مشاعره

می بر کف من نه که دلم در تابست
وين عمر گريزپای چون سيمابست
درياب که ، آتش جوانی آبست
هش دار ،‌ که بيداری دولت خواب است

=========================

Only 50#3!14

آواتار شما من رو ياد يك دوست قديمي انداخت [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

تتتتتتتتت ... !!!
من از این خندهء معصوم تو ای شعلهء پاک
بیشتر سوزم و دندان به جگر می فشرم
منشین با من ، با من منشین
تو چه دانی که چه افسونگر و بی پا و سرم


(اینجوری شد دیگه ، چکار کنم ؟)

می خوام یه قصری بسازم پنجره هاش آبی باشه
من باشم و تو باشی یک شب مهتابی باشه
می خوام یه کاری بکنم شاید بگی دوسم داری
می خوام یه حرفی بزنم که دیگه تنهام نذاری
می خوام برات از آسمون یاسای خوشبو بچینم
می خوام شبا عکس تو رو تو خواب گل ها ببینم
می خوام که جادوت بکنم همیشه پیشم بمونی
از تو کتاب زندگیم یه حرف رنگی بخونی

ياد باد آن که سر کوی توام منزل بود
ديده را روشنی از خاک درت حاصل بود
راست چون سوسن و گل از اثر صحبت پاک
بر زبان بود مرا آن چه تو را در دل بود

در مصطبه عشق تنعم نتوان کرد
چون بالش زر نیست بسازیم به خشتی

مفروش به باغ ارم و نخوت شداد
یک شیشه می و نوش لبی و لب کشتی

تا کی غم دنیای دنی ای دل دانا
حیف است ز خوبی که شود عاشق زشتی

آلودگی خرقه ، خرابی جهان است
کو راهروی اهل دلی، پاک سرشتی

از دست چرا هشت ، سر زلف تو حافظ
تقدیر چنین بود چه کردی که نهشتی

یه روزی گله کردم من از عالم مستی
تو هم به دل گرفتی دل ما رو شکستی

من از مستی نوشتم ولی قلب تو رنجید
تو قهر کردی و قهرت مصیبت شد و بارید

پشیمونم و خستم اگه عهدی شکستم
آخه مست تو هستم اگه مجرم و مستم

همه به جرم مستی سر دار ملامت
میمیریم و میخونیم سر ساقی سلامت

ترانه سرا: اردلان سرفراز
خواننده: هایده

تويی که بر سر خوبان کشوری چون تاج
سزد اگر همه دلبران دهندت باج

دو چشم شوخ تو برهم زده خطا و حبش
به چين زلف تو ماچين و هند داده خراج

جوجه گفتا که مادرم ترسوست
به خیالش که گربه هم لولوست

عجب شعري گفتي فرانك خانوم!!!!!!!
مرسي بابا!!!!من كه كف بر شدم!!!
شاعرش كي هست حالا
-------------------------------
تا ز ميخانه و مي نام نشان خواهد بود--------------سر ما خاك ره پير مغان خواهد بود

شاعرشا بلد نیستم
قبلا خیلی دور دورا تو کتابهای ادبیات فارسی بود به زمان پدر و مادرامون همینا می دونم


دوست
توري هوش را روي اشيا
لمس مي كرد .
جمله جاري جوي را مي شنيد،
با خود انگار مي گفت :
هيچ حرفي به اين روشني نيست .
من كنار زهاب
فكر مي كردم :
امشب
راه معراج اشيا چه صاف است !