روی در روی و نگه بر نگه و چشم به چشم-----------------------حرف ما و تو چه محتاج طبانست امروز (وحشی بافقی)
Printable View
روی در روی و نگه بر نگه و چشم به چشم-----------------------حرف ما و تو چه محتاج طبانست امروز (وحشی بافقی)
به نام خداي من
...
زندگی صحنه ی زیبای نظر کرده ی ماست
زندگی عاقبت عمر سفر کرده ی ماست.....
زندگی گاه خوشی ،گاه فراز است ونشیب
زندگی لحظه ی تنها شدن ومردن ماست
عاقبت راه درازی ست میان تو وعشق
این چنین نیست که هر عشق درون دل ماست
ادعای غم دوری ز تجلی خالیست.........
در میان شب غربت ،دل ما رهبر ماست
من به تو خوی گرفتم وندانستم عشق......
بازی لعب وهوس در دل بی پیکر ماست
غمگساری تو با رفتن تو پایان یافت......
رسم نامردی وبی معرفتی مظهر ماست
هیچ دانی تو دلی را که حراجش کردی؟!
با چه اهی زتو زین عشق ومحبت می خواست؟
...
تا شمع تو افرخت پروانه شدم
با صبر ز دیدن تو بیگانه شدم
در روی تو بیقرار شد مردم چشم
یعنی که پری دیدم و دیوانه شدم
به نام خداي من
...
مي شد از بودن تو تا لبي ترانه ساخت
كهنه ها رو تازه كرد از تو يك بهانه ساخت
با تو مي شد كه صدام همه جا رو پر كنه
تا قيامت اسم ما قصه ها رو پر كنه
اما خيلي دير دونستم تو فقط عروسكي
كور و كر بازيچه ي باد مثل يك بادبادكي
دل سپردن به عروسك من و گم كرد تو خودم
تو رو خيلي دير شناختم وقتي كه تموم شدم
اگه دست رفيق دستام نه شريك غم بودي
واسه حس كردن دردام خيلي خيلي كم بودي
توي شهر بي كسي هام تو رو از دور ميديدم
تا رسيدن به تو افسوس به تباهي رسيدم
شهر بي عابر و خالي شهر تنهايي من بود
لحظه ي شناختن تو لحظه ي تموم شدن بود
مگه ميشه از عروسك شعر عاشقونه ساخت
عاشق چيزي كه نيست شد روي دريا خونه ساخت
...
تنگ شد از غم دل جای به من---------------------یکدل و اینهمه غم؟ وای به من (فروغی بسطامی)
نه سرو سامان توان گفت نه خورشید نه ماه
آه از تو که در وصف نمی آیی آه
هر کس بر هن میرود اندر طلبت
گر ره بتو بودی نبدی اینهمه راه
هواي گريه دارم
تو اين شب بي پناه
دنبال تو ميگردم
دنبال يه تكيه گاه
دنبال اون دلي كه
تنهايي رو ميشناسه
دستاي عاشق من
لبريز التماسه
هزار و يك شب من
پر از صداي تو بود
گريه هر شب من
فقط براي تو بود
سكوت شيشه ايمو
صداي تو ميشكنه
تو اسمون عشقم
شعر تو پر ميزنه
با تو دل سياهم
به رنگ آسمونه
تو بغض من ميشكنن
شعراي عاشقونه
هزار و يك شب من
پر از صداي تو بود
گريه هر شب من
فقط براي تو بود
...
در یک غروب سرد
بیرنگ و پر ز درد
در یک غروبی که سیمای زندگی
تب دار و خسته بود
من آمدم به سوی تو
اما دریغ و درد
آنجا میان در
طفلی نشسته بود
با چشمهای تو!
وقتی ديدم تو چشمات يه دنيا غم نشسته
بغض سياه حسرت راه گلو تو بسته
برای آخرين بار دست منو گرفتی
وقتی که گفتی نرو
گريه امونم نداد
وقتی می خواستم بگم
می خوام بمونم باهات........................
...
تاکی بتمنای وصال تو یگانه
اشکم بود از هر مژده چون سیل روانه
گه معتکف دیرم و گر ساکن مسجد
یعنی که تو را میطلبم خانه به خانه
همه شب تا سحر مي دوختم با تارهاي نرم ابريشم
هزاران نقش رويايي بر آنها در خيال خويش
و چون خاموش مي افتاد بر هم پلكهاي داغ و سنگينم
گياهي سبز ميروييد در مرداب روياهاي شيرينم
ز دشت آسمان گويي غبار نور بر مي خاست
گل خورشيد مي آويخت بر گيسوي مشكينم
نسيم گرم دستي حلقه اي را نرم مي لغزاند
در انگشت سيمينم ...
