Printable View
من بازم جا موندم [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
تازه عید هم نیستم [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ] خیلی بدید داستان نمی ذارید وقتی من می خوام برم می ذارید [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ] امشب هم فکر نکنم وقت کنم بخونم [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
اشکال نداره بعد عید میام دوباره..پس فعلا [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
اینو خودم مینویسم .. داستان نیست .. فقس کمی میشه گفت شرح حاله ...
آخر سال ...
وقتی که میبینم سال داره تموم میشه .. میترسم برگردم و پشت سرم رو نگاه کنم با اینکه کار اشتباهی نکردم .. ولی باز هم میترسم ... چون همه خوبی هام با یک اشتباه عوضی فرض شده بود ... امسال هم گذش عین سال های قبل ... ولی حس الانم عین همیشه نیست ... همیشه حداقل برای تعطیلات خوشحال بودم ولی الان ناراحتم و از هر فردا میترسم ... نمیدونم چرا .. واقعا نمیدونم ... ولی میترسم ... انگار که قراره فردا اتفاق بدی بیفته .. انگار که قراره کسی بمیره ... تا حالا هر چقدر به اینده فکر کردم ... غلط از اب در اومده ... شاید هم به خاطر همین دیدگاهم دارم بد فکر میکنم تا خوب در بیاد ... ولی نمیشه که ... اگه من همیشه اینجوری فکر کنم چطور لذت ببرم ؟ ... نمیدونم ... بچه که بودم فکر نمیکردم اینجوری بشم ... طرز فکرم اینطوری بشه ... ولی الان میبینم بهترین طرز فکر همینه .. حداقل بین هم سن و سال هام که اینطوریم ... من تا حالا هر کاری از دستم بر اومده برای همه کردم ولی اونا نه به غیر از یکیشون که اسمش آرمانه ... من یک جور هایی چند بعدی حرکت میکنم .. عین بقیه نیستم که فقط مثلا برم درس بخونم یا فقط برم تو کاره دیگه .. من تا حالا که با این روش احساس شکست نمیکنم ... همین رو هم ادامه میدم ... ولی اینجوری خوب هم هست برام ... چون من معتقدم انسان باید خودش رو مثل درخت از هر طرف پرورش بده و بزرگ بشه ... چون انسان فقط لایقه اینه ... البته شاید خیلی ها مخالف باشن ... ولی من معتقدم که اونا به دلیل ضعیف بودنشون این فرض رو میکنن ...
مثلا من یکیو میشناسم با اینکه داره تافل میخونه سر امتحان انگلیسی دبیرستان که چیزی نداره داره گرامر میخونه و این نشون دهنده ی ضعف وجود اونه ... البته فکر میکنن حسودی میکنم ولی نه . اینطور نیست ...
تا حالا شده بهترین دوستت رو از دست بدی اونم موقعی که قراره بری ملاقاتش ؟ برای من امسال اتفاق بد خیلی افتاد ... خوب هم افتاد که یکیش عاشق شدنمه ... البته میشه گفت یک طرفه شاید اون منو نشناسه ولی فکر نکنم ... کمی هم ترس از این عشق لعنتی دارم ... نکنه نتونم خودم رو اثبات کنم ؟ ... ولی اگه بتونم اثبات کنم که دیگه حرفی نیست ...
امسال سال تقریبا خوبی بود ... ولی نمیدونم چرا احساس بدی دارم ... نکنه من خودم رو لایق این سال خوب نمیبینم ؟ مگه من چمه ؟
این نوشته هم با ابهام تموم شد راستش برای خودم هم مبهمه ...
نظرتون راجع به این مشکل من چیه ؟
نوشین که داره میره بقیه چی؟بچه ها عید هستید یا منم طلاق بگیرم؟:19:راستی من این داستان کوتاهی که گذاشتم موضوعش رو ازرمان خودم کش رفته بودم(فکر کنم کسایی که رانده شدگان رو خوندند فهمیدند) گفتم که یک داستان سرپایی در مورد روابط انسانها و بهداشت باید می نوشتم فکر کردم از جهت دیگه همون موضوع رو بنویسم اینبار با پایان بد(لایق داستانهای ایرانی!)دومی رو هم می ذارم با هم بخندیم هنوز باورم نمی شه منو مجبور به نوشتن این داستانها کردند اما دکتر...تازه وارد از اینکه گفتی آخرش رو می شه حدس زد معلومه موفق بودم چون داستانهای ایرانی با همون صفحه اول لو می رند:31:
مهدی رفتی عید دیدنی؟آجیل ها رو پر کن جیبت واسه آبجی بیار!:10:
شـوق زیـبایی در خوابگاه افـتاده بود.هر کس گـوشه ای مشغـول آماده سازی جشن تـولد بـود.یکی بادکنکها را فوت می کرد،یکی شمعها را روی کیک می چید،یکی جلوی آینه ایستاده بود و به خودش می رسید!سعید روی نردبام فلزی ایستاده بود و در حالی که اسم فرزین را با کاغذهای رنگی می برید تا به دیوار بچسباند، پرسید:(چطوری قراره بکشونیدش اینجا؟اونطور که میدونم تا عصر کلاس داره)فرید از آن طرف گفت:(یک بهانه ای پیدا می کنیم)مهیار در حالی که به کیک ناخونک می زد گفت:(هیچ بـهانه ای نمی تونه بچه خر خونی مثل فـرزین رو وسط روزخـونه بکـشونه!)فـرید خندید:(اونش با من!) مـحمد آخرین بادکنک را هم فوت کرد و به پارسا داد:(فکر نمی کنی بهتره از حالا بهانه تو پیدا کنی؟ تا چند دقیقه دیگه کارها تموم می شه همه هم که اومدند)سعید هم از نردبام پایین آمد:(راست می گـی من و پدرام هم عصرکـار داریم یک جـوری بشه لااقـل تا ساعت شش جـشن تموم بـشه ما بریم)علی و امیـر هم در حالی که وارد اتاق می شدند،موافقت خود را اعلام کردند:(آره ما هـم باید تا ساعت هفت بریم شام دعوتیم)فرید موبایل را از جیبش در آورد:(خیلی خوب... خیلی خوب بفرمایید...بهانه رو حال کنید)و زنگ زد:(الو فرزین...می دونم می دونم...نه قطع نکن خیلی مهمه...می تونی همین حالا به خونه بیـایی؟گفتم می دونم کلاس داری اما...بایـد بیایی)و ناگـهان حالت چهـره و صدایش تغیـیر کرد(بابات اومده...همه چیز رو فهمیده حالا هم داره محمد رو می کشه!)بچه ها بناگه به خنده افتادند.فرید از ترس لـو رفتن دستش را جـلوی گوشی گذاشت و با خشم به آنها اشاره داد ساکت باشند.هـر کس به طریقی جلوی دهانش را گرفـت و فـرید بدون خارج شدن از حس ادامه داد(چه بدونم چطـور شده؟ظاهـراً به علی زنگ زده در مورد کرایه خوابگاه تو بپرسه اونم لو داده...ای بابا این حرفها رو ول کن بابات حرف حالیـش نمی شه که!زود بـیا توضیح بده وگـرنه یا پلـیس میاد یا آمبولانس!)و قـطع کـرد.بناگه سـالن با صدای خنده های کنترل شده پر شد. تمام کارها تمام شده بود و همه در لباسهای شیک و عطراگین نشسته،منتظر بودند.در آخر پدرام تحمل نکرد و پـرسید (فکر نمی کنـید خـیلی دیر کرده؟بـرای کسی که باباش داره هم اتاقـی شو می کشه نیم ساعت زمان زیادی!)سعید گفت(راست می گی،فرید بردار یک زنگی بزن ببین کجا موند؟)فرید غرید: (چی بگم؟بگم بابات قـاتل شد دیگه لازم نـیست بیایی؟)همه هـم صدا داد زدند(اَه شوخی دیگـه بسه!) فریـد ترسید و با عجله زنگ زد. مـدت زیادی طول کشید تا اینکه شخص ناشناسی گوشی را بـرداشت. فرید بـا تعجـب پرسید:(فـرزین؟)مرد جـواب داد:(شما از اقـوامش هستید؟)(نه دوستشـم)(راستش آقای بهایی تصادف کردند من اونو بیمارسـتان آوردم و در...)صدای فرید به لرز افتاد:(چی شده؟)صدای مرد گرفته شد:(سرعتش خیلی بالا بود غیر از خودش دو تا ماشین دیگه رو هم چپ کرده...)صـدا در گلوی فریـد شکست:(حالا حالش چطوره؟)مرد مدتی مکث کرد.دنیا بر سر فرید چرخید.بقیه هم بـا نگرانی از جـا بلـند شـدند و دورش حلقـه زدنـد(چی شده فـرید؟)مـرد جواب داد(هیچکس از این تصادف زنـده نمونده حتی از اون دو ماشـین یکی سرویس بچـه های دبستانی بوده و...)فـرید دیگر نتوانست گوشی را بالا نگه دارد.دستش افتاد اما نگاهش بالا رفت و بر اسم فرزین نوشته شده بر دیوار افتاد... ((تولدت مبارک))
با سلام خدمت همگی!
