گیلان ، دیـــار بــی خــزان

سلام

استاد محمد ذات پرور یکی از قهرمانان پیشکسوت ایران و گیلان . استاد در قبل از انقلاب در چندین دوره به عنوان آقای ایران انتخاب شده اند . :) او بدون شک یکی از افتخارات گیلان زمین به شمار می آید .
محمد ذات پرور هم اکنون : رئیس هیئت پرورش اندام، بدنسازی، قویترین مردان و پاور لیفتیگ گیلان،

================================
تعدد باشگاههای بدنسازی و پرورش اندام نشان دهنده علاقه جوانان به این ورزش است، علاقه به داشتن اندامی متناسب و زیبا و به قول خودمان هرکولی.

[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

محمد ذات پرور رئیس هیئت پرورش اندام، بدنسازی، قویترین مردان و پاور لیفتیگ گیلان، به عنوان یکی از پیشکسوتان پرورش اندام که مدت 43 سال است در این رشته فعالیت دارد و علاوه بر اینکه مربی تیم ملی سنگاپور بوده، در باشگاههای ژاپن و سایر کشورهای خارجی نیز مربی گری کرده است، در گفتگو با خبرنگار خبرگزاری دانشجویان ایران اظهار داشت: ورزش بدنسازی از ورزش کلاسیک وزنه برداری متولد شده است اما تفاوت های زیادی با این ورزش دارد. در وزنه برداری بلند کردن وزنه ها اهمیت دارد در حالیکه در پرورش اندام عکس این موضوع صدق می کند و رژیم هایی نیز که ورزشکاران در فصول مختلف سال می گیرند، متفاوت است. کلا وزنه برداری را ورزش آهنی می نامند چون مدام با وزنه برداری سر و کار دارد در حالیکه در بدنسازی فیزیک بدنی نقش بسیار مهمی را ایفا می کند.

وی که سابقه مربی گری و داوری در سطح بین المللی را نیز دارد و اکنون در 58 سالگی خود را برای شرکت در مسابقات قهرمانی پرورش اندام کشور آماده می کند، در مورد مصرف مواد نیروزا در ورزش بدنسازی گفت: در پرورش اندام چیزی به نام مکمل های غذایی وجود دارد که کاملا متفاوت با داروهای شیمیایی است. مکمل های غذایی باعث تقویت فیبرهای ماهیچه ای شده و عضلات ورزشکار را تقویت می کند هر چند که مربی به هر ورزشکاری مواد و داروهای خاص او را تجویز می کند که این متناسب با وضعیت جسمانی ورزشکار خواهد بود. دارو در همه رشته های ورزشی مصرف می شود و ما در ورزش های خودمان نباید از علم غافل شویم چرا که اگر به قهرمانها بگوییم طبیعی ورزش کنید، حتی در شهر خودشان هم نمی توانند قهرمان شوند.

ذات پرور در پاسخ به این سوال که چگونه می توان ورزشکاران نا آگاه را از داروهای غیر مجاز بر حذر داشت، گفت: حدود دو هفته پیش جلسه ای با رئیس فدراسیون پزشکی کشور داشتیم و به این نتیجه رسیدیم که بهترین راه برای مقابله با این معضل این است که فدراسیون پزشکی مکمل های غذایی تایید شده را وارد کند و در اختیار ورزشکاران قرار دهد تا ورزشکار مجبور نباشد مواد تقلبی را از بازار سیاه تهیه و مصرف نماید. خود من نیز به تازگی ترجمه یک کتاب هفتصد صفحه ای به نام «استروید بای بل» را به پایان رسانده ام که در آن به عوارض ناهنجار ناشی از دوپینگ اشاره شده است.

وی در پایان به نظارت اداره تربیت بدنی و باشگاه های پرورش اندام اشاره و خاطرنشان کرد: اداره کل تربیت بدنی بر مجوز باشگاههای پرورش اندام نظارت دارد و در صدور این مجوزها از افرادی نظرخواهی می شود که این مسئله جلوی خیلی از نابسامانی ها و ناهنجاری ها را خواهد گرفت.


منبع : ایسنا

قربان شما : شاهین کینگ

دوستان عزیز سلام

این خبر یه خورده قدیمیه ولی خوب ممکنه برای بسیاری از دوستان جالب باشه .

اینو اینجا گذاشتم زمانی که تعطیلات رو در گیلان سپری می کنین حواستون جمع باشه . [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

================================================== ==
[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

رشت، خبرگزاري جمهوري اسلامي ‪۸۵/۰۶/۱۱‬

اين روزها كه مردم گيلان در شرايطي سخت، گرماي ‪ ۳۵‬تا ‪ ۴۰‬درجه سانتيگراد با رطوبت ‪ ۹۸‬درصد، قطع مكرر و افت ولتاژ برق و كمبود آب را تحمل مي‌كنند، "دراكولا "هم عليه مردم گيلان دست در دست غول گرما گذاشته‌است.

دراين فصل بسياري از ساكنان استان گيلان، از" تك " غافلگيرانه اين موجود وحشتناك، كوچك مجروح مي‌شوند و حتي برخي نيز كارشان به بيمارستان مي‌كشد.

برخلاف تداعي كه از اسم اين موجود كه در ذهن خوانندگان نقش مي‌بندد جثه دراكولاي گيلان فقط اندكي بزرگتراز مورچه قرمز است.

اين بند پاي كوچك كه به سلطان حشرات مناطق گرم و مرطوب معروف است و به واسطه سمي كه در بدن خود دارد فاقد دشمن طبيعي است و حتي پرندگان نيز از خوردن آن خودداري مي‌كنند.

حشره "دراكولا " سوسك نارنجي رنگي با نام علمي "‪" PEDRUS‬است كه در بدن آن سمي با نام علمي " ‪ "pedren‬وجود دارد.

اين حشره به محض تحريك با ترشح سم بر پوست بدن باعث بروز تاولهاي شديدي همراه با درد، سوزش و خارش مي‌شود.

