نانوتکنولوژی |مقالات|

توليد الياف‌هايي با عملکرد بالا با استفاده از نانولوله‌هاي کربني



محققان دانشگاه نورث وست، موفق به ساخت نوعي الياف شده‌اند که از چلوار محکم‌تر است. در ساخت اين الياف از نانولوله‌هاي کربني و پليمر استفاده شده و مي‌توان از آن در بخش دفاعي و هوافضا استفاده کرد.

يک گروه تحقيقاتي متشکل از گروه‌هايي از دانشگاه‌هاي مختلف موفق به ساخت اليافي محکم و مقاوم در برابر پارشدگي شده‌اند. اين الياف ترکيبي از نانولوله‌هاي کربني و پليمر است. اين گروه با استفاده از ميکروسکوپ الکتروني توانستند اين الياف‌ها را در مقياس‌هاي مختلف – از مقياس نانو تا ميکرومقياس - مورد سنجش قرار دهند که اين مسئله درک آنها را از چگونگي برهم‌کنش اين رشته‌ها بهتر مي‌کند.

اسپينوسا، از محققان اين پروژه، مي‌گويد که ما قصد ساخت الياف‌هاي سفت و مستحکم را داريم. در حوزه‌ي مهندسي ساخت الياف، بزرگ‌ترين مسئله اين است که الياف يا بايد محکم باشد يا انعطاف‌پذير، ما مي‌خواستيم اليافي بسازيم که هر دوي اين ويژگي‌ها را دارا باشند. اين الياف پيش از پاره شدن انرژي بسيار زيادي را پخش مي‌کند. استحکام اين الياف نيز بسيار بسيار بالاست و مي‌توان از آن در بخش‌‌هاي دفاعي و هوافضا استفاده کرد.

اين پروژه بخشي از برنامه‌ي پيشگامي تحقيق در بخش دفاعي است که به دست محققان بين‌رشته‌اي انجام مي‌شود. اسپينوسا و همکارانش 7.5 ميليون دلار از ارتش آمريکا براي کار روي الياف‌هاي مستحکم دريافت کرده‌اندو پس از اتمام پروژه، از آنها در جليقه‌هاي ضد گلوله، چترهاي نجات، مواد کامپوزيتي مورد استفاده در خودروها، هواپيماها و ماهواره‌ها استفاده مي‌شود. براي توليد اين الياف‌ها، محققان از نانولوله‌هاي کربني شروع کردند. آنها براي چسباندن نانولوله‌هاي کربني به يکديگر از يک پليمر استفاده کردند. پس از چسباندن نانولوله‌ها به هم، آنها به هم بافته شده، الياف را ايجاد مي‌کنند. براي تست استحکام و ميزان پاره‌شدگي، اين گروه تحقيقاتي از ميکروسکوپ الکتروني روبشي (SEM) استفاده کردند. به کمک SEM، مي‌توان از سطح الياف‌ها تصوير گرفت و با آن از هرگونه تغيير شکل احتمالي يا گسستگي الياف‌ها مطلع شد.

اين تحقيق نحوه‌ي عملکرد اين ماده در مقياس‌هاي مختلف را به آنها نشان داد. محققان قصد دارند که عمل مولکول‌ها را در مقياس‌هاي نانو بررسي کرده و به درک بهتري از آن برسند تا با آن بتوانند الياف‌هاي محکم‌تري در آينده توليد کنند. نتايج اين تحقيقات نشان داد که اين الياف از چلوار محکم‌تر است.

نتايج اين تحقيق در نشريه‌ي ACS Nano چاپ شده‌است.

بهبود خواص آلومينايد آهن در دانشگاه صنعتي اصفهان



پژوهشگران دانشگاه صنعتي اصفهان، با افزودن عنصر تيتانيوم در آلياژ آلومينايد آهن و رساندن اندازه دانه‌ي آن به ابعاد نانومتري، خواص آين آلياژ را بهبود دادند و امکان استفاده‌ي آن را در صنعت هوا و فضا فراهم کردند.