خدمت خانم محترم وسترن، عرض کنم که این داستانهای شما خوبن؛ یعنی جزییات خوب نمایش داده میشن و حوادث هم خوب بیان میشن، اما تو این داستان یه مقدار اغراق آمیز شما اون رو بیان کرده بودین، یعنی جزییات حادثه رو بیش از حد نشون داده بودین، مثل تصادف که نوشته بودین دو تا ماشین دیگه هم چپ کردن و سرویس بچه ها، حالا اگه سرویس بچه ها اتوبوس بوده، پس باید پسره با تانک تو خیابونا می رفته که بتونه اوتوبوس رو چپ کنه! بعدش هم تعدد شخصیتهاش یه مقدار زیاد بود که خب، البته چاره هم براش نبوده...
من نظر شخصیم اینه که داستان کوتاه نباید فقط یک بار خواندنی باشه؛ هرچند خیلی هاشون اینطورین؛ ولی حداقلش باید خواننده رو توی موقعیت و حس جدید قرار بده و بهش یه چیز جدیدی یاد بده... البته خیلی سخته نوشتن چیزی که هم کوتاه باشه و هم قشنگ، چون اونجوری دیگه نمیشه اسم داستان کوتاه رو روش گذاشت و باید بهش گفت قطعه ادبی.
در ضمن اگه ایدی من خیلی مسخره ببخشید، ولی خب خودم رو ترجیح دادم ناشناس باقی بزارم تا بر حس شهرت طلبیم غلبه کنم و هر جایی مشخصاتم رو لو ندم. اما خب می تونین دکتر ارفریرن،دکتر لاست، دکتر لوزمیگ و یا دکتر انزوفاسن صدام کنین!!!
اسمم هست سعید.
در ضمن من یه خواهشی هم که از خانم وسترن (چون ظاهراً ایشون از بقیه فعال ترن) و همچنین بقیه دوستان دارم، اینه که خواهشاً این نوشته های مارو بخونند و نقد کنند، چون الان وقتی میخام دست به قلم بشم، دلم میگه نه؛ چون دوست دارم ببینم آثار قبلیم در چه حد و سطحی بوده و نظر محترم بقیه؛ حالا امیدوارم که انتظاراتم از تاپیک برآورده بشه...
از اینکه در اخرین روزهای سال با همچین فوروم و تاپیکی اشنا شدم خیلی خوشحالم. سال نو رو به همتون تبریک عرض می کنم و مطمئن باشید من برخلاف بقیه، با ایرانسل 24 ساعته تو این تاپیک هستم! این شما و این هم نوشته ای مسخره که من درباره سال جدید نوشتم، چون دیدم برای سال جدید چیزی تو چنته باید داشته باشیم! خواهشاً نظر بدین:
سال جدید دارد می آید، اما من دلم مرده است...
دلم به یک خانه تکانی احتیاج دارد...
در این یکسالی که بر من گذشته، قبل و روحم پر از زنگار و آلودگی گردیده، اما من با زرنگی خاصی، به نظافت جسم و زندان درون خودم بسنده نموده ام.
آه! صد افسوس! من از این عاداتی که مثل خوره به جانم افتاده و امسالی که گذشت را نیز، مانند قبل برای من تاریک و تار جلوه داد و زندگی خودم را در مقابل چشمانم سوزاند، متنفر شده ام.
گاه دلم می خواهد همه این کنه هایی را که به من چسبیده اند و ثانیه ای من را راحت نمی گذارند، از روح خودم جدا کنم؛ اما حیف که دیگر چیز دیگری برایم نمی ماند؛ هویت و حقیقت من را اکنون همین کنه ها، همین اشتباهات، همین دردها و همین خوره ها تشکیل داده اند...
اما می دانم؛ خوب می دانم. این حرفها و ناله ها و رجزها و نفرین زمین و زمان، هیچ چیزی را حل نخواهد کرد. چندین سال آزگار است که همین چیزها را عمیقاً تجربه کرده ام و به بیهوده بودن آن پی برده ام. این غرزدنها و فریادها، بیش از هر چیزی، همان اندک اعمال نیک مرا نیز در نظرم تباه جلوه داد و امید را در مقابل چشمانم، از دست رفته تلقی کرد...
چه بخواهم، چه نخواهم، سالی دیگر بر من گذشته؛ از کجا معلوم که من همان آدم قبلی باشم؟! اگر تمام سلولهای بدنم، چندین و چند بار مرده اند و زنده شده اند، پس چرا سلولهای مغزم اینگونه نباشند؟
من به کودک درونی خود مجال رشد نداده ام. کودکی که می توانست، تمام دغدغه ها و دردهای من را با رفتارهای بچه گانه اش، با قضاوتهای عجولانه اش، با ساده اندیشی و خام بودنش، بکاهد و اندکی از اضطراب ودلهره درونی کم کند.
من از این زمانه آخرالزمان می ترسم. من از دیگران می ترسم. من حتی دیگر از خودم و هیولای خودم می ترسم. من از همه چیز می ترسم. من از خداوند می ترسم...
این حس ترس در من جاودانه شده و انگار دیگر رجا در من مرده؛ انگار تلقینات شیطان مثمر ثمر واقع شده.
کاش تنها همین بود! تمام زندگی ام پر شده از یکدستی و بی تفاوتی؛ مصداق زندگی من و یا ماهای کنونی، شباهت تضادهاست. آخر دیگر تفاوتی نمانده که دلم را به آن خوش کنم: تفاوت شب با روز، خوب با بد، نیکوکار با ستمکار، عشق با شهوت، انسان با حیوان...
من هیچ وقت نخواسته ام با این حرفها، خاطر کسی را مکدر کنم، چرا که این حرفها مربوط به بعد درونی من است. ولی خب دلم می خواهد تنها تفاوتی که در زندگی برایم مانده و آن تفاوت بعد درونی و بیرونی من است، در نظر دیگران آشکار سازم؛ شاید آنها اندکی امیدوارتر شوند!
من این حرفها را به این امید می نویسم که شاید از ذهنم به کاغذ منتقل شوند؛ بلکه به نوعی از افکار و مغز من جدا شوند، تا بتوانم این امید را داشته باشم که با دلی سبکبار و بی تلاطم، به سوی معبود همیشگی سفر کنم...
با سلام خدمت همگی!
خدمت خانم محترم وسترن، عرض کنم که این داستانهای شما خوبن؛ یعنی جزییات خوب نمایش داده میشن و حوادث هم خوب بیان میشن، اما تو این داستان یه مقدار اغراق آمیز شما اون رو بیان کرده بودین، یعنی جزییات حادثه رو بیش از حد نشون داده بودین، مثل تصادف که نوشته بودین دو تا ماشین دیگه هم چپ کردن و سرویس بچه ها، حالا اگه سرویس بچه ها اتوبوس بوده، پس باید پسره با تانک تو خیابونا می رفته که بتونه اوتوبوس رو چپ کنه! بعدش هم تعدد شخصیتهاش یه مقدار زیاد بود که خب، البته چاره هم براش نبوده...
من نظر شخصیم اینه که داستان کوتاه نباید فقط یک بار خواندنی باشه؛ هرچند خیلی هاشون اینطورین؛ ولی حداقلش باید خواننده رو توی موقعیت و حس جدید قرار بده و بهش یه چیز جدیدی یاد بده... البته خیلی سخته نوشتن چیزی که هم کوتاه باشه و هم قشنگ، چون اونجوری دیگه نمیشه اسم داستان کوتاه رو روش گذاشت و باید بهش گفت قطعه ادبی.