بهبود تاولهاي ناشي از سم اين حشره درمان خاصي ندارد و تنها بايستي با مواد ضد عفوني‌كننده و پمادهاي مسكن زمان بهبود ‪ ۱۰‬روزه آنرا تحمل كرد.

اين حشره كوچك و خطرناك كه به دليل پسند هواي مرطوب ، بيشتر در گيلان ديده مي‌شود با گرماي هوا و بالا رفتن ميزان رطوبت تكثير مي‌شود.

"دكتر لاله بشر دوست " در اين زمينه به خبرنگار ايرنا گفت : چنانچه ترشح سم " پدرين " توسط حشره دراكولا در نواحي حساس بدن مانند دور چشم كه داراي چين و چروك و پوست نازك است اتفاق بيفتد، شدت و درد تاولها بيشتر مي‌شود.

وي اضافه كرد : گزش اين حشره معمولا با خارش همراه است كه در صورت انجام اين عمل تاول‌ها پاره شده و سطح وسيعتري از پوست را آلوده مي‌كند.

بشر دوست ياد آور شد: كودكان به سبب برخورداري از پوست نازكتر نسبت به گزش اين حشره بسيارآسيب پذيرترند.

وي گفت : تاول‌هاي ناشي از گزش اين حشره درمان ندارد و فقط بايد محل ضايعه را با آب سرد و صابون مرتب شستشو داد.

وي افزود: اكثر مردم براي درمان آن از الكل سفيد استفاده مي‌كنند در حالي كه آب و صابون بهتر است.

وي افزود: استفاده از پمادهاي استريل چشمي و ضد خارش براي درمان عوارض گزش مناسب است.

دكتر بشر دوست افزود: بعد از بر طرف شدن اين ضايعات پوستي، لكه قهوه‌اي رنگي براي مدتها بر روي پوست باقي مي‌ماند كه به مرور زمان رفع مي‌شود.

"دراكولا" حشره‌اي كوچك به اندازه مورچه بياباني است كه داراي دو رنگ قرمز و قهوه‌اي بند بند است و در شاليزارها، علفزارها و ساختمانهاي مرطوب بيشتر ديده مي‌شود.

==========================
منبع : ایرنا
==========================

قربانتان : شاهین کینگ

سلام
یه سوال از محضر دوستان گیلانی عزیز
عزیزان
فصل کاشت چای در گیلان کی هست و چه موقع از سال زمینهای چای یکدست سبز و زیبا و چشم نواز میشن؟
یه چیزی که واسه عکاسی محشر باشه

در ضمن زیباترین فصل گیلان چه فصلیه؟
ممنونم

به نظرم اردیبهشت و آخر فروردین گیلان ماهه
اما امان از وقتی که هوا دم کنه یا حالش خراب شه و 2 هفته مداوم تاکید میکنم مداوم!! بارون رو سر خلق الله بباره و تمام خیابون ها رو آب بگیره!!
یا دیوانه شه و یهو اونقدر برف بیاد که مجبور شی 100.000 تومن بدی تا یکی بیار شیروونی خونت رو پارو کنه!!!

این همه مطلب نوشتین ولی از رستوران های محشر گیلان چیزی نگفتین
عاشوری
جهانگیر
پهلوان عسگر
زیبا
فجر
و از همه مهمتر
کافی شاپ بابک (فکر کنم جزو اولین کافی شاپ های ایران بود که مردم تهران بهتر از ما ها می شناختنش!!!)

راستی تو حاجی بکنده هم یه رستوران هست که غذای خوبی می ده اسمش چی بود؟؟؟
اگه جای دیگه هم دارین معرفی کنین

(برای کمک به اقتصاد گیلان!!!!!)

سلام...

آشنایی با شهرستانهای استان گیلان

کد:

---

http://www.gums.ac.ir/en/FA/health_Vice/Addiction/images/Guilan%20Provinance.pdf

---

:)

سلام

دستت درد نکنه [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

چه عجب از این ورا [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ] به گیلان ، دیار بی خزان خوش اومدی [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

قربانت : شاهین [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

سلام...

چاکریم [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

منم همسایه دست راستی شما هستم... [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

بازم میام خدمتتون [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

ته فدا

سلام

[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

برنج:

برنج با نام علمی «اوریزاساتیوا» گیاهیست، از تیره گندمیان که درنواحی استوای یو معتدل گرمسیری می روید. نکوبیده آن را «شلتوک» یا «شالی» و کشتزارهای آن را نشالیزار» می نامند. خاستگاه اولیه آن را هندوستان یا برمه می دانند و معتقدند که این محصول، از طریق هندوستان و چین به ایران آمده است. سابقه کشت آن در ایران به دوران هخامنشی می رسد؛ اما کشت آن در سواحل دریای خزر، دیرتر معمول شده است. تا قبل از تنسیق نظام آبیاری در مزارع کشت برنج گیلان، کشاورزان برای احتراز از خطرات خشکسالی، به کشت برنجهایی می پرداختند که دوره رویش کوتاهی داشتند و اصطلاحاً به برنجهای زودرس (زودرس یا گرم برنج) معروف بودند. ازن برنجها عمدتاً عبارت بودند از: قریب، چمپا، آقایی، بی نام، شصت رس و چمپای رسمی. در مناطقی که منابع آب مطمئن بود و امکان بروز خشکسالی ضعیف می نمود، کشت انواع مرغوب و دیررس (سرد برنج) که عمدتاً از گروه برنجهای صدری هستند، معمول بود. در سالهای اخیر، تنسیق امور آبیاری که از حدود چهل سال پیش، بطور سنتی و بر اساس روابطی عرفی انجام می گرفت، از نظر و هماهنگی بیشتری برخوردار شده است.

