آذری شعرلری

نصیحت
بیری اُغلون نصیحت ائیلیردی
اُنا بئیله حکایت دئیلیردی:

قارا عقرب هایاندا من تاپارام
قویروغون تئز اُنون توتوب چاپارام

تا اُنون اَندامیندا قویروغو وار
هر کیمی ایسته سه ،بیر آندا چالار

اوناکی، قویروغون گرک چاپاسان
اؤلدورن زهردن نجات تاپاسان

سن ده اُغلوم گرک گئدیب گزه سن
عقربین قویروغون توتوب اَزه سن

ظالیمین بورونون گرک اُواسان
مملکت دن اُنو گرک قُواسان


محمود قاضی زاده خسروشاهی

گؤزلرین گؤزدور ولیکن عین دریا دیر منه
پیکرین پیکر ده گیل تندیس رؤیا دیر منه

من کی بوعالمده یم بیرعؤمردور آواره یم
منزليم هر هاردا اولسا، اوردا مأوادیر منه

من او گون کی درد وغمدن ساغ سلامت قورتلام
عید نوروز و غدیر و فطر و اضحی دیر منه

یوخ یئری باغ و گولسوتانه گئدم سئیر ائیله یم
چون سنین فکر و خیالین خوش تماشا دير منه

یاخشی لیقدا هئچ تایین یوخ، حیف چون مغرور سان
بو غورورون هر زماندا بیر معّما دیر منه

محمود قاضی زاده خسروشاهی

آرازی آییردیلار
قومونان دویوردولار
من سندن آیریلمازدیم
ظلمنن آییردیلار

من عاشیق،یامان گونده
گؤرموشم یامان گونده
یاخشی لار مین یاشاسین
ئولسون پیس همان گونده

-----------------------

واردیق عومور منزیلینه بیر تهر
داها بیزه باغ قاپیسین آچان یوخ
بو دونیا بیر پنجره دیر دئییرلر
پنجره دن باخماغا دا ماجال یوخ

صیت فصاحت ایله سؤزوم توتدو عالمی
من مهد اعتبار دا طفل زبون هنوز
بوی خوشوملا اولور معطر دماغلار
من نافه ی وجود دا بیر قطره ی خون هنوز

مولانا حکیم محمد فضولی بغدادی

گیریه دیر هر دم آچان غمدن توتولموش کؤنلومو
عشقدیر خالی قیلان قان ایله دولموش کؤنلومو

مولانا حکیم محمد فضولی بغدادی

نئجه بیر وسوسه ی عقل ایله غمناک اولالیم
گلین آلایش غمدن چیخالیم پاک اولالیم
نئشه ی مئی بولالیم قابل ادراک اولالیم
مست و مدهوش و خراباتی بی باک اولالیم

مولانا حکیم محمد فضولی بغدادی

گؤروب بار غمین،بیلدیرمه دیک،رنجیده ییز سندن
بو معنادن،دلا!غایتده محنت دیده ییز سندن

علمی بغدادی

ساقیا جام توت اول عاشیقه کیم قایغولودور
قایغو چئکمک نه ایچون جام ایله عالم دولودور
قویالیم باشی خُم باده آیاغینا مودام
توتماق اولماز آنین حؤرمتینی بیر اولودور
بونجا کیم کوه صیفت باشیما داشلار اورولور
دیده ی بختیم اویانماز نه عجب اویغولودور

مولانا حکیم محمد فضولی بغدادی

ساقیا می دن رفو قیل چاک بولموش کؤنلومو
قیل یواسی قان ایله پیوند اولموش کؤنلومو

صائب تبریزی

جوان لیقین،سوبایلیقین قدرینی شوخ قامتیم بوکولنده بیلمیشم
گئجه گوندوز اورییمین باشینا غم کوللاری اکیلنده بیلمیشم
اینجیمیشم نئچه دوسدان ،قوهومدان،داغلار داشلار زارا گلیب آهیمدان
شان شوهرتین معناسینی قاپیمدان دوست ایاقی کسیلنده بیلمیشم

Divanə könül, bəsdi fəğan eyləmə çox,
Razi-dilimi xəlqə əyan eyləmə çox,
Xamuş otur, feyzi-əzəl tap, özünü
Əbnayi-zəmanə həmzəban eyləmə çox.

NƏBATİ

قیزیل گول

آچیب دیر بوردا بیر گؤیچک قیریل گول
اونو گؤرجک گلیب افغانه بولبول

اؤزو گولدور، اوزو گول دور، سؤزو گول
اَییب دیر باش اونا نسرین و سونبول

دوداق قرمیز، اوزو آغ ، زولفو قاره
باخان دویماز، نقدر ائیلر نظاره

کمانی قاشلار، آغزی عین پوسته
هلاله بنزه یر چیخسا دام اوسته

پریسا ، دلربا، خوش قد و منظر
او خوش قامت، او خوش بوی، سروه بنزر

پاریلدار اود او قاره گؤزلرینده
یاغار شكر او شیرین سؤزلرینده

او بير جوت گؤز انو جیران ائدیب دیر
من بیر عؤمردور حیران ائدیب دیر

گولر چوخ عشوه لی، گاهدان بیر آغلار
بو غمی قلبیمی هر دمده داغلار

آیاقدان تا باشا هر بیرزادی دوز
نه کول تؤکسون باشا بیچاره انسوز

دئدی:«بیر عیب اولار هر بیر گؤزل ده
اگر چه المویا مثلی مَحَل ده»

بونون عیبی بودرکی رحمی یوخدو
اورک ده مهری آزدیر، کینی چوخدور


محمود قاضی زاده خسرو شاهی
( ا وزون آرزولار)

او فریبا گؤزه لیم هر بیر ایشه قادیرایمیش
ایندی بیلدیم او اؤزو بیر بالاجا ساحرایمیش

هارا گئتدیم منیله شام و سحر یولداش ایدی
هاردا قالدیم ، باشیم اوسته دئیه سن حاضرایمیش

هامی اسراریمه پیس - یاخشی بوتون آگاه ایدی
وار یقینیم کی ، منیم ایشلریمه ناظرایمیش

گرچه ممکن دی بیری چوخلو ایشه ماهر اولا
آمما هر ایشده نگاریم هامیدان ماهرایمیش

دونیا اهلینده اینان باطن زیبا یوخ ایدی
بو جماعت ده فقط جلوه له نن ظاهرایمیش

یاخشی اللاهیمه بیر عؤمر توکّل ائله دیم
طول عؤمرومده فقط بیر او منه ناصرایمیش

محمود قاضی زاده خسرو شاهی
( ا وزون آرزولار)

Gəldi yenə fəsli-növbahar, ey saqi,
Bəs harda qalıb o gülüzar, ey saqi,
Meyxanəyə get, gətir onu məstanə,
Vermə mənə munca iztirar, ey saqi.

NƏBATİ

شهادت

عاشقی گون ده سوسوز اؤلدور دولر
عشق شمعین ظلم ایله سؤندور دولر

چون واریدی معشوقین دوغرو وفا
ساخلادی اوندان اؤتور هرگون عزا

نه سو ایچدی نه اوتوردو کؤلگه ده
نه تخلّف ائتدی بیرگون وعده ده

عشق دریاسندا غرق الماق بودور
عشق دن درد و غمه دولماق بودور

محمود قاضی زاده خسرو شاهی
( ا وزون آرزولار)

ائیله رم جانانه قوربان جا نيمي،حاتم کیمی
فرقتینده ایچمه رم می گراولا زمزم کیمی


نوشدارو دور منه عالم ده جانانین سؤزو
کیم اولار اسراریمه محرم منیم همدم کیمی


من محبت مستی یم ، هجرانه یوخدور طاقتیم
یاش یاغار دایم گؤزومدن حضرت آدم کیمی


اولماسا او ماه تابان درد وغم داغلار منی
بیلمه رم دونیاده دوشمن محنت و ماتم کیمی


عاشقم، جور و جفاسن من تحّمل ائیله رم
قلبه ووررام خنجرعشقین اینان مرهم کیمی


یوخ غمیم من بولبول شیرین زبانم شعر ده
چون سلیمان عشقینه رونق تاپار خاتم کیمی


محمود قاضی زاده خسرو شاهی
( ا وزون آرزولار)

Ey badi-səba, güzar qıl Təbrizə,
Aləmdə qalıb ümidimiz bir sizə,
Ol sərvqədin kuyinə düşsə güzərin,
Bu naməni ver o zülfi ənbərizə.

NƏBATİ

Saqi, gətir ol cami-zərəfşanı görək,
Sal gərdişə bir o rahi-reyhanı görək,
İsgəndərə söylə getməsin Zülmatə,
Göstər ona bir o abi-heyvanı görək.

NƏBATİ

Mən ruzi-əzəldə sevmişəm bir şahi,
Allah deyər ona əliallahi,
Hər kim ona allah desə, kafirdir,
Şəkkaldır ol Nəbatitək, vallahi

NƏBATİ

Meyxanədə mey əcəb bəha tapdı genə,
Hər rindü gəda bu gün nəva tapdı genə,
Aineyi-dil ki, zəngi-qəm tutmuş idi,
Bir cam ilə gör necə səfa tapdı genə!

NƏBATİ

Saqi, bu Nəbati niyə dəng oldu genə?
Netdin ona, böylə şiri-cəng oldu genə?
Bu badəni gör ki, pərri-tavus kimi,
Bu qətreyi-dil hezar rəng oldu genə

NƏBATİ

Ey cani-həzin, bu nalədən bir əl çək,
Qoy bəngi yerə, piyalədən bir əl çək,
Sındır qələmi, dəvatın ağzın möhr et,
Bu hamı yalan məqaldən bir əl çək

NƏBATİ

Bu xacə, cəlal tərkini qıldın, qıl,
Bu malü mənal tərkini qıldın, qıl,
Çün axır olub cəlal bir xabü xəyal,
Bu xabü xəyal tərkini qıldın, qıl.