در ضمن اگه ایدی من خیلی مسخره ببخشید، ولی خب خودم رو ترجیح دادم ناشناس باقی بزارم تا بر حس شهرت طلبیم غلبه کنم و هر جایی مشخصاتم رو لو ندم. اما خب می تونین دکتر ارفریرن،دکتر لاست، دکتر لوزمیگ و یا دکتر انزوفاسن صدام کنین!!!
اسمم هست سعید.
در ضمن من یه خواهشی هم که از خانم وسترن (چون ظاهراً ایشون از بقیه فعال ترن) و همچنین بقیه دوستان دارم، اینه که خواهشاً این نوشته های مارو بخونند و نقد کنند، چون الان وقتی میخام دست به قلم بشم، دلم میگه نه؛ چون دوست دارم ببینم آثار قبلیم در چه حد و سطحی بوده و نظر محترم بقیه؛ حالا امیدوارم که انتظاراتم از تاپیک برآورده بشه...
از اینکه در اخرین روزهای سال با همچین فوروم و تاپیکی اشنا شدم خیلی خوشحالم. سال نو رو به همتون تبریک عرض می کنم و مطمئن باشید من برخلاف بقیه، با ایرانسل 24 ساعته تو این تاپیک هستم! این شما و این هم نوشته ای مسخره که من درباره سال جدید نوشتم، چون دیدم برای سال جدید چیزی تو چنته باید داشته باشیم! خواهشاً نظر بدین:
سال جدید دارد می آید، اما من دلم مرده است...
دلم به یک خانه تکانی احتیاج دارد...
در این یکسالی که بر من گذشته، قبل و روحم پر از زنگار و آلودگی گردیده، اما من با زرنگی خاصی، به نظافت جسم و زندان درون خودم بسنده نموده ام.
آه! صد افسوس! من از این عاداتی که مثل خوره به جانم افتاده و امسالی که گذشت را نیز، مانند قبل برای من تاریک و تار جلوه داد و زندگی خودم را در مقابل چشمانم سوزاند، متنفر شده ام.
گاه دلم می خواهد همه این کنه هایی را که به من چسبیده اند و ثانیه ای من را راحت نمی گذارند، از روح خودم جدا کنم؛ اما حیف که دیگر چیز دیگری برایم نمی ماند؛ هویت و حقیقت من را اکنون همین کنه ها، همین اشتباهات، همین دردها و همین خوره ها تشکیل داده اند...
اما می دانم؛ خوب می دانم. این حرفها و ناله ها و رجزها و نفرین زمین و زمان، هیچ چیزی را حل نخواهد کرد. چندین سال آزگار است که همین چیزها را عمیقاً تجربه کرده ام و به بیهوده بودن آن پی برده ام. این غرزدنها و فریادها، بیش از هر چیزی، همان اندک اعمال نیک مرا نیز در نظرم تباه جلوه داد و امید را در مقابل چشمانم، از دست رفته تلقی کرد...
چه بخواهم، چه نخواهم، سالی دیگر بر من گذشته؛ از کجا معلوم که من همان آدم قبلی باشم؟! اگر تمام سلولهای بدنم، چندین و چند بار مرده اند و زنده شده اند، پس چرا سلولهای مغزم اینگونه نباشند؟
من به کودک درونی خود مجال رشد نداده ام. کودکی که می توانست، تمام دغدغه ها و دردهای من را با رفتارهای بچه گانه اش، با قضاوتهای عجولانه اش، با ساده اندیشی و خام بودنش، بکاهد و اندکی از اضطراب ودلهره درونی کم کند.
من از این زمانه آخرالزمان می ترسم. من از دیگران می ترسم. من حتی دیگر از خودم و هیولای خودم می ترسم. من از همه چیز می ترسم. من از خداوند می ترسم...
این حس ترس در من جاودانه شده و انگار دیگر رجا در من مرده؛ انگار تلقینات شیطان مثمر ثمر واقع شده.
کاش تنها همین بود! تمام زندگی ام پر شده از یکدستی و بی تفاوتی؛ مصداق زندگی من و یا ماهای کنونی، شباهت تضادهاست. آخر دیگر تفاوتی نمانده که دلم را به آن خوش کنم: تفاوت شب با روز، خوب با بد، نیکوکار با ستمکار، عشق با شهوت، انسان با حیوان...
من هیچ وقت نخواسته ام با این حرفها، خاطر کسی را مکدر کنم، چرا که این حرفها مربوط به بعد درونی من است. ولی خب دلم می خواهد تنها تفاوتی که در زندگی برایم مانده و آن تفاوت بعد درونی و بیرونی من است، در نظر دیگران آشکار سازم؛ شاید آنها اندکی امیدوارتر شوند!
من این حرفها را به این امید می نویسم که شاید از ذهنم به کاغذ منتقل شوند؛ بلکه به نوعی از افکار و مغز من جدا شوند، تا بتوانم این امید را داشته باشم که با دلی سبکبار و بی تلاطم، به سوی معبود همیشگی سفر کنم...
دوستان محترم، اینا چندا تا فایل متنی راجع به چگونگی نوشتن داستان کوتاه هستش با حجم 92 کیلو بایت. امیدوارم که تو ایام عید بخونید و حالش رو ببرید:
1-چگونه داستان کوتاه بنویسیم
2-ماهیت داستان نویسی
3- راز نوشتن داستانهای کوتاه بزرگ
کد:http://www.2shared.com/file/3009851/636bff5b/Dastane_kootah.html
وسترن خیلی قشنگ بود ....
یاد یک ماجرا شبیه این افتادم ...
دوست عزیز دکتر ....
نوشته هات خوبن ولی صمیمیتی توشون نیست .. شاید هم من نمیتونم بیان کنم چی نیست ... ولی از کلماتی استفاده کردید که درکش سخته ... و خواننده زده میشه ...
وسترن جون.....يعني چي كه تو مي‌شيني داستان‌هاي خواهر منو مسخره مي‌كني....؟! خوشت مياد من داستان‌هاي داداش تو رو مسخره كنم...؟!!! [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
ولي خداييش داستانت قشنگ بود....فقط مي‌دوني نظرم چيه...داستانت رو اگه آدم همين جوري بخونه خيلي به نظرش نمياد...امّآ تو اصلاً انگار با اين ذهنيّت كه سطح اين داستان بايد با بقيّه‌ي كارم فرق بكنه نوشتي.....يه جوري از كارات مي‌گفتي آدم مي‌ترسيد بخونتشون...به اين قشنگين كه خب....!
البتّه به نظرم هنوزم دير نشده....اگه دلت مي‌خواد مي‌توني پست‌هاتو ويرايش كني و اسم همه‌ي شخصيّت‌هاتو خارجي كني....شايد تو هم مثل ما به نظرت اومد كه چقدر كارات قشنگن....! [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
بابت آجيل و اينا هم خيالت تخت...!:D
دكتر....يعني سعيد جان....يه خواهشي بكنم....؟...قبل از اينكه راجع به داستانات بگم....مي‌خوام خواهش كنم يه كمي راحت تر حرف بزن....چرا اين قدر معذّبي....؟راحت باش...كسي كاريت نداره كه....اين جوري خودتم احساس بهتري خواهي داشت....! باور كن!
راجع به كاراتم به نظرم يه كمي زيادي تو نخ كافكا يا همون صادق هدايت كه گفتي هستي....به غير از يكي دو تا كارت....به نظرم تو بقيّشون همش از يه سبك و يه سري لغات و يه طرز فكر استفاده مي‌كني....من خودم تمام كارات رو تا آخر خوندم....امّا به قول beny_Nvidia به نظرم هر كسي حوصلش نياد كه تا آخر بخونه....
ببخشيد كه دارم همين جوري نظرمو ميگم....چون گفتي دارم ميگم....
.
.
.