برای کاشت داشت و برداشت این محصول، مراحل مختلفی از سوی کشاورزان صورت می گیرد. برای کاشت آن، ابتدا زمین را در فصل زمستان آب بسته و کاملاً سیراب می کنند. به این منظور آب گل آلود رودخانه ها که حاوی مواد معلق زیادی است، ترجیح داده می شود. در اواخر زمستان، شخم اول زمین به منظور نخستین عمل آماده سازی مزارع انجام م ی گیرد. سپس شخم دوم که عمود بر شخم اول زده می شود، آغازه شده و تا شروع عملیات کاشت، کارهای تسطیح و کرت بندی که اصطلاحاً به آن «مرزبندی» گفته می شود انجام می گیرد. از حدود نیمه فروردین، شلتوک را که به اصطلاح محلی «تخم جو» نام دارد، در آب ولرم خیس می کنند تا جوانه بزند. آنگاه آن را در محلی به نام «توم بجار» که قسمتی از بهترین محل و نقطه مزرعه می باشد، می ریزند تا بذرها سبز شود. بعد از آب بستن زمین، مرزبندی و سبز شدن تخم جو، عملیات کشت که بهترین زمان آن، اردیبهشت ماه است آغاز می شود. قبل از انجام نشا، زمین برای بار سوم شخم زده و سپس با ابزار مخصوص که بجای خیش به تیلر بسته می شود، توسط مردان نرم می گردد و ضمن اصلاح و تعمیر، مرزها مسطح می گردد. از این مرحله بعد، زنان نشاکار، گیاه برنج را در دسته های 4 تا 8 تایی از بسته اصلی جدا کرده، می کارند و از آن پس تا هنگام رسیدن، مراقبتهایی چون: وجین کاری، استفاده از کود شیمیایی، دفع علفهای هرز و دفع آفات برنج صورت می گیرد. پس از رسیدن برنج و سنگین شدن خوشه ها، عملیات «درو» آغاز می شود. برای این منظور، از چند روز قبل، آب مزارع را قطع نموده کار درو را آغاز می کنند. پس از درو که به وسیله یک نوع ابزار سنتی قدیمی به نام «داره» صورت می گیرد، برنجها دسته بندی گردیده و بطرف انبارها حمل می شود. پس از این، نوبت خرمن کوبی است. این عمل سابقاً توسط دست (گوچین) یا اسب انجام می شد ولی امروزه عمدتاً با استفاده از ماشینهای خرمن کوب صورت می گیرد. در مرحله خرمن کوبی محصول بدست آمده بصورت شلتئک است که برای تبدیل آن به برنج، شالیکوبی لازم است. تا حدود چهل تا پنجاه سال پیس، شالی کوبی با استفاده از پادنگ ها انجام می شد، اما همان گونه که خیش و گاو، به عنوان ابزار و نیروی شخم سنتی به وسیله تیلر به تدریج کنار گذاشته شد، پادنگها نیز از حدود چهل سال پیش، با روی کار آمدن کارخانه های برنجکوبی از دور خارج شدند. این کارخانه ها نیز در ابتدا با موتورهای «دیزلی» کار می کردند که بسیار پر سر و صدا بودند و با آب خنک می شدند. از حدود 20 سال پیش، الکتروموتورها جایگزین موتورهای دیزلی در این کارخانه ها گردیدند.

برنجکاری در صومعه سرا

برنج که خام آن به زبان گیلکی «بج» و پخته آن پلا(کته) نام دارد، از گذشته های دور تاکنون عمده ترین و شاخص ترین زراعت منطقه را تشکیل می داده و برای مردم این دیار، هم عمده دلایل آن، مستعد بودن زمینهای این منطقه برای کاشت این محصول است. چه در همه نقاط کشور، استعداد کشت این محصول وجود ندارد. برنج به استمفر مساعد محتاج است تا بتواند در مقابل آب و هوای واجد نیروی مقاومت باشد.از تاریخ کشت این محصول در این نواحی اطلاع صحیح و روشنی در دست نیست؛ ولی آنچه مسلم است، سابقه کشت آن در این مرز و بوم به بیش از چندین سده و یا شاید به بیش از هزاران سال می رسد.تا پیش از اجرای اصلاحات ارضی، اراضی این نواحی که زیرکشت برنج می رفت به دو نوع «اربابی» و «خرده مالکی» و بیشتر بصورت مال الاجاره جنس بود. مشکلات عدیده ای پیش روی زارعین و رعیت قرار داشت که از متشخص ترینشان می توان به مسأله کمبود آب و بروز خشکسالی اشاره داشت که تا دهه چهل، گریبان گیر کشاورزان این سامان بود. با ایجاد کانال در سال 1344 شمسی و بهره برداری از آن در اردیبهشت ماه 1349 مشکل کم آبی این منطقه برطرف شد و وضع کشاورزان بهبود یافت. از زمستان سال 1346 نیز با اعزام گروههایی به نقاط برنج خیز گیلان، بسیاری از شالیکاران این منطقه با شیوه های نوین کاشت آن آشنا شدند و به موازات آموزش آنان، بذر اصلاح شده، کود شیمیایی، و وام نقدی به آنها عطا شد.در دهه بیست کارخانه های برنجکوبی در این منطقه راه اندازی شد و جای پادنگها و آب دنگها و همچنین جای آسیابهای آبی این منطقه را گرفت. پیش از اجرای اصلاحات ارضی، میزان بهره مالکانه از محصول برنج در این منطقه در املاک اربابی معادل 20 قوطی برنج بود. زارع علاوه بر پرداخت بهره مالکانه، مکلف به پرداخت عوارضی دیگر نظیر مرغ و تخم مرغ به مالک بود. امروزه برنج به عنوان عمده ترین محصول تولیدی کشاورزان، بفروش می رسد و عمده خریداران این محصول، علافانی هستند که در سطح منطقه ساکنند.

[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

چای:

دومین محصول زراعی گیلان، چای است که پس از برنج، در درجه دوم اهمیت قرار دارد. گیاه چای در حدود سال 300 قبل از میلاد، در چین شناخته شد. کلاً دو کشور چین و هندوستان، موطن اصلی گیاه چای و از مراکز مهم و قدیمی کاشت آن به شمار می روند. تاریخ ورود و شیوع مصرف آن در ایران، بطور دقیق معلوم نیست؛ ولی گفته می شود که مقارن حمله چنگیزخانه مغول و یا کمی دورتر از آن؛ یعنی در قرن هفتم یا هشتم هجری که تقریباً مطابق با قرن 13 یا 14 میلادی است، وارد ایران گردیده است.

