مشاعره

نقل قول:

---

شايد دوباره پر شدم از جنس درد ها
کوه تمام خاطره ها مثل مرد ها
بعد از تو تا تمام زمين راه مي روم
شايد تصادفيست غم دورگرد ها
در لا بلاي ثانيه هاي پريده رنگ
گم مي شوم ميان شما بين زرد ها

---

آنانكه خاك را به نظر كيميا كنند--------آيا شدو كه گوشه چشمي به ما كنند؟

دریچه احساس
از نور خالی؟
عادت معمول؟
برای خوندن غزل
اونم از چشم
اونم چندین بار
نباید به عادت تکیه کرد
غزل چشم را باید با دل
و جان خوندش
پس از روی عادت نیست
دل عاشق بی پرواست
پس چه خوب است که
عاشق ،حرف دل و روحش را
بازگو میکند
با شعرش
با حسش
با قلبش
با دلش.

شب همه شب شکسته خواب به چشمم
گوش بر زنگ کاروانستم
با صداهای نیم زنده ز دور
هم عنان گشته هم زبان هستم.
*
جاده اما ز همه کس خالی است
ریخته بر سر آوار آوار
این منم مانده به زندان شب تیره که باز
شب همه شب
گوش بر زنگ کاروانستم.

از نیما

مدتي است ديگر صدايم را نمي شنوي
صدايت را نمي شنوم
درست از همان روز كه گفتي تنهايت نمي گذارم
مي نويسم شايد بخواني
اما حالا ديگر خواندنت هم دردي را از من دوا نمي كند
مي داني
روزها مي گذرد
ماه ها مي گذرد
و سالها نيز خواهند گذشت
اما چيزي در من تغيير نمي كند
هيچ چيز
انگار كه چيزي را گم كرده باشم
هر روز به دنبال اش مي گردم
نمي دانم گم كرده ام
يا جايي جا مانده است
يا شايد تو آن را با خود برده اي
جايش خالي است
مي سوزد
...
و هيچ چيز ديگري جايش را پر نخواهد كرد

سلام باز من خوردم به پست اخر!!!
خوبید؟

دلبر عزيز، شوخ با تميز، برخيز و بريز زان مي که جوان سازد، عشقم به تو پردازد
تو اگر عشوه بر خسرو پرويز کني همچو فرهاد روم از عقب کوه کني
تو مگر، تو مگر، ماه نکو روياني
تو مگر، تو مگر، شاه پري روياني

یاس بوی حوض کوثر می دهد
عطر اخلاق پیمبر می دهد
حضرت زهرا دلش از یاس بود
دانه های اشکش از الماس بود
داغ عطر یاس زهرا زیر ماه
می چکانید اشک حیدر را به چاه
عشق محزون علی یاس است و بس
چشم او یک چشمه الماس است و بس

سلام. خوبی اقا محمد ؟

ستاره ای آنجاست
ستاره ای تاریک
من از ستاره ی تاریک مرده می ایم
من از هجوم آتش تردید می سوزم
تمام استخوان من از شعله های شک گدازان است
و آرزو دارم
یقین کنم کنون

شاعر: سیما یاری

نشسته ماه بر گردونه عاج .
به گردون می رود فریاد امواج .
چراغی داشتم، کردند خاموش،
خروشی داشتم، کردند تاراج ...

جز برای یکی
حتی
اگر
تمام وجودت
چو تکه های ابر
ذره ذره آب شود
و چون کوه فرو ریزد
خود را
به اندازه ی سر سوزنی
برای کسی
حقیر مکن

پروانه فتاحی طاری

نمی دانم دلم از چی گرفته؟
برای ریزش باران چه دیر است
کسی پروانه ها را برده با خود
به آن جایی که شب هایش اسیر است؟

به آوازی که حسرت را صدا زد
شبی آن مرد چوپان در دلم مرد
تو می دانی چرا تنها شدم من؟!!
صدای نی مرا با خود کجا برد؟!