Printable View
تو وقتي كه دور از منستي
خيال تو از خلوت من
ازين شامگاه زمستاني غربت من
مرا مي برد تا دياري
كه در آن طلوعي طلايي است آري
طنين
قدم هاي تو در دل شب
تپش هاي قلبي است در آستان تولد
عبور درختي ز مرز شكفتن
تو چون در شب تيره ، رخ مي نمايي
دري بر من از روشني مي گشايي
باز احرام طواف كعبه دل بسته ام
در بيابان جنون بر شوق محمل بسته ام
مي فشارم در ميان سينه دل را بي كشيب
در تپيدن راه بر اين مرغ بسمل بسته ام
مي كنم انديشه ي ايام عمر رفته را
بي سبب شيرازه بر اوراق باطل بسته ام
دير شد باز آ كه ترسم ناگهان پرپر شود
با گلرخي به بستان گفتم پس از چميدن
هنگام چيست گفتا با بوسه غنچه چيدن
گفتم كه در لب تو جان منست گفتا
شيرين رسي به كامي با جان به لب
رسيدن
گفتم كه چيست رويت در شام زلف گفتا
مهتاب پشت ابرست در حالت دميدن
گفتم ستاره ها چيست بر سقف آسمان گفت
اشكي بود به مژگان در لحظه ي چكيدن
یکی بود که خواست زمان برفی دور رویای ما را بدزدد...نقل قول:
اما دزد ،سپید بود همچون زمستانی دور از خیال باورها....
من در عمق قصه سرد و زرد خاطره گره خورده از بوی نمناک مرگ ،بی هیچ سبزی شاید مرده بودم...
مرا در بارگاه عدل،خوان هاست .......... به هر خوان سعادت،میهمان هاست
شعر:پروین اعتصامی
تاریخ مصرف عمری که عاشقانه گذشت!
ببین چگونه آرامم نمی کند این چتر؟
کجا نمی روی؟
چتر را که از تو می خریدم
می دانستم همیشه هوایش هوایت را خواهد داشت
تنها هوایت
هوای مرا نداشت
- مرا که همیشه در هوای تو بودم
مورچگان را چو بود اتفاق..............شیر ژیان را بدرانند پوست
تو درياي من هستي
و من چون ماهي ام
دور از تو مي ميرم
اگر رفتي سراغت را همه جا از خداي عشق ميگيرم
....مرو اي بهترين حرف و کلام مهرباني ها
سنگم
سنگ سنگ
بي كم و كاست
و چنان در آغوش فشرده ام خود را
كه رهايي را
گريزي جز شكافتن نيست
سنگ سنگ
با اين همه اي رود سبز
تابستاني
از فرازم بگذر
ساقه هاي سست آبزي
و خزه هاي بلند را
بگريزان از من
و درنگ قزل آلا را
بر گرده هايم جاوداني كن
سلام اي بي وفا ، اي بي ترحم
سلام اي خنجر حرفاي مردم
سلام اي آشنا با رنگ خونم
سلام اي دشمن زيباي جونم
بازم نامه مي دم با سطر
قرمز
آخه اين بار شده من با تو هرگز
نمي خوام حالتو حتي بدونم
تعجب مي كني آره همونم