«از تاریخ کشت این گیاه در ایران، حدود یکصد سال می گذرد. این گیاه، ابتدا توسط حاج محمدحسین اصفهانی در سال 1302 هـ.ق (1263 هـ.ش) وارد ایران شد؛ ولی به دلایلی توسعه کشت آن ممکن نگردید. به سال 1314 هـ.ق (1275 هـ.ش) میرزا محمد چایکار ملقب به «کاشف السلطنه» به دستور مظفرالدین شاه قاجار به عنوان ژنرال کنسول ایران به هندوستان رفت و شیوه کاشت چای را با جدیت تمام فرا گرفت. او پس از مدتی نهال و بذر وارد شده را ابتدا، در لاهیجان و سپس در تنکابن (شهسوار سابق) کاشت که بدین ترتیب، نخستین مزارع چای در لاهیجان و تنکابن احداث شد.»

«بوته چای که اغلب به صورت درختچه دیده می شود از جمله گیاهان گرمسیری همیشه سبز است که در شرایط رشد طبیعی، تا حدی یک درخت قد می کشد. برگهای بوته چای تنها قسمتی از این گیاه است که مصرف چای دارد. میوه چای که بذر از آن بدست می آید، در بوته هایی که بصورت درخت رشد کرده باشند، دیده می شود و از آن برای تکثیر چای استفاده می گردد. چای نیاز به حرارت و آب دارد؛ لذا در نقاط خشک و سرد، محصول آن همان برگهای لطیفی است که در شاخه های چای، پس از هرس روی بوته می روید که اگر آن را هرس نکنند درختی به ارتفاع 25 متر خواهد شد؛ ولی اگر مرتب هرس شود، بصورت بوته و درختچه به نظر می رسد. کشت آن باید در نقاطی صورت گیرد که مواجه با بادهای ملایم و مرطوب باشد و مه و شبنم در آنجا زیاد بوده و درجه حرارت آنجا بین صفر تا 30 درجه سانتی گراد باشد. از این رو در نقاطی که متجاوز از دو هزار متر از سطح دریا ارتفاع دارند، کشت چای ثمری ندارد. درخت چای پس از گذشت و صرف هزینه، پس از چهار سال به محصول می نشیند و عمر مفید آن 50 تا 60 سال است. دوره بهره برداری از این محصول؛ یعنی برگ چینی از اردیبهشت ماه آغاز شده و تا مهرماه ادامه می یابد.»

چایکاری در صومعه سرا

بعد از محصول برنج، چای دومین محصول مهم و با اهمیت این منطقه تلقی می گردد. از تاریخ کشت این گیاه ارزشمند در این نواحی اطلاع دقیق و روشنی در دست نیست؛ ولی باید پذیرفت که کشت آن در این منطقه به مراتب دیرتر از رواج مصرف آن صورت گرفته، چون قبل از این که چای در این نواحی مصرف عمومی پیدا کند، مصرف قهوه در این مرز و بوم معمول بوده است. به همین دلیل دکانهایی که امروزه فقط چای در آن عرضه می شود به روال گذشته «قهوه خانه» نامیده می شوند. از تحقیقات و مطالعات برخی از منابع این طور استفاده می شود که بعد از کاشت این محصول در موطن اصلی چای؛ یعنی در ناحیه «چاهانه سر» لاهیجان، منطقه فومنات از گیلان غربی ، نخستین جایی بوده که کشت این محصول در ان ثورت گرفته است، هـ.ل رابینو می نویسد: «ازمایش کشت چای در لاهیجان شروع شد و اکنون در فومنات نیز کشت می شود؛ ولی محصول چای تاکنون از نظر بازرگانی اهمیت و موقعیتی پیدا نکرده است.» هم او در جای دیگر از کتابش آورده است: «برای کشت چای در اباتر کوششهایی به عمل آمده، ولی اقدام به کشت چای هنوز زود به نظر می رسد.» دکتر شاهپور آلیانی در کتاب «نهشت جنگل و معین الرعایا» آورده است: «با کشت چای در ایران 0در لاهیجان) به توصیه معین الرعایا، میرزا رحیم خان (داماد معین الرعایا) اولین باغ چای را در زیده احداث کرد که در حال حاضر، یکی از منابع پردرآمد مردم زیده است.» حبیب آقا فومنی، فرزند مرحوم سید زین العابیدن فومنی که خود یکی از صاحبان باغ چای در نوده فومن است، اظهار می دارد: «کاشت چای در منطقه فومنات، ابتداعاً در نواحی طاهرگوراب صورت گرفت که پس از آن مرحوم عباس خان اصالت معروف به نبانکی» که نماینده کاشف السلطنه بود مقداری تخم چای را به مرحوم ابوی، داد و ایشان نیز در نوده به کشت و توسعه آن پرداختند.» با توجه به گزارش های بالا این طور استنباط می گردد که بعد از کاشت اولیه چای در لاهیجان و تنکابن، صومعه سرا دومین جایی بوده که کشت چای در آن صورت گرفته است.

و کارخانه چایسازی صومعه سرا (حاج مهدی آستانه ای) در سال 1347 راه اندازی شدند و از آن پس بر تعداد کارخانه های چایسازی بر این مناطق افزوده شد. باید در نظر داشت که قبل از راه اندازی کارخانه چای، در این منطقه، چای به صورت سنتی و ابتدایی در محل خشک می شدند.

