مشاعره

تا غربت اومدم واست
ولی تو چی گربه صفت
نیومده گفتی برو
حالا چی شد چی موند واست
به جز اینکه شدی بده
گرچه خیالی نیست واست
حالا دیگه نگو چرا
بهت میگم گربه صفت

تو را از بین صدها گل جدا کردم
تو سینه جشن عشقت رو به پا کردم
برای لحظه پایان تنهایی
تو تنها اسمی بودی که صدا کردم

ما بانگ بر این گنبد ارزق بزنیم
چون مرغ حق از عشق تو حق حق بزنیم
بنمای جمال خود که ما ذره صفت
در پرتو روی تو معلق بزنیم

مرا گوئي که چوني چونم اي دوست
جگر پردرد و دل پر خونم اي دوست

حديث عاشقي بر ما روا کن
تو ليلي شو که من مجنونم اي دوست

تبعیدگاه من
شهریست بر کرانه ی دریای باختر
با کاج های کهنه و با کاخ های نو
کز قامت خیالی غولان رساترند
این شهر در نگاه حریص زمینیان
جای فرشته هاست
اما جهنمی است به زیبایی بهشت
کز ابتدای خلقت موهوم کائنات
ابلیس را به خلوت خود راه داده است
وین آدمی وشان که در آن خانه کرده اند
غافل ز سرنوشت نیکان خویشتن
در آرزوی میوه ی ممنوع دیگرند

در گريز ، از اين زمان بي گذشت
در فغان ، از اين ملال بي زوال
رانده از بهشت و عشق و آرزو
مانده ام همه غم و همه خيال

لحظه ها می گذرند
پر شتاب و بی درنگ
روز دیدار کجاست؟
کهنه هرگز نشود داغ دلم
به کجا بگریزم؟
که نباشد غم او
سر هر دارو درخت
دل هر جنگل و کوه
ردّ پایی است از او
خالی از او نشود عمق دلم

مـا زیـاران چـشـم یـاری داشـتــیم .............. خود غلط بود آنچه می پنداشتیم

گـفـتگــو آیــیــن درویــشی نــبــود .............. ور نه با تـو مـاجـراهــا داشــتیـم

شيوه چشم ات فريب جنگ داشت .............. ما غلط کرديم و صلح انگاشــتيم

من ندانم که کيم
من فقط می دانم
که تويی...
شاه بيت غزل زندگيم

می بری غربت امروز مرا
سمت فردایی از آیینه وعشق