مهندس مهدي رفيعي، دانشجوي دکتري مهندسي مواد دانشگاه صنعتي اصفهان، در گفتگو با بخش خبري سايت ستاد ويژه‌ي توسعه‌ي فناوري نانو گفت: «آلياژ آلومينايد آهن (Fe3Al)، ترکيبي بين فلزي است که استفاده از آن در صنعت، به علت انعطاف‌پذيري پايين و مقاومت به ضربه‌ي کم آن در دماي محيط محدود شده‌است. افزودن عنصر آلياژي سوم و همچنين کاهش اندازه دانه‌ي آن تا ابعاد نانومتر مي‌تواند اين مشکلات را برطرف نمايد».

مهندس رفيعي با بيان اين مطلب که «ما در اين پژوهش از عنصر تيتانيوم استفاده کرديم»، افزود: «ابتدا، سه عنصر Fe-Al-Ti را آسياب‌کاري کرديم. سپس براي بررسي اثر تيتانيوم در اين ترکيب، نمونه‌هايي از پودر آسياب شده را در زمان‌هاي مختلف آناليز کرده و در پايان نيز ريزسختي ذرات پودر از هر دو مخلوط پودري Fe-Al و Fe-Al-Ti را بررسي نموديم».

نتايج نشان مي‌د‌هد که حضور تيتانيوم به جاي آهن در سيستم Fe-Al درجه‌ي نظم DO3 را بهبود داده و زمان آسياب‌کاري را کاهش داده‌است. علاوه بر اين، سيستم Fe-Al-Ti در مقايسه با سيستم Fe-Al در تمامي زمان‌ها اندازه‌ي ذرات کوچکتري دارد، همچنين سختي بالاتري هم دارد.

وي گفت: «اين ترکيب، به دليل تحمل دماي بالا و در عين حال داشتن چگالي پايين، مي‌تواند در کاربردهاي دماي بالا و در صنايع هوا و فضا استفاده شود».

جزئيات اين پژوهش -که با راهنمايي دکتر محمدحسين عنايتي و دکتر فتح‌الله کريم‌زاده انجام شده- در مجله‌ي Journal of Mater Science (جلد 45، صفحات 4062-4058، سال 2010) منتشر شده‌است.

استقبال صنعت خودرو از نانوکامپوزيت‌هاي پلي پروپيلن



نانوکامپوزیت پلی پروپیلن تولید شده به‌وسیله‌ی شرکت پارسا پلیمر شریف، مورد توجه تأمین کنندگان قطعات خودرو قرار گرفت. پیش از این از پلیمر ABS در تولید داشبورد خودرو استفاده می‌شده است که تهیه آن هزینه بالایی داشته اما مسئولین شرکت پارسا پلیمر شریف ادعا می‌کنند که نانوکامپوزیت پلی پروپیلن تولید شده به‌وسیله‌ی آنها به جهت استحکام بالاتر و هزینه پایین‌ترجایگزین مناسبی برای پلیمر ABS در تولید داشبورد خودرو است.
به گفته مسئولین شرکت پارسا پلیمر شریف، شرکت‌های ایران خودرو و دقت خودرو از طریق شرکت سابکو که تأمین‌کننده قطعات خودرو برای شرکت‌های مذکور است، برای تهیه این نانوکامپوزیت با این شرکت وارد مذاکره شده‌اند. همچنین گروه صنعتی وحید نیز در حدود 150 تن از این نانوکامپوزیت را به منظور تولید لوله‌های بی‌صدا خریداری کرده است. بنابر گفته‌های مسئولین گروه صنعتی وحید، خواص مکانیکی و استحکام لوله‌های تولید شده به‌وسیله‌ی این شرکت با استفاده از این نانوکامپوزیت‌ها به طور محسوسی افزایش می‌یابد.
به گفته مدیر تولید شرکت پارسا پلیمر شریف، نانوکامپوزیت پلی پروپیلن که تولید آن به 70 تن در ماه می‌رسد در صنایع بسته‌بندی، حمل و نقل، لوازم خانگی و کالاهای ساختمانی از قبیل لوله، پروفیل، ورق و سیم و کابل، کاربرد دارد.