توتون:

گیاه توتون، با نام علمی «نیکوتیاناتاباکوم» پس از کشف قاره امریکا به اروپا برده شد. واژه توتون در زبان فارسی از کلمه ترکی توتون، به معنی «دود» گرفته شده که هنگام سوختن این گیاه از آن برمی خیزد. اولین بار پرتغالیها این گیاه را وارد ایران کردند. سپس در دوره صفویه، کشت بذر آن در ایران آغاز شد. کشت توتون در گیلان برای اولین بار به وسیله دکتر استپان ها را طونیانس ارمنی مشهور به «حکیم فانوس» و به توصیه محمودخان ناصرالملک همدانی، حاکم وقت گیلان، در سال 1251 خورشیدی صورت گرفت که نخستین محل کشت آن حوالی رشت بود که پس از آزمایشهای اولیه، کشت آن در مازندران، گلستان و ارومیه آغاز شد. باید توجه داشت که توتون و تنباکو دارای انواع مختلفی هستند، لیکن آنچه که در گیلان کشت می شود، توتون سیگار است نه توتون چپق یا تنباکوی قلیان.

توتون کاری در صومعه سرا

از دیگر محصولات عمده و شاخص این منطقه، توتون سیگار است که به زبان محلی «پاپروس» نام دارد. این گیاه یکساله، کشتش در سالهای اخیر رو به کاهش گذاشته شده؛ ولی سابقاً کشت آن در این نواحی در حد گسترده صورت می گرفته؛ بطوری که تا دهه چهل، یکی از محصولات معروف این مرز و بوم به شمار می رفته است. و در بین شهرستانهای گیلان تنها در صومعه سرا است که کشت آن بطور منظم و مرتب انجام شده و مهمترین مرکز کشت توتون در گیلان، شناخته شده است. بیشترین باغ توتون در این شهرستان در روستاهایی چون: نرگستان، سیاه درویشان، هنده خاله، باقلاکش و گاز گیشه متمرکز است که بیش از 75 درصد توتون گیلان را تولید می نمایند.

سابقاً 9 نقطه از گیلان، از مناطق کشت توتون سیگار به شمار می آمدند که عبارت بودند از: طاهرگوراب، کسما، صومعه سرا، بازارجمعه، فومن، رشت، بندرانزلی، آستارا و هشتپر. با ایجاد مرکزی موسوم به «پژوهش توتون گیلان» (مرکز تحقیقات توتون گیلان کنونی در احمدگوراب) در سال 1334 و احداث مزرعه در آن، امکانهای بالقوه مساعدی برای توتونکاران گیلان؛ به ویژه توتونکاران منطقه فومنات بوجود آمد. این مرکز، بذر سالم را بطور رایگان در اختیار توتونکاران قرار می داد و این کار، سطح زیرکشت این محصول را بالا می برد.

پیش از سالهای 1341؛ یعنی پیش از شیوع بیماری «سفیدک دروغی» توتونکاران معمولاً توتونهای نوع شرقی از قبیل: ترابوزان و نیکلاک را کشت می کردند؛ ولی از آنجا که مقاومت این نوع از واریته ها در برابر بیماری مذکور، بسیار کم بود؛ از اینرو شرکت دخانیات، واریته دیگری موسوم به «ویرجینیاهکس» را به کشت کاران توتون عرضه نمود.

در گذشته توتون گیلان به وسیله بنگاه های صنعتی خصوصی، به سیگار تبدیل و به بازار عرضه می شد که زا سال 1316 هـ.ش این کار توسط موسسه انحصار دخانیات صورت گرفت. بطوری که قانون انحصار دخانیات در سال 1294 به تصویب رسید مجلس و دولت در سالهای 1313 ـ 1314 مبادرت به خرید توتون و تنباکو، از توتون کاران نمود. در مهرماه سال 1316 نخستین کارخانه سیگارسازی در تهران گشایش یافت، که متعاقب آن، صنعت سیگارسازی از گیلان به تهران انتقال یافت و کارگاههای موجود در گیلان، تعطیل شد. کارگران صنعت سیگار یا بیکار ماندند یا بدنبال کار به پایتخت رفتند.

اداره مالیه (دارایی) ایالتی سابق گیلان جهت تمرکز توتون سیگارهای این منطقه، انبارهای متعددی در برخی از نقاط گیلان از جمله نرگستان، طاهرگوراب، ضیابر، بازارجمعه و سیاه درویشان ایجاد نموده بود که با احداث شعبه ای از شرکت دخانیات در شهر فومن در سالهای دهه بیست یا سی، انبارهای مذکور برچیده شدند. این مجتمع که در انتهای آیت الله کاشانی این شهر واقع شده، امروزه خرید توتون و نگهداری آن و همچنین انتقال آنها را به مجتمع دخانیات گیلان (کارخانه سیگارسازی رشت واقع در احمدگوراب) که امروزه 75 درصد از تولید سیگارهای داخلی کشور را تولید می کند، برعهده دارد.

با توجه به قدمت کشت توتون سیگار در صومعه سرا مسلماً کارگاه های سیگارت سازی در این نواحی وجود داشته که به تولید سیگار و صادرات آن می پرداخته اند.

متعاقب آن، ساخت «چوب سیگار» هم در این شهر رونق یافت که مدتها جزء کالاهای صادراتی این مرز و بوم به حساب می آمد.

به استناد برخی از اسناد و مدارک موجود، در سال های 1204 ـ 1305 هـ.ش ، یکی از اولین کارگاه های سیگارسازی در گیلان به همت مشهدی جواد صومعه سرایی در صومعه سرا راه اندازی شد.

وی دستگاه ماشین توتون را برای ساخت سیگار بدون فیلتر، وارد صومعه سرا نمود که به دلایلی اداره مالیه (دارایی) وقت گیلن، مانع از فعالیت او گردید؛ تا اینکه موفق به راه اندازی مجدد آن شد با به انحصار درآمدن توتون در سال 1316 هـ.ش ، این کارگاه برای همیشه تعطیل شد و از آن تاریخ به بعد، افرادهایی شخصیاً به تولید سیگارهای دست ساز اقدام نمودند.