راستيbeny_Nvidia عزيز...يه بار ديگه هم بابت اون تاپيك شرمنده......اشتباه از من بود....نبايد يادم مي‌رفت.....يه دنيا معذرت
نه بابا مشکلی نیست ... فهمیدم اون موقع .. فقط خواستم یاد اوری کنم .... :دینقل قول:
راستيbeny_Nvidia عزيز...يه بار ديگه هم بابت اون تاپيك شرمنده......اشتباه از من بود....نبايد يادم مي‌رفت.....يه دنيا معذرت
مهدي جان، خيلي ممنون که نوشته هام رو خوندي، واقعاً از اينکه تونستي اراجيفم رو تحمل کني، ممنونم! انتقادتون درسته، لامصب خيلي رفتم تو جو هدايت، ولي ديگه دارم ازش ميام بيرون، چون حتي بوف کور هم يه عده مي خونن ميگن مزخرفه، چه برسه به نوشته هاي من! ولي کاش نکات مثبت نوشته هام هم مي گفتين تا اون رو تقويت کنم...
خدمت Nvidia عزيز، عرض کنم که برا شما عاشقي هنوز زوده، فکر نکن من ميخام دخالت کنم، ولي واقعاً مي گم، تو 17 سالگي از اين جور چيزا خيلي پيش مياد. من خودم شخصا به برادرم يه زموني حسوديم مي شد چون مدام خودم رو براي دختر جماعت کوچيک مي کردم، اما اون اصلا هيچي بهشون محل نمي ذاشت. نمي خام نصيحتت کنم، ولي واقعيت اينه که به عاشقيت فقط به چشم يه تجربه نگاه کن. يه تجربه خيلي خوب در جهت شناختن جنس مخالف، و سعي کن وقتت رو نگيره. عشق واقعي جز در زير يک سقف و چندين سال تجربه زندگي مشترک، به دست نمي ياد... اينارو همش از ته قلبم بهت دارم ميگم، خدا شاهده. من خودم خيلي از اوقاتم سر اين مسخره بازيها تلف شد...
اين نوشته اي که اين زير مي بينين، يکي دو هفته پيش نوشتم، مي دونم مسخره اس، ولي خب بخونيد و بخنديد، چون واقعاً نمي دونستم چي جوري تنفرم رو از اين دوستيها نشون بدم. نظر يادتون نره..
ماجراي دوستي خانم 1 (يک) با آقاي 2 (دو)
آهاي دخترا و پسرايي که با هم دوستيد / ماجراي دوستي خانم 1 با آقاي 2 رو مي دونستيد؟
يه روز، خانم 1 تو خيابون واساده بود / مغرور، جوري که انگار از دماغ فيل افتاده بود!
وقتي آقاي 2 داشت از خيابون گذر مي کرد / دختراي مردم رو ديد مي زد و نظر مي کرد
خانم 1 رو ديد و ساده فرضش کرد / با خودش گفت که ميشه راحت خرش کرد!
اما چون آقاي 2 بود، هيشکي بهش پا نمي داد / توي جمع يکها، کسي اونو راه نمي داد
خلاصه رفت و خودشو به پاي خانم انداخت / تيکه اي گفت که لپاي خانمه گل انداخت!
خانمه که اول اصلاً محلش نمي ذاشت / ناز و عشوه اي اومد و نگاهي بهش انداخت
آقاي دو جرات کرد و ازش پرسيد / چطورين مادمازل، حاضرين با من دوست شيد؟
خانمه کمي دقيقتر شد و 2 رو نگاه کرد / بعدش اخمي کرد و اونو دعوا کرد!
گفت توقع داري که بهت اعتماد کنم؟ / به همين راحتي عشق من صدات کنم؟
تو دو هستي و از جنس من نيستي! / بزار راحتت کنم، برام قد ارزن نيستي!
اينکه مي بيني من تک و تنهام / معني اش اينه که هيچ پسري تا به حال نبوده باهام!
خودت قضاوت کن، تو 2 هستي / حتما واسه کسه ديگه اي پادو هستي
فکر نکن که اينجا هرکي هرکيه / دوستي پسر و دختر انقدر کشکيه!
تو 2 هستي و 1 نمي بينمت / سر همين قضيه اس که شک کردم بهت!
اما آقاي 2 فکري کرد و بهش گفت / اين حرفا چيه، جونم رو برات ميدم مفت!
واقعيت اينه که الان مست مستم / تو اين دنيا فقط شمارو مي پرستم!
اينکه مي بيني من دو هستم / به خاطر اينه که خيلي گل هستم
1 هاي زيادي برام بودند خاطرخواه / شدم 2، تا ازم سر نزنه گناه!
تا آخر عمرم برات مي مونم وفادار / تو هم بيا و بشو براي من، هوادار
خلاصه آقاهه انقدر گفت از عشق و پول / تا تونست بزنه خانم 1 رو گول!
خانمه نگاهي بهش کرد و گفت / شرطي هست براي اينکه بشيم جفت
من هزارتا مثل تورو مي خورم / سرشونو با شمشير بيخ تا بيخ مي برم
اگه يه روزي بفهمم با کسي ديگه بودي / هرچي ديدي، از چشم خودت ديدي، فهميدي؟!
خلاصه، اينجوري شد که اين دوتا با هم يار شدند / عاشق و دلدار تمام عيار شدند
صبح تا شب رو با هم خوش مي گذروندند / با همديگه آهنگهاي گوگوش مي خوندند
آقاهه همش کادو مي گرفت برا خانم و بود بي خيال / نمي دونست که بدهيش شده يک ميليارد و چهارصد ريال!
خانمه هم به خيال خودش داشت ثواب مي کرد / چون که خواستگارا رو همش جواب مي کرد
همه شبها رو دير مي اومد خونه / به کسي نمي گفت که تا اين موقع کجا مي مونه
اما مگه عشق کشيکه، اون هم به اين زودي؟ / "از جلو چشام دور شو، برو همونجا که بودي!"
کاش اين قضيه به همين راحتيها لو نمي رفت / وقتي که عکس يک خانم تو کيف اقاي 2 مي رفت!
مگه نمي شد ناديده گرفت و گذشت؟ / وقتي 1 داشت کيف 2 رو مي گشت!
درآورد عکسو ديد يک خانم 2 ناز / خوشگل و خوش تيپ و يه پا سروناز!
همونجا شمشير رو کشيد بيرون و گفت / مرتيکه زالو صفت خرفت
پس تکليف قولي که دادي چي شد؟ / مگه برات بهتر از من هم کسي مي شد؟
آقاي 2 اول حاضر به صحبت نبود / اما ديد الآنه که بميره، خيلي زود!
بهش گفت: جون من شمشير رو پايين بيار / ناسلامتي ما باهم هستيم رفيق و يار!
اگه به من امون بدي، راستش رو مي گم / اين بار بهت صداقت و درستي هديه مي دم
منم يه زموني مثل تو تک و تنها بودم / کاشکي گول هر آدم بي سر و پايي رو نمي خوردم!
من 1 بودم و يه خانم 2 خرپول / خب معلومه که هر کسي راحت مي خوره گول!
من که اصلاً بهش نداشتم اعتماد / به زودي بهش داشتم اعتقاد
منم با اون همون شرط رو کردم / فکر مي کردم که خيلي مردم!
هربلايي بياري سرم، خودت مي کني زيان / خواهش مي کنم به من آسيب نرسان!
گوش خانم 1 اصلاً نبود بدهکار / چون که غرورش شده بود جريحه دار
اصلاً عصبي بود و هيچي حاليش نبود / شمشير رو زد گردن آقاي 2، خيلي زود!
سر آقاي 2 صد قدم از گردنش پريد / رفت تو آسمون و هزار دور چرخيد
آقاي 2 بدبخت رو يکش کرد! / تو اين دنيا براي هميشه تکش کرد!
سر آقاي 2 اومد و افتاد رو خانم 1/ اون شده بود خانم 2، ديگه نبود خانم 1!
سلامنقل قول:
خدمت Nvidia عزيز، عرض کنم که برا شما عاشقي هنوز زوده، فکر نکن من ميخام دخالت کنم، ولي واقعاً مي گم، تو 17 سالگي از اين جور چيزا خيلي پيش مياد. من خودم شخصا به برادرم يه زموني حسوديم مي شد چون مدام خودم رو براي دختر جماعت کوچيک مي کردم، اما اون اصلا هيچي بهشون محل نمي ذاشت. نمي خام نصيحتت کنم، ولي واقعيت اينه که به عاشقيت فقط به چشم يه تجربه نگاه کن. يه تجربه خيلي خوب در جهت شناختن جنس مخالف، و سعي کن وقتت رو نگيره. عشق واقعي جز در زير يک سقف و چندين سال تجربه زندگي مشترک، به دست نمي ياد... اينارو همش از ته قلبم بهت دارم ميگم، خدا شاهده. من خودم خيلي از اوقاتم سر اين مسخره بازيها تلف شد...