ورود روغن موتور نانويي به عرصه صادرات


کشور لبنان از روغن موتورهای تولیدی به‌وسیله‌ی شرکت پیشگامان نانو آریا، استقبال کرد. به دنبال استقبال از روغن موتورهای فرآوری شده با فناوری نانو از سوی سرمایه گذاران بخش توزیع روغن موتور استان گیلان طی یکسال گذشته، کشور لبنان نیز به دنبال عقد قرار دادی به منظور خرید این محصولات است.
به گفته مسئولین بخش تولید شرکت پیشگامان نانو آریا، قراردادی که در سال گذشته با فعالان این صنعت در استان گیلان مبنی بر فروش ماهیانه 100 هزار لیتر انواع روغن موتور مبتنی بر فناوری نانو بسته شد، سبب شد تا بازار فروش این محصول 10 درصد افزایش یابد.
از سویی این محصول از زمان ورود به بازار توانسته ماهیانه حدود 200 هزار لیتر فروش داشته باشد. بنا به گفته مسئولین این شرکت، روغن موتورهای تولید شده نسبت به محصولات مشابه بدون کاربرد فناوری نانو از مزایایی از جمله کاهش فرسایش موتور، کاهش مصرف سوخت، کاهش دمای موتور خودرو و افزایش شتاب خودرو برخوردار است.
طبق اظهارات مسئول بخش بازرگانی شرکت پیشگامان نانو آریا، انعقاد قراردادی با کشور لبنان در زمینه صادرات روغن‌های موتور مبتنی بر فناوری نانو به بازار این کشور در دستور کار آینده این شرکت قرار دارد.
شرکت پیشگامان نانو آریا، با هدف تولید انواع نانو روانکارهای مناسب جهت استفاده در موتورهای بنزینی و دیزلی و تولید کلیه محصولات مبتنی بر فناوری نانو در زمینه پتروشیمی و خودرو، تولید محصولات خود را از سال 1385 آغاز کرده است.

فروسيال‌ها به بهتر شدن بينايي کمک مي‌کنند
محققان در آمريکا فروسيال‌ها را بعنوان پيستون‌هاي مايعي استفاده کرده‌اند که مي‌توانند براي ساخت لنزهاي مايع قابل‌تنظيم با سطوح مشترک کروي استفاده شوند. اين لنزها در کاربردهايي نظير يک phoropter استفاده مي‌شوند. يک phoropter که خطاي انكسار نور را اندازه‌گيري مي‌کند، در چشم متمرکز مي‌شود و براي تعيين نمره عينک‌ها و لنزهاي تماسي استفاده مي‌شود.

فروسيال‌ها محلول‌هاي کلوئيدي از نانوذرات فرومغناطيسي معلق شده در يک مايع مي‌باشند. قطرات فروسيال را مي‌توان به‌وسيلة يک ميدان مغناطيسي تحت نفوذ درآورد، به‌طوري که آنها را مي‌توان در سيستم‌هايي که نياز به کنترل دقيق دارند، از قبيل افزاره‌هاي نوري، الکترونيکي و دارورساني استفاده کرد.

[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ] چنانچه يك ميدان مغناطيسي به اين افزاره اعمال شود، فروسيال بيشتر داخل يكي از محفظه‌ها حركت مي‌كند و لنز مايع 1- متيل نفتالن را هل مي‌دهد و در نتيجه انحناي آن را تغيير مي‌دهد. امير هيرسا و همکارانش در مؤسسه پلي تکنيک رنسلار، با پر کردن سه تا از چهار سوراخ روي يک بستر با فروسيال، افزاره‌ي خود را ساخته‌اند. کشش سطحي اين فرو سيال اجازه مي‌داد که قطرات از کناره‌هاي بستر بالاتر آمده و برآمدگي تشکيل دهند. آنها چهارمين سوراخ را با 1- متيل نفتالن که ترکيبي است که بعنوان يک لنز مايع استفاده مي‌شود، پر کردند. سپس اين محققان اين سيستم را آب‌بندي کرده و آنها را با آب پر کردند. در نتيجه در نهايت دو محفظه (chamb ER ايجاد شد که با اين بستر از هم جدا شده بودند و فروسيال و 1- متيل نفتالن تنها ارتباط دهنده بين آنها بودند.

هنگامي که اين پژوهشگران يک ميدان مغناطيسي اعمال کردند، قادر شدند که اين فروسيال را داخل يکي از محفظه‌ها بيشتر حرکت دهند و اين باعث هل دادن لنز 1- متيل نفتالين و تغيير انحناي آن شد.