برای ساخت سیگار، برگ توتون با عدل به وسیله دلالان «واسطه ها» به کارخانه سیگارسازی فروخته، سپس با همان شکل به داخل کارخانه آورده می شد و عدل را باز می کردند؛ ابتدا برگها را به چهار طبقه تقسیم می نمودند. بعد عده ای از کارگران «دارکش» دامار یعنی «رگ اصلی» آن را بطور خاصی می کشیدند. آنگاه آن را بسته بندی کرده، تحویل ماشین توتون خوردکنی می دادند. کارخانه هایی که ماشین خوردکنی نداشتند، کارگرانی داشتند که توتون را با دست خورد می کردند. وسیله خوردکنی آنها را «هرنگ» و خودشان را «چاقوزن» می نامیدند. سپس توتونهای خورد شده را به قسمت دیگر آورده تا به وسیله کارگران سیگار پرکن، به اصطلاح بپیچند. کارگرانی که در این کار مهارت داشتند یک ورق «تق» مانند در دست داشتند و توتون را به اندازه کافی در آن ریخته و آنرا لوله می کردند و بعد با سمه چوبی به ته آن می زدند و آنرا در لوله کاغذ سیگار که بوسیله ماشین تهیه شده بود، روانه می نمودند. و بعد از آماده شدن آن را به بازار مصرف عرضه می کردند.

[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

ابریشم:

از جمله مهمترین فعالیت کشاورزان گیلان، پرورش کرم ابریشم و غرس درختهای توت است که سابقاً ، یکی از ثروتهای معتبر این سرزمین به شمار می آمد. این محصول در قرون گذشته، یکی از مهمترین کالاهای صادراتی ایران، از جمله گیلان بود. ابریشم گیلان شهرت جهانی داشت؛ بطوری که بازار ابریشم گیلان به علت رونق فراوان خود تا جنگ جهانی دوم، باعث شد که تجار ابریشم از دورترین نقاط جهان به این مرز و بوم کشانده شوند. بنابراین کشت درخت توت و تربیت کرم ابریشم در ایران بهویژه گیلان، از قیم متداول بوده و در بیشتر خانه ها ابریشم ریسی معمول بوده است.

در مورد این که مردم گیلان با پرورش کرم ابریشم از چه زمانی آشنا شده اند، اطلاع دقیقی در دست نیست؛ اما شواهدی وجود دارد که قدمت تاریخی آن را در سواحل دریای خزر، بهدوران پیش از اسلام می رساند «لرد کرزن» انتقال کرم ابریشم را از چین به اروپا در دوره «ژوسیتنین» حدود 550 میلادی نوشته است، اما تردیدی نیست که پرورش آن در ایرانب ه زمانهای دورتر می رسد. چرا که ارتباط تاریخی دیرینه میان ایران و چین وجود داشته و علاوه بر آن راههای اصلی تجاری میان شرق و غرب؛ یعنی چین و اروپا و سواحل شرقی دریای مدیترانه که به نام «جاده ابریشم» معروف بوده از ایران می گذشته است.

غیر از این راه اصلی که منشأ بسیاری از نقل و انتقالات کالایی و تجاری و فرهنگی و حتی قومی، میان ایران و چین بوده، سواحل دریای خزر ارتباط ویژه ای با آسیا و چین داشته است. به همین دلیل برخی معتقدند که پرورش کرم ابریشم از طریق چین به مازندران و سپس به گیلان رسیده است. به هر حال آنچه مسلم است پرورش کرم ابریشم در دوره صفویه در گیلان رواجی کامل داشته و در قرن هفدهم میلادی در این سرزمین تولید می شده است چراکه در همین زمان تجاران روسی، انگلیسی، هلندی و فرانسوی، برای خرید ابریشم و پیله به گیلان می آمدند و با هم به رقابت می پرداختند. در طی قرن هجدهم، به دنبال سقوط سلسله صفویه و بی ثباتی سیاسی ایران و پز از آن با روی کار آمدن سلسله هایی چون: افشاریه، زندیه و قاجاریه، تجارت خارجی تولید ابریشم نیز در گیلان به دلیل درگیریهای ایران در جنگهای مختلف دچار رکود شد و خریداران خارجی نیز به همین دلیل، به بازارهای دیگر روی آوردند. در نیمه اول قرن نوزدهم، پس از یک رونق مجدد به دلیل بروز بیماری «پبرین» Pebrine از سال 1864 تا 1890 میلادی، تولید ابریشم در گیلان به شدت کاهش یافت تا جایی که در سال 1889 میلادی، محصول ابریشم گیلان فقط به 88500 کیلوگرم رسید.

مسئله مهم در پرورش کرم ابریشم، تأمین برگ درخت توت برای تغذیه کرمها است. در دوره پرورش کرمها، چنانچه برگهای مورد نیاز به موقع تأمین نشود، کرمها ضعیف شده و قادر به تولید پیله سالم و درشت نخواهند شد. زمان لازم برای یک دوره پرورش، حدود 40 تا 45 روز است که از اوایل اردیبهشت با سبز شدن برگها آغاز می شود. از آغاز دوره پرورش تا پایان آن، مراقبتهای خاصی لازم است که باید انجام گیرد. نوغانداران پس از دریافت تخم نوغان، ابتدا آن را در محل گرمی قرار داده و پس از بیرون آمدن تخمها و رشد اولیه، آنها را به محلی که «تلمبار» نامیده می شود، انتقال می دهند. کرمها در طی دوره رشد خود، چهار بار پوست می اندازند و در این مدت، مرتباً باید تغذیه شوند. در گذشته برای بیرون آمدن کرمها از تخم، زنان گیلانی آنها را روی کاغذ چسبانده و کاغذ را روی پوست بدن قرار می دادند تا با استفاده از گرمای بدن زودتر خارج شوند؛ لیکن امروزه آنها را در محلی گرم قرار می دهند و معمولاً برای این کار از وسایل گرم کننده استفاده می شود. پس از پایان دوره پرورش، پیله ها را بر حسب رنگ، سالم بودن و درشتی از یکدیگر جدا و طبقه بندی می کنند. پیله حاصل را که «کژ» یا «کج» نام دارد، ابتدا کشته و سپس با فرو بردن در آب جوش، تارهای ابریشم را از آن جدا کرده و کلاف می کنند. در حال حاضر نوغانداران، محصول ابریشم را عمدتاً بصورت پیله، بفروش می رسانند. استان گیلان با وجود این که مهمترین تولیدکننده ابریشم در ایران است؛ اما کمترین فعالیت تبدیلی آن را دارد. محصول عمده ابریشم تولید شده در استان، به کارخانه های بافندگی در استانهای خراسان، یزد و اصفهان فرستاده می شود؛ از این رو صنایع وابسته به ابریشم در گیلان، تنها به تبدیل پیله به نخ ابریشم محدود می شود.