NƏBATİ

Ey dust, şərab tərkini qıldın, qıl,
Bu çəngü rübab tərkini qıldın, qıl,
Çün rəncü məlal imiş meyin əncamı,
Bu rəncü əzab tərkini qıldın, qıl.

NƏBATİ

Saqi, mənə bir soraq ola Keydən ver,
Ya bircə xəbər o Hatəmi-Teydən ver,
Sevdayi-cünunə səmmi-qatildir mey;
Qurban sənə, bir piyalə ol meydən ver

NƏBATİ

İyd olsa, cahan xürrəmmü xəndan olacaq,
Hər qətreyi-mey şişədə bir can olacaq,
Bəh, bəh, genə dürdnuşlər bəzmində,
Saqi yıxılıb, piyalə qəltan olacaq.

NƏBATİ

Saqi, atəşi-kəbabə ab eylər əlac,
Mədquqə yəqin şərabi-nab eylər əlac,
Ayineyi-dil zəngi-küdurət tutsa,
Qıl təcrübə kim, qəndü gülab eylər əlac.

NƏBATİ

Əsrari-dilim xalqa nümayan oldu,
Hər dilbərə istədim baxım, qan oldu.
Bu dəhri-dənidə bəs ki, möhnət çəkdim,
Qəddim bükülüb, misali-çövkan oldu.

NƏBATİ

Saqi, mənə bir cam o meydən ver, ver,
Bir türfə xəbər o bəzmi-Keydən ver, ver,
Mütrüb, dur ayağə, rəqs qıl məstanə,
Dadi-dilimi nəvayi-neydən ver, ver.

NƏBATİ

Zahid, bu namaz tərkini qıldın, qıl,
Bu rəsmi-məcaz tərkini qıldın, qıl.
Təhtül-hənəki uzatma dəxi, bəsdir,
Bu işvəvü naz tərkini qıldın, qıl

NƏBATİ

Nǝrgiz kimi ol gözlǝrǝ aldanma, amandır,
Mǝzlum görünǝn zalimin hǝr zülmü yamandır.

SAİB

Xǝncǝrin bircǝ baxışda kǝsǝrin billǝm o dǝm,
Qaşının ovxarını bilmǝyirǝm, bilmǝyirǝm!.

SAİB

Ahımın atǝşi o qaşlarına etmǝz ǝsǝr,
Bǝs nǝ sözdür ki, deyilǝr kaman otda ǝyilǝr.

SAİB

Küçǝdǝ torpaq ilǝ oynayan o oğlana bax.
Kim ki, nadandı bu dünya onu bil, oynadacaq.

SAİB

Elǝ ağır keçir illǝr ǝyilibdir belimiz.
Yola saldıqda ili bayram edir ellǝrimiz.

SAİB

ÖLÜM HƏQDƏNDİR, ƏMMA NÖVCƏVAN
ÖLMƏK NƏ MÜŞKÜLDÜR
Ölüm hǝqdǝndir, ǝmma növcǝvan ölmǝk nǝ müşküldür,
Gözündǝ hǝr muradı, tazǝ-can ölmǝk nǝ müşküldür.
Hǝvayi-eşq sǝrdǝ, xatirindǝ vǝsl sevdası,
Dilindǝ ǝzbǝri-yarü cinan ölmǝk nǝ müşküldür.
Tamaşayi-camalından nǝzǝrlǝr olmaya xali,
Nizami-xǝttü xalı xoşnişan ölmǝk nǝ müşküldür.
Kǝlamı, nitqi, lǝfzi xoş, dili şirin, üzü xǝndan.
Qiyami-qamǝti sǝrvi-rǝvan ölmǝk nǝ müşküldür.
Çǝkǝ hǝsrǝt görǝnlǝr, görmǝyǝnlǝr arizusunda,
Ola dillǝrdǝ vǝfi hǝr zaman, ölmǝk nǝ müşküldür.
Keçib peykan bağrından, düşüb mǝSruh sǝrgǝştǝ,
Ola al qanına qǝltan ölmǝk nǝ müşküldür.
Verǝ qürbǝtdǝ San, yanında yarü hǝmdǝmindǝn yox,
Qala könlündǝ hǝr sirri nihan, ölmǝk nǝ müşküldür.
Tǝkǝllümdǝn düşüb dil, tabü taqǝt qalmayıb Sanda,
Gözü yollarda qalıb bizǝban ölmǝk nǝ müşküldür.
Tamam olmaz yüz il şǝrh eylǝsǝm bu dǝrdi-bidǝrman,
Qǝribü bikǝsü bixaniman ölmǝk nǝ müşküldür.
Neçǝ növrǝs cǝvani-sǝrǝfrazından cüda, hǝsrǝt,
Vidadi, xǝstǝ düşmǝk, natǝvan ölmǝk nǝ müşküldür.

VİDADİ

Gülmǝ ey gǝnc, bu ağarmış saçımın mǝnası var,
Bil ki, bu dünyada hǝr dağ başına yağmır o qar.

SAİB