سپس موئينگي با عث مي‌شود كه اين سيستم به حالت اوليه خود برگردد و يک نوع سوئيچ مايع ايجاد شود. موئينگي انتقال خود به خود مايع در يک لوله بدليل جذب مولکولي غيرتعادلي در مرز بين مايع و لوله، مي‌باشد. اين سيستم شبيه يک پيستون به‌صورت پيوسته حرکت مي‌کنند و با کنترل حرکت فروسيال مي‌توان انحناي لنز مايع 1- متيل نفتالن را همان‌طور که لازم است، تنظيم کرد.

هيرسا، کسي که به فکر اين افتاد که راه‌هاي طبيعي حرکت دادن يک سيستم با کشش سطحي را پيدا کند، مي‌گويد: با همان عناصر اساسي، شما مي‌توانيد کارهاي متفاوت بسياري از ساخت پمپ‌ها و لنزهاي قابل تنظيم گرفته تا يافتن راه‌هاي کنترل انتقال حرارت، انجام دهيد. هيرسا اکنون اميد دارد که يکپارچه‌سازي سيستم را بهينه کند و اين فناوري را براي ديگر مواد جهت افزايش گستره کاربردها تنظيم کند.

اين پژوهشگران جزئيات نتايج کار تحقيقاتي خود را تحت عنوان "پيستون‌هاي مايع الکترومغناطيسي براي پمپ‌ کردن مبتني بر موئينگي" در مجله‌ي Lab Chip منتشر کرده‌اند.

ساخت پيل‌هاي خورشيدي با قابليت خودترميمي



پژوهشگران موفق شدند با استفاده از نانولوله‌هاي کربني DNA ، پيل‌هاي خورشيدي جديدي بسازند که همانند سيستم‌هاي فتوسنتز طبيعي، قابليت خودترميمي داشته باشند. اين راهبرد مي‌تواند منجر به کاهش هزينه‌ها و افزايش طول عمر پيل‌هاي خورشيدي شود.

جانگ هين چوي، استاديار دانشگاه پوردو، مي‌گويد که ما فتوسيستم مصنوعي جديدي را ايجاد کرديم که مي‌تواند با کمک نانومواد نوري، انرژي خورشيد را گرفته و به الکتريسيته تبديل کند. در اين سيستم از خواص الکتريکي موادي موسوم به نانولوله‌هاي کربني استفاده شد، اين مواد به‌عنوان سيم‌هاي مولکولي، نورِ گير‌افتاده در سلول‌ها را جمع‌آوري مي‌کنند. ما گمان مي‌کنيم که اين روش قابل صنعتي شدن باشد؛ اما همينک در مرحله‌ي تحقيقات پايه هستيم.

سلول‌هاي فتوالکتروشيميايي، نور خورشيدي را به الکتريسيته تبديل مي‌کنند و براي انتقال الکترون و ايجاد جريان از الکتروليت استفاده مي‌کنند. الکتروليت يک محلول هادي جريان الکتريکي است.

به اعتقاد جانگ هين چوي، مهم‌ترين عيب سلول‌هاي فتوالکتروشيميايي، زوال آنهاست. اين فناوري جديد مي‌تواند بر اين مشکل، همانند آنچه در طبيعت اتفاق مي‌افتد، فائق آيد: براي اين کار، رنگ‌هاي جديد و سالم جايگزين رنگ‌هاي آسيب‌ديده‌ي نوري در سلول مي‌شوند. چنين جايگزيني هر ساعت در گياهان اتفاق مي‌افتد.

سيستم جديد ارائه‌شده، اين امکان را فراهم مي‌آورد که سلول‌هاي فتوالکتروشيميايي به‌طور مستمر با ظرفيت کامل کار کرده و در هر لحظه همانند يک کروموفر تازه باشند. نتايج اين تحقيق در نمايشگاه و کنگره بين‌المللي مهندسي مکانيک در ماه نوامبر در ونکوور کانادا ارائه شد.

نانولوله‌هاي کربني به‌عنوان بستري براي قرار گرفتن رشته‌هاي DNA عمل مي‌کنند. رشته‌هاي DNA به شکلي مهندسي شده‌اند که اسيدهاي نوکلئيک آن قادرند کروموفورها را شناسايي کرده، به آنها بچسبند. DNAها مولکول‌هاي رنگي را شناسايي کرده و به‌صورت خود به خودي خودآرايي مي‌دهند.