پرورش کرم ابریشم در صومعه سرا

از دیگر محصولات عمده این منطقه، کرم ابریشم است که پرورش آن از قدیم الایام تا به امروزه، رواج داشته است. ابریشم نوعی الیاف مصنوعی است که از پیله نوعی کرم ابریشم بدست می آید. این صنعت در طی قرون متمادی، در مرتبه اول منابع ثروتی ایران به ویژه گیلان محسوب می شد و کلاً، سه ناحیه لاهیجان، گسکر و فومن از نقاط ابریشم خیز آن به شمار می رفته اند. این محصول پربها، همانطور که از متون برخی از کتب تاریخی و جغرافیایی استفاده می شود، سابقاً الکساندر خود زکو، در کتابش آورده است: «پرورش کرم ابریشم در گسکرات در نهایت شکوفایی است و اساسی ترین صنعتی است که ساکنان گیل گسکر به ان می پردازند.»این محصول در گذشته با وجود توتستانها و تلمبارهای فراوان، یکی از درآمدهای مهم و اصلی مردم این منطقه را تشکیل می داده و با وجود تولید انبوه این محصول درآمدزا، مؤسساتی برای خشک کردن آن در این منطقه وجود داشته است. به زعم گزارشهای هـ.ل رابینو در سال 1331 هـ.ق (1292 هـ.ش) دو مؤسسه برای خشک کردن پیله در عر بان و کسما وجود داشته است.سابقاً اشخاصهایی در کار تجارت پرورش کرم ابریشم بوده اند که از جمله آنها می توان به حاج احمد کسمایی که کارخانه ای در این خصوص در کسما داشته اشاره نمود.به هر حال این محصول در گذشته از رونق بسیار خوبی در این منطقه برخوردار بوده و معاملات بسیاری در این نواحی برای آن صورت می گرفته و پس از خرید و فروش، به رشت منتقل و از آنجا به کشورهایی چون: رویسیه، هند و فرانسه صادر می شده است. امروزه باوجود توتستانها در این منطقه که از نمونه آنها، از باغ توت طاهرگوراب و کسما را باید نام برد، پرورش کرم ابریشم اهمیت بسزایی پیدا نموده و فوق العاده مورد توجه کشاورزان این سامان قرار گرفته است.امروزه تعداد کمی کارخانه در گیلان وجود دارند که کار عمده آنها جمع آوری پیله، خشک کردن، انبار کردن و عرضه آنها به بازار است که تعدادی از این کارخانه ها، در محدوده شهرستان صومعه سرا قرار داشته اند. مانند: کارخانه پیله کسما، که احداث آن به وسیله شرکت پیله ور انجام گرفت ولی نصب دستگاه آن که از نوع ژاپنی است در سال 1362 به وسیله شرکت ایران صورت گرفت و کارخانه پیله طاهرگوراب، که دستگاه آن از نوع ژاپنی جدید است. در حال حاضر، تنها کارخانه ابریشم کشی موجود در گیلان، کارخانه «شرکت صنایع ابریشم گیلان» می باشد. این کارخانه که سرمایه اولیه آن 500 میلیون ریال بود، با مشارکت بانک صنعت و معدن (دارای 51 درصد سهام) و بان کشاورزی (با 49 درصد سهام) در اردیبهشت ماه 1355 تأسیس گردید و از سال 1361 به مرحله تولید وارد شد. این کارخانه در روستای «شارم» صومعه سرا و در فاصله 8 کیلومتری این شهر در داخل زمینی که حدود 20 هکتار وسعت دارد، بنا گردیدهاست. همچنین شرکت سهامی پرورش کرم ابریشم ایران، دارای شعباتی دیگر نیز در محدوده، شهرستان صومعه سرا می باشد.

نیشکر:

گیاه مزبور از تیره گندمیان و از نباتات صنعتی است. ساقه هایش برخلاف گندمیان دیگر، توپر است و نسج سلولی داخل ساقه، محتوی مقدار زیادی شیره قندی است که قابل استخراج می باشد. مرکز اصلی این گیاه افریقاست که از آنجا به هندوستان انتقال یافت و از طریق هند به چین؛ اندونزی و فیلیپین برده شد. این گیاه توسط اعراب در اروپا کشت و متداول گردید و هندیها رد سال 1595 میلادی اولین کارخانه تولید قند خام ازنیشکر را تأسیس نمودند. گیاه مزبور از زمانهای خیلی قدیم در جنوب ایران کشت می شد که طبق یک روایت، در قرن چهارم پیش از میلاد توسط اسکندر مقدونی یا داریوش اول به ایران آورده شده است. کشت این گیاه هم اکنون در ایران فقط در سه استان خوزستان، گیلان و مازندران معمول است و کشورهایی چون؛ کوبا، هاوایی و هندوستان از مهمترین کشورهای کشت این محصول به شمار می روند.

