش‌بینی می‌کنند چنانچه ستاره‌ای زندگی خود را با جرم بسیار زیادی آغاز کند نمی‌تواند خود را در همان وضعیت ثابت نگه دارد و بایستی به دو یا چند ستاره دیگر تجزیه شود.
با این حال ستاره تازه کشف شده نه تنها بسیار سنگین است، که ابعاد گسترده‌ای نیز دارد. این ستاره غول‌پیکر آبی از نوع ستارگان ولف-رایت (Wolf-Rayet Star) است که قطری بیش از 100 برابر قطر خورشید دارد. یعنی چنانچه آن را جایگزین خورشید در منظومه‌ی شمسی کنیم، تا نزدیکی مدار عطار پیش خواهد آمد.
ستارگان ولف-رایت، دسته‌ای از ستارگان هستند که دمای سطحی آنها بین 20000 تا 50000 درجه کلوین بوده و به خاطر قرار گرفتن در ابرهای وسیعی از گاز در طیف آنها خطوط طیف گسیلی مشاهده می‌شود. چنینی ستارگانی گاهی در مرکز سحابی‌های سیاره‌ای که هنوز در حال شکل‌گیری هستند یافت می‌شوند.
منبع : nojumnews