به نام خداي من
...
می خواهم برای آرزوها خانه ای از جنس شبنم و خواهش بسازم .
می خواهم پیله ی آرزو را از ابریشم روح ابدیت ببافم تا حقیقت یابد.
می خواهم فریاد بزنم , شعر بخوانم و لحظه لحظه ی حضور را آرزو کنم.
می خواهم زیر باران برای خوش خبری قاصدک دعا کنم.
می خواهم بمانم تا بدانم که در سراب محبت احساس گل سرخ یعنی چه؟
می خواهم بمانم تا بدانم که در جمعیت گلزار امید شقایق یعنی چه؟
می مانم تا بدانم و همچنان تشنه آبی صمیمیتم.
دورها آوایی ست که مرا می خواند باید رفت تا در زمزمه ی الهه ی آبها محو شد و آنوقت بودن را فهمید .
...
در سر من چيزي نيست به جز چرخش ذرات غليظ سرخ
و نگاهم
مسل يک حرف دروغ
شرمگين است و فرو افتاده
ـ من به يک ماه مي انديشم
ـ من به حرفي در شعر
من به يک چشمه مي انديشم
ـ من به وهمي در خاک
ـ من به بوي غني گندمزار
ـمن به افسانه نان
ـمن به معصوميت بازيها
و به آن کوچه باريک دراز
که پر از عطر درختان اقاقي بود
..
دوش می گفت که فردا بدهم کام دلت----------------سببی ساز خدایا که پشیمان نشود (حافظ شیرازی)
در هر دشتي كه لاله زاري بوده ست
از سرخي خون شهرياري بوده ست
هر شاخ بنفشه كز زمين ميرويد
خالي ست كه بر رخ نگاري بوده ست .
تو هم در آینه حیران حسن خویشی----------زمانه ایست که هر کس بخود گرفتار است
به نام خدای من
...
تورا از بین صد ها گل جدا کردم
تو سینه جشن عشقت رو به پا کردم
برای نقطه پایان تنهایی
تو تنها اسمی بودی که صدا کردم
عشق من ، عشق من
عشق من ، عشق من
بگو از پاکی چشمت منو لبریزخواستن کن
بادستات حلقه ای از گل بسازو گردن من کن
اگه از مرگ باورها از ادمها دلم سرده
نوازش کن دو دستامو که خیلی وقته یخ کرده
که خیلی وقته یخ کرده
عشق من ، عشق من
عشق من ، عشق من
دیگه دل واپس بودن واسم بسه
دیگه بیهوده پیمودن واسم بسه
زیادیم کرده پژمردن
زیادیم کرده غم خوردن
توی بیداد تنهایی
در هین زندگی، مردن
عشق من ، عشق من
...
نواي عاشقان شوري عجب گيرد ز دل
تا نبيد ناكسان گيرم در آن اينك ز گل
لب تو قیمت یک بوسه را دوصد جان گفت--------------اگر به دیده انصاف بینی ارزان گفت
تا كي به تمناي وصال تو يگانه
اشكم شود از هر مژه چون سيل روانه
همچون هلال بهر تو آغوش ما تهی است-------------- ای کوکب امید! در آغوش کیستی؟! (رهی معیری)
یاد تو
ای بهترین ستاره
در تاریکترین شب
هر چونان شهابی
از خاطرم می گذری
و ناگهان ذهنم را روشن می کند
وقتی تو آمدی
شب شکست
و تکه های سیاه آن
در رود نور ته نشین شد
در جاده فراموشی
کنار بوته گل سرخ
در انتظار آمدن توام
تو که تمام کودکی هایم
با تو سپری شد
می ترسم
ترسی فراتر از همه ی ترسها
می ترسم که ابرهائی بین ما
دیوار غروب را بنشاند
از تن چو برفت جان پاك من و تو
خشتي دو نهند بر مغاك من و تو
وانگاه براي خشت گور دگران
در كالبي كشند خاك من و تو
آمدم تا بتو آويزم
ليك ديدم كه تو آن شاخه بي برگي
ليك ديدم كه تو بر چهره اميدم
خنده مرگي
وه چه شيرينست
بر سر گور تو اي عشق نياز آلود
پاي كوبيدن !
وه چه شيرينست
از تو اي بوسه سوزنده مرگ آور
چشم پوشيدن !
وه چه شيرينست
از تو بگسستن و با غير تو پيوستن... !