ممنون از حرفات کاملا موافقم البته نکنه فکر کنید من اهله دختر و .. ام .. اینم میشه گفت ناگهانیه ... که فرداش معلوم نیست ... به هر حال ممنون از نظرات سازنده ..
سعيد جون
به نظرم نكته‌ي مثبت كارات اينه كه واقعاً توي داستانات توي موضوعي كه داري مي‌نويسي غرقي....من وقتي كارات رو خوندم به اين فكر مي‌كردم كه تو واقعاً داري درگيري‌هات رو مي‌نويسي.....امّا در كل نظرم رو تو اون پست قبليم گفتم....
راستي انگار كم كمك يخت داره آب مي‌شه‌ها....!ديدي اين جوري راحت تره؟!...:d
راستي بچّه‌ها تا يادم نرفته.....
هر كدومتون...هر جاي دنيا كه هستيد....حتماً و حتماً كتاب « كافكا در كرانه» اثر « هاروكي موراكامي» رو بخونيد......اين كتاب بي نظيره....شك نكنيد...وسترن جان مخصوصاً تو....شك ندارم كه عاشقش مي‌شي....محشره....
عدالت یا بی عدالتی
عدالت واقعی رو در یک رویا هم نمیتوانید ببینید زیرا هیچ کجا عدالتی وجود ندارد چه در رویا چه در حقیقت ...
عدالت فقط اسمی از یک پدیده است که باعث میشود خیلی ها از آن ناراحت و خیلی ها خوشحال شوند ...
عدالت رواج یافته بین ما همان بی عدالتی است که ما آن را از روی اجبار و یا تحمیل تحمل میکنیم تا قربانی عدالت واقعی جامعه خود که همان نهایت بی عدالتی است نشویم ...
آیا این عدالت است کارگری با خجالت وارد مغازه ای شده و با ترس اینکه پول کم بیاورد خرید کند ؟
آیا این عدالت است که بیچاره ای در بین مردم تکدی گری کند بدون آنکه امیدی به فردا داشته باشد ؟
آیا همه این ها نمونه ای از عدالت هستند ؟
ولی بی عدالتی هم زیباست ...
میدانید چرا !؟
زیباست به دلیل آن که وجود بی عدالتی در جامعه ای نشان از ترس مردم از عدالت واقعی است که با وجود این ترس میتوان با کمی شجاعت به میان بی عدالتی رفت و ان را متلاشی ساخت ...
ولی اینجاست که شجاعت جای خود را به ترس میدهد ...آن هم به ترسی متفاوت ... نه مانند ترسی که از وجود عدالت دارند ... بلکه بیشتر و فراتر از آن ...
سوال اینجاست که آیا ترس مانع عدالت میشود یا بی عدالتی !؟
نظر یادتون نره دوستان عزیز ...
قشنگ بود.ولی انقدر عدالت و شجاعت و بی عدالتی تو جمله هات بود که من گیچ شدم:دی
کاری به جاهای دیگه دنیا ندارم ولی تا این ...ها تو کشور مون هستند ما حتی خواب عدالت رو هم نمیتونیم ببینیم.:13:
همیه اولین نفر تو هساتی که نظر میدی اون هم من بهت لینک میدم ... :دینقل قول:
قشنگ بود.ولی انقدر عدالت و شجاعت و بی عدالتی تو جمله هات بود که من گیچ شدم:دی
کاری به جاهای دیگه دنیا ندارم ولی تا این ...ها تو کشور مون هستند ما حتی خواب عدالت رو هم نمیتونیم ببینیم. [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
عدالت هم خوبه بی عدالتی هم زیباست چون ادم های واقعی معلوم میشند ...
با سلام خدمت همگی دوستان عزیز!
خیلی خوشحالم و سال نو رو بهتون تبریک می گم.
خب، آقای nvidia راجع به عدالت حرف زدن. باید اول ببینیم عدالت چیه و تفسیرش کنیم. بعضیها می گن عدالت یعنی تساوی و یا احقاق حقوق خود، ولی امام علی (ع) یه تعریف جامعتر داره که میگه عدالت، هرچیزی را سر جای خود می نشاند.
تعریفی که کاملاً پرمعنا و شایسته است. شما در نوشته خود نمونه هایی آورده اید، ولی به نظر بنده چندان وجه عدالت در آنها مطرح نیست. نمونه ای مثل کارگری که خرید می کند، بیشتر وجه اقتصادی و تورم و ناکفا بودن حقوق را مورد نظر دارد. به نظر بنده عدالت یعنی اینکه کسی از صدا و سیما بیاید و شورایعالی امنیت شود، مدیر فدراسیون والیبال به کشتی برود، شهردار رئیس جمهور بشود، کشتی گیر سیاست مدار بشود و به عبارتی در مملکت ما، با هزاران نفر مواجه شویم که همه کاره و هیچ کاره هستند و آخر سر هم خودشان دقیقاً نمی دانند چه کاره هستند و مدام وزارتخانه های دیگر را بهانه می کنند. و وقتی به مشکلی مثل همجنس بازی در کشور می خورند، آن را کلاً از پایه و بن می کنند، چه برسه به مشکلی مثل خودارضایی که جوانان رو نابود کرده، ولی جوانای ما انقدر صبر و حوصله دارن که ماشالا هیچی نمی گن و بالاخره روزی متوجه خودسوزی نسل سوم خواهیم شد که دیر است...
خب، من همین الان بگم که دارم چرت و پرت میگم، می دونید چرا؟ چون من هم مثل خیلیهای دیگه فقط انتقاد می کنم و زر مفت میزنم ولی به پای عمل که می رسه، عین خر تو گل می مونم. شما به نکته جالبی اشاره کردید، عدالتی و ناعدالتی هردو زیباند، به دلیل اینکه در مواقعی عدالت به ضرر آدم تمام می شود، مثلاً وقتی که یک رئیس پسر احمق و دست و پا چلفتی خود را مسئول تمام امور می کند. و یا برای کسانی که از پول بیت المال می خورند، خب عدالت به ضررشون تموم می شه. ولی تجربه نشون داده که همیشه باید یکی از اینها رو قربونی کرد، یا عدالت و یا ناعدالتی. ولی این رو در نظر بگیریم که ناعدالتی به نفع قشر خاص جامعه است، ولی عدالت، مدافع منافع همگی جامعه است.
ما ایرانی یه مشکل بزرگی که داریم، اینه که به دلیل نبودن روحیه انتقاد تو کشور، یا بلدیم هر کاری که می تونیم بکنیم و کسی هم نتونه ازمون انتقاد کنه، و یا به دلیل همین نبودن روحیه انتقاد، مدام تو کوچه بازار از این و اون و رهبر و نظام ایراد بگیریم و دق دلمون رو ناشی از این مسئله خالی کنیم، ولی وقتی به خودمون می رسه، رشوه بگیریم و بدیم و پارتی بازی کنیم و ... من منکر نمی شوم، که باید اجرای قانون و عدالت مداری، از بزرگان مملکت شروع شود، ولی ما یعنی افراد عامه جامعه نیز نقش بزرگی رو ایفا می کنیم. من خودم به این نتیجه رسیدم که باید خودم رو اصلاح کنم، نه غر بزنم.
ما مشکل اساسیمون اینه که عدل خدا رو هم زیر سوال بردیم. ما خیلی از کارها رو فقط به خاطر اینکه تو جامعه جا افتاده، انجام می دیم و وقتی ازمون سوال بشه، می گیم مملکت بی صاحابه و یا چیزی شبیه این و یا اینکه همه اینکارو می کنن. ما الان بیش از هر چیزی به منجی نیاز داریم. ما به انقلاب فرهنگی نیاز داریم که توسط یک عده قشر خاص همه گیر بشه و افراد رو هدایت کنه. چیزی که صدالبته تو یک روز و دو روز ایجاد نمیشه. من از کسانی که کارشون انتقاد گیریهای بی پایه و اساس و رادیکالی هستش، می خام بپرسم شما که اینقدر سنگ وطن رو به سینه می زنین، تابه حال چی کار کردین؟
بدبختی ما اینه که انتقادهامون هم درست و حسابی نیست. فقط بلدیم بدی دشمن رو بگیم، نه خوبیهاشو. انصافاً از جامعه آمریکا باید یه چیزهایی رو باید یاد گرفت که روی ما مسلمون نماها رو سفید کردن...
