دست نوشته های امیر قلعه نوعی(24)
پنج شنبه 11 / 07 / 87
برای مساوی غصه خوردند
سه شنبه شب به منزل مادر عزیزم رفتم. خدا را شکر خیلی بهتر است. از او خواستم برایمان دعا کند. هر وقت به محله قدیممان می روم احساس غرور و افتخار می کنم. دوستان قدیمی را که میبینم یاد خاطرات گذشته می افتم. شما هم که با چاپ یک عکس قدیمی از جوانان این حس را در من تقویت کردید. به هر حال این آخرین حرف های قبل از بازی جمعه است. نکته ای که من طی این چند هفته رویش تاکید داشته ام به شخصیت و احساس بازیکن استقلال مربوط است. این که بچه ها دقیقا بدانند در چه تیمی بازی می کنند. اگر این احساس در بین تیم غالب شود مطمئنم در ابعاد تاکتیکی و فنی هیچ مشکلی نداریم. ذهنیت بازیکن استقلال باید متوجه این مساله باشد که کجا قرار دارد. چشم 20 میلیون هوادار به ساق این هاست و باید قدر شناس باشند. درباره بازی هم در طول هفته اشاره کردم که راهکارهای خاصی برای شکست پرسپولیس در نظر گرفته ایم.
باور من این است که مساوی هم برای استقلال نتیجه خوبی نیست و به طور حتم باید به قصد کسب هر سه امتیاز به میدان برویم. با بازیکنان تیم هم این مسائل را در میان گذاشته ایم. یاد خاطره ای افتادم که پس از یکی از مسابقات استقلال - پرسپولیس در چند سال گذشته ما مساوی کرده بودیم اما عنایتی ، سیاوش و مجتبی آنقدر ناراحت بودند که پشت رختکن رفته بودند و چیزی نمی گفتند . من این تیم را می خواهم ، تیمی که برای مساوی مقابل پرسپولیس در عین برتری هم ناراحت باشد.
تفکرات من و قطبی هم برای ارائه یک بازی خوب به هم نزدیک است ، امیدوارم دربی 65 یکی از بهترین مسابقات دو تیم باشد.