از كوي تو بي ناله و فرياد گذشتم
چون قافله عمر نواي جرسم نيست
افسرده ترم از نفس باد خزاني
كآن تو گل خندان نفسي هم نفسم نيست (رهی معیری)
تا نهان سازم از تو بار دگر
راز اين خاطر پريشان را
ميكشم بر نگاه ناز آلود
نرم و سنگين حجاب مژگان را
آه ... هرگز گمان مبر كه دلم
با زبانم رفيق و همراهست
هر چه گفتم دروغ بود دروغ
كي ترا گفتم آنچه دلخواهست
تو برايم ترانه ميخواني
سخنت جذبه اي نهان دارد
گويْيا خوابم و ترانه تو
از جهاني دگر نشان دارد
شايد اين را شنيده اي كه زنان
در دل ”آري و نه“ به لب دارند
ضعف خود را عيان نميسازند
راز دار و خموش و مكارند
آه من هم زنم ‚ زني كه دلش
در هواي تو ميزند پر و بال
دوستت دارم اي خيال لطيف
دوستت دارم اي اميد محال ...
ياد بگذشته به دل ماند و دريغ
نيست ياري كه مرا ياد كند
ديده ام خيره به ره ماند و نداد
نامه اي تا دل من شاد كند
تا لبي بر لب من مي لغزد
مي كشم آه كه كاش اين او بود
كاش اين لب كه مرا مي بوسد
لب سوزنده آن بدخو بود
مي كشندم چو در آغوش به مهر
پرسم از خود كه چه شد آغوشش
چه شد آن آتش سوزنده كه بود
شعله ور در نفس خاموشش
شعر گفتم كه ز دل بر دارم
بار سنگين غم عشقش را
شعر خود جلوه اي از رويش شد
با كه گويم ستم عشقش را
مادر اين شانه ز مويم بردار
سرمه را پاك كن از چشمانم
بكن اين پيرهنم را از تن
زندگي نيست بجز زندانم
تا دو چشمش به رخم حيران نيست
به چكار آيدم اين زيبايي
بشكن اين آينه را اي مادر
حاصلم چيست ز خودآرايي ؟
در ببنديد و بگوييد كه من
جز از او از همه كس بگسستم
كس اگر گفت چرا ؟ باكم نيست
فاش گوييد كه عاشق هستم
قاصدي آمد اگر از ره دور
زود پرسيد كه پيغام از كيست
گر از او نيست بگوييد آن زن
دير گاهيست در اين منزل نيست
تا چند اسير رنگ و بو خواهي شد ؟
چند از پي هر زشت و نكو خواهي شد ؟
گر چشمه ي زمزمي و گر آب حيات
آخر به دل خاك فرو خواهي شد ...
--- د بده بياد ... ---
تلاش بوسه نداریم چون هوسناکان------------------نگاه ما به نگاهی ز دور خرسندست (صائب)
قرار بود با ( د ) شروع شه !نقل قول:
نوشته شده توسط bithiah
حالا خيالي نيس ...
تا كي غم آن خورم كه دارم يا نه ؟
وين عمر به خوشدلي گذارم يا نه
پر كن قدح باده كه معلومم نيست
كين دم كه فرو برم ... بر آرم يا نه ؟
بخشین دوست عزیز، مشکل از اتصال من به اینترنته که اینروزا اصلا تعریفی نداره.نقل قول:
نوشته شده توسط lahij_web
هرکه را بیماری چشم تو در بستر فکند--------------هر پرستاری که آمد بر سرش، بیمار شد (صائب)
دوست , من دست تو را مي جويم
و تو را مي خوانم
هق هق ٍ قلب من از دوري نيست
درد من , از دل ٍ بي هق هق ٍ توست... (خودم)
تو مثله درياي آبي که هميشه پر زماهي
تو مثله جنگله سروي که هميشه استواري
تو مثله کوههاي دنيا که بزرگ و پر غروري
تو مثله شب پر ستاره تو مثله روز پر زنوري
...
يكشب چو نام من به زبان آري
مي خوانمت به عالم رويايي
بر موجهاي ياد تو مي رقصم
چون دختران وحشي دريايي..
يكشب لبان تشنه من باشوق
در آتش لبان تو مي سوزد
چشمان من اميد نگاهش را
بر گردش نگاه تو مي دوزد ...
يك روز ز بند عالم آزاد نيم
يك دم زدن از وجود خود شاد نيم
شاگردي روزگار كردم بسيار
در كار جهان هنوز استاد نيم