امیدوارم زیاد سرتون رو درد نیاورده باشم. اما لازم دیدم این دردها و نظرها و دغدغه ها رو بگم، حالا نظر شما رو نمی دونم...
سلام
اقای دکتر ... منظور من طوری بود که در اون وضع قرار گرفته باشید ...
البته حق با شماست ...
یک چیزی که مثل اینکه نمیتونید ترک کنید مثل اینکه این طولانی نویسی و استفاده از کلماتیه که هضمش سخته ... که من در نگاه اول فکر کردم یک داستانه ...
ممنون بابت نظراتتون ...
هویت
لحظه ی سال تحویل به خودم قول دادم تا این سال را با تمام تلاشم به بهترین نحو تمام کنم ...
اولین جایی که باید میرفتم سر خاک پدربزرگم بود که اسمش را به یادش بر من که بزرگترین نوه پسرش بودم نهادند ...
سر خاک آن بزرگ که رسیدم بعد از شست و شوی سنگ قبر فاتحه ای خوانده و بعد از درد دلی با وی برای برگشت آماده شدم ولی وقتی از جایم بلند شدم دورم را قبر هایی را که بر روی سنگ مزارشان نام فامیلی من حک شده بود گرفتند ...
ناخودآگاه برای پیدا کردن هویتی آشکار بین آنها قدم زدم تا با اجدادم که همه در آنجا دفن شده بودند آشنا بشم ...
هر قدمی که بر میداشتم سکوت قبرستان تاثیرش را در من بیشتر نشان میداد ... قدم هایم سنگین تر شده بود ...
دلیلش را نمیدانستم ولی حسی شبیه ترس از مرگ و یا ملاقات با عزیزان و یا چیزی دیگر که توانایی درکش را نداشتم بر من غلبه کرده بود ...
مزار انسان هایی را که در ذهن من با خوبی نقش بسته بودند زیبا می دیدم و بقیه را کمی متفاوت ... که این تفاوت شاید به میزان شناخت من از آنها بوده و نه چیز دیگر ...
به انتهای قبرستان که نزدیک تر میشدم قدم هایم سبک تر میشد ... سبک تر ... سبک تر ... تا جایی که رسیدم به سنگ مزاری برزگ که رویش نوشته بود "خوش آمدی بمزارم نمودی یادم / بخوان بخوان سوره الحمد تا کنی شادم " رسیدم ...
پاهایم قدری سبک شده بود که نشستم و وظیفه ام را که انگار به من متوسل شده را انجام دادم ...
پاهایم توانی برای برگشت گرفت ...
در راه به فکر آن سنگ مزار بودم ...
حتی یادم رفته بود اسم صاحبش را بخوانم ...
نظر یادتون نره ....
بچّه‌ها سلام...عيد همتون مبارك....سال خوبي داشته باشيد....
...امّا يه چيز مهم.....
يه پيغام خصوصي از وسترن داشتم كه واقعاً نگرانم كرد....گفته بود يه مدّت نمي‌ياد چون يه مشكلي براش پيش اومده.....ظاهراً خيلي وضعيتش خوب نيست...انگار حسابي به هم ريخته بود.....به خدا خيلي نگرانم كرد.....اون برام از خواهرم عزيزتره.....تو رو خدا براش دعا كنيد....تو رو خدا دعاش كنيد بچّه‌ها.....
چرا ؟ اول سالی خدا کنه چیز بدی نباشه ........نقل قول:
بچّه‌ها سلام...عيد همتون مبارك....سال خوبي داشته باشيد....
...امّا يه چيز مهم.....
يه پيغام خصوصي از وسترن داشتم كه واقعاً نگرانم كرد....گفته بود يه مدّت نمي‌ياد چون يه مشكلي براش پيش اومده.....ظاهراً خيلي وضعيتش خوب نيست...انگار حسابي به هم ريخته بود.....به خدا خيلي نگرانم كرد.....اون برام از خواهرم عزيزتره.....تو رو خدا براش دعا كنيد....تو رو خدا دعاش كنيد بچّه‌ها.....
منم نمي‌دونم چي شده...خيلي نگرانم...تو رو خدا دعا كنيد بچّه‌ها....
من هم شخصاً امیدوارم برای ایشان اتفاقی نیافتاده باشه! به هر حال من خیلی خوشحال می شدم که نظر ایشون هم درباره کارام ببینم، ولی اگه نظر اون هم مثل آقا مهدی و انویدیا باشه، باید دیگه کاسه و کوزه خودم رو جمع کنم و برم! چون اینجوری که شما از دشواری و غامض بودن نوشته هام حرف می زنین، نمی دونم باید به خودم افتخار کنم و یا سبک خودم رو عوض کنم؟ ولی تو این متن عدالت که من چندان پیچیده حرف نزده بودم؟؟
به هر حال طبیعی هستش، ما تو این جمع تازه واردیم و ...
یعنی چی کاسه و کوزه و جمع کنید ؟ اگر هم قرار باشه ما باید عادت بدیم به شما خودمون رو عزیز .. رفتنی در کار نیست ...نقل قول:
من هم شخصاً امیدوارم برای ایشان اتفاقی نیافتاده باشه! به هر حال من خیلی خوشحال می شدم که نظر ایشون هم درباره کارام ببینم، ولی اگه نظر اون هم مثل آقا مهدی و انویدیا باشه، باید دیگه کاسه و کوزه خودم رو جمع کنم و برم! چون اینجوری که شما از دشواری و غامض بودن نوشته هام حرف می زنین، نمی دونم باید به خودم افتخار کنم و یا سبک خودم رو عوض کنم؟ ولی تو این متن عدالت که من چندان پیچیده حرف نزده بودم؟؟
به هر حال طبیعی هستش، ما تو این جمع تازه واردیم و ...
نه خوب شاید برای من و مهدی دشواره .. شما کارتون رو بذارید حمید و وسترن که اومدن نظر اونا رو هم بدونید ...
راستی در باره کار من نظر ندادید ... :(
خيلي ممنون انويديا عزيز! حرفات بهم روحيه داد.
كاش مثل من اسمت رو مي گفتي، من سعيد هستم.
نوشته ات جالب بود ولي بهتر بود كاملترش مي كردي به عنوان يه داستان كوتاه كه آخرش نتيجه اي براي مخاطب به همراه داشته باشه.
اون نوشته ام كه درباره آقاي 2 و خانم 1بود، مسخره بود؟ نظرتون رو بگين، ناراحت نمي شم!
سلام
دکتر جان اسم من بنیامینه ... :دی
درمورد نظرتون راجع به داستان من ... نتیجه نتونستم بگیرم ...ولی وقتی روی کاغذ اوردم نتیجه گیری و ویرایش میکنم ...
البته یک چیزیز دوستان اگه ممکنه بگید مثلا من یک جا از یک کلمه اشتباه استفاده کردم ... اونو به من یادآوری کنید تا تکرار نکنم ...
در مورد داستان شما هم عالی بود .. من که خوشم اومد .. چون واقعیت بود ...
این هم ایدی من ...
hardware_enthusiast
سعيد جان اول از همه به قول بنيامين رفتني در كار نيست....!...پس بشين و بنويس و حالشو ببر!
بعدشم به نظر من متنات دشوار نيست....به نظرم خيلي با تكلّف نوشته شدن....يعني ميشه همون مفاهيم رو با كلمات صميمي تر و جذّاب تر و شايد حتّي قشنگ تر منتقل كرد......
.
.
.
راستي بچّه‌ها تو رو خدا يادتون نره براي وسترن دعا كنيدا....
اینی که میخوام بنویسم واقعیه و ممکنه خوب نتونم منتقلش کنم ...
نظر یادتون نره ...
قرعه کشی
ساعت 3 قرار بود مراسم آغاز شود ولی به دلیل جلو رفتن ساعت رسمی کشور مراسم هم یک ساعت به عقب افتاد ...