نیشکرکاری در صومعه سرا

از دیگر محصولات عمده و شاخص این منطقه، کشت نیشکر بوده که به گیلکی آن را «شکر لوله» گویند. در دهه های اخیر، سطح زیرکشت آن رو به کاهش گذاشته شده؛ ولی تا حدود نیم قرن پیش از محصولات مهم این نواحی به شمار می آمد و کشت آن در میان کشاوران این نواحی بسیار معمول بود. این گیاه سالها از محصولات بومی صومعه سرا به شمار می رفته و روستای شکرباغان که در 11 کیلومتری شمال این شهر در کنار مرداب واقع شده، از جمله روستاهایی از صومعه سرا بود که فقط به کشت این محصول اختصاص داشت . وجه تسمیه آن هم ظاهراً ، به همین لحاظ است. کشت این محصول امروزه، در گیلان غربی، فقط مختص شهرستان صومعه سرا بوده و روستاهای کلیدبر، ملاسرا، میانده، کلسر، راسته کنار، اسفند، سنگ جوب، پوستین سرا و پیشخان، کاشت آن را برعهده دارند. سطح زیرکشت این محصول در این شهرستان، سالهای 71ـ72 ، 50 هکتار و میزان تولید آن 500 تن بود. در سال 1375 سطح زیرکشت آن به 12 هکتار و میزان تولید آن به 21 تن کاهش یافت. امروزه کشت این گیاه در استان گیلان بیشتر در انحصار شهرستان صومعه سرا است. در سالهای اخیر کشت آن به ندرت صورت گرفته و به تدریج در حال انقراض است. شغل مزبور، شغلی فرعی و جنبی شده و جزء افراد معدودی که بطور موروثی به این کار مبادرت می ورزند، شغلی فرعی و جنبی شده و جزء افراد معدودی که بطور موروثی به این کار مبادرت می ورزند، بقیه رغبت چندانی به کاشت آن ندارند. سایر محصولات به غیر از محصولات عمده و شاخص این نواحی که از نظر گذشت، به شماری از محصولات بر می خوریم که امروزه از کاشت، داشت و برداشت آن در این نواحی، هیچ اثری نبوده و بلکی منقرض شده اند. از نمونه بارز این گونه از محصولات، محصول «نیل» است که در گذشته یکی از صنایع مهم به شمار می آمد و منافع زیادی از آن، عاید اهالی این مرز و بوم می شد. کشت آن بیشتر مختص ناحیه کسما بود که ظاهراً به دزفول، یکی از مراکز مهم نیل سازی ایران صادر می شد. این گیاه از برگهای گیاهی، مانند یونجه بود که برگ کوبیده آن در داخل ایران صادر می شد. این گیاه از برگهای گیاهی، مانند یونجه بود که برگ کوبیده آن در داخل ایران به اسم رنگ، به مصرف می رسید. گیاه یکساله «کنف» که کشت آن سابقاً بیشتر اختصاص به روستای نوخاله داشت، از دیگر محصول انقراض یافته این سامان است. زارعین ابتدا از الیاف آن برای بستن دسته های لیق، پوشش بام خانه و تهیه طناب استفاده می نمودند که بعدها برای تهیه وسایل صید از آن بهره بردند. پس از تأسیس اولین کارخانه گونی بافی کشور در شهر رشت (تأسیس 1311 هـ.ش) کشت این محصول، بیش از پیش اهمیت تجاری پیدا نموده بود.

غیر از محصولات یادشده که هر کدام به نحوی در اقتصاد این مرز و بوم تاثیر داشته و دارند، به دیگر محصولات زراعی و باغی برمی خوریم. امروزه انواع حبوبات، صیفی جات، میوه جات ، مرکبات و دیگر محصولات تابستانی، پاییز و بهاره در این نواحی، کاشت و به بهره برداری می رسند که غیر از مصارف خانگی ، بقیه به بازار مصرف عرضه می گردند.

[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

===================
منبع : Sooma
===================

قربانتان : شاهین :10:

سلام

درباره دانشگاه : ( تاریخچه )

دانشگاه آزاد اسلامي واحد لاهيجان در مهر ماه سال 1367 آغاز به كار نمود . فکر اوليه تاسيس اين دانشگاه، از چند نفر از اساتيد دانشکده علوم دانشگاه تهران از جمله آقاي دکتر مير مظفر معصومي بوده است كه ايشان به عنوان اولين رياست دانشگاه نيز منصوب گرديدند . به دليل سابقه مرکزيت لاهيجان ، اين موسسه نو بنياد ، خدمات رساني علوم منطقه شرق گيلان را عهده دار شد و به همين منظور در آغاز فعاليت آموزشي ، برنامه آن به صورت تمام وقت تدوين گرديد که در سال 1369 رشته‌هاي پاره وقت در معارف اسلامي و رياضي کاربردي نيز به آن اضافه شد .

فعاليت اين واحد دانشگاهي كه در ابتدا "دانشگاه آزاد اسلامي واحد شرق گيلان" نام گذاري شده بود با جذب 525 نفر دانشجو در رشته هاي کارشناسي رياضي کاربردي ، مهندسي منابع طبيعي (شيلات) – زيست شناسي( ميکروبيولوژي) و کارداني رياضي_علوم تجربي و آموزش ابتدايي آغاز شد.

مرکز اين واحد که بعدها به "دانشگاه آزاد اسلامي _ واحد لاهيجان" تغيير نام يافت ، شهرستان لاهيجان مي باشد و داراي يک مجتمع آموزشي است که سازمانهاي آموزشي و اداري بيشترين رشته ها را در بر مي گيرد و علاوه بر آن داراي ساختمان ديگري در شهرستان آستانه اشرفيه است که در آن بيش از 36 رشته تحصيلي وجود دارد كه در مقاطع کارشناسي تمام وقت و نيمه وقت ،کارشناسي پيوسته و ناپيوسته ، کارداني پيوسته و ناپيوسته دانشجو ميِ‌پذيرد .

در سال 1382 مرکز آموزشي رودسر و املش نيز زير نظر اين واحد، در شهرستان رودسر گشايش يافته و در رشته کارداني نرم افزار و الکترونيک 109 دانشجو پذيرفته است و تاسيسات آن نيز در حال گسترش مي باشد .

رؤساي دانشگاه آز آغاز فعاليت تا كنون :

1- دکتر میر مظفر معصومی از سال 1368 تا سال 1376
2- دکتر غلامعلی پیراسته از سال 1376 تا سال 1380
3- دكتر سید حجت مهدوی سعیدی از سال 1380 تا کنون

===============================================
وب سایت : [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
===============================================

قربان شما : شاهین :10: