Printable View
چون سنگها صدای مرا گوش می کنی
سنگی و نا شنیده فراموش می کنی
رگبار نو بهاری وخواب دریچه را
از ضربه های وسوسه مغشوش می کنی
دست مرا که ساقه ی سبز نوازش است
با برگهای مرده هماغوش می کنی
گمراه تر از روح شرابی و دیده را
در شعله می نشانی ومدهوش می کنی
ای ماهی طلائی مرداب خون من
خوش باد مستیت، که مرا نوش می کنی
تو دره ی بنفش غروبی که روز را
بر سینه می فشاری وخاموش می کنی
در سایه ها، فروغ تو بنشست ورنگ باخت
او را به سایه از چه سیه پوش می کنی
عجب از این صندلی های لرزان
عجب از این اندیشه های پریشان
عجب از این چرخ گردان زمانه
چه سکوتش
چه آوازهای خوشایند و دردناک
نیازموده ناشده در جویبار حوادث گرفتاریم
عجب از صندلی های لرزان
غريبه
خندید ولی کسی نفهمید / گریید ولی کسی نفهمید
پایش به هزار سنگ برخورد / لنگید ولی کسی نفهمید
در کوچه‌ى تار و تیره‌ی شب / ترسید ولی کسی نفهمید
تنها و غریب زیر باران / لرزید ولی کسی نفهمید
از درد به خود تمامی شب / پیچید ولی کسی نفهمید
در گوشه‌ی یک خرابه جان داد / پوسید ولی کسی نفهمید
◙
مادر بزرگ !
گم كرده ام در هياهوي شهر
آن نظر بند سبز را
كه در كودكي بسته بودي به بازوي من
در اولين حمله ناگهاني تاتار عشق
خمره دلم
بر ايوان سنگ و سنگ شكست
دستم به دست دوست ماند
پايم به پاي راه رفت
من چشم خورده ام
من تكه تكه از دست رفته ام
در روز روز زندگانيم
با من بگو
ای نازنين !
تو ، صنعــت ِ ايـجــاز را
در پای ِ درس ِ كدام معلـّم
در پُشت ِ ميز ِ كدام مدرســه
اينسان فرا گرفته ای !؟ ؛
وقتی كه با تو
يك كتاب ، سخــن دارم ،
با يك نگـــــاه ِ خشك و ساده
جواب می گويی :
نــــه .
سه نقطه هاي تو گاهي هزار واژه ومن
هنوز در تب يك نقطه از لبت بي تاب
هميشه معني صد اضطراب ... من، بي تو
هميشه ديدن بي پرده ی شما در خواب
چه عاشقانه ی پوچي! تو خوب مي داني
ميان اين همه رويا ، فقط تويي كمياب
و من چه خسته تو را چون سراب مي جويم
چه فصل خالي و تلخي ست سهم من زين خواب!
...
كجاست آنكه ز من آتشي بگيراند
بسازد از تن من قطعه قطعه هاي مذاب
و يا حضور تو را قصّه قصّه ، فصل به فصل...
بخواند از تو غزل هاي نابِ بي پاياب
...
خدا کند که غزلهای آخرم باشد
خدا کند که شوم در غمت خراب،خراب
چه روزگار غریبی ست نازنین، آری
نه حرف مانده برایم ، نه عشق های مجاب
بیا... تمام کن این انتظار را در من
بدون شرح و سه نقطه ... پر از حکایت ناب
...
یکی نبود و یکی بود و او نبود ... و من
هنوز در تب یک نقطه از لبت بی تاب
کلید را در کفش می گذارم ....
تا زمانی که برگشتی .... پشت در نمانی ! ....
غافل از اینکه
تو نرسیده قصد رفتنی دوباره می کنی ! ....
..........................
و این بار کفش را می بری !! ....
................
حالا این من هستم که پشت در مانده ام !!!
مدتهاست
اعتيادم به رنگ ها را ترک کرده‌ام
رنگها و قلم‌موها بايگاني شده‌اند
و سه‌پايه زنداني حبس ابد
و سفاليه‌هاي کوچک و بزرگ
که ديوانه‌ي طرح‌هاي اساطيري و کهن بوده‌اند
جايي خاک مي‌خورند
جايي در نمي‌دانم کجا
ترک کرده‌ام اين اعتياد را
که در تمام شب و روز
رنگها را به هم ترکيب مي‌کرد
و هميشه
در ذهنش تکرار کنان:
"فلک را سقف بشکافيم و طرحي نو دراندازيم"
طرح‌هاي تازه، هزاران طرح
کسي که از همه چيز طرح مي‌زد
و ذهنش از اشتياق لبريز مي‌شد
اما مدتهاست
اعتيادم به رنگها را ترک کرده‌ام
ديرگاهي است
همه چيز رنگ مي‌بازد
Fade to black
رنگ باختن به سمت سياهي
چه فايده از اين همه طرح
دستي که نتوانست بر لب‌هايم
دوستت دارم را نقاشي کند
چه فايده بر بوم‌ها و کاغذها و سفالينه‌ها
بي‌تابي هايش را نقش کند
حالا ديگر به هيچ رنگي اعتياد ندارم
حتي به آبي‌ها
آبي روشن، تيره، سرمه‌اي، فيروزه‌اي
حتي آبي نقره‌اي
که رنگ دلم بود
ديگر هيچ چيز نبود
وقتي تو نباشي
واژه‌ي بودن از معنا مي‌افتد
مگر در اين دنيا جز تو
چيز ديگري هم معناي بودن مي‌دهد
در همين جاست
درست در همين جا که من و اشک‌هايم
اختيارمان را از دست ميدهم . . .
هیچ می دانی
آنگاه که غزل غمین رفتن را
در چشمهایت خواندم
نخوانده صدایت کردم
و
نرفته هوایی ات شدم
عجیب است می دانم
عجیب تر آنکه بگویمت
پیش من بودی هنوز
اما قلبم اندازه سالها دوری
برایت دلتنگی می کرد
شاید می خواست از زمان پیشی بگیرد
و به این دلخوش باشد
که همیشه زودتر از رفتنت
دلتنگت شود
تاشاید رحم کنی و هیچ وقت نروی
اگه از تو ننوشتم ، فکر نکن سرم شلوغه
توی زندگی یه وقتا ، تنهایی رمز عبوره
اگه از چشمات گذشتم ، فکر نکن عاشق نبودم
مطمئن باش توی دنیا ، دل به تو سپرده بودم
خیلی سخته بگی میرم ، وقتی می خوای که بمونی
وقتی می خوای تو خیالت ، شعرای قشنگ بخونی
من گذشتم از تو اما ، تو همیشه بهترینی
مثل اشکی واسه چشمام ، موندگاری و صمیمی
من می خواستم تو خیالم ، ازتو تا ابد بخونم
تنها باشم بی حضورت ، رازچشماتو بدونم
من می خواستم واسه دردام ، تنهایی خونه بسازم
با نت های مهربونیت ، شعرای قشنگ بسازم
می دونستم وقتی میرم ، دیگه تا ابد غریبم
حتی واسه چشم خیست ، بی وفاترین فریبم
شاید امروز که سیاهی ،رخنه کرده تو وجودم
بدونم که راستی راستی ، روزی عاشق تو بودم