بلاخره مراسم شروع شد ...
مجری مراسم قرعه کشی قوانین رو به شکل زیر بازگو کرد تا همه از نحوه برگزاری آن مطلع شوند ...
"برگه ها رو به داخل ظرفی شیشه ای باید می انداختیم ... از بین آنها 12 برگه به دست کودکان باید کشیده می شد ... شماره برگه ها به ترتیب از 1 تا 12 یادداشت می شدند ... توپ هایی هم در داخل گردونه ی قرعه کشی بودند که از 1 تا 12 شماره گذاری شده بودند که با خروج هر شماره عدد برگه ان شماره از دوره مسابقات حذف میشد ... و به شماره ی توپ اخر یک عدد ال سی دی 42 اینچ سامسونگ قرار بود اهدا بشه ..."
قرع کشی شروع شد ...
شماره اولی که از ظرف بیرون آمد شماره اخرین ته برگ من بود ...
شماره 5 هم یکی از شماره های ته برگهای من بود ...
شماره 10 هم همینطور ...
12 شماره فیش انتخاب شد و مرحله اول قرعه کشی تمام شد و این اتمام باعث رفتن خیلی از مهمان هایی شد که شانس با آنها نبود ....
شانس من برای برنده شدن زیاد شده بود ولی من فقط از خدا میخواستم کسی برنده ی ال سی دی شود که واقعا نیاز دارد ...
هر شماره که از گردانه بیرون می آمد من همین درخواست را از خدا میکردم تا اینکه شماره 10 و 5 و 1 من به ترتیب در 5 تا توپ آخر از دوره حذف شدند ولی با هر بار حذف شدن من بر درخواستم از خدا بیشتر تاکید میکردم تا اینکه نفر اول اعلام شد و از انتهای سالن صدای خوشحالی پیرزنی با دختر دم بختش بلند شد که معلوم بود آخرین شماره برای ته برگ آنها است ...
سالن برگزاری مراسم تقریبا خالی شد ... در این میان دو نفر خیلی خوشحال بودند ... یکی پیرزن بود که توانست بخشی از جهیزیه دخترش را فراهم کند و دیگری هم من که فهمیدم خدا دعاهای من را قبول میکند ...
قشنگ بودش. جالب بود. شما بهتره نوشته هات رو کمی بلند تر کنی، بنیامین جان!
حالا نوشته من رو داشته باشید، نظر یادتون نره!
اونانیرن (معادل آلمانی "خودارضایی")
پسر جوان خسته بود. به رختخواب خود پناه برد و تن سرد و خسته خود را در آغوش تخت گرم و نرم، رها کرد. اما با اولین تماس شکم خود با تخت، یکدفعه حس عجیبی بر او غلبه کرد که تمام خستگیها را از تن او به بیرون برد. هرچند، این اولین بار نبود که با همچنین شرایط و احساساتی مهیج، روبرو می شد؛ تا به حال بیش از هزار بار به خود قول داده بود که بر خود غلبه کند، اما راه چاره ای برای گریز از آن میل کشنده در خود نمی یافت.
غلت زد و به پهلو خوابید. سعی کرد با یاد آوردن پروردگار و خواندن چند دعا، از التهاب خود کمی کمتر کند، اما هر بار که آن تلقینات و وردها را تکرار می کرد،گذشته اش بیش از پیش در جلوی چشمانش مجسم می شد و از اراده ی او اندک اندک کاسته می شد؛ چرا که جوانی اش در جلوی چشمانش داشت می سوخت و دود می شد و به هوا می رفت. می خواست به خود بقبولاند که معتاد نیست و راه چاره ای برای او پیدا خواهد شد، اما افسوس که اطرافیان او، کسانی در مرتبه سنی او نبودند که بتوانند او را درک کنند. البته، برای او هیچ اهمیتی نداشت که دیگران دغدغه های او را باور کنند یا نه؛ فقط می ترسید فردا بمیرد و هنوز، در انتظار فرصتی رویایی در زندگی، برای ترک عمل نفرت انگیزش باشد. او هربار پلها را خراب کرده بود و دیگر راه برگشتی را برای خود نمی دید. نمی دانست به چه کسی شکایت کند. او حتی از جنسیت خود متنفر شده و گاه حتی از خلقت خود هم شکایت می کرد؛ اما افسوس که این افکار موهوم و مسخره، ذهن او را بیشتر آلوده می کرد و او را به سوی سرانجام خودنابودی، سوق می داد...
پسر جوان، آن شب نیز همان کار را تکرار کرد؛ نتوانست طاقت بیاورد.
صبح، مادر جوان برای بیدار کردن او به بالینش آمد، چرا که هنوز او خوابیده بود. کنار او تکه کاغذی بود که در آن، همه حرفهای که نمی توانست بزند و دردهایی که گفتنش به دیگران دشوار بود، نوشته شده بود؛ حتی احساسات و امیال طبیعی سرکوب شده خود را. مادر با خواندن کاغذ، به خشم آمد و پسر را تکان داد، اما دیگر دیر شده بود؛ چون شیطان، راهی احمقانه برای رهایی از گناه به او پیشنهاد کرده بود.
سلام دوستان شرمنده که دیر کردم!به لطف دعاهای شما مشکلم رو حل کردم اومدم خدمتتون
بنیامین عزیز از هویت و این داستان قرعه کشی خیلی خوشم اومد البته هویت بیشتر!به نوعی ساده و تمیز می نویسی من خودم موافق این طرز هستم همونطور که می دونید یعنی اگه رمانهام رو خونده باشید خیلی ساده و حتی بچه گانه نوشته شده طوری که همه می تونند بفهمند چه خبره!ودرست نقطه مقابل تو آقا سعید ما هستند!من متاسفانه نمی تونم چیزهایی رو که می نویسید جمعبندی کنم البته اینم بگم این مشکل منه چون گفتم من اهل سادگی هستم نه عمق!یعنی از دستم بر نمیاد عمیق بنویسم وگرنه از خدام بود!
این نوشته آخری خوشم اومد و تا حدودی فهمیدم چه خبره(گرچند بازم توی شک هستم اون راهی که شیطان پیشنهاد کرده چی بوده؟خودکشی؟درست حدس زدم؟)اما اگه به صفحات قبلی این تاپیک سر زده باشید یک مسابقه
کوچیک ترتیب داده بودیم که اونجا نظرها متفاوت بود حتی به نظرم اگر چه صاحب خونه تشریف نداشته باشه(پدرام
آشنا)اونم مثل شما می نویسه یعنی این تفاوت نظرها بخاطر تفاوت طرزهاست البته من برای اینکه لااقل کمی به
نوشته هام سنگینی و ابهت بدم نوشته های شما رو خواهم خوند بلکه یاد گرفتم!ولی خودمونیم جای حمید بدجوری
خالیه چون بنظرم تاپیک رو اون می ترکونه!
آخيييييييييييييييييش! خيالم راحت شد...حالا بهتر مي‌تونم كاراتونو بخونم و نظر بدم!خدا رو شكر!
بنيامين جان منم كاراتو خوندم....
راستش منم از هويت بيشتر خوشم اومد...برام جالب تر بود....سعيد جان كار تو رو هم خوندم...ولي مي]وام يه چيز كلّي بگم...به نظرم هر چي بيشتر مي‌نويسي از تكلّفت كم تر ميشه....انگار داري صميمي تر مي‌نويسي و با نوشتي راحت تر كنار اومدي...البتّه اين نظر منه‌ها....!
.
.
.
ولي يه چيز كلّي ديگه!
بياين از اين به بعد حالا كه هممون داريم يه جورايي ميني مال مي‌نويسيم.....بيشتر ميني مال بنويسيم تا داستان كوتاه....يعني فوق فوقش ديگه 5 يا 6 خط....اين جوري كارامون شايد بهترم شد....
البتّه اينم فقط يه نظر....پس هر جور كه راحتيد!
سلام
خوشحالم که وسترن برگشته ... :دی
قرعه کشی چون یک جوری واقعیت بود خودم هم نتونستم خوب بیارمش ....
کار سعید هم خیلی قشگ بود ...
راستی دیگه وقتی میاین چیزی بنویسید دیگه ... :دی
بچه ها یک چیزی...همونطور که می دونید من رمان می نویسم و برام سخته مینی مال بنویسم واسه همون تصمیم
گرفتم برم تاپیک خودم و کتاب چهارمم رو کم کم آپ کنم اینطور که هر بار که نوشتم وتایپ کردم بذارم اونجا بخونید و
در پیشرفت داستان کمکم کنید اگه نقطه ضعفی چیزی داره بگید زود برطرف کنم و به اصطلاح به کمک شما یک
چیز درست حسابی عرضه کنم اگه کم کم بذارم نه برای من تایپش سخت می شه نه برای شما خوندنش!چطوره؟
اگه موافقید برم خونه خودم شروع به خونه تکونی بکنم!
با سلامی دوباره خدمت همه برو بکس!
امیدوارم که حالتون خوب باشه...
البته حال من چندان تعریفی نداره، چون هرکار می کنم نمی تونم دست به قلم ببرم! از طرفی وقتی انتخابات میشه از شونصد روز قبل همه شبکه ها آرم انتخابات رو می زنن تنگ شبکشون، اما امروز ناسلامتی تولد رسول اکرم مظلوم واقع شده ی ما هستش، انگار نه انگار! بابا حداقل یه آرم هفته وحدت هم باشه باز از هیچی بهتره! به هر حال من به زعم خودم تبریک میگم بهتون، چون "این دردها را نمی توان به کسی اظهار کرد".
بچه ها راستی یه چیزی هم راجع به خودم بگم؛ راستش رو بخواین من از اون موقعی که یه مقدار عاقل شدم، توی شهرت طلبی دارم غرق میشم. یعنی میدونین منظور واقعیم چیه، من دوست دارم بعد مرگم یه اسم خوبی تو این دنیا جا بذارم. فکر کنم توقع احمقانه ای هستش، اما واقعیتش برام به صورت یه عقده دراومده. میخام دست خالی از این دنیا نرم. آخه جدا وقتی ما آدمهای معمولی میمیریم، کی بهمون توجه می کنه؟ یک آدم کمتر شد، چه بهتر!
یعنی من یه جورایی سر همین قضیه به نوشتن روی آوردم، اما الان می بینم که اشتباه محضه. باید تو هرکاری اول خدا رو در نظر گرفت. من خودم فکر می کردم میام اینجا و با اسم مستعار، نوشته هام رو منتشر می کنم، هیشکی هم پیدا نمیشه به گرد پام برسه! نگو بابا، تو ایران، چند میلیون جوون دیگه هم عین من هستن که عشقشون نوشتنه و میخان اسمی در کنن! حالا میخام از شماها بپرسم، دلیلتون برای نویسنده شدن (بهتره بگم نوشتن) چی بوده، و آیا شما هم مثل من عقده مشهوریت (یا محبوبیت) دارین؟
آخه واقعاً نویسنده های بزرگ چی جوری از کوچیکی به بزرگی رسیدن؟؟!
با نظر وسترن خانم هم موافقم، هرچند من اصلاً نوشته بلند تا حالا نخوندم، اما خب بالاخره ما باید به استعدادهای جوونها بها بدیم یا نه؟
در مورد آقا مهدی هم که گفتن مینی بنویسیم، والا منظورتون از مینی چی هستش؟ همش 2 3 خط؟؟ من می دونم که از قطعه های کوچک شروع کنیم، قلممون قوی تر میشه، اما نویسنده واقعی اون هستش که تو نوشته های بلند بالا هم کم نیاره و مخاطب رو جذب کنه!
از تعریف خانم وسترن هم اونقدر سر ذوق اومدیم که نگو! (سعید بشین سر جات!)
واقعاً هدف ما از نوشتن این نوشته ها و گذاشتن در این تاپیک چیه؟ حتی اگه یکی از ماها هم بعداً نویسنده بزرگی بشه و وقتی مشهور شد، بگه دکتر زو ویگن رفیق فاب من بود، من یکی که برام کافیه. مخصوصاً شما وسترن عزیز!!!
بدون عنوان
2008/03/17 07:59 ب.ظ
فرشته قبل از شروع سفر یکی دیگر از مسافران، به او یک سیب داد و از او خواست هر کجا که سیب دید ابتدا آنرا از عمق جان بو کند تا به یاد سرزمین اصلیش بیفتد و هیچگاه فراموش نکند که بالاخره باید برگردد. انسان به زمین آمد ، ولی هر جا سیب دید ، مجبور شد آنرا بدون هیچ فکر و بویی بخورد چون سفر سختی داشت و گرسنه می شد.
تصمیم ساده
2008/03/17 07:59:32 ب.ظ
پسر بچه هر چه برای پدر و مادرش توضیح می داد که اطلاعی از شکسته شدن گلدان ندارد، آنها با اطمینان تمام او را مسئول می دانستند. پسر بچه در آن موقعیت و خیلی از موقعیت های مشابه دیگر فقط می توانست گوشه ای بنشیند و گریه کند.او دنیای خیلی ساده ای داشت و از آن به بعد تا آخر عمر هیچگاه دلیل کارهایش را توضیح نداد و از خود دفاع نکرد.
دنیاهای ما
2008/03/17 07:59:42 ب.ظ
در چند ثانیه ای که از جلوی ماشین پارک شده می گذشت مرد راننده با نگاهش او را دنبال می کرد . دختر که متوجه نگاه راننده شده بود ، خودش را جمع و جور کرد و سعی کرد با متانت بیشتری از عرض خیابان عبور کندو در دلش آرزو کرد که ای کاش دوستانش بودند تا دیگر او را برای کمبودهایش در جلب نظر مردها مسخره نکنند و به مادرش فکر کرد که چقدر از عروس شدن دخترش خوشحال می شود و اینکه با استفلال مالی که بعد از ازدواج پیدا می کند، می توانند هر چیزی را که نیاز داشت ،خریداری کند و ... به آن طرف خیابان که رسید به عقب برگشت تا هم به راننده نگاهی کرده باشد و هم نشان دهد که منتظر تاکسی است شاید ..... مرد راننده برای چند ثانیه دیگر با نگاهش دختری دیگر را که از جلوی ماشینش می گذشت دنبال کرد.
من رو ببخشید همونطور که می دانید نمی تونم فعلا زیاد با کامپیوتر کار کنم. سلام گرمم رو به همه دوستان مخصوصا وسترن جان و مهدی و .... پذیرا باشید.......
سلام حمید جان.خیلی خوشحال شدم دیدم برگشتی انشا الله که دیگه ما رو تنها نذاری . طبق معمول حرفات منونقل قول:
خیلی تحت تاثیر قرار داد و راستش باورم نمی شه ما رو قابل این صحبتها دونستی اما خوب بذار منم نظرم رو
بگم.فکر کنم توی ذهن همه اونهایی که با هنر کار میکنند از جمله نویسنده ها علاقه به مشهور شدن هست این
اصلاً عجیب و ناراحت کننده نیست چون دوست داریم بقیه هم مارو بشناسند و به قول تو بعد از مرگ چیزی از
خودمون بجا گذاشته باشیم منکه همیشه از روی همین دلایل از داشتن سه رمانم خوشحال و مفتخر بودم البته
اینم بگم راستش مهمترین هدفم اینه که خیلی ها رو شاد کنم شاید واسه همونه رمانهام رو ساده و باپایانی خوش می نویسم و به لطف اینترنت تا حدودی به هدفم رسیدم و خوب امیدوارم این نیت کمکم کنه روزی کتابهام چاپ بشه و بقول تو به شهرت برسم می دونید بزرگترین علت که دوست دارم به شهرت برسم چیه؟اینه که بقیه به من افتخار کنند پدرم از اینکه پدر من بوده دوستام از اینکه دوستی مثل من دارند و...می فهمید که؟به نوعی از همراهی شون تشکر کرده باشم و به قول شما بگند آمنه محمدی رفیق منه!انشالله که روزی هممون به هدفمون برسیم که فکر کنم حمید جان،بی تعارف،بااین نوشته های شما اون روز خیلی نزدیکه منکه منتظر بودم بیایید ازتون اجازه بگیرم تا نوشته های شما رو اس ام اس بزنم به دوستام و خوشحال می شم اگه اسم و شهرتتون رو کامل بگید و بقولی بگم ایشون از دوستان اینترنتی منه:11: