نثرهای عاشقانه

وسعت دلت
به اندازه ی تمام دوست داشتن هاست
و من،همچون ماهی خسته ام
ماهی خسته ای که در حسرت دیوار دریای خیالی اش
در تنگ بلورین پرسه می زند
وآسمان دریا را،در رویای خویش
تداعی می کند
آن دریا برای من،دل توست
وآن آسمان برای من
همان چشمان مهربان توست
که زندگی را در آنها می یابم
ونوشتن را با آنها،از نو آموختم.....
:40:

چه سالها به من دروغ گفتی از دوست داشتن آيينه و آفتاب
حتی آن لحظه ای که سر به سر واژه های بی قافيه می گذاشتی
هيچ به فکر زخم عاشق بودی.
فقط خودت را به رودخانه سپردی
و هيچ واژه ای برات خاطره نداشت.
چه سالها به تو دروغ گفتم
از آن عاشقی که هيچ وقت نوشته هايت را دوست نداشت.
سالها به تو از تصوير و عشق دروغ گفتم
از دلتنگی های شبانه و از رنجی که هيچ وقت پايان نيافت.
چه سالهايی که دوست داشتم!
اما هميشه دل نگران پرنده بودم و دلواپس عاشقی که خودش را در جاده عشق گم خواهد کرد.

بيم آن ندارم که روزی آسمان ترا از من بگيرد

بيم آن دارم که روزی تو خود را از من بگيری

بيم آن دارم که شب در وجود تو طوفان کند و خورشيد مهر ترا پنهان کند

تو خود را از من نگيرمن با تو زاده شدم و با تو: صبح زاده شد

من با تو پديد آمدم و با تو: اميد پديد آمد

تو به من لبخند زدی و روزهای جهان به من لبخند زدند ـ

تو نسيمی ـ تو آفتاب مهربان را بر من تا باندی ـ تو سپيده ی ـ

رنگين کمان لبخند تو تا ابد گشاده است و آسمان در زير طاق چشمان تو جاری است

و خورشيد از نگاه تو,

تو در ميان من و تقدير. دريچه ای

دريچه ای بروشنی آفتاب و زيبايی آسمان

تو خود را از من نگير من با تو زاده شدم

بگذار که با تو بميرم

طفلکی ماه و خورشید....
ماه چقدر مهربونه چقدر صبوره و چقدر تنهاست....
بیچاره خورشید داره تو آتیش عشق می سوزه و می سازه....
و از این آتیش همه رو گرمو روشن میکنه....
ماه شبامونو زیبا میکنه این دو تا چه زیبا عشق میورزن ....
اونا از بدو به وجود اومدن دنیا هستن....
خیلی صبر دارن....
و تا روز قیامت هم به هم نمیرسن و....
اونوقت هم با متلاشی شدن یکی میشن....
چقدر صبورن....
چقدر...

. کمی زیستن در رویا به خاطر ِ انطباق دادنِ زندگی با رویا، گناه نیست. آنچه اشتباه ِ محض است فرو رفتن در رویاست و بَر نیامدن. در مِهِ مصنوعی غرق شدن. قطع ِ ارتباط با روزمرّگی ها. مِهِ تخیّلی،بیشترین خطرش در این است که انسان در درونِ آن گم شود و از سکونتگاهِ خود بسیار دور بیفتد.باز ناگشتنی. گُم گشته ی ابدی.
هیچ رویایی،تخیّلی و عقیده یی،اگر نتواند سهمی در ساختِ زندگیِ انسان داشته باشد، چیزی جُز عقیده،خیال و رویای باطل نیست.زهر.مُبتَذل.نفرت انگیز.
صدایِ نم نمِ باران می آید.ما زیر ِ بارانِ کُند هم به کوه خواهیم رفت. حوادث ِ ناب و زیبا به سر وقتِ ما نمی آیند.این ما هستیم که باید به جستُ جویِ این حوادث بر خیزیم. هیچ قُلّه یی، خود را به زیر پایِ هیچ کوهنوردی نمی کشد. صعود به قُلّه های بُلند، سفر به روستاهای پرت افتاده،حرکت در اندیشه، و هزاران حرکت ِ دیگر... اینهاست که زندگی را ناب می کند؛و همه ی اینها را از حکومت ها،حتّی خوب ترین حکومت های آرمانی و مُحتَمَل ِ جهان هم نمی توان توقّع داشت.دست از بهانه جویی برداریم.دیگر،هیچ مُعجزه ای در کار نیست.

* نادر ابراهیمی

باران را دوست نداشت
هميشه باران وقتي مي باريد كه اوپر از گريه بود
گريه را دوست نداشت
هميشه هنگامي گريه مي آمد كه دلش شكسته بود
دلش را هم دوست نداشت
هميشه زماني دلش مي شكست كه، او را مي ديد
اما او را دوست داشت وهميشه از او و دلش و گريه مي گذشت
اما از باران نه... تمام مشكل همين جا بود او باران را دوست نداشت.

تو باعث شدي يه چيزي رو بفهمم. بفهمم عشق يعني چي ... بفهمم

دل كجاست ... بفهمم وقتي كسي عاشق ميشه چه حالي داره ...

بفهمم درد عشق چيه ... حالا مي دونم ... ميدونم عشق يعني

تشنگي . عشق يعني نياز. عشق يعني التماس. عشق يعني آرزو.

عشق يعني خواستن وتلاش براي بدست آوردن .عشق يعني دويدن

با شورو رسيدن با مستي
:40:

مي خواهم با تو بمانم
مي خواهم از تو بگريزم
ميان اين همه ديوار
نه راهي در پيش نه راهي در پس
زمين به هم دردي با من تكاني مي خورد
همه جا باد است و لرزش
سكوت را هم ياراي هم دردي با من نيست
به كجا بگريزم اي ياراي يگانه ترين يار
جستجوي بي پاياني در اندرونم
ترا آن جا هم خواهم يافت
ترا در مخفي ترين خلوت درون
ترا اي فرشته كوچك انتظار
ترا اي فرشته عذاب زندگيم
با يافتن توجستجوي دوباره اي آغاز خواهم كرد
به درون تو
اين راه را برگشتي هست؟

راه دوري است...
دستهامان ناكام از لمس روياها ,خواب هاي زنده كاش نور مرا مي برد تا صرف بودن و خواستن امروز آب ماهي را عوض كردم
كاش اين كوچه امتداد داشت صداي برگ ,خسته ام نخواهد كرد گويي تو انجايي ,
آري مي بينمت چشم هاي كهربايي ات مرا بسويت مي خوانند بند كفشم را محكم مي كنم...
:40:

دوستت نمی دارم چنانکه گل سرخی باشی از نمک
زبرجد باشی یا پرتاب آتشی از درون گل میخک
دوستت می دارم آن چنان که گاهی چيزهای غريبی را
ميان سايه و روح با رمز و راز دوست می دارند


تو را دوست دارم
همانند گلی که
هرگز شکفته نشد ولی
در خود نور پنهان گلی رادارد.


ممنون از عشق تو
شمیم راستینی از عطر
برخاسته از زمین
که میروید در روحم سیاه

دوستت می دارم بی آنکه بدانم چه وقت وچگونه و از کجا
دوستت می دارم ساده و بی پيرايه، بی هيچ سد و غروری؛
اين گونه دوست می دارمت،
چرا که برای عشق ورزيدن راهی جز اين نمی دانم
که در آن منوجود ندارمو
تو...
چنان نزدیکی که دستهای تو
روی سینه ام، دست من است
چنان نزدیکی که چشمهایت بهم می آیند
وقتی به خواب میروم...

پابلو نرودا