زماني که کروموفورها آماده‌ي جايگزيني شدند، آنها مي‌توانند با افزودن رشته‌هاي DNA جديد که توالي نوکلئوتيد متفاوتي دارند، با فرايند شيميايي از سيستم زدوده شوند و سپس مي‌توان کروموفورها را به سيستم اضافه کرد.

دو عنصر حياتي در اين فناوري تقليد از طبيعت وجود دارد: تشخيص مولکولي و شبه پايداري ترموديناميکي، به بيان ديگر، توانايي سيستم براي انحلال مستمر و تجمع دوباره.

اين پروژه در ادامه‌ي تحقيقاتي انجام شده که جانگ هين چوي پيش از اين با همکاري دانشگاه ايلينويز آغاز کرده بود. در آن کار، پژوهشگران روي کروموفورهاي زيستي استخراج‌شده از باکتري تحقيق کردند. مشکل اين تحقيق آن بود که استخراج کروموفور از باکتري‌ها کاري زمان‌بر و پرهزينه‌اي بوده‌است، اما در اين روش جديد از کروموفورهاي سنتزشده از پورفيرين استفاده شد.

افزايش چگالي جريان در باتري قابل شارژ با نانوالکترود اکسيد قلع



نانوالکترود اکسيد قلع براي استفاده در باتري‌هاي قابل شارژ ميکرومتري به منظور افزايش بازده آنها، ساخته شد.

دکتر سيد خطيب‌الاسلام صدرنژاد، عضو هيئت علمي دانشگاه صنعتي شريف، در گفتگو با بخش خبري سايت ستاد ويژه‌ي توسعه‌ي فناوري نانو گفت: «اکسيد قلع، داراي کاربردهاي فراوان در وسايل اپتوالکترونيک است و نانوکريستال باردار شده‌ي آن با فلز روي، توانايي افزايش شدت جريان و بازده باتري‌هاي قابل شارژ ليتيمي را دارد».

او در ادامه اظهار داشت: «آسان‌سازي فرايند ساخت، کاهش هزينه‌ي توليد، نازک کردن و افزايش چگالي جريان باتري‌ها، همچنين ايجاد دانش فني ساخت ميکروباترهاي ليتيمي در داخل کشور، از نتايج به‌ دست آمده‌ي اين تحقيق است».

دکتر صدرنژاد گفت: «ميکروباتري‌هاي ليتيمي از 5 جزء تشکيل شده‌اند: دو جزء براي برقراري ارتباط با مدار خارجي و سه جزء براي توليد برق. اين تحقيق به ساخت يکي از اين 5 جزء يعني آند، اختصاص يافته‌است. به همين منظور، فلز مس ابتدا روي تيغه‌ي شيشه‌اي نشانده شده، سپس تبخير و در نهايت لايه‌ي اکسيد قلع حاوي 1% روي لايه‌نشاني شده‌است. نمونه‌ي به دست آمده در مدت زمان معيني عمليات حرارتي گرديده و به اين ترتيب دانه‌هاي اکسيد نانومتري توليد شده‌اند.

دکتر صدرنژاد در پايان با اشاره به اين مطلب که «آند حاصل از اين پژوهش، نسبت به آندهاي متداول، ساده‌تر و ارزان‌تر است و خواص مطلوبي دارد»، گفت: «توانستيم ضخامت باتري‌ها را تا حدود 10 ميکرومتر کاهش دهيم».

جزئيات اين پژوهش که با همکاري مهندس مرتضي ترابي انجام شده، در مجله‌ي Power Sources (جلد 196، شماره 1، صفحات 404-399، سال 2011) منتشر شده‌است.

کشف ساز و کار ربودن مواد غذايي به‌وسيله‌ي پاتوژن‌ها



آلودگي‌هاي باکتري‌ و ديگر پاتوژن‌ها سالانه بيش از 500 ميليارد دلار خسارت به محصولات کشاورزي در سراسر جهان وارد مي‌کند. اخيراً گروهي در مؤسسه‌ي زيست‌ شناسي گياهي کارنيگي، روشي ابداع کرده‌اند که با آن مي‌توان به ساز و کار جذب (سرقت) مواد غذايي به‌وسيله‌ي باکتري‌ها از گياهان پي‌برد. آنها دريافتند که يک دسته حفره‌ي جديد، مي‌تواند شکر را از گياه به بيرون انتقال دهد. باکتري‌ها و قارچ‌ها با ربودن شکر از طريق اين حفرات، به شکر موجود در گياهان به‌عنوان منبع غذايي دسترسي پيدا مي‌کنند. اين اولين باري است که دانشمندان مي‌توانند ربودن غذا از گياه را به‌وسيله‌ي پاتوژن‌ها تحت کنترل درآورند که اين امر مي‌تواند مانع طيف وسيعي از بيماري‌هاي گياهي شود.

جهش ژن‌هاي توليدکننده‌ي حفره، مانع از بروز عفونت‌هاي پاتوژني نظير پژمردگي در گياه برنج مي‌شود. در نبود پاتوژن‌ها، اين پروتئين‌هاي حفره‌اي موسوم به SWEETs شکر لازم براي توليد دانه، گرده و شهد را فراهم مي‌کند. در جانوران و انسان‌ها نيز چنين پروتئيني توليد شده که در روده، کبد، بيضه و سلول‌هاي پستاني موجب رهاسازي شکر مي‌شود.

پيش از اين محققان به دنبال پمپي براي خروج شکر از سلول‌ها بودند، زيرا گمان مي‌کردند که با کمک چنين پمپي شکر به بيرون از سلول فرستاده مي‌شود. براي بررسي اين فرضيه آنها از فناوري مبتني بر نانوحسگرهاي انتقال‌دهنده‌ي انرژي رزونانس فلورسانس (FRET) استفاده کردند. آنها ژن توليدکننده‌ي شکر را در گياه قرار داده، مطمئن شدند که گياه شکر توليد مي‌کند؛ اين در حالي است که اگر پمپ انتقال‌دهنده‌ي شکر وجود داشته باشد، نانوحسگرها مي‌توانند خروج آنها را شناسايي کنند؛ اما حسگر حضور شکر را احساس نکرد؛ بنابراين چنين پمپي نمي‌توانست وجود داشته باشد.

پژوهشگران به سراغ مسير ديگري رفتند، آنها دريافتند که ژن‌هايي از خانواده‌ي SWEETs به نام Xa13 که منجر به توليد حفره‌هايي در سلول مي‌شوند، در انتقال شکر نقش دارند. در واقع اين ژن مسئول رساندن شکر به باکتري است. جهش در چنين ژن‌هايي موجب مقاومت گياه در برابر عفونت پژمردگي حاصل از فعاليت باکتري مي‌شود. حال مي‌توان به دنبال ساخت دارويي رفت که بتواند به‌منظور حفاظت از گياهان در برابر باکتري، فعاليت اين ژن را محدود کند.

اين کشف و تحقيقات پس از آن مي‌تواند پنجره‌ي جديدي در روش‌هاي محافظت از محصولات کشاورزي باز کند. با تغييرات ژنتيکي در اين گياهان مي‌توان آنها را در برابر برخي از آفت‌ها محافظت کرد. از آنجا که اين ژن در برخي جانداران از جمله انسان نيز وجود دارد، اين يافته مي‌تواند در پزشکي نيز مورد استفاده قرار گيرد.

استقبال شهرداري تهران از نانو کود کلاته آهن در حل مشکل آلودگي هوا



شهرداری تهران از «کود کلاته آهن خضرا» تولیدی شرکت صدور احرار شرق، استقبال کرد.
این کود که با استفاده از فناوری نانو تولید شده است، با تأثیر بر چرخه‌های تنفسی گیاه، تولید اکسیژن به‌وسیله‌ی گیاه را افزایش داده و رشد گیاه را تا حد قابل توجهی بهبود می‌بخشد؛ همین خصوصیات موجب شد تا این محصول از سوی سازمان شهرداری تهران مورد استقبال قرار گیرد.
به گفته مسئول پروژه کود خضرا، در یکسال گذشته، طی تعامل صورت گرفته بین شهرداری تهران و شرکت تولید‌کننده نانو کود کلاته آهن، در حدود یک میلیارد تومان از این محصول به‌وسیله‌ی شهرداری خریداری شده و در نقاط مختلف تهران مورد استفاده قرار گرفته است.
مهندس نظران در خصوص ویژگی‌های این کود افزود: «استفاده از نانوکودکلاته آهن در مناطق آلوده شهر تهران می‌تواند به کاهش آلودگی منطقه و بالابردن سطح اکسیژن کمک کند. جذب و شکست آلاینده‌های محیط از جمله دی اکسید کربن، اوزون و نیتریت و تأثیر آهن موجود در این کود بر چرخه تنفسی گیاهان (کربس) ، از جمله عوامل افزایش دهنده اکسیژن محیط است».
به گفته این پژوهشگر، تولید این محصول از سال 85 به طور رسمی آغاز شده است و علاوه‌بر توسعه بازار داخلی، تاکنون قراردادهایی متعددی در زمینه صادرات این محصول به کشورهای خارجی از جمله کره، ترکیه و کویت منعقد شده است.

افزايش ماندگاري آب پرتقال به‌کمک بسته‌بندي‌هاي نانوساختار



پژوهشگران دانشگاه صنعتي اصفهان، موفق به افزايش ماندگاري آب پرتقال تازه، از دو هفته به يك ماه با استفاده از بسته‌هاي حاوي نانوذرات نقره و اکسيد روي شدند.

به‌كارگيري بسته‌هاي پليمري حاوي نانوذرات نقره و اکسيد روي در نگهداري آب پرتقال طبيعي تازه به عنوان روشي جديد، براي حفظ حداکثر مواد مغذي، تازگي و کاهش بار ميکروبي آن، موضوع رساله‌ي دکتري آقاي آريو امامي‌فر، است.

دکتر امامي‌فر، دكتري مهندسي صنايع غذايي و عضو هيئت علمي دانشگاه كردستان، در گفتگو با بخش خبري سايت ستاد ويژه‌ي توسعه‌ي فناوري نانو گفت: «در اين مطالعه، فيلم‌هاي نانوکامپوزيتي حاوي نانوذرات اکسيد روي و نانوکامپوزيت نقره با استفاده از روش مخلوط‌سازي مذاب به روش اکسترودر تهيه گرديد. سپس، بسته‌هاي مخصوص آب پرتقال با استفاده از فيلم‌هاي نانوکامپوزيتي توليدي به همراه فيلم پلي‌اتيلني خالص به عنوان نمونه‌ي شاهد، تهيه شد. سپس بسته‌هاي حاوي آب پرتقال تازه، در دماي 4 درجه‌ي سانتي‌گراد انبار شدند. پايداري ميکروبي، ميزان اسيد آسکوربيک، شاخص قهوه‌اي شدن، کيفيت رنگ، ميزان مهاجرت يون‌ها و در نهايت، خصوصيات حسي آب پرتقال‌ها پس از 7، 28 و 56 روز انبارداري ارزيابي گرديد».

دکتر امامي‌فر در رابطه با نتايج اين تحقيق گفت: «نتايج نشان مي‌دهد که سرعت رشد ميکروبي در آب پرتقال تازه، در بسته‌بندي‌هاي حاوي نانوکامپوزيت‌هاي داراي نقره و اکسيد روي تا 28 روز پس از انبارداري کاهش يافته‌است. ميزان نابودي اسيد آسکوربيک و توليد ترکيبات قهوه‌اي در بسته‌هاي نانوکامپوزيتي حاوي 25/0 درصد نانواکسيد روي نيز کاهش معني‌داري يافته‌است. علاوه بر اين، ماندگاري برخي خواص حسي شامل بو و مزه در اين بسته‌ها هم پس از 28 روز بيشترين امتياز را دريافت کرده‌اند».

محقق طرح در پايان گفتگو ابراز داشت: «فناوري‌هاي غير حرارتي جديد نيز با کاهش بار ميکروبي و حفظ خصوصيات حسي و تغذيه‌اي، روشي ايده‌ال در فرآيند نگهداري آب پرتقال است كه نياز به تجهيزات و دستگاه‌هاي پيچيده و گران قيمت و مصرف بالاي انرژي فسيلي دارد. بنابراين به‌كارگيري بسته‌هاي پليمري حاوي نانوذرات نقره و اکسيد روي براي نگهداري آب پرتقال طبيعي تازه، به عنوان روشي جديد و غير حرارتي، بسيار مورد توجه قرار گرفته‌است».

جزئيات اين پژوهش -که با راهنمايي دکتر محمد شاهدي و دکتر مهدي کديور در دانشكده‌ي كشاورزي دانشگاه صنعتي اصفهان انجام شده‌است- در مجله‌يInnovative Food Science and Emerging Technologies (شماره‌ي 11، صفحات 748-742، سال 2010) منتشر